Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
vrijdag 9 juli 2021 om 09:50
nansie schreef: ↑02-07-2021 21:03Hier eigenlijk niet zo'n fijn rapport, hoe lief en aardig en positief de juffen alles ook proberen te verwoorden. Het komt erop neer dat mijn zoon zich helemaal niet ontwikkelt en dat hij op dit moment heel veel gedragsproblemen laat zien. Geen verrassing hoor, maar alles op een rijtje word ik er toch wel even treurig van. Uitstroomprofiel is nu taakgerichte dagbesteding. Dat is echt een laag niveau. En ook al weet ik allang dat hij op dat niveau zit, het is toch confronterend. Stiekem blijven we toch altijd hopen op een stijgende lijn, op nieuwe vaardigheden, op ontwikkeling. Maar mijn zoon staat stil.
Oh lieve Nansie, wat een verdrietig bericht. Ik voel je heel erg, op een dag krijg ik ook dit bericht. Dat wordt steeds duidelijker. Ik wil er niet aan, maar hopen op een wonder geeft ook teleurstelling.
Ik kan helaas niet meer doen dan een virtuele knuffel geven. Ik begrijp je verdriet. Huil, wordt boos op de wereld, wees verdrietig. Daarna, al is het maar heel even, weer hoofd omhoog en gezicht in de zon en knuffel je grote vent. En herhaal dit proces.
Zo doe ik het steeds.
She was brave and strong and broken, all at once.
vrijdag 9 juli 2021 om 09:53
Mijn zoon sluit aan, die haalt de kastjes wel even helemaal leeg! Dan zijn ze een goed team
She was brave and strong and broken, all at once.
vrijdag 9 juli 2021 om 10:05
Kennen jullie de podcast Levend Verlies? Heel erg mooi.
https://levend-verlies.nl/
https://levend-verlies.nl/
She was brave and strong and broken, all at once.
vrijdag 9 juli 2021 om 10:44
Dank je, Woez. Zo doe ik het ookWoez schreef: ↑09-07-2021 09:50Oh lieve Nansie, wat een verdrietig bericht. Ik voel je heel erg, op een dag krijg ik ook dit bericht. Dat wordt steeds duidelijker. Ik wil er niet aan, maar hopen op een wonder geeft ook teleurstelling.
Ik kan helaas niet meer doen dan een virtuele knuffel geven. Ik begrijp je verdriet. Huil, wordt boos op de wereld, wees verdrietig. Daarna, al is het maar heel even, weer hoofd omhoog en gezicht in de zon en knuffel je grote vent. En herhaal dit proces.
Zo doe ik het steeds.
Even een baaldag (of -dagen) en daarna weer vrolijk verder. En de podcast ken ik!
vrijdag 9 juli 2021 om 12:24
Fijn nansie dat je zo snel contact hebt en dat ze zo goed meedenken wat de oorzaak kan zijn! Zo fijn als je je gehoord voelt door de behandelend arts.
Ik hoop dat je snel de rust wat meer terug ziet komen. In die zin is de vakantie misschien ook een welkom iets voor hem, omdat dat al rust geeft. (Even los van de andere onrust die het kan geven door wegvallen structuur)
Ik hoop dat je snel de rust wat meer terug ziet komen. In die zin is de vakantie misschien ook een welkom iets voor hem, omdat dat al rust geeft. (Even los van de andere onrust die het kan geven door wegvallen structuur)
maandag 19 juli 2021 om 09:18
Het forum blijft bestaan begreep ik! Blijven jullie allemaal hier of zijn veel mensen ondertussen overgestapt op iets anders?
Met mijn zoon gaat het erg wisselend. We moeten weer veel alerter zijn en meer rekening houden met zijn snelle overprikkeling. Zoals het tot een paar jaar geleden altijd was. Een flinke stap terug voor ons.
Met mijn zoon gaat het erg wisselend. We moeten weer veel alerter zijn en meer rekening houden met zijn snelle overprikkeling. Zoals het tot een paar jaar geleden altijd was. Een flinke stap terug voor ons.
maandag 19 juli 2021 om 18:27
Wat rot dat het bij jullie zo’n stap terug is nansie. Is er een aanleiding? Misschien de (naderende) vakantie of iets anders? Of ‘zomaar’, zoals dat gaat?
Ik bedenk me net dat jullie ook veranderde medicatie hadden toch? (Of haal ik dingen door elkaar?). Heeft de arts nog advies? Lastig hoor!
Ik zit op viafora, maar blijf hier ook hangen denk ik. Kijk het even aan hoe het loopt.
Ik bedenk me net dat jullie ook veranderde medicatie hadden toch? (Of haal ik dingen door elkaar?). Heeft de arts nog advies? Lastig hoor!
Ik zit op viafora, maar blijf hier ook hangen denk ik. Kijk het even aan hoe het loopt.
positivevibes wijzigde dit bericht op 19-07-2021 20:57
22.00% gewijzigd
maandag 19 juli 2021 om 20:02
Ik blijf hier hangen.
Wat een tegenslag Nansie! Hebben jullie al vakantie? Kan dat het zijn? Verandering in dagritme?
Hier ook een mannetje wat of snel overprikkeld is, of (vermoed ik) onderprikkeld en hangerig is.
Zo moeilijk om de dag voor hem aan te passen naar wat hij nodig heeft. Het feit dat ie niet kan vertellen helpt niet echt... Dit kost ons zoveel energie.
Daarnaast heb ik ook een enorme wens voor een 2e kindje, maar deze intensieve zorg (24/7 alert zijn op epileptische aanvallen, en zoon entertainen) kost zoveel tijd en energie dat ik niet weet hoe we dat moeten aanpakken, en of we de puf ervoor hebben.
En dat maakt me weer verdrietig. Want dat verlangen naar een 2e blijft.
Wat een tegenslag Nansie! Hebben jullie al vakantie? Kan dat het zijn? Verandering in dagritme?
Hier ook een mannetje wat of snel overprikkeld is, of (vermoed ik) onderprikkeld en hangerig is.
Zo moeilijk om de dag voor hem aan te passen naar wat hij nodig heeft. Het feit dat ie niet kan vertellen helpt niet echt... Dit kost ons zoveel energie.
Daarnaast heb ik ook een enorme wens voor een 2e kindje, maar deze intensieve zorg (24/7 alert zijn op epileptische aanvallen, en zoon entertainen) kost zoveel tijd en energie dat ik niet weet hoe we dat moeten aanpakken, en of we de puf ervoor hebben.
En dat maakt me weer verdrietig. Want dat verlangen naar een 2e blijft.
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 21 juli 2021 om 20:21
Hebben jullie opvang buiten de dagbesteding Woezel? Ik vond het een hele grote en moeilijke stap (ben er pas mee begonnen toen zoon 6 was), maar nu heel blij met alle extra hulp en ondersteuning. Wij hebben een pgb-er voor het weekend en zoon gaat om het weekend logeren in een instelling met een heel fijn en mooi buitenterrein. Inmiddels beide vormen van ondersteuning al jaren en het geeft ons veel lucht. Dankzij deze zorg kan zoon nog thuiswonen.
De wens voor een ander kind is enorm herkenbaar. Ik heb er na zoon nog 2 gekregen. Mijn ervaring is dat mijn andere 2 mij enorm veel levensenergie hebben teruggegeven. Alles wat ik niet meemaak met de oudste, maak ik met hen mee. Het is heel helend geweest. Dankzij de andere 2 kan ik ook meer van de oudste genieten. Natuurlijk is er verdriet en gemis, maar nu heb ik beide werelden en dat heeft mij echt enorm geholpen in het hele proces.
Maar ik snap dat de beslissing moeilijk is. Ik was ook enorm bang voor herhaling. Enorme paniekaanvallen tijdens de zwangerschappen. Nu het allemaal goed is gegaan met de andere 2 is het makkelijk praten. Maar het hele proces vooraf was vreselijk zwaar.
@Nansie: wat rot! Ik hoop dat het een fase is en dat je op een gegeven moment weer vooruitgang gaat zien.
De wens voor een ander kind is enorm herkenbaar. Ik heb er na zoon nog 2 gekregen. Mijn ervaring is dat mijn andere 2 mij enorm veel levensenergie hebben teruggegeven. Alles wat ik niet meemaak met de oudste, maak ik met hen mee. Het is heel helend geweest. Dankzij de andere 2 kan ik ook meer van de oudste genieten. Natuurlijk is er verdriet en gemis, maar nu heb ik beide werelden en dat heeft mij echt enorm geholpen in het hele proces.
Maar ik snap dat de beslissing moeilijk is. Ik was ook enorm bang voor herhaling. Enorme paniekaanvallen tijdens de zwangerschappen. Nu het allemaal goed is gegaan met de andere 2 is het makkelijk praten. Maar het hele proces vooraf was vreselijk zwaar.
@Nansie: wat rot! Ik hoop dat het een fase is en dat je op een gegeven moment weer vooruitgang gaat zien.
donderdag 22 juli 2021 om 13:23
Nansie wat naar dat je een terugval ziet. Kan dat iets tijdelijks zijn? Of lag het in de lijn der verwachting dat het zou gebeuren?
Woez lastig om vanuit dit gevoel de keuze voor een tweede te maken. Bij is de 2e juist het zorgenkind en ik voel dus juist wel eens spijt van de keuze voor een 2e, om me vervolgens weer heel schuldig over te voelen. Maar goed dat is juist weer een hele andere gedachtengang. Ik sluit me eigenlijk aan bij de adviezen van Herfst, kijken naar andere mogelijkheden qua ontlasten.
Woez lastig om vanuit dit gevoel de keuze voor een tweede te maken. Bij is de 2e juist het zorgenkind en ik voel dus juist wel eens spijt van de keuze voor een 2e, om me vervolgens weer heel schuldig over te voelen. Maar goed dat is juist weer een hele andere gedachtengang. Ik sluit me eigenlijk aan bij de adviezen van Herfst, kijken naar andere mogelijkheden qua ontlasten.
donderdag 22 juli 2021 om 13:29
Hier had zoontje afgelopen vrijdag laatste dag op zijn school en hadden ze een soort afscheid. Doen ze elk jaar, omdat er elk jaar kinderen uitstromen.
Maar wat een verdriet had hij, hij was echt intens verdrietig om afscheid te moeten nemen van zijn school en vriendjes. Het is zo'n vertrouwde plek voor hem, hij heeft hier ervaren dat mensen hem nog steeds lief vinden na een woede-aanval, en dat moet hij nu weer opnieuw gaan ervaren.
Dus samen vertrokken we met tranen in onze ogen van de school. Want ik vind het ook moeilijk, we hadden zo'n fijne begeleider, die hem zo goed aanvoelde en zoveel geduld met hem had.
Maar goed gevoel bij nieuwe school is ook heel goed. Qua structuur denk zelfs beter voor hem, dus hij zal vast zijn weg daar vinden. Maar desondanks is het moeilijk om afscheid te nemen van de mensen die 2 jaar zoveel voor je betekend hebben. Is toch anders dan in het reguliere onderwijs.
En nu zorgen omtrent opvang, dit heb ik namelijk niet. Ga wel achter de pgb aan, maar moet met JGT en die hebben een wachtlijst natuurlijk, dus nu een beetje in de wachtstand.
Hoewel alle aandacht nu gaat naar combi vakantie, werken thuis en kinderen thuis gaat
Maar wat een verdriet had hij, hij was echt intens verdrietig om afscheid te moeten nemen van zijn school en vriendjes. Het is zo'n vertrouwde plek voor hem, hij heeft hier ervaren dat mensen hem nog steeds lief vinden na een woede-aanval, en dat moet hij nu weer opnieuw gaan ervaren.
Dus samen vertrokken we met tranen in onze ogen van de school. Want ik vind het ook moeilijk, we hadden zo'n fijne begeleider, die hem zo goed aanvoelde en zoveel geduld met hem had.
Maar goed gevoel bij nieuwe school is ook heel goed. Qua structuur denk zelfs beter voor hem, dus hij zal vast zijn weg daar vinden. Maar desondanks is het moeilijk om afscheid te nemen van de mensen die 2 jaar zoveel voor je betekend hebben. Is toch anders dan in het reguliere onderwijs.
En nu zorgen omtrent opvang, dit heb ik namelijk niet. Ga wel achter de pgb aan, maar moet met JGT en die hebben een wachtlijst natuurlijk, dus nu een beetje in de wachtstand.
Hoewel alle aandacht nu gaat naar combi vakantie, werken thuis en kinderen thuis gaat
donderdag 22 juli 2021 om 13:36
Waarom moet dat met JGT, Soumis? Je kunt het volgens mij gewoon zelf aanvragen. Het is wel slim om een onafhankelijke cliëntondersteuner in te schakelen, stichting MEE (gratis) bijvoorbeeld of een zorgmakelaar (soms deels vergoed via zorgverzekering).
Ik snap de tranen... Het is met onze kinderen zo moeilijk als je weer een nieuwe start moet maken. Er hangt zoveel vanaf. Het is weer afwachten met wie je te maken krijgt en hoe het contact verloopt, of ze je kind een beetje aanvoelen en snappen.
Ik snap de tranen... Het is met onze kinderen zo moeilijk als je weer een nieuwe start moet maken. Er hangt zoveel vanaf. Het is weer afwachten met wie je te maken krijgt en hoe het contact verloopt, of ze je kind een beetje aanvoelen en snappen.
donderdag 22 juli 2021 om 13:45
Hier zitten de tranen ook al de hele dag hoog. Zoon neemt afscheid van school, want hij gaat naar de middelbare. Hij heeft hier ruim 1,5 jaar gezeten, daarvoor regulier onderwijs, en het heeft hem zoveel gebracht, een plek waar hij zich veilig kon voelen en voor het eerst in zijn leven voelde hij zich niet als enige anders.
Hij heeft vandaag een leuke dag met bowlen en jumpen en een bbq. Vanavond mogen de ouders komen voor het afscheid. Ik heb hem al voorbereid dat ik ga huilen
En het is goed hoor, dat hij naar de middelbare gaat, we hebben denk ik een goede plek voor hem gevonden, hij is er denk ik klaar voor. Maar het is een grote stap. Weer nieuw, weer vrienden moeten maken, wennen aan een nieuw gebouw, nieuwe leraren, nieuwe structuur.
Ook voor mij, want onrust bij mijn kind betekent dat ik een dagtaak aan hem heb. En het was net zo fijn dat het eventjes wat rustiger was. Ik hoop dat hij sterk genoeg is om de middelbare ook rustig te starten. Maar ik weet het niet zeker.
Hij heeft vandaag een leuke dag met bowlen en jumpen en een bbq. Vanavond mogen de ouders komen voor het afscheid. Ik heb hem al voorbereid dat ik ga huilen
En het is goed hoor, dat hij naar de middelbare gaat, we hebben denk ik een goede plek voor hem gevonden, hij is er denk ik klaar voor. Maar het is een grote stap. Weer nieuw, weer vrienden moeten maken, wennen aan een nieuw gebouw, nieuwe leraren, nieuwe structuur.
Ook voor mij, want onrust bij mijn kind betekent dat ik een dagtaak aan hem heb. En het was net zo fijn dat het eventjes wat rustiger was. Ik hoop dat hij sterk genoeg is om de middelbare ook rustig te starten. Maar ik weet het niet zeker.
donderdag 22 juli 2021 om 14:40
Kan me de tranen zo goed voorstellen Soumis en Lente. Ik had dat al na een paar maanden speciale voorschool. Eindelijk een plek waar ze zoon begrepen en het is maar afwachten wat je ervoor terugkrijgt (gelukkig pakte dat bij ons positief uit).
Wij zijn op vakantie. En hoewel het best goed gaat, zie ik weer hoe groot het verschil is tussen zoon en zijn jongere zusje. Hij is hartstikke lief en vermaakt zich prima. Maar waar zij allemaal beste vriendjes op de camping maakt, blijft hij toch een beetje dat vreemde jongetje met al die tics, die zich terugtrekt om zelf te spelen. Gelukkig heeft hij er zelf niet zoveel last van. En hij heeft een jaar sociaal op school gedaan, dus ik ga nu ook niks forceren of stimuleren. Laat maar even gaan, die twee weken maakt ook niks uit.
Wij zijn op vakantie. En hoewel het best goed gaat, zie ik weer hoe groot het verschil is tussen zoon en zijn jongere zusje. Hij is hartstikke lief en vermaakt zich prima. Maar waar zij allemaal beste vriendjes op de camping maakt, blijft hij toch een beetje dat vreemde jongetje met al die tics, die zich terugtrekt om zelf te spelen. Gelukkig heeft hij er zelf niet zoveel last van. En hij heeft een jaar sociaal op school gedaan, dus ik ga nu ook niks forceren of stimuleren. Laat maar even gaan, die twee weken maakt ook niks uit.
donderdag 22 juli 2021 om 16:27
Wat een herkenbaarheid hier allemaal. Ben ook heel benieuwd hoe de vakantie met zoon gaat zijn, wat dat betreft is het zo lastig te voorspellen hoe hij reageert op een nieuwe omgeving/situatie.
Zoon gaat na de zomer starten op een andere behandelgroep, wel bij dezelfde organisatie maar op een andere locatie. En hij gaat vier dagen, 1 dag meer dan wat hij nu gaat. En daar ben ik al zo blij om, dat geeft mij nl. weer zoveel meer lucht/tijd voor mezelf. Iets wat ik echt hard nodig heb, de laatste maanden zijn zo intensief geweest. Ik merk dat alle gesprekken, therapieën, telefoontjes e.d. z'n tol beginnen te eisen. We hebben allemaal behoefte aan NIKS en gewoon lekker vrij zijn met elkaar.
En dan is het afwachten hoe lang zoon op deze groep kan blijven, in principe 'mag' het tot 6 jaar, maar we gaan over 6-12 maanden kijken wat voor 'onderwijs' er bij hem zal passen. Hij wordt in november 4 jaar. Ben heel benieuwd, ook wel weer spannend.
Onze zoon is met 2,5 gediagnosticeerd met ASS, dit is gebeurd bij de vroegdiagnostiek door een orthepedagoog (ADOS-onderzoek). heeft een van jullie aanvullend onderzoek laten doen bij een kinderarts/kinderpsychiater?
Zoon gaat na de zomer starten op een andere behandelgroep, wel bij dezelfde organisatie maar op een andere locatie. En hij gaat vier dagen, 1 dag meer dan wat hij nu gaat. En daar ben ik al zo blij om, dat geeft mij nl. weer zoveel meer lucht/tijd voor mezelf. Iets wat ik echt hard nodig heb, de laatste maanden zijn zo intensief geweest. Ik merk dat alle gesprekken, therapieën, telefoontjes e.d. z'n tol beginnen te eisen. We hebben allemaal behoefte aan NIKS en gewoon lekker vrij zijn met elkaar.
En dan is het afwachten hoe lang zoon op deze groep kan blijven, in principe 'mag' het tot 6 jaar, maar we gaan over 6-12 maanden kijken wat voor 'onderwijs' er bij hem zal passen. Hij wordt in november 4 jaar. Ben heel benieuwd, ook wel weer spannend.
Onze zoon is met 2,5 gediagnosticeerd met ASS, dit is gebeurd bij de vroegdiagnostiek door een orthepedagoog (ADOS-onderzoek). heeft een van jullie aanvullend onderzoek laten doen bij een kinderarts/kinderpsychiater?
donderdag 22 juli 2021 om 16:46
Wat een veranderingen allemaal voor jullie kinderen! Hopelijk zitten ze straks allemaal op een goede of betere plek. Mijn zoon blijft gelukkig op dezelfde school en in dezelfde klas. Er verandert wel wat qua juffen en kinderen in de klas, maar alle juffen kent hij al van voorgaande jaren.
Twijfel je aan de diagnose ASS, Promesso? Bij mijn zoon is Ass vastgesteld toen hij 5 was, maar dat was een formaliteit. We wisten het allang. Het was in één ochtend klaar, gesprek met mij, observatie van kind door psychiater en dat was het. Ik vond het prima, we hadden toen al zoveel onderzoeken gehad.
Je kunt ook even googelen op 'criteria ASS dsm 5'. In de DSM staan alle criteria waaraan iemand moet voldoen om een diagnose te krijgen.
Twijfel je aan de diagnose ASS, Promesso? Bij mijn zoon is Ass vastgesteld toen hij 5 was, maar dat was een formaliteit. We wisten het allang. Het was in één ochtend klaar, gesprek met mij, observatie van kind door psychiater en dat was het. Ik vond het prima, we hadden toen al zoveel onderzoeken gehad.
Je kunt ook even googelen op 'criteria ASS dsm 5'. In de DSM staan alle criteria waaraan iemand moet voldoen om een diagnose te krijgen.
donderdag 22 juli 2021 om 16:48
Ja, hier kwam de diagnose met 3,5 jaar, maar dat noemden ze toen een ‘uitgestelde diagnose’. Hij kreeg toen de diagnose Asperger, dat ‘bestond’ toen nog
en vermoeden van hoogbegaafd. Met 6 hebben we hem nog een keer laten testen en toen heette het inmiddels al ASS als ik het me goed herinner. Toen kwam ook het vermoeden van ADHD erbij maar we zagen toen geen noodzaak om dat ook te laten testen. En toen kwam ook uit de intelligentietest dat hij hoogbegaafd is.Met 9 of 10 jaar is zijn intelligentie nogmaals getest en hebben we wel laten testen op ADHD. Omdat we toen met medicatie wilden beginnen en de psychiater wilde toen toch eerst deze beide tests doen. Dus toen kwam er weer een labeltje bij. Mediatie heeft hier trouwens niks geholpen helaas. Maar wel dus meerdere test-trajecten.
donderdag 22 juli 2021 om 16:55
Vreselijk moeilijk, de overgang naar een andere plek. Zoon kan op de huidige dagbesteding en logeeropvang blijven tot zeker 23. De volgende plek zal een woonomgeving zijn waar alles geïntegreerd is. Gelukkig kan ik dat nog even voor me uitschuiven. Ik word al misselijk als ik eraan denk.
Promesso: hier ook diagnoses rond 2,5 gekregen. Wij hebben toen zoon 6 was een nieuw, groot en uitgebreid, onderzoek laten uitvoeren door 's Heerenloo. Zoon neemt bij deze organisatie verder geen zorg af, maar zij doen ook uitgebreid onderzoek en diagnose stelling bij kinderen met een verstandelijke beperking. Dit was nodig om de juiste groep op de dagbesteding te kiezen en een passender begeleidingsplan te maken. Het beeld wat eruit kwam was zoals ik verwachtte, zelfde diagnoses. Maar met meer adviezen en handvaten voor de begeleiders.
Ik kan me nog goed herinneren hoe druk die tijd was, zo tussen 3-7 jaar. Inderdaad al die onderzoeken, telefoontjes enzo. Nu zoon een tiener is, hebben we dit bijna niet meer. Alle zorg is al jaren stabiel. Als hij ooit ergens anders gaat wonen zal het wel weer even tijdelijk terug komen verwacht ik.
Het lijkt me heel moeilijk als de laatste het zorgenkind is. Ik snap de gevoelens van spijt heel goed. Het is logisch, schaam je er niet voor. We zijn deze zomer op vakantie met de jongste 2. Zoon is dan een paar dagen in het logeerhuis en we wisselen elkaar af. Buiten dat deze manier van vakantievieren moeilijk is (je bent niet compleet en onrustig) heb ik elk jaar ook wat sombere gedachten. Ik kan er zo van genieten als we met zn vieren (zonder de oudste) weg zijn. Maar dat duurt altijd maar even. Dan schiet de gedachte 'zo had het dus kunnen zijn' door mijn hoofd, vervolgens voel ik me schuldig naar de oudste toe dat ik dat verlangen voel en daarna voel ik een leegte en verdriet om de oudste en hoe zijn leven eruit ziet en zal gaan lopen. Vakantiefoto's met zn vieren maak ik ook niet. Je krijgt ook veel vragen natuurlijk. Ik vind het niet erg, maar elke keer de situatie uitleggen brengt ook zoveel naar boven. Mensen kunnen het zich toch moeilijk voorstellen, dat je een kind echt niet kunt meenemen.
Vreugde en somberheid wisselen zich in de zomer bij mij altijd af. Ook de confrontatie met gezinnen die met elkaar op pad zijn. Ik heb het na zoveel jaar nog steeds moeilijk als ik gezinnen met 3 jongens zie lopen. Ik ben wat dat betreft blij als het weer herfst is. Eigenlijk is het stom, want zo zwaar ervaar ik het leven eigenlijk niet met de oudste. Hij is over het algemeen heel makkelijk en vrolijk. We zijn heel anders gaan leven dankzij hem en daar ben ik ook dankbaar voor. Dat ik de dingen nu in een heel ander licht ben gaan zien. Het is bij mij vooral de pijn dat hij zo kwetsbaar is en ik weinig met hem kan delen. Dat je hem vaak niet deel kan laten zijn van wat wij met zn vieren meemaken. Dat hij niet praat en nauwelijks kan communiceren blijf ik een groot gemis vinden.
Promesso: hier ook diagnoses rond 2,5 gekregen. Wij hebben toen zoon 6 was een nieuw, groot en uitgebreid, onderzoek laten uitvoeren door 's Heerenloo. Zoon neemt bij deze organisatie verder geen zorg af, maar zij doen ook uitgebreid onderzoek en diagnose stelling bij kinderen met een verstandelijke beperking. Dit was nodig om de juiste groep op de dagbesteding te kiezen en een passender begeleidingsplan te maken. Het beeld wat eruit kwam was zoals ik verwachtte, zelfde diagnoses. Maar met meer adviezen en handvaten voor de begeleiders.
Ik kan me nog goed herinneren hoe druk die tijd was, zo tussen 3-7 jaar. Inderdaad al die onderzoeken, telefoontjes enzo. Nu zoon een tiener is, hebben we dit bijna niet meer. Alle zorg is al jaren stabiel. Als hij ooit ergens anders gaat wonen zal het wel weer even tijdelijk terug komen verwacht ik.
Het lijkt me heel moeilijk als de laatste het zorgenkind is. Ik snap de gevoelens van spijt heel goed. Het is logisch, schaam je er niet voor. We zijn deze zomer op vakantie met de jongste 2. Zoon is dan een paar dagen in het logeerhuis en we wisselen elkaar af. Buiten dat deze manier van vakantievieren moeilijk is (je bent niet compleet en onrustig) heb ik elk jaar ook wat sombere gedachten. Ik kan er zo van genieten als we met zn vieren (zonder de oudste) weg zijn. Maar dat duurt altijd maar even. Dan schiet de gedachte 'zo had het dus kunnen zijn' door mijn hoofd, vervolgens voel ik me schuldig naar de oudste toe dat ik dat verlangen voel en daarna voel ik een leegte en verdriet om de oudste en hoe zijn leven eruit ziet en zal gaan lopen. Vakantiefoto's met zn vieren maak ik ook niet. Je krijgt ook veel vragen natuurlijk. Ik vind het niet erg, maar elke keer de situatie uitleggen brengt ook zoveel naar boven. Mensen kunnen het zich toch moeilijk voorstellen, dat je een kind echt niet kunt meenemen.
Vreugde en somberheid wisselen zich in de zomer bij mij altijd af. Ook de confrontatie met gezinnen die met elkaar op pad zijn. Ik heb het na zoveel jaar nog steeds moeilijk als ik gezinnen met 3 jongens zie lopen. Ik ben wat dat betreft blij als het weer herfst is. Eigenlijk is het stom, want zo zwaar ervaar ik het leven eigenlijk niet met de oudste. Hij is over het algemeen heel makkelijk en vrolijk. We zijn heel anders gaan leven dankzij hem en daar ben ik ook dankbaar voor. Dat ik de dingen nu in een heel ander licht ben gaan zien. Het is bij mij vooral de pijn dat hij zo kwetsbaar is en ik weinig met hem kan delen. Dat je hem vaak niet deel kan laten zijn van wat wij met zn vieren meemaken. Dat hij niet praat en nauwelijks kan communiceren blijf ik een groot gemis vinden.
herfst100 wijzigde dit bericht op 22-07-2021 17:05
17.45% gewijzigd
donderdag 22 juli 2021 om 17:00
Nee ik twijfel niet aan de diagnose, maar meer dat er ergens een stemmetje is die zegt dat we wellicht verder moeten kijken. Missen we iets? Of 'is dit het dan'? Verder weten we ook nog niet hoe het is met z'n IQ, wellicht volgt dat later dit jaar in een ontwikkelingsonderzoek.
Zoon is ook ons laatste kind (van de drie) en ik herken zeker dezelfde gedachten. Dan denk ik wel: hoe relaxed zou mijn leven zijn geweest nu als we het bij twee hadden gelaten... Gedachtes die denk ik heel 'gezond' zijn, wat niet wegneemt dat het me ook verdrietig kan maken. Daarnaast verrijkt zoon ons leven en dat van zijn zussen ook enorm, we zijn allemaal heel erg gek op hem en we kunnen echt van hem leren anders naar dingen te kijken.
Zoon is ook ons laatste kind (van de drie) en ik herken zeker dezelfde gedachten. Dan denk ik wel: hoe relaxed zou mijn leven zijn geweest nu als we het bij twee hadden gelaten... Gedachtes die denk ik heel 'gezond' zijn, wat niet wegneemt dat het me ook verdrietig kan maken. Daarnaast verrijkt zoon ons leven en dat van zijn zussen ook enorm, we zijn allemaal heel erg gek op hem en we kunnen echt van hem leren anders naar dingen te kijken.
donderdag 22 juli 2021 om 17:09
Wat ik trouwens wel denk, is dat ik meer van de andere 2 kan genieten danzij de oudste. Ik ervaar de kinderen vaak niet als zwaar, omdat we zo'n heftige tijd met de oudste hebben meegemaakt. Nu is hij rustig, maar dat is wel anders geweest. Rennen, gillen, klimmen, alles stuk maken, niet slapen...dat heeft tot zeker 7 geduurd en toen werd hij steeds rustiger.
Ik wil absoluut niets afdoen aan de gevoelens van anderen. Maar mensen die zeggen dat het zo zwaar is en dan hebben ze gezonde kinderen... Dat voel ik niet meer. Echt alles valt in het niet bij hoe het toen was. Dus ik kan vooral genieten van de kinderen, ook van de oudste. Of op zijn minst een tevreden gevoel. Ik weet niet of ik dat met alleen gezonde kinderen zo had gekund. Daar ben ik vooral heel dankbaar voor.
Ik wil absoluut niets afdoen aan de gevoelens van anderen. Maar mensen die zeggen dat het zo zwaar is en dan hebben ze gezonde kinderen... Dat voel ik niet meer. Echt alles valt in het niet bij hoe het toen was. Dus ik kan vooral genieten van de kinderen, ook van de oudste. Of op zijn minst een tevreden gevoel. Ik weet niet of ik dat met alleen gezonde kinderen zo had gekund. Daar ben ik vooral heel dankbaar voor.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
