Kinderen
alle pijlers
Kind rouwt om de poes, hoe kan ik haar helpen?
dinsdag 16 juni 2020 om 22:05
Onze poes is in februari aangereden hier in de straat. Ze was gelukkig op slag dood. Ze mocht nog geen 4 jaar worden. Ondanks dat ik haar ook heel erg mis, kan ik het nog wel relativeren en ben ik al heel blij dat ze geen pijn heeft hoeven lijden. Maar afijn, mijn dochter van 11 en een enorme kattenfan, rouwt nog iedere dag.
Na het overlijden hebben we haar in een versierde schoenendoos gestopt en een hele ceremonie bij mn ouders in de tuin gehouden, incl bloemen, familie, een laatste woord en koffie met cake
. De poes is eervol begraven zeg maar 
Tuurlijk weet ik dat dit tijd kost en ik verwacht ook niet dat ze de poes moet vergeten. Maar ze ligt nu iedere avond hysterisch te huilen in bed, zo sneu. Ik wil haar graag helpen, maar verder dan erover praten en foto's neerzetten kom ik niet.
We hebben nog een poes van 6 die altijd bij haar komt liggen als ze verdrietig is, daar haalt ze wel wat troost uit, maar het idee dat de andere poes dood is en nooit meer terugkomt kan ze niet verkroppen. Wat kan ik nog meer doen om haar te helpen dit een plekje te geven?
Na het overlijden hebben we haar in een versierde schoenendoos gestopt en een hele ceremonie bij mn ouders in de tuin gehouden, incl bloemen, familie, een laatste woord en koffie met cake
. De poes is eervol begraven zeg maar 
Tuurlijk weet ik dat dit tijd kost en ik verwacht ook niet dat ze de poes moet vergeten. Maar ze ligt nu iedere avond hysterisch te huilen in bed, zo sneu. Ik wil haar graag helpen, maar verder dan erover praten en foto's neerzetten kom ik niet.
We hebben nog een poes van 6 die altijd bij haar komt liggen als ze verdrietig is, daar haalt ze wel wat troost uit, maar het idee dat de andere poes dood is en nooit meer terugkomt kan ze niet verkroppen. Wat kan ik nog meer doen om haar te helpen dit een plekje te geven?
woensdag 17 juni 2020 om 09:46
Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar je reactie komt erg onsympathiek over door die 2e zin. Daardoor heb ik eigenlijk ook niet zoveel zin om aan je uit te leggen hoe het zat. Dus ja; EMDR voor het overlijden van een huisdier.
woensdag 17 juni 2020 om 09:49
Mooi beschreven. Dat is mijn ervaring ookpaperlantern schreef: ↑17-06-2020 09:26Huisdieren komen soms veel dichterbij dan een mens. Ze zitten bij je als je verdriet hebt of als je ziek bent, voelen dat soms haarfijn aan. En ze zijn er altijd.
Dus zit het verlies ook diep.
. Niet alle dieren zijn zo, maar soms tref je zo'n bijzonder beestje.
woensdag 17 juni 2020 om 09:55
Inderdaad erg mooi omschreven ❤
Dat bijzondere heeft ze met onze poes die nog leeft (ik hou mn hart vast als daar wat mee gebeurd). Poes was 16wk toen ze bij ons kwam en bang voor kinderen (geterroriseerd). Vanaf eerste uur was ik de poes kwijt, is ze bij dochter in bed geglipt. De klik was meteen enorm tussen hun en nog steeds. De poes komt direct naar haar toe als ze verdrietig is, zo bijzonder en puur ❤
Ze huilt daar ook wel eens om dat ze bang is dan deze ook overlijdt
Dat bijzondere heeft ze met onze poes die nog leeft (ik hou mn hart vast als daar wat mee gebeurd). Poes was 16wk toen ze bij ons kwam en bang voor kinderen (geterroriseerd). Vanaf eerste uur was ik de poes kwijt, is ze bij dochter in bed geglipt. De klik was meteen enorm tussen hun en nog steeds. De poes komt direct naar haar toe als ze verdrietig is, zo bijzonder en puur ❤
Ze huilt daar ook wel eens om dat ze bang is dan deze ook overlijdt
woensdag 17 juni 2020 om 10:36
Toen ik 11 was is mijn katje op onverklaarbare wijze in de wasmachine terecht gekomen. Ik ben echt heel lang ontroostbaar geweest. Ook al haalde mijn moeder dezelfde dag nog uit schuldgevoel een nieuwe kat bij de opvang, die ook nog eens een paar weken later een kitten kreeg.
Ik bleef gewoon echt lange tijd verdrietig en kon vaak ´s nachts ook niet slapen. Misschien dat de komende puberteit ook al rommelde.
Het enige wat mijn moeder kon doen was me troosten, maar het heeft bij mij echt moeten slijten.
Overigens zijn we nu 38 jaar verder en ik check nog altijd voor iedere wasbeurt de wasmachine of één van de katten er niet in zit.. heeft er kennelijk toch echt wel ingehakt toen.
Ik bleef gewoon echt lange tijd verdrietig en kon vaak ´s nachts ook niet slapen. Misschien dat de komende puberteit ook al rommelde.
Het enige wat mijn moeder kon doen was me troosten, maar het heeft bij mij echt moeten slijten.
Overigens zijn we nu 38 jaar verder en ik check nog altijd voor iedere wasbeurt de wasmachine of één van de katten er niet in zit.. heeft er kennelijk toch echt wel ingehakt toen.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 17 juni 2020 om 12:07
woensdag 17 juni 2020 om 12:09
woensdag 17 juni 2020 om 12:12
Oh wat een nachtmerriefelice71 schreef: ↑17-06-2020 10:36Toen ik 11 was is mijn katje op onverklaarbare wijze in de wasmachine terecht gekomen. Ik ben echt heel lang ontroostbaar geweest. Ook al haalde mijn moeder dezelfde dag nog uit schuldgevoel een nieuwe kat bij de opvang, die ook nog eens een paar weken later een kitten kreeg.
Ik bleef gewoon echt lange tijd verdrietig en kon vaak ´s nachts ook niet slapen. Misschien dat de komende puberteit ook al rommelde.
Het enige wat mijn moeder kon doen was me troosten, maar het heeft bij mij echt moeten slijten.
Overigens zijn we nu 38 jaar verder en ik check nog altijd voor iedere wasbeurt de wasmachine of één van de katten er niet in zit.. heeft er kennelijk toch echt wel ingehakt toen.
Ja het zal ook een beetje samenhang van alles zijn. Puberteit, corona, ze mag haar sport nog niet beoefenen dus geen uitlaatklep, verjaardag liep in het honderd door corona, en alle leuke dingen kunnen niet doorgaan, dus wellicht minder afleiding en zeeën van tijd om te piekeren
woensdag 17 juni 2020 om 12:16
Oh wat een nachtmerriefelice71 schreef: ↑17-06-2020 10:36Toen ik 11 was is mijn katje op onverklaarbare wijze in de wasmachine terecht gekomen. Ik ben echt heel lang ontroostbaar geweest. Ook al haalde mijn moeder dezelfde dag nog uit schuldgevoel een nieuwe kat bij de opvang, die ook nog eens een paar weken later een kitten kreeg.
Ik bleef gewoon echt lange tijd verdrietig en kon vaak ´s nachts ook niet slapen. Misschien dat de komende puberteit ook al rommelde.
Het enige wat mijn moeder kon doen was me troosten, maar het heeft bij mij echt moeten slijten.
Overigens zijn we nu 38 jaar verder en ik check nog altijd voor iedere wasbeurt de wasmachine of één van de katten er niet in zit.. heeft er kennelijk toch echt wel ingehakt toen.
Ja het zal ook een beetje samenhang van alles zijn. Puberteit, corona, ze mag haar sport nog niet beoefenen dus geen uitlaatklep, verjaardag liep in het honderd door corona, en alle leuke dingen kunnen niet doorgaan, dus wellicht minder afleiding en zeeën van tijd om te piekeren
woensdag 17 juni 2020 om 13:58
Kan zijn dat je al behandeld werd voor iets traumatisch en de dood van je huisdier in die behandeling werd meegenomen.
EMDR alleen voor het overlijden van je huisdier vind ik persoonlijk erg overdreven en dramatisch.
En ja, ik weet hoeveel je van een huisdier kunt houden en hoe pijn het doet als het doos gaat, maar relativeren kan geen kwaad.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 17 juni 2020 om 14:05
Mijn kat, mijn maatje die met kopjes geven tranen wegveegde en me weer in slaap knorde na nachtmerries, is overleden na een lange behandeling voor iets wat uiteindelijk vanaf het begin ongeneeslijk bleek te zijn waardoor hij veel meer heeft geleden dan nodig was. Dat te midden van dreigende werkloosheid, mijn moeder die twee keer kanker kreeg en uiteindelijk een burn-out door totale overvraging op werk.calvijn1 schreef: ↑17-06-2020 13:58Kan zijn dat je al behandeld werd voor iets traumatisch en de dood van je huisdier in die behandeling werd meegenomen.
EMDR alleen voor het overlijden van je huisdier vind ik persoonlijk erg overdreven en dramatisch.
En ja, ik weet hoeveel je van een huisdier kunt houden en hoe pijn het doet als het doos gaat, maar relativeren kan geen kwaad.
Kwalificeer ik nu voor EMDR voor de dood van mijn huisdier?
woensdag 17 juni 2020 om 15:24
Dus waren er andere punten waarom je EMDR kreegKokoro schreef: ↑17-06-2020 14:05Mijn kat, mijn maatje die met kopjes geven tranen wegveegde en me weer in slaap knorde na nachtmerries, is overleden na een lange behandeling voor iets wat uiteindelijk vanaf het begin ongeneeslijk bleek te zijn waardoor hij veel meer heeft geleden dan nodig was. Dat te midden van dreigende werkloosheid, mijn moeder die twee keer kanker kreeg en uiteindelijk een burn-out door totale overvraging op werk.
Kwalificeer ik nu voor EMDR voor de dood van mijn huisdier?
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 17 juni 2020 om 15:45
Ik denk dat met het maken van een mooi fotoboek met anekdotes van beide poezen je al een heel mooi idee hebt. En echt eventueel kinderyoga of iets in die geest. Leren om uit je buik te ademen.
Ik vind de band die je beschrijft tussen poes en je kind heel mooi, gelukkig hebben ze elkaar.
Het is ook een van de moeilijkste dingen die we moeten doen denk ik in ons leven: afscheid nemen van iets (heel) dierbaars. Maar zonder dat had je dat dierbare nooit mogen beleven, eigenlijk nog erger. En had je poes niet zo'n fijne plek gehad om te zijn. Misschien helpen deze gedachten je dochter ook.
Ik vind de band die je beschrijft tussen poes en je kind heel mooi, gelukkig hebben ze elkaar.
Het is ook een van de moeilijkste dingen die we moeten doen denk ik in ons leven: afscheid nemen van iets (heel) dierbaars. Maar zonder dat had je dat dierbare nooit mogen beleven, eigenlijk nog erger. En had je poes niet zo'n fijne plek gehad om te zijn. Misschien helpen deze gedachten je dochter ook.
woensdag 17 juni 2020 om 15:57
Ook al waren er geen andere redenen voor EMDR. Wat een keiharde oordelen over iemands behandeling van psychische klachten. Mag je alleen geholpen worden als je klachten 'erg genoeg' zijn? En wie bepaalt die grens dan?
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
woensdag 17 juni 2020 om 16:05
Ze was ook lief! en zo aandoenlijk! Ik knuffelde haar dagelijks bijna dood vanwege haar fluwelen flaporen en haar zijden wangetjes en haar eironde bolleke. Ze is van begin tot het einde mijn puppie geweest.
Was mijn moeder maar zo begripvol geweest toen Beatle, de eerste hond in mijn leven overleed. Ze deed kortaf en ik hoefde niet te huilen, want het hoorde erbij, zei ze. Heel hard.
En ik werd ziek.
maandag 22 juni 2020 om 20:00
Even een update....
Het gaat al bijna een week goed
Ik heb het boek besteld en voorgelezen en kreeg als commentaar dat het veel te kinderachtig was maar denk dat ze er wel wat van opgestoken heeft. We hebben nogmaals gesproken over verdriet verwerken en ze gaf aan dat ze inderdaad vond dat ze moest huilen om zo de poes niet te vergeten.
Ze zou erover nadenken wat ze wil qua herinnering. Of een foto in de kamer of een foto boekje of iets anders.
Daarnaast gaat ze nu een half uur later naar bed (valt moeilijk in slaap in de zomertijd) en in plaats van piekeren, valt ze nu direct in slaap en hoor ik haar dus niet meer.
Al met algaat het dus al een week goed
Allemaal heel erg bedankt voor het meedenken ❤
Het gaat al bijna een week goed
Ik heb het boek besteld en voorgelezen en kreeg als commentaar dat het veel te kinderachtig was
maar denk dat ze er wel wat van opgestoken heeft. We hebben nogmaals gesproken over verdriet verwerken en ze gaf aan dat ze inderdaad vond dat ze moest huilen om zo de poes niet te vergeten. Ze zou erover nadenken wat ze wil qua herinnering. Of een foto in de kamer of een foto boekje of iets anders.
Daarnaast gaat ze nu een half uur later naar bed (valt moeilijk in slaap in de zomertijd) en in plaats van piekeren, valt ze nu direct in slaap en hoor ik haar dus niet meer.
Al met algaat het dus al een week goed
Allemaal heel erg bedankt voor het meedenken ❤
maandag 22 juni 2020 om 21:18
Fijn dat ze een stapje verder lijkt te zijn gekomen. Bij zulke droevige dingen is het denk ik belangrijk dat je na de heftigste rouw samen kijkt wat je op verdrietige momenten kunt doen om er niet helemaal in te verdrinken. Verdriet mag er zijn, maar het is ook fijn als je een beetje kunt oefenen om je emoties na een traantje of wat weer wat te temperen. Als je 11 bent kun je daar onder begeleiding van een lieve volwassene die je verdriet snapt wel het een en ander in uitproberen. Zeker voor gevoelige kinderen is het fijn als ze wat houvast krijgen die ook bij volgende tegenslagen kan worden toegepast.
Overigens ben ik ook wel eens verdrietig over de eindigheid van mijn favoriete kat, en die leeft nog gewoon. Huisdieren weten soms gewoon net die gevoelige snaar te raken.
Overigens ben ik ook wel eens verdrietig over de eindigheid van mijn favoriete kat, en die leeft nog gewoon. Huisdieren weten soms gewoon net die gevoelige snaar te raken.
