Kinderen
alle pijlers
kind ziet me liever gaan
woensdag 17 oktober 2007 om 20:59
Wie oh wie?
Ik zoek mensen met ervaring (dus die me vertellen dat het voorbij gaat - liefst heel snel) met het volgende probleem:
Zoontjelief van 2,5 is erg gek op zijn vader, zo gek dat als mama erbij komt hij hard roep: nee mama, mama weg! en dan wordt ik ook letterlijk weggeduwd. Zolang zijn vader erbij is, loopt hij hem achterna, bij hem zitten, alleen naar hem luisteren.
Knufffels geven is er dan ook niet bij. Mijn 'beurt' om hem naar bed te doen en papa is er: brullen en huilen, weglopen en alleen maar om zijn vader roepen. Na een uur (ik vind dat ik het nog lang volhoud....) komt dan idd zijn vader want hij raakt steeds meer overstuur.
Ik kan hem ook niet troosten, hij gaat van me af zitten en duwt me weg......
Wanneer we samen zijn (zonder vader erbij) gaat het allemaal prima, krijg ik ook wel knuffels en luistert hij redelijk goed.
Maar in het gezin ben ik compleet overbodig en voel me dan ook enorm tekort doen wanneer manlief 's nachts ook uit bed moet omdat kindlief steeds harder gaat huilen als z'n mama hem troost.
Kent iemand dit? Is er nog hoop voor me?
Ik zoek mensen met ervaring (dus die me vertellen dat het voorbij gaat - liefst heel snel) met het volgende probleem:
Zoontjelief van 2,5 is erg gek op zijn vader, zo gek dat als mama erbij komt hij hard roep: nee mama, mama weg! en dan wordt ik ook letterlijk weggeduwd. Zolang zijn vader erbij is, loopt hij hem achterna, bij hem zitten, alleen naar hem luisteren.
Knufffels geven is er dan ook niet bij. Mijn 'beurt' om hem naar bed te doen en papa is er: brullen en huilen, weglopen en alleen maar om zijn vader roepen. Na een uur (ik vind dat ik het nog lang volhoud....) komt dan idd zijn vader want hij raakt steeds meer overstuur.
Ik kan hem ook niet troosten, hij gaat van me af zitten en duwt me weg......
Wanneer we samen zijn (zonder vader erbij) gaat het allemaal prima, krijg ik ook wel knuffels en luistert hij redelijk goed.
Maar in het gezin ben ik compleet overbodig en voel me dan ook enorm tekort doen wanneer manlief 's nachts ook uit bed moet omdat kindlief steeds harder gaat huilen als z'n mama hem troost.
Kent iemand dit? Is er nog hoop voor me?
woensdag 17 oktober 2007 om 21:06
woensdag 17 oktober 2007 om 21:07
Hai Mamanee
wat frustrerend is dat he?
Ik ken het anders. Mijn dochter deed zo naar haar vader. Nu was dat vlak na de geboorte van mijn jongste, en zij zal een tijdje jaloers geweest zijn, want jsa, zo'n baby kon ik met borstvoeding enzo nou eenmaal moeilijker aan m'n man overdragen dan haar.
Ik ben er nooit heengegaan, omdat ze dan 'beloond' zou worden voor haar gedrag, ze kreeg wat ze wilde. Mijn man kwam wel eens met tranen in z'n ogen beneden "wat moeten we hier nou mee, wat doe ik fout?"
We hebben strenge regels gesteld, de éne dag bracht ik haar naar bed, de andere dag m'n man. Na een tijdje was het gewoon over.
Ik ga er wel vanuit dat het overgaat. Waarom tenslotte niet? Je bent z'n moeder! Hoe moeilijk het ook is, probeer het te negeren. En aangezien je z'n gedrag niet kunt negeren bij het naar bed brengen, misschien is het handiger om dat een tijdje door papa te laten doen. Misschien vraagt hij dan uiteindelijk weer naar jou.
Sterkte ermee
en geniet van je momenten dat de vader er niet bij is, lullig maar waar
wat frustrerend is dat he?
Ik ken het anders. Mijn dochter deed zo naar haar vader. Nu was dat vlak na de geboorte van mijn jongste, en zij zal een tijdje jaloers geweest zijn, want jsa, zo'n baby kon ik met borstvoeding enzo nou eenmaal moeilijker aan m'n man overdragen dan haar.
Ik ben er nooit heengegaan, omdat ze dan 'beloond' zou worden voor haar gedrag, ze kreeg wat ze wilde. Mijn man kwam wel eens met tranen in z'n ogen beneden "wat moeten we hier nou mee, wat doe ik fout?"
We hebben strenge regels gesteld, de éne dag bracht ik haar naar bed, de andere dag m'n man. Na een tijdje was het gewoon over.
Ik ga er wel vanuit dat het overgaat. Waarom tenslotte niet? Je bent z'n moeder! Hoe moeilijk het ook is, probeer het te negeren. En aangezien je z'n gedrag niet kunt negeren bij het naar bed brengen, misschien is het handiger om dat een tijdje door papa te laten doen. Misschien vraagt hij dan uiteindelijk weer naar jou.
Sterkte ermee
en geniet van je momenten dat de vader er niet bij is, lullig maar waar
Later is nu
woensdag 17 oktober 2007 om 21:07
hi mamanee,
ten eerste wil ik je even een hart onder de riem steken, dit is niet leuk.
Ik herken een deel ervan. Mijn zoontje is ook 2,5 en is ook heel erg op zijn vader gericht. Vooral in het weekend. Papa moet alles doen, douchen, aankleden, mee naar beneden, naar bed brengen etc. Zodra ik iets wil proberen of doen wordt ik weggeduwd. Ik zit nu thuis door mijn zwangerschap (al vrij lang) dus hij ziet mij heel veel. Sinds een maand gaat hij naar de peuterspeelzaal, waar ik hem naartoe breng. En sindsdien is het over, hij lijkt nu te beseffen dat mama niet zo vanzelfsprekend is en wil dat ik veel met hem doe, ook als papa erbij is. Hij zet zich nu wat meer af naar papa en we zijn weer meer "gelijk"
Mij deed het af en toe ook erg zeer, is gewoon niet leuk.
Zou dat het bij jullie ook kunnen zijn? dat jij te vanzelfsprekend bent? dat ie weet dat jij ertoch wel bent?
succes...
ten eerste wil ik je even een hart onder de riem steken, dit is niet leuk.
Ik herken een deel ervan. Mijn zoontje is ook 2,5 en is ook heel erg op zijn vader gericht. Vooral in het weekend. Papa moet alles doen, douchen, aankleden, mee naar beneden, naar bed brengen etc. Zodra ik iets wil proberen of doen wordt ik weggeduwd. Ik zit nu thuis door mijn zwangerschap (al vrij lang) dus hij ziet mij heel veel. Sinds een maand gaat hij naar de peuterspeelzaal, waar ik hem naartoe breng. En sindsdien is het over, hij lijkt nu te beseffen dat mama niet zo vanzelfsprekend is en wil dat ik veel met hem doe, ook als papa erbij is. Hij zet zich nu wat meer af naar papa en we zijn weer meer "gelijk"
Mij deed het af en toe ook erg zeer, is gewoon niet leuk.
Zou dat het bij jullie ook kunnen zijn? dat jij te vanzelfsprekend bent? dat ie weet dat jij ertoch wel bent?
succes...
woensdag 17 oktober 2007 om 21:09
Tuurlijk is er hoop voor je! Het is gemakkelijk gezegd, maar laat je er niet persoonlijk door raken!!! Het is een fase, jongetjes hebben de neiging zich op een bepaalde leeftijd met hun vader te identificeren, de één sterker dan de ander. Maar dat zegt niets over de band die jij met je zoon hebt. Dat blijkt ook uit het feit hoe hij zich gedraagt als je alleen bent met hem.
Maak er geen strijd van, laat je niet uitspelen, accepteer dat het op dit moment zo gaat, en ga niet de concurrentie aan. Zie er het positieve van in: geweldig toch dat hij zo'n goede band met zijn vader heeft!!! Echt, het trekt vanzelf weer recht!
Bij mij thuis zeggen ze weleens: "Ga jij maar weer werken, mama, weg!!!" (Met name als ik iets zeg wat hen niet zint!) Denk ik pfff..., ben ik daar nou zo snel voor naar huis gekomen!?! Maar moet er dan ook wel een beetje om lachen. Zo klein en dan al zicht hebben op sociale interacties!
Maak er geen strijd van, laat je niet uitspelen, accepteer dat het op dit moment zo gaat, en ga niet de concurrentie aan. Zie er het positieve van in: geweldig toch dat hij zo'n goede band met zijn vader heeft!!! Echt, het trekt vanzelf weer recht!
Bij mij thuis zeggen ze weleens: "Ga jij maar weer werken, mama, weg!!!" (Met name als ik iets zeg wat hen niet zint!) Denk ik pfff..., ben ik daar nou zo snel voor naar huis gekomen!?! Maar moet er dan ook wel een beetje om lachen. Zo klein en dan al zicht hebben op sociale interacties!
woensdag 17 oktober 2007 om 21:25
HIer praktisch hetzelfde verhaal maar dan omgekeerd van mijn dochter naar haar vader. Ik hoop ook vurig op verbetering want leuk is zeker anders!
Heel veel sterkte en een dikke knuffel want ik vind het al vreselijk voor mijn vriend, maar laat staan als het dus zoals bij jou naar de moeder gericht is...
Heel veel sterkte en een dikke knuffel want ik vind het al vreselijk voor mijn vriend, maar laat staan als het dus zoals bij jou naar de moeder gericht is...
woensdag 17 oktober 2007 om 21:35
Bij mij ook herkenning! Mijn zoontje wilde rond die leeftijd alleen niets van zijn vader weten! Wij zijn achteraf gezien de strijd teveel aangegaan wat het alleen maar erger maakte. Mijn zoontje is nu vijf jaar en helemaal gek van zijn vader. De rollen zijn nu omgedraaid (alleen is er nu met hem over te praten). Het is waar wat de anderen hier ook schrijven, het is een fase. Probeer, hoe moeilijk het ook is het je niet persoonlijk aan te trekken! Heel veel sterkte!
woensdag 17 oktober 2007 om 21:49
Mijn jongste zoontje van 3 heeft dat ook.
Niet altijd leuk en soms ook wel moeilijk, alles moet papa doen .
Toch sta ik dit niet toe, soms doe ik terwijl het het niet wil, het bedritueel of andere dingen.
Hij wil alles bepalen en daar ben ik het niet mee eens, maar pijnlijk is het wel.
Ook wel makkelijk als hij alleen om papa huilt 's nachts!
Niet altijd leuk en soms ook wel moeilijk, alles moet papa doen .
Toch sta ik dit niet toe, soms doe ik terwijl het het niet wil, het bedritueel of andere dingen.
Hij wil alles bepalen en daar ben ik het niet mee eens, maar pijnlijk is het wel.
Ook wel makkelijk als hij alleen om papa huilt 's nachts!
woensdag 17 oktober 2007 om 21:50
Hoi mamanee, vervelend joh! Ik herken het en klein beetje, omdat dochter ook wel die kuren kan hebben. Maar dan voornl. naar haar vader toe (tot nu toe dan). Er was een tijd waarin ze zo lelijk tegen hem deed, echt neit leuk voor mijn vriend. "Weg, jij mag niet" zeggen, huilen als vriend het deed, etc.
Maar wat ik ook merkte aan mijn vriend was dat hij zich ook 'weg liet jagen'. Hij nam door haar afwijzende reactie ook steeds meer afstand tot haar (niet meer vrolijk en luchtig en nog een grapje kunnen maken, want ze deed toch alleen maar kattig). Niet in letterlijke zin door niks meer te doen, maar wel in psychologische zin door een muurtje op te trekken.
Het klinkt misschien makkelijk dan dat het is, maar je moet van jezelf weten dat je er staat. Het is niet echt letterlijk wegjagen, maar kijken en uittesten waar grenzen liggen. Ik denk dat je zoontje onbewust aanvoelt waar er ruimte is (misschien is het een zwakke plek van je?). trek het je neit al te persoonlijk aan (het hoort er deels ook bij), maar maak tevens duidelijk dat hij niet lelijk tegen je hoeft te doen.
Het is helemaal niet erg om voor sommige dingen liever papa te hebben en voor sommige dingen liever mama (we hebben allemaal onze voorkeuren toch? Toch ook op vriendschapsvlak, met die vriendin babbel je lekker en met de ander sport je liever). Maar maak onderscheid tussen lelijk doen en af en toe meer behoefte hebben aan de een of de ander. En laat je vooral neit wegjagen. Probeer er een grapje van te maken. Misschien kun je proberen het om te keren in een spelletje (waar je energie het toelaat). Als dochter bijvoorbeeld lelijk afwijzend doet tegen mijn zusje door bijvoorbeeld te zeggen dat ze weg meot gaan, dan zet mijn zusje een grappig hoofd op en zegt "als jij niet weg bent, ga ik je heel hard kietelen". En dan telt ze tot 3 en dan rent dochter hard giebelend weg en dan gaat mijn zusje haar vangen en kietelen. En dan is ze het lelijk doen echt meteen vergeten en is een vervelende afwijzende situatie een leuk momentje. En dan is zo'n kleintje van deze leeftijd het volgens mij al snel vergeten dat mama zich de deur laat wijzen.
Heel veel sterkte ermee, eht is echt niet persoonlijk hoor!
Maar wat ik ook merkte aan mijn vriend was dat hij zich ook 'weg liet jagen'. Hij nam door haar afwijzende reactie ook steeds meer afstand tot haar (niet meer vrolijk en luchtig en nog een grapje kunnen maken, want ze deed toch alleen maar kattig). Niet in letterlijke zin door niks meer te doen, maar wel in psychologische zin door een muurtje op te trekken.
Het klinkt misschien makkelijk dan dat het is, maar je moet van jezelf weten dat je er staat. Het is niet echt letterlijk wegjagen, maar kijken en uittesten waar grenzen liggen. Ik denk dat je zoontje onbewust aanvoelt waar er ruimte is (misschien is het een zwakke plek van je?). trek het je neit al te persoonlijk aan (het hoort er deels ook bij), maar maak tevens duidelijk dat hij niet lelijk tegen je hoeft te doen.
Het is helemaal niet erg om voor sommige dingen liever papa te hebben en voor sommige dingen liever mama (we hebben allemaal onze voorkeuren toch? Toch ook op vriendschapsvlak, met die vriendin babbel je lekker en met de ander sport je liever). Maar maak onderscheid tussen lelijk doen en af en toe meer behoefte hebben aan de een of de ander. En laat je vooral neit wegjagen. Probeer er een grapje van te maken. Misschien kun je proberen het om te keren in een spelletje (waar je energie het toelaat). Als dochter bijvoorbeeld lelijk afwijzend doet tegen mijn zusje door bijvoorbeeld te zeggen dat ze weg meot gaan, dan zet mijn zusje een grappig hoofd op en zegt "als jij niet weg bent, ga ik je heel hard kietelen". En dan telt ze tot 3 en dan rent dochter hard giebelend weg en dan gaat mijn zusje haar vangen en kietelen. En dan is ze het lelijk doen echt meteen vergeten en is een vervelende afwijzende situatie een leuk momentje. En dan is zo'n kleintje van deze leeftijd het volgens mij al snel vergeten dat mama zich de deur laat wijzen.
Heel veel sterkte ermee, eht is echt niet persoonlijk hoor!
woensdag 17 oktober 2007 om 21:52
Volgens mij hoef je je geen zorgen te maken hoor, laatst las ik een stukje waarin stond dat kinderen in een bepaalde fase een voorkeur ontwikkelen voor één van de ouders. Kan het niet meer na vertellen..
Edit:
Heb een stukje gevonden uitleg gevonden over wat ik laatst heb gelezen
voorkeur
Edit:
Heb een stukje gevonden uitleg gevonden over wat ik laatst heb gelezen
voorkeur
woensdag 17 oktober 2007 om 22:09
Hoi Mamanee,
Hoe lang is deze fase al aan de gang? Mijn zoon had 't ook even rond 2,5. Mocht ik niet mee op vakantie van hem bijvoorbeeld. Zei hij, dat-ie alleen met papa ging, en dat ik thuis moest blijven. Vond ik ook niet zo leuk. Maar 't is vanzelf weer overgegaan. Ik denk dat 't een maand geduurd heeft ongeveer, maar zoiets kan natuurlijk ook langer en korter duren. Alles lijkt wel in fases te komen. Nu trekt-ie juist weer meer naar mij. Er is dus hoop, geen zorgen!
Hoe lang is deze fase al aan de gang? Mijn zoon had 't ook even rond 2,5. Mocht ik niet mee op vakantie van hem bijvoorbeeld. Zei hij, dat-ie alleen met papa ging, en dat ik thuis moest blijven. Vond ik ook niet zo leuk. Maar 't is vanzelf weer overgegaan. Ik denk dat 't een maand geduurd heeft ongeveer, maar zoiets kan natuurlijk ook langer en korter duren. Alles lijkt wel in fases te komen. Nu trekt-ie juist weer meer naar mij. Er is dus hoop, geen zorgen!
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
woensdag 17 oktober 2007 om 22:54
Hoi,
Hoewel duwen enzo hier niet voorkomt, herken ik het wel. Na de papafase is hier nu de mamafase aangebroken. En hoewel dat me aan de ene kant goed doet, is het natuurlijk a. niet leuk voor papa nu en b. niet heel handig soms. Maar goed, er is nog hoop dus. Ik heb daar eigenlijk ook nooit aan getwijfeld omdat we het zonder papa erbij altijd wel gezellig hadden.
Hoewel duwen enzo hier niet voorkomt, herken ik het wel. Na de papafase is hier nu de mamafase aangebroken. En hoewel dat me aan de ene kant goed doet, is het natuurlijk a. niet leuk voor papa nu en b. niet heel handig soms. Maar goed, er is nog hoop dus. Ik heb daar eigenlijk ook nooit aan getwijfeld omdat we het zonder papa erbij altijd wel gezellig hadden.
woensdag 17 oktober 2007 om 22:54
Dank, dank voor al jullie fijne reacties! Voel me gesterkt. 
En dank voor het artikel. Ik twijfel erg aan de aanpak maar heb nu wat meer duidelijkheid, al moet ik zeggen dat ik soms mijn geduld verlies en wanhopig roep : weet je wat, mama gaat wel weg ....stampvoeten laat ik hem achter waardoor hij alleen maar nog harder gaat huilen (en om mama roept die niet terug komt want ze heeft papa al erbij gehaald.....)
Erg he, maar ik ben ook nog eens 3 mnd zwanger, mag ik dan m'n hormonen als excuus gebruiken??? Maar dat laatste ga ik echt niet meer doen!
Roos4: dit duurt al een tijd hoor, zeker al een half jaar dat hij bewust kenbaar maakt waar de voorkeur ligt. Vandaar ook dat m'n geduld een beetje begint op te raken. En manlief droeg en draagt idd erg veel bij in de zorg, is de eerste tijd een constantere factor geweest dan ik (pd) en om dat 'in te halen', dat kost meer tijd dan ik dacht.
En dank voor het artikel. Ik twijfel erg aan de aanpak maar heb nu wat meer duidelijkheid, al moet ik zeggen dat ik soms mijn geduld verlies en wanhopig roep : weet je wat, mama gaat wel weg ....stampvoeten laat ik hem achter waardoor hij alleen maar nog harder gaat huilen (en om mama roept die niet terug komt want ze heeft papa al erbij gehaald.....)
Erg he, maar ik ben ook nog eens 3 mnd zwanger, mag ik dan m'n hormonen als excuus gebruiken??? Maar dat laatste ga ik echt niet meer doen!
Roos4: dit duurt al een tijd hoor, zeker al een half jaar dat hij bewust kenbaar maakt waar de voorkeur ligt. Vandaar ook dat m'n geduld een beetje begint op te raken. En manlief droeg en draagt idd erg veel bij in de zorg, is de eerste tijd een constantere factor geweest dan ik (pd) en om dat 'in te halen', dat kost meer tijd dan ik dacht.
woensdag 17 oktober 2007 om 23:12
Mijn oudste kreeg hetzelfde zo ongeveer toen ik in verwachting raakte van nummer 2. Alsof 'ie het rook. En omdat ik door de zwangerschap vooral in het begin zo moe was dat ik bij wijze van spreken bijna alleen maar werkte, at en sliep en vader en zoon daardoor meer dan gebruikelijk met elkaar optrokken, leek het nog te worden versterkt. Leuk was bepaald anders, maar ik heb op een gegeven moment echt de knop omgezet en me gerealiseerd dat het niet persoonlijk bedoeld was, maar een fase. En ook wel logisch, vanuit zijn oogpunt beschouwd: papa is fitter dan mama, die gaat nog mee voetballen of een heel eind met me fietsen. Dus daar liggen nu mijn belangen eventjes.
Da's dus het devies: beschouw het niet als een persoonlijke aanval, hoe lastig dat ook kan zijn als een kind naar jou toe weer de draak uithangt en papa alles gedaan krijgt. En ga er inderdaad ook niet al teveel in mee. Soms doet mama de pamper om of geeft een prak en een andere keer doet papa dat weer. Bevalt dat niet? Dan pech. Eraan toegeven of pogingen doen om het kind te paaien werken vaak juist alleen maar averechts. En het gaat weer over. Voor hetzelfde geld zit je over een jaar of 2 in een gezellige Oedipusfase en roept íe de hele dag dat hij met jou gaat trouwen![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
.
Da's dus het devies: beschouw het niet als een persoonlijke aanval, hoe lastig dat ook kan zijn als een kind naar jou toe weer de draak uithangt en papa alles gedaan krijgt. En ga er inderdaad ook niet al teveel in mee. Soms doet mama de pamper om of geeft een prak en een andere keer doet papa dat weer. Bevalt dat niet? Dan pech. Eraan toegeven of pogingen doen om het kind te paaien werken vaak juist alleen maar averechts. En het gaat weer over. Voor hetzelfde geld zit je over een jaar of 2 in een gezellige Oedipusfase en roept íe de hele dag dat hij met jou gaat trouwen
.
donderdag 18 oktober 2007 om 08:54
Ik mis eigenlijk in het verhaal hoe je man er mee omgaat. Ik ken de situatie uit gezinnen van een tweetal vriendinnen. Het gebeurd best vaak dat een man (klein beetje) jaloers is op de nauurlijke band tussen moeder en kind. En dan vind een man het geweldig als blijkt dat het kind toch meer "hangt" aan de vader dan aan de moeder. De vaders uit de eerder genoemde gezinnen stimuleerde (onbewust) het gedrag van het kind waardoor die nog meer naar de vader toetrok en de moeder nog meer afstootte. Belangrijk lijkt mij dus om op 1 lijn te blijven zitten en dat je man ook ingrijpt als het gedrag van je zoontje jou verdriet doet. Want geloof me, kinderen hebben dat op zeer jonge leeftijd donders goed in de gaten. Heel veel succes!
donderdag 18 oktober 2007 om 09:26
Mijn man doet er alles aan om het af te leren omdat hij het ook vervelend voor mij vindt maar niks helpt.
Wat ik vaak doe is iets alleen met hem ondernemen en dan is het ook goed.
Deze week bijvoorbeeld heb ik vakantie en hij niet dus doe ik veel met hem en geniet ook extra, veel knuffelen, voorlezen en leuke dingen doen!
Wat ik vaak doe is iets alleen met hem ondernemen en dan is het ook goed.
Deze week bijvoorbeeld heb ik vakantie en hij niet dus doe ik veel met hem en geniet ook extra, veel knuffelen, voorlezen en leuke dingen doen!
