Kinderen
alle pijlers
kind ziet me liever gaan
woensdag 17 oktober 2007 om 20:59
Wie oh wie?
Ik zoek mensen met ervaring (dus die me vertellen dat het voorbij gaat - liefst heel snel) met het volgende probleem:
Zoontjelief van 2,5 is erg gek op zijn vader, zo gek dat als mama erbij komt hij hard roep: nee mama, mama weg! en dan wordt ik ook letterlijk weggeduwd. Zolang zijn vader erbij is, loopt hij hem achterna, bij hem zitten, alleen naar hem luisteren.
Knufffels geven is er dan ook niet bij. Mijn 'beurt' om hem naar bed te doen en papa is er: brullen en huilen, weglopen en alleen maar om zijn vader roepen. Na een uur (ik vind dat ik het nog lang volhoud....) komt dan idd zijn vader want hij raakt steeds meer overstuur.
Ik kan hem ook niet troosten, hij gaat van me af zitten en duwt me weg......
Wanneer we samen zijn (zonder vader erbij) gaat het allemaal prima, krijg ik ook wel knuffels en luistert hij redelijk goed.
Maar in het gezin ben ik compleet overbodig en voel me dan ook enorm tekort doen wanneer manlief 's nachts ook uit bed moet omdat kindlief steeds harder gaat huilen als z'n mama hem troost.
Kent iemand dit? Is er nog hoop voor me?
Ik zoek mensen met ervaring (dus die me vertellen dat het voorbij gaat - liefst heel snel) met het volgende probleem:
Zoontjelief van 2,5 is erg gek op zijn vader, zo gek dat als mama erbij komt hij hard roep: nee mama, mama weg! en dan wordt ik ook letterlijk weggeduwd. Zolang zijn vader erbij is, loopt hij hem achterna, bij hem zitten, alleen naar hem luisteren.
Knufffels geven is er dan ook niet bij. Mijn 'beurt' om hem naar bed te doen en papa is er: brullen en huilen, weglopen en alleen maar om zijn vader roepen. Na een uur (ik vind dat ik het nog lang volhoud....) komt dan idd zijn vader want hij raakt steeds meer overstuur.
Ik kan hem ook niet troosten, hij gaat van me af zitten en duwt me weg......
Wanneer we samen zijn (zonder vader erbij) gaat het allemaal prima, krijg ik ook wel knuffels en luistert hij redelijk goed.
Maar in het gezin ben ik compleet overbodig en voel me dan ook enorm tekort doen wanneer manlief 's nachts ook uit bed moet omdat kindlief steeds harder gaat huilen als z'n mama hem troost.
Kent iemand dit? Is er nog hoop voor me?
donderdag 18 oktober 2007 om 13:48
Heel herkenbaar, alleen dan omgekeerd en bij beide kinderen het geval. Mijn dochter is net 3 geworden en mijn zoon is bijna 2 en mijn vriend wordt echt ronduit afgewezen ("papa moet weg" zegt dochter doodleuk als mijn vriend na een dag werken thuiskomt).
Als hij alleen met ze thuis is (en ik werk) is er geen probleem (hooguit staat mijn dochter wat voor de deur te huilen), maar zodra ze ruiken dat ik in de buurt ben is het helemaal mis. Dat is al zo sinds de geboorte van de oudste en alhoewel we er niet in mee proberen te gaan (mijn vriend doet ook gewoon de kinderen in bad en brengt ze naar bed) zien we nu naar 3 jaar nog weinig verbetering. Vooral mijn zoon kan volledig over de zeik gaan en ik word er af en toe ook niet goed van moet ik bekennen.
Ik ga dus zo maar eens het artikel lezen, want ik word er af en toe een beetje wanhopig van. Het idiote is dat ik momenteel 6 maanden zwanger ben en door de hormonen lang niet altijd even aardig en geduldig ben tegen de kinderen (en soms ronduit kortaf). Maar dat lijkt allemaal niet uit te maken.
Ik hoop maar dat het een fase is (weliswaar een behoorlijk langdurige fase) en dat het beter is tegen de tijd dat de baby er is. Mijn vriend is er vrij laconiek onder (knap van hem, ik zou het niet kunnen), maar leuk is het natuurlijk niet.
Als hij alleen met ze thuis is (en ik werk) is er geen probleem (hooguit staat mijn dochter wat voor de deur te huilen), maar zodra ze ruiken dat ik in de buurt ben is het helemaal mis. Dat is al zo sinds de geboorte van de oudste en alhoewel we er niet in mee proberen te gaan (mijn vriend doet ook gewoon de kinderen in bad en brengt ze naar bed) zien we nu naar 3 jaar nog weinig verbetering. Vooral mijn zoon kan volledig over de zeik gaan en ik word er af en toe ook niet goed van moet ik bekennen.
Ik ga dus zo maar eens het artikel lezen, want ik word er af en toe een beetje wanhopig van. Het idiote is dat ik momenteel 6 maanden zwanger ben en door de hormonen lang niet altijd even aardig en geduldig ben tegen de kinderen (en soms ronduit kortaf). Maar dat lijkt allemaal niet uit te maken.
Ik hoop maar dat het een fase is (weliswaar een behoorlijk langdurige fase) en dat het beter is tegen de tijd dat de baby er is. Mijn vriend is er vrij laconiek onder (knap van hem, ik zou het niet kunnen), maar leuk is het natuurlijk niet.
donderdag 18 oktober 2007 om 17:48
Hier wisselden en wisselen de papa- en mama-periodes elkaar vrij snel af. Per saldo is het iets meer mama.
Wij kennen ook oma-periodes. Toen mijn oudste zoontje nog geen twee was, duwde hij mij soms letterlijk weg als mijn moeder hem op de arm had. 'Mama weg,' kon hij al vroeg zeggen. Niet bepaald leuk, maar ach, ik kon het wel hebben. Mijn moeder kon niet verhullen hoe verguld ze ermee was en dat irriteerde me wel een beetje, maar ook dat mag geen naam hebben.
Afgelopen weekend nog, op de familieschommel, mijn oudste: oma, ik wil bij jou, ga vlug hier zitten anders gaat mama daar zitten.
En bedankt!
Vorige week waren man en ik een paar dagen weg. De jongens logeerden bij mijn ouders. De tweede dag reden ze toevallig langs ons huis, jongste jammerde 'neeee, ik wil niet naar huis!'
Hm.
Ik maak me er niet druk om. Ik weet dat ze het thuis ook heel fijn vinden en mij en mijn man heel erg graag om zich heen hebben. Kinderen reageren gewoon impulsief, kennen nog nauwelijks sociaal wenselijk gedrag.
Voor mij kwam de bevestiging toen mijn oudste eens ziek was. Mijn moeder was er ook, maar hij wilde toch door mama verzorgd worden.
Het gaat écht over, in 99,9 % van de gevallen!
Kop op!
xx lisa.
Wij kennen ook oma-periodes. Toen mijn oudste zoontje nog geen twee was, duwde hij mij soms letterlijk weg als mijn moeder hem op de arm had. 'Mama weg,' kon hij al vroeg zeggen. Niet bepaald leuk, maar ach, ik kon het wel hebben. Mijn moeder kon niet verhullen hoe verguld ze ermee was en dat irriteerde me wel een beetje, maar ook dat mag geen naam hebben.
Afgelopen weekend nog, op de familieschommel, mijn oudste: oma, ik wil bij jou, ga vlug hier zitten anders gaat mama daar zitten.
En bedankt!
Vorige week waren man en ik een paar dagen weg. De jongens logeerden bij mijn ouders. De tweede dag reden ze toevallig langs ons huis, jongste jammerde 'neeee, ik wil niet naar huis!'
Hm.
Ik maak me er niet druk om. Ik weet dat ze het thuis ook heel fijn vinden en mij en mijn man heel erg graag om zich heen hebben. Kinderen reageren gewoon impulsief, kennen nog nauwelijks sociaal wenselijk gedrag.
Voor mij kwam de bevestiging toen mijn oudste eens ziek was. Mijn moeder was er ook, maar hij wilde toch door mama verzorgd worden.
Het gaat écht over, in 99,9 % van de gevallen!
Kop op!
xx lisa.
vrijdag 19 oktober 2007 om 17:57
Soofje
Manlief vindt het vooral vervelend voor mij maar stiekem ook wel leuk: morgen is papa thuis, gaan we allemaal leuke dingen doen!
mama zegt: geen groente, dan ook geen worstje, doet papa doodleuk een worstje van zijn bord in zoonlief z' n mond.
Maar meestal houdt hij ook wel voet bij stuk en neemt hij het niet over tenzij ik dreig te ontploffen maar dat is dan op mijn eigen verzoek.
Anky, je krijgt een dubbele
!
En Ilse
ik kom niet meer bij, en ik herken het ook wel. Op een bankje: zoonlief stuurt de boel: oma hier zitten, papa daar en dan zit hij in het midden. Als ik dan vraag waar ik mag zitten. stuurt hij me het gras op!
Ik snap het allemaal best en vind het ook niet zo;n heel groot drama, tot zoonlief echt blijft zeuren en vooral huilen/brullen. Goede oefening voor geduld & doorbijten.
Manlief vindt het vooral vervelend voor mij maar stiekem ook wel leuk: morgen is papa thuis, gaan we allemaal leuke dingen doen!
mama zegt: geen groente, dan ook geen worstje, doet papa doodleuk een worstje van zijn bord in zoonlief z' n mond.
Maar meestal houdt hij ook wel voet bij stuk en neemt hij het niet over tenzij ik dreig te ontploffen maar dat is dan op mijn eigen verzoek.
Anky, je krijgt een dubbele
! En Ilse
ik kom niet meer bij, en ik herken het ook wel. Op een bankje: zoonlief stuurt de boel: oma hier zitten, papa daar en dan zit hij in het midden. Als ik dan vraag waar ik mag zitten. stuurt hij me het gras op!
Ik snap het allemaal best en vind het ook niet zo;n heel groot drama, tot zoonlief echt blijft zeuren en vooral huilen/brullen. Goede oefening voor geduld & doorbijten.
