Kinderen
alle pijlers
Kinderwens, hoe weet je dat?
donderdag 10 januari 2008 om 23:23
Wanneer weet je nu of je kinderen wilt of niet?
Ik lees hier op het forum veel over rammelende eierstokken of over meiden die heel bewust kiezen om kinderloos te blijven, maar wat nu als je er tussenin zit?
Oftewel ik ben een meid van 30, heb een tijdje gewacht totdat mijn eierstokken zouden gaan rammelen, maar het blijft stil.. Tegelijkertijd heb ik ook niet het idee dat ik per sé geen kinderen wil.
Ik heb wel allerlei rationele redenen waarom ik wel of geen kinderen zou willen, maar kom er niet uit. Ik zit wel meer in de richting van wel kinderen, maar ja, wanneer dan?
Soms denk ik wel eens, goh ik stop gewoon met de pil en mocht ik dan in de gelukkige positie zijn dat ik zwanger wordt, helemaal prima, dat komt vast wel goed.
Maar ja, het is geen auto die je koopt, en als hij niet bevalt, dan verkoop je hem weer en ga je toch maar met de fiets.
Ik wil niet wachten totdat mijn eierstokken gaan rammelen, meer omdat ik het idee heb dat dat bij mij niet zal gebeuren.
Ben ik nou echt de enige die geen rammelende eierstokken heeft, maar (waarschijnlijk) wel kinderen wil maar het alleen maar rationeel kan benaderen?
Ik ben overigens volledig nieuw op dit forum, dus als ik hier iets niet goed doe, door bijv. gewoon maar een nieuw onderwerp te beginnen (kweet helemaal niet of dat wel 'zomaar' mag), dan hoor ik het graag.
Ik lees hier op het forum veel over rammelende eierstokken of over meiden die heel bewust kiezen om kinderloos te blijven, maar wat nu als je er tussenin zit?
Oftewel ik ben een meid van 30, heb een tijdje gewacht totdat mijn eierstokken zouden gaan rammelen, maar het blijft stil.. Tegelijkertijd heb ik ook niet het idee dat ik per sé geen kinderen wil.
Ik heb wel allerlei rationele redenen waarom ik wel of geen kinderen zou willen, maar kom er niet uit. Ik zit wel meer in de richting van wel kinderen, maar ja, wanneer dan?
Soms denk ik wel eens, goh ik stop gewoon met de pil en mocht ik dan in de gelukkige positie zijn dat ik zwanger wordt, helemaal prima, dat komt vast wel goed.
Maar ja, het is geen auto die je koopt, en als hij niet bevalt, dan verkoop je hem weer en ga je toch maar met de fiets.
Ik wil niet wachten totdat mijn eierstokken gaan rammelen, meer omdat ik het idee heb dat dat bij mij niet zal gebeuren.
Ben ik nou echt de enige die geen rammelende eierstokken heeft, maar (waarschijnlijk) wel kinderen wil maar het alleen maar rationeel kan benaderen?
Ik ben overigens volledig nieuw op dit forum, dus als ik hier iets niet goed doe, door bijv. gewoon maar een nieuw onderwerp te beginnen (kweet helemaal niet of dat wel 'zomaar' mag), dan hoor ik het graag.
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
donderdag 10 januari 2008 om 23:57
Ik heb het al vaker gezegd tegen anderen: zodra je hier gaat posten kan het hard gaan 
Welkom trouwens
Misschien is er al een vergelijkbaar onderwerp maar dat hoor of zie je vanzelf. Ik weet in ieder geval dat er meer zijn zoals jij hoor, het is ook niet zo gek, wanneer weet je het nou zeker. Juist omdat je tegenwoordig (meestal) een keuze hebt.
Tja het is echt heel erg persoonlijk. Ik had een combi van een verlangen naar kinderen en rationele redenen. En dat terwijl ik eerst helemaal geen kinderen wilde, mijn vriend wel. We zijn er gewoon ingesprongen, met het idee waarom niet nu eigenlijk en we kijken wel of het lukt. Toen ik zwanger werd voelde het meteen helemaal goed. Maar goed voor iemand anders kan dit te spontaan zijn maar wat ik wel weet is dat het vaak vooral een gevoelskwestie is en daar zullen jij en je partner uit moeten komen.
Dat heel bewust er mee bezig zijn ken ik ook niet echt hoor, ja toen ik zwanger was las ik best veel bijvoorbeeld en nu ook, zoontje is ondertussen alweer twee. En ik ben nu nog steeds wel meer van het rationele, bijvoorbeeld over een tweede kindje en werk enz.
Welkom trouwens
Misschien is er al een vergelijkbaar onderwerp maar dat hoor of zie je vanzelf. Ik weet in ieder geval dat er meer zijn zoals jij hoor, het is ook niet zo gek, wanneer weet je het nou zeker. Juist omdat je tegenwoordig (meestal) een keuze hebt.Tja het is echt heel erg persoonlijk. Ik had een combi van een verlangen naar kinderen en rationele redenen. En dat terwijl ik eerst helemaal geen kinderen wilde, mijn vriend wel. We zijn er gewoon ingesprongen, met het idee waarom niet nu eigenlijk en we kijken wel of het lukt. Toen ik zwanger werd voelde het meteen helemaal goed. Maar goed voor iemand anders kan dit te spontaan zijn maar wat ik wel weet is dat het vaak vooral een gevoelskwestie is en daar zullen jij en je partner uit moeten komen.
Dat heel bewust er mee bezig zijn ken ik ook niet echt hoor, ja toen ik zwanger was las ik best veel bijvoorbeeld en nu ook, zoontje is ondertussen alweer twee. En ik ben nu nog steeds wel meer van het rationele, bijvoorbeeld over een tweede kindje en werk enz.
vrijdag 11 januari 2008 om 07:38
Ik denk dat 80% van de vrouwen van nu net zo twijfelt of heeft getwijfeld als jij. Maar ik geloof toch dat je op een gegeven moment het ook toch gewoon weet. Ik heb zelf geen kinderen maar denk dat het er wel nog eens van gaat komen. Verder geloof ik dat je er ook niet bang voor hoeft te zijn om zwanger te raken; als het zover is komt het vanzelf ook goed. Hmm, lekker zweverig dusss ... :-)
vrijdag 11 januari 2008 om 09:05
Heb nooit rammelende eierstokken gehad, wel geweten dat ik ooit wel een kind wilde. Ook nooit echt aan toe geweest ofzo, het leek me gewoon leuk. Op een dag gewoon besloten het te doen, want als ik had gewacht tot ik er 100% aan toe zou zijn, dan was ik op mn 50e nog niet zwanger. En ja, als je dertig bent kun je niet héél lang meer wachten.
Maar ik heb nooit getwijfeld over het wel/niet doen.
Maar ik heb nooit getwijfeld over het wel/niet doen.
vrijdag 11 januari 2008 om 09:19
Hoi Gaby30,
Dit vroeg ik me twee jaar geleden ook af. Ik was toen de 30 al gepasseerd en had, net als jij, het idee dat er onderhand wel wat moest gaan rammelen. Ik vond het zelfs vreemd dat er niks gebeurde en ik trok de conclusie dat ik dan vast geen kinderen wilde (dat riep ik voor die tijd ook al hoor). Een half jaar later waren we bij vrienden met een kindje van 4 en ineens bedacht ik me dat mn man vast een lieve vader zou zijn. Dat was schrikken, wilde ik dan kinderen? Deze gedachte kwam steeds vaker boven en toen heb ik eerst mn man maar eens verteld dat ik toch wel graag een kind wilde. Inmiddels ben ik 32 en hebben we een schat van een ventje, het ging gelukkig allemaal snel.
Het punt wat ik wil maken: soms krijg je er niet op je 30e "last" van, maar gewoon ietsje later. In mijn geval was het gevoel er ineens en was ook niet te ontkennen.
Succes ermee.
Dit vroeg ik me twee jaar geleden ook af. Ik was toen de 30 al gepasseerd en had, net als jij, het idee dat er onderhand wel wat moest gaan rammelen. Ik vond het zelfs vreemd dat er niks gebeurde en ik trok de conclusie dat ik dan vast geen kinderen wilde (dat riep ik voor die tijd ook al hoor). Een half jaar later waren we bij vrienden met een kindje van 4 en ineens bedacht ik me dat mn man vast een lieve vader zou zijn. Dat was schrikken, wilde ik dan kinderen? Deze gedachte kwam steeds vaker boven en toen heb ik eerst mn man maar eens verteld dat ik toch wel graag een kind wilde. Inmiddels ben ik 32 en hebben we een schat van een ventje, het ging gelukkig allemaal snel.
Het punt wat ik wil maken: soms krijg je er niet op je 30e "last" van, maar gewoon ietsje later. In mijn geval was het gevoel er ineens en was ook niet te ontkennen.
Succes ermee.
vrijdag 11 januari 2008 om 09:21
Hallo Gaby30,
Ik had ook geen rammelende eierstokken, volgens mij heeft echt niet iedereen dat hoor. Wel wist ik dat ik 'ooit' kinderen wilde. Op een gegeven moment met mijn vriend afgesproken dat we het dan maar gewoon op zijn beloop moesten laten. Je weet niet of het gaat lukken, hoe lang het gaat duren en je kunt niet alles plannen. Bleek ik direct zwanger. Ik kan je zeggen: toen schrok ik wel even!
Ben blij dat we dat toen gedaan hebben, anders was ik nu nog kinderloos geweest denk ik.
Overigens, nu, 3,5 jaar later, ben ik zwanger van de tweede. Voor deze zwangerschap heb ik wel rammelende eierstokken gehad, ik weet nu wel hoe dat voelt. Maar nu ik dan weer zwanger ben, schrok ik net zo hard als bij de eerste...
Ik had ook geen rammelende eierstokken, volgens mij heeft echt niet iedereen dat hoor. Wel wist ik dat ik 'ooit' kinderen wilde. Op een gegeven moment met mijn vriend afgesproken dat we het dan maar gewoon op zijn beloop moesten laten. Je weet niet of het gaat lukken, hoe lang het gaat duren en je kunt niet alles plannen. Bleek ik direct zwanger. Ik kan je zeggen: toen schrok ik wel even!
Ben blij dat we dat toen gedaan hebben, anders was ik nu nog kinderloos geweest denk ik.
Overigens, nu, 3,5 jaar later, ben ik zwanger van de tweede. Voor deze zwangerschap heb ik wel rammelende eierstokken gehad, ik weet nu wel hoe dat voelt. Maar nu ik dan weer zwanger ben, schrok ik net zo hard als bij de eerste...
vrijdag 11 januari 2008 om 09:28
Herkenbaar! Ik heb ook mijn leven lang al geweten dat ik "ooit" kinderen wil, maar ja nu ben ik 28 en zou het toch een minder ver van mijn bedshow moeten gaan worden.
Ik ben er wel meer mee bezig dan vorig jaar, maar ik kijk het inderdaad toch vooral rationeel en denk er nu beter over na en nu zie ik ook zeker de voordelen van een kinderloos bestaan.
Ik ben er nu ook wel meer mee bezig, omdat mijn vriend er niet om staat te springen. Ik heb hier al meerdere topics gelezen over de struggle van een vrouw met een enorme kinderwens en hun man/vriend die het (nog) niet ziet zitten. Dat wil ik voor zijn, voordat ik echt op springen sta (als dat al ooit gebeurd). We kunnen er nu nog heel ongedwongen over praten omdat het voor mij ook niet volgend jaar of het jaar daarop hoeft te gebeuren. Vorig jaar zomer 2006 heb ik heb al eens voor mezelf de rationele keuze gemaakt dat ik op mijn 31ste verjaardag stop met anticonceptie als ik daarvoor nog steeds geen idee heb dat het NU moet gebeuren. Dat voelt veilig ver weg... Vriend heeft zijn grens van 35 jaar bijgesteld naar 33 jaar.
Hoe staat jouw vriend erin?
Ik ben er wel meer mee bezig dan vorig jaar, maar ik kijk het inderdaad toch vooral rationeel en denk er nu beter over na en nu zie ik ook zeker de voordelen van een kinderloos bestaan.
Ik ben er nu ook wel meer mee bezig, omdat mijn vriend er niet om staat te springen. Ik heb hier al meerdere topics gelezen over de struggle van een vrouw met een enorme kinderwens en hun man/vriend die het (nog) niet ziet zitten. Dat wil ik voor zijn, voordat ik echt op springen sta (als dat al ooit gebeurd). We kunnen er nu nog heel ongedwongen over praten omdat het voor mij ook niet volgend jaar of het jaar daarop hoeft te gebeuren. Vorig jaar zomer 2006 heb ik heb al eens voor mezelf de rationele keuze gemaakt dat ik op mijn 31ste verjaardag stop met anticonceptie als ik daarvoor nog steeds geen idee heb dat het NU moet gebeuren. Dat voelt veilig ver weg... Vriend heeft zijn grens van 35 jaar bijgesteld naar 33 jaar.
Hoe staat jouw vriend erin?
vrijdag 11 januari 2008 om 18:04
Thanx allereerst voor de reacties. Je weet altijd wel dat je niet de enige bent op deze aardbol met bepaalde ideeen, maar jullie reacties doen me goed.
Mijn vriend en ik hebben er al vaak over gepraat en we zitten er allebei wel een beetje hetzelfde in. We willen het wel, maar wanneer? We zijn allebei druk met ons werk (workaholics) druk sociaal leven, lekkere lange vakanties etc. Geen enkel probleem om dat leventje te gaan aanpassen, omdat de kids gaan komen, ook daar hebben we al over gesproken. We vinden dat heel belangrijk, dat als je voor kinderen kiest, er ook echt voor moet gaan. Je doet het er niet 'ff bij'.
We voelen ons ook niet aangestoken door onze omgeving, waarin velen om je heen zwanger zijn/kinderen hebben. Ik word juist helemaal gek van die mensen die maar blijven vragen, "enne wanneer jullie"? Daar kan ik echt pissig om worden, laat me dat ff lekker zelf beslissen.
Ik vind het wel belangrijk om binnenkort te gaan beslissen. 30 vind ik zelf wel een cruciale leeftijd om er heel bewust bij stil te staan. Want dan kom je toch al een beetje in de gevarenzone.
Ik zit er nu een beetje in zoals Morrie het heeft gedaan. Maar tegelijkertijd vind ik dat ook doodeng. Ik denk dat mijn vriend en ik best goede ouders zullen zijn, maar het is zo onomkeerbaar.
En je gaat er dan toch vanuit dat alles goed gaat en het kindje gezond is. Maar stel dat er iets volledig mis gaat? Ik weet wel dat ik daar niet over na moet denken, maar ik ben wel van mening dat ik er niet vanuit mag gaan dat het altijd maar goed komt. Moet je toch wel een beetje rekening mee houden, alhoewel je je nergens op kunt voorbereiden.
By the way: wat is een Avatar? (heb ik ergens onder een steen gelegen, dat ik dat niet weet?)
Mijn vriend en ik hebben er al vaak over gepraat en we zitten er allebei wel een beetje hetzelfde in. We willen het wel, maar wanneer? We zijn allebei druk met ons werk (workaholics) druk sociaal leven, lekkere lange vakanties etc. Geen enkel probleem om dat leventje te gaan aanpassen, omdat de kids gaan komen, ook daar hebben we al over gesproken. We vinden dat heel belangrijk, dat als je voor kinderen kiest, er ook echt voor moet gaan. Je doet het er niet 'ff bij'.
We voelen ons ook niet aangestoken door onze omgeving, waarin velen om je heen zwanger zijn/kinderen hebben. Ik word juist helemaal gek van die mensen die maar blijven vragen, "enne wanneer jullie"? Daar kan ik echt pissig om worden, laat me dat ff lekker zelf beslissen.
Ik vind het wel belangrijk om binnenkort te gaan beslissen. 30 vind ik zelf wel een cruciale leeftijd om er heel bewust bij stil te staan. Want dan kom je toch al een beetje in de gevarenzone.
Ik zit er nu een beetje in zoals Morrie het heeft gedaan. Maar tegelijkertijd vind ik dat ook doodeng. Ik denk dat mijn vriend en ik best goede ouders zullen zijn, maar het is zo onomkeerbaar.
En je gaat er dan toch vanuit dat alles goed gaat en het kindje gezond is. Maar stel dat er iets volledig mis gaat? Ik weet wel dat ik daar niet over na moet denken, maar ik ben wel van mening dat ik er niet vanuit mag gaan dat het altijd maar goed komt. Moet je toch wel een beetje rekening mee houden, alhoewel je je nergens op kunt voorbereiden.
By the way: wat is een Avatar? (heb ik ergens onder een steen gelegen, dat ik dat niet weet?)
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
vrijdag 11 januari 2008 om 22:45
Heel herkenbaar allemaal. Ikzelf ben nu 33 en moeder van een zoontje van 10 maanden. Vanaf mijn 30ste had ik het gevoel dat ik graag een kindje zou willen alleen mijn vriend vond ons leventje samen helemaal prima. We hebben veel gesprekken gevoerd en terwijl ik steeds meer het ja gevoel had kreeg mijn vriend steeds meer het nee gevoel. Tot juni vorig jaar waarin bleek dat ik zwanger was ondanks anti-conceptie. Na een aantal verbaasde dagen veranderde ons gevoel in een jubelstemming. Gelukkig was ook mijn vriend heel blij met de zwangerschap en was het wikken en wegen niet meer nodig. Achteraf kan ik zeggen dat zwanger worden en een kindje samen hebben voor mijn gevoel puur ontstaat uit een emotionele beslissing. Rationeel hadden wij veel tegens (want er verandert veel in je leven) maar emotioneel gezien wegen de "nadelen" niet op tegen het geluk wat je voelt als je je kindje ziet. Mijn vriend met een duidelijke nee is 180 graden omgedraaid en zegt nu met wat hij weet dat hij nu ook volmondig ja had gezegd als hij nu opnieuw voor de ja of nee keuze stond. Gelukkig is ons ventje gezond en natuurlijk heb ik ook mijn twijfels gehad of alles wel goed zou gaan. Maar ben nu vooral dankbaar dat ik moeder ben van een gezond prachtkind en weet nu echt wat onvoorwaardelijke liefde is. Succes met jullie beslissingen!
vrijdag 11 januari 2008 om 22:55
Ik denk ook dat dat voor ons geldt, dat als het zo zou gebeuren, het wikken en wegen meteen is afgelopen en is het gewenst, als ik er zo over nadenk.
Daarom denk ik ook weleens, weet je wat, ik stop gewoon met de pil en dan zien we wel. Maar ja, ik wil me ook wel een beetje voorbereiden (het andere leven wat je krijgt)
Daarom denk ik ook weleens, weet je wat, ik stop gewoon met de pil en dan zien we wel. Maar ja, ik wil me ook wel een beetje voorbereiden (het andere leven wat je krijgt)
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
vrijdag 11 januari 2008 om 23:12
Volgens mij is het moment om te stoppen met anti-conceptie het grootste twijfel moment als je bewust voor een kindje wilt gaan. Dan is het ineens iets concreets. Ik moet toegeven dat ik in het begin ook heel bewust was van het onomkeerbare en het besef dat je de verantwoordelijkheid hebt voor iets heel kostbaars. Ik ben heel blij dat ik een super relatie heb waardoor je weet dat in elk geval je kindje een stabiele en liefdevolle basis kunt geven.
Ik vind het verstandig dat je je bij een bewuste keuze wilt voorbereiden omdat je leven compleet anders wordt. Alleen denk ik wel dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden en er op een bepaald moment inderdaad gewoon voor moet gaan.
Ik vind het verstandig dat je je bij een bewuste keuze wilt voorbereiden omdat je leven compleet anders wordt. Alleen denk ik wel dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden en er op een bepaald moment inderdaad gewoon voor moet gaan.
