Kleuter luistert niet

Mijn kleuter luistert niet, maar gewoon echt niet. Hij is net vier jaar geworden maar heeft een achterstand, zijn ontwikkelingsleeftijd is drie jaar.
Ik zoek geen advies van ouders die denken dat hun kind goed luistert omdat ze zo goed kunnen opvoeden.
Want ik heb een kind, die ondanks consequente liefdevolle opvoeding, gewoon echt niet luistert.
Ik doe het niet perfect en ik maak fouten, misschien wel veel meer dan ik doorheb, wie zal het zeggen.
Maar ik heb een kleuter met een sterke eigen wil en die laat zich door niets en niemand tegen houden als hij iets in zijn hoofd heeft.

Zijn favoriete ‘spelletje’ is gooien. Zo vliegt de iPad, het bestek, eten, kleding, schoenen etc etc, geregeld door het huis. Die IPad daarvan weet hij heel goed dat daar niet mee gegooid mag worden, maar het houdt hem simpelweg niet tegen om het toch te doen. Welke consequentie er ook aan vast zit. op de gang zetten ben ik mee gestopt, dan kan hij de hele dag op de gang zitten en daarnaast maakt de gang geen indruk op hem. De consequentie is nu dat hij die dag niet meer met de IPad mag, maar de volgende dag zou het hem niet tegenhouden het niet weer te doen.
Ik heb nu boven een grote doos met blokken neergezet, die blokjes mag hij van de trap over het traphekje gooien als er niemand beneden is, (de buren zullen heel blij met mij zijn) dat vindt hij fantastisch. Het idee was, dit is het moment dat je mag gooien, aangezien hij zo’n ontzettende drang heeft om dat te doen en ik had gehoopt dat dat het spannende van gooien, of het uitlokken van een reactie met gooien misschien weg zou nemen, maar helaas, het mist zijn uitwerking. Het gooien met andere spullen blijft hierdoor nog even interessant

Ik moet continue ingrijpen om hem te laten luisteren in plaats van dat hij uit zichzelf luistert. Net waren we samen een spelletje aan het doen, vissen vangen met magneetjes eraan, dat vindt hij even leuk tot een gegeven moment. Dan kijkt hij naar zijn hengel en vraagt hij ‘gooien mama?’ ‘Nee’ zeg ik dan ‘daar mag je niet mee gooien, dat kan pijn doen’ (het is een hengel met een grote magneet eraan) en dan gaat het armpje toch naar achter en blijft hij de vraag herhalen ‘gooien mama?’ en inmiddels weet ik dat ik het niet op het punt moet laten komen om te kijken of hij het wel of niet uit zichzelf zal gaan luisteren. Want hij gaat het doen, sowieso, dus het enige wat ik kan doen, hengel afpakken, spelletje is afgelopen.

Vanavond was ik even niet alert, hij had een pakje drinken in zijn handen, en vroeg ‘smeren mama?’ Uiteraard wast mijn antwoord nee, maar voor ik het pakje af kon pakken had hij in het pakje geknepen en zat mijn halve broek onder het drinken.

Vanavond ging hij in bad en gooide hij een beker water over me heen. Dat betekent: uit bad! Dat weet hij, en hij gilt moord en brand dat hij uit bad moet, maar toch, morgen doet hij het gewoon weer.

Uiteraard heb ik ook het negeren en belonen geprobeerd, het maakt geen enkel verschil.

Het is een echte wildebras, en ik probeer hem zoveel mogelijk de ruimte daarin te geven. Er zijn zoveel dingen die hij nu mag die ik veel liever niet zou willen hebben, bijvoorbeeld nieuwe stoepkrijtjes had ik deze week gegeven, hij gaat er niet mee krijten maar gooit ze een voor een kapot, daar zeg ik niks van terwijl ik het niet leuk vindt, maar ik moet wel dingen door de vingers zien, anders loop ik de hele dag te mopperen op hem. Ik grijp in als hij zichzelf of een ander pijn zou kunnen doen, of als ik iets gewoon echt niet wil hebben.
Nog een voorbeeld, in de zandbak spelen is voor hem alle zand uit de zandbak scheppen tot de zandbak leeg is, ik zeg daar niks meer van, want hij luistert toch niet, het enige wat ik zou kunnen doen is hem uit de zandbak halen, terwijl hij zich ontzettend vermaakt met zijn spel, het zand uit de zandbak gooien, dus dat voelt niet ok, om hem daarvoor te straffen.

Verder is het een sociaal, vrolijk, gezellig en grappig mannetje. Hij houdt ontzettend van contact en samen spelen, maar het lukt mij vaak niet het samen spelen omdat hij nog zo kinderlijk is in zijn spel, samen iets bouwen of maken heeft zijn interesse nog helemaal niet.
Gericht samen spelen zoals een puzzel maken of tekenen, dat vindt hij nog geen 5 min. Leuk.

Ik hoop heel erg dat de tijd dit op gaat lossen, Ik ben vanavond heel boos geworden op mijn zoontje toen hij het pakje drinken over mij heen spoot, en ook al kan dit echt niet, het heeft gewoon geen zin om boos te worden, dus ik baal ervan dat ik dan de controle verlies door boos te worden.

Wat mijn vraag nu is..
Ben benieuwd hoe je hier als buitenstaander tegenaan kijkt als je dit leest.
Ben ik een softie en moet ik mijn kind is heel goed gaan opvoeden? Er is een stemmetje in mijn achterhoofd die dat zegt. Maar hoe kan je opvoeden als je kind niet maar dan ook echt niet luistert?
Of maak ik het te groot en is dit gewoon normaal kleutergedrag? Ik weet het even niet meer, help me out..

SweetFirefly schreef: ↑

21-07-2020 00:02

Als buitenstaander denk ik: wauw, wat gebeurt er veel in het leven van een kind dat net drie jaar is; elke weekend een ander huis, therapeuten, verschillende leidsters.

Dat klopt, ik denk dat op het wisselen van huis na dat voor veel kinderen geldt. Hij heeft vaste leidsters, en die therapieën heeft hij nodig, net als de andere kindjes in zijn groep maar die reageren daar toch heel anders op. Maar ik ben het met je eens dat het veel is.

Ik ga mijn bed opzoeken. Ontzettend bedankt voor alle reacties, helaas niet overal op kunnen reageren maar wel elke reacties gelezen en dat doet me echt goed.

aquake82 schreef: ↑

21-07-2020 00:23

Helaas niet altijd. Wat onze zoon 8 jaar geleden deed, doet hij nu nog altijd. Wat we ook proberen. En als het helpt, duurt het niet lang.

Wat ontzettend zwaar moet dit zijn voor jullie en ook voor je zoontje.
Je wil niet continue tegen je kind zeggen dat iets niet mag, maar wat zijn je opties nog als kind echt niet luistert en wel veel onwenselijk gedrag vertoont. Je kan niet alles maar laten gebeuren, dus ben je tegen je zin in continue aan het corrigeren, wat automatisch snel tot een negatieve sfeer leid. Hoe lukt het dan om er toch nog een positieve draai aan te geven, heel lastig.
Een dikke knuffel voor jou, ik kan me aardig indenken hoe machteloos jij je vaak zal moeten voelen.

krullen-bol schreef: ↑

21-07-2020 07:36

Jeetje heftig hoor

Ik lees ook echt een ontzettend betrokken lieve moeder die het op dit moment niet meer ziet maar wel ongelofelijk haar best doet!

Is hij ook wel eens langere tijd bij zijn vader dan alleen de weekenden?
Zou het mogelijk zijn dat hij daar bv 2 weken achter elkaar is? Wellicht is er dan iets doorbroken omdat jij dan niet constant degene bent die met hem en dit gedrag bezig is?
Geen idee of het kan of zou helpen maar ik denk maar mee.

Hier totaal anders want zoon is jonger en wij zijn gewoon samen maar als zoon vervelende dagen heeft doet het ons heel goed als hij gewoon een dag naar mn ouders is. Of dat ik in het weekend een dag weg ben en hij alleen met man is.
Voor de lange termijn geen oplossing maar wellicht geeft het jullie beide even rust....

Mijn zoontje gaat straks twee weken naar zijn vader ivm vakantie, dat geeft inderdaad wel even rust, die tijd ga ik ook goed besteden voor mezelf. Aan de andere kant zie ik daar ook weer tegenop, twee weken is lang, dus ik ga dat kleine draakje na een paar dagen toch heel erg missen in huis..

Het helpt mij inderdaad wel als het thuis echt de spuitgaten uitloopt om hem even een middagje naar opa en oma te brengen of naar zijn vader, dan kan ik even bijkomen en na een dag er weer fris tegenaan, en voor mijn zoontje ook fijn om even bij mensen te zien die niet op hun tandvlees lopen, voor iedereen beter.

LoveLucy schreef: ↑

21-07-2020 07:53

Op de groep is veel makkelijker he. Die mensen kiezen voor dit “soort” kinderen en gaan smiddags naar huis. Onvergelijkbaar. Zij helpen kinderen en jij hebt je schaamte dat je een “onopgevoed kind” hebt. Is gewoon appels met peren.

Mijn jongste was ook lastig op te voeden in de zin van: als ze wat wou dan deed ze het. Ik ben zelf voor mijn werk begeleider/ leidster. Dus ik weet het verschil uit eigen ervaring.

Fouten maken doen alle ouders. Leidsters trouwens ook! Maar je bent gewoon goed bezig. Je denkt erover na. Probeert je kind tegemoet te komen. Vraagt advies, leest boeken. Dat is al meer dan veel ouders doen!

Wat wel echt helpt in dit soort situaties is dingen voorkomen. Gewoon geen ipad of pakjes drinken geven. Het gaat niet. Straffen of boos worden heeft geen zin. Dat heb je zelf gemerkt. Los van dat jij je voelt falen voelt hij dat waarschijnlijk ook. Dat is niet goed voor hem. Niet meer proberen dus, totdat je merkt dat het met dingen die niet heel erg zijn zoals zand en krijt wel lukt.

Ik snap je frustratie en wou je gewoon even laten weten dat je niet de enige bent. Mijn kind deed gelukkig minder erg. Maar het was wel zwaar. Dikke knuffel...

Oja nog even, kind gaat veel beter de laatste jaren. Ze loopt nog steeds een paar maal daags vast maar kan de impulsen beter beheersen en vertoont minder gênant gedrag naar buiten toe. Ze trok vroeger heel apart aan haar eigen armen en dan geneerde ik mij (ja slecht I know) maar we hebben nu afgesproken dat ze aan haar vingers mag trekken. Dat ziet er minder gek uit en kan ze toch haar frustratie kwijt.

Wat jij zegt, dat het op de groep veel makkelijker is, dat zegt zijn juf ook vaak tegen mij. Zij kiezen hiervoor en kunnen emotioneel afstand bewaren als hij bepaald gedrag laat zien, wat natuurlijk ook weer een positieve uitwerking heeft op het gedrag van mijn zoontje. Ik probeer dat ook om me niet teveel te laten leiden door mijn emoties maar je bent geen robot en sommige dingen raken je als ouder.
Ik schaam me als ik voor de zoveelste keer in de speeltuin/kinderboerderij/supermarkt sta met een kind die ik niet onder controle heb.

Ik heb ook wel vertrouwen dat het met de jaren beter zal worden, ook al zou ik daar niet direct al mijn geld op in zetten, het kan ook erger worden. Maar als ik het vergelijk met een jaar geleden dan heb ik al meer controle over de situatie. Ik zag er vaak tegenop om met mijn zoontje ergens heen te gaan, op bezoek, naar de speeltuin, wandelen, ik had die driftbuien en huilbuien liever thuis dan in het openbaar. Als we iets leuks gingen doen vroeg ik vaak iemand ter ondersteuning. Nu ga ik er wel alleen op uit met mijn zoontje, zonder angst, en dat gaat nog niet altijd goed, maar heel vaak ook wel, en dat geeft vertrouwen als we weer een leuk uitje hebben gehad zonder al teveel strijd en ik zie dat hij geniet.

Wat fijn om te lezen dat het nu zoveel beter gaat met jullie dochter, dat geeft vast heel veel rust, en ook dat jullie nu afspraken kunnen maken over bepaald gedrag. Heel fijn, ik hoop dat dit voor ons ook geldt.

Pindakaasjes schreef: ↑

21-07-2020 08:06

Ik ga ook even een compliment aan je maken hoor.
Je lijkt me echt een hele geduldige en lieve moeder. Je zoontje heeft het getroffen met jou.

Wat lief!! thanx

LaverneB schreef: ↑

21-07-2020 08:07

Het gedrag van je zoontje is bijzonder en opvallend. Wat mij raakt is dat jij/jullie nog zo weinig handvatten hebt aangereikt gekregen ondanks het feit dat je zoontje verwezen is naar een peutergroep in een specialistische setting. Want het feit dat je zoontje daar zit, zegt namelijk al dat dit niets te maken heeft met opvoeding maar met zijn ontwikkeling en zijn behoefte aan een andere aanpak. Je merkt zelf al dat normale opvoedingsstrategieen niet werken bij jouw zoontje. Ik denk ook dat een diagnose zou kunnen helpen bij het vinden van een manier om anders om te gaan met het gedrag, om te begrijpen waarom hij bepaalde dingen doet en te leren hoe je dingen kunt ombuigen/ op andere manier kunt laten uiten. Je bent daar zelf naar aan het zoeken en dat klinkt heel zwaar omdat je het nu alleen op gevoel doet. Het is nu nog een beetje zoeken naar de speld in de hooiberg. Het feit dat je ex zegt geen probleem te ervaren wil niet zeggen dat er geen probleem is, het maakt jou mogelijk alleen onzekerder. En het gaat zo goed op de speciale opvang juist doordat daar mensen werken die kennis hebben van kinderen met bijzonder gedrag. Ook dat zou jou niet aan jezelf moeten laten twijfelen maar juist sterken in het gevoel dat er meer aan de hand is, dat er meer nodig is. Meer kennis en van daaruit kunnen aanpassen aan wat hij nodig heeft. Het klinkt ongelofelijk pittig wat je omschrijft.

Je slaat hiermee wel echt de spijker op zijn. Het maakt mij onzeker dat ik het zwaar vind en mijn ex niet.
Het is dubbel, in de eerste plaats ben ik heel blij dat hij wel het hoofd koel kan houden, als het mij teveel wordt of als ik het echt niet meer weet, dan kan ik wel een beroep doen op hem, hij neemt het zo een dag, een avond van mij over zonder dat hij vervolgens ook gestrest wordt van de situatie. Hij is niet gesloopt als hij zoontje een weekend heeft, maar maakt er gewoon het beste van, hij heeft geen last van schaamte, het maakt hem niet uit dat hij met een kind in de supermarkt loop die de boel bij elkaar krijst. Hij is gewoon wat stoïcijns daarin, en dat is in geval van mijn zoontje een hele handige eigenschap!
Maar aan de andere kant maakt het mij onzeker, omdat hij het schijnbaar met twee vingers in de neus doet en ik alle zeilen bij moet zetten om er wat van te maken. Hoewel we allebei hetzelfde zien, een kind dat niet luistert en vaak ongewenst gedrag laat zien, voor hem is het hoogstens een uitdaging voor mij een uitputtingslag op sommige momenten..

Positivevibes schreef: ↑

21-07-2020 11:36

Is het dan niet sowieso een idee dat je zoontje wat vaker bij zijn vader is? Als ik het goed begrijp doe jij het leeuwendeel van de zorg en dat kan misschien ook wat gelijker verdeeld worden?

Wij verdelen zaken ook gewoon naar mate wie iets zwaarder vindt. Ik kan bijvoorbeeld goed tegen vroeg opstaan, mijn man niet. Dus doe ik dat vaker. Dat je toevallig uit elkaar bent maakt dat natuurlijk niet anders en zegt niks over de ene of de andere ouder

Helaas staat hij daar niet voor open, wel vaak over gehad. Maar hij ziet die mogelijkheid niet ivm zijn werk, hij werkt veel en is niet bereid daar concessies in te doen doordeweeks. In ieder geval niet om zich daarin vast te leggen met afspraken, wel als het uitkomt.

Positivevibes schreef: ↑

21-07-2020 11:52

Hmm, bijzondere houding om niet op zijn minst de helft van de zorg voor je eigen kind op je te willen nemen.

Maar goed, daar heb jij verder niks aan. Zeker niet schromen om wanneer het kan die extra momenten gewoon te pakken hoor. Een kind hebben is prachtig maar ook vermoeiend, zeker als het allemaal wat minder soepel dan gemiddeld verloopt. En die vermoeidheid bouwt ook op, daar heb je net zo goed tijd voor nodig om weer op te laden.

Helemaal met je eens, maar ik heb me erbij neergelegd, hij neemt gelukkig deels zijn verantwoordelijkheid denk ik dan maar.