Kinderen
alle pijlers
Mag ik even zeuren? Wat een baaldag!
zaterdag 10 november 2007 om 16:05
Mag ik me via dit topic even stevig afreageren?
Wat een rotdag heb ik vandaag! Ik vind dat m'n leven maar weinig voorstelt zo tijdens m'n bevallingsverlof. Ben alleen maar aan het huishouden, sloven en zorgen voor man en kind. Ondanks dat ik zo m'n best doe vind ik dat het hier in huis maar een dikke bende is. Had vanochtend eens geen zin om ontbijt voor m'n vriend en mezelf klaar te maken en sinaasappels uit te persen. En dus maakt hij lekker z'n eigen boterham klaar en gaat doodleuk zitten Internetten. Verse jus hoeft voor hem niet, te veel gedoe met citruspers schoonmaken e.d.. De baby ligt nu al bijna een uur te huilen nadat ze gevoed en verschoond is en vriendlief is weggegaan toen ik hem verweet dat hij te weinig bijdraagt aan de huishouding. Hij gaat vanavond lekker op verjaardagsvisite. Zonder mij, want geen oppas.
Ik heb zin om even lekker naar buiten te gaan maar vind het risico op een stortbui te groot. En dus zit ik nu maar weer eens achter de pc, mailbox te bekijken waar de langverwachte mailtjes van mijn vriendinnen nog steeds niet in zitten. Ik blijf hun niet steeds mailen hoor, als het altijd maar van mijn kant moet komen....ik ben tenslotte zes weken geleden moeder geworden dus er zou niets mis mee zijn als ze zich eens afvroegen hoe het me eigenlijk vergaat en eens gezellig langs zouden komen!!!
Soms mis ik de kraamhulp zo ontzettend. Want wat was het heerlijk om eens verzorgd en vertroeteld te worden. Maar ja, die tijd komt niet terug. Ik ga er maar van uit dat ik morgenochtend weer goedgehumeurd en energiek wakker word.
Wat een rotdag heb ik vandaag! Ik vind dat m'n leven maar weinig voorstelt zo tijdens m'n bevallingsverlof. Ben alleen maar aan het huishouden, sloven en zorgen voor man en kind. Ondanks dat ik zo m'n best doe vind ik dat het hier in huis maar een dikke bende is. Had vanochtend eens geen zin om ontbijt voor m'n vriend en mezelf klaar te maken en sinaasappels uit te persen. En dus maakt hij lekker z'n eigen boterham klaar en gaat doodleuk zitten Internetten. Verse jus hoeft voor hem niet, te veel gedoe met citruspers schoonmaken e.d.. De baby ligt nu al bijna een uur te huilen nadat ze gevoed en verschoond is en vriendlief is weggegaan toen ik hem verweet dat hij te weinig bijdraagt aan de huishouding. Hij gaat vanavond lekker op verjaardagsvisite. Zonder mij, want geen oppas.
Ik heb zin om even lekker naar buiten te gaan maar vind het risico op een stortbui te groot. En dus zit ik nu maar weer eens achter de pc, mailbox te bekijken waar de langverwachte mailtjes van mijn vriendinnen nog steeds niet in zitten. Ik blijf hun niet steeds mailen hoor, als het altijd maar van mijn kant moet komen....ik ben tenslotte zes weken geleden moeder geworden dus er zou niets mis mee zijn als ze zich eens afvroegen hoe het me eigenlijk vergaat en eens gezellig langs zouden komen!!!
Soms mis ik de kraamhulp zo ontzettend. Want wat was het heerlijk om eens verzorgd en vertroeteld te worden. Maar ja, die tijd komt niet terug. Ik ga er maar van uit dat ik morgenochtend weer goedgehumeurd en energiek wakker word.
maandag 12 november 2007 om 14:40
Wyfke, ik kom misschien onbedoeld hard of lullig op je over als ik zeg dat ik de houding van je vriend onbegrijpelijk vind. Op zo'n moment denk ik "wat zoek je dan in godsnaam bij zo'n gast?!?"
Ik ken je vriend natuurlijk niet en je zult ongetwijfeld zelf ook je aandeel hebben in dit ontstane patroon (dus stop met sapjes maken! Hij houdt z'n broek maar zelf omhoog als het kennelijk toch maar 1 richtingsverkeer is). Maar mijn vriend zou het nooit in zijn hoofd halen om mij zo te laten barsten. Dus ik zou als ik jou was een werk maken van je leven, en dus ook van de mensen die er inzitten. Vriend, ouders, vriendinnen, maakt niet uit. Jij stelt zelf je eigen grenzen hoor en als anderen kennelijk weinig moeite voor je willen doen, dan zou ik het wel weten!
Nogmaals, het is erg kort door de bocht en zal ongetwijfeld geen recht doen aan de (hele) waarheid. Maar wat je schetst aan situatie, daar zakt mijn broek vanaf, echt waar! Komop he, een kind krijgen en verzorgen is -zeker in het begin- gewoon hard werken hoor. Laat je vriend maar eens een weekend bij jullie kind alleen (dan zoek je bijvoorbeeld eens wat vrienden op die wél de moeite nemen voor jou) en kom dan aan het eind maar terug en vraag maar of hij het naar z'n zin heeft gehad. Misschien heeft hij een fantastishc weekend gehad, maar ongetwijfeld ook gemerkt dat de beeb en het huis zich niet vanzelf op orde houden. 1 dagje is nog te kort, want dat kan iedereen wel. Een paar dagen zijn nodig om pas echt zicht te krijgen op wat je allemaal -groot en klein- wel niet doet in zo'n week.
Ik ken je vriend natuurlijk niet en je zult ongetwijfeld zelf ook je aandeel hebben in dit ontstane patroon (dus stop met sapjes maken! Hij houdt z'n broek maar zelf omhoog als het kennelijk toch maar 1 richtingsverkeer is). Maar mijn vriend zou het nooit in zijn hoofd halen om mij zo te laten barsten. Dus ik zou als ik jou was een werk maken van je leven, en dus ook van de mensen die er inzitten. Vriend, ouders, vriendinnen, maakt niet uit. Jij stelt zelf je eigen grenzen hoor en als anderen kennelijk weinig moeite voor je willen doen, dan zou ik het wel weten!
Nogmaals, het is erg kort door de bocht en zal ongetwijfeld geen recht doen aan de (hele) waarheid. Maar wat je schetst aan situatie, daar zakt mijn broek vanaf, echt waar! Komop he, een kind krijgen en verzorgen is -zeker in het begin- gewoon hard werken hoor. Laat je vriend maar eens een weekend bij jullie kind alleen (dan zoek je bijvoorbeeld eens wat vrienden op die wél de moeite nemen voor jou) en kom dan aan het eind maar terug en vraag maar of hij het naar z'n zin heeft gehad. Misschien heeft hij een fantastishc weekend gehad, maar ongetwijfeld ook gemerkt dat de beeb en het huis zich niet vanzelf op orde houden. 1 dagje is nog te kort, want dat kan iedereen wel. Een paar dagen zijn nodig om pas echt zicht te krijgen op wat je allemaal -groot en klein- wel niet doet in zo'n week.
maandag 12 november 2007 om 15:06
Wyfke, het is zwaar, het is wennen..maar pak je alsjeblieft bij je nekvel en trek jezelf uit deze poel omhoog.
Naar buiten kun je ook als het geen stralend weer is, desnoods maak je ene paar kleine rondjes.
Er zijn vast al vriendinnen die wél al langsgekomen zijn of iets van zich hebben laten horen, daar kun je naartoe.
Je kunt inderdaad zelf mensen uitnodigen, initiatief tonen.
Maar ik heb het idee dat jij nogal geneigd bent mensen, zoals je zelf zegt "verschillende keren dingen probeert duidelijk te maken". Een typische vrouwenkwaal. Je moet het niet proberen duidelijk te maken, je moet het zéggen. Hints spelen met een man...dan verlies je negen van de tien keer! Die pikt dat echt niet op. Zeg wat je wil, ook richting je vriendinnen.
En laat los als dingen niet op jouw manier gaan. Volkstammen overleven op een ontbijt zonder verse jus d'orange, dus maak je daar dan niet te druk over, want dan kan ik me voorstellen dat een ander zoiets heeft van "volgende keer doe je het maar lekker zelf, wijsneus!".
En dingen die jij echt niet door de beugel vind kunnen, die echt noodzakelijk zijn voor jouw welbevinden..Duidelijk Zeggen.
Niet meer zuchten.
Niet meer hinten.
Niet meer sippen.
Niet meer alles perfect willen.
Niet meer proberen duidelijk te maken.
Maar doodordinair zeggen en vragen.
Beetje actie, dame!
Naar buiten kun je ook als het geen stralend weer is, desnoods maak je ene paar kleine rondjes.
Er zijn vast al vriendinnen die wél al langsgekomen zijn of iets van zich hebben laten horen, daar kun je naartoe.
Je kunt inderdaad zelf mensen uitnodigen, initiatief tonen.
Maar ik heb het idee dat jij nogal geneigd bent mensen, zoals je zelf zegt "verschillende keren dingen probeert duidelijk te maken". Een typische vrouwenkwaal. Je moet het niet proberen duidelijk te maken, je moet het zéggen. Hints spelen met een man...dan verlies je negen van de tien keer! Die pikt dat echt niet op. Zeg wat je wil, ook richting je vriendinnen.
En laat los als dingen niet op jouw manier gaan. Volkstammen overleven op een ontbijt zonder verse jus d'orange, dus maak je daar dan niet te druk over, want dan kan ik me voorstellen dat een ander zoiets heeft van "volgende keer doe je het maar lekker zelf, wijsneus!".
En dingen die jij echt niet door de beugel vind kunnen, die echt noodzakelijk zijn voor jouw welbevinden..Duidelijk Zeggen.
Niet meer zuchten.
Niet meer hinten.
Niet meer sippen.
Niet meer alles perfect willen.
Niet meer proberen duidelijk te maken.
Maar doodordinair zeggen en vragen.
Beetje actie, dame!
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 12 november 2007 om 15:17
en, kleine aanvulling, beetje genieten van wat je hebt, ik las in het bv vragen topic, dat je moe wordt van hele dag voeden en weer eens lekker op stap wil en wil drinken. Je kind is 6 weken en slaapt al door, weet je wel hoeveel ouders daar ongeveer een moord voor zouden doen? Je bv loopt goed en je kind drinkt goed en groeit goed, dat is ook een zegen. En maak het jezelf niet zo moeilijk, kolf wat af en ga lekker op stap, drink wat je wil, kolf de volgende voeding af en gooi weg en niks aan de hand. En de opmerking, mijn hele leven lijkt in het teken te staan van mijn kind, tja, je kindje is 6 weken, dat hoort er nu wel een beetje bij is mijn ervaring. Maar ik ben ook toen kind een week of 10 was (weet niet meer precies, maar ik had nog verlof en heb dat 10 weken gehad na bevalling) een weekendje naar een vriendin gegaan, voldoende voeding afgekolft, kind thuis met man, kolf mee, lekker uit eten, daar slapen, volgende dag uitgeslapen en leuke dingen gedaan en weer naar huis. Met tas vol afgekolfde flesjes, gedoe? het is maar wat je gedoe vindt. Je kan er ook anders naar kijken, namelijk als een mogelijkheid om best of both te hebben, even op stap zonder man en kind en wel gewoon nog bv blijven geven.
maandag 12 november 2007 om 17:26
Ik snap op zich wel hoe je je voelt Wyfke, om eerlijk te zijn vond ik mijn verlof (en dat was in mijn geval 6 maanden) ook niet zo leuk.
De eerste paar weken zat ik constant met mijn neus in de boeken om op te zoeken wat dat piepje nou betekende en of ik dit of dat wel goed deed, ik werd er helemaal nerveus van. In de tussentijd begon ik steeds kwaaier te worden op Vent, want die kon lekker zijn eigen leventje blijven doorleven. En tegelijkertijd gaf ik hem niets uit handen, want ik wist het natuurlijk allemaal beter en dit gaf me weer een prachtige stok om hem mee te slaan, want hij deed ook noooooit wat! Na een poosje was Vent mijn gechagrijn natuurlijk ook spuugzat, dus je kunt je voorstellen hoe gezellig het allemaal was thuis.
Ik vergat eigenlijk om het ook leuk te vinden, dat hele babygedoe en Vent kreeg de kans niet om het leuk te vinden.
Uiteindelijk is de bom gebarsten en ben ik inderdaad een hele middag alleen weggeweest, ben Heel Veel kleren wezen kopen (zonder elastiek in de taille). Ik was ineens weer Ainne. En zowaar, de baby leefde ook nog steeds toen ik terugkwam. Vanaf toen begon het pas echt leuk te worden, Vent en ik bleken ineens best wel samen te kunnen werken, sterker nog, hij kan het ook alleen, en we konden ook best wel dingen bedenken zonder het eerst te checken in de boeken. En nu ik weer fulltime aan het werk ben kan ik oprecht zeggen dat we de zorg 50/50 delen.
Ben inmiddels weer zwanger en over twee maanden begint mijn volgende 6-maandenvakantie, maar ik ben ervan overtuigd dat het deze keer anders zal gaan.
Probeer regelmatig dingen te doen zónder baby, al is het maar de wekelijkse boodschappen op je gemakje. Dat was voor mij echt het belangrijkste, die eigen tijd.
Het enige waar ik wel een andere mening over heb dan een aantal hier is het huishouden enzo, ik vond dat eigenlijk volkomen normaal dat ik dat deed, net zoals de nachtvoedingen (nou ja, had sowieso geen keus hierin, met borstvoeding), ik had tenslotte zes maanden vrij, dus vond het ook wel logisch dat ik dan het meeste deed.
De eerste paar weken zat ik constant met mijn neus in de boeken om op te zoeken wat dat piepje nou betekende en of ik dit of dat wel goed deed, ik werd er helemaal nerveus van. In de tussentijd begon ik steeds kwaaier te worden op Vent, want die kon lekker zijn eigen leventje blijven doorleven. En tegelijkertijd gaf ik hem niets uit handen, want ik wist het natuurlijk allemaal beter en dit gaf me weer een prachtige stok om hem mee te slaan, want hij deed ook noooooit wat! Na een poosje was Vent mijn gechagrijn natuurlijk ook spuugzat, dus je kunt je voorstellen hoe gezellig het allemaal was thuis.
Ik vergat eigenlijk om het ook leuk te vinden, dat hele babygedoe en Vent kreeg de kans niet om het leuk te vinden.
Uiteindelijk is de bom gebarsten en ben ik inderdaad een hele middag alleen weggeweest, ben Heel Veel kleren wezen kopen (zonder elastiek in de taille). Ik was ineens weer Ainne. En zowaar, de baby leefde ook nog steeds toen ik terugkwam. Vanaf toen begon het pas echt leuk te worden, Vent en ik bleken ineens best wel samen te kunnen werken, sterker nog, hij kan het ook alleen, en we konden ook best wel dingen bedenken zonder het eerst te checken in de boeken. En nu ik weer fulltime aan het werk ben kan ik oprecht zeggen dat we de zorg 50/50 delen.
Ben inmiddels weer zwanger en over twee maanden begint mijn volgende 6-maandenvakantie, maar ik ben ervan overtuigd dat het deze keer anders zal gaan.
Probeer regelmatig dingen te doen zónder baby, al is het maar de wekelijkse boodschappen op je gemakje. Dat was voor mij echt het belangrijkste, die eigen tijd.
Het enige waar ik wel een andere mening over heb dan een aantal hier is het huishouden enzo, ik vond dat eigenlijk volkomen normaal dat ik dat deed, net zoals de nachtvoedingen (nou ja, had sowieso geen keus hierin, met borstvoeding), ik had tenslotte zes maanden vrij, dus vond het ook wel logisch dat ik dan het meeste deed.
maandag 12 november 2007 om 17:48
ik heb ook geschreven dat ik tijdens mijn verlof (en nu ook nog) het grootste gedeelte van het huishouden deed en doe, vind ik ook normaal, zeker tijdens mijn verlof, maar kind verzorgen valt niet onder huishouden en lekker ontbijtje maken in het weekend of keertje koken in het weekend toch ook niet? En het grootste gedeelte wil toch niet zeggen alles? Zeker niet als je ziet dat je vrouw het moeilijk heeft. En trouwens heel herkenbaar, die eerste keer kleren shoppen (was ook mijn eerste uitje alleen, alleen iets te snel waardoor ik alle kleren die ik toen gekocht heb na een maand al niet meer aankon helaas, toch een heerlijke middag gehad!)
maandag 12 november 2007 om 18:00
Ik denk dat het ook erg ligt aan hoe makkelijk je kind is. Die van Wyfke klinkt als mijn 1e. Toen had ik ook zeeën van tijd voor het huishouden en aanverwante zaken, terwijl ik er een pesthekel aan heb. Maar ik deed het wel, want ik had er immers tijd voor. Kind verzorgen deden we 's avonds toch echt om de beurt. Hoe moet hij anders een band opbouwen? En al deed vent genoeg met zijn zoon, ik was echt niet altijd de vrolijkste die 5 maanden thuis. Al mijn vriendinnen werkten, op twee na die ook in hun verlof zaten, maar om daar nu 3 keer per week langs te gaan... Dus duurden en duurden de dagen en had ik het er redelijk mee gehad. Ook al was leven eigenlijk prima.
Kind nummer twee is een ander verhaal. Die slaapt nog steeds niet door (ze is nu 10 maanden), heeft een koemelkallergie waar we pas met 3 maanden achterkwamen en eist nogal wat aandacht. Bovendien had ik er al één. En dus kwam ik niet altijd aan het huishouden toe en moest vent wel eens wat doen, als ie schone onderbroeken wilde of beleg op zijn boterham. En dat deed hij ook. En ook toen was ik er soms zo klaar mee, dat alles om de kinderen draaide en ze toch voornamelijk mijn verantwoordelijkheid waren. En wederom geen vriendinnen die thuis zijn overdag, dus daar ging ik wéér naar die kinderboerderij. Blegh.
Thuis zijn bij de kinderen is je ding of niet. Beide keren waren het 5 lange maanden. Ik had het met liefde er voor over, maar balen deed ik vaak wel. Ik sprak niemand, want er was niemand. Van pure ellende ben ik wel eens naar zo'n koffie-ochtend in het buurthuis geweest, maar dat was ook maar eens in de week.
Wyfke: grijp jezelf bij de kladden. Dat je het huishouden doet, natuurlijk. Dat je de nachtvoedingen doet, natuurlijk. Maar als vent een band met zijn kind wil, moet hij wel aandacht aan zijn kind besteden. En dat is ook leuk! Dat vind ik altijd zo raar aan die kerels. Wel kinderen willen, maar vervolgens er geen tijd aan willen besteden, want moe van werk. Waarom wilde je ze dan? Het is toch leuk om na je werk even een uurtje met je kind(eren) bezig te zijn? Dat heeft niks te maken met taakverdeling, maar alles met je kind willen leren kennen.
Dus spreek je vent daar op aan. En ga eens langs in dat buurthuis, lopen in de regen, een avondje stappen met vriendinnen. Bel ze op en prik een datum. Bij goede vriendinnen kun je toch gewoon zeggen 'ik heb er de balen van, ik moet er even uit, ga je vrijdag mee naar de kroeg? Ik heb het echt even nodig.'
Kind nummer twee is een ander verhaal. Die slaapt nog steeds niet door (ze is nu 10 maanden), heeft een koemelkallergie waar we pas met 3 maanden achterkwamen en eist nogal wat aandacht. Bovendien had ik er al één. En dus kwam ik niet altijd aan het huishouden toe en moest vent wel eens wat doen, als ie schone onderbroeken wilde of beleg op zijn boterham. En dat deed hij ook. En ook toen was ik er soms zo klaar mee, dat alles om de kinderen draaide en ze toch voornamelijk mijn verantwoordelijkheid waren. En wederom geen vriendinnen die thuis zijn overdag, dus daar ging ik wéér naar die kinderboerderij. Blegh.
Thuis zijn bij de kinderen is je ding of niet. Beide keren waren het 5 lange maanden. Ik had het met liefde er voor over, maar balen deed ik vaak wel. Ik sprak niemand, want er was niemand. Van pure ellende ben ik wel eens naar zo'n koffie-ochtend in het buurthuis geweest, maar dat was ook maar eens in de week.
Wyfke: grijp jezelf bij de kladden. Dat je het huishouden doet, natuurlijk. Dat je de nachtvoedingen doet, natuurlijk. Maar als vent een band met zijn kind wil, moet hij wel aandacht aan zijn kind besteden. En dat is ook leuk! Dat vind ik altijd zo raar aan die kerels. Wel kinderen willen, maar vervolgens er geen tijd aan willen besteden, want moe van werk. Waarom wilde je ze dan? Het is toch leuk om na je werk even een uurtje met je kind(eren) bezig te zijn? Dat heeft niks te maken met taakverdeling, maar alles met je kind willen leren kennen.
Dus spreek je vent daar op aan. En ga eens langs in dat buurthuis, lopen in de regen, een avondje stappen met vriendinnen. Bel ze op en prik een datum. Bij goede vriendinnen kun je toch gewoon zeggen 'ik heb er de balen van, ik moet er even uit, ga je vrijdag mee naar de kroeg? Ik heb het echt even nodig.'
maandag 12 november 2007 om 18:00
Haha Arwen, precies hetzelfde hier! Leuke spijkerbroek was een maand later toch echt te groot! Maar kon de pret niet drukken.
En nu zitten we weeeeer in die stomme positiekleding, ik ben het zó zat! Jij vast ook.
En wat betreft je eerste gedeelte van je post, tuurlijk deed ik niet álles (al verweet ik Vent regelmatig dat hij nooooit wat deed), maar wel het merendeel. Nu we beiden weer werken doen we het gewoon weer allebei.
En nu zitten we weeeeer in die stomme positiekleding, ik ben het zó zat! Jij vast ook.
En wat betreft je eerste gedeelte van je post, tuurlijk deed ik niet álles (al verweet ik Vent regelmatig dat hij nooooit wat deed), maar wel het merendeel. Nu we beiden weer werken doen we het gewoon weer allebei.
maandag 12 november 2007 om 19:06
Wyfke: ik snap je punt wel hoor (ik ga er tenminste van uit dat je gewoon even een ultieme baal dag had en je je niet elke dag en de hele dag door zo voelt).
Ik vond het allemaal ook wat lang duren. De eerste paar weken waren best zwaar, want er was continu bezoek. Daarna liep ik vreselijk te tobben met bv (waarbij Tilalia trouwens hele goede tips heeft gegeven! Ik heb ook geen ervaring met gekke opmerkingen van haar, maar dat terzijde).
Toen alles na een paar weken gewoon liep begon ik me te vervelen thuis. Het was slecht weer, dus wandelen zat er niet in en mijn vriendinnen werkten allemaal (en mijn forumvriendinnetjes gingen ook weer aan de slag
).
Ik heb de laatste twee weken echt een beetje afgeteld tot ik ook weer kon werken.
Natuurlijk, ik vind mijn zoontje geweldig. Ik vind het hartstikke leuk om bij hem thuis te zijn, maar ik vind het ook heerlijk om weer (deeltijd) te werken. Even mijn handen vrij en over andere dingen nadenken.
Daarnaast vind ik het leuker dat we nu wat meer interactie hebben (hij is 6 mnd). Misschien ben ik wat minder van de echt kleine baby's kan best. Helemaal niet erg.
Ik kan je geen tips geven die anderen je niet hebben gegeven, maar ik ben het er mee eens dat je met je vriend moet praten over hoe je je voelt en jij het ziet.
Ga eens lekker een dagje/ nachtje/ weekendje weg, daar knap je van op en je vriend zal zien hoe zo'n hele dag met een baby is (geloof me, dat is voor veel mensen een eye-opener).
Succes! Echt, het wordt allemaal beter en leuker!
Ik vond het allemaal ook wat lang duren. De eerste paar weken waren best zwaar, want er was continu bezoek. Daarna liep ik vreselijk te tobben met bv (waarbij Tilalia trouwens hele goede tips heeft gegeven! Ik heb ook geen ervaring met gekke opmerkingen van haar, maar dat terzijde).
Toen alles na een paar weken gewoon liep begon ik me te vervelen thuis. Het was slecht weer, dus wandelen zat er niet in en mijn vriendinnen werkten allemaal (en mijn forumvriendinnetjes gingen ook weer aan de slag
). Ik heb de laatste twee weken echt een beetje afgeteld tot ik ook weer kon werken.
Natuurlijk, ik vind mijn zoontje geweldig. Ik vind het hartstikke leuk om bij hem thuis te zijn, maar ik vind het ook heerlijk om weer (deeltijd) te werken. Even mijn handen vrij en over andere dingen nadenken.
Daarnaast vind ik het leuker dat we nu wat meer interactie hebben (hij is 6 mnd). Misschien ben ik wat minder van de echt kleine baby's kan best. Helemaal niet erg.
Ik kan je geen tips geven die anderen je niet hebben gegeven, maar ik ben het er mee eens dat je met je vriend moet praten over hoe je je voelt en jij het ziet.
Ga eens lekker een dagje/ nachtje/ weekendje weg, daar knap je van op en je vriend zal zien hoe zo'n hele dag met een baby is (geloof me, dat is voor veel mensen een eye-opener).
Succes! Echt, het wordt allemaal beter en leuker!
donderdag 15 november 2007 om 14:48
Hoi Wyfke,
Volgens mij heb ik ongeveer het zelfde bericht geschreven, een paar weken terug. Toen was mijn meisje 7 weken en ik aan het eind van mijn latijn. Ik zag het ook niet meer zitten, dacht ook waar blijft die roze wolk? Nou ik kan je gelukkig zeggen dat ik er inmiddels heel stevig op zit!!
Mijn situatie leek erg op de jouwe. Vriendlief ging ook leuk naar het werk en vond het heel gewoon dat ik voor alles thuis opdraaide, inclusief alle nachtvoedigen (terwijl ik vanaf de geboorte flesvoeding geef). Maar na een paar serieuze gesprekken, zonder ruzie bleek dat hij het helemaal niet doorhad dat ik zo ver heen was. Nu zie ik ook wel in dat ik maar moeilijk dingen uit handen kon geven en hem ook niet echt een kans gaf om te zorgen. Daarna is het een stuk beter gegaan. Hij heeft toen een paar dagen de laatste voeding gegeven zodat ik een paar lange nachten kon maken. Dat heeft me heel erg goed gedaan. Ik doe nu nog wel de meeste verzorging voor meisjelief maar ik heb niet meer het gevoel dat ik er alleen voor sta en dat maakt voor mij het verschil.
Toen ik met de Ria Blom methode begon (meisjelief sliep overdag amper) was ik ook een hele tijd aan huis gebonden en voelde me ook een beetje gevangen.Ben toen naar dingen gaan zoeken die ik leuk vind om te doen maar die ik thuis kan doen. Ik knutsel graag en ben weer gaan lezen, heb films gehuurd die ik altijd al eens wilde gaan kijken enz. Het is geen spannend bestaan maar het helpt als je het probeert te accepteren. Ik had een heel andere voorstelling van het moederschap, ik wilde een soort wondervrouw worden. Zo van een goede moeder, vriendin, schoondochter, collega enz. (Net als een hoop andere vrouwen) Helaas gaat dat niet. Ik ben prioriteiten gaan stellen.
Ben een paar weken voordat ik moest gaan werken aan mezelf gaan werken. Lekker naar de kapper, kleren gekocht, kleine meid wat vaker een middag naar opa en oma, buurvrouw, papa. En ik heb een paar weken gedaan waar ik zin in had. Lekker winkelen met meisjelief (bij slecht weer is een overdekt winkelcentrum een aanrader als je toch wilt gaan wandelen), of een hele dag computerspelletjes doen. Dus niet de hele tuin omspitten of op je knieen de kamer dweilen, gewoon de dagelijkse dingen in je huis doen maar maak het niet te gek. En op de een of andere manier werd ik daar gewoon weer mens van. Ik had na een poosje weer energie om wel die kamer te dweilen en ik kon weer volop van mijn mooie kindje genieten!
Maar nogmaals ik weet nog heel goed hoe het voelde, als iedereen zegt leuk he die kraamtijd en ik alleen maar dacht, waar ben ik aan begonnen!
Wil nog even Arwen bedanken voor de steun (topic regelmaat baby 7 weken, volgens mij is dat topic een beetje doodgebloed...) heb er veel aan gehad en ik ben weer helemaal gelukkig. Tuurlijk hebben we wel wat mindere dagen maar die kan ik veel beter aan omdat we zoveel geweldige dagen hebben. Wyfke, heel erg veel sterkte en ik weet als geen ander hoe het op kan luchten om hier even te schrijven.
Volgens mij heb ik ongeveer het zelfde bericht geschreven, een paar weken terug. Toen was mijn meisje 7 weken en ik aan het eind van mijn latijn. Ik zag het ook niet meer zitten, dacht ook waar blijft die roze wolk? Nou ik kan je gelukkig zeggen dat ik er inmiddels heel stevig op zit!!
Mijn situatie leek erg op de jouwe. Vriendlief ging ook leuk naar het werk en vond het heel gewoon dat ik voor alles thuis opdraaide, inclusief alle nachtvoedigen (terwijl ik vanaf de geboorte flesvoeding geef). Maar na een paar serieuze gesprekken, zonder ruzie bleek dat hij het helemaal niet doorhad dat ik zo ver heen was. Nu zie ik ook wel in dat ik maar moeilijk dingen uit handen kon geven en hem ook niet echt een kans gaf om te zorgen. Daarna is het een stuk beter gegaan. Hij heeft toen een paar dagen de laatste voeding gegeven zodat ik een paar lange nachten kon maken. Dat heeft me heel erg goed gedaan. Ik doe nu nog wel de meeste verzorging voor meisjelief maar ik heb niet meer het gevoel dat ik er alleen voor sta en dat maakt voor mij het verschil.
Toen ik met de Ria Blom methode begon (meisjelief sliep overdag amper) was ik ook een hele tijd aan huis gebonden en voelde me ook een beetje gevangen.Ben toen naar dingen gaan zoeken die ik leuk vind om te doen maar die ik thuis kan doen. Ik knutsel graag en ben weer gaan lezen, heb films gehuurd die ik altijd al eens wilde gaan kijken enz. Het is geen spannend bestaan maar het helpt als je het probeert te accepteren. Ik had een heel andere voorstelling van het moederschap, ik wilde een soort wondervrouw worden. Zo van een goede moeder, vriendin, schoondochter, collega enz. (Net als een hoop andere vrouwen) Helaas gaat dat niet. Ik ben prioriteiten gaan stellen.
Ben een paar weken voordat ik moest gaan werken aan mezelf gaan werken. Lekker naar de kapper, kleren gekocht, kleine meid wat vaker een middag naar opa en oma, buurvrouw, papa. En ik heb een paar weken gedaan waar ik zin in had. Lekker winkelen met meisjelief (bij slecht weer is een overdekt winkelcentrum een aanrader als je toch wilt gaan wandelen), of een hele dag computerspelletjes doen. Dus niet de hele tuin omspitten of op je knieen de kamer dweilen, gewoon de dagelijkse dingen in je huis doen maar maak het niet te gek. En op de een of andere manier werd ik daar gewoon weer mens van. Ik had na een poosje weer energie om wel die kamer te dweilen en ik kon weer volop van mijn mooie kindje genieten!
Maar nogmaals ik weet nog heel goed hoe het voelde, als iedereen zegt leuk he die kraamtijd en ik alleen maar dacht, waar ben ik aan begonnen!
Wil nog even Arwen bedanken voor de steun (topic regelmaat baby 7 weken, volgens mij is dat topic een beetje doodgebloed...) heb er veel aan gehad en ik ben weer helemaal gelukkig. Tuurlijk hebben we wel wat mindere dagen maar die kan ik veel beter aan omdat we zoveel geweldige dagen hebben. Wyfke, heel erg veel sterkte en ik weet als geen ander hoe het op kan luchten om hier even te schrijven.
donderdag 15 november 2007 om 15:01
Lief wyfke,
je verhaal is heel herkenbaar maar... hier twee kindjes, de eerste heb ik gekregen, en de eerste 2,5 jaar met haar gewoond, in een voor mij wildvreemde stad. Ik kende er niemand, vriend was vaak weg en ze huilde eeeeerrrrug veel. Ik hou van vrijheid en rust en mijn god, wat vond ik het moeilijk soms. Moet zeggen dat dat voornamelijk de eerste 4 maanden was, daarna ging het beter. Maar het probleem zat m bij mij dat ik me zo eenzaam voelde. Dat was nog steeds zo toen ze al 1 was, en zelfs nog toen ze 2 jaar werd.
Inmiddels zijn we verhuisd naar de stad waar ik vandaan kom en 3 maanden geleden bevallen van onze tweede dochter. En wat is het heerlijk, veel vrienden hier (maar ik zoek ze ook echt wel zelf op) heb eens goed uitgezocht wat ik zou kunnen doen op druilerige dagen zoals de laatste weken zonder dat we allemaal doorweekt en ziek worden. Ben erg actief (misschien wel te) maar het voelt 1000 x beter dat thuis zitten wachten op.... De weken vliegen nu voorbij, en hoewel ik moe ben wou ik dat ik bij de eerste ook zo erin had gestaan...
Heel veel succes!!!
je verhaal is heel herkenbaar maar... hier twee kindjes, de eerste heb ik gekregen, en de eerste 2,5 jaar met haar gewoond, in een voor mij wildvreemde stad. Ik kende er niemand, vriend was vaak weg en ze huilde eeeeerrrrug veel. Ik hou van vrijheid en rust en mijn god, wat vond ik het moeilijk soms. Moet zeggen dat dat voornamelijk de eerste 4 maanden was, daarna ging het beter. Maar het probleem zat m bij mij dat ik me zo eenzaam voelde. Dat was nog steeds zo toen ze al 1 was, en zelfs nog toen ze 2 jaar werd.
Inmiddels zijn we verhuisd naar de stad waar ik vandaan kom en 3 maanden geleden bevallen van onze tweede dochter. En wat is het heerlijk, veel vrienden hier (maar ik zoek ze ook echt wel zelf op) heb eens goed uitgezocht wat ik zou kunnen doen op druilerige dagen zoals de laatste weken zonder dat we allemaal doorweekt en ziek worden. Ben erg actief (misschien wel te) maar het voelt 1000 x beter dat thuis zitten wachten op.... De weken vliegen nu voorbij, en hoewel ik moe ben wou ik dat ik bij de eerste ook zo erin had gestaan...
Heel veel succes!!!
donderdag 15 november 2007 om 15:54
juliee en 1981: nog bedankt voor jullie reactie. Het gaat inmiddels alweer beter hier. Ik heb een paar leuke afspraken en uitstapjes in het vooruitzicht dus dat scheelt alweer.
Wel vind ik het moeilijk om dit bespreekbaar te maken thuis. Mijn vriend heeft niet echt een antenne voor mijn onlust. Als ik wil dat hij wat doet moet ik het steeds vragen. Ik baal daar gigantisch van want het is net zo goed zijn dochter, ik ben niet in m'n eentje ouder geworden.
Gelukkig gaan we over een paar maanden verhuizen en wonen we niet langer op een eiland, alles zal dan heel anders worden! Ik kan er dan veel makkelijker even een paar uurtjes tussenuit en een bezoekje aan vrienden of familie is dan ook niet langer een wereldreis. Wat dat betreft moet ik gewoon nog even een paar maanden doorbijten. Maar dat vind ik af en toe best even moeilijk met dit trieste herfstweer. In de lente- en zomermaanden ben ik altijd een stuk positiever en energieker, lekker buiten in de tuin zitten en wandelen/fietsen...heerlijk!
Iedereen in ieder geval hartstikke bedankt voor het meedenken en het delen van jullie ervaringen, en die schop onder m'n kont van een aantal forummers heeft ervoor gezorgd dat ik nu zelf een paar afspraken heb gemaakt met mensen waar ik graag mee omga!
Wel vind ik het moeilijk om dit bespreekbaar te maken thuis. Mijn vriend heeft niet echt een antenne voor mijn onlust. Als ik wil dat hij wat doet moet ik het steeds vragen. Ik baal daar gigantisch van want het is net zo goed zijn dochter, ik ben niet in m'n eentje ouder geworden.
Gelukkig gaan we over een paar maanden verhuizen en wonen we niet langer op een eiland, alles zal dan heel anders worden! Ik kan er dan veel makkelijker even een paar uurtjes tussenuit en een bezoekje aan vrienden of familie is dan ook niet langer een wereldreis. Wat dat betreft moet ik gewoon nog even een paar maanden doorbijten. Maar dat vind ik af en toe best even moeilijk met dit trieste herfstweer. In de lente- en zomermaanden ben ik altijd een stuk positiever en energieker, lekker buiten in de tuin zitten en wandelen/fietsen...heerlijk!
Iedereen in ieder geval hartstikke bedankt voor het meedenken en het delen van jullie ervaringen, en die schop onder m'n kont van een aantal forummers heeft ervoor gezorgd dat ik nu zelf een paar afspraken heb gemaakt met mensen waar ik graag mee omga!
vrijdag 16 november 2007 om 14:55
misschien is het inmiddels doodgebloed dit topic, maar ik ga toch nog even een stukje schrijven.
ik vond mijn verlof ook niet leuk. mijn zoontje is nu 6 maanden dus ik had afgelopen zomer verlof. ik had me er op verheugd, lekker de hele zomer vrij en had nog 3 weken vakantie achter mijn verlof aangeplakt, want op mijn leeftijd zou ik die wel nodig hebben om weer bij te komen zei men. man wat heb ik daar een spijt van gehad! een k*tzomer, veel te klein huisje, en ik was allang weer bijgekomen toen ik ook nog 3 vakantie moest houden.
mijn kindje is niet supermakkelijk, hij slaapt vaak moeilijk in dus daar ben je een paar keer per dag mee bezig, maar hij is ook zeker niet moeilijk en gewoon erg lief en als hij niet in bed ligt ook meestal tevreden.
maar ik was zo onzeker in het begin! iemand schreef hier ook dat ze alles had gelezen wat los en vast zat, nou ik ook en ik werd er gek van! dat heb ik wel los gelaten op een gegeven moment en doe het nu lekker op mijn eigen manier, dat scheelt enorm.
wat ik ook herken en nog het allermoeilijkst vond was het gedoe met vriend. o, wat hebben wij veel ruzie gehad! vreselijk, verschrikkelijk. terwijl ik dit topic las werd ik er haast nog even weer verdrietig van.
man en ik kenden elkaar nog niet zo lang toen rinkid werd geboren en woonden ook nog maar heel kort samen. heel veel dingen die andere stellen allang uitgezocht hebben samen voor er kindjes komen moesten wij nog uitzoeken en in ons geval is dat uitvechten (niet letterlijk natuurlijk) omdat we allebei temperamentvol zijn en sterk.
maar dat had ik toch helemaal niet verwacht! hij was zo lief toen ik zwanger was! maar toen beeb er eenmaal was was ik juist kwetsbaar, maar ging hij opeens andere eisen stellen. moest ik wel de hele huishouding doen van hem bijvoorbeeld. ik was tijdens mijn zwangerschap veel sterker emotioneel althans dan toen beeb er was. maar man heeft dat niet gezien.
ruzie, ruzie, ruzie. ik werd er zo verdrietig en onzeker van. en werd daardoor ook zeer regelmatig een enorme bitch wat niet echt helpt om dingen constructief op te lossen.
met vallen en opstaan gaat het steeds beter. we hebben wel gepraat over allerlei dingen ookal heeft hij een hekel aan praten en heb ik manieren moeten zoeken over hoe dan wel dingen duidelijk te maken. ik heb duidelijk zichtbaar geprobeerd om rekening te houden met hem en ik zag dat hij dat ook probeerde met mij. en zo langzamerhand worden de dingen duidelijk. wat vind ik fijn, wat vindt hij fijn waar kan hij niet tegen, waar flip ik op, enz enz.
wat ons bij elkaar heeft gehouden is rinkid en onze liefde voor elkaar ookal zijn er weken geweest in mijn verlof dat ik 3x dacht ik wil weg wat doe ik hier waar ben ik aan begonnen hoe heb ik me zo kunnen vergissen. maar dan zag ik toch weer even dat hele lieve waardoor ik als een blok voor hem gevallen ben en dan ging ik weer door. en voor hem geldt precies hetzelfde. maar we hebben ook samen dat prachtige lieve kwestbare kindje wat we allebei zo graag wilden ookal kwam het wel erg snel in onze relatie. en hij is een geweldige vader, vanaf dag 1.
ik heb zelf erg moeten wennen aan het moederschap. had helemaal niet meteen zoveel liefde ofzo, dat is echt gegroeid. en hoe! want ik ben nog nooit zo gek geweest op iets of iemand als nu op rinkid, dit gaat dieper en verder en anders dan wat dan ook. maar dat was bij 6 weken maar een beetje van wat het nu is.
ik ben lang alleen geweest en vond het ook moeilijk om te wennen aan het feit dat ik mijn vrijheid kwijt was. daar heb ik de 1e weken ook tegenaan geschopt. ben na 6 weken ook weer een keer opstap gegaan met een vriendin. en ben van alles gaan ondernemen met beeb, alleen. want inderdaad geen honderden vriendinnen, die ik heb werken, en familie verweg dus ook geen oppas.
nu heb ik er totaal vrede mee dat ik naast mijn 28 uur werken veel thuis ben. samen genieten we ontzettend van ons kleine mannetje, dat is fantastisch.
we zijn er nog niet. ik vind dat hij veel dingen nog te vanzelfsprekend vind. deze week was het ook weer even bal, ik ben oververmoeid, rinkid komt nog steeds elke nacht en ik gaf tot deze week (werd hij 6 maanden) volledige bv dus dat was ik elke keer en ook de laatste voeding en 's ochtends de 1e. lekker makkelijk voor hem. en daar stond naar mijn idee niet altijd genoeg tegenover. dus ik heb weer een strijdje moeten leveren. maar nu geven we de laatste voeding een fles met pap erdoor en dat heeft hij gister gedaan en vanavond ga ik bij een vriendin slapen, dan heeft hij beeb alleen en kan ik hoop eens een lange nacht maken.
ik heb hem ook duidelijk gemaakt waar mijn onvrede zit en ik ken hem nu inmiddels wel zo goed dat ik weet dat hij daar wel iets mee zal doen. het komt allemaal wel.
ik moest het geloof ik ook even van me af schrijven. de strijd van deze week was namelijk een deja vu van mijn verlof.
maar wyfke, ga het aan met vriend! en geef jezelf de tijd om te wennen. en veel plezier met de leuke dingen die je gaat doen!
ik vond mijn verlof ook niet leuk. mijn zoontje is nu 6 maanden dus ik had afgelopen zomer verlof. ik had me er op verheugd, lekker de hele zomer vrij en had nog 3 weken vakantie achter mijn verlof aangeplakt, want op mijn leeftijd zou ik die wel nodig hebben om weer bij te komen zei men. man wat heb ik daar een spijt van gehad! een k*tzomer, veel te klein huisje, en ik was allang weer bijgekomen toen ik ook nog 3 vakantie moest houden.
mijn kindje is niet supermakkelijk, hij slaapt vaak moeilijk in dus daar ben je een paar keer per dag mee bezig, maar hij is ook zeker niet moeilijk en gewoon erg lief en als hij niet in bed ligt ook meestal tevreden.
maar ik was zo onzeker in het begin! iemand schreef hier ook dat ze alles had gelezen wat los en vast zat, nou ik ook en ik werd er gek van! dat heb ik wel los gelaten op een gegeven moment en doe het nu lekker op mijn eigen manier, dat scheelt enorm.
wat ik ook herken en nog het allermoeilijkst vond was het gedoe met vriend. o, wat hebben wij veel ruzie gehad! vreselijk, verschrikkelijk. terwijl ik dit topic las werd ik er haast nog even weer verdrietig van.
man en ik kenden elkaar nog niet zo lang toen rinkid werd geboren en woonden ook nog maar heel kort samen. heel veel dingen die andere stellen allang uitgezocht hebben samen voor er kindjes komen moesten wij nog uitzoeken en in ons geval is dat uitvechten (niet letterlijk natuurlijk) omdat we allebei temperamentvol zijn en sterk.
maar dat had ik toch helemaal niet verwacht! hij was zo lief toen ik zwanger was! maar toen beeb er eenmaal was was ik juist kwetsbaar, maar ging hij opeens andere eisen stellen. moest ik wel de hele huishouding doen van hem bijvoorbeeld. ik was tijdens mijn zwangerschap veel sterker emotioneel althans dan toen beeb er was. maar man heeft dat niet gezien.
ruzie, ruzie, ruzie. ik werd er zo verdrietig en onzeker van. en werd daardoor ook zeer regelmatig een enorme bitch wat niet echt helpt om dingen constructief op te lossen.
met vallen en opstaan gaat het steeds beter. we hebben wel gepraat over allerlei dingen ookal heeft hij een hekel aan praten en heb ik manieren moeten zoeken over hoe dan wel dingen duidelijk te maken. ik heb duidelijk zichtbaar geprobeerd om rekening te houden met hem en ik zag dat hij dat ook probeerde met mij. en zo langzamerhand worden de dingen duidelijk. wat vind ik fijn, wat vindt hij fijn waar kan hij niet tegen, waar flip ik op, enz enz.
wat ons bij elkaar heeft gehouden is rinkid en onze liefde voor elkaar ookal zijn er weken geweest in mijn verlof dat ik 3x dacht ik wil weg wat doe ik hier waar ben ik aan begonnen hoe heb ik me zo kunnen vergissen. maar dan zag ik toch weer even dat hele lieve waardoor ik als een blok voor hem gevallen ben en dan ging ik weer door. en voor hem geldt precies hetzelfde. maar we hebben ook samen dat prachtige lieve kwestbare kindje wat we allebei zo graag wilden ookal kwam het wel erg snel in onze relatie. en hij is een geweldige vader, vanaf dag 1.
ik heb zelf erg moeten wennen aan het moederschap. had helemaal niet meteen zoveel liefde ofzo, dat is echt gegroeid. en hoe! want ik ben nog nooit zo gek geweest op iets of iemand als nu op rinkid, dit gaat dieper en verder en anders dan wat dan ook. maar dat was bij 6 weken maar een beetje van wat het nu is.
ik ben lang alleen geweest en vond het ook moeilijk om te wennen aan het feit dat ik mijn vrijheid kwijt was. daar heb ik de 1e weken ook tegenaan geschopt. ben na 6 weken ook weer een keer opstap gegaan met een vriendin. en ben van alles gaan ondernemen met beeb, alleen. want inderdaad geen honderden vriendinnen, die ik heb werken, en familie verweg dus ook geen oppas.
nu heb ik er totaal vrede mee dat ik naast mijn 28 uur werken veel thuis ben. samen genieten we ontzettend van ons kleine mannetje, dat is fantastisch.
we zijn er nog niet. ik vind dat hij veel dingen nog te vanzelfsprekend vind. deze week was het ook weer even bal, ik ben oververmoeid, rinkid komt nog steeds elke nacht en ik gaf tot deze week (werd hij 6 maanden) volledige bv dus dat was ik elke keer en ook de laatste voeding en 's ochtends de 1e. lekker makkelijk voor hem. en daar stond naar mijn idee niet altijd genoeg tegenover. dus ik heb weer een strijdje moeten leveren. maar nu geven we de laatste voeding een fles met pap erdoor en dat heeft hij gister gedaan en vanavond ga ik bij een vriendin slapen, dan heeft hij beeb alleen en kan ik hoop eens een lange nacht maken.
ik heb hem ook duidelijk gemaakt waar mijn onvrede zit en ik ken hem nu inmiddels wel zo goed dat ik weet dat hij daar wel iets mee zal doen. het komt allemaal wel.
ik moest het geloof ik ook even van me af schrijven. de strijd van deze week was namelijk een deja vu van mijn verlof.
maar wyfke, ga het aan met vriend! en geef jezelf de tijd om te wennen. en veel plezier met de leuke dingen die je gaat doen!
vrijdag 16 november 2007 om 21:10
rrinkje wat een verhaal!
Ik heb mezelf inmiddels al stevig in de kraag gevat. Had vanmiddag gezellige kraamvisite en we zijn daarna zelf nog op kraamvisite geweest en het was me toch gezellig!!! Voel me zoveel beter als ik contact met anderen heb.
Ik weet niet of er een Viva moderator meeleest, maar is het onderwerp van dit topic niet eens iets voor Viva? Blijkbaar zijn er veel kersverse moeders die door een moeilijke fase gaan en zich alleen voelen. En volgens mij rust er nogal een taboe op die gevoelens, want iedereen roept altijd standaard dat je moet genieten van je verlof en van het ouderschap. De natuur heeft veel geregeld, maar niet dat je je automatisch zeker voelt zodra je je kind gebaard hebt, en ook niet dat je louter positieve gevoelens hebt. Misschien wordt het tijd dat dat onderwerp eens bespreekbaar gemaakt gaat worden.
Ik heb mezelf inmiddels al stevig in de kraag gevat. Had vanmiddag gezellige kraamvisite en we zijn daarna zelf nog op kraamvisite geweest en het was me toch gezellig!!! Voel me zoveel beter als ik contact met anderen heb.
Ik weet niet of er een Viva moderator meeleest, maar is het onderwerp van dit topic niet eens iets voor Viva? Blijkbaar zijn er veel kersverse moeders die door een moeilijke fase gaan en zich alleen voelen. En volgens mij rust er nogal een taboe op die gevoelens, want iedereen roept altijd standaard dat je moet genieten van je verlof en van het ouderschap. De natuur heeft veel geregeld, maar niet dat je je automatisch zeker voelt zodra je je kind gebaard hebt, en ook niet dat je louter positieve gevoelens hebt. Misschien wordt het tijd dat dat onderwerp eens bespreekbaar gemaakt gaat worden.
zondag 18 november 2007 om 19:56
ik wil toch echt van zijn lang zal ze leven niet in de viva om hier over de praten hoor!
maar wyfke, wat ik me af vroeg, hebben jij en je vriend ook samen moeite om een nieuw evenwicht te vinden? dat zou ik me heel goed voor kunnen stellen.
goed dat je jezelf een schop hebt gegeven. maar er zal toch ook wel iets moeten met vriend of heb ik het nu verkeerd begrepen?
hier is het weer allemaal uitgepraat gelukkig. èn, ook wel heel prettig...beeb is nu al een paar dagen steeds heel makkelijk in slaap gevallen, dat is ook wel heerlijk hoor.
ik vraag me ook wel af hoe anderen dat hebben gehad, na de geboorte van de 1e, met hun relatie. er verandert zoveel, hoe doe je dat samen waar zijn jullie tegenaan gelopen, dat soort dingen.. of misschien moet ik daar zelf een topic over openen.
maar wyfke, wat ik me af vroeg, hebben jij en je vriend ook samen moeite om een nieuw evenwicht te vinden? dat zou ik me heel goed voor kunnen stellen.
goed dat je jezelf een schop hebt gegeven. maar er zal toch ook wel iets moeten met vriend of heb ik het nu verkeerd begrepen?
hier is het weer allemaal uitgepraat gelukkig. èn, ook wel heel prettig...beeb is nu al een paar dagen steeds heel makkelijk in slaap gevallen, dat is ook wel heerlijk hoor.
ik vraag me ook wel af hoe anderen dat hebben gehad, na de geboorte van de 1e, met hun relatie. er verandert zoveel, hoe doe je dat samen waar zijn jullie tegenaan gelopen, dat soort dingen.. of misschien moet ik daar zelf een topic over openen.
zondag 18 november 2007 om 21:59
Wyfke, wat fijn te lezen dat het wat beter gaat! Alleen, wat ga je nu met je vriend doen?
Ik zou wel eens willen weten hoe het kan dat ik na de geboorte van de eerste in het begin in het nauw gedreven voelde en met een dag of drie totaal in tranen was omdat ik (en dat heb ik toen tegen niemand durven zeggen) bang was dat ik een verkeerde beslissing had gemaakt. Drie dagen oud was mijn lieve schat, en ik dacht aan niets anders hoe lang het nog zou duren totdat ik weer wat 'vrijer' zou zijn. Nog twee jaar dacht ik, dan wordt het vast anders.. maar twee jaar duurt nog zo lang..
Ik had voor haar geboorte wel een soort prenatale depressie dus ik ging ook niet echt het moederschap positief en gelukkig in. Bovendien was zij een nogal moeilijke baby (weet ik nu)
Bij de tweede... wat vind ik het heerlijk en bijna jammer dat ze zo snel groeit. Ze is alweer drie maanden.
Mijn oudste en ik hebben een hele sterke band en ik hou zoveel van haar, dat ik me wel eens schuldig voel over mijn negatieve gedachtes in het begin, die ik nu bij haar zusje niet heb.
Waar kwam het toch vandaan en waarom heb ik ze deze keer niet?
Ik zou wel eens willen weten hoe het kan dat ik na de geboorte van de eerste in het begin in het nauw gedreven voelde en met een dag of drie totaal in tranen was omdat ik (en dat heb ik toen tegen niemand durven zeggen) bang was dat ik een verkeerde beslissing had gemaakt. Drie dagen oud was mijn lieve schat, en ik dacht aan niets anders hoe lang het nog zou duren totdat ik weer wat 'vrijer' zou zijn. Nog twee jaar dacht ik, dan wordt het vast anders.. maar twee jaar duurt nog zo lang..
Ik had voor haar geboorte wel een soort prenatale depressie dus ik ging ook niet echt het moederschap positief en gelukkig in. Bovendien was zij een nogal moeilijke baby (weet ik nu)
Bij de tweede... wat vind ik het heerlijk en bijna jammer dat ze zo snel groeit. Ze is alweer drie maanden.
Mijn oudste en ik hebben een hele sterke band en ik hou zoveel van haar, dat ik me wel eens schuldig voel over mijn negatieve gedachtes in het begin, die ik nu bij haar zusje niet heb.
Waar kwam het toch vandaan en waarom heb ik ze deze keer niet?
zondag 18 november 2007 om 22:20
Wyfke ik vind het ook een goed onderwerp voor in de viva. Ik had al eerder op je topic gereageerd. Je hebt zoveel reacties gehad, er zijn dus veel meer jonge moeders die zich 'opgesloten' voelen en balen van dat 'je moet genieten hoor!'. Wordt zeker tijd dat dat bespreekbaar wordt gemaakt.
En Juliee ik heb nu bij mijn eerste, ze is elf weken, een beetje wat jij ook bij je eerste had. Dat rekenen van, over twee jaar, dan wordt het vast beter, of dan heb ik vast mijn vrijheid wat meer terug. Ik gooi het voor een groot deel ook wel op hormonen (wat een enge dingen zijn dat zeg). Voor mijn bevalling had ik zo veel zin in het kindje, en toen ze er eenmaal was had ik alleen een paar dagen net na de bevalling een geluksgevoel. Dat ging daarna over in een soort somberheid van, 'ojee, is dit het nu? Is dit nu mijn leven, ik weet niet of ik dit wel wil.' Maar ik moet zeggen dat naarmate ze ouder wordt en ik haar meer begrijp en zij de wereld meer begrijpt, het stukken beter gaat. Ook omdat er steeds meer reactie komt van haar kant. Dat is fijn. Wel gek dat jij dat bij de tweede niet meer had. Misschien toch een soort gewenning, alsof je wist wat je kon verwachten of zo. Gelukkig maar!
En Juliee ik heb nu bij mijn eerste, ze is elf weken, een beetje wat jij ook bij je eerste had. Dat rekenen van, over twee jaar, dan wordt het vast beter, of dan heb ik vast mijn vrijheid wat meer terug. Ik gooi het voor een groot deel ook wel op hormonen (wat een enge dingen zijn dat zeg). Voor mijn bevalling had ik zo veel zin in het kindje, en toen ze er eenmaal was had ik alleen een paar dagen net na de bevalling een geluksgevoel. Dat ging daarna over in een soort somberheid van, 'ojee, is dit het nu? Is dit nu mijn leven, ik weet niet of ik dit wel wil.' Maar ik moet zeggen dat naarmate ze ouder wordt en ik haar meer begrijp en zij de wereld meer begrijpt, het stukken beter gaat. Ook omdat er steeds meer reactie komt van haar kant. Dat is fijn. Wel gek dat jij dat bij de tweede niet meer had. Misschien toch een soort gewenning, alsof je wist wat je kon verwachten of zo. Gelukkig maar!
maandag 19 november 2007 om 13:12
@Zonnebloem
Heeft niemand dan ooit eens tegen je gezegd dat de eerste drie maanden na de bevalling (natuurlijk niet op de dag nakeurig) het meest heftig zijn en dat de meeste moeders pas na zo'n drie maanden het gevoel krijgen weer een klein beetje eigen/ander leven terug te krijgen dan alleen maar felsjes en luiers. Nog even volhouden, de drie maanden zijn bijna om.
Daarna wordt het niet radicaal anders hoor. Ik geloof dat ik pas met 6 maanden voor het eerst het gevoel had bij een bepaalde dag dat ik kon genieten (was al die tijd niet voorgekomen, ook niet eens in mijn kraamweek). Ik lach die dag in een duek om dochter bij zo'n fotoshoot en ik vond het erg aandoenlijk en grappig om haar reacties te zien. Echt voor het eerst dat ik achteraf dacht, he, ik heb een leuke dag gehad.
Daarna kwam de bekende ontzwanger periode, had inderdaad het gevoel van ik ben weer een beetje mezelf (schijnt langer te kunnen duren als je borstvoeding geeft).
En ja, het wordt beter. Je went eraan. Maar het lyrische wat je soms hoort of leest heb ik nooit ervaren. Ik hoop voor jou natuurlijk wel. Maar ik vind het mogen hebben krijgen van een kindje een dankbare maar pittige taak en durf om die reden ook zeker geen tweede aan. Want zo leuk vind ik het nl. niet (maar goed, wie zegt dat het 'leuk' moet zijn, daar kun je ook nog over twisten. Vroeger kreeg je ze gewoon en dacht je daar niet over na). Ik vind het vooral bijzonder om mee te mogen maken. Maar (kleine) kinderen ziijn denk ik gewoon pittig, hoe je het ook went of keert.
Maar misschien moet je vooral ook andere ervaringen horen. Want zoals ik het beleef, zal vast niet voor iedereen opgaan.
Heeft niemand dan ooit eens tegen je gezegd dat de eerste drie maanden na de bevalling (natuurlijk niet op de dag nakeurig) het meest heftig zijn en dat de meeste moeders pas na zo'n drie maanden het gevoel krijgen weer een klein beetje eigen/ander leven terug te krijgen dan alleen maar felsjes en luiers. Nog even volhouden, de drie maanden zijn bijna om.
Daarna wordt het niet radicaal anders hoor. Ik geloof dat ik pas met 6 maanden voor het eerst het gevoel had bij een bepaalde dag dat ik kon genieten (was al die tijd niet voorgekomen, ook niet eens in mijn kraamweek). Ik lach die dag in een duek om dochter bij zo'n fotoshoot en ik vond het erg aandoenlijk en grappig om haar reacties te zien. Echt voor het eerst dat ik achteraf dacht, he, ik heb een leuke dag gehad.
Daarna kwam de bekende ontzwanger periode, had inderdaad het gevoel van ik ben weer een beetje mezelf (schijnt langer te kunnen duren als je borstvoeding geeft).
En ja, het wordt beter. Je went eraan. Maar het lyrische wat je soms hoort of leest heb ik nooit ervaren. Ik hoop voor jou natuurlijk wel. Maar ik vind het mogen hebben krijgen van een kindje een dankbare maar pittige taak en durf om die reden ook zeker geen tweede aan. Want zo leuk vind ik het nl. niet (maar goed, wie zegt dat het 'leuk' moet zijn, daar kun je ook nog over twisten. Vroeger kreeg je ze gewoon en dacht je daar niet over na). Ik vind het vooral bijzonder om mee te mogen maken. Maar (kleine) kinderen ziijn denk ik gewoon pittig, hoe je het ook went of keert.
Maar misschien moet je vooral ook andere ervaringen horen. Want zoals ik het beleef, zal vast niet voor iedereen opgaan.
maandag 19 november 2007 om 13:36
Ik denk dat m'n wereld er al een stuk anders uit ziet als we verhuisd zijn en ik weer aan het werk ben. En dat duurt nog maar twee maandjes dus dan zien we wel verder. Ik raak er onderhand steeds meer aan gewend dat ik een baby heb en als ik af en toe maar iets leuks voor mezelf inplan waar ik naar uit kan kijken, word ik ook niet al te somber van het thuis zitten. Iemand schreef hier dat ik moest proberen te genieten van de tijd die ik nu nog samen met m'n dochter heb, want waarschijnlijk kijk ik daar nog wel eens verlangend naar terug als ik weer met m'n werkstress zit! Ik probeer toch de mooie dingen van deze verlofperiode te zien, zodat ik niet achteraf spijt heb. De weken vliegen tenslotte voorbij!
@intiem: ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat de eerste maanden met je baby heftig kunnen zijn. Men heeft het altijd alleen maar over die ellenlange doorwaakte nachten, maar verder niks! Mijn kraamhulp had me wel verteld dat ik na zo'n zes weken in een flinke dip kon komen en dat is dus inderdaad gebeurd.
Zwanger worden, zwanger zijn en het eerste jaar met je baby worden nog steeds overal bejubeld. Wat ik wel vaak hoor, is dat ouders met twee kinderen vaak een beetje met heimwee terug kijken naar hun tijd met de eerste, want die blijkt dan toch ineens wel heel makkelijk geweest te zijn en het is toch wel ineens veel drukker met twee kindjes. Voor mij misschien wel reden om niet aan een tweede te beginnen.
@intiem: ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat de eerste maanden met je baby heftig kunnen zijn. Men heeft het altijd alleen maar over die ellenlange doorwaakte nachten, maar verder niks! Mijn kraamhulp had me wel verteld dat ik na zo'n zes weken in een flinke dip kon komen en dat is dus inderdaad gebeurd.
Zwanger worden, zwanger zijn en het eerste jaar met je baby worden nog steeds overal bejubeld. Wat ik wel vaak hoor, is dat ouders met twee kinderen vaak een beetje met heimwee terug kijken naar hun tijd met de eerste, want die blijkt dan toch ineens wel heel makkelijk geweest te zijn en het is toch wel ineens veel drukker met twee kindjes. Voor mij misschien wel reden om niet aan een tweede te beginnen.
maandag 19 november 2007 om 16:33
@intiem: nee niemand heeft ooit tegen mij gezegd dat die eerste drie maanden zo heftig zijn. Volgens mij is dat juist dat taboe. Wel inderdaad over dat de nachten je opbreken.
Maar precies zoals je zegt, de drie maanden zijn bijna om en het voelt ook echt met de dag beter, gelukkig! Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige met dat gevoel ben. En inderdaad, ook ik durf geen tweede aan. Misschien is het veel te vroeg om daar nu uberhaupt al over na te denken, maar ik vind het wel best zo. Eentje is prima te doen zeg maar. En misschien vind ik mezelf ook wel te belangrijk om er nog eentje bij te willen.
Maar precies zoals je zegt, de drie maanden zijn bijna om en het voelt ook echt met de dag beter, gelukkig! Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige met dat gevoel ben. En inderdaad, ook ik durf geen tweede aan. Misschien is het veel te vroeg om daar nu uberhaupt al over na te denken, maar ik vind het wel best zo. Eentje is prima te doen zeg maar. En misschien vind ik mezelf ook wel te belangrijk om er nog eentje bij te willen.
maandag 19 november 2007 om 17:28
nee raar is dat hè, tegen mij is het ook nooit gezegd! alleen op de laatste dag voor mijn verlof zei een collega die ik niet zoveel zag maar toen toevallig nog een keertje dat de 1e 10 weken een ramp waren maar dat het daarna leuk werd. we hadden geen tijd op dat moment om er op in te gaan dus ik schrok er vooral van en vroeg vervolgens aan een andere voorbijkomende collega met kinderen of zij dat ook had gevonden. nee helemaal niet zei ze.
ik heb het niet helemaal een ramp gevonden. alleen de 1e 2 weken vond ik echt een ramp en daarna werd het steeds een stukje beter. met beeb in ieder geval. was ik bereonzeker maar zaten er ook geniet uurtjes bij. toen genietdagen. en nu is het voornamelijk genieten en dat is ook al weer een hele tijd zo. het zien ontwikkelen vind ik zo mooi, en de groeiende band. die 1e x dat je een enorme glimlach krijgt als jouw hoofd boven de wieg verschijnt, geweldig. en nu die handjes om mijn nek. of dat hij zijn handje weer voor mijn mond houdt als ik er een kusje op geef. hij lacht hardop, ook zo leuk.
zoals ik al schreef, hier was het vooral de enorme druk op de relatie die de 1e periode zo zwaar maakte. nu kwam dat niet alleen door de komst van de baby, maar dat die er was en dus ook de hormonen de emoties (vlak die ook niet uit vind ik na het krijgen van een baby) en het energiegebrek dat maakte alles extra moeilijk.
ik vond het best moeilijk op de een of andere manier om te verwerken dat ik mijn kraamtijd en verlof zo heb ervaren. ik heb het ook bijna tegen niemand verteld. en soms vind ik het nog jammer. ik moet het gewoon loslaten natuurlijk, het is voorbij, alles gaat nu goed. maar dat is me nog niet helemaal gelukt.
misschien komt dat wel door alles watje hoort en leest. daardoor krijg je verkeerde verwachtingen, ik althans. je hoort vooral dat je moet genieten en blij moet zijn als je kindje gezond is. over die ontzettende onzekerheid en over het gevoel dat je helemaal jezelf niet bent maar veranderd bent in een huilende zeurderige als het tegenzit ook nog slonzige vrouw hoor je niks.
nu klink ik wel erg negatief. ik heb mijn verlof ook gebruikt om verweg wonende vrienden en familie op te zoeken. ging ik daar een nachtje heen met de beeb. van de dingen waar je in je normale leven nooit aan toe komt. we zijn ook nog een weekje weggeweest, was ook erg leuk. en regelmatig met zijn drietjes op pad. ik heb er wel wat van gemaakt. maar als ik terugkijk overheerst het gevoel dat het niet leuk was en dat vind ik jammer.
ik wil wel een 2e. ik denk (hoop) dat ik daar heel anders aan begin. niet meer zo onzeker in ieder geval. ik ben een goede moeder weet ik nu en ik kan gewoon op mijzelf vertrouwen. en hier loopt het relationeel ook lekker nu, met nog een incidentele storm (vorige weekbijvoorbeeld). man is een fantastische vader die wel blijft staan ook als het even moeilijk is,dat weet ik nu ook. ja die 2e mag wel komen. en dan plak ik geen dag vakantie achter mijn verlof aan!
mochten jullie nog zin hebben, ik ben best nieuwsgierig hoe het met jullie relaties liep na de geboorte van de 1e.
ik heb het niet helemaal een ramp gevonden. alleen de 1e 2 weken vond ik echt een ramp en daarna werd het steeds een stukje beter. met beeb in ieder geval. was ik bereonzeker maar zaten er ook geniet uurtjes bij. toen genietdagen. en nu is het voornamelijk genieten en dat is ook al weer een hele tijd zo. het zien ontwikkelen vind ik zo mooi, en de groeiende band. die 1e x dat je een enorme glimlach krijgt als jouw hoofd boven de wieg verschijnt, geweldig. en nu die handjes om mijn nek. of dat hij zijn handje weer voor mijn mond houdt als ik er een kusje op geef. hij lacht hardop, ook zo leuk.
zoals ik al schreef, hier was het vooral de enorme druk op de relatie die de 1e periode zo zwaar maakte. nu kwam dat niet alleen door de komst van de baby, maar dat die er was en dus ook de hormonen de emoties (vlak die ook niet uit vind ik na het krijgen van een baby) en het energiegebrek dat maakte alles extra moeilijk.
ik vond het best moeilijk op de een of andere manier om te verwerken dat ik mijn kraamtijd en verlof zo heb ervaren. ik heb het ook bijna tegen niemand verteld. en soms vind ik het nog jammer. ik moet het gewoon loslaten natuurlijk, het is voorbij, alles gaat nu goed. maar dat is me nog niet helemaal gelukt.
misschien komt dat wel door alles watje hoort en leest. daardoor krijg je verkeerde verwachtingen, ik althans. je hoort vooral dat je moet genieten en blij moet zijn als je kindje gezond is. over die ontzettende onzekerheid en over het gevoel dat je helemaal jezelf niet bent maar veranderd bent in een huilende zeurderige als het tegenzit ook nog slonzige vrouw hoor je niks.
nu klink ik wel erg negatief. ik heb mijn verlof ook gebruikt om verweg wonende vrienden en familie op te zoeken. ging ik daar een nachtje heen met de beeb. van de dingen waar je in je normale leven nooit aan toe komt. we zijn ook nog een weekje weggeweest, was ook erg leuk. en regelmatig met zijn drietjes op pad. ik heb er wel wat van gemaakt. maar als ik terugkijk overheerst het gevoel dat het niet leuk was en dat vind ik jammer.
ik wil wel een 2e. ik denk (hoop) dat ik daar heel anders aan begin. niet meer zo onzeker in ieder geval. ik ben een goede moeder weet ik nu en ik kan gewoon op mijzelf vertrouwen. en hier loopt het relationeel ook lekker nu, met nog een incidentele storm (vorige weekbijvoorbeeld). man is een fantastische vader die wel blijft staan ook als het even moeilijk is,dat weet ik nu ook. ja die 2e mag wel komen. en dan plak ik geen dag vakantie achter mijn verlof aan!
mochten jullie nog zin hebben, ik ben best nieuwsgierig hoe het met jullie relaties liep na de geboorte van de 1e.
maandag 19 november 2007 om 18:08
@rrinkje: ik herken veel in wat je schrijft. Ook dat schuldgevoel. Sh*t!
Wat die relatie betreft, daar ben ik juist vanaf het eerste moment bovenop gaan zitten. Ik bedoel, ik waak er continu voor dat mijn vriend en ik tijd voor elkaar hebben/maken, naast het samenzijn met de baby. We zijn afgelopen weekend een weekend weg geweest samen, de baby bij opa en oma. En daarvoor ook al een weekend gewoon thuis, de baby bij opa en oma. Ik vond en vind het heerlijk om dingen met mijn vriend samen te ondernemen. Ook doet hij uit zichzelf (ja echt!) heel veel in het huishouden. Stofzuigen, de was, ik hoef dat niet te vragen hij doet dat uit zichzelf. Dus daar hebben we -ook voor de baby- nog nooit bonje over gehad. Ik vond en vind het ook heel belangrijk dat ie meteen vanaf het begin een band heeft met de baby. Mede om die reden geef ik flesvoeding. Hij heeft dus ook al tig keer een flesje gegeven. En dat vindt ie erg leuk. En aangezien ik een keizersnede heb gehad was hij het sowieso die veel deed in het begin. Eerste badje, mee rondwiegen, optillen etc puur omdat ik dat door m'n buikwond niet meteen kon.
Maar die druk op je relatie, zoals jij dat noemt, die voel ik ook hoor! Maar nogmaals, ik ben super alert wat dat aangaat en tot nu toe gaat dat dus ook heel erg goed.
Oja en wat die hormonen betreft, zo vlak na de geboorte, ik ben hartstikke nuchter en riep altijd dat ik niet mee zou doen aan dat hormonencircus. Nou ik heb het geweten. Hormonen zijn hele enge dingen. Je moet ze inderdaad niet onderschatten want je kunt er volkomen door van het pad raken. Ik ben blij dat ze me nu langzaamaan met rust laten. Het leek of alle grond onder m'n voeten vandaan was.
Wat die relatie betreft, daar ben ik juist vanaf het eerste moment bovenop gaan zitten. Ik bedoel, ik waak er continu voor dat mijn vriend en ik tijd voor elkaar hebben/maken, naast het samenzijn met de baby. We zijn afgelopen weekend een weekend weg geweest samen, de baby bij opa en oma. En daarvoor ook al een weekend gewoon thuis, de baby bij opa en oma. Ik vond en vind het heerlijk om dingen met mijn vriend samen te ondernemen. Ook doet hij uit zichzelf (ja echt!) heel veel in het huishouden. Stofzuigen, de was, ik hoef dat niet te vragen hij doet dat uit zichzelf. Dus daar hebben we -ook voor de baby- nog nooit bonje over gehad. Ik vond en vind het ook heel belangrijk dat ie meteen vanaf het begin een band heeft met de baby. Mede om die reden geef ik flesvoeding. Hij heeft dus ook al tig keer een flesje gegeven. En dat vindt ie erg leuk. En aangezien ik een keizersnede heb gehad was hij het sowieso die veel deed in het begin. Eerste badje, mee rondwiegen, optillen etc puur omdat ik dat door m'n buikwond niet meteen kon.
Maar die druk op je relatie, zoals jij dat noemt, die voel ik ook hoor! Maar nogmaals, ik ben super alert wat dat aangaat en tot nu toe gaat dat dus ook heel erg goed.
Oja en wat die hormonen betreft, zo vlak na de geboorte, ik ben hartstikke nuchter en riep altijd dat ik niet mee zou doen aan dat hormonencircus. Nou ik heb het geweten. Hormonen zijn hele enge dingen. Je moet ze inderdaad niet onderschatten want je kunt er volkomen door van het pad raken. Ik ben blij dat ze me nu langzaamaan met rust laten. Het leek of alle grond onder m'n voeten vandaan was.
