Kinderen
alle pijlers
Mag ik even zeuren? Wat een baaldag!
zaterdag 10 november 2007 om 16:05
Mag ik me via dit topic even stevig afreageren?
Wat een rotdag heb ik vandaag! Ik vind dat m'n leven maar weinig voorstelt zo tijdens m'n bevallingsverlof. Ben alleen maar aan het huishouden, sloven en zorgen voor man en kind. Ondanks dat ik zo m'n best doe vind ik dat het hier in huis maar een dikke bende is. Had vanochtend eens geen zin om ontbijt voor m'n vriend en mezelf klaar te maken en sinaasappels uit te persen. En dus maakt hij lekker z'n eigen boterham klaar en gaat doodleuk zitten Internetten. Verse jus hoeft voor hem niet, te veel gedoe met citruspers schoonmaken e.d.. De baby ligt nu al bijna een uur te huilen nadat ze gevoed en verschoond is en vriendlief is weggegaan toen ik hem verweet dat hij te weinig bijdraagt aan de huishouding. Hij gaat vanavond lekker op verjaardagsvisite. Zonder mij, want geen oppas.
Ik heb zin om even lekker naar buiten te gaan maar vind het risico op een stortbui te groot. En dus zit ik nu maar weer eens achter de pc, mailbox te bekijken waar de langverwachte mailtjes van mijn vriendinnen nog steeds niet in zitten. Ik blijf hun niet steeds mailen hoor, als het altijd maar van mijn kant moet komen....ik ben tenslotte zes weken geleden moeder geworden dus er zou niets mis mee zijn als ze zich eens afvroegen hoe het me eigenlijk vergaat en eens gezellig langs zouden komen!!!
Soms mis ik de kraamhulp zo ontzettend. Want wat was het heerlijk om eens verzorgd en vertroeteld te worden. Maar ja, die tijd komt niet terug. Ik ga er maar van uit dat ik morgenochtend weer goedgehumeurd en energiek wakker word.
Wat een rotdag heb ik vandaag! Ik vind dat m'n leven maar weinig voorstelt zo tijdens m'n bevallingsverlof. Ben alleen maar aan het huishouden, sloven en zorgen voor man en kind. Ondanks dat ik zo m'n best doe vind ik dat het hier in huis maar een dikke bende is. Had vanochtend eens geen zin om ontbijt voor m'n vriend en mezelf klaar te maken en sinaasappels uit te persen. En dus maakt hij lekker z'n eigen boterham klaar en gaat doodleuk zitten Internetten. Verse jus hoeft voor hem niet, te veel gedoe met citruspers schoonmaken e.d.. De baby ligt nu al bijna een uur te huilen nadat ze gevoed en verschoond is en vriendlief is weggegaan toen ik hem verweet dat hij te weinig bijdraagt aan de huishouding. Hij gaat vanavond lekker op verjaardagsvisite. Zonder mij, want geen oppas.
Ik heb zin om even lekker naar buiten te gaan maar vind het risico op een stortbui te groot. En dus zit ik nu maar weer eens achter de pc, mailbox te bekijken waar de langverwachte mailtjes van mijn vriendinnen nog steeds niet in zitten. Ik blijf hun niet steeds mailen hoor, als het altijd maar van mijn kant moet komen....ik ben tenslotte zes weken geleden moeder geworden dus er zou niets mis mee zijn als ze zich eens afvroegen hoe het me eigenlijk vergaat en eens gezellig langs zouden komen!!!
Soms mis ik de kraamhulp zo ontzettend. Want wat was het heerlijk om eens verzorgd en vertroeteld te worden. Maar ja, die tijd komt niet terug. Ik ga er maar van uit dat ik morgenochtend weer goedgehumeurd en energiek wakker word.
maandag 19 november 2007 om 20:42
@ Rrinkje, mijn dochter is nu 2,5 jaar, dus de bevalling heb ik al even achter de rug en daardoor kan ik ook het verloop van onze relatie wat beter overzien. En kennelijk is de angst voor een 2e niet minder geworden na de geboorte van dochter. Juist nu iedereen om me heen 2e kinderen krijgt of heeft, gaat het me erg benauwen. Ik wil best heel graag 2 kinderen, maar durf door de (mijn) realtiteit gewoon echt niet. Ik kan dit maar net behappen. En eigenlijk heb ik altijd 2 gewild, want 1 kind is geen kind zoiets > niet echt natuurlijk, voordat iedereen over me heen valt. Maar meer in de trant van 'dan is het af en compleet'...
Maar goed, mijn relatie wankelde eigenlijk geenzins onder de komst van dochter. Sterker, ik was best gericht op vriend, want dat was voor mij nog het enige vertrouwde dat niet veranderd was. Dochter heb ik vreselijk aan moeten wennen. En vriend heb ik erg op gelet dat daar dan niks wezenlijks in veranderde. Ik had juist enorm veel behoefte om met hem samen te zijn (dus zonder dochter). Relatietechnisch gesproken veranderde er voor mij het eerste jaar niet zoveel. Pas na het eerste jaar werd bij ons bijvoorbeeld de seks minder frequent (omdat het kennelijk even duurde voordat vermoeidheid een chronische vorm aannam haha). En dat we meer ruzies kregen, omdat opvoeding meer vormen aan begon te nemen en we -ondanks al onze goede gesprekken daarover in de pre kinderen fase- toch in de praktijk erg ver uit elkaar bleken te liggen. Dus daar kregen we steeds meer strijd om. Inmiddels zit dat bij ons weer in wat rustiger vaarwater, omdat we dat uitgeknokt hebben (vooralsnog ten minste).
Quality time hebben we als partners een stuk minder. Maar daar is gezinstijd voor in de plaats gekomen. En inmiddels kan ik daar ook erg van genieten onder de juiste voorwaarden (er moet bij mij echt een juiste balans zijn in zorgen en eigen tijd, anders red ik het niet). Dus ik ben als moeder erg gegroeid en voel me ook echt de moeder van mijn meisje. De beschermdrift is na het eerste jaar (pas) op gang gekomen en ik was erg opgelucht om dit eindelijk ook eens te ontdekken. Achteraf genomen denk ik dat ik toch last heb gehad van een milde PND (eigen diagnosticeerderij, maar ik kan anders niet verklaren waarom ik veel lyrische verhalen toch niet op mij van toepassing vond en vind).
Dus mijn relatie voelt voor mij eigenlijk wel hetzelfde als daarvoor.
Stom he, dat van die eerste drie maanden of tien weken voor mijn part. Dat zouden ze als "waarschuwing" van mij echt wel duidelijker mee mogen geven. Want ergens halverwege begon ik al een angst te ontwikkelen dat het ALTIJD zo zou blijven...en inderdaad, het werd beter. Maar dat heb ik allemaal zelf mogen uitvinden. Niemand die het tegen mij heeft gezegd. En qua drukte denk je inderdaad al snel dat je de godganse dag loopt te rennen en vliegen en daar had ik me dan ook op voorbereid. Geen idee dat druk zijn betekende " druk zijn met niks" en niks rennen en vliegen, maar alles in de meest trage versnelling en zodanig dat de muren op je af komen en je gek wordt van het binnen zitten en aan de vaste slaaptijden (waardoor de eerste drie maanden langer dan 2 uur wegblijven in mijn geval met borstvoeding niet mogelijk was. Ik was blij dat ik weer wat kon zodra de fles werd geintroduceerd). Nou ja, en zo kan ik nog uren doorgaan haha.
Maar goed, mijn relatie wankelde eigenlijk geenzins onder de komst van dochter. Sterker, ik was best gericht op vriend, want dat was voor mij nog het enige vertrouwde dat niet veranderd was. Dochter heb ik vreselijk aan moeten wennen. En vriend heb ik erg op gelet dat daar dan niks wezenlijks in veranderde. Ik had juist enorm veel behoefte om met hem samen te zijn (dus zonder dochter). Relatietechnisch gesproken veranderde er voor mij het eerste jaar niet zoveel. Pas na het eerste jaar werd bij ons bijvoorbeeld de seks minder frequent (omdat het kennelijk even duurde voordat vermoeidheid een chronische vorm aannam haha). En dat we meer ruzies kregen, omdat opvoeding meer vormen aan begon te nemen en we -ondanks al onze goede gesprekken daarover in de pre kinderen fase- toch in de praktijk erg ver uit elkaar bleken te liggen. Dus daar kregen we steeds meer strijd om. Inmiddels zit dat bij ons weer in wat rustiger vaarwater, omdat we dat uitgeknokt hebben (vooralsnog ten minste).
Quality time hebben we als partners een stuk minder. Maar daar is gezinstijd voor in de plaats gekomen. En inmiddels kan ik daar ook erg van genieten onder de juiste voorwaarden (er moet bij mij echt een juiste balans zijn in zorgen en eigen tijd, anders red ik het niet). Dus ik ben als moeder erg gegroeid en voel me ook echt de moeder van mijn meisje. De beschermdrift is na het eerste jaar (pas) op gang gekomen en ik was erg opgelucht om dit eindelijk ook eens te ontdekken. Achteraf genomen denk ik dat ik toch last heb gehad van een milde PND (eigen diagnosticeerderij, maar ik kan anders niet verklaren waarom ik veel lyrische verhalen toch niet op mij van toepassing vond en vind).
Dus mijn relatie voelt voor mij eigenlijk wel hetzelfde als daarvoor.
Stom he, dat van die eerste drie maanden of tien weken voor mijn part. Dat zouden ze als "waarschuwing" van mij echt wel duidelijker mee mogen geven. Want ergens halverwege begon ik al een angst te ontwikkelen dat het ALTIJD zo zou blijven...en inderdaad, het werd beter. Maar dat heb ik allemaal zelf mogen uitvinden. Niemand die het tegen mij heeft gezegd. En qua drukte denk je inderdaad al snel dat je de godganse dag loopt te rennen en vliegen en daar had ik me dan ook op voorbereid. Geen idee dat druk zijn betekende " druk zijn met niks" en niks rennen en vliegen, maar alles in de meest trage versnelling en zodanig dat de muren op je af komen en je gek wordt van het binnen zitten en aan de vaste slaaptijden (waardoor de eerste drie maanden langer dan 2 uur wegblijven in mijn geval met borstvoeding niet mogelijk was. Ik was blij dat ik weer wat kon zodra de fles werd geintroduceerd). Nou ja, en zo kan ik nog uren doorgaan haha.
maandag 19 november 2007 om 21:36
Ook ik herken jullie verhalen heel erg! Gelukkig ligt de tijd waarin ik me zo voelde ver achter me. In het begin was ik tegenover vriendinnen en collega's erg eerlijk over mijn gevoelens maar heb hier nu enorm veel spijt van. Het is en blijft een taboe om hierover te praten. Daarom vertel ook ik niet meer tegen aanstaande moeders dat het allemaal niet zo geweldig is de eerste maanden omdat er letterlijk over mijn vriend en mij is gezegd dat we gewoon niet genoeg draagkracht hadden om een baby groot te brengen! Gelukkig heb ik veel aan dit forum gehad. Wyfke en alle anderen die hier schrijven, het wordt echt beter! Wij hebben uiteindelijk wel de stap durfen nemen voor een tweede kindje en wat is dat al een verschil! Ik weet nu dat de tijd heel snel gaat en dat het leven echt weer leuk wordt. Mijn leven kabbelt nog steeds niet voort zoals het ooit deed. Af en toe heb ik nog diepe dalen maar de hoogtepunten maken het zo ontzettendde moeite waard! Veel sterkte.
dinsdag 20 november 2007 om 13:33
Ik ga ook nog even reageren, want vandaag heb ik een dag waar ik geen naam voor kan verzinnen zo rot.
Gister heb ik voor het eerst sinds mijn zwangerschapsverlof weer gewerkt.
Dochterlief is inmiddels 14,5 weken, slaapt door, helemaal lief en perfect.
Ook totaal geen moeite om voor haar te zorgen.
Maar dat huis..... GGGGRRRRR!
Gisteravond (ik was half 11 thuis ook werk) zei ik tegen vriendlief (die al in bed lag) dat hij de flesjes wel uit moet spoelen als hij voeding gegeven heeft (ze stonden nl nog vies op het aanrecht) zegt hij: " ik wilde ze uitkoken, maar die pan was nog vies."
PARDON?
Nou ben ik ook wel een koe, want ik tel maar tot 10 en laat het er maar bij.
Maar ik ga vanavond toch even zeggen dat hij ook wel wat meer aktie in de tent mag gooien.
Toen ik nog verlof had vond ik het echt geen punt om het allemaal te doen, maar ik ga nu weer minimaal 3 dgn per week werken, onregelmatig, het zal er vaak op neer komen dat ik dochter naar de oppas breng en daarna aan het werk tot 's avonds 2200. En dan baal ik zo dat als hij om 1900 thuis is, hij niet even een wasje draait ofzo...
Beetje onsamenhangend, maar ik irriteer me echt dood vandaag. (word ook wel een beetje onredelijk, dat besef ik ook wel)...
Het was echt heel leuk enzo, maar nu ik weer moet werken....
Soms denk ik: laat maar, ik doe het allemaal wel alleen, ga maar gewoon weg, ik heb je helemaal niet meer nodig.
Maar ik geloof dat ik dat toch ook niet meen.
Gister heb ik voor het eerst sinds mijn zwangerschapsverlof weer gewerkt.
Dochterlief is inmiddels 14,5 weken, slaapt door, helemaal lief en perfect.
Ook totaal geen moeite om voor haar te zorgen.
Maar dat huis..... GGGGRRRRR!
Gisteravond (ik was half 11 thuis ook werk) zei ik tegen vriendlief (die al in bed lag) dat hij de flesjes wel uit moet spoelen als hij voeding gegeven heeft (ze stonden nl nog vies op het aanrecht) zegt hij: " ik wilde ze uitkoken, maar die pan was nog vies."
PARDON?
Nou ben ik ook wel een koe, want ik tel maar tot 10 en laat het er maar bij.
Maar ik ga vanavond toch even zeggen dat hij ook wel wat meer aktie in de tent mag gooien.
Toen ik nog verlof had vond ik het echt geen punt om het allemaal te doen, maar ik ga nu weer minimaal 3 dgn per week werken, onregelmatig, het zal er vaak op neer komen dat ik dochter naar de oppas breng en daarna aan het werk tot 's avonds 2200. En dan baal ik zo dat als hij om 1900 thuis is, hij niet even een wasje draait ofzo...
Beetje onsamenhangend, maar ik irriteer me echt dood vandaag. (word ook wel een beetje onredelijk, dat besef ik ook wel)...
Het was echt heel leuk enzo, maar nu ik weer moet werken....
Soms denk ik: laat maar, ik doe het allemaal wel alleen, ga maar gewoon weg, ik heb je helemaal niet meer nodig.
Maar ik geloof dat ik dat toch ook niet meen.
dinsdag 20 november 2007 om 15:55
Wyfke, best herkenbaar hoor allemaal!! Ik had het vooral bij de eerste ook, het opgesloten gevoel. Onze dochter was prematuur en dysmatuur, toen ze eenmaal thuis was mocht ze de eerste tijd niet eens naar buiten, daarbij merkte ik later dat ze makkelijk overprikkeld raakte en dus namen we haar niet mee naar verjaardagen ed. Manlief moest gewoon werken en wat was ik af en toe jaloers op hem. Daarbij hadden wij in het begin ook heel veel ruzie, weet even niet meer wie het daar over had. Bij ons kwam dat door spanningen ivm onze dochter omdat ze toch wel even een zorgenkindje was en we allebei eigenwijs waren en onze eigen zin wilden doordrijven. Daarbij kregen we te horen toen dochter 6 weekjes was dat mijn moeder ongeneeselijk ziek was, beetje veel in een keer dus.
Mijn zoon is nu 8 weken en ik dacht echt dat het allemaal wel makkelijker zou zijn, omdat ik nu toch een 'ervaren' moeder ben? En een tweede gaat toch makkelijker in het ritme mee? Niet dus. Ik voel me ook nu best onzeker af en toe, weliswaar stukken minder dan bij de eerste maar toch.......en vooral die gebroken nachten die breken me enorm op, terwijl we het toch echt makkelijker hebben dan bij dochter want haar moesten we echt elke 3 uur voeden, dag en nacht, zoonlief krijgt 's nachts één voeding. Daarbij baal ik ook weer enorm van het thuis zitten, want ook zoonlief is makkelijk geprikkeld, we zijn nu wel iets makkelijker met hem meenemen maar ik wil hem ook niet te vaak meenemen omdat ik er dan zelf last van hebt, want meneer slaapt op zulke dagen er slecht 's nachts. Ik kan er alleen niet helemaal onderuit aangezien onze dochter ook af en toe de deur uit moet.
Af en toe heb ik echt het gevoel dat de muren op me af komen, daarom probeer ik zo af en toe iets voor mezelf te doen. Een keer uitgebreid in bad, effe de stad in, afspreken met een vriendin, met dochter op stap, ik ben zelfs al weer naar een concert geweest. Heerlijk, dat laadt de batterij weer op.
Wat betreft het huishouden, dat herken ik ook wel, vooral bij mijn dochter stelde ik zulke hoge eisen aan mezelf. Het huis moest en zou schoon zijn, ik gunde mezelf geen rust want als dochter sliep kon ik toch mooi iets in huis doen? Zelfs als ze wakker was nam ik niet altijd de rust en ging als een bezetene door het huis. Nu ben ik daar gelukkig iets makkelijker in, tuurlijk wil ik dat mijn huis aan kant is maar dan maar iets minder dan anders hoor. Ik wil ook genieten van mijn kinderen. Ze zijn maar zo kort echt klein, nu probeer ik de tijd te nemen om lekker met hem te knuffelen maar zeker ook om te ontspannen als hij slaapt ( hij slaapt nu en ik zit even lekker achter de pc). Dat heb je gewoon nodig hoor.
Mijn zoon is nu 8 weken en ik dacht echt dat het allemaal wel makkelijker zou zijn, omdat ik nu toch een 'ervaren' moeder ben? En een tweede gaat toch makkelijker in het ritme mee? Niet dus. Ik voel me ook nu best onzeker af en toe, weliswaar stukken minder dan bij de eerste maar toch.......en vooral die gebroken nachten die breken me enorm op, terwijl we het toch echt makkelijker hebben dan bij dochter want haar moesten we echt elke 3 uur voeden, dag en nacht, zoonlief krijgt 's nachts één voeding. Daarbij baal ik ook weer enorm van het thuis zitten, want ook zoonlief is makkelijk geprikkeld, we zijn nu wel iets makkelijker met hem meenemen maar ik wil hem ook niet te vaak meenemen omdat ik er dan zelf last van hebt, want meneer slaapt op zulke dagen er slecht 's nachts. Ik kan er alleen niet helemaal onderuit aangezien onze dochter ook af en toe de deur uit moet.
Af en toe heb ik echt het gevoel dat de muren op me af komen, daarom probeer ik zo af en toe iets voor mezelf te doen. Een keer uitgebreid in bad, effe de stad in, afspreken met een vriendin, met dochter op stap, ik ben zelfs al weer naar een concert geweest. Heerlijk, dat laadt de batterij weer op.
Wat betreft het huishouden, dat herken ik ook wel, vooral bij mijn dochter stelde ik zulke hoge eisen aan mezelf. Het huis moest en zou schoon zijn, ik gunde mezelf geen rust want als dochter sliep kon ik toch mooi iets in huis doen? Zelfs als ze wakker was nam ik niet altijd de rust en ging als een bezetene door het huis. Nu ben ik daar gelukkig iets makkelijker in, tuurlijk wil ik dat mijn huis aan kant is maar dan maar iets minder dan anders hoor. Ik wil ook genieten van mijn kinderen. Ze zijn maar zo kort echt klein, nu probeer ik de tijd te nemen om lekker met hem te knuffelen maar zeker ook om te ontspannen als hij slaapt ( hij slaapt nu en ik zit even lekker achter de pc). Dat heb je gewoon nodig hoor.
dinsdag 20 november 2007 om 18:35
Ik denk dat het erg aan je vriendenkring ligt of je wel of niet hoort hoe het eerste jaar is met kinderen. Ik heb bloedeerlijke vriendinnen, die allemaal zeiden 'Dannas, het hebben van een kind is fantastisch, maar het eerste jaar is gewoon wennen aan alle kanten en vaak is het echt niet leuk. Maar het is het wel waard'. En zo ervaar ik het ook. Tenminste, bij mijn tweede. Mijn eerste had een hartafwijking en die ziekenhuisperiode is zo heftig geweest, dat daarna alles relaxed was. Maar de tweede is een wat minder makkelijk kind en dan ben je gewoon tien keer zo moe als voorheen. En slaapgebrek is funest voor alles.
Ik wil een derde. Iedereen vraagt zich af waarom. Want ik vind babies toch niet zo leuk? Dat is ook zo, maar die echte babyperiode is maar zo kort, en ik wil dus ook een 3e Kind en geen Baby.
Qua relatie hebben vriendlief en ik tegen elkaar gezegd: 'in dat eerste jaar moet je niet gaan zitten nadenken over je relatie. Dan moet je gewoon accepteren dat het anders is als eerst. Hele grote ergenissen spreek je uit en verder "lekker laten gaan". Na een jaar heeft iedereen zijn balans weer gevonden en een beetje sterke relatie kan zo'n eerste babyjaar best handelen'.
Ik wil een derde. Iedereen vraagt zich af waarom. Want ik vind babies toch niet zo leuk? Dat is ook zo, maar die echte babyperiode is maar zo kort, en ik wil dus ook een 3e Kind en geen Baby.
Qua relatie hebben vriendlief en ik tegen elkaar gezegd: 'in dat eerste jaar moet je niet gaan zitten nadenken over je relatie. Dan moet je gewoon accepteren dat het anders is als eerst. Hele grote ergenissen spreek je uit en verder "lekker laten gaan". Na een jaar heeft iedereen zijn balans weer gevonden en een beetje sterke relatie kan zo'n eerste babyjaar best handelen'.
