Mijn dochter en haar vriend…

Ik ben op zoek naar ervaringen en adviezen (mag ongezouten hoor, ik kan wel wat hebben). Dochter (17) heeft al een maand of tien een vriend (19). We hebben hem met open armen ontvangen. In de weekends slapen ze bij elkaar en doordeweeks zien ze elkaar ook regelmatig. We hebben hem leren kennen als een sociale, vriendelijke, gevoelige jongen met prachtige ogen en ik snap helemaal waarom dochter op hem viel. Door de maanden heen kregen we via dochter wat meer informatie over zijn achtergrond. Ik wil daar niet te diep op ingaan, maar hij heeft een heel moeilijke en onveilige jeugd gehad, een jeugd die je geen kind toewenst.

Dochter zit voorlopig nog op de middelbare. Vriend is 3 jaar geleden geslaagd. Daarna begon hij aan een vervolgopleiding waar hij al vrij snel mee stopte. Het schooljaar daarop begon hij aan een nieuwe opleiding waar hij ook al vrij snel mee stopte. Nu heeft hij een “tussenjaar”. Hij reist niet, hij werkt niet, zijn voornaamste dagbesteding is gamen en wachten tot dochter beschikbaar is om te zien. Hij verblijft afwisselend bij zijn moeder en een vaderfiguur. Hoe hij aan geld komt om regelmatig met dochter uit eten of naar de film te gaan? Geen idee.

Dochter heeft na schooltijd natuurlijk tijd nodig om te leren. Ze sport, ze heeft een bijbaan, ze spreekt af en toe nog met een vriendin af…. kortom, het is niet mogelijk hem dagelijks na school te zien. Wij hebben de indruk dat hij een bepaalde druk op haar uitoefent, boos wordt als dochter zegt niet te kunnen afspreken. Dit is op geen enkele manier bespreekbaar met dochter, die meteen haar stekels opzet als ze de indruk heeft dat we ons op enige manier willen bemoeien met haar relatie.

Maandag werd ik gebeld door een kennis uit de wijk. Zij vertelde zich zorgen te maken over dochter. Ze had gezien dat vriend haar hardhandig met zich meetrok op straat. Dochter duwde hem van zich af en er volgde een flink conflict. Kennis is naar buiten gegaan en achter ze aan gelopen. Vriend stapte na het conflict in de bus. Zij heeft dochter toen gevraagd of alles okay was, en verteld dat ze geschrokken was van wat ze gezien had. Kennis vertelde mij dat ze camerabeelden had. Die heeft ze naar me gestuurd. Daarop zie je alleen wat er voor haar deur gebeurde: dochter werd inderdaad erg hardhandig meegetrokken, het zag er heftig uit.

Ik ben het gesprek aangegaan met dochter, die alles bagatelliseerde: het viel wel mee, het was daarna uitgepraat, hij zou zoiets nooit meer doen…. Overigens hebben ze hier midden in de nacht ook wel eens een fikse ruzie gehad waarbij wij moesten ingrijpen (niet fysiek overigens).

Al met al weet ik niet wat nu wijsheid is. Man riep in zijn boosheid dat vriend hier niet meer welkom is, maar dat lijkt mij niets op te lossen. Ik heb hier nu meerdere gesprekken met dochter over gehad, balancerend op de grens tussen rode vlaggen aankaarten en hem als persoon in zijn waarde laten, en ik wil zelf heel graag in gesprek kunnen blijven. Als ze maar weet dat ze altijd bij ons terecht kan… Ik ben bang dat ze, als ze het gevoel krijgt dat wij hem afwijzen, helemaal niks meer vertelt.

Vriend komt hier vandaag of morgen en ik heb al aangekondigd dat ik het incident van maandag met hem ga bespreken. Dochter vindt dat tot mijn verbazing okay.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Inmiddels ben ik er niet meer van overtuigd dat het een fijne vriend voor dochter is, maar denk ik ook dat dochter zelf uiteindelijk het licht zal moeten zien… En misschien zie ik het allemaal wel verkeerd, dat kan natuurlijk ook.

Edit: vergeet ik nog te zeggen dat dochter een zeer uitgebreide vriendenkring had. Sinds ze zo ongeveer al haar beschikbare tijd met hem doorbrengt, is daar haast niemand meer van over.

Wat een fijne reacties! Ik ben aan het werk maar reageer later uitgebreider. Veilig thuis ga ik bellen en die podcast zoek ik op. Vriend komt hier vanmiddag en dan spreek ik hem meteen aan.

Bedankt voor alle reacties. Inmiddels is er gisteravond best veel gebeurd. Nogmaals met dochter gepraat voordat vriend zou komen. Ze vertelde dat ze bang was dat ik zou zeggen dat ze niet meer met hem mocht omgaan. Toen ik haar zei dat ik dat nooit zou zeggen en dat hij hier welkom bleef zolang zij dat wilde, viel er duidelijk een last van haar schouders. Ik kreeg de indruk dat ze toch wel degelijk de ernst van het “incident” inzag. Volgens haar had ze vriend ook gezegd dat dit de eerste en laatste keer was dat hij haar zoiets flikte en dat het de volgende keer over en uit was. We hebben het gehad over het aangeven/handhaven van grenzen in welke relatie dan ook, en dat het belangrijk is om daar consequent in te zijn. De kennis die het had zien gebeuren, heeft zelf ooit een gewelddadige relatie gehad en had aangeboden om daar een keer over te komen vertellen als dochter daar open voor stond. Ook om te benadrukken dat het bij haar ook begon met 1 incident en dat het telkens een stapje verder ging. Dochter vond dat fijn (had vroeger veel contact en een goede band met die kennis) en een afspraak is inmiddels gemaakt.

Toen vriend kwam, ging mijn man een blokje om. Hij zat nog zodanig zijn emotie (“hij moet met zijn gore tengels van mijn dochter afblijven en ik wil hem nooit meer zien”) dat hij het beter vond als ik het gesprek zou voeren. Vriend kwam direct naar me toe, beetje verlegen en onzeker, bood zijn excuses aan voor wat er gebeurd was, aan dochter maar ook aan mij. Ik heb hem heel heel heel duidelijk gemaakt dat ik wil dat hij mijn dochter met respect behandelt en dat zoiets als dit absoluut nooit meer mag gebeuren. Dochter vulde aan, “en anders is het klaar tussen ons, dat weet je.” We hebben lang gepraat, dochter zonder enige weerstand naar mij toe (waar ik eigenlijk wel op gerekend had). Ook over zijn jeugd en zijn huidige situatie. Ik ben open geweest over mijn eigen jeugd die veel minder heftig was dan de zijne, maar er waren wel overeenkomsten: zo ben ik net als hij vroeger mishandeld door een ouder. Verschil is wel dat ik zelf nooit fysiek ben geweest naar partner of kinderen. Ik heb hem gezegd dat ik hem best wil helpen om geschikte hulp te zoeken om zijn leven op de rit te krijgen, als hij daar voor open staat. Dat ik hem als persoon vanaf het begin een leuke, gevoelige en sociale jongen had gevonden. Maar dat dochter en haar welzijn natuurlijk voor mij op de eerste plaats staan. Ik heb hem ook gezegd dat hij bij ons gewoon welkom blijft.

En hoe nu verder? Afwachten maar. Ik blijf in gesprek met mijn dochter, binnenkort komt kennis langs, ik ga veilig thuis nog bellen voor advies en ik hoop dat dochter verstandig is. Ergens vraag ik me af of ik niet te soft ben geweest, zeker als ik de berichten van sommigen van jullie lees. Maar, mijn dochter kennende, ik wil onze band niet op het spel zetten en voorkomen dat zij de hakken in het zand zet en voor hem kiest ten koste van ons…

Blij met jullie reacties, ik heb me eigenlijk nooit onzeker gevoeld als het over mijn kinderen en opvoeding ging. Maar nu…..