Mijn dochter en haar vriend…

Ik ben op zoek naar ervaringen en adviezen (mag ongezouten hoor, ik kan wel wat hebben). Dochter (17) heeft al een maand of tien een vriend (19). We hebben hem met open armen ontvangen. In de weekends slapen ze bij elkaar en doordeweeks zien ze elkaar ook regelmatig. We hebben hem leren kennen als een sociale, vriendelijke, gevoelige jongen met prachtige ogen en ik snap helemaal waarom dochter op hem viel. Door de maanden heen kregen we via dochter wat meer informatie over zijn achtergrond. Ik wil daar niet te diep op ingaan, maar hij heeft een heel moeilijke en onveilige jeugd gehad, een jeugd die je geen kind toewenst.

Dochter zit voorlopig nog op de middelbare. Vriend is 3 jaar geleden geslaagd. Daarna begon hij aan een vervolgopleiding waar hij al vrij snel mee stopte. Het schooljaar daarop begon hij aan een nieuwe opleiding waar hij ook al vrij snel mee stopte. Nu heeft hij een “tussenjaar”. Hij reist niet, hij werkt niet, zijn voornaamste dagbesteding is gamen en wachten tot dochter beschikbaar is om te zien. Hij verblijft afwisselend bij zijn moeder en een vaderfiguur. Hoe hij aan geld komt om regelmatig met dochter uit eten of naar de film te gaan? Geen idee.

Dochter heeft na schooltijd natuurlijk tijd nodig om te leren. Ze sport, ze heeft een bijbaan, ze spreekt af en toe nog met een vriendin af…. kortom, het is niet mogelijk hem dagelijks na school te zien. Wij hebben de indruk dat hij een bepaalde druk op haar uitoefent, boos wordt als dochter zegt niet te kunnen afspreken. Dit is op geen enkele manier bespreekbaar met dochter, die meteen haar stekels opzet als ze de indruk heeft dat we ons op enige manier willen bemoeien met haar relatie.

Maandag werd ik gebeld door een kennis uit de wijk. Zij vertelde zich zorgen te maken over dochter. Ze had gezien dat vriend haar hardhandig met zich meetrok op straat. Dochter duwde hem van zich af en er volgde een flink conflict. Kennis is naar buiten gegaan en achter ze aan gelopen. Vriend stapte na het conflict in de bus. Zij heeft dochter toen gevraagd of alles okay was, en verteld dat ze geschrokken was van wat ze gezien had. Kennis vertelde mij dat ze camerabeelden had. Die heeft ze naar me gestuurd. Daarop zie je alleen wat er voor haar deur gebeurde: dochter werd inderdaad erg hardhandig meegetrokken, het zag er heftig uit.

Ik ben het gesprek aangegaan met dochter, die alles bagatelliseerde: het viel wel mee, het was daarna uitgepraat, hij zou zoiets nooit meer doen…. Overigens hebben ze hier midden in de nacht ook wel eens een fikse ruzie gehad waarbij wij moesten ingrijpen (niet fysiek overigens).

Al met al weet ik niet wat nu wijsheid is. Man riep in zijn boosheid dat vriend hier niet meer welkom is, maar dat lijkt mij niets op te lossen. Ik heb hier nu meerdere gesprekken met dochter over gehad, balancerend op de grens tussen rode vlaggen aankaarten en hem als persoon in zijn waarde laten, en ik wil zelf heel graag in gesprek kunnen blijven. Als ze maar weet dat ze altijd bij ons terecht kan… Ik ben bang dat ze, als ze het gevoel krijgt dat wij hem afwijzen, helemaal niks meer vertelt.

Vriend komt hier vandaag of morgen en ik heb al aangekondigd dat ik het incident van maandag met hem ga bespreken. Dochter vindt dat tot mijn verbazing okay.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Inmiddels ben ik er niet meer van overtuigd dat het een fijne vriend voor dochter is, maar denk ik ook dat dochter zelf uiteindelijk het licht zal moeten zien… En misschien zie ik het allemaal wel verkeerd, dat kan natuurlijk ook.

Edit: vergeet ik nog te zeggen dat dochter een zeer uitgebreide vriendenkring had. Sinds ze zo ongeveer al haar beschikbare tijd met hem doorbrengt, is daar haast niemand meer van over.

Update: het is op dit moment "dik aan". En volgende week kan het zomaar weer "even uit" zijn. De band met mijn dochter is gelukkig goed, en ze heeft weer een wat uitgebreider sociaal leven naast haar vriend. Ik heb hem nu twee keer de deur gewezen toen ze hier thuis enorme ruzie hadden - niet fysiek, maar wel gepaard met veel gescheld (de paar woorden die wij hier thuis echt niet tolereren) en geschreeuw. Dat heb ik geprobeerd enigszins diplomatiek te doen: "jullie komen hier op dit moment niet uit, jullie beschadigen elkaar met wat jullie zeggen en ik vind nu dat jullie even afstand moeten nemen." Hij voelt zich hier desondanks nog steeds welkom en ik zie heel goed wat mijn dochter in hem ziet. Hij heeft een heel leuke, lieve, sociale kant. Mijn dochter heeft het na ruzies nu tweemaal "tijdelijk uit" gemaakt zoals zij dat noemde: even een poosje geen contact. Dan liet hij haar gelukkig ook echt met rust. Wij zijn er als ouders (vanwege de vele ruzies en het feit dat hij nog altijd overdag op de bank zit te gamen zonder werk en opleiding) nog altijd niet blij mee, maar houden ons erg op de achtergrond. Lastig blijft het wel.

himalaya schreef: ↑

01-09-2024 08:34

Hij gaat nóg een lanterfanten-tussenjaar nemen?

Ja. Hij had eindelijk werk gevonden (zwaar lichamelijk werk want tja, geen opleiding) en dochter was zo trots, want voor haar wordt dit ook een steeds groter probleem. Binnen twee weken was het alweer klaar.

Spookslot schreef: ↑

01-09-2024 08:28

Bij mij kwam zo 'n type die mijn dochter zo verrot scheld niet meer naar binnen. Wat een lamzak.

Maar in de praktijk is dat lastig. Dan gaat dochter gewoon naar hem en raken we helemaal het zicht kwijt.

Spookslot schreef: ↑

01-09-2024 08:28

Bij mij kwam zo 'n type die mijn dochter zo verrot scheld niet meer naar binnen. Wat een lamzak.

Maar in de praktijk is dat lastig. Dan gaat dochter gewoon naar hem en raken we helemaal het zicht kwijt.

-April- schreef: ↑

01-09-2024 08:17

Ja dat begrijp ik wel. Dit is echt een foute relatie.

Ik zeg niet dat die jongen slecht is of dat hij geen goede kanten heeft.
Maar zoveel hevige ruzie binnen een relatie is super schadelijk. In mijn eigen ervaringen werd ik daar op de lange termijn nooit gelukkig van. En het is ook nogal wat, om je verbaal te laten kleineren. Kan niet goed zijn.

En dan is je dochter nog zo jong. Echt zonde. Nouja, ze zal er wel achter komen dat het ook anders kan. Dit zal gelukkig vast niet de vader van je kleinkinderen worden

Edit: en dan aan en uitmaken telkens. Dat heb je niet in een goede relatie

Precies. En wij staan machteloos langs de zijlijn toe te kijken. Ik ben wel blij dat er langzaam wat meer afstand lijkt te komen, dat dochter ook wel eens een weekend niet met hem afspreekt omdat ze iets met vriendinnen wil doen en dat ze niet meer onmiddellijk haar stekels opzet als ik iets met haar wil bespreken over de situatie.

-April- schreef: ↑

01-09-2024 08:17

Ja dat begrijp ik wel. Dit is echt een foute relatie.

Ik zeg niet dat die jongen slecht is of dat hij geen goede kanten heeft.
Maar zoveel hevige ruzie binnen een relatie is super schadelijk. In mijn eigen ervaringen werd ik daar op de lange termijn nooit gelukkig van. En het is ook nogal wat, om je verbaal te laten kleineren. Kan niet goed zijn.

En dan is je dochter nog zo jong. Echt zonde. Nouja, ze zal er wel achter komen dat het ook anders kan. Dit zal gelukkig vast niet de vader van je kleinkinderen worden

Edit: en dan aan en uitmaken telkens. Dat heb je niet in een goede relatie

Precies. En wij staan machteloos langs de zijlijn toe te kijken. Ik ben wel blij dat er langzaam wat meer afstand lijkt te komen, dat dochter ook wel eens een weekend niet met hem afspreekt omdat ze iets met vriendinnen wil doen en dat ze niet meer onmiddellijk haar stekels opzet als ik iets met haar wil bespreken over de situatie.

Dank voor jullie reacties! De manier waarop ik over dit soort zaken met dochter het gesprek aan kan gaan, is door me vaak wat naïef op te stellen: "goh, wat jammer dat zijn sollicitatiegesprek niet doorging. Ook niet netjes zeg, dat dat bedrijf op het laatste moment zei dat hij toch niet hoefde te komen." Daar reageert ze dan altijd open op: "Nee, hij had zich verslapen en is daarom niet naar het gesprek geweest". Dochter is steeds meer bezig met haar toekomst. Het feit dat hij nu wederom geen opleiding gaat doen en zelfs geen startkwalificatie heeft, begint haar steeds meer dwars te zitten.

Hoe hij aan zijn geld komt? Hij schijnt geld van zijn ouders te krijgen en heeft af en toe een poosje een bijbaantje (zoals mijn kinderen dat ook hebben, maar die doen daarnaast natuurlijk een opleiding). Twee avonden een paar uur in de horeca werken, dat soort werk. Dat is altijd maar van korte duur, maar volgens dochter is dat voldoende om weer een poosje van rond te komen. Een voordeel van geen geld verdienen is natuurlijk wel dat hij voorlopig niet op zichzelf kan gaan wonen. Een van mijn angsten is dat mijn dochter dan bij 'm zou intrekken...

Nou, ik ben het inmiddels wel enorm spuugzat en wil bij jullie even checken wat jullie zouden doen (en eigenlijk gewoon ook even spuien). Van de laatste tien keer dat ze bij ons thuis zijn geweest, verspreid over drie weken, hadden ze negen keer ruzie. Twee keer zou hij blijven slapen maar was hij binnen een half uur weer weg. Een keer hadden we een feestje waarbij hij ook uitgenodigd was en was het centrale thema van het feestje niet de gelegenheid die we wilden vieren, maar het feit dat zij weer knallende ruzie hadden (oorzaak: dochter bemoeide zich naar zijn zin te lang met haar neefje van 6...). De week daarop hadden we een ander feestje, of hij asjeblieft ook mocht komen vroeg dochter. Vooruit dan maar, maar dan gaan we er wel uit dat hij ditmaal gezellig aanwezig is. We hebben ze het hele feestje niet gezien want ze waren uren buiten om weer eens een conflict uit te praten.

Zo'n twee weken geleden was er de zoveelste ruzie, kwam hij stampvoetend naar beneden en schoffeerde hij mijn man vanuit het niets zo erg, dat we gezegd hebben dat hij voorlopig niet welkom is tot hij laat merken dat hij inziet dat er bepaalde grenzen zijn. Gevolg: nu komt hij dus gewoon niet meer bij ons thuis. Belt wel aan om te vragen of dochter naar buiten komt, en dan moet er weer eens iets uitgepraat worden.... Verder zien ze elkaar in de stad of (af en toe) bij hem thuis.

Tussen dochter en ons is het helemaal okay, gelukkig. Zij vindt dat hij excuses moet komen aanbieden en zegt dat ook tegen hem. Maar hij lijkt niet van plan dat te doen. Aan de ene kant denk ik: lekker rustig. Aan de andere kant: is hij nu aan het proberen om haar los te weken van ons? Vanavond stond hij weer eens voor de deur omdat er voor de miljardste keer mot was, we hoorden hem een tijdje tegen haar schreeuwen op de hoek van de straat. Dochter kwam met betraande ogen terug. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken, want in elke relatie kwam "wel eens" ruzie voor.

Ik wil een glazen bol.