Mijn puber wil niks

Ik lees dat je je enorm zorgen maakt en wilde je dan ook als eerste een dikke knuffel geven want het is ook lastig als je ziet dat je kind het moeilijk heeft.
Maar ik lees dat hijzelf niet echt een hulpvraag heeft en dat hij het allemaal wel prima vindt. Misschien is dat voor hem ook wel echt zo ?
Ik kan hierop zelf geen antwoord geven, want heb geen ervaring met autistische jongeren.
Ik lees wel een ouder die enorm veel van hem houdt en hem het beste gunt. Dat alleen al is zo'n troef in zijn leven. En verder gun ik je hieronder veel lotgenoten die je kunnen tips en trucs geven in hoe ermee om te gaan.

Hij heeft toch online een sociaal leven? Wat je er ook van vind, dat ik een leven met sociale contacten.

Ik denk dat het probleem hier op dit moment echt in jezelf zit.
Jouw zoon wordt nooit de flitsende populaire jongen die alles moeiteloos afgaat. Daar krijgen jij en hij hulp bij en dat lijkt me geen moment te vroeg voor jou.

Sluit aan op wie hij is, niet wie hij volgens jou zou moeten zijn.

Bekend fenomeen in mijn familie. Los van de ontzettend goede dingen die jullie als ouders doen voor hem, zul je hem (afhankelijk van zijn ontwikkeling/mogelijkheden) ergens ook als een "geval van" moeten accepteren. Iemand met nou eenmaal een beperking op sommige vlakken, die hem flink in de weg kan zitten. Mijn tante heeft voor haar volwassen (flink) autistische zoon een appartementje gekocht en geeft hem wat te doen in het familiebedrijfje. En ik denk dat dat voor hem zo zal blijven. Wel is het vaak zo dat na de pubertijd volgens mij vaak nog een flinke inhaalslag gemaakt kan worden, richting zelfstandig leven, werk en betere sociale vaardigheden.

Heb je een beeld van waar jullie naar toe aan het werken zijn? Heb je zicht op wat haalbaar is met zijn autisme?
Ik bedoel, meestal hoop je dat als je kind richting volwassenheid gaat, dat het dan zicht heeft op een diploma en een zelfstandig leven.

schone kleding, gezond eten en inkomen/dagbesteding hoort daar ook bij. Hij is natuurlijk nog wel jong, maar misschien kunnen jullie afspraken maken om op 1 van die gebieden wat zelfstandiger te worden, dan krijg je ook beter beeld van wat hij aankan en waar hij echt hulp bij nodig heeft.
Moet jij wel loslaten natuurlijk

Ik herken mijn kinderen heel erg in de OP.
Allebei autisme.
Ik lees vooral dat jij je zorgen maakt over van alles, maar hoe ziet je zoon dat?
Kijk uit dat je jouw verwachtingen niet als leidend neemt, maar dat je probeert aan te sluiten op wat voor je zoon goed is.

Bij de topictitel dacht ik ook aan mij en mijn kinderen (allemaal met autisme): ik wil zelden iets en mijn kinderen idem.
We willen vooral rust.
Je schrijft dat hij nog niet klaar is voor een bijbaantje, maar mss lukt dat sowieso nooit.
De autisten die ik ken hebben hun handen vol aan de gewone basale dagelijkse dingen, daar kan echt geen bijbaantje bij.

Probeer samen met je kind en de hulpverlening uit te vinden wat je kind nodig heeft. Dat is wrsch niet wat jij vindt dat ie nodig heeft en ik denk dat daar je frustratie zit.

Je hebt geen normale puber maar een ass-puber. Het is lastig om het pubergedrag en ass te scheiden. Daarnaast is er ook nog zoiets als karakter. Niet iedereen is een sociale vlinder met 1001 vrienden en activiteiten te doen. Ik weet niet of hij op een reguliere school zit, school is hoe dan ook een omgeving vol prikkels, sociaal wenselijk gedrag. Dat zal veel van hem vragen en dan snap ik wel dat hij moet afschakelen en weer opladen. Je kunt hem niet vergelijken met een niets-aan-de-hand-puber, dat is niet eerlijk. En die ouders waar de pubers overal heenzwermen maken zich ook weer zorgen over drugs, alcohol, groepsdruk en zouden willen dat het een tandje minder was en vragen zich af hoe vaak te vaak de hort op is. Je zoon heeft geen hulpvraag, jij wel en dat is verder geen verwijt of dat je het niet goed zou doen, maar meer in hoe ga je om met deze fase. Is er geen begeleiding voor jou /jullie als ouder(s) om je kind met ass door de puberteit te loodsen? Is zijn ASS nog ergens onder behandeling dan zou ik je vragen daar stellen.

je kunt voor jezelf ook wat hulp zoeken
om meer te aanvaarden hoe het leven is en gaat zijn

Solomio schreef: ↑

31-05-2023 14:22

Probeer samen met je kind en de hulpverlening uit te vinden wat je kind nodig heeft. Dat is wrsch niet wat jij vindt dat ie nodig heeft en ik denk dat daar je frustratie zit.

ja, maar ook een proces: je weet pas als ouder/buitenstaander wat een beperking betekent in het dagelijks leven als je ermee te maken hebt. Gelukkig betekent het niet vaak ongelukkig zijn of ontevreden. Maar wel dat sommige dingen gewoon niet kunnen of anders gaan dan oorspronkelijk gewenst of gedacht.

En wat me ook lastig lijkt: je taak als ouder is ineens veranderd, er is weinig referentiekader of steun vanuit de omgeving van ouders om een beetje vertrouwen op te bouwen dat je het goede doet voor je kind. Ookal is dat goede: niks doen en kijken hoe iemand weer opkrabbelt (of niet).

Moeilijk je? Ik herken het heel goed. Mijn zoon is ook 15, heeft net eindexamen gedaan en heeft ook ass. Hij heeft ook geen sociaal leven, wel online en is ook nooit de hort op. Ik kan er bij vlagen ook erg onzeker van worden maar ik probeer heel erg om mijn verwachtingen van het leven niet op hem te projecteren. Ik hou van wat reuring op z'n tijd, afspreken met vriendinnen en van de hele dag hangen word ik alleen maar lamlendig maar ik mag niet van hem verwachten dat hij naar mijn maatstaven gaat leven. Hij zal zijn eigen pad moeten bewandelen en ik hoop en gun hem heel erg een goede vriend/vriendin op de vervolgopleiding zodat hij ook in real life zijn ei kwijt kan. Hopelijk helpt het dat ze in ieder geval dezelfde opleiding en dus interesses hebben.

Hou moed.

Ik heb zelf geen autisme, maar als puber heb ik ook hele zomers op de bank gehangen. Dan zag ik mijn vrienden amper.
Mijn ouders hebben zich hier ontzettend zorgen over gemaakt. Nu ben ik lang en breed volwassen en ben ik nog steeds niet iemand die elke dag een ander opzoekt, maar is het toch helemaal goed gekomen met mijn sociale leven. Ik had er als puber echt geen behoefte aan!

Hebben jullie psycho educatie gehad over autisme?

Wat hier helpt, zijn afspraken/regels maken of opstellen, volgens de regels van "geef me de vijf": Wat is mijn taak, hoe voer ik het uit, waar vindt het plaats, wanneer moet ik beginnen en wanneer ben ik klaar, en wie is erbij betrokken.

Het geeft minder ruimte voor twijfel, uitstel of afstel.

Jezelf verzorgen, tanden poetsen of netjes aankleden kun je hier heel mooi in verwerken.

Mijn kind heeft een klein sociaal netwerk(ook puber, richting jong volwassen). Voor diagnose maakte ik me daar ook druk om. Er was geen behoefte van haar kant uit. Ik heb het los gelaten. Het is haar leven, zij moet er tevreden mee zijn en dat is ze momenteel. Dus dan is het goed.

Is hij gelukkig? Voor zover pubers gelukkig kunnen zijn uiteraard. Het is nou eenmaal een rare tijd.

Welke dingen zou hij graag anders willen?

Je middelbare schooltijd is nou eenmaal vaak een nare tijd als je anders bent dan gemiddeld. Je moet erdoorheen.

En een online sociaal leven is ook een sociaal leven. Waar wonen zijn vrienden? Misschien kun je op vakantie gaan waar ze wonen, kunnen ze irl wat doen.

Mijn vriend heeft ook veel online vrienden over de hele wereld. Hij is zelfs een keer naar het buitenland gevlogen om op een vriend zijn huwelijk te kunnen zijn. Het zijn echte mensen daar in die gamewereld.

Herkenbaar. Mijn bonuszoon is bijna 15 en heeft autisme. Het gaat moeilijk. Op school (speciale klas op regulier onderwijs) gaat het niet meer. Er wordt nu gezocht naar een andere plek. Het begint nu bij zijn ouders echt door te dringen dat hij geen zelfstandig leven zal gaan leven en dat is pijnlijk.

Hij ervaart behalve school zelf nauwelijks problemen. Dat hij heel veel dingen niet kan, lijkt hem niet te boeien. Voor hem is het leven zoals het is.

De kunst is je eigen wensen voor hem niet op hem te projecteren. Omdat ik zijn bonusmoeder ben (al bijna 10 jaar), heb ik meer afstand en lukt het goed om hem helemaal te laten zijn wie hij is. Zijn ouders zie ik daar mee worstelen. Acceptatie is een pittig proces.

ik heb ook kinderen (jong volwassen inmiddels) met ASS. Het is een strijd,zeker in de pubertijd. Beetje loslaten hier en daar en begrenzen waar nodig. Het zijn ook "normale" pubers.. dwars zijn en overal tegenaan willen schoppen, hangen en nietsen.. dat hoort er allemaal bij.

Zelf heb ik alleen bij de definitieve diagnose even moeten slikken maar daarna eigenlijk niet meer. Ik heb heel erg ingezet op hulpverlening en sturen en altijd hen voorgehouden dat de maatschappij zich niet aan jou aanpast en dat jij dus de kant van de maatschappij op moet bewegen. DAt is grotendeels gelukt. Mijn jongste worstelt nu wat met zijn opleiding, maar ook dat zal vast op zijn pootje terecht komen.

Soms vliegt het me ook even aan, dat niet zomaar lukt en vanzelf gaat.. Dat is ook oke ook als moeder moet je groeien . Komt goed TO

En geef me de 5.. Gebruik letterlijk de W's als je iets wil. Dan kom je een eind. Ik kan je ook een workshop / lezing aanraden van Collette. Die zijn echt super

Herkenbaar. Probeer niet te projecteren.

Ook hier heel herkenbaar. Heden ten dage is mijn oogappel 21, heeft een baan, woont op zichzelf, nog steeds heel weinig vrienden irl maar online toch wel een stuk of 6. Hij is nog steeds graag alleen, veel achter zijn computer te vinden.
Vroeger nooit getest maar zit nu in de molen voor een diagnose die ws ass/add zal uitwijzen.

Ook voor mij deels herkenbaar. Ik heb twee zoons, ze zijn inmiddels 19 en 18. De oudste heeft de diagnoses ADD en ASS, de jongste ADD als 'best passende diagnose', maar heeft zeker ook kenmerken van ASS.
De jongste ging naar een reguliere basisschool en had daar vriendjes, heel innige echter niet. Op de middelbare school mondjesmaat, hij begon toen ook veel te gamen en doet dat tot nu toe nog steeds. Ik maak me daar zorgen om, maar hij vermaakt zich er wel enorm mee en speelt met veel anderen. Dit schooljaar is hij gestart op het mbo en gaat opeens in het weekend en de vakanties met andere jongens om. Daar ben ik erg blij mee, wat minder leuk is dat ik die jongens nooit zie en dus totaal niet weet met wie hij omgaat. Ze gaan nooit naar de kroeg of zo, altijd 'chillen' bij iemand thuis. Daarbij wordt alcohol gedronken, wat hij nu natuurlijk van de wet mag maar waar ik niet zo blij mee ben. Aan de andere kant, hij is nu dan wel sociaal bezig en daar is hij zelf ook heel blij mee.
De oudste zit op het hbo, na grootste deel basisschool en de middelbare op speciaal onderwijs te hebben gezeten, naar volle tevredenheid. Hij heeft daar ook een paar vrienden gemaakt, met één ervan gaat hij zeker eens per week om. Het leek wel goed te gaan, al vindt hij verslaglegging heel lastig en heeft hij het eerste jaar niet volledig gehaald. Hij is ook actief geworden in de studievereniging, hartstikke leuk, en wilde binnenkort graag in het bestuur. De huidige bestuursleden hebben nu echter aangegeven dat ze dat niet zien zitten. Mijn zoon weet niet waarom dat zo is. Hij zegt dat hij er niet zo mee zit, dat het waarschijnlijk anders volgend jaar toch veel te druk voor hem zou zijn geworden met zo'n bestuursfunctie erbij, maar ik heb hier enorm veel moeite mee. Waarom willen ze hem niet? Is dit zo'n ondefinieerbaar sociaal iets waar hij waarschijnlijk de rest van zijn leven tegen aan zal blijven lopen? Wat moet hij veranderen om wel gepruimd te worden door (de meeste) anderen, zou hij überhaupt iets moeten veranderen want hij mag natuurlijk zijn zoals hij is. Ik heb er echt een knoop van in mijn maag. Helaas is hij ook veel te dik geworden het afgelopen jaar, ook zoiets dat ik zó niet zou willen voor hem, qua gezondheid en qua uiterlijk. Hij vindt dat hij voor sporten geen tijd heeft en dat het ook te saai is, dat hij zich er veel fitter door zou kunnen gaan voelen en dus waarschijnlijk ook beter zou kunnen slapen, wil hij niet horen. Gaat bijvoorbeeld naar de dokter omdat hij een lange periode verkouden bleef, maar zet dan niet door op het advies van de dokter om een allergietest te doen. En maakt ook zijn kamer niet schoon, waar een dikke laag stof ligt wat die klachten natuurlijk ook niet ten goede komt. Ik kan het niet opbrengen om die kamer dan maar zelf te stoffen, hij is 20 en weet alles altijd zo goed, doe dat dan. Intussen voel ik me schuldig dat ik dat niet voor mijn zoon kan opbrengen.
Kortom, best wel zorgen, de ene periode meer dan de andere, maar ik herken dus veel TO. Sorry voor mijn lange verhaal, ik wilde een paar regels schrijven maar werd wat meer. Die balans die je zoekt, zoek ik ook. Ik denk alle ouders wel, maar vooral wij ouders van 'anders'kinderen.

Wat ik trouwens prachtig vind aan mijn puberende bonuszoon, is de manier waarop hij zonder schaamte praat over wat hij voelt en ervaart. Zo vroeg hij me een keer of ik dacht of hij godzilla’s ooit niet meer leuk zou gaan vinden. Omdat hij nu steeds meer naar anime(meisjes) keek. En hij wist niet waarom want hij vond godzilla’s nog steeds heel gaaf. Die waren nog steeds hetzelfde. Het gesprek dat hier op volgde, hoe we samen de ‘puzzel’ legden over de verandering van zijn interesse is een van de mooiste gespekken die ik ooit met iemand heb gehad. Zelfden zo’n pure inkijk in iemands ziel gekregen.

Hogebomen schreef: ↑

31-05-2023 19:54

Lezen dat anderen ook zo hun worstelingen hebben, raakt me. Omdat het inderdaad zo herkenbaar is en omdat ik me dan stukken minder alleen voel met mijn zorgen en gedoe.

@Dropdrop Hij oogt in elk geval niet ongelukkig. Als ik vraag welk cijfer hij zijn leven geeft, zegt hij ergens tussen de 6 en de 7. Wat zou je graag anders willen? Die vraag is te lastig, dan komt er een 'weet ik veel, is dit een interview?' (ook gewoon die puber ja;)

@Kindrebel Hopelijk vinden jullie gauw een meer passende plek voor bonuszoon. Valt hij uit op leren of gedrag? Mijn zoon is vooral heel stil en onopvallend op school. Ik begreep wel van hem dat hij in de pauze tegenwoordig bij een groepje uit zijn klas gaat zitten. Ze praten nauwelijks, ze gamen oid.

@poldervrouw dank ook voor jouw verhaal en lieve woorden. Het klinkt alsof jij het goed 'onder controle' hebt met je kinderen. Stonden/staan zij open voor hulpverlening? En bedoel jij met sturen dat je ze heel veel begeleidt bij het dagelijkse leven? Ook dank voor de geef me de 5 workshop/lezing tip. De podcast vind ik ook inspirerend. Ik heb denk ik wel voorbeelden nodig om dat voor mezelf wat concreter te maken.

@Star Ik doe mijn best... Hoe lukt jou dat?

@Cochise Dat klinkt super! Hoe heb jij jouw zoon zover gekregen? Wat maakt dat hij nu toch in de molen zit?

@Yella78 Dank voor je uitgebreide verhaal. Ik lees ook bij jou behoorlijk wat zorgen. Lastig dat je niet overal invloed op hebt, kan ik me zo voorstellen. Vooral het stuk over 'waarom willen ze hem niet' raakt me. Ik zie soms mensen kijken/gniffelen om het soms 'gekke' gedrag van mijn zoon en dan breekt m'n hart. Terwijl hij dat zelf niet eens doorheeft (gelukkig). Ook genoeg positieve ontwikkelingen in jouw verhaal. Op naar balans...

Hier net een klein succesje met zoon. Hij heeft een behoorlijk eenzijdig eetpatroon (wil zelden iets nieuws proeven) en nam net zowaar een hap visstick. Een ijsje in het verschiet werkte ineens (?). Dat hebben we vervolgens samen in de tuin opgegeten, toch weer ff een momentje van verbinding ook.

Op mijn tong bijten. Want het is namelijk mijn 'probleem', niet het hare. Zij is tevreden met haar leven zoals het is.

Je beschrijft mijn zoon, toen hij vijftien was. Inmiddels is ie achttien en het lijkt helemaal 'goed' te komen: hij gaat met vrienden naar feestjes, onderneemt (buitenlandse) reisjes en maakt ruzie met zijn vriendin over wie het etentje mag betalen En van lieverlee is ie ook meer aandacht gaan besteden aan lichamelijke verzorging, want als je met vrienden ergens heen gaat gaat het natuurlijk niet aan dat je stinkend en met ongekamde haren ten tonele verschijnt, iets wat thuis best kon volgens hem.

Nou is mijn zoon de jouwe natuurlijk niet, maar het is dus helemaal niet uitgesloten dat het er over een paar jaar ineens heel anders uitziet.

Zoon heeft overigens al een diagnose vanaf zijn vijfde, dus dat acceptatieproces hebben we al ruimschoots achter de rug. Ik moet er zelfs een beetje aan wennen, aan mijn nieuwe sociale ondernemende zoon

Lady*Voldemort schreef: ↑

31-05-2023 20:18

Je beschrijft mijn zoon, toen hij vijftien was. Inmiddels is ie achttien en het lijkt helemaal 'goed' te komen: hij gaat met vrienden naar feestjes, onderneemt (buitenlandse) reisjes en maakt ruzie met zijn vriendin over wie het etentje mag betalen En van lieverlee is ie ook meer aandacht gaan besteden aan lichamelijke verzorging, want als je met vrienden ergens heen gaat gaat het natuurlijk niet aan dat je stinkend en met ongekamde haren ten tonele verschijnt, iets wat thuis best kon volgens hem.

Nou is mijn zoon de jouwe natuurlijk niet, maar het is dus helemaal niet uitgesloten dat het er over een paar jaar ineens heel anders uitziet.

Zoon heeft overigens al een diagnose vanaf zijn vijfde, dus dat acceptatieproces hebben we al ruimschoots achter de rug. Ik moet er zelfs een beetje aan wennen, aan mijn nieuwe sociale ondernemende zoon

Is deze transformatie spontaan ingezet of met hulp?

Alles wat jullie beschrijven is heel erg herkenbaar voor mij, hier ook een puber van 14 maar zonder officieel etiket.

@Kindrebel Ontroerend hoe je over je bonus zoon schrijft.