Kinderen
alle pijlers
Mijn puber wil niks
woensdag 31 mei 2023 om 13:44
Hij is inmiddels 15, zit in 2 havo (blijven zitten), heeft 1 vriend die hij ongeveer eens per maand ziet en een sociaal leven online. Hij vindt z'n broertje een etterbak, heeft veel behoefte aan alleen zijn, wil geen bijbaan (is daar in mijn ogen ook nog niet klaar voor) en wordt belemmerd door autisme. Het is een lieverd, heeft zo zijn eigen kijk op de wereld, is totaal niet geïnteresseerd in social media, heeft weinig aansluiting op school, wil niet op een sport. Hij heeft een bijzonder gevoel voor humor, komt soms nogal ongepast uit de hoek, geeft niks om zijn uiterlijk. Ik krijg nog vaak knuffels van hem, hij vindt soms dat ik teveel op zijn nek zit en ik zoek een balans tussen hem de ruimte geven en begeleiden (wat hij echt wel nodig heeft. Wegens zijn ass loopt hij bijvoorbeeld gerust in te kleine of vieze kleding, vergeet zijn tanden te poetsen, vergeet zijn veters te strikken, stopt soms ondoordacht een vinger in zijn neus, is niet schoon op zichzelf, eet heel eenzijdig). En mijn zoon is ogenschijnlijk tevreden, zit best oké in zijn vel, de wereld gaat wel wat langs hem heen. Hij onderneemt vrijwel niks. Het liefst hangt hij op zijn bed met een scherm voor zijn neus. Dat kan hij heel lang volhouden.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
woensdag 31 mei 2023 om 20:31
Wat goed om te lezen! Zo'n grote ontwikkeling doormaken in relatief zo'n korte tijd klinkt echt fantastisch. En dat is ook graag waar ik op wil vertrouwen. Kreeg jouw zoon een real life vriendengroep op een vervolgopleiding?Lady*Voldemort schreef: ↑31-05-2023 20:18Je beschrijft mijn zoon, toen hij vijftien was. Inmiddels is ie achttien en het lijkt helemaal 'goed' te komen: hij gaat met vrienden naar feestjes, onderneemt (buitenlandse) reisjes en maakt ruzie met zijn vriendin over wie het etentje mag betalenEn van lieverlee is ie ook meer aandacht gaan besteden aan lichamelijke verzorging, want als je met vrienden ergens heen gaat gaat het natuurlijk niet aan dat je stinkend en met ongekamde haren ten tonele verschijnt, iets wat thuis best kon volgens hem.
Nou is mijn zoon de jouwe natuurlijk niet, maar het is dus helemaal niet uitgesloten dat het er over een paar jaar ineens heel anders uitziet.
Zoon heeft overigens al een diagnose vanaf zijn vijfde, dus dat acceptatieproces hebben we al ruimschoots achter de rug. Ik moet er zelfs een beetje aan wennen, aan mijn nieuwe sociale ondernemende zoon
woensdag 31 mei 2023 om 20:38
Deels op de vervolgopleiding, deels via internet. Dus zelfs dat eeuwige gehang op discord heeft zijn nut nog gehad. Oh ja, en zijn twee beste vrienden heeft ie overgehouden aan zijn oude school (VSO).
woensdag 31 mei 2023 om 20:55
kindrebel schreef: ↑31-05-2023 18:01Wat ik trouwens prachtig vind aan mijn puberende bonuszoon, is de manier waarop hij zonder schaamte praat over wat hij voelt en ervaart. Zo vroeg hij me een keer of ik dacht of hij godzilla’s ooit niet meer leuk zou gaan vinden. Omdat hij nu steeds meer naar anime(meisjes) keek. En hij wist niet waarom want hij vond godzilla’s nog steeds heel gaaf. Die waren nog steeds hetzelfde. Het gesprek dat hier op volgde, hoe we samen de ‘puzzel’ legden over de verandering van zijn interesse is een van de mooiste gespekken die ik ooit met iemand heb gehad. Zelfden zo’n pure inkijk in iemands ziel gekregen.
Wat mooi! En herkenbaar.....Mijn zoon zou precies dezelfde vraag kunnen stellen inclusief godziliia's.
woensdag 31 mei 2023 om 21:05
Ik begrijp je zorgen, to. Hier ook een zoon met ass en net een moeilijke periode achter de rug. Eerst als brugklasser enorm angstig om naar z'n nieuwe middelbare school te gaan. In het eerste jaar ging hij meer niet dan wel. Met hulp van een coach heeft hij enorme stappen gezet, maar o, wat voel je je machteloos als je zoon alleen maar veilig thuis wil blijven.
Nu net in de tweede een terugval gehad en ik voelde onmiddellijk weer die spanning bij mezelf opkomen. Om half tien in de ochtend een appje van hem dat het niet goed gaat. Nu gaat het weer goed, waarschijnlijk toch gespannen, omdat hij jarig was.
Stiekem wel eens jaloers op ouders wiens pubers op kamp gaan, logeren, sporten, maar tegelijkertijd ook heel trots, hij is heel erg gegroeid. Hij heeft wel vrienden, ook hij is veel online met vrienden.
Soms is het pittig, maar het zijn ook hele mooie mensen met het hart op de juiste plek.
Nu net in de tweede een terugval gehad en ik voelde onmiddellijk weer die spanning bij mezelf opkomen. Om half tien in de ochtend een appje van hem dat het niet goed gaat. Nu gaat het weer goed, waarschijnlijk toch gespannen, omdat hij jarig was.
Stiekem wel eens jaloers op ouders wiens pubers op kamp gaan, logeren, sporten, maar tegelijkertijd ook heel trots, hij is heel erg gegroeid. Hij heeft wel vrienden, ook hij is veel online met vrienden.
Soms is het pittig, maar het zijn ook hele mooie mensen met het hart op de juiste plek.
woensdag 31 mei 2023 om 21:21
Spontaan. We hebben het indertijd wel gehad over hulp, maar zoon vond het allemaal wel best zo dus bliefde geen hulp. En een vijftienjarige die echt niet wil kun je nou eenmaal moeilijk aan zijn haren meeslepen naar de psych niewaar.
Overigens gamet ie nog steeds hoor, al is het dan een stuk minder, en hij is nog steeds helemaal into anime en andere japanse dingen. Zijn vrienden zitten ook allemaal in die hoek.
Ik zit trouwens eens te denken, maar ik denk dat de vervolgopleiding hem een flinke boost heeft gegeven. Hij vond het doodeng om daarheen te gaan, want vanaf zijn zesde heeft ie speciaal onderwijs genoten en dan heb je toch een stuk meer begeleiding en zo. Maar hij bleek per ongeluk precies een richting te hebben gekozen die hem helemaal ligt en hij is er echt griezelig goed in (software engineering, hoe verbazingwekkend
) en dat heeft zijn zelfvertrouwen heel veel goed gedaan.
anoniem_66f0141d9142e wijzigde dit bericht op 31-05-2023 21:32
30.97% gewijzigd
woensdag 31 mei 2023 om 21:31
Pfff dit topic raakt mij want mijn zoon 19 jaar oud met ASS loopt nu vast. Komt volgend jaar thuis te zitten en ik zit voor het eerst echt met mijn handen in het haar.
Gisteren gesprek op zijn MBO en de stage mevrouw had niet door dat ze op de speaker stond en zei dat mijn zoon maar een dag stage hoef te lopen ipv de verplichte 5 per week omdat ze teveel werk aan hem hebben. Mijn zoon hoorde dit ook en mijn hart brak echt op dat moment.
Ik ben er niet trots op maar moest huilen waar zijn mentor en zorgcoördinator bij zaten.
Ik heb echt het schrikbeeld dat hij alleen nog maar op zijn bed lig te gamen het komende jaar.
Ik onderneem van alles met hem, nu neem ik hem mee sporten maar soms ben ik zo moe en weet ik niet meer zo goed wat ik voor hem kan doen.
Ze hebben mij geadviseerd om hem in te schrijven in het doelgroep register voor een jobcoach.
Hij wil ook niet meer verder in waar hij dadelijk zijn diploma voor haalt.
Gisteren nog wel met hem gesproken over zijn sociale leven want zoals ik al eerder schreef onderneem ik nog wel veel met hem zodat hij ook nog eens buiten komt.
Hij zelf vind het ontzettend gezellig met mij maar waar ligt de grens dat onze relatie gezond blijft als moeder en zoon.
Ik vrees de toekomst en voor nu weet ik het gewoon niet meer.
Gisteren gesprek op zijn MBO en de stage mevrouw had niet door dat ze op de speaker stond en zei dat mijn zoon maar een dag stage hoef te lopen ipv de verplichte 5 per week omdat ze teveel werk aan hem hebben. Mijn zoon hoorde dit ook en mijn hart brak echt op dat moment.
Ik ben er niet trots op maar moest huilen waar zijn mentor en zorgcoördinator bij zaten.
Ik heb echt het schrikbeeld dat hij alleen nog maar op zijn bed lig te gamen het komende jaar.
Ik onderneem van alles met hem, nu neem ik hem mee sporten maar soms ben ik zo moe en weet ik niet meer zo goed wat ik voor hem kan doen.
Ze hebben mij geadviseerd om hem in te schrijven in het doelgroep register voor een jobcoach.
Hij wil ook niet meer verder in waar hij dadelijk zijn diploma voor haalt.
Gisteren nog wel met hem gesproken over zijn sociale leven want zoals ik al eerder schreef onderneem ik nog wel veel met hem zodat hij ook nog eens buiten komt.
Hij zelf vind het ontzettend gezellig met mij maar waar ligt de grens dat onze relatie gezond blijft als moeder en zoon.
Ik vrees de toekomst en voor nu weet ik het gewoon niet meer.
woensdag 31 mei 2023 om 21:40
Hij kan niet functioneren op een gewone school. Het is er veel te onoverzichtelijk: te veel mensen, lawaai, opstootjes, onduidelijke regels. Hij is er angstig. Durft niet naar de wc of de kantine in. Het is dus niet het leren of zijn gedrag, dat gaat heel erg goed. Hij ligt ook goed in de klas. Het is de omgeving die hem nu nekt. De middelbare school-wereld is veel te complex voor hem.Hogebomen schreef: ↑31-05-2023 19:54@Kindrebel Hopelijk vinden jullie gauw een meer passende plek voor bonuszoon. Valt hij uit op leren of gedrag? Mijn zoon is vooral heel stil en onopvallend op school. Ik begreep wel van hem dat hij in de pauze tegenwoordig bij een groepje uit zijn klas gaat zitten. Ze praten nauwelijks, ze gamen oid.
woensdag 31 mei 2023 om 23:07
woensdag 31 mei 2023 om 23:11
Ik snap best dat je moest huilen, je voelt je zo machteloos.Sjaantje37 schreef: ↑31-05-2023 21:31Pfff dit topic raakt mij want mijn zoon 19 jaar oud met ASS loopt nu vast. Komt volgend jaar thuis te zitten en ik zit voor het eerst echt met mijn handen in het haar.
Gisteren gesprek op zijn MBO en de stage mevrouw had niet door dat ze op de speaker stond en zei dat mijn zoon maar een dag stage hoef te lopen ipv de verplichte 5 per week omdat ze teveel werk aan hem hebben. Mijn zoon hoorde dit ook en mijn hart brak echt op dat moment.
Ik ben er niet trots op maar moest huilen waar zijn mentor en zorgcoördinator bij zaten.
Ik heb echt het schrikbeeld dat hij alleen nog maar op zijn bed lig te gamen het komende jaar.
Ik onderneem van alles met hem, nu neem ik hem mee sporten maar soms ben ik zo moe en weet ik niet meer zo goed wat ik voor hem kan doen.
Ze hebben mij geadviseerd om hem in te schrijven in het doelgroep register voor een jobcoach.
Hij wil ook niet meer verder in waar hij dadelijk zijn diploma voor haalt.
Gisteren nog wel met hem gesproken over zijn sociale leven want zoals ik al eerder schreef onderneem ik nog wel veel met hem zodat hij ook nog eens buiten komt.
Hij zelf vind het ontzettend gezellig met mij maar waar ligt de grens dat onze relatie gezond blijft als moeder en zoon.
Ik vrees de toekomst en voor nu weet ik het gewoon niet meer.
En dat van die symbiose herken ik ook, lastig hè? Een enorm sterke band hebben, maar tegelijkertijd hopen dat hij zich veilig genoeg voelt om zijn eigen weg te gaan.
woensdag 31 mei 2023 om 23:33
donderdag 1 juni 2023 om 01:57
donderdag 1 juni 2023 om 06:29
Maar ook nu weer projecteer je je eigen ideeën op je zoon.
Blijkbaar wil jij graag dat je zoon socialer wordt, maar waarom?
Nogmaals: laat je eigen ideeën los en kijk waar je kind behoefte aan heeft.
Real life vrienden, reisjes, uitjes, het zijn jouw wensen, maar mss niet die van je zoon.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 1 juni 2023 om 06:38
Ik ben nu 59, heb sinds 9 jaar de diagnose autisme.
Dat 'eigen weg gaan' is wat mij tot mijn 50e heeft opgebroken.
Een autisme-kenmerk bij mij is dat ik geen initiatief neem en totaal niet zelf kan bedenken wat ik wil (of niet wil).
Daarmee kom je in onze maatschappij dus ontzettend in de problemen, want die hele maatschappij is ingericht op 'eigen keus en eigen verantwoordelijkheid'.
Ik kan daarom dus niet mee in onze maatschappij en had de steun van mijn moeder nodig om überhaupt aan dingen toe te komen.
Zie het maar als de noodzakelijke rolstoel bij iemand die verlamde benen heeft.
Het is helemaal niet erg dat je die rolstoel blijft duwen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 1 juni 2023 om 08:47
Mooi gezegd! Hier ga ik eens over nadenken.Solomio schreef: ↑01-06-2023 06:38Ik ben nu 59, heb sinds 9 jaar de diagnose autisme.
Dat 'eigen weg gaan' is wat mij tot mijn 50e heeft opgebroken.
Een autisme-kenmerk bij mij is dat ik geen initiatief neem en totaal niet zelf kan bedenken wat ik wil (of niet wil).
Daarmee kom je in onze maatschappij dus ontzettend in de problemen, want die hele maatschappij is ingericht op 'eigen keus en eigen verantwoordelijkheid'.
Ik kan daarom dus niet mee in onze maatschappij en had de steun van mijn moeder nodig om überhaupt aan dingen toe te komen.
Zie het maar als de noodzakelijke rolstoel bij iemand die verlamde benen heeft.
Het is helemaal niet erg dat je die rolstoel blijft duwen.
donderdag 1 juni 2023 om 09:33
Ik begrijp je zorgen wel... ookal heb ik dingen wat los heb kunnen laten, wat jij beschrijft zijn wel scenario's die regelmatig door mijn hoofd gaan. Dochter gaat volgend jaar studeren. Maar kan ze dat ook aan? Al die grote veranderingen en de stress die er bij komt kijken?Sjaantje37 schreef: ↑31-05-2023 21:31Pfff dit topic raakt mij want mijn zoon 19 jaar oud met ASS loopt nu vast. Komt volgend jaar thuis te zitten en ik zit voor het eerst echt met mijn handen in het haar.
Gisteren gesprek op zijn MBO en de stage mevrouw had niet door dat ze op de speaker stond en zei dat mijn zoon maar een dag stage hoef te lopen ipv de verplichte 5 per week omdat ze teveel werk aan hem hebben. Mijn zoon hoorde dit ook en mijn hart brak echt op dat moment.
Ik ben er niet trots op maar moest huilen waar zijn mentor en zorgcoördinator bij zaten.
Ik heb echt het schrikbeeld dat hij alleen nog maar op zijn bed lig te gamen het komende jaar.
Ik onderneem van alles met hem, nu neem ik hem mee sporten maar soms ben ik zo moe en weet ik niet meer zo goed wat ik voor hem kan doen.
Ze hebben mij geadviseerd om hem in te schrijven in het doelgroep register voor een jobcoach.
Hij wil ook niet meer verder in waar hij dadelijk zijn diploma voor haalt.
Gisteren nog wel met hem gesproken over zijn sociale leven want zoals ik al eerder schreef onderneem ik nog wel veel met hem zodat hij ook nog eens buiten komt.
Hij zelf vind het ontzettend gezellig met mij maar waar ligt de grens dat onze relatie gezond blijft als moeder en zoon.
Ik vrees de toekomst en voor nu weet ik het gewoon niet meer.
donderdag 1 juni 2023 om 11:27
donderdag 1 juni 2023 om 19:54
ze kregen al hulp vanaf een jaar of 6 en ik heb veel zelf gedaan met en voor ze en nog steeds begeleidt ik ze, nu meer op hun verzoek en waar nodig. Ik ben nu nu een klankbordHogebomen schreef: ↑31-05-2023 19:54
@poldervrouw dank ook voor jouw verhaal en lieve woorden. Het klinkt alsof jij het goed 'onder controle' hebt met je kinderen. Stonden/staan zij open voor hulpverlening? En bedoel jij met sturen dat je ze heel veel begeleidt bij het dagelijkse leven? Ook dank voor de geef me de 5 workshop/lezing tip. De podcast vind ik ook inspirerend. Ik heb denk ik wel voorbeelden nodig om dat voor mezelf wat concreter te maken.
vrijdag 2 juni 2023 om 06:48
Veel herkenning TO. Mijn dochter is 17 en ik worstel met dezelfde dingen. Ze heeft havo afgemaakt en is een hbo opleiding gaan doen maar ondertussen gestopt met haar opleiding en nu doet ze al maanden niks. "Woont" voornamelijk in haar kamer,op bed in het donker met de laptop.
Ik heb geprobeerd haar te stimuleren een baan te zoeken, een soort dagritme aan te houden etc maar dat is een moeizaam proces, voordat ze er uberhaupt aan begint het solliciteren, de halfslachtige pogingen en daarna de bedrijven die niet reageren of de afwijzingen (te introvert). Afijn, na al mijn pogingen haar uit haar hol te krijgen is het effect dat ze daar nog steeds zit.
Andere dingen ook herkenbaar,eenzijdig eetpatroon, drinkt veel te weinig (ik ben soms echt wanhopig wat ik nog kan maken voor maaltijden, er lijkt steeds minder over te blijven wat getolereerd wordt) niet altijd schoon op zichzelf etc
Wat dochter nu aan begint te geven is dat als ik iets zeg, over opstaan bijv dat ze dan juist nog 2 uur blijft liggen. Ze begint aan te geven dat ik me niet moet bemoeien of denk ik soms dat ze zelf niks kan?
Dat vind ik dus lastig want ik wil wel graag dat ze leert voor zichzelf te zorgen, dat ze af en toe eens naar buiten gaat,iets gaat doen met haar leven waar ze plezier uit haalt etc.
Dus ook ik zoek het evenwicht
On a positieve note, ze gaat naar concerten waar ze mensen ontmoet die ze van online kent en ze heeft zich weer voor een opleiding ingeschreven.
En ze heeft 1 vriendin waarmee ze af en toe wat gaat doen
Wat ik vooral lastig vind is te bepalen waar ik goed aan doe. Hoewel kind het zelf aangeeft natuurlijk dat ik me niet moet bemoeien denk ik vaak, maar als ik niks zeg dan wordt die kamer nooit gelucht, zou ze nooit hebben gesolliciteerd etc (ze zou namelijk wel graag geld willen verdienen voor haar hobby en vakantie).
Er is inmiddels wel hulpverlening opgestart maar zelf vertelt ze daar niks over dus of ze daarmee verder komt weet ik niet precies. Ook daar heb je naarmate ze ouder worden steeds minder invloed op
Ik verlang niet zozeer naar "normaal" maar ik vind het soms wel zwaar vanwege de zorgen om haar.
Ik heb geprobeerd haar te stimuleren een baan te zoeken, een soort dagritme aan te houden etc maar dat is een moeizaam proces, voordat ze er uberhaupt aan begint het solliciteren, de halfslachtige pogingen en daarna de bedrijven die niet reageren of de afwijzingen (te introvert). Afijn, na al mijn pogingen haar uit haar hol te krijgen is het effect dat ze daar nog steeds zit.
Andere dingen ook herkenbaar,eenzijdig eetpatroon, drinkt veel te weinig (ik ben soms echt wanhopig wat ik nog kan maken voor maaltijden, er lijkt steeds minder over te blijven wat getolereerd wordt) niet altijd schoon op zichzelf etc
Wat dochter nu aan begint te geven is dat als ik iets zeg, over opstaan bijv dat ze dan juist nog 2 uur blijft liggen. Ze begint aan te geven dat ik me niet moet bemoeien of denk ik soms dat ze zelf niks kan?
Dat vind ik dus lastig want ik wil wel graag dat ze leert voor zichzelf te zorgen, dat ze af en toe eens naar buiten gaat,iets gaat doen met haar leven waar ze plezier uit haalt etc.
Dus ook ik zoek het evenwicht
On a positieve note, ze gaat naar concerten waar ze mensen ontmoet die ze van online kent en ze heeft zich weer voor een opleiding ingeschreven.
En ze heeft 1 vriendin waarmee ze af en toe wat gaat doen
Wat ik vooral lastig vind is te bepalen waar ik goed aan doe. Hoewel kind het zelf aangeeft natuurlijk dat ik me niet moet bemoeien denk ik vaak, maar als ik niks zeg dan wordt die kamer nooit gelucht, zou ze nooit hebben gesolliciteerd etc (ze zou namelijk wel graag geld willen verdienen voor haar hobby en vakantie).
Er is inmiddels wel hulpverlening opgestart maar zelf vertelt ze daar niks over dus of ze daarmee verder komt weet ik niet precies. Ook daar heb je naarmate ze ouder worden steeds minder invloed op
Ik verlang niet zozeer naar "normaal" maar ik vind het soms wel zwaar vanwege de zorgen om haar.
vrijdag 2 juni 2023 om 09:01
Misschien vinden ze heb bij die studievereniging een toffe gast, maar niet geschikt als bestuurslid.Yella78 schreef: ↑31-05-2023 17:59Ook voor mij deels herkenbaar. Ik heb twee zoons, ze zijn inmiddels 19 en 18. De oudste heeft de diagnoses ADD en ASS, de jongste ADD als 'best passende diagnose', maar heeft zeker ook kenmerken van ASS.
De jongste ging naar een reguliere basisschool en had daar vriendjes, heel innige echter niet. Op de middelbare school mondjesmaat, hij begon toen ook veel te gamen en doet dat tot nu toe nog steeds. Ik maak me daar zorgen om, maar hij vermaakt zich er wel enorm mee en speelt met veel anderen. Dit schooljaar is hij gestart op het mbo en gaat opeens in het weekend en de vakanties met andere jongens om. Daar ben ik erg blij mee, wat minder leuk is dat ik die jongens nooit zie en dus totaal niet weet met wie hij omgaat. Ze gaan nooit naar de kroeg of zo, altijd 'chillen' bij iemand thuis. Daarbij wordt alcohol gedronken, wat hij nu natuurlijk van de wet mag maar waar ik niet zo blij mee ben. Aan de andere kant, hij is nu dan wel sociaal bezig en daar is hij zelf ook heel blij mee.
De oudste zit op het hbo, na grootste deel basisschool en de middelbare op speciaal onderwijs te hebben gezeten, naar volle tevredenheid. Hij heeft daar ook een paar vrienden gemaakt, met één ervan gaat hij zeker eens per week om. Het leek wel goed te gaan, al vindt hij verslaglegging heel lastig en heeft hij het eerste jaar niet volledig gehaald. Hij is ook actief geworden in de studievereniging, hartstikke leuk, en wilde binnenkort graag in het bestuur. De huidige bestuursleden hebben nu echter aangegeven dat ze dat niet zien zitten. Mijn zoon weet niet waarom dat zo is. Hij zegt dat hij er niet zo mee zit, dat het waarschijnlijk anders volgend jaar toch veel te druk voor hem zou zijn geworden met zo'n bestuursfunctie erbij, maar ik heb hier enorm veel moeite mee. Waarom willen ze hem niet? Is dit zo'n ondefinieerbaar sociaal iets waar hij waarschijnlijk de rest van zijn leven tegen aan zal blijven lopen? Wat moet hij veranderen om wel gepruimd te worden door (de meeste) anderen, zou hij überhaupt iets moeten veranderen want hij mag natuurlijk zijn zoals hij is. Ik heb er echt een knoop van in mijn maag. Helaas is hij ook veel te dik geworden het afgelopen jaar, ook zoiets dat ik zó niet zou willen voor hem, qua gezondheid en qua uiterlijk. Hij vindt dat hij voor sporten geen tijd heeft en dat het ook te saai is, dat hij zich er veel fitter door zou kunnen gaan voelen en dus waarschijnlijk ook beter zou kunnen slapen, wil hij niet horen. Gaat bijvoorbeeld naar de dokter omdat hij een lange periode verkouden bleef, maar zet dan niet door op het advies van de dokter om een allergietest te doen. En maakt ook zijn kamer niet schoon, waar een dikke laag stof ligt wat die klachten natuurlijk ook niet ten goede komt. Ik kan het niet opbrengen om die kamer dan maar zelf te stoffen, hij is 20 en weet alles altijd zo goed, doe dat dan. Intussen voel ik me schuldig dat ik dat niet voor mijn zoon kan opbrengen.
Kortom, best wel zorgen, de ene periode meer dan de andere, maar ik herken dus veel TO. Sorry voor mijn lange verhaal, ik wilde een paar regels schrijven maar werd wat meer. Die balans die je zoekt, zoek ik ook. Ik denk alle ouders wel, maar vooral wij ouders van 'anders'kinderen.
Of misschien kennen die andere bestuursleden elkaar van de middelbare school.
Maar ik ken ook mensen die ik heel aardig vind, en waarmee ik graag dingen doe, maar waarmee ik niet een groot project ga doen (de jaarlijkse begroting van een vereniging is gauw tienduizend euro).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
vrijdag 2 juni 2023 om 09:48
Lieve allemaal,
Nogmaals... zo fijn om herkenning te vinden en spiegels voorgehouden te krijgen. Ik heb het momenteel even heel zwaar. Er is nog een groot probleem waar wij mee kampen en dat is zindelijkheidsproblematiek. Dat is hij nooit volledig geweest, op beide gebieden niet. We hebben daarvoor de hele medische molen al gehad, al ruim 10 jaar bezig. Dit heeft echter ook te maken met prikkelverwerking en regelmatig geen aandrang voelen (en dan net te laat zijn). Wegens herkenbaarheid heb ik dit eerder achterwege gelaten, maar het drukt wel degelijk een grote stempel op het geheel. Op dit moment gaat het op dat gebied echt niet goed. Gelukkig wel op school. Ik kan er momenteel alleen maar een diep verdriet door voelen. Omdat ik hem niet kan helpen. En omdat ik er na al die jaren zo FUCKING klaar mee ben. Dit schijnt dus vaker voor te komen bij ass, maar ik voel me hier erg alleen in met een kind van deze leeftijd. Gelukkig is hij nu op school en heb ik even de tijd mezelf bij elkaar te rapen, de tranen weg te vegen en weer zen te worden.
@Lisava die spanning die je bij jezelf voelt opkomen als iets weer even anders dreigt te gaan.. dat is lastig ja. Het kost dan echt tijd om weer vertrouwen te krijgen, dat herken ik. Fijn dat het nu weer goed gaat met je zoon.
@Sjaantje37 ik snap je zorgen. Als hij een plekje krijgt in het doelgroepenregister is dat niet verkeerd. Een jobcoach kan hem vast op een passende manier verder helpen. Aan de ene kant fijn dat je zoon nog veel met je wil ondernemen (dat wil die van mij echt niet, behalve naar een zwembad of pretpark;). Ik snap ook dat je hem wat meer los wil laten. En huilen met je kind erbij wil je wellicht liever niet, maar dat gebeurt ons heus allemaal wel eens. We zijn net mensen.
@teepje het keert steeds weer terug inderdaad en het gaat met golven. Ik kan soms echt een vreselijke piekernacht en jankdag hebben en dan is het er op een gegeven moment uit en voelt alles weer lichter en 'normaler'.
@Solomio ik begrijp wat je zegt over dat projecteren. Mijn zoon hoeft echt al lang niet meer te voldoen aan mijn wensen. Ik wil wel sturing bieden en ik wil niet dat hij alleen maar in zijn eentje op zijn bed ligt en zich helemaal afsluit van de maatschappij. En natuurlijk blijf ik 'die rolstoel altijd duwen'. Mooi hoe je dat beschrijft over jezelf en je moeder.
@Positive_vibes dankjewel voor je lieve woorden.
@poldervrouw wat goed dat je een klankbord kunt zijn voor je kinderen. Mijn zoon vraagt eigenlijk nauwelijks om hulp.
@Purplepeanut Veel herkenning inderdaad. Ik lees veel overeenkomsten en dat jij soms ook niet meer weet waar je goed aan doet. Dat evenwicht vind ik ook zo lastig! Die positieve punten zijn top.
Nogmaals... zo fijn om herkenning te vinden en spiegels voorgehouden te krijgen. Ik heb het momenteel even heel zwaar. Er is nog een groot probleem waar wij mee kampen en dat is zindelijkheidsproblematiek. Dat is hij nooit volledig geweest, op beide gebieden niet. We hebben daarvoor de hele medische molen al gehad, al ruim 10 jaar bezig. Dit heeft echter ook te maken met prikkelverwerking en regelmatig geen aandrang voelen (en dan net te laat zijn). Wegens herkenbaarheid heb ik dit eerder achterwege gelaten, maar het drukt wel degelijk een grote stempel op het geheel. Op dit moment gaat het op dat gebied echt niet goed. Gelukkig wel op school. Ik kan er momenteel alleen maar een diep verdriet door voelen. Omdat ik hem niet kan helpen. En omdat ik er na al die jaren zo FUCKING klaar mee ben. Dit schijnt dus vaker voor te komen bij ass, maar ik voel me hier erg alleen in met een kind van deze leeftijd. Gelukkig is hij nu op school en heb ik even de tijd mezelf bij elkaar te rapen, de tranen weg te vegen en weer zen te worden.
@Lisava die spanning die je bij jezelf voelt opkomen als iets weer even anders dreigt te gaan.. dat is lastig ja. Het kost dan echt tijd om weer vertrouwen te krijgen, dat herken ik. Fijn dat het nu weer goed gaat met je zoon.
@Sjaantje37 ik snap je zorgen. Als hij een plekje krijgt in het doelgroepenregister is dat niet verkeerd. Een jobcoach kan hem vast op een passende manier verder helpen. Aan de ene kant fijn dat je zoon nog veel met je wil ondernemen (dat wil die van mij echt niet, behalve naar een zwembad of pretpark;). Ik snap ook dat je hem wat meer los wil laten. En huilen met je kind erbij wil je wellicht liever niet, maar dat gebeurt ons heus allemaal wel eens. We zijn net mensen.
@teepje het keert steeds weer terug inderdaad en het gaat met golven. Ik kan soms echt een vreselijke piekernacht en jankdag hebben en dan is het er op een gegeven moment uit en voelt alles weer lichter en 'normaler'.
@Solomio ik begrijp wat je zegt over dat projecteren. Mijn zoon hoeft echt al lang niet meer te voldoen aan mijn wensen. Ik wil wel sturing bieden en ik wil niet dat hij alleen maar in zijn eentje op zijn bed ligt en zich helemaal afsluit van de maatschappij. En natuurlijk blijf ik 'die rolstoel altijd duwen'. Mooi hoe je dat beschrijft over jezelf en je moeder.
@Positive_vibes dankjewel voor je lieve woorden.
@poldervrouw wat goed dat je een klankbord kunt zijn voor je kinderen. Mijn zoon vraagt eigenlijk nauwelijks om hulp.
@Purplepeanut Veel herkenning inderdaad. Ik lees veel overeenkomsten en dat jij soms ook niet meer weet waar je goed aan doet. Dat evenwicht vind ik ook zo lastig! Die positieve punten zijn top.
vrijdag 2 juni 2023 om 11:06
Ah hogebonen,ook dat is herkenbaar. Bij mijn dochter is het uiteindeljjk alsnog vanzelf over gegaan maar die had ook nog lang ongelukjes. Het stomme is je komt ondanks de diagnose alsnog in het reguliere medische circuit waar de behandelmethode met beloning plaswekkers etc naar mijn idee eigenlijk alleen voor kinderen zonder autisme werkt. Je moet dan zelf uitvinden dat je kind de prikkels niet voelt (net zoals mijn kind de dorst of te warm prikkel niet zo goed voelt. Ik begrijp datje er af en toe helemaal klaar mee bent.
vrijdag 2 juni 2023 om 11:22
Grappig!Solomio schreef: ↑01-06-2023 06:38Ik ben nu 59, heb sinds 9 jaar de diagnose autisme.
Dat 'eigen weg gaan' is wat mij tot mijn 50e heeft opgebroken.
Een autisme-kenmerk bij mij is dat ik geen initiatief neem en totaal niet zelf kan bedenken wat ik wil (of niet wil).
Daarmee kom je in onze maatschappij dus ontzettend in de problemen, want die hele maatschappij is ingericht op 'eigen keus en eigen verantwoordelijkheid'.
Ik kan daarom dus niet mee in onze maatschappij en had de steun van mijn moeder nodig om überhaupt aan dingen toe te komen.
Zie het maar als de noodzakelijke rolstoel bij iemand die verlamde benen heeft.
Het is helemaal niet erg dat je die rolstoel blijft duwen.
Ik heb kenmerken van autisme maar er zijn duidelijk altijd dingen geweest die ik leuk vond (en nu blink ik uit in mijn hobby).
(intussen vraag ik mij wel af wie besloot dat jij kinderen kreeg...
)
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
vrijdag 2 juni 2023 om 11:35
Het is vooral soms zo lastig om niet of totaal neutraal te reageren. Soms gaat het even goed en dan ineens weer niet. Zonder voor ons (of voor hem) duidelijke aanleiding. Dat is vind ik frustrerend. En wat jij zegt over het reguliere circuit herken ik ook. Mijn zoon voelt ook prikkels als te koud of teveel gegeten niet. Hij werkt zo een heel droog brood naar binnen of een cake... als het maar droge carbs zijnPurplepeanut schreef: ↑02-06-2023 11:06Ah hogebonen,ook dat is herkenbaar. Bij mijn dochter is het uiteindeljjk alsnog vanzelf over gegaan maar die had ook nog lang ongelukjes. Het stomme is je komt ondanks de diagnose alsnog in het reguliere medische circuit waar de behandelmethode met beloning plaswekkers etc naar mijn idee eigenlijk alleen voor kinderen zonder autisme werkt. Je moet dan zelf uitvinden dat je kind de prikkels niet voelt (net zoals mijn kind de dorst of te warm prikkel niet zo goed voelt. Ik begrijp datje er af en toe helemaal klaar mee bent.
vrijdag 2 juni 2023 om 11:53
oh wauw, dit raakt me om een andere reden.Hogebomen schreef: ↑02-06-2023 09:48Lieve allemaal,
Er is nog een groot probleem waar wij mee kampen en dat is zindelijkheidsproblematiek. Dat is hij nooit volledig geweest, op beide gebieden niet. We hebben daarvoor de hele medische molen al gehad, al ruim 10 jaar bezig. Dit heeft echter ook te maken met prikkelverwerking en regelmatig geen aandrang voelen (en dan net te laat zijn). Wegens herkenbaarheid heb ik dit eerder achterwege gelaten, maar het drukt wel degelijk een grote stempel op het geheel. Op dit moment gaat het op dat gebied echt niet goed. Gelukkig wel op school. Ik kan er momenteel alleen maar een diep verdriet door voelen. Omdat ik hem niet kan helpen. En omdat ik er na al die jaren zo FUCKING klaar mee ben. Dit schijnt dus vaker voor te komen bij ass, maar ik voel me hier erg alleen in met een kind van deze leeftijd. Gelukkig is hij nu op school en heb ik even de tijd mezelf bij elkaar te rapen, de tranen weg te vegen en weer zen te worden.
Mijn kind heeft wel een handicap (maar geen ASS), waar - zo leren we de laatste tijd - ook in de prikkelverwerking iets verstoord lijkt. Een van de problemen waar we tegen aan lopen is inderdaad een 'groot kind' wat nog niet goed zindelijk is en regelmatig poep-ongelukjes heeft. Dit probleem is voor de buitenwereld bijna onzichtbaar, en voor de mensen die het wel weten: Ze vergeten het steeds en zien de impact niet. Maar het kost zoveel energie om elke week een paar keer een kind te moeten helpen een poepbroek te verschonen. Het feit dat het kind eruit ziet alsof het op dit vlak normaal zou moeten kunnen functioneren maakt het allemaal nog ingewikkelder. En viezer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
