Kinderen
alle pijlers
Mijn puber wil niks
woensdag 31 mei 2023 om 13:44
Hij is inmiddels 15, zit in 2 havo (blijven zitten), heeft 1 vriend die hij ongeveer eens per maand ziet en een sociaal leven online. Hij vindt z'n broertje een etterbak, heeft veel behoefte aan alleen zijn, wil geen bijbaan (is daar in mijn ogen ook nog niet klaar voor) en wordt belemmerd door autisme. Het is een lieverd, heeft zo zijn eigen kijk op de wereld, is totaal niet geïnteresseerd in social media, heeft weinig aansluiting op school, wil niet op een sport. Hij heeft een bijzonder gevoel voor humor, komt soms nogal ongepast uit de hoek, geeft niks om zijn uiterlijk. Ik krijg nog vaak knuffels van hem, hij vindt soms dat ik teveel op zijn nek zit en ik zoek een balans tussen hem de ruimte geven en begeleiden (wat hij echt wel nodig heeft. Wegens zijn ass loopt hij bijvoorbeeld gerust in te kleine of vieze kleding, vergeet zijn tanden te poetsen, vergeet zijn veters te strikken, stopt soms ondoordacht een vinger in zijn neus, is niet schoon op zichzelf, eet heel eenzijdig). En mijn zoon is ogenschijnlijk tevreden, zit best oké in zijn vel, de wereld gaat wel wat langs hem heen. Hij onderneemt vrijwel niks. Het liefst hangt hij op zijn bed met een scherm voor zijn neus. Dat kan hij heel lang volhouden.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
dinsdag 11 juli 2023 om 05:57
Ik pik dit stukje er even uit: passiviteit past bij ASS, hoewel natuurlijk niet elke ASS-er dat heeft.Yella78 schreef: ↑05-07-2023 12:14Ik blijf het een zorg vinden. Zo jammer dat mijn zoons vaak zo passief zijn. De drie kinderen van mijn beste vriendin hebben ook ASS-diagnoses maar werken wel, op verschillende plekken zelfs. Natuurlijk weet ik dat je niet moet en kunt vergelijken, maar ik vraag me weleens af of wij het onze kinderen wellicht niet toch te gemakkelijk hebben gemaakt.
Mijn kinderen zijn mij enorm dankbaar dat ik ze niet zo gepusht heb. Ze hebben echt hun handen vol aan het simpele dagelijkse leven, en de vakanties hadden ze echt nodig om bij te komen.
De kinderen van je vriendin zijn de jouwe niet, maar i.p.v. te denken dat jij het je kinderen mss te gemakkelijk hebt gemaakt kun je je ook afvragen of je vriendin het haar kinderen niet te moeilijk maakt.
Ik lees veel druk en verwachtingen uit jouw post en laat dat nou precies de dingen zijn waar ASS-ers niet mee geholpen zijn. Veel van die verwachtingen zijn ook maatschappelijke verwachtingen, maar iemand krijgt niet zomaar een ASS-diagnose, daar hoort een pakket aan problemen bij en die zorgen ervoor dat ze niet aan die verwachtingen kunnen voldoen.
Ik ben altijd 'bang' geweest om mijn eigen verwachtingen op mijn kinderen te projecteren en als tegenreactie heb ik ze juist heel erg gevolgd in wat ze nodig hebben.
En daar hoorde dus veel schermpjes bij en geen (vakantie)baantje.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 11:05
Maar hoe bepaal je waar je goed aan doet? Ik volg ze nu dus ook veel, maar vooral bij de jongste heb ik het idee dat hij zo nu en dan een zetje nodig heeft. Hij kreeg zijn zaterdagbaantje aangeboden toen hij voor een schoolstage ergens móest gaan werken een paar dagen, daar rolde dat baantje uit voort. Uit eigen beweging zou hij daar nooit zijn gaan aankloppen. Die eerste stap zetten vindt hij heel moeilijk. Hij zegt zelf van niet, maar hij zet hem nooit. Ik vind alleen maar in je kamer liggen en liefst 24 uur per dag aan dat scherm geplakt zitten echt te ongezond, het is ook mijn taak als ouder om gezonder gedrag te stimuleren lijkt mij en hem te helpen waar nodig. Maar wat dus precies nodig en wat te veel of te weinig is, dat vind ik moeilijk. Mijn zoon snauwde straks dat schermen verbieden in de middag hem echt niet gaan stimuleren maar dat verbieden juist averechts werkt. Dat zal wel zijn, maar niet verbieden geeft hem die vrijbrief om niets anders te doen. Zo lastig! Later zal wel blijken of we te veel of te weinig of precies goed hebben gehandeld, maar ja, achteraf kijk je een koe in de kont.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 11 juli 2023 om 12:38
@Yella78 Ik herken jouw struggle volledig en worstel dus met exact hetzelfde qua afsluiten met een scherm, liefst de hele dag. Ik wil dat niet. Ik vind het belangrijk dat hij ook buiten komt voor wat zuurstof, vitamine D en beweging. Hij accepteert dat nog wel, al is het met een zucht. Zeker nu het vakantie is, vind ik het lastig waar ik goed aan doe richting zoon. Maar dat uurtje per dag naar buiten lijkt mij niet teveel gevraagd. Hij komt er ook niet overprikkeld van terug oid. En gelukkig wil hij nog wel dagjes naar een zwembad, pretpark, dierentuin oid.
@Solomio Ik heb er veel bewondering voor hoe jij erin staat. Dat je compleet kunt meebewegen. En al je verwachtingen hebt los kunnen laten. Ben jij dan nooit bang (geweest) voor bijvoorbeeld het in de hand werken van een game/schermverslaving of vereenzaming?
Ik ben ook wel benieuwd hoe anderen hiermee omgaan, vooral tijdens vakanties met lange lege dagen.
@Solomio Ik heb er veel bewondering voor hoe jij erin staat. Dat je compleet kunt meebewegen. En al je verwachtingen hebt los kunnen laten. Ben jij dan nooit bang (geweest) voor bijvoorbeeld het in de hand werken van een game/schermverslaving of vereenzaming?
Ik ben ook wel benieuwd hoe anderen hiermee omgaan, vooral tijdens vakanties met lange lege dagen.
dinsdag 11 juli 2023 om 13:35
Natuurlijk wel, alleen denk ik dat je dat als ouder niet of nauwelijks kunt voorkomen.
Wat is oorzaak en wat is gevolg?
Mss gamen ze wel vanwege hun eenzaamheid. Mss zijn ze net zo eenzaam als ze (gedwongen) onder de mensen zijn.
Ik ben wel enorm gepusht en overvraagd in mijn jeugd en uiteraard heeft dat mijn houding naar mijn eigen kinderen (mede) bepaald.
Maar ik ben ervan overtuigd dat bijv de toename van burnouts te verklaren is vanuit de steeds groter wordende (prestatie)druk.
Je kunt je kind wel dwingen om de maatschappij in te gaan, maar als hij niet is toegerust op wat die maatschappij vraagt zal hij het toch niet redden.
En dat drama wilde ik voorkomen.
Mijn broer stortte volledig in toen op zijn 30e bleek dat ie niet meekon in de maatschappij.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 13:54
Onze dochter (15) is ook met ass gediagnostiseerd. Het beheerste ons hele gezin dusdanig (zware meltdowns, gedrag wat je niet bij haar leeftijd verwacht) dat we hulp gezocht en gevonden hebben bij Triversum. Individueel krijgt ze nu begeleiding (ook aan huis) maar ook wij als ouders hebben regelmatig gesprekken. Dit helpt echt om een beetje meer begrip voor en inzicht in onze dochter te krijgen. Voor haar is het namelijk ook erg zwaar. Zo nu en dan hebben we ook samen gesprekken waarin we allemaal aan kunnen geven waar we tegenaan lopen. In het begin was dit erg pittig, maar nu vooral nuttig en fijn.
Het leren leven met een kind met ass is zwaar, hoe lief onze dochter ook is. Het legt een grote druk op het gezin en dus ook op de relatie. De toekomst is ook erg onzeker, daarom kijken we vooral naar het nu. Wat hebben we nu bereikt t.o.v. paar jaar terug (heftige meltdowns).
Ik eens je veel wijsheid en geduld ! Vergeet ook jezelf, relatie en gezin niet !
Het leren leven met een kind met ass is zwaar, hoe lief onze dochter ook is. Het legt een grote druk op het gezin en dus ook op de relatie. De toekomst is ook erg onzeker, daarom kijken we vooral naar het nu. Wat hebben we nu bereikt t.o.v. paar jaar terug (heftige meltdowns).
Ik eens je veel wijsheid en geduld ! Vergeet ook jezelf, relatie en gezin niet !
dinsdag 11 juli 2023 om 18:30
Fijn om jullie bespiegelingen te lezen, zet weer aan tot denken.
Waarom een baantje? Het móet niet, maar nu ontvangen mijn zoons een best aardige aanvullende beurs en hoeven voor dat geld dus eigenlijk niets te doen, de OV-kaart is er natuurlijk ook bij. Wij betalen hun college- en schoolgeld, het rijbewijs krijgen ze van oma. Ik ben een beetje bang dat ze zo niet leren dat het geld later in het leven wellicht niet zomaar meer aan komt waaien. Een beetje arbeidservaring opdoen lijkt me goed. In elk geval íets doen, al is het maar onkruid wieden in onze eigen tuin, stofzuigen, dat soort dingen. Maar dat komt ook allemaal maar moeizaam voor elkaar.
Zelf was ik ook niet zo van de bijbaantjes als tiener, dat is wel zo. Alleen in het bedrijf van mijn ouders werkte ik een paar uur in de week mee en dat vond ik verschrikkelijk, omdat de tijd dan voorbij króóp. Ik ga heel slecht op 'vastzitten', geen vrijheid hebben ook al zou ik op dat moment helemaal niet per se iets anders willen doen. Wellicht de reden dat ik al jaren zelfstandig ondernemer ben. Ik ken geen mensen die zo veel uren werken als ik, dus mijn niet zo actieve houding als tiener was daarvoor geen voorspellende waarde, haha. Hm, goed inzicht wel
(aan de andere kant, in die tijd - jaren '80 - was het nog lang zo ingeburgerd niet als nu dat tieners werken)
Waarom een baantje? Het móet niet, maar nu ontvangen mijn zoons een best aardige aanvullende beurs en hoeven voor dat geld dus eigenlijk niets te doen, de OV-kaart is er natuurlijk ook bij. Wij betalen hun college- en schoolgeld, het rijbewijs krijgen ze van oma. Ik ben een beetje bang dat ze zo niet leren dat het geld later in het leven wellicht niet zomaar meer aan komt waaien. Een beetje arbeidservaring opdoen lijkt me goed. In elk geval íets doen, al is het maar onkruid wieden in onze eigen tuin, stofzuigen, dat soort dingen. Maar dat komt ook allemaal maar moeizaam voor elkaar.
Zelf was ik ook niet zo van de bijbaantjes als tiener, dat is wel zo. Alleen in het bedrijf van mijn ouders werkte ik een paar uur in de week mee en dat vond ik verschrikkelijk, omdat de tijd dan voorbij króóp. Ik ga heel slecht op 'vastzitten', geen vrijheid hebben ook al zou ik op dat moment helemaal niet per se iets anders willen doen. Wellicht de reden dat ik al jaren zelfstandig ondernemer ben. Ik ken geen mensen die zo veel uren werken als ik, dus mijn niet zo actieve houding als tiener was daarvoor geen voorspellende waarde, haha. Hm, goed inzicht wel
(aan de andere kant, in die tijd - jaren '80 - was het nog lang zo ingeburgerd niet als nu dat tieners werken)
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 11 juli 2023 om 19:11
Ik vind het onzin, dat gedoe over pubers die moeten werken. Wat mij betreft hebben pubers (diagnose of niet) al genoeg aan hun kop. Maar ik ben natuurlijk geen onmens, als ze per se willen werken dan help ik ze. Zo heb ik dochter geholpen aan een baantje bij mij op de wasserij, lekker veilig en na een paar vakanties deed ze het beter dan de gemiddelde volwassen uitzendkracht 
. Zoon heeft op zijn 15e een krantenwijk genomen, en hem heb ik nogal heel stevig geholpen toen het even niet zo lekker met hem ging (lees ik heb de hele wijk een half jaar voor hem gereden ).
En ik heb niet de indruk dat mijn gepamper nou heel erg funest is geweest. Dochter heeft inmiddels een betaalde functie waar ik alleen maar van kan dromen, en zoon doet zijn krantenwijk intussen weer helemaal zelf en heeft helemaal zelf gesolliciteerd op een stageplek en is nog aangenomen ook.
En op allebei ben ik even trots. Erger nog: als ze geen betaald werk hadden gehad was ik ook trots op ze geweest. En dat ik ze allebei enigszins heb kunnen helpen ben ik ook al trots op, ben ik toch niet zo'n verrotte ouder als ik wel dacht
. Zoon heeft op zijn 15e een krantenwijk genomen, en hem heb ik nogal heel stevig geholpen toen het even niet zo lekker met hem ging (lees ik heb de hele wijk een half jaar voor hem gereden ).En ik heb niet de indruk dat mijn gepamper nou heel erg funest is geweest. Dochter heeft inmiddels een betaalde functie waar ik alleen maar van kan dromen, en zoon doet zijn krantenwijk intussen weer helemaal zelf en heeft helemaal zelf gesolliciteerd op een stageplek en is nog aangenomen ook.
En op allebei ben ik even trots. Erger nog: als ze geen betaald werk hadden gehad was ik ook trots op ze geweest. En dat ik ze allebei enigszins heb kunnen helpen ben ik ook al trots op, ben ik toch niet zo'n verrotte ouder als ik wel dacht
dinsdag 11 juli 2023 om 19:39
Het is zo herkenbaar allemaal. Het blijft altijd een grote zorg. Hier een zoon van 14 met ASS en ADHD. Hij gaat naar 3 VWO en het leek eigenlijk heel goed te gaan op sociaal vlak de laatste twee jaar. Hij had een vriendengroepje op school waar hij af en toe leuke dingen mee deed, heeft verkering gehad, heeft een bijbaantje gehad, sport veel.
En toch lukt het hem nu weer niet om zijn vrienden te houden. Dit blijft lastig voor hem. Hij heeft heel weinig interesses, alleen maar gamen en auto’s. Hij kan niet gewoon kletsen, behalve over bovengenoemde 2 onderwerpen, hij kan niet gek doen (of maakt dan een grap die te ver gaat of net niet leuk is bijvoorbeeld). En nu lijkt het erop dat hij uit de vriendengroep ligt. Zijn verkering is uit. Zijn bijbaantje was te zwaar dus is hij ermee gestopt (helemaal terecht hoor, daar ben ik niet rouwig om). En nu heeft hij ineens maar weer alleen maar het gamen, zijn sport (individuele sport, 3x per week) en 2 vrienden vanuit onze oude woonplaats, 100km verderop die hij dus weinig ziet, maar waar het wel altijd leuk mee is. Daar gamet hij ook veel mee. Andere gamevrienden lijkt hij ook niet te kunnen behouden, ik weet niet waarom niet. Misschien te heftig in zijn gedrag tijdens het gamen.
Het zielige is, hij heeft nu 2 jaar geproefd aan een leven met een vriendengroep en verkering met leuke dingen doen in het weekend of na schooltijd. En dat valt nu weg. En dat mist hij. En daar word ik dan weer verdrietig van. Hij komt volgend jaar wel in een andere klas (de rest van de groep blijft of zitten, of gaat van school, of gaat een niveau lager doen), ik hoop maar dat daar iemand in zit waar hij een klik mee heeft. Maar het zal een klein klasje worden. Ben benieuwd.
Hij kan zichzelf niet vermaken, behalve de hele dag gamen en soms sporten. Verder komt hij amper van zijn kamer. Hij vindt ook vrijwel niks leuk, wil met mij of mijn man heel weinig doen. Hem toch ‘dwingen’ om mee te gaan werkt echt niet, dan is zijn humeur en gedrag echt niet leuk, dus dat doen we ook niet meer. Maar het voelt zo slecht om hem de hele dag te laten gamen. Hij wil ook de hele dag eten, met name ongezonde dingen. Dit wil ik niet en gelukkig luistert hij daar nog naar. Van zichzelf heeft hij geen enkele rem en eet hij door tot hij ziek wordt. Gelukkig is hij wel heel slank en gespierd, door het sporten en de hele dag wiebelen/bewegen (door de ADHD).
Ik kijk enerzijds uit naar de vakantie, maar ik zie er ook een beetje tegenop, hoe zal het gaan al die weken zonder structuur. Ik worstel zelf ook erg met mijn verwachtingen en die van hem. Toen ik 14 was stond ik al in de disco in het buurthuis met vriendinnen en sprak ik vaak af. Zijn leven is zo anders.
Lastig vind ik ook dat ik hem zo moeilijk kan peilen. Hij praat liever niet over lastige dingen, dus ik kan niet goed inschatten in hoeverre hij doorheeft dat hij uit de groep ligt en hoe hij zich daaronder voelt. Mijn man (zelfde karakter als zoon) zegt dat zoon er niet zoveel last van heeft, ik denk dat hij er best wel last van heeft. Maar ik weet het niet. Ik weet ook niet waar ik goed aan doe, er juist wel over beginnen of het laten. Er is bij ons helaas geen hulpverlening betrokken. Na jaren zoeken en proberen heb ik de hoop opgegeven dat iemand ons kan helpen.
En toch lukt het hem nu weer niet om zijn vrienden te houden. Dit blijft lastig voor hem. Hij heeft heel weinig interesses, alleen maar gamen en auto’s. Hij kan niet gewoon kletsen, behalve over bovengenoemde 2 onderwerpen, hij kan niet gek doen (of maakt dan een grap die te ver gaat of net niet leuk is bijvoorbeeld). En nu lijkt het erop dat hij uit de vriendengroep ligt. Zijn verkering is uit. Zijn bijbaantje was te zwaar dus is hij ermee gestopt (helemaal terecht hoor, daar ben ik niet rouwig om). En nu heeft hij ineens maar weer alleen maar het gamen, zijn sport (individuele sport, 3x per week) en 2 vrienden vanuit onze oude woonplaats, 100km verderop die hij dus weinig ziet, maar waar het wel altijd leuk mee is. Daar gamet hij ook veel mee. Andere gamevrienden lijkt hij ook niet te kunnen behouden, ik weet niet waarom niet. Misschien te heftig in zijn gedrag tijdens het gamen.
Het zielige is, hij heeft nu 2 jaar geproefd aan een leven met een vriendengroep en verkering met leuke dingen doen in het weekend of na schooltijd. En dat valt nu weg. En dat mist hij. En daar word ik dan weer verdrietig van. Hij komt volgend jaar wel in een andere klas (de rest van de groep blijft of zitten, of gaat van school, of gaat een niveau lager doen), ik hoop maar dat daar iemand in zit waar hij een klik mee heeft. Maar het zal een klein klasje worden. Ben benieuwd.
Hij kan zichzelf niet vermaken, behalve de hele dag gamen en soms sporten. Verder komt hij amper van zijn kamer. Hij vindt ook vrijwel niks leuk, wil met mij of mijn man heel weinig doen. Hem toch ‘dwingen’ om mee te gaan werkt echt niet, dan is zijn humeur en gedrag echt niet leuk, dus dat doen we ook niet meer. Maar het voelt zo slecht om hem de hele dag te laten gamen. Hij wil ook de hele dag eten, met name ongezonde dingen. Dit wil ik niet en gelukkig luistert hij daar nog naar. Van zichzelf heeft hij geen enkele rem en eet hij door tot hij ziek wordt. Gelukkig is hij wel heel slank en gespierd, door het sporten en de hele dag wiebelen/bewegen (door de ADHD).
Ik kijk enerzijds uit naar de vakantie, maar ik zie er ook een beetje tegenop, hoe zal het gaan al die weken zonder structuur. Ik worstel zelf ook erg met mijn verwachtingen en die van hem. Toen ik 14 was stond ik al in de disco in het buurthuis met vriendinnen en sprak ik vaak af. Zijn leven is zo anders.
Lastig vind ik ook dat ik hem zo moeilijk kan peilen. Hij praat liever niet over lastige dingen, dus ik kan niet goed inschatten in hoeverre hij doorheeft dat hij uit de groep ligt en hoe hij zich daaronder voelt. Mijn man (zelfde karakter als zoon) zegt dat zoon er niet zoveel last van heeft, ik denk dat hij er best wel last van heeft. Maar ik weet het niet. Ik weet ook niet waar ik goed aan doe, er juist wel over beginnen of het laten. Er is bij ons helaas geen hulpverlening betrokken. Na jaren zoeken en proberen heb ik de hoop opgegeven dat iemand ons kan helpen.
dinsdag 11 juli 2023 om 20:31
Voor dat geld moeten ze hun best doen op school.Yella78 schreef: ↑11-07-2023 18:30Fijn om jullie bespiegelingen te lezen, zet weer aan tot denken.
Waarom een baantje? Het móet niet, maar nu ontvangen mijn zoons een best aardige aanvullende beurs en hoeven voor dat geld dus eigenlijk niets te doen, de OV-kaart is er natuurlijk ook bij. Wij betalen hun college- en schoolgeld, het rijbewijs krijgen ze van oma. Ik ben een beetje bang dat ze zo niet leren dat het geld later in het leven wellicht niet zomaar meer aan komt waaien. Een beetje arbeidservaring opdoen lijkt me goed. In elk geval íets doen, al is het maar onkruid wieden in onze eigen tuin, stofzuigen, dat soort dingen. Maar dat komt ook allemaal maar moeizaam voor elkaar.
Wat een raar idee dat ze daar niets voor hoeven doen.
Ik had het vanmiddag even met mijn oudste (24) over dit topic en die vroeg zich af waarom volwassenen het blijkbaar hun taak vinden om kinderen zoveel mogelijk te pesten.
Onder het mom van 'later...'
Wat voor beeld geef je zo'n kind mee over het volwassen leven?
Maar goed, ik denk echt dat dat hele idee dat kinderen vooral niet teveel gepamperd moeten worden echt totaal verkeerd ingevuld wordt.
Daarin wordt namelijk volledig voorbijgegaan aan de behoeftes van ieder individueel kind.
Zoals mijn ene kind tot zijn 16e niet alleen met het OV kon en mijn andere kind dat op z'n 8e al alleen kon.
Die onzelfstandige OV-er van mij studeert nu in een andere stad en reist dagelijks met het OV.
Die zelfstandige OV-er van mij zit alleen nog maar op zijn kamer omdat ie de stress van de buitenwereld niet aankan.
Ik denk, nogmaals, dat je dat allemaal niet kunt (en hoeft te) sturen. Zorgen dat je er bent als je nodig bent en verder gewoon een beetje kijken wat er gebeurt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 20:34
Zijn jullie zo enorm bijzonder dan?Lente19251003- schreef: ↑11-07-2023 19:39Er is bij ons helaas geen hulpverlening betrokken. Na jaren zoeken en proberen heb ik de hoop opgegeven dat iemand ons kan helpen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 20:58
Een beetje kijken wat er gebeurt, maar tot hoe ver dan? Dat is volgens mij waar het in dit topic vooral om gaat. En dat je daar enorm onzeker over kunt zijn. Vergelijk het met iets anders, stel dat je kind (in dit voorbeeld even los van de wet) veel alcohol drinkt. Waar ligt dan de grens? Dan zou je het toch niet goedvinden lijkt mij als dat te vaak wordt. Maar wat is te vaak en wat is te veel? Elke week één keer een groot aantal glazen? Elke week drie keer twee pilsjes? Elke dag één? Elke dag twee? Een per week? Dat is net zo lastig te bepalen als bijvoorbeeld hoeveel uur gamen wel of niet goed is. Of snoepen/te veel eten, als je ziet dat je kind uitdijt, moet je dat dan ook maar laten gaan? Het verschilt per kind hoe schadelijk iets is, maar als ouder is dat vaak zo lastig te bepalen. Vers twee is nog of je er ook iets mee/tegen kunt doen. Daar gaat het om. Je hebt zorgen, maar weet niet precies of die terecht zijn en wat wel of niet de consequenties van je aanpak (of niet-aanpakken) zullen zijn op langere termijn.
yella78 wijzigde dit bericht op 11-07-2023 20:59
0.97% gewijzigd
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 11 juli 2023 om 20:59
Tja, zo komt het op mij over.
Want hoezo kan niemand jullie helpen?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 21:08
Bottom line is dat je m.i. enorm moet uitkijken dat je je eigen verwachtingen niet op je kind projecteert.Yella78 schreef: ↑11-07-2023 20:58Een beetje kijken wat er gebeurt, maar tot hoe ver dan? Dat is volgens mij waar het in dit topic vooral om gaat. En dat je daar enorm onzeker over kunt zijn. Vergelijk het met iets anders, stel dat je kind (in dit voorbeeld even los van de wet) veel alcohol drinkt. Waar ligt dan de grens? Dan zou je het toch niet goedvinden lijkt mij als dat te vaak wordt. Maar wat is te vaak en wat is te veel? Elke week één keer een groot aantal glazen? Elke week drie keer twee pilsjes? Elke dag één? Elke dag twee? Een per week? Dat is net zo lastig te bepalen als bijvoorbeeld hoeveel uur gamen wel of niet goed is. Of snoepen/te veel eten, als je ziet dat je kind uitdijt, moet je dat dan ook maar laten gaan? Het verschilt per kind hoe schadelijk iets is, maar als ouder is dat vaak zo lastig te bepalen. Vers twee is nog of je er ook iets mee/tegen kunt doen. Daar gaat het om. Je hebt zorgen, maar weet niet precies of die terecht zijn en wat wel of niet de consequenties van je aanpak (of niet-aanpakken) zullen zijn op langere termijn.
Maar ik heb me altijd al verbaasd over hoe sturend sommige ouders zijn. Wat natuurlijk ook van alles over mij zegt, want ik wil vooral mijn ideeën niet aan iemand anders opleggen.
Toch denk ik dat het voornamelijk neerkomt op het goede voorbeeld geven en niet denken dat alles maakbaar is.
Een kind dat weinig initiatief neemt zal wrsch nooit haantje de voorste worden.
Ik drink zelf geen alcohol, mijn kinderen hebben het ook nog nooit gedronken.
Ik ben zelf arbeidsongeschikt en heb mijn kinderen dan ook vooral meegegeven dat werken nu eenmaal niet voor iedereen haalbaar is en dat je ook waardevol bent zonder baan.
Kinderen met een diagnose (ASS bijv) hebben problemen, anders kwam er geen diagnose.
Die problemen kun je niet oplossen door ze te pushen dingen te doen die ze nu eenmaal niet in zich hebben.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 21:19
Erg herkenbaar ! Voor ons waren alle vakanties (zomer, herfst etc) en weekenden een drama, maar langzamerhand hebben wij geleerd structuur aan te brengen door vooraf met onze dochter een planning te maken en voor te bereiden. Dit geldt eigenlijk op alle gebieden: vakantie, weekend, school ect. School helpt ons ook erg goed: aanspreek persoon voor haar, extra tijd voor toetsen zoals bij dislexie ondanks de erg hoge cijfers, koptelefoon in klas voor rust. Thuis huiswerk maken/leren lukt haar niet, op school mag ze tot 5 uur blijven om daar te leren. Dat is haar leeromgeving waar haar masker opheeft. In het weekend moeten we het loslaten als het niet lukt, anders werkt het averechts met zware meltdowns als resultaat.Lente19251003- schreef: ↑11-07-2023 19:39Ik kijk enerzijds uit naar de vakantie, maar ik zie er ook een beetje tegenop, hoe zal het gaan al die weken zonder structuur. Ik worstel zelf ook erg met mijn verwachtingen en die van hem. Toen ik 14 was stond ik al in de disco in het buurthuis met vriendinnen en sprak ik vaak af. Zijn leven is zo anders.
Onze verwachtingen waren niet reëel en we hebben die los moeten laten. Dat vergt oefening en veel geduld. Ik kon er persoonlijk slecht mee omgaan (en nog soms) wat bij mij o.a. tot een burnout/depressie leidde. Uiteindelijk ben ik een beetje leren begrijpen hoe haar beleving is en moeten we als gezin ermee leren omgaan.
Goede begeleiding (Triversum dus voor ons) en veel praten met partner heeft ons geholpen. Ik wil niet weten hoe het gegaan was zonder die hulp. Nee we zijn er nog lang niet, nieuwe opgaves dienen zich steeds weer aan. Toekomstbeeld is anders dan we voor ogen hadden, dat moeten we ook leren accepteren. Het heeft zijn weerslag op het gezin, maar we zijn we er nog !
dinsdag 11 juli 2023 om 21:35
Het is eigenlijk vooral je eigen onzekerheid loslaten en vertrouwen hebben in je kind. Heb ik moeten leren met vallen en opstaan. Ik ben nu enorm trots op mijn veertienjarige zoon met ass. Hij zit niet op een sport, snapt net een beetje hoe je moet plannen en leren, gaat nu makkelijk naar school, het eerste jaar was een drama.
Nu het net vakantie is, zit hij voornamelijk op zijn kamer te gamen met vrienden. Als we op vakantie gaan, leggen we van tevoren precies uit waar we naar toe gaan.
Ik merk dat als ik het los laat, hij juist meer eigen initiatief neemt.
En de meeste pubers willen niet gezellig samen iets doen met hun ouders. Mijn zus zonder diagnose heeft gedurende haar puberteit de hele dag voor tmf gehangen, was niet van de bank te branden.
De huidige wereld zit vol prikkels, hun hele belevingswereld staat op zijn kop, dankzij de hormonen.
Ik denk, net als solomio, dat ze dondersgoed aanvoelen dat je als ouders niet tevreden bent over je kind. Ik ben bang dat daardoor de passiviteit alleen maar groter wordt, doordat ze die druk als zeer belastend ervaren.
Nu het net vakantie is, zit hij voornamelijk op zijn kamer te gamen met vrienden. Als we op vakantie gaan, leggen we van tevoren precies uit waar we naar toe gaan.
Ik merk dat als ik het los laat, hij juist meer eigen initiatief neemt.
En de meeste pubers willen niet gezellig samen iets doen met hun ouders. Mijn zus zonder diagnose heeft gedurende haar puberteit de hele dag voor tmf gehangen, was niet van de bank te branden.
De huidige wereld zit vol prikkels, hun hele belevingswereld staat op zijn kop, dankzij de hormonen.
Ik denk, net als solomio, dat ze dondersgoed aanvoelen dat je als ouders niet tevreden bent over je kind. Ik ben bang dat daardoor de passiviteit alleen maar groter wordt, doordat ze die druk als zeer belastend ervaren.
dinsdag 11 juli 2023 om 21:38
Lisava schreef: ↑11-07-2023 21:35Het is eigenlijk vooral je eigen onzekerheid loslaten en vertrouwen hebben in je kind. Ik ben enorm trots op mijn veertienjarige met ass. Hij zit niet op een sport, snapt net een beetje hoe je moet plannen en leren, gaat nu makkelijk naar school, het eerste jaar was een drama.
Nu het net vakantie is, zit hij voornamelijk op zijn kamer te gamen met vrienden. Als we op vakantie gaan, leggen we van tevoren precies uit waar we naar toe gaan.
Ik merk dat als ik het los laat, hij juist meer eigen initiatief neemt.
En de meeste pubers willen niet gezellig samen iets doen met hun ouders. Mijn zus zonder diagnose heeft gedurende haar puberteit de hele dag voor tmf gehangen, was niet van de bank te branden.
De huidige wereld zit vol prikkels, hun hele belevingswereld staat op zijn kop, dankzij de hormonen.
Ik denk, net als solomio, dat ze dondersgoed aanvoelen dat je als ouders niet tevreden bent over je kind. Ik ben bang dat daardoor de passiviteit alleen maar groter wordt, doordat ze die druk als zeer belastend ervaren.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 11 juli 2023 om 22:32
Klopt allemaal. Ik vind 14 jaar wel nog wat anders dan 18 en 19 (leeftijden van mijn zoons).
Pushen op dingen die iemand nu eenmaal niet in zich heeft is zinloos en schadelijk, dat ben ik wel met je eens Solomio, maar het gaat er juist in dit topic (mijns inziens) om dat het dus soms heel lastig te bepalen is wat een kind wel of niet in zich heeft. Ik vind dat althans wel lastig. Wat werk (of andere 'nieuwe' dingen) betreft, soms moet iemand toch ook gewoon een drempel over? Onze neef bijvoorbeeld wilde nooit iets dat nieuw was. Hij ging ook niet werken, niet omdat hij dat niet wilde of niet kon, maar omdat hij niet wist hoe hij die eerste stap moest zetten. Dat onbekende maakte dat hij blokkeerde, niet verder kon denken. Toen mijn schoonzus hem uiteindelijk dan toch had overgehaald om te solliciteren bij de supermarkt en dat ook een beetje met hem geoefend had, heeft hij daar met veel plezier jarenlang een bijbaan gehad (klom al snel op van vakkenvuller tot caissier en daarna bij de klantenservice). Hij snapte toen niet goed meer wat hem eerder had tegengehouden. Als mijn schoonzus had gedacht 'laat maar zitten, hij zal het wel niet aan kunnen' (hij heeft ook ASS-kenmerken) dan had hij die stap niet gezet. Daarmee wil ik niet zeggen dat dat altijd opgaat, maar dat is het hem dus juist, waar doe je goed aan en waaraan niet? Fijn om daar hier ervaringen over te kunnen delen, toch?
Pushen op dingen die iemand nu eenmaal niet in zich heeft is zinloos en schadelijk, dat ben ik wel met je eens Solomio, maar het gaat er juist in dit topic (mijns inziens) om dat het dus soms heel lastig te bepalen is wat een kind wel of niet in zich heeft. Ik vind dat althans wel lastig. Wat werk (of andere 'nieuwe' dingen) betreft, soms moet iemand toch ook gewoon een drempel over? Onze neef bijvoorbeeld wilde nooit iets dat nieuw was. Hij ging ook niet werken, niet omdat hij dat niet wilde of niet kon, maar omdat hij niet wist hoe hij die eerste stap moest zetten. Dat onbekende maakte dat hij blokkeerde, niet verder kon denken. Toen mijn schoonzus hem uiteindelijk dan toch had overgehaald om te solliciteren bij de supermarkt en dat ook een beetje met hem geoefend had, heeft hij daar met veel plezier jarenlang een bijbaan gehad (klom al snel op van vakkenvuller tot caissier en daarna bij de klantenservice). Hij snapte toen niet goed meer wat hem eerder had tegengehouden. Als mijn schoonzus had gedacht 'laat maar zitten, hij zal het wel niet aan kunnen' (hij heeft ook ASS-kenmerken) dan had hij die stap niet gezet. Daarmee wil ik niet zeggen dat dat altijd opgaat, maar dat is het hem dus juist, waar doe je goed aan en waaraan niet? Fijn om daar hier ervaringen over te kunnen delen, toch?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 11 juli 2023 om 22:54
Tuurlijk, absoluut! Bij mij werkt het nu, ik weet niet hoe het over een paar jaar gaat. Iets voor de eerste keer moeten doen en dat enorm spannend vinden, is heel herkenbaar, trouwens. Ik heb geleerd om dingen te veralgemeniseren: iedereen vindt iets nieuws spannend. Dan heeft hij niet het idee dat zoiets alleen hem in de weg staat, vanwege zijn ass.
Mijn zoon is wel redelijk duidelijk in wat hij weliswaar eng vindt, maar toch wel graag zou willen. Dan gaan we ervoor, maar ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen anders is.
Mijn zoon is wel redelijk duidelijk in wat hij weliswaar eng vindt, maar toch wel graag zou willen. Dan gaan we ervoor, maar ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen anders is.
woensdag 12 juli 2023 om 07:54
Tja, jij legt enorm de nadruk op dat een zetje kan helpen.Yella78 schreef: ↑11-07-2023 22:32Klopt allemaal. Ik vind 14 jaar wel nog wat anders dan 18 en 19 (leeftijden van mijn zoons).
Pushen op dingen die iemand nu eenmaal niet in zich heeft is zinloos en schadelijk, dat ben ik wel met je eens Solomio, maar het gaat er juist in dit topic (mijns inziens) om dat het dus soms heel lastig te bepalen is wat een kind wel of niet in zich heeft. Ik vind dat althans wel lastig. Wat werk (of andere 'nieuwe' dingen) betreft, soms moet iemand toch ook gewoon een drempel over? Onze neef bijvoorbeeld wilde nooit iets dat nieuw was. Hij ging ook niet werken, niet omdat hij dat niet wilde of niet kon, maar omdat hij niet wist hoe hij die eerste stap moest zetten. Dat onbekende maakte dat hij blokkeerde, niet verder kon denken. Toen mijn schoonzus hem uiteindelijk dan toch had overgehaald om te solliciteren bij de supermarkt en dat ook een beetje met hem geoefend had, heeft hij daar met veel plezier jarenlang een bijbaan gehad (klom al snel op van vakkenvuller tot caissier en daarna bij de klantenservice). Hij snapte toen niet goed meer wat hem eerder had tegengehouden. Als mijn schoonzus had gedacht 'laat maar zitten, hij zal het wel niet aan kunnen' (hij heeft ook ASS-kenmerken) dan had hij die stap niet gezet. Daarmee wil ik niet zeggen dat dat altijd opgaat, maar dat is het hem dus juist, waar doe je goed aan en waaraan niet? Fijn om daar hier ervaringen over te kunnen delen, toch?
Mijn nadruk ligt op dat ik niet geloof in zetjes als iemand zelf niet wil.
Als iemand een bijbaantje wil en daar even een zetje bij nodig heeft vind ik dat echt iets anders dan wanneer jij als ouder vindt dat je kind moet werken in de zomervakantie en je daar dus 'even een zetje bij geeft'.
Natuurlijk is die balans lastig, maar ik lees vaak weinig compassie met en veel druk op de pubers.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 12 juli 2023 om 09:09
Nieuw account aangemaakt want dit komt me veel te bekend voor. Hier ook een kind met ass en adhd en puber/net volwassen en ook heel erg passief. Ik ben niet van het afwachten en lijdzaam toezien. Ik vind niet werken bijna altijd een slecht idee. Ik vind als je zelf niet kan werken dit als serieuze optie zien voor je eigen nazaat ook niet bij mijn opvoeding passen. Hier leer ik dat je altijd dingen wel kan en dat het glas altijd halfvol is. Nee is pas een optie als het echt een optie is. Ik ben denk ik in de ogen van sommige andere ouders wat pusheriger. Maar van ons kind werd ook gezegd dat die wellicht in de wajong zou komen. Nou ik heb er alles aan gedaan om dat vooralsnog te voorkomen. Er is een startkwalificatie en hij heeft werk. Het is altijd vallen en opstaan maar als ik hem laat liggen ligt hij er een jaar later nog. Van passiviteit komt passiviteit. Ass of niet je mag van mij best in de benen. Genoeg dat je wel kan. En genoeg ass' ers die ook gewoon meedraaien. Afhankelijk natuurlijk van de ernst van je beperking maar er in gaan lopen hangen en alles maar goedvinden is niet mijn stijl. Ja hier vindt hij dingen eng en is hij snel overprikkeld en hebben we echt de nodige drama gehad (en nog steeds) maar 24-7 gamen (hij is nu volwassen dus niet meer aan de orde) vond ik niet goed. Alleen maar met je kop in die telefoon idemdito. Hij heeft 2 jaar niet op school gezeten wegens allerlei omstandigheden maar we hebben er alles aan gedaan hem weer in het systeem te krijgen. Dat heeft wel iets met hem gedaan maar hij is nu achteraf ook blij dat we hebben doorgezet met hem. Want nu met een diploma wordt het leven nu eenmaal makkelijker. Net als met rijles. Hij wou niet en zette geen stappen. Ik heb het geregeld en hem een auto ingeduwd. Nu vindt hij rijden super leuk en is er goed in. Dus ja ik sta er anders in dan sommige. Al is mijn zoon flink autistisch (en adhd en hb) niks doen kan altijd nog en ik ben er voor om te kijken wat wel kan. Het gaat er bij mij niet in dat dat hele dagen in je nest liggen gamen betekent. Sorry maar wat deden de autisten dan 50 jaar geleden? Ik vind dit echt iets van deze tijd en ik ben echt geen oude doos maar ik vind stimuleren en je nest uit komen zolang je onder mijn dak woont wel een voorwaarde. Ik accepteer geen gelapzwans in mijn huis (oke prima als je dat even wil doen maar geen jaren)
wendys wijzigde dit bericht op 12-07-2023 09:10
0.30% gewijzigd
woensdag 12 juli 2023 om 13:25
Nou, proficiat hoor. Perfecte moeders, ze bestaan blijkbaar. Maar wel te laf om onder een bekend account te posten blijkbaar. Ik ben wel heel benieuwd hoe je kind zich voelt.
Word je daar nou blij van, andere ouders ff de grond intrappen?
Word je daar nou blij van, andere ouders ff de grond intrappen?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
