Kinderen
alle pijlers
Mijn puber wil niks
woensdag 31 mei 2023 om 13:44
Hij is inmiddels 15, zit in 2 havo (blijven zitten), heeft 1 vriend die hij ongeveer eens per maand ziet en een sociaal leven online. Hij vindt z'n broertje een etterbak, heeft veel behoefte aan alleen zijn, wil geen bijbaan (is daar in mijn ogen ook nog niet klaar voor) en wordt belemmerd door autisme. Het is een lieverd, heeft zo zijn eigen kijk op de wereld, is totaal niet geïnteresseerd in social media, heeft weinig aansluiting op school, wil niet op een sport. Hij heeft een bijzonder gevoel voor humor, komt soms nogal ongepast uit de hoek, geeft niks om zijn uiterlijk. Ik krijg nog vaak knuffels van hem, hij vindt soms dat ik teveel op zijn nek zit en ik zoek een balans tussen hem de ruimte geven en begeleiden (wat hij echt wel nodig heeft. Wegens zijn ass loopt hij bijvoorbeeld gerust in te kleine of vieze kleding, vergeet zijn tanden te poetsen, vergeet zijn veters te strikken, stopt soms ondoordacht een vinger in zijn neus, is niet schoon op zichzelf, eet heel eenzijdig). En mijn zoon is ogenschijnlijk tevreden, zit best oké in zijn vel, de wereld gaat wel wat langs hem heen. Hij onderneemt vrijwel niks. Het liefst hangt hij op zijn bed met een scherm voor zijn neus. Dat kan hij heel lang volhouden.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
Hij krijgt hulpverlening om te werken aan een positief zelfbeeld en weerbaarheid.
Hij krijgt extra ondersteuning op school van een leerlingbegeleider. Zijn cijfers gaan nu best oké, thank god! Om hulp vraagt hij nooit.
Zelf ben ik druk met de acceptatie van dit alles. Niet per se de acceptatie van mijn zoon, maar wel de acceptatie dat zijn ass nooit meer overgaat. Dat ik mijn rol als moeder van een puber anders had verwacht. Dat het vooralsnog onduidelijk is hoe lang hij nog ondersteuning moet krijgen en hoe dat er dan uitziet. Dat ik soms zo moe ben. Van het ondertitelen en de zorgen. Het is zo'n mooie vent, met in mijn ogen zo'n terug getrokken leven. En ik ben zo bang dat hij eenzaam is/wordt.
De ene dag ben ik super positief en vol vertrouwen. De volgende dag vliegt het me aan, heb ik verdriet en verlang ik naar 'normaal'. En ben ik aan het vergelijken... lees ik bijvoorbeeld het topic over hoelaat de puber thuis moet zijn in de avond. Ik denk dan alleen maar; had mijn zoon maar een sociaal leven en ging hij maar eens naar buiten met een groepje leeftijdsgenoten... Terwijl hij zelf dat verlangen nooit heeft (uitgesproken).
Ik ben op zoek naar verhalen van ouders die zich ook zo'n zorgen kunnen maken. En die ook zoeken naar een balans tussen loslaten en beschermen. En naar herkenning, tips en succesverhalen.
vrijdag 2 juni 2023 om 11:56
Precies dit.Zoggellia schreef: ↑02-06-2023 11:53oh wauw, dit raakt me om een andere reden.
Mijn kind heeft wel een handicap (maar geen ASS), waar - zo leren we de laatste tijd - ook in de prikkelverwerking iets verstoord lijkt. Een van de problemen waar we tegen aan lopen is inderdaad een 'groot kind' wat nog niet goed zindelijk is en regelmatig poep-ongelukjes heeft. Dit probleem is voor de buitenwereld bijna onzichtbaar, en voor de mensen die het wel weten: Ze vergeten het steeds en zien de impact niet. Maar het kost zoveel energie om elke week een paar keer een kind te moeten helpen een poepbroek te verschonen. Het feit dat het kind eruit ziet alsof het op dit vlak normaal zou moeten kunnen functioneren maakt het allemaal nog ingewikkelder. En viezer.
vrijdag 2 juni 2023 om 13:05
Ik denk soms terug aan al die dingen die we verkeerd hebben aangepakt met kind uit onwetendheid, en soms nog vind ik het moeilijk te bepalen welk deel voortkomt uit autisme en inderdaad,om je eigen frustratie niet te laten merkenHogebomen schreef: ↑02-06-2023 11:35Het is vooral soms zo lastig om niet of totaal neutraal te reageren. Soms gaat het even goed en dan ineens weer niet. Zonder voor ons (of voor hem) duidelijke aanleiding. Dat is vind ik frustrerend. En wat jij zegt over het reguliere circuit herken ik ook. Mijn zoon voelt ook prikkels als te koud of teveel gegeten niet. Hij werkt zo een heel droog brood naar binnen of een cake... als het maar droge carbs zijn
vrijdag 2 juni 2023 om 14:08
Ik kan dat ook zo denken, terwijl als ik lees dat jij dat gevoel hebt vind ik: je doet het altijd met de beste bedoelingen en het kost nou eenmaal tijd om de gebruiksaanwijzing van je kind (en wellicht van jezelf als moeder) te leren kennen. Wat heb jij eerder gedaan en zou je nu nooit meer op die manier doen of aanpakken?Purplepeanut schreef: ↑02-06-2023 13:05Ik denk soms terug aan al die dingen die we verkeerd hebben aangepakt met kind uit onwetendheid, en soms nog vind ik het moeilijk te bepalen welk deel voortkomt uit autisme en inderdaad,om je eigen frustratie niet te laten merken
zondag 4 juni 2023 om 14:31
En zo had ik afgelopen donderdag en vrijdag echt verdrietige dagen (vol zelfmedelijden en zelfs wat wanhopig), gisteren en vandaag is het heel fijn. Zoon is chill, er gaat wat dingen vanzelf, ik ben met hem 'geef me de 5' aan het oefenen en daar staat ie voor open, hij is wat ondernemend en het is gezellig. Dat bedoelde ik met dat het zo heen en weer kan gaan... Ik verbaas mezelf daar nog steeds over. Over die golven van bezorgdheid en gewoon relaxed en vol vertrouwen zijn. Nu voel ik me weer stabiel en dat zal mijn zoon ook voelen. Ik doe mijn best dit een poos vast te houden, dat is voor iedereen fijner Naast dat ik hier met een professional over ga praten, ben ik benieuwd hoe jullie jezelf in balans weten te houden.
Naast dat ik hier met een professional over ga praten, ben ik benieuwd hoe jullie jezelf in balans weten te houden.
zondag 4 juni 2023 om 14:51
Wij hebben het wrange ‘voordeel’ dat we zorg door co-ouderschap delen. Dat geeft ons elke keer weer tijd om weer op te laden. Dat is volgens mij essentiëel. Je moet ergens kunnen afschakelen en weer opladen.
zondag 4 juni 2023 om 15:51
Dat voordeel hebben wij ook! En dat is zeker helpend. Ook dat we nog goed zijn met elkaar en heel regelmatig in overleg.
zondag 4 juni 2023 om 16:50
Snap ik. Heb ik dan weer niet. Alleenstaand met 24/7 zorg.
Ik begrijp nu wel beter waarom bepaalde dingen me zoveel meer energie leken te kosten dan andere ouders.
Opladen is moeilijk.
zondag 4 juni 2023 om 16:55
Mijn kinderen (inmiddels volwassen) geven aan dat ze mazzel hebben dat ze door een autist zijn opgevoed.
Ik heb zelf mijn jeugd ervaren als een lange aaneenschakeling van tekortschieten, overvraagd worden, onbegrip.
Ik heb mijn kinderen vooral geprobeerd te volgen en zo min mogelijk te sturen en ze vooral mee te geven dat ze er mogen zijn, ongeacht hun successen of prestaties.
Ze zien natuurlijk om zich heen best dat leeftijdsgenoten meer kunnen en meer bereiken en dat vinden ze toch lastig, maar ze zien aan mij dat je ook zonder maatschappelijke carriere een betekenisvol bestaan kunt hebben.
Ik heb zelf mijn jeugd ervaren als een lange aaneenschakeling van tekortschieten, overvraagd worden, onbegrip.
Ik heb mijn kinderen vooral geprobeerd te volgen en zo min mogelijk te sturen en ze vooral mee te geven dat ze er mogen zijn, ongeacht hun successen of prestaties.
Ze zien natuurlijk om zich heen best dat leeftijdsgenoten meer kunnen en meer bereiken en dat vinden ze toch lastig, maar ze zien aan mij dat je ook zonder maatschappelijke carriere een betekenisvol bestaan kunt hebben.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 4 juni 2023 om 17:01
Betekend dat dat de kans groot is dat er nooit een betaalde baan mogelijk zal zijn?Solomio schreef: ↑31-05-2023 14:22Ik herken mijn kinderen heel erg in de OP.
Allebei autisme.
Ik lees vooral dat jij je zorgen maakt over van alles, maar hoe ziet je zoon dat?
Kijk uit dat je jouw verwachtingen niet als leidend neemt, maar dat je probeert aan te sluiten op wat voor je zoon goed is.
Bij de topictitel dacht ik ook aan mij en mijn kinderen (allemaal met autisme): ik wil zelden iets en mijn kinderen idem.
We willen vooral rust.
Je schrijft dat hij nog niet klaar is voor een bijbaantje, maar mss lukt dat sowieso nooit.
De autisten die ik ken hebben hun handen vol aan de gewone basale dagelijkse dingen, daar kan echt geen bijbaantje bij.
Probeer samen met je kind en de hulpverlening uit te vinden wat je kind nodig heeft. Dat is wrsch niet wat jij vindt dat ie nodig heeft en ik denk dat daar je frustratie zit.
zondag 4 juni 2023 om 17:05
Dit vind ik wel heel belangrijk. Toevallig liep het hier dan zo, maar het is niet de via regina he. Je kan ook best een prima leven leiden zonder reisjes en zo. Belangrijkste is dat je zoon zelf gelukkig/tevreden is met zijn leven.Solomio schreef: ↑01-06-2023 06:29Maar ook nu weer projecteer je je eigen ideeën op je zoon.
Blijkbaar wil jij graag dat je zoon socialer wordt, maar waarom?
Nogmaals: laat je eigen ideeën los en kijk waar je kind behoefte aan heeft.
Real life vrienden, reisjes, uitjes, het zijn jouw wensen, maar mss niet die van je zoon.
zondag 4 juni 2023 om 18:48
zondag 4 juni 2023 om 18:50
Veel mensen met autisme weten geen baan te krijgen, of te behouden.
Er zou structureel iets moeten veranderen in de maatschappij. Al deze mensen verdienen een plek.
Ik maak me hier ook zorgen om. Gaat mijn kind het redden? Of keer op keer burnout raken etc etc.
zondag 4 juni 2023 om 19:05
Hallo allemaal, ik volg even mee… hier ook een ass puber van 13 in huis. Hij lijkt het leven allemaal ook wel prima te vinden (net zoals to omschrijft, school, gamen en verder niets) en ik merk dat ik daar ook enorm moeite mee heb. Wat ik eerder bij iemand las was voor mij ook herkenbaar, hij lijkt compleet niet door te hebben dat het leven van leeftijdsgenoten anders verloopt. Ík ben juist degene die zorgen heeft over later, en het sociale.
zondag 4 juni 2023 om 20:30
Zelfde zorg hier.
And who can say why your heart cries, when your love lies? Only time
zondag 4 juni 2023 om 20:33
Mijn kinderen hebben allebei Wajong.
Mijn oudste studeert nu, maar dat kost hem bovenmenselijk veel energie, dus hij krijgt een aangepast rooster.
Mijn jongste kan amper de deur uit, dat geeft al teveel stress.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 4 juni 2023 om 20:49
Daar maak ik me weinig illusies over. Mijn grootste punt is dat hij er zelf niet gelukkig mee is.
Als ie het zelf prima vond had ik er geen probleem mee.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 4 juni 2023 om 20:50
zondag 4 juni 2023 om 20:58
zondag 4 juni 2023 om 20:59
In hoeverre spookt het welzijn van je kinderen door je hoofd? Kun je het soms loslaten? Stuit je op veel onbegrip vanuit je omgeving?
Ik merk dat het niet meehelpt dat we in een prestatiemaatschappij leven, waarbij een succesvolle baan als heel belangrijk wordt gezien en succesvol zijn behelst dan: goed van de tongriem gesneden zijn en status vergaren.
maandag 5 juni 2023 om 06:58
Het welzijn van mijn kinderen spookt 24/7 door mijn hoofd. Mijn omgeving heb ik zorgvuldig samengesteldLisava schreef: ↑04-06-2023 20:59In hoeverre spookt het welzijn van je kinderen door je hoofd? Kun je het soms loslaten? Stuit je op veel onbegrip vanuit je omgeving?
Ik merk dat het niet meehelpt dat we in een prestatiemaatschappij leven, waarbij een succesvolle baan als heel belangrijk wordt gezien en succesvol zijn behelst dan: goed van de tongriem gesneden zijn en status vergaren.
, die hebben veel begrip.De maatschappij is een ander verhaal, maar omdat ik zelf al bijna 30 jaar arbeidsongeschikt ben heb ik wel geleerd om die maatschappelijke verwachtingen te negeren. En ik hoop dat mijn kinderen daarin goed naar mij geluisterd hebben.
Mijn oudste is in september begonnen aan een studie en kwam in de eerste week met het verhaal dat een docent een soort overzicht gegeven had van wat verschillende afgestudeerden verdienen, per studierichting.
Zijn studierichting stond geloof ik onderaan, of op 1 na onderaan.
Vindt ie grappig.
Geld en status interesseert ze gelukkig niks.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 4 juli 2023 om 23:35
Even dit topic uppen… net weer helemaal doorgelezen. Hoe gaat het met jullie? En je zoon/dochter?
Hier op dit moment vrij relaxed, de vakantie is begonnen. Ik ben me er wel van bewust dat zo’n lange vakantie ook kan zorgen voor irritatie. Vooral over het gehang, nu school weg valt. Laten jullie dat los?
Hier op dit moment vrij relaxed, de vakantie is begonnen. Ik ben me er wel van bewust dat zo’n lange vakantie ook kan zorgen voor irritatie. Vooral over het gehang, nu school weg valt. Laten jullie dat los?
woensdag 5 juli 2023 om 12:14
Mijn zoons hebben sinds deze week geen les meer tot het nieuwe schooljaar begint, en de afgelopen weken was het ook al nauwelijks les. Ze gaan het liefst diep in de nacht slapen en liggen dan tot ver in de dag op bed. Taken die ze moeten uitvoeren (vaatwasser, aanrecht schoon, dat soort dingen) gebeuren niet of slecht. Mijn man was er gisteravond helemaal klaar mee en is behoorlijk uit zijn slof geschoten. We hebben besproken dat de jongste werk gaat zoeken en dat in de middagen alle schermen uit blijven. Dat kunnen we echter alleen handhaven als hij elders is, dus bijvoorbeeld ergens aan het werk is. Ik kan een deel van mijn werk thuis doen, maar lang niet elke dag. Punt is dat hij de vorige twee zomers ook 'echt zou gaan werken' maar dat uiteindelijk toch niet gedaan heeft.
De oudste, die dus helaas veel te dik is geworden sinds hij zijn eigen geldzaken beheert vanaf zijn 18e, gaat (samen met mijn man, die ook wat wil afvallen maar lang zo veel niet als zoon) een trainingstraject met voedingsbegeleiding starten, morgen is de intake. Hij vindt het lastig zich daarnaast op nog iets te richten, maar zal behalve die trainingen toch ook echt nog wat moeten doen in de vakantie. Waarschijnlijk zal hij dan regelmatig mee gaan werken bij mij in de zaak.
Ik blijf het een zorg vinden. Zo jammer dat mijn zoons vaak zo passief zijn. De drie kinderen van mijn beste vriendin hebben ook ASS-diagnoses maar werken wel, op verschillende plekken zelfs. Natuurlijk weet ik dat je niet moet en kunt vergelijken, maar ik vraag me weleens af of wij het onze kinderen wellicht niet toch te gemakkelijk hebben gemaakt. Aan de andere kant, onze jongste heeft een tijdje auto's gewassen op zaterdagen, dus toch wel iets gedaan, onze oudste assisteert af en toe bij scheikundepractica op middelbare scholen, daar krijgt hij ook een vergoeding voor. Maar ja, dat ligt natuurlijk stil in de vakantie.
Anyway. Ik hoop enorm dat het afvaltraject bij onze oudste aan zal slaan. Hij is inmiddels maar liefst ruim 25 kg te zwaar, zo verschrikkelijk jammer want ook als hij nu afvalt, zal het een strijd blijven om dat gewicht te behouden.
Voor alle anderen, sterkte in de vakantie...
De oudste, die dus helaas veel te dik is geworden sinds hij zijn eigen geldzaken beheert vanaf zijn 18e, gaat (samen met mijn man, die ook wat wil afvallen maar lang zo veel niet als zoon) een trainingstraject met voedingsbegeleiding starten, morgen is de intake. Hij vindt het lastig zich daarnaast op nog iets te richten, maar zal behalve die trainingen toch ook echt nog wat moeten doen in de vakantie. Waarschijnlijk zal hij dan regelmatig mee gaan werken bij mij in de zaak.
Ik blijf het een zorg vinden. Zo jammer dat mijn zoons vaak zo passief zijn. De drie kinderen van mijn beste vriendin hebben ook ASS-diagnoses maar werken wel, op verschillende plekken zelfs. Natuurlijk weet ik dat je niet moet en kunt vergelijken, maar ik vraag me weleens af of wij het onze kinderen wellicht niet toch te gemakkelijk hebben gemaakt. Aan de andere kant, onze jongste heeft een tijdje auto's gewassen op zaterdagen, dus toch wel iets gedaan, onze oudste assisteert af en toe bij scheikundepractica op middelbare scholen, daar krijgt hij ook een vergoeding voor. Maar ja, dat ligt natuurlijk stil in de vakantie.
Anyway. Ik hoop enorm dat het afvaltraject bij onze oudste aan zal slaan. Hij is inmiddels maar liefst ruim 25 kg te zwaar, zo verschrikkelijk jammer want ook als hij nu afvalt, zal het een strijd blijven om dat gewicht te behouden.
Voor alle anderen, sterkte in de vakantie...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 10 juli 2023 om 23:05
Ik zat door het onderdeel kinderen heen te scrollen en kwam op dit topic terecht.
Ik zal het volgende nu neerzetten, maar w.s. binnen een week ofzo weer weghalen ivm de herkenning...
Ik herken zo onze zoon,14, hierin. Niet alles, maar grotendeels.
Zoon heeft adhd, er is een vermoeden van ass, waarvoor hij ook nog zal worden onderzocht. Dat zou ergens begin van deze zomervakantie zijn, maar het gaat niet zo goed met zijn mentale gesteldheid. En de basis ggz instelling waar hij onderzocht zou worden, hebben nu aangegeven dat hij doorverwezen moet worden naar specialistische ggz... Dus dat betekent nieuwe wachtlijsten, want ze gaan nu helemaal niets meer doen
Verder heeft hij nu 2 jaar vso erop zitten, maar het volgende jaar zal hij het 2de jaar overdoen. En dat zal vanaf dan op speciaal onderwijs zijn. Hij is volledig vastgelopen op school, begeleiding daar mocht niet baten.
Hij is voornamelijk online te vinden, heeft het wel ook over vrienden op school, maar buiten een enkel whatsappje af en toe spreekt hij ze niet.
Met een andere jongen die hij kent via het gamen, appt hij overigens wel.
Hij heeft verder heel weinig aansluiting met leeftijdsgenoten, kan wat ongepast reageren, kan ook te ver doorgaan in een grapje en heeft het totaal niet door als iemand iets eigenlijk niet zo fijn vind.
Met als de zoon in de OP maalt hij niet zo ook zijn uiterlijk. Het boeit onze zoon bv niet zo als hij vieze kleding draagt. Of als hij naar zweet ruikt en echt een douche moet nemen. Of als zijn kleding onder de gaten van onze huisdieren zit, omdat hij ze net daarvoor uitgebreid heeft geknuffeld- we mogen dan vaak ook geen roller gebruiken voor de haren...
Hij is helaas gevoelig voor pesten, heeft ook een pestverleden. En alles hierboven helpt hem daar niet bij.
Hij is verder hartstikke lief, en heeft een enorme bak met humor, is echt hartstikke grappig. Hij verkondigt regelmatig dat hij van me/ ons houdt, knuffelen de hij altijd graag, tegenwoordig is dat iets minder- hij houdt sws niet zo erg van aanraken.
Als het aan hem ligt zou hij de hele dag gamen en op zijn telefoon zitten. Maar tegelijk zitten we dat hij zich nu begint te vervelen (hij zit al een paar weken thuis). Wil niets met ons ondernemen, gaat wel af en toe zelf een stukje fietsen. Lijkt een einzelganger.
Momenteel maken we ons zorgen om hoe het met hem gaat, mentaal. En het wachten op hulp die nog langer gaat duren helpt daar ook absoluut niet bij...
Soms lijkt hij gewoon een tiener met de bijbehorende buien, en soms is hij ronduit somber. Maar hij praat niet met ons. We weten dat hij wel met een vriend praat online en via Whatsapp.
Ik weet niet zo goed waar ik goed aan doe. Als ik ook maar enigzins een gesprek probeer aan te knopen wat wat dieper is, dan is hij al afgesloten nog voor ik überhaupt heb kunnen beginnen.
Ik wil er zo graag voor hem zijn, maar ik weet niet hoe.
We krijgen wel gezinsbegeleiding, maar ook die kan niet echt doordringen tot hem...
Het is gewoon moeilijk, en totaal niet hoe ik het bedacht had, of gehoopt had voor hem...
Ik zal het volgende nu neerzetten, maar w.s. binnen een week ofzo weer weghalen ivm de herkenning...
Ik herken zo onze zoon,14, hierin. Niet alles, maar grotendeels.
Zoon heeft adhd, er is een vermoeden van ass, waarvoor hij ook nog zal worden onderzocht. Dat zou ergens begin van deze zomervakantie zijn, maar het gaat niet zo goed met zijn mentale gesteldheid. En de basis ggz instelling waar hij onderzocht zou worden, hebben nu aangegeven dat hij doorverwezen moet worden naar specialistische ggz... Dus dat betekent nieuwe wachtlijsten, want ze gaan nu helemaal niets meer doen
Verder heeft hij nu 2 jaar vso erop zitten, maar het volgende jaar zal hij het 2de jaar overdoen. En dat zal vanaf dan op speciaal onderwijs zijn. Hij is volledig vastgelopen op school, begeleiding daar mocht niet baten.
Hij is voornamelijk online te vinden, heeft het wel ook over vrienden op school, maar buiten een enkel whatsappje af en toe spreekt hij ze niet.
Met een andere jongen die hij kent via het gamen, appt hij overigens wel.
Hij heeft verder heel weinig aansluiting met leeftijdsgenoten, kan wat ongepast reageren, kan ook te ver doorgaan in een grapje en heeft het totaal niet door als iemand iets eigenlijk niet zo fijn vind.
Met als de zoon in de OP maalt hij niet zo ook zijn uiterlijk. Het boeit onze zoon bv niet zo als hij vieze kleding draagt. Of als hij naar zweet ruikt en echt een douche moet nemen. Of als zijn kleding onder de gaten van onze huisdieren zit, omdat hij ze net daarvoor uitgebreid heeft geknuffeld- we mogen dan vaak ook geen roller gebruiken voor de haren...
Hij is helaas gevoelig voor pesten, heeft ook een pestverleden. En alles hierboven helpt hem daar niet bij.
Hij is verder hartstikke lief, en heeft een enorme bak met humor, is echt hartstikke grappig. Hij verkondigt regelmatig dat hij van me/ ons houdt, knuffelen de hij altijd graag, tegenwoordig is dat iets minder- hij houdt sws niet zo erg van aanraken.
Als het aan hem ligt zou hij de hele dag gamen en op zijn telefoon zitten. Maar tegelijk zitten we dat hij zich nu begint te vervelen (hij zit al een paar weken thuis). Wil niets met ons ondernemen, gaat wel af en toe zelf een stukje fietsen. Lijkt een einzelganger.
Momenteel maken we ons zorgen om hoe het met hem gaat, mentaal. En het wachten op hulp die nog langer gaat duren helpt daar ook absoluut niet bij...
Soms lijkt hij gewoon een tiener met de bijbehorende buien, en soms is hij ronduit somber. Maar hij praat niet met ons. We weten dat hij wel met een vriend praat online en via Whatsapp.
Ik weet niet zo goed waar ik goed aan doe. Als ik ook maar enigzins een gesprek probeer aan te knopen wat wat dieper is, dan is hij al afgesloten nog voor ik überhaupt heb kunnen beginnen.
Ik wil er zo graag voor hem zijn, maar ik weet niet hoe.
We krijgen wel gezinsbegeleiding, maar ook die kan niet echt doordringen tot hem...
Het is gewoon moeilijk, en totaal niet hoe ik het bedacht had, of gehoopt had voor hem...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
