Kinderen
alle pijlers
misschien weer zwanger maar ben er nog niet aan toe
woensdag 13 juni 2007 om 14:49
Hallo Mama´s hier. (en meiden van het weer zwanger worden na miskraam topic, ik lees nog wel zo nu en dan mee hoor 
)
Ik kom even mijn verhaal neerknallen want ben eventjes in de war.
In januari kwam ik er achter dat ik ongepland zwanger was. Alhoewel dit nogal een schok was kon ik er al snel erg van genieten. Ik heb het leuk met mijn vriend en hoewel we nog jong zijn (23 en 26) hadden we eigenlijk allebei direct heel veel zin de zorg voor een kindje op ons te nemen. Helaas is het na 13 weken mis gegaan en in maart kreeg ik een miskraam. Dit was een hele heftige periode maar doordat er zoveel op me af kwam heb ik niet de tijd genomen er echt bij stil te staan. Pas sinds een maand voel ik me geregeld echt somber en emotioneel. Ik heb gewoon meer tijd nodig om dit te verwerken. Daarom hebben mijn vriend en ik vorige week besloten na deze maand weer aan de pil te gaan. We deden het al met condoom want het leek ons sowieso beter nog te wachten met een nieuwe zwangerschap tot ik me beter voel. Maar sinds het besluit van de pil (wat mijn idee was) voelde het wel heel definitief. Jullie raden waarschijnlijk al wat komen gaat. Binnen in mij borrelde een tweestrijd. Aan de ene kant heel blij met het verstandelijke besluit te wachten, aan de andere kant nog steeds het gemis en verdriet om het niet krijgen van het kindje waar we zo naar verlangd hebben. Afgelopen weekend is het dan ook mis gegaan. In een vlaag van NU of nooit hebben we het 1 keer onveilig gedaan. Maar wel op de dag van de eisprong. Vervolgens voel ik me nu al 2 dagen zwanger. Misschien te idioot voor woorden en ik beeld het me vast in. Maar hoe dan ook, ik voel me enorm gestressed en emotioneel. Mijn hoofd maalt maar door over wat als... Ik denk nog steeds dat het niet goed is om nu zwanger te worden (zijn?). En als het echt zo is kan ik er nu gewoon echt niet blij mee zijn. Ik ben nog veel te verdrietig en bang voor wat komen gaat...
Is er iemand die dit herkent of tips heeft om hier op een ontpannen manier mee om te gaan?
excuus als er niemand zit te wachten op dit zielige zeik verhaal. het is ook niets voor mij om in een vlaag van emotionele verbijstering iets op papier te kwakken maar ik geloof dat het wel oplucht nu ik het gedaan heb.
x
Lagune
)Ik kom even mijn verhaal neerknallen want ben eventjes in de war.
In januari kwam ik er achter dat ik ongepland zwanger was. Alhoewel dit nogal een schok was kon ik er al snel erg van genieten. Ik heb het leuk met mijn vriend en hoewel we nog jong zijn (23 en 26) hadden we eigenlijk allebei direct heel veel zin de zorg voor een kindje op ons te nemen. Helaas is het na 13 weken mis gegaan en in maart kreeg ik een miskraam. Dit was een hele heftige periode maar doordat er zoveel op me af kwam heb ik niet de tijd genomen er echt bij stil te staan. Pas sinds een maand voel ik me geregeld echt somber en emotioneel. Ik heb gewoon meer tijd nodig om dit te verwerken. Daarom hebben mijn vriend en ik vorige week besloten na deze maand weer aan de pil te gaan. We deden het al met condoom want het leek ons sowieso beter nog te wachten met een nieuwe zwangerschap tot ik me beter voel. Maar sinds het besluit van de pil (wat mijn idee was) voelde het wel heel definitief. Jullie raden waarschijnlijk al wat komen gaat. Binnen in mij borrelde een tweestrijd. Aan de ene kant heel blij met het verstandelijke besluit te wachten, aan de andere kant nog steeds het gemis en verdriet om het niet krijgen van het kindje waar we zo naar verlangd hebben. Afgelopen weekend is het dan ook mis gegaan. In een vlaag van NU of nooit hebben we het 1 keer onveilig gedaan. Maar wel op de dag van de eisprong. Vervolgens voel ik me nu al 2 dagen zwanger. Misschien te idioot voor woorden en ik beeld het me vast in. Maar hoe dan ook, ik voel me enorm gestressed en emotioneel. Mijn hoofd maalt maar door over wat als... Ik denk nog steeds dat het niet goed is om nu zwanger te worden (zijn?). En als het echt zo is kan ik er nu gewoon echt niet blij mee zijn. Ik ben nog veel te verdrietig en bang voor wat komen gaat...
Is er iemand die dit herkent of tips heeft om hier op een ontpannen manier mee om te gaan?
excuus als er niemand zit te wachten op dit zielige zeik verhaal. het is ook niets voor mij om in een vlaag van emotionele verbijstering iets op papier te kwakken maar ik geloof dat het wel oplucht nu ik het gedaan heb.
x
Lagune
