Kinderen
alle pijlers
Opgeven
woensdag 27 oktober 2021 om 14:01
donderdag 31 maart 2022 om 05:41
donderdag 31 maart 2022 om 15:40
Herkenbaar in andere vorm hier.Butterfly_fly schreef: ↑31-03-2022 13:31Ik probeer van de kleine dingen te genieten, maar meestal resulteert dat in “zou ik van moeten genieten, maar ik doe het niet”. Daar probeer ik dus niet te bewust mee om te gaan omdat het meer frustratie geeft dan goed doet.
But mom you will get through this
vrijdag 1 april 2022 om 13:39
Ik ben de dochter van een moeder die dacht dat haar kinderen beter af waren zonder haar. Dat had ze fout, hoewel mijn broers en ik al volwassen waren toen ze zelfmoord pleegde, heeft het een heleboel kapot gemaakt. Meer dan opgroeien met een moeder met psychische problemen deed. Rouwen om iemand die er zelf een einde aan heeft gemaakt, is extra moeilijk, je zit met woede, schuldgevoel, het idee dat je als kind tekort bent geschoten. Wij zijn er bijna zelf aan onderdoor gegaan. Inmiddels staan we weer, maar wat toen stuk is gegaan, wordt nooit meer heel en daar moeten we de rest van ons leven mee verder.Butterfly_fly schreef: ↑31-03-2022 13:31Ik probeer van de kleine dingen te genieten, maar meestal resulteert dat in “zou ik van moeten genieten, maar ik doe het niet”. Daar probeer ik dus niet te bewust mee om te gaan omdat het meer frustratie geeft dan goed doet.
Dus nee, je kinderen zijn niet beter af als je er niet meer bent. Ik begrijp heel goed hoe ellendig je je voelt, maar dit is geen oplossing, integendeel. Blijf praten, blijf zoeken naar hulp, blijf proberen beter te worden.
vrijdag 1 april 2022 om 13:55
In welke vorm heb jij het dan?yourlocalhero schreef: ↑31-03-2022 15:40Herkenbaar in andere vorm hier.
But mom you will get through this
Hopelijk komen we er allebei doorheen.
vrijdag 1 april 2022 om 14:21
Ik heb niet alles gelezen maar volgens mij leg jij de lat veel te hoog. Als het zo moeilijk gaat allemaal, dan hoef je even helemaal niets behalve gewoon de dag door te komen. Ook als dat maanden duurt. Je 'hoeft' helemaal even nergens van te genieten. Geef je jezelf niet veel teveel op je kop? Als het allemaal slecht gaat, helpt dat je niet om weer overeind te krabbelen.
Opgeven is nooit een goede optie, al helemaal niet voor je kinderen. Die zullen daar altijd mee worstelen en zichzelf de schuld geven, en een heel groot gemis voor altijd met zich meedragen waar ze zich geen raad mee weten. Dat helpt je kinderen zeker niet, dus als het je om hen gaat, probeer dan toch om vol te houden. Dat je nu weer een nieuwe psycholoog hebt gevonden en dus toch probeert om een klein stapje verder te komen, is al een hele overwinning waar je trots op mag zijn! Meer dan dat is voor nu niet nodig. Maar opgeven, dat niet doen hoor. Uiteindelijk kom je hier weer uit, ook als de weg nog zo lang is.
Opgeven is nooit een goede optie, al helemaal niet voor je kinderen. Die zullen daar altijd mee worstelen en zichzelf de schuld geven, en een heel groot gemis voor altijd met zich meedragen waar ze zich geen raad mee weten. Dat helpt je kinderen zeker niet, dus als het je om hen gaat, probeer dan toch om vol te houden. Dat je nu weer een nieuwe psycholoog hebt gevonden en dus toch probeert om een klein stapje verder te komen, is al een hele overwinning waar je trots op mag zijn! Meer dan dat is voor nu niet nodig. Maar opgeven, dat niet doen hoor. Uiteindelijk kom je hier weer uit, ook als de weg nog zo lang is.
vrijdag 1 april 2022 om 14:41
Probeer per uur te leven en niet teveel vooruit te kijken. Waar is nu op dit moment het meest problematisch? Wat voel je?
Je wil een goede moeder zijn, dat de kinderen wat aan je hebben. Dat hebben ze al, namelijk een moeder die zich om hen bekommert en zich realiseert dat het nu niet goed genoeg is. Dat an sich maakt je al een liefdevolle moeder. In de uitvoering zal het misschien te wensen overlaten, ok dat kan.
Fouten maken is niet erg, een moeilijke periode doorgaan ook niet. Kinderen kunnen best tegen een stootje. Weet niet hoe oud ze zijn maar; op goede momenten; Laat hen weten dat je van ze houdt, dat het niet hun schuld is en dat je probeert beter te worden. Laat hen ook weten bij wie ze terecht kunnen (buurvrouw, opa/oma, juf/meester).
Vraag om hulp, blijf naar de psych gaan maar ook in je directe omgeving. Is er een buurvrouw of een familielid of vriendin in jouw buurt?
Je wil een goede moeder zijn, dat de kinderen wat aan je hebben. Dat hebben ze al, namelijk een moeder die zich om hen bekommert en zich realiseert dat het nu niet goed genoeg is. Dat an sich maakt je al een liefdevolle moeder. In de uitvoering zal het misschien te wensen overlaten, ok dat kan.
Fouten maken is niet erg, een moeilijke periode doorgaan ook niet. Kinderen kunnen best tegen een stootje. Weet niet hoe oud ze zijn maar; op goede momenten; Laat hen weten dat je van ze houdt, dat het niet hun schuld is en dat je probeert beter te worden. Laat hen ook weten bij wie ze terecht kunnen (buurvrouw, opa/oma, juf/meester).
Vraag om hulp, blijf naar de psych gaan maar ook in je directe omgeving. Is er een buurvrouw of een familielid of vriendin in jouw buurt?
zondag 10 april 2022 om 20:06
Dank je wel voor jullie reacties! Sorry dat ik nu pas reageer. Heb een heftige week achter de rug.
@spuit_111
Ik schrik van je post. Natuurlijk wens ik dat mijn kinderen niet toe. Het liefst zou ik er voor ze kunnen zijn zodat ze een onbezorgde jeugd hebben.
In mijn slechtste momenten dan wil ik opgeven en vertrekken, maar niet zonder een afscheidsbrief of iets dergelijks. Met het idee dat ze zichzelf dan niet schuldig gaan voelen of met vragen blijven zitten. Daarnaast zal papa het vast en zeker "prachtig" inkleden...
Ik doe echt wel mijn best om beter te worden, ik heb alleen weinig hoop dat het ooit beter gaat worden.
@-Wolkje-
Voor de kinderen probeer ik ook door te zetten, niet op te geven. Ik zie in mijn slechtste momenten geen uitweg behalve vertrekken. Ook probeer ik me dan te realiseren dat die donkere zwarte wolk ook wel weer verdwijnt, op dat moment helpt dat allemaal niet.
@Nogevendit
Als het zo makkelijk was, had ik dat allang gedaan. Helaas werkt het niet altijd zo!
@Discobar
Kinderen zijn om de week bij mij (hele week). Mijn omgang met hun is vrij normaal. Ik probeer me richting hun positief op te stellen. Iets wat me extreem veel energie kost. Energie die ik eigenlijk niet heb. Dat naast mijn therapie is nauwelijks vol te houden.
@licht
Ik leef nu vaak dag voor dag en als mijn kinderen er zijn vaak uur voor uur. Geen idee wat nu het meest problematisch is eigenlijk. Mijn energieslurpende kinderen, de uren/dagen dat de zwarte wolk zich aandient of ....?
Mijn kinderen zijn eind basisschoolleeftijd. Ik laat ze zeker weten dat ik van ze houd, dat het niet aan hen ligt en dat ze met mensen erover kunnen praten. Helaas zijn het binnenvettertjes en heb ik er geen zicht op of ze last van de situatie hebben of niet.
Hulp vragen of praten met iemand vind ik erg lastig. Hoe slechter het met me gaat, hoe meer ik me afzonder. Dan overheerst het negatieve steeds meer.
@spuit_111
Ik schrik van je post. Natuurlijk wens ik dat mijn kinderen niet toe. Het liefst zou ik er voor ze kunnen zijn zodat ze een onbezorgde jeugd hebben.
In mijn slechtste momenten dan wil ik opgeven en vertrekken, maar niet zonder een afscheidsbrief of iets dergelijks. Met het idee dat ze zichzelf dan niet schuldig gaan voelen of met vragen blijven zitten. Daarnaast zal papa het vast en zeker "prachtig" inkleden...
Ik doe echt wel mijn best om beter te worden, ik heb alleen weinig hoop dat het ooit beter gaat worden.
@-Wolkje-
Voor de kinderen probeer ik ook door te zetten, niet op te geven. Ik zie in mijn slechtste momenten geen uitweg behalve vertrekken. Ook probeer ik me dan te realiseren dat die donkere zwarte wolk ook wel weer verdwijnt, op dat moment helpt dat allemaal niet.
@Nogevendit
Als het zo makkelijk was, had ik dat allang gedaan. Helaas werkt het niet altijd zo!
@Discobar
Kinderen zijn om de week bij mij (hele week). Mijn omgang met hun is vrij normaal. Ik probeer me richting hun positief op te stellen. Iets wat me extreem veel energie kost. Energie die ik eigenlijk niet heb. Dat naast mijn therapie is nauwelijks vol te houden.
@licht
Ik leef nu vaak dag voor dag en als mijn kinderen er zijn vaak uur voor uur. Geen idee wat nu het meest problematisch is eigenlijk. Mijn energieslurpende kinderen, de uren/dagen dat de zwarte wolk zich aandient of ....?
Mijn kinderen zijn eind basisschoolleeftijd. Ik laat ze zeker weten dat ik van ze houd, dat het niet aan hen ligt en dat ze met mensen erover kunnen praten. Helaas zijn het binnenvettertjes en heb ik er geen zicht op of ze last van de situatie hebben of niet.
Hulp vragen of praten met iemand vind ik erg lastig. Hoe slechter het met me gaat, hoe meer ik me afzonder. Dan overheerst het negatieve steeds meer.
maandag 11 april 2022 om 18:13
maandag 11 april 2022 om 23:11
Ik app wel eens dat ik me rot voel, maar dat kan ik niet elke dag doen of meerdere keren op een dag. Daarnaast heb ik niet het idee dat ik me er beter of neutraler door voel als ik iemand app.
maandag 11 april 2022 om 23:20
Welke moeder dat doet? Ik doe het liever niet hoor. Denk niet dat een enkele moeder dat zou willen.
Leuk hoor als je het leven niet goed aankunt en je dan ook nog als “geen moeder doet zoiets” wordt weggezet. Ik snap je reactie heus wel, mede daarom is het zo moeilijk. (Voor)oordelen van andere mensen.
dinsdag 12 april 2022 om 12:26
Butterfly, ik wil je graag een hart onder de riem steken, je bent niet alleen.
Drie jaar geleden ben ik gescheiden. Op dat moment kon ik nauwelijks voor de kinderen zorgen. Ik ben van een uurtje in de week gegaan naar meerdere dagen in de week. Een hele week zoals jij doet, red ik niet.
Ik heb heel vaak getwijfeld of ik de kinderen niet beschadigt. Dat schuldgevoel is er nog steeds. Tegelijkertijd komen er steeds meer dagen waarop ik trots ben op het contact dat ik wel met de kinderen heb.
Qua praktisch: heeft jouw ggz instelling een 24 uurs 'hotline' die je kan bellen met bijvoorbeeld suïcidale gedachten? Dat kan zo'n opluchting zijn.
Drie jaar geleden ben ik gescheiden. Op dat moment kon ik nauwelijks voor de kinderen zorgen. Ik ben van een uurtje in de week gegaan naar meerdere dagen in de week. Een hele week zoals jij doet, red ik niet.
Ik heb heel vaak getwijfeld of ik de kinderen niet beschadigt. Dat schuldgevoel is er nog steeds. Tegelijkertijd komen er steeds meer dagen waarop ik trots ben op het contact dat ik wel met de kinderen heb.
Qua praktisch: heeft jouw ggz instelling een 24 uurs 'hotline' die je kan bellen met bijvoorbeeld suïcidale gedachten? Dat kan zo'n opluchting zijn.
dinsdag 12 april 2022 om 13:50
Dank je wel voor je openheid. Het klinkt heel heftig wat je door maakt en hebt gemaakt. Hoe ga je daarmee om?martje55 schreef: ↑12-04-2022 12:26Butterfly, ik wil je graag een hart onder de riem steken, je bent niet alleen.
Drie jaar geleden ben ik gescheiden. Op dat moment kon ik nauwelijks voor de kinderen zorgen. Ik ben van een uurtje in de week gegaan naar meerdere dagen in de week. Een hele week zoals jij doet, red ik niet.
Ik heb heel vaak getwijfeld of ik de kinderen niet beschadigt. Dat schuldgevoel is er nog steeds. Tegelijkertijd komen er steeds meer dagen waarop ik trots ben op het contact dat ik wel met de kinderen heb.
Qua praktisch: heeft jouw ggz instelling een 24 uurs 'hotline' die je kan bellen met bijvoorbeeld suïcidale gedachten? Dat kan zo'n opluchting zijn.
Je schuldgevoel begrijp ik ten volle uit. Mensen kunnen wel zeggen dat het niet nodig is of dat je zelf bedenkt dat je doet wat je kunt, alsnog zit dat schuldgevoel er. Hoe ga je daar mee om?
Mijn ggz instelling heeft geen 24 uur hotline. De echte suïcidale gedachten heb ik gelukkig wat minder, de zwaarte en donkere wolken wel. Krijg vaak het idee dat die er heftiger zijn dan toen ik echt suïcidaal was.
Hoe vaak zie je je kinderen nu per week? Waar zijn ze de andere dagen? Ben wel benieuwd hoe hij vader hiermee omgaat. Is hij begripvol en werkt hij mee? Heb je een goed contact met hem?
Heel veel vragen, vragen die je uiteraard niet hoeft te beantwoorden.
dinsdag 12 april 2022 om 15:47
Graag gedaan.
Hoe ik er mee omga? Ik denk toch wel door bij de dag te leven. Ik heb goede dagen, dan lukt het om van kleine dingen te genieten. En op slechte dagen zeg ik tegen mezelf dat dit ooit weer voorbij gaat. (Hoewel ik daar in het moment niks van geloof...). En ik dwing mezelf om contact te zoeken. Ik heb het geluk dat ik wel een 24 uurs 'hotline' heb.
"Fijn" (tussen aanhalingstekens) dat jij dat schuldgevoel ook herkent. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat wat ik doe goed genoeg is. En om de paar weken huil ik vanuit mijn tenen, voel ik me zo machteloos.
Hoe bedoel je die, dat de zwaarte er nu meer is dan toen je meer suïcidaal was?
Ik heb gelukkig een goed genoeg contact met mijn ex. Hij ziet ook dat ik doe wat ik kan.
Ik heb één vaste dag in de week. Verder doe ik wat ik kan, de ene week meer dan de andere. En we wonen op korte afstand van elkaar, dat is fijn voor de kinderen, ze kunnen altijd een uurtje aanwaaien.
Hoe ik er mee omga? Ik denk toch wel door bij de dag te leven. Ik heb goede dagen, dan lukt het om van kleine dingen te genieten. En op slechte dagen zeg ik tegen mezelf dat dit ooit weer voorbij gaat. (Hoewel ik daar in het moment niks van geloof...). En ik dwing mezelf om contact te zoeken. Ik heb het geluk dat ik wel een 24 uurs 'hotline' heb.
"Fijn" (tussen aanhalingstekens) dat jij dat schuldgevoel ook herkent. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat wat ik doe goed genoeg is. En om de paar weken huil ik vanuit mijn tenen, voel ik me zo machteloos.
Hoe bedoel je die, dat de zwaarte er nu meer is dan toen je meer suïcidaal was?
Ik heb gelukkig een goed genoeg contact met mijn ex. Hij ziet ook dat ik doe wat ik kan.
Ik heb één vaste dag in de week. Verder doe ik wat ik kan, de ene week meer dan de andere. En we wonen op korte afstand van elkaar, dat is fijn voor de kinderen, ze kunnen altijd een uurtje aanwaaien.
dinsdag 12 april 2022 om 20:43
Ok dus appen helpt je niet zeg je. Helpt andere vormen van sociaal contact wel (face to face, telefoneren, samen iets doen)? En dan bedoel ik niet dat je je na een wandeling met een vriendin opeens van alles en nog wat bent genezen. Maar een piepklein beetje minder alleen? Een beetje gehoord en gezien?
woensdag 13 april 2022 om 22:24
@martje55
Knap dat je jezelf dwingt om contact te zoeken als het niet goed gaat. Mij lukt dat vaak niet.
Het herkenbare van het schuldgevoel…. Ik vind het oprecht knap dat je je grenzen zo goed bewaakt. Dat huilen herken ik ook, alhoewel ik het steeds probeer tegen te houden.
Bij het suïcidale leek het tijdelijker. Nu hangt er een bijna constante donkere wolk waar ik niet vanaf kom. Het voelt in ieder geval zwaarder dan de suïcidale momenten. Moeilijk uit te leggen.
Gelukkig heb je een redelijk contact met de vader van je kinderen en kunnen ze op bezoek komen als ze daar behoefte aan hebben. Helaas mis ik die openheid met mijn ex. Hij zou, in mijn idee, alles doen om de rechten volledig te krijgen. Ik sta ik die zij met mijn rug tegen de muur. Als ik nu tijdelijk minder dagen zou aankunnen dan krijg ik die nooit meer terug. Wellicht doemdenken. Dat weet ik niet.
Knap dat je jezelf dwingt om contact te zoeken als het niet goed gaat. Mij lukt dat vaak niet.
Het herkenbare van het schuldgevoel…. Ik vind het oprecht knap dat je je grenzen zo goed bewaakt. Dat huilen herken ik ook, alhoewel ik het steeds probeer tegen te houden.
Bij het suïcidale leek het tijdelijker. Nu hangt er een bijna constante donkere wolk waar ik niet vanaf kom. Het voelt in ieder geval zwaarder dan de suïcidale momenten. Moeilijk uit te leggen.
Gelukkig heb je een redelijk contact met de vader van je kinderen en kunnen ze op bezoek komen als ze daar behoefte aan hebben. Helaas mis ik die openheid met mijn ex. Hij zou, in mijn idee, alles doen om de rechten volledig te krijgen. Ik sta ik die zij met mijn rug tegen de muur. Als ik nu tijdelijk minder dagen zou aankunnen dan krijg ik die nooit meer terug. Wellicht doemdenken. Dat weet ik niet.
woensdag 13 april 2022 om 22:29
Soms helpt het als ik op bezoek ga, puur ter afleiding. Ik voel me dan niet beter en vaak ben ik daarna uitgeput en heb ik het idee dat het een groot toneelspel was van mijn kant.licht schreef: ↑12-04-2022 20:43Ok dus appen helpt je niet zeg je. Helpt andere vormen van sociaal contact wel (face to face, telefoneren, samen iets doen)? En dan bedoel ik niet dat je je na een wandeling met een vriendin opeens van alles en nog wat bent genezen. Maar een piepklein beetje minder alleen? Een beetje gehoord en gezien?
Het meedenken dat je doet, vind ik erg prettig. Zelf zie ik die opties niet. Vaak is het door alle drukte ook niet mogelijk.
woensdag 13 april 2022 om 22:41
Nogevendit schreef: ↑01-04-2022 14:26Stap uit je slachtofferrol en zorg ervoor dat je er bent voor je kinderen.
vrijdag 15 april 2022 om 21:44
Dank je wel, daar is wel jaren aan vooraf gegaan dat ik steeds ver over mijn grenzen ging.Butterfly_fly schreef: ↑13-04-2022 22:24@martje55
Knap dat je jezelf dwingt om contact te zoeken als het niet goed gaat. Mij lukt dat vaak niet.
Het herkenbare van het schuldgevoel…. Ik vind het oprecht knap dat je je grenzen zo goed bewaakt. Dat huilen herken ik ook, alhoewel ik het steeds probeer tegen te houden.
Bij het suïcidale leek het tijdelijker. Nu hangt er een bijna constante donkere wolk waar ik niet vanaf kom. Het voelt in ieder geval zwaarder dan de suïcidale momenten. Moeilijk uit te leggen.
Gelukkig heb je een redelijk contact met de vader van je kinderen en kunnen ze op bezoek komen als ze daar behoefte aan hebben. Helaas mis ik die openheid met mijn ex. Hij zou, in mijn idee, alles doen om de rechten volledig te krijgen. Ik sta ik die zij met mijn rug tegen de muur. Als ik nu tijdelijk minder dagen zou aankunnen dan krijg ik die nooit meer terug. Wellicht doemdenken. Dat weet ik niet.
Waarom probeer je het huilen tegen te houden? Ik vind het zelf retezwaar, maar na afloop is het altijd een opluchting om gehuild te hebben.
Oké ik denk dat ik het wel snap. Zit er voor jou ook een gevoel aan vast van 'het wordt nooit weer beter'?
Hmmm, ik weet niet of het doemdenken is. Ligt er een getekend ouderschapsplan? Dan zou je ex naar de rechter moeten om dat aan te passen. Zou hij zo ver gaan? Hoe ver wonen jullie bij elkaar vandaan?
Ikzelf heb voorgesteld om alimentatie aan mijn ex te betalen, dat was voor hem voldoende.
zaterdag 16 april 2022 om 12:24
martje55 schreef: ↑15-04-2022 21:44Dank je wel, daar is wel jaren aan vooraf gegaan dat ik steeds ver over mijn grenzen ging.
Dat geloof ik je meteen. Knap dat je het hebt weten te veranderen.
Waarom probeer je het huilen tegen te houden? Ik vind het zelf retezwaar, maar na afloop is het altijd een opluchting om gehuild te hebben.
Ik houd het soms bewust tegen omdat het niet kan in die situatie, maar vaak merk ik dat ik tranen voel opkomen en vanzelf weer gaan. Ik heb een periode gekend waarin ik meer huilde. Dat ook opwekte, juist omdat het oplucht. Nu voelt de zwaarte van het huilen te intens om het toe te laten (dat vermoed ik).
Oké ik denk dat ik het wel snap. Zit er voor jou ook een gevoel aan vast van 'het wordt nooit weer beter'?
Ja absoluut. Als het wel eens iets beter gaat dan denk ik alleen maar dat het vanzelf weer slecht zal worden. Dat helpt niet mee om te “genieten” van de minder slechte momenten. Ik kan het geen goede momenten noemen.
Hmmm, ik weet niet of het doemdenken is. Ligt er een getekend ouderschapsplan? Dan zou je ex naar de rechter moeten om dat aan te passen. Zou hij zo ver gaan? Hoe ver wonen jullie bij elkaar vandaan?
Geen idee hoe ver hij zou gaan. We wonen twee dorpen uit elkaar, maar dat gaat wellicht veranderen in de toekomst. Ik vermoed dat hij eerder de kinderen tegen me opzet en probeert ze om te kopen zoals hij nu ook doet. Als we dichter bij elkaar zouden wonen dan zie ik het gebeuren dat kinderen besluiten om naar hem te gaan terwijl het de week bij mij is.
Ikzelf heb voorgesteld om alimentatie aan mijn ex te betalen, dat was voor hem voldoende.
zondag 24 april 2022 om 20:30
Butterfly, sorry ik heb niet meer gereageerd, ik had een drukke en moeilijke week.
Oh ja, dat snap ik wel, dat huilen soms zo intens en zwaar voelt, dat je het liever niet doet. Bij mij resulteert dat wel in onthecht zijn. Vooral de jongste kan dan heel dwars worden. Dat is zo lastig.
Wat voor mij een beetje helpt, is elke avond dankbaar te zijn voor iets van de voorbije dag. Dat is nog geen geluksgevoel, maar ik sta er wel bij stil dat de dag niet volledig kut was.
Wat rot dat je ex zo zou kunnen gaan manipuleren. Ik snap dat je daar bang voor bent.
De meivakantie komt er aan. Dat betekent veel lange dagen met de kinderen. Ik zie er best tegen op. Jij?
Oh ja, dat snap ik wel, dat huilen soms zo intens en zwaar voelt, dat je het liever niet doet. Bij mij resulteert dat wel in onthecht zijn. Vooral de jongste kan dan heel dwars worden. Dat is zo lastig.
Wat voor mij een beetje helpt, is elke avond dankbaar te zijn voor iets van de voorbije dag. Dat is nog geen geluksgevoel, maar ik sta er wel bij stil dat de dag niet volledig kut was.
Wat rot dat je ex zo zou kunnen gaan manipuleren. Ik snap dat je daar bang voor bent.
De meivakantie komt er aan. Dat betekent veel lange dagen met de kinderen. Ik zie er best tegen op. Jij?
