Kinderen
alle pijlers
oppaskind terroriseert mijn dochtertje
donderdag 24 april 2008 om 09:46
Hoi,
Ik hoop hier wat advies te krijgen, want ik zit hier behoorlijk mee.
Ik heb twee dochters en momenteel een oppas kindje. Jongste dochter en oppaskindje schelen een paar maanden ( dochter is iets ouder)
Maar het oppaskindje loopt de hele dag mijn dochtertje te terroriseren, hij slaat haar, pakt alles van haar af ( maar echt alles...) pest haar, als mijn dochtertje ergens naar toe wil lopen, steekt hij zijn voet uit zodat ze of valt en niet daarnaar toe kan lopen waar ze heen wilt.( 3 jaar.. is dit normaal gedrag voor die leeftijd???) Echt ik word er moedeloos van. Ik heb hem nu ondertussen al zo vaak op de trap gezet, maar het lijkt gewoon niets te helpen... Dochter is erg lief, en probeert er wel wat van te zeggen maar ook dat werkt niet.
Hij wil de hele dag mijn volle aandacht en als ik mijn aandacht even aan mijn dochters geef, gaat hij rottigheid uithalen. Smeert eten aan de onderkant van de tafel, gooit zn beker om en meer van dat soort dingen...
Als ik boos op hem word kijkt hij dwars door me heen en boeit het hem gewoon niet..
Hij maakt ook ruzie met mijn kids, en roept dan dat ik zijn moeder ben, en als ze daar tegenin gaan kunnen ze een klap krijgen...
Dit loopt zo uit de hand, ik loop de hele dag met bonkende hoofdpijn van de stress, ben continue duizelig, mn nek zit muurvast, ik word er echt gek van.... ( hoe erg ik dit ook vind om te zeggen)
Stoppen met oppassen is geen optie...dat kan niet. ( helaas om het nog een beetje prive te houden kan ik dat niet echt vertellen..)
Maar ik vind wel dat ik moet opkomen voor mijn kindjes, dit verdienen ze niet.
Hebben jullie tips/advies voor mij? Herkennen jullie dit gedrag?
Help....
Ik hoop hier wat advies te krijgen, want ik zit hier behoorlijk mee.
Ik heb twee dochters en momenteel een oppas kindje. Jongste dochter en oppaskindje schelen een paar maanden ( dochter is iets ouder)
Maar het oppaskindje loopt de hele dag mijn dochtertje te terroriseren, hij slaat haar, pakt alles van haar af ( maar echt alles...) pest haar, als mijn dochtertje ergens naar toe wil lopen, steekt hij zijn voet uit zodat ze of valt en niet daarnaar toe kan lopen waar ze heen wilt.( 3 jaar.. is dit normaal gedrag voor die leeftijd???) Echt ik word er moedeloos van. Ik heb hem nu ondertussen al zo vaak op de trap gezet, maar het lijkt gewoon niets te helpen... Dochter is erg lief, en probeert er wel wat van te zeggen maar ook dat werkt niet.
Hij wil de hele dag mijn volle aandacht en als ik mijn aandacht even aan mijn dochters geef, gaat hij rottigheid uithalen. Smeert eten aan de onderkant van de tafel, gooit zn beker om en meer van dat soort dingen...
Als ik boos op hem word kijkt hij dwars door me heen en boeit het hem gewoon niet..
Hij maakt ook ruzie met mijn kids, en roept dan dat ik zijn moeder ben, en als ze daar tegenin gaan kunnen ze een klap krijgen...
Dit loopt zo uit de hand, ik loop de hele dag met bonkende hoofdpijn van de stress, ben continue duizelig, mn nek zit muurvast, ik word er echt gek van.... ( hoe erg ik dit ook vind om te zeggen)
Stoppen met oppassen is geen optie...dat kan niet. ( helaas om het nog een beetje prive te houden kan ik dat niet echt vertellen..)
Maar ik vind wel dat ik moet opkomen voor mijn kindjes, dit verdienen ze niet.
Hebben jullie tips/advies voor mij? Herkennen jullie dit gedrag?
Help....
donderdag 24 april 2008 om 20:10
Ik sluit me bij Dropje en (grotendeels) bij Fashion aan. Jongetjes kunnen soms stierlijk vervelend zijn. Elkaar pijn doen, expres laten struikelen, etc. Ik heb thuis drie van dat soort exemplaren en ze zijn hier ook niet zachtzinnig. Laat staan inderdaad als het kind al een heel rugzakje met negatieve ervaringen heeft.
Ik zou op zoek gaan naar een manier om het voor hem zo 'veilig' en gestructureerd mogelijk te maken. Dat zorgt er misschien voor dat hij wat tot rust komt en dat komt uiteraard jouw kinderen ook ten goede.
Succes!
Ik zou op zoek gaan naar een manier om het voor hem zo 'veilig' en gestructureerd mogelijk te maken. Dat zorgt er misschien voor dat hij wat tot rust komt en dat komt uiteraard jouw kinderen ook ten goede.
Succes!
donderdag 24 april 2008 om 20:15
Arwen, tenzij mijn kinderen alledrie een stoornis hebben, denk ik dat het idd al op jonge leeftijd tot uiting kan komen. Mijn jongens zijn échte jongens. Fysiek, soms erg hard tegen elkaar. Hele slidings worden uitgevoerd, ik schrik me elke keer rot als er weer een tegen zijn enkel geschopt wordt. Ik ben volgens mij best consequent en mijn kinderen zijn echt geen rotjongens, maar dit gedrag krijg ik er echt niet uit.
donderdag 24 april 2008 om 20:18
donderdag 24 april 2008 om 20:20
Ook eens met Drop en Fashion...ik begon me halverwege het topic echt af te vragen of het wel om een jongetje van 3 ging en niet om een losgeslagen puber. Dit jongen heeft het misschien wel heel erg moeilijk met de situatie, logisch ook. Zijn moeder is weg, zijn dagelijkse routine is doorbroken, hij bevindt zich ineens in een hele nieuwe, enge situatie. Hij moet iets met al die gevoelens. Zou ook zéker gewoon eerst met de moeder en eventueel begeleider uit de kliniek praten, niet meteen naar instanties stappen. Misschien is overleg met de moeder een kinderarts/ ontwikkelingspsycholoog inschakelen die advies kan bieden eventueel.
Veel sterkte met de situatie Floes, ik hoop dat een gesprek iets oplevert..
Oja, en vind de adviezen van o.a. Meave heel goed, structuur en veiligheid bieden en ook genegenheid.
Veel sterkte met de situatie Floes, ik hoop dat een gesprek iets oplevert..
Oja, en vind de adviezen van o.a. Meave heel goed, structuur en veiligheid bieden en ook genegenheid.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
donderdag 24 april 2008 om 20:23
dat advies om het niet buiten de moeder om te doen, is toch al een paar bladzijden geleden gegeven? en volgens mij was floes dat ook helemaal niet van plan. Het enige is dat als de moeder perse niet wil dat er hulp komt, wat ze dan moet doen, daarom is het m.i. wel goed dat ze de instelling waar de moeder nu blijft, erbij haalt en vanuit daar probeert om hulp of advies te krijgen voor het jongetje.
donderdag 24 april 2008 om 20:25
Wij hebben vroeger een tijdje een vriendinnetje van mij in huis gehad. Ze was toen al een stuk ouder hoor, 11 ofzo, maar ik kan me nog goed herinneren hoe moeilijk het voor haar was bij ons. Ze kwam na jaren onrust in een min of meer normaal en liefdevol gezin terecht. Waar regels waren en waar we met elkaar praten ipv tegen elkaar schreeuwen. Waar we ook suffe grapjes maken en onzin kletsen. Ze begreep het gewoon niet, kon er niet zo veel mee. Het heeft best even geduurd voor ze de dynamiek van een normaal gezin doorhad.
Wellicht geldt zoiets ook voor dit jongetje. Het is ook niet niks wat hij allemaal meemaakt... Arme kleine ukkepuk... Floes, ik vind het geweldig dat jij zo je best doet voor hem. Dat kan zomaar het verschil maken...
Ik ben geen deskundige, maar misschien is het goed om iets te lezen over hechtingsproblematiek bij jonge kinderen. Als ik zo lees wat jij schrijft, dan is dit jongetje misschien wel kandidaat voor een hechtingsprobleem. Ik weet er niet zo veel van af (klein beetje, door mijn werk), maar misschien zijn er wel dingen die je kunt doen om dat te voorkomen?
Wellicht geldt zoiets ook voor dit jongetje. Het is ook niet niks wat hij allemaal meemaakt... Arme kleine ukkepuk... Floes, ik vind het geweldig dat jij zo je best doet voor hem. Dat kan zomaar het verschil maken...
Ik ben geen deskundige, maar misschien is het goed om iets te lezen over hechtingsproblematiek bij jonge kinderen. Als ik zo lees wat jij schrijft, dan is dit jongetje misschien wel kandidaat voor een hechtingsprobleem. Ik weet er niet zo veel van af (klein beetje, door mijn werk), maar misschien zijn er wel dingen die je kunt doen om dat te voorkomen?
donderdag 24 april 2008 om 20:25
Mijn ervaring is ook dat jongens wel wat agressiever/lichamelijker kunnen zijn dan meisjes. Ik heb dan zelf meer een meisjes-jongen, want die van mij is niet zoals wat posters hiervoor schreven. Maar ook hij kan wel stoeien met andere jongetjes en dat zie ik meisjes nauwelijks doen. Die van mij is 3,5 jaar dus het hoort wel bij de leeftijd volgens mij.
Op zich is het dus wel 'normaal' dat jongetjes dit gedrag vertonen, maar in deze context vind ik het wel problematischer overkomen dan als het jongetje in een normaal en warm gezin zou wonen.
Floes, het enige wat jij kan doen is je zorgen uiten naar de moeder en voorstellen hulp in te schakelen. Maar uiteindelijk is dat aan de moeder en wellicht de hulpverleners waar zij nu mee te maken heeft. Meer kan je niet doen. Ookal sta je nog zo dichtbij, jij bent uiteindelijk niet verantwoordelijk voor hem. Pas als de situatie zo schrijnend is, zoals Poezewoes omschrijft, kan je de raad van kinderbescherming inschakelen denk ik.
Als ze echt niet mee wil werken, dan kan je nog voorstellen hem vaker naar de pzs te laten gaan, zodat jij wat ontlast wordt. Zo behoud jij je energie om de komende weken nog door te komen.
Op zich is het dus wel 'normaal' dat jongetjes dit gedrag vertonen, maar in deze context vind ik het wel problematischer overkomen dan als het jongetje in een normaal en warm gezin zou wonen.
Floes, het enige wat jij kan doen is je zorgen uiten naar de moeder en voorstellen hulp in te schakelen. Maar uiteindelijk is dat aan de moeder en wellicht de hulpverleners waar zij nu mee te maken heeft. Meer kan je niet doen. Ookal sta je nog zo dichtbij, jij bent uiteindelijk niet verantwoordelijk voor hem. Pas als de situatie zo schrijnend is, zoals Poezewoes omschrijft, kan je de raad van kinderbescherming inschakelen denk ik.
Als ze echt niet mee wil werken, dan kan je nog voorstellen hem vaker naar de pzs te laten gaan, zodat jij wat ontlast wordt. Zo behoud jij je energie om de komende weken nog door te komen.
donderdag 24 april 2008 om 20:27
ik ben maatschappelijk werkster...
als je bij mij op spreekuur zou komen, zou ik met jou bezig gaan, kijken naar wat jij nodig hebt om verder te kunnen. Het is wellicht een handenbindertje, maar gut, ik denk niet dat nu even afwachten met verdere stappen de situatie voor 't jonkie erger maakt.
Mocht jij iets willen met de Kinderbescherming, dan moet er wel een vermoeden van mishandeling e.d. zijn. Je kunt niet anoniem melden, dus reken op een aanvaring met moeder. Overigens, de wachtlijsten voordat er een Raadsonderzoek in niet dringende gevallen zoals deze wordt gestart, die is wel ruim langer dan die 5 weken.
Moeder kan wel zichzelf met kind vrijwillig melden bij Bureau Jeugdzorg. Hierdoor wordt er geen Kinderbescherming ingeschakeld, maar kan er wel ondersteuning geregeld worden.
Maar als moeder nu in een instelling verblijft, kun je haar ook even de tijd geven zelf sterker te worden, voordat ze deze best wel grote stap moet nemen. Want het is best pittig om als moeder te erkennen dat je opvoeding ietwat lastig verloopt.
Verder las ik nog ergens een vraag of stoornissen aangeboren zijn, nu, dat verschilt per stoornis. Dus daar is weinig zinnigs op te antwoorden. Maar als het aangeboren is, dan blijft het. Is het niet aangeboren, dan wordt het kind in de tijd bij jou thuis vast niet slechter...
Het gedrag wat je verder benoemt vind ik niet eens zo heel zorgelijk.
Probeer niet teveel aandacht te vestigen op het negatieve, want dan wordt het alleen maar groter...
als je bij mij op spreekuur zou komen, zou ik met jou bezig gaan, kijken naar wat jij nodig hebt om verder te kunnen. Het is wellicht een handenbindertje, maar gut, ik denk niet dat nu even afwachten met verdere stappen de situatie voor 't jonkie erger maakt.
Mocht jij iets willen met de Kinderbescherming, dan moet er wel een vermoeden van mishandeling e.d. zijn. Je kunt niet anoniem melden, dus reken op een aanvaring met moeder. Overigens, de wachtlijsten voordat er een Raadsonderzoek in niet dringende gevallen zoals deze wordt gestart, die is wel ruim langer dan die 5 weken.
Moeder kan wel zichzelf met kind vrijwillig melden bij Bureau Jeugdzorg. Hierdoor wordt er geen Kinderbescherming ingeschakeld, maar kan er wel ondersteuning geregeld worden.
Maar als moeder nu in een instelling verblijft, kun je haar ook even de tijd geven zelf sterker te worden, voordat ze deze best wel grote stap moet nemen. Want het is best pittig om als moeder te erkennen dat je opvoeding ietwat lastig verloopt.
Verder las ik nog ergens een vraag of stoornissen aangeboren zijn, nu, dat verschilt per stoornis. Dus daar is weinig zinnigs op te antwoorden. Maar als het aangeboren is, dan blijft het. Is het niet aangeboren, dan wordt het kind in de tijd bij jou thuis vast niet slechter...
Het gedrag wat je verder benoemt vind ik niet eens zo heel zorgelijk.
Probeer niet teveel aandacht te vestigen op het negatieve, want dan wordt het alleen maar groter...
donderdag 24 april 2008 om 20:48
maar wat als die negatieve aandacht nou je eigen kinderen betreft? als het jongetje dus haar dochter expres laat struikelen? ik vraag dit echt oprecht omdat ik niet zou weten hoe je hiermee om moet gaan. Moet je dan negeren en alleen je dochter troosten? of moet je rustig zeggen dat dit niet mag en daarna negeren? of mag je dan best boos worden en moet je dan het kind even alleen zetten? Als je het echt helemaal negeert, lijkt me dat ook een raar signaal naar je eigen dochter toe, zo van, hij doet wel stout en hij doet jou pijn, maar mama zegt er niks van, dus blijkbaar is het niet zo erg. Of denk ik nu te veel door?
donderdag 24 april 2008 om 20:50
Ik heb 1 zoon en 3 dochters en zie wel degelijk een verschil; júíst bij peuterleeftijd. (zoon is inmiddels 7 en een stuk rustiger, je kan op die leeftijd tenminste ook normaal praten met elkaar)
Het feit dat je de hele dag met bonkende hoofdpijn rondloopt is natuurlijk absoluut niet goed. Ik denk dat het tijd wordt dat je ontzettend de touwtjes in handen gaat nemen. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat een kindje van 3 dit effect op een heel gezin heeft. Hulp van buitenaf is helemaal niet zo gek. Maar ik denk ook dat het misschien al helpt als je morgenochtend opstaat, je zelf in de spiegel aankijkt en besluit: "vanaf nu ben IK de baas" Met strakke hand regeren, desnoods maar 10x op de trap: jouw regels zijn jouw regels en daar móét naar geluisterd worden.
Als laatste: ik vind het superknap en mooi en lief dat je dit doet!! Je mag trots op jezelf zijn en wat iemand al zei (Meave?) jij kunt inderdaad het verschil maken.
Het feit dat je de hele dag met bonkende hoofdpijn rondloopt is natuurlijk absoluut niet goed. Ik denk dat het tijd wordt dat je ontzettend de touwtjes in handen gaat nemen. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat een kindje van 3 dit effect op een heel gezin heeft. Hulp van buitenaf is helemaal niet zo gek. Maar ik denk ook dat het misschien al helpt als je morgenochtend opstaat, je zelf in de spiegel aankijkt en besluit: "vanaf nu ben IK de baas" Met strakke hand regeren, desnoods maar 10x op de trap: jouw regels zijn jouw regels en daar móét naar geluisterd worden.
Als laatste: ik vind het superknap en mooi en lief dat je dit doet!! Je mag trots op jezelf zijn en wat iemand al zei (Meave?) jij kunt inderdaad het verschil maken.
donderdag 24 april 2008 om 20:52
Ik zou zulk gedrag niet negeren. Alleen negatief gedrag als schelden of kliederen met eten zou ik negeren. In dit geval zou ik hem even apart zetten en neutraal zeggen dat dat niet mag. Verder niet te veel woorden aan vuil maken of heel boos worden. Dat mag gewoon niet en als je zo doet, dan moet je even weg uit de situatie. Na een paar minuten weer ophalen en verder gaan waar je mee bezig was.
donderdag 24 april 2008 om 20:55
Het zal ongetwijfeld anders voelen als het een leenkindje in combinatie met je eigen kinderen betreft, maar met mijn eigen kinderen doe ik het zo: afhankelijk van de nood van het slachtoffer (echt pijn en direct troost nodig of gewoon boos en geschrokken en dus huilen) spreek ik eerst het dadertje aan. Hij mag dan meteen ergens gaan 'nadenken' (time out, straf, hoe je het ook gewend bent te doen). En dan heb ik even de tijd voor het slachtoffertje.
donderdag 24 april 2008 om 21:01
Zow hey, das niet niks allemaal!
Knap hoor, dat je dit allemaal doet, en nog vol kunt houden ook!
Misschien kun je eens samen met het ventje gaan fietsen ofzo, echt alleen maar tijd met hem door brengen?
Je zou misschien eens het adviesburo van het consultatieburo kunnen bellen, en om hulp vragen. Niet voor het jongetje, maar voor jezelf, vragen of zij je wat advies kunnen geven? Door alleen al telefonisch je verhaal te doen kunnen zij wel tips geven. Anders eens aankaarten bij de instelling van mama, en niet aangeven dat het zo'n 'vervelend' jongetje is, maar dat jij het gewoon niet trekt, en even een duwtje in de goede richting nodig hebt.
Vind het echt super dat je dit doet, eindelijk eens een veilige thuissituatie voor het mannetje, want vergeet niet dat ie zich vertrouwd voelt in jou omgeving, anders vertoont ie dit gedrag niet!
Heel veel succes
Knap hoor, dat je dit allemaal doet, en nog vol kunt houden ook!
Misschien kun je eens samen met het ventje gaan fietsen ofzo, echt alleen maar tijd met hem door brengen?
Je zou misschien eens het adviesburo van het consultatieburo kunnen bellen, en om hulp vragen. Niet voor het jongetje, maar voor jezelf, vragen of zij je wat advies kunnen geven? Door alleen al telefonisch je verhaal te doen kunnen zij wel tips geven. Anders eens aankaarten bij de instelling van mama, en niet aangeven dat het zo'n 'vervelend' jongetje is, maar dat jij het gewoon niet trekt, en even een duwtje in de goede richting nodig hebt.
Vind het echt super dat je dit doet, eindelijk eens een veilige thuissituatie voor het mannetje, want vergeet niet dat ie zich vertrouwd voelt in jou omgeving, anders vertoont ie dit gedrag niet!
Heel veel succes
donderdag 24 april 2008 om 21:25
Arwen,
Volgens mij is het net wat iemand anders zei júist op jonge leeftijd zo zichtbaar. Vergeet niet dat 3 jarigen nog helemaal niet zo veel kunnen benoemen, en vaak zelf ook het verschil niet voelen tussen verdrietig of angstig of boos. Mijn zoon heeft dat bijvoorbeeld, ik heb er toevallig van de week nog met een deskundige een gesprek over gehad. Negatief gevoel (angst, onzekerheid, verdriet, gemis, vermoeidheid) gaat allemaal op de grote hoop, en die grote hoop is in zijn geval boosheid. Ik vergelijk het in zijn geval met een andere situatie waarin hij ook alle gevoel op 1 hoop gooit: hij klaagt vaak over buikpijn. Maar soms is die buikpijn ook honger, of zenuwen, of juist opgewondenheid. Die emoties kan hij nog niet benoemen en daardoor ook nog niet zo goed het verschil voelen, dus het heet allemaal buikpijn.
Overigens ben ik het met de rest eens dat ik het goed van Floes vindt dat ze dit doet.
Nog wat tips die bij mijn boze jongetje goed helpen:
Negatief gedrag afstraffen door hem uit de situatie te "verstoten". Dus bij bozig gedrag, pesten, slaan, schreeuwen, gillen etcetera: zonder discussie naar de "nadenkplek" of de "naughty step".
Eerst bespreken dat je heel goed begrijpt dat hij soms boos is of bang is, maar dat hij moet proberen om dat op een andere manier te uiten. "Ik snap dat je boos/ verdrietig bent. Je mag ook boos zijn. Maar je mag niet slaan." Wat hierbij goed kan helpen is een speciale boosplek, bijvoorbeeld met kussens. Daar mag hij wel even gillen en slaan, maar zodra hij je dochters pijn doet moet hij naar de "nadenkplek".
Goed gedrag heel erg belonen. Vaak zeggen wanneer hij wel lief is, dat je blij bent dat hij vandaag niet boos is geweest, dat hij zo groot en flink is, dat soort dingen.
Dat consequent doen. Negatief gedrag = isolatie, goed gedrag = gezelligheid.
Duidelijke structuur. Bijvoorbeeld door een dagritmekaart te maken, met plaatjes. Daarop kan je zijn ritme aangeven, en dus ook aangeven dat hij soms even alleen moet spelen.
1 op 1 tijd. Dat is denk ik bij jullie het belangrijkst, probeer voor hem een half uurtje per dag 1 op 1 tijd in te voeren. Samen op bed boekjes lezen, samen even naar buiten en daar wat spelen en knuffelen, dat soort dingen.
En misschien nog een tip waar je helemaal niet aan gedacht hebt: mij valt op dat meisjes veeeeeeeeeeel rustiger spelen dan jongens. Gezien het feit dat jij 2 dochters hebt, zou het heel goed kunnen dat je voor hem eigenlijk veel te weinig fysieke activiteiten doet. Misschien kun je voor hem ook een uitraasmoment inplannen, dat hij even helemaal loos kan gaan met rennen, gillen, klimmen, ballen, stoeien ed. Lekker de energie eruit.
Succes met alles, ik vind het heel zielig voor het ventje.
Volgens mij is het net wat iemand anders zei júist op jonge leeftijd zo zichtbaar. Vergeet niet dat 3 jarigen nog helemaal niet zo veel kunnen benoemen, en vaak zelf ook het verschil niet voelen tussen verdrietig of angstig of boos. Mijn zoon heeft dat bijvoorbeeld, ik heb er toevallig van de week nog met een deskundige een gesprek over gehad. Negatief gevoel (angst, onzekerheid, verdriet, gemis, vermoeidheid) gaat allemaal op de grote hoop, en die grote hoop is in zijn geval boosheid. Ik vergelijk het in zijn geval met een andere situatie waarin hij ook alle gevoel op 1 hoop gooit: hij klaagt vaak over buikpijn. Maar soms is die buikpijn ook honger, of zenuwen, of juist opgewondenheid. Die emoties kan hij nog niet benoemen en daardoor ook nog niet zo goed het verschil voelen, dus het heet allemaal buikpijn.
Overigens ben ik het met de rest eens dat ik het goed van Floes vindt dat ze dit doet.
Nog wat tips die bij mijn boze jongetje goed helpen:
Negatief gedrag afstraffen door hem uit de situatie te "verstoten". Dus bij bozig gedrag, pesten, slaan, schreeuwen, gillen etcetera: zonder discussie naar de "nadenkplek" of de "naughty step".
Eerst bespreken dat je heel goed begrijpt dat hij soms boos is of bang is, maar dat hij moet proberen om dat op een andere manier te uiten. "Ik snap dat je boos/ verdrietig bent. Je mag ook boos zijn. Maar je mag niet slaan." Wat hierbij goed kan helpen is een speciale boosplek, bijvoorbeeld met kussens. Daar mag hij wel even gillen en slaan, maar zodra hij je dochters pijn doet moet hij naar de "nadenkplek".
Goed gedrag heel erg belonen. Vaak zeggen wanneer hij wel lief is, dat je blij bent dat hij vandaag niet boos is geweest, dat hij zo groot en flink is, dat soort dingen.
Dat consequent doen. Negatief gedrag = isolatie, goed gedrag = gezelligheid.
Duidelijke structuur. Bijvoorbeeld door een dagritmekaart te maken, met plaatjes. Daarop kan je zijn ritme aangeven, en dus ook aangeven dat hij soms even alleen moet spelen.
1 op 1 tijd. Dat is denk ik bij jullie het belangrijkst, probeer voor hem een half uurtje per dag 1 op 1 tijd in te voeren. Samen op bed boekjes lezen, samen even naar buiten en daar wat spelen en knuffelen, dat soort dingen.
En misschien nog een tip waar je helemaal niet aan gedacht hebt: mij valt op dat meisjes veeeeeeeeeeel rustiger spelen dan jongens. Gezien het feit dat jij 2 dochters hebt, zou het heel goed kunnen dat je voor hem eigenlijk veel te weinig fysieke activiteiten doet. Misschien kun je voor hem ook een uitraasmoment inplannen, dat hij even helemaal loos kan gaan met rennen, gillen, klimmen, ballen, stoeien ed. Lekker de energie eruit.
Succes met alles, ik vind het heel zielig voor het ventje.
Am Yisrael Chai!
donderdag 24 april 2008 om 22:15
Ik ben het wel eens dat het niet gelijk in de stoornis hoek gezocht hoeft te worden.
Maar om het nu als normaal jongens gedrag te bestempelen?
Zoals ik het lees is het een jongetje wat de laatste tijd veel op zijn bordje heeft gekregen. Wellicht weinig structuur en aandacht gekregen,zich eenzaam of angstig gevoeld(ik gis maar wat).
Het lijkt in ieder geval een jongetje wat op een zeer negatieve manier om aandacht schreeuwt.
Als het echt de hele dag doorgaat dat schoppen en slaan,treiteren en klieren.En ook elke dag?
Nee,dat vind ik ook voor jongens niet normaal.
Ik vind dat je best hulp of begeleiding kan vragen. Dat hoeft niet gelijk zo zwaar te zijn. Zeker wel in overleg met de moeder.
Maar jij moet het de komende weken wel gaan redden met deze situatie.En dan met een kind mèt rugzakje èn zonder gebruiksaanwijzing midden in je eigen gezin.
Ik vind dat ,zeker gezien de tijdsduur,je daar best begeleiding bij mag krijgen. Ik geloof niet dat het truukje "naughty stairs"
in dit geval zijn vruchten af gaat werpen.
O ja,ik las iets dat er eerder agressief gedrag verwacht wordt bij jongens in de puberleeftijd??
Ik mag toch hopen dat de opvoedtaak er tegen die tijd wat gezond verstand in heeft gezet.
Maar om het nu als normaal jongens gedrag te bestempelen?
Zoals ik het lees is het een jongetje wat de laatste tijd veel op zijn bordje heeft gekregen. Wellicht weinig structuur en aandacht gekregen,zich eenzaam of angstig gevoeld(ik gis maar wat).
Het lijkt in ieder geval een jongetje wat op een zeer negatieve manier om aandacht schreeuwt.
Als het echt de hele dag doorgaat dat schoppen en slaan,treiteren en klieren.En ook elke dag?
Nee,dat vind ik ook voor jongens niet normaal.
Ik vind dat je best hulp of begeleiding kan vragen. Dat hoeft niet gelijk zo zwaar te zijn. Zeker wel in overleg met de moeder.
Maar jij moet het de komende weken wel gaan redden met deze situatie.En dan met een kind mèt rugzakje èn zonder gebruiksaanwijzing midden in je eigen gezin.
Ik vind dat ,zeker gezien de tijdsduur,je daar best begeleiding bij mag krijgen. Ik geloof niet dat het truukje "naughty stairs"
in dit geval zijn vruchten af gaat werpen.
O ja,ik las iets dat er eerder agressief gedrag verwacht wordt bij jongens in de puberleeftijd??
Ik mag toch hopen dat de opvoedtaak er tegen die tijd wat gezond verstand in heeft gezet.
vrijdag 25 april 2008 om 09:02
vrijdag 25 april 2008 om 09:28
Goeiemorgen,
Na een nacht goed slapen en er nog eens flink over nagedacht te hebben, heb ik besloten het nog te vroeg te vinden om instantie's in te schakelen.
De kinderbescherming is al nooit in mn gedachte geweest. De moeder is wel degelijk goed voor haar kind, maar is op het moment gewoon niet goed in staat om voor het kind te zorgen.
Ik ga met de moeder wel praten over het gedrag van haar zoon. Ga aangeven het wel degelijk verontrustend te vinden wat hij doet. Jongentje of niet, dit gedrag tolereer ik gewoon niet!!
Ik wil haar ook aangeven als ze weer volledig de zorg op haar neemt, ik haar met raad en daad wil bijstaan om de boel weer op de rails te krijgen.
Hier moet wel iets aan gedaan worden, maar Ik zie en voel dat de situatie absoluut niet gevaarlijk is voor het knulletje. Ik wil de moeder straks zelf de kans geven opnieuw te beginnen, mocht dat niet lukken dan kan ingrijpen altijd nog!!
IK ga nu ff de reacties lezen, en kom dan weer terug!!
Ff voor de duidelijkheid, met niet gevaarlijk, bedoel ik lichamelijk! Het kind is slachtoffer van de situatie. een situatie die niet terug te draaien valt, en niet snel zal veranderen...
Na een nacht goed slapen en er nog eens flink over nagedacht te hebben, heb ik besloten het nog te vroeg te vinden om instantie's in te schakelen.
De kinderbescherming is al nooit in mn gedachte geweest. De moeder is wel degelijk goed voor haar kind, maar is op het moment gewoon niet goed in staat om voor het kind te zorgen.
Ik ga met de moeder wel praten over het gedrag van haar zoon. Ga aangeven het wel degelijk verontrustend te vinden wat hij doet. Jongentje of niet, dit gedrag tolereer ik gewoon niet!!
Ik wil haar ook aangeven als ze weer volledig de zorg op haar neemt, ik haar met raad en daad wil bijstaan om de boel weer op de rails te krijgen.
Hier moet wel iets aan gedaan worden, maar Ik zie en voel dat de situatie absoluut niet gevaarlijk is voor het knulletje. Ik wil de moeder straks zelf de kans geven opnieuw te beginnen, mocht dat niet lukken dan kan ingrijpen altijd nog!!
IK ga nu ff de reacties lezen, en kom dan weer terug!!
Ff voor de duidelijkheid, met niet gevaarlijk, bedoel ik lichamelijk! Het kind is slachtoffer van de situatie. een situatie die niet terug te draaien valt, en niet snel zal veranderen...
vrijdag 25 april 2008 om 09:38
Toch denk ik dat je het in het geheel moet zijn. Zoals ik al zei, ik heb geen kinderen, wel ben ik 6 jaar ouder dan mijn broertje en ik kan me goed herinneren hoe strontvervelend hij was toen hij 3 was. Hoe hij niet kon luisteren, driftbuien had, kon klieren en kon meppen als iets 'm niet zinde. Dat is overigens ook wat ik terugzie bij jongetjes van die leeftijd van vrienden/familie, al dan niet in minder erge mate. Echter, over het geheel genomen kan je dan vervolgens ook concluderen dat die jongens uit warme gezinnen komen en dat hun basis (het gezin maar ook zijzelf) wel gewoon stabiel is. Dat is niet het geval bij dit jongetje toch? Floes kan nu heel erg haar best doen om hem een veilig gevoel te geven e.d., maar over vijf weken (of iets langer) gaat hij gewoon terug naar de situatie waaruit hij kwam en afgaand op de reacties van Floes is die nou niet bepaald ideaal te noemen. En ik kan me dus goed voorstellen dat dat alles bij elkaar voor Floes heel zorgelijk is. Wij horen het verhaal van één kant, maar het is wel Floes die zegt dat ze, als dit zo doorgaat, problemen voorziet bij dit jongetje. Dat Floes, die 'm elke dag ziet, dat zegt, is toch iets om serieus te nemen? Om eerlijk te zijn vind ik de reacties van: "zo doen jongens van die leeftijd nu eenmaal" dan te bagatelliserend tegenover iemand die zich én zorgen maakt én lichamelijke klachten krijgt door het gedrag van dit jongetje.
Edit, de reactie van floes stond er nog niet toen ik begon te typen.
Edit, de reactie van floes stond er nog niet toen ik begon te typen.
vrijdag 25 april 2008 om 09:38
ik heb niet alles gelezen, daar heb ik nu ook geen tijd voor.Als ik zo het gedrag lees wat dit kleine ventje vertoont krijg ik alleen maar medelijden met hem. Er is al van alles gebeurd wat ik zo lees en dan wordt hij ook nog pats boem van de ene op de andere dag bij moeder weg gehaald.
Tja, dan komt zo n klein ventje natuurlijk ook met zijn gevoelens in de knoop. Naar mijn idee is hij je ook gewoon ontzettend aan het testen: wat moet ik hier allemaal doen voordat ze me " wegdoen"? Hij heeft natuurlijk dondersgoed in de gaten dat hij je raakt door aan je dochter te zitten.
Ik denk dat het in elk geval heel goed is om dit bespreekbaar te maken bij moeder. Ik las dat je zei dat het nu niet echt de tijd hiervoor is bij moeder, maar op dit moment is ze wel in een omgeving die haar helpen bij haar problemen. Problemen met haar kind zijn ook haar probleem! Daarbij mag het welzijn van moeder niet ten koste van het kind gaan! Je kunt duidelijk je eigen ervaring, maar ook die van de psz aangeven. Schakel aub hulp in, natuurlijk in overleg met moeder! Dit kan bijv. via de psz.
In elk geval veel sterkte en het allerbeste voor dit kleine mannetje. En probeer ondanks zijn gedrag naar zijn goede kanten te blijven kijken, wat het is en blijft een kind van 3. Niet een volwassene die je doelbewust het leven zuur maakt.
Tja, dan komt zo n klein ventje natuurlijk ook met zijn gevoelens in de knoop. Naar mijn idee is hij je ook gewoon ontzettend aan het testen: wat moet ik hier allemaal doen voordat ze me " wegdoen"? Hij heeft natuurlijk dondersgoed in de gaten dat hij je raakt door aan je dochter te zitten.
Ik denk dat het in elk geval heel goed is om dit bespreekbaar te maken bij moeder. Ik las dat je zei dat het nu niet echt de tijd hiervoor is bij moeder, maar op dit moment is ze wel in een omgeving die haar helpen bij haar problemen. Problemen met haar kind zijn ook haar probleem! Daarbij mag het welzijn van moeder niet ten koste van het kind gaan! Je kunt duidelijk je eigen ervaring, maar ook die van de psz aangeven. Schakel aub hulp in, natuurlijk in overleg met moeder! Dit kan bijv. via de psz.
In elk geval veel sterkte en het allerbeste voor dit kleine mannetje. En probeer ondanks zijn gedrag naar zijn goede kanten te blijven kijken, wat het is en blijft een kind van 3. Niet een volwassene die je doelbewust het leven zuur maakt.
vrijdag 25 april 2008 om 09:47
Haha ik lees hier over de "naughty step", haha je zou mn trap eens moeten zien.. totaal afgesleten...
Nee ff serieus, als hij vervelend is, in de zin van slaan, bijten, enz, gaat hij zonder pardon op de trap, en troost ik uiteraard mn dochter. Het kan nooit zo zijn, dat dat gedrag genegeerd mag worden, ook al heb ik nog zo'n hoofdpijn ( wat vandaag meevalt!!) Hij gaat niet de baas worden hier in huis!!!
Ik las hier nog een stukje van een maatschappelijk werkster. Dank je wel, mn gezond verstand vertelde me dus het goeie. Ik lag gisteren in bed echt te denken of het wel echt nodig is om maatsch werk in te lichten. Nog niet dus, ben blij dat ik daar zelf ook achter was.
Voor alle duidelijkheid, ik blijf gewoon voor dit kereltje zorgen tot het weer naar mama kan, het is een kind, kinderen hebben vastigheid nodig en daar mag niet mee gesolt worden, ik krijg vast nog dagen dat ik het allemaal niet zie zitten, maar het is nu het kind wat telt!
Mijn eigen kids, hebben aangegeven dat ze ook graag willen dat hij blijft ( Want hij is ook best wel lief, en het is ook zielig dat hij niet naar zn mama kan) Ik zal het voor ze blijven opnemen, er voor ze zijn, zorgen dat ze niet ondergesneeuwd worden.
Nee ff serieus, als hij vervelend is, in de zin van slaan, bijten, enz, gaat hij zonder pardon op de trap, en troost ik uiteraard mn dochter. Het kan nooit zo zijn, dat dat gedrag genegeerd mag worden, ook al heb ik nog zo'n hoofdpijn ( wat vandaag meevalt!!) Hij gaat niet de baas worden hier in huis!!!
Ik las hier nog een stukje van een maatschappelijk werkster. Dank je wel, mn gezond verstand vertelde me dus het goeie. Ik lag gisteren in bed echt te denken of het wel echt nodig is om maatsch werk in te lichten. Nog niet dus, ben blij dat ik daar zelf ook achter was.
Voor alle duidelijkheid, ik blijf gewoon voor dit kereltje zorgen tot het weer naar mama kan, het is een kind, kinderen hebben vastigheid nodig en daar mag niet mee gesolt worden, ik krijg vast nog dagen dat ik het allemaal niet zie zitten, maar het is nu het kind wat telt!
Mijn eigen kids, hebben aangegeven dat ze ook graag willen dat hij blijft ( Want hij is ook best wel lief, en het is ook zielig dat hij niet naar zn mama kan) Ik zal het voor ze blijven opnemen, er voor ze zijn, zorgen dat ze niet ondergesneeuwd worden.
vrijdag 25 april 2008 om 09:55
Ja ik voorzie zeker problemen Celeone, als het op deze manier doorgaat. Maar moeder heeft zich zelf niet voor niets op laten nemen natuurlijk, en ik mag toch aannemen dat het straks allemaal een stuk beter gaat met hen.De situatie thuis is niet ideaal, absoluut niet, maar dat zal niet veranderen, de psy. toestand van moeder gelukkig wel..
Ik vind het echt super dat jullie allemaal zo met me mee willen denken!!!
Ik vind het echt super dat jullie allemaal zo met me mee willen denken!!!
