Kinderen
alle pijlers
opvoeding ; dát zouden meer mensen moeten doen .
donderdag 22 november 2007 om 12:56
vrijdag 23 november 2007 om 13:18
Ik vind het superbelangrijk dat mijn kinderen zelfvertrouwen hebben en kunnen vergeven. Eigenlijk zijn dat de twee thema's die zo'n beetje overal doorheen lopen; Zelfvertrouwen en Vergeving. Dat mijn kinderen (later als volwassene) evenwichtige mensen zijn en goed voor zichzelf kunnen bepalen welke beslissing ze moeten nemen. Weten dat ze fouten mogen maken en ook weten dat ze het vermogen hebben zichzelf weer op te pakken, verder te gaan en de consequenties te dragen. Mensen waarvan gehouden wordt en die zelf met hart en ziel kunnen liefhebben.
Het is heerlijk om te zien dat die basis is gelegd. Ik heb zulke stabiele en lieve kinderen met ook zoveel onzekerheden die met zoveel moed overwonnen worden. Ik bast bijna van trotsheid!
Het is heerlijk om te zien dat die basis is gelegd. Ik heb zulke stabiele en lieve kinderen met ook zoveel onzekerheden die met zoveel moed overwonnen worden. Ik bast bijna van trotsheid!
vrijdag 23 november 2007 om 13:22
Onzin. Mijn man is niet zo opgevoed als ik, en vind toch dezelfde dingen belangrijk. Ik denk dat het meer te maken heeft met de omgeving waarin je je nu als ouder bevindt: ik zou het vreselijk vinden voor mijn kind als het met mij mee naar een feestje/etentje/whatever zou gaan (ofzo) en niet zou weten hoe het zich moest gedragen. Juist door de basiskennis mee te geven geef je je kind zelfvertrouwen, waardoor het op de gelegenheid zelf meer tijd heeft om zich te vermaken, vriendjes te maken, etc.
Is toch niet zo raar?
vrijdag 23 november 2007 om 13:34
ik blijf erbij dat muziek en dansen geen verplichte onderdelen in mijn leefwereld zijn, maar goed ik hoor bij de categorie techneuten, die zijn gemiddeld ook wat raarder.
maar wat nu als al jullie kinderen helemaal geen aanleg voor muziek hebben? en twee linkervoeten bij het dansen? horen ze er dan niet meer bij? lijkt mij toch ook niet.
maar wat nu als al jullie kinderen helemaal geen aanleg voor muziek hebben? en twee linkervoeten bij het dansen? horen ze er dan niet meer bij? lijkt mij toch ook niet.
vrijdag 23 november 2007 om 13:43
Ik kom er achter dat met twee kinderen mijn ideeën over wat ik belangrijk vind in de opvoeding, verschilt per kind. Mijn oudste is een heel gemakkelijk kind wat goed luistert. Heel prettig qua opvoeding natuurlijk, maar de keerzijde is dat hij zich snel door anderen laat overrulen. Voor hem vind ik het dus vooral heel belangrijk dat hij leert dat hij een eigen mening mag hebben en daar ook voor uit mag komen. Dat hij niet zomaar met alles akkoord hoeft te gaan en ook wel eens 'nee' mag zeggen.
Mijn dochter daarentegen is totaal het tegenovergestelde van haar broer. En voor haar vind ik het belangrijk dat ze leert dat het niet altijd gaat zoals zij het wil. Dat andermans mening net zo belangrijk is en dat je soms moet doen wat een ander wil i.p.v. wat jij zelf wilt.
Opvoeding op maat zeg maar.
Sport is een verplicht nummer. Met al die te dikke kinderen snap ik ook nooit zo goed hoe ouders dat geen verplicht nummer kunnen vinden. Ze mogen uiteraard zelf kiezen welke sport (al ben ik niet vies van enige sturing daarin), maar sporten zullen ze. Beweging is belangrijk, zeker als ze ouder worden en geneigd zijn achter die PC en TV te zitten. Muziekles vind ik op zich ook belangrijk, alleen zijn manlief en ik zelf niet echt muzikaal. Ik heb zelf jarenlang blokfluitles gehad, maar de noten kan ik niet meer lezen en veel verder dan Vader Jacob kom ik ook niet meer. Als we de kinderen op muziekles doen, zullen we dus zelf ook weer aan de bak moeten. Want alleen je kinderen verplichten terwijl je zelf niets ermee doet, dat is raar en werkt niet.
En verder vind ik goede manieren erg belangrijk. Met twee woorden spreken (dus 'ja mama' ipv 'jaha'), alsjeblieft en dankjewel, U zeggen, sorry, nu ja, het standaard werk zeg maar. En daarnaast medeleven met anderen tonen en fatsoenlijk taalgebruik vind ik ook belangrijk.
Mijn dochter daarentegen is totaal het tegenovergestelde van haar broer. En voor haar vind ik het belangrijk dat ze leert dat het niet altijd gaat zoals zij het wil. Dat andermans mening net zo belangrijk is en dat je soms moet doen wat een ander wil i.p.v. wat jij zelf wilt.
Opvoeding op maat zeg maar.
Sport is een verplicht nummer. Met al die te dikke kinderen snap ik ook nooit zo goed hoe ouders dat geen verplicht nummer kunnen vinden. Ze mogen uiteraard zelf kiezen welke sport (al ben ik niet vies van enige sturing daarin), maar sporten zullen ze. Beweging is belangrijk, zeker als ze ouder worden en geneigd zijn achter die PC en TV te zitten. Muziekles vind ik op zich ook belangrijk, alleen zijn manlief en ik zelf niet echt muzikaal. Ik heb zelf jarenlang blokfluitles gehad, maar de noten kan ik niet meer lezen en veel verder dan Vader Jacob kom ik ook niet meer. Als we de kinderen op muziekles doen, zullen we dus zelf ook weer aan de bak moeten. Want alleen je kinderen verplichten terwijl je zelf niets ermee doet, dat is raar en werkt niet.
En verder vind ik goede manieren erg belangrijk. Met twee woorden spreken (dus 'ja mama' ipv 'jaha'), alsjeblieft en dankjewel, U zeggen, sorry, nu ja, het standaard werk zeg maar. En daarnaast medeleven met anderen tonen en fatsoenlijk taalgebruik vind ik ook belangrijk.
vrijdag 23 november 2007 om 13:47
Ik vind het belangrijk dat kinderen zich netjes gedragen. Dankjewel zeggen als ze iets krijgen, niet overal aan zitten wat niet voor hen bestemd is, aan tafel eten, grote mensen laten praten, niet rennen in winkels (of andere plaatsen waar dat niet kan), het vragen voor dat ze iets te eten pakken van tafel (bijvoorbeeld tijdens een feestje) en niet gillen.
Wat me nog niet gelukt is het laten praten van grote mensen. Onze oudste van 3,5 kan het heel moeilijk laten om daartussen te komen. Zeker bij zijn papa en mama. Oudste praat nogal veel, ofwel dat mondje staat bijna nooit stil
Ook hebben we moeite met het niet gillen, daar kunnen ze allebei wat van. Maar er is hoop: de andere dingen zijn ook gelukt.
Wat sport, muziek, hobby's en zo wil ik ze vrij laten. Zwemmen moet, maar daarna mogen ze gaan doen wat ze willen. Ik ben wel een voorstander van teamsporten.
Wat ik ook heel belangrijk vind is dat ze het eerst vragen of ze bijvoorbeeld een baby of een dier mogen aaien. En dan aan degene bij wie de hond of baby hoort. Onze oudste heeft dat heel goed door en als ze ongevraagd aan zijn zusje van 21 maanden zitten, dan zegt hij er zeker wat van ;). De jongste heeft dat nog niet door. Die loopt zo op iedere hond of kat af om die te gaan aaien. Baby's vindt ze minder interessant.
Wat me nog niet gelukt is het laten praten van grote mensen. Onze oudste van 3,5 kan het heel moeilijk laten om daartussen te komen. Zeker bij zijn papa en mama. Oudste praat nogal veel, ofwel dat mondje staat bijna nooit stil
Ook hebben we moeite met het niet gillen, daar kunnen ze allebei wat van. Maar er is hoop: de andere dingen zijn ook gelukt.
Wat sport, muziek, hobby's en zo wil ik ze vrij laten. Zwemmen moet, maar daarna mogen ze gaan doen wat ze willen. Ik ben wel een voorstander van teamsporten.
Wat ik ook heel belangrijk vind is dat ze het eerst vragen of ze bijvoorbeeld een baby of een dier mogen aaien. En dan aan degene bij wie de hond of baby hoort. Onze oudste heeft dat heel goed door en als ze ongevraagd aan zijn zusje van 21 maanden zitten, dan zegt hij er zeker wat van ;). De jongste heeft dat nog niet door. Die loopt zo op iedere hond of kat af om die te gaan aaien. Baby's vindt ze minder interessant.
vrijdag 23 november 2007 om 13:51
Golvendanser,
Ik denk dat jij er een veel bigger deal van maakt dan dat de mensen die hier aangeven dat belangrijk te vinden er zelf van maken. Vergelijk het maar met lezen ofzo, dat heb ik nu al een paar keer gezegd maar zo zie ik het ook echt. Je vraagt je toch niet af of je kind aanleg heeft voor lezen? En je zegt toch ook niet "nou, wat zielig, wat nou als je kind liever wil knutselen dan lezen?" om het vervolgens DUS het alfabet niet te leren?
Met alle respect, maar ik vind jouw reacties wel een beetje lijken bij het fenomeen dat MissD schetste, waarbij mensen zich dan heel erg gaan afzetten omdat ze er zelf geen kennis van hebben.
Kijk, ik zou niet weten hoe het is om géén muzikale basiskennis te hebben. Maar wat ik wél weet, is dat bij wat ik daaronder versta het bijna niet mogelijk is om daar géén aanleg voor te hebben. Om te leren notenlezen heb je geen aanleg nodig, dat is simpelweg een vaardigheid net zoals leren tellen of leren lezen. Instrumenten zijn er in zoveel soorten, hij kan gaan drummen, een snaarinstrument gaan bespelen, een blaasinstrument, piano, hij kan gaan zingen, hij kan klassiek, pop, rock, jazz, wereldmuziek, blues, soul, opera of electronische muziek fantastisch vinden. De mogelijkheden zijn eindeloos, muziek is niet per se in een zielig kamertje bij een ouwe kenau vioolles krijgen ofzo. En datzelfde geldt voor dansen, ik heb nooit stijldansles gehad bijvoorbeeld maar wel weer een jaar of 12 ofzo ballet gedaan en professioneel gedanst. Dus ik kan me wel redden met een quickstep, of zelfs een moeilijkere dans als een rumba ofzo. Want ik kan tellen, ik kan naar muziek luisteren en ik ken de basisbeginselen die voor alle vormen van dansen gelden.
Hoe leef je trouwens zonder muziek in je leefwereld? Ik versta onder muzikale vorming echt niet alleen noten lezen en een instrument bespelen, ik versta daar ook gewoon onder dat je je niet ongemakkelijk voelt als iemand over Fado begint of je vraagt wat je van Schumann vindt. Maar ook dat je bijvoorbeeld de Beatles en Michael Jackson kunt plaatsen in hun muzikale context en dat je weet door wie Amy Winehouse is beinvloed. Maar ook gewoon uit je dak gaan op de dansvloer of in de woonkamer, dat hoort er wat mij betreft net zo goed bij.
Ik denk dat jij er een veel bigger deal van maakt dan dat de mensen die hier aangeven dat belangrijk te vinden er zelf van maken. Vergelijk het maar met lezen ofzo, dat heb ik nu al een paar keer gezegd maar zo zie ik het ook echt. Je vraagt je toch niet af of je kind aanleg heeft voor lezen? En je zegt toch ook niet "nou, wat zielig, wat nou als je kind liever wil knutselen dan lezen?" om het vervolgens DUS het alfabet niet te leren?
Met alle respect, maar ik vind jouw reacties wel een beetje lijken bij het fenomeen dat MissD schetste, waarbij mensen zich dan heel erg gaan afzetten omdat ze er zelf geen kennis van hebben.
Kijk, ik zou niet weten hoe het is om géén muzikale basiskennis te hebben. Maar wat ik wél weet, is dat bij wat ik daaronder versta het bijna niet mogelijk is om daar géén aanleg voor te hebben. Om te leren notenlezen heb je geen aanleg nodig, dat is simpelweg een vaardigheid net zoals leren tellen of leren lezen. Instrumenten zijn er in zoveel soorten, hij kan gaan drummen, een snaarinstrument gaan bespelen, een blaasinstrument, piano, hij kan gaan zingen, hij kan klassiek, pop, rock, jazz, wereldmuziek, blues, soul, opera of electronische muziek fantastisch vinden. De mogelijkheden zijn eindeloos, muziek is niet per se in een zielig kamertje bij een ouwe kenau vioolles krijgen ofzo. En datzelfde geldt voor dansen, ik heb nooit stijldansles gehad bijvoorbeeld maar wel weer een jaar of 12 ofzo ballet gedaan en professioneel gedanst. Dus ik kan me wel redden met een quickstep, of zelfs een moeilijkere dans als een rumba ofzo. Want ik kan tellen, ik kan naar muziek luisteren en ik ken de basisbeginselen die voor alle vormen van dansen gelden.
Hoe leef je trouwens zonder muziek in je leefwereld? Ik versta onder muzikale vorming echt niet alleen noten lezen en een instrument bespelen, ik versta daar ook gewoon onder dat je je niet ongemakkelijk voelt als iemand over Fado begint of je vraagt wat je van Schumann vindt. Maar ook dat je bijvoorbeeld de Beatles en Michael Jackson kunt plaatsen in hun muzikale context en dat je weet door wie Amy Winehouse is beinvloed. Maar ook gewoon uit je dak gaan op de dansvloer of in de woonkamer, dat hoort er wat mij betreft net zo goed bij.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 23 november 2007 om 13:54
Golvendanser:
Nee, het heeft er niets mee te maken dat ze er dan niet bij zouden horen. Ze hoeven niet uit te blinken op elk van die gebieden, daar gaat het me niet om. Noten lezen is een vaardigheid waar je geen muzikaliteit voor nodig hebt, maar die wel handig kan zijn als je ooit iets met muziek wilt doen. De stapjes die je leert bij dansles hoef je niet te kunnen uitvoeren op wedstrijdniveau om je toch op je gemak te kunnen voelen op een feest waarbij iemand je ten dans vraagt. Dáár heeft het mee te maken.
Zoals Tila ook al zegt, ik wil ze een basis meegeven waarmee ze zich overal, ongeacht de situatie, op hun gemak kunnen voelen zonder zich druk te hoeven maken om omgangsregels die ze niet kennen of gène te voelen doordat ze niet mee kunnen doen met een feestelijk iets.
Ik voel me eigenlijk altijd wel op mijn gemak. Natuurlijk kan ik wel onzeker of wat verlegen zijn, maar ik maak me nooit druk over hoe me te gedragen. Of het nu een hip feest, een chique diner dansant of een traditioneel twentse bruiloft is, of er nu iets cultureels wordt gevraagd, of ik mee moet doen aan een muziekstuk, of ik er nu de polonaise moet dansen of ten dans word gevraagd voor een weense wals. Die rust, dat zelfvertrouwen van zich overal thuis kunnen voelen wil ik mijn kinderen meegeven. Ze zullen zich niet opgelaten hoeven voelen omdat iets te 'chique' voor ze is of op een andere manier te ver van ze af staat en ze zich er niet thuis voelen, iets dat ik, zelfs op dit forum, nogal eens hoor van anderen.
Bovendien, zoals ik net ook al zei, ik wil mijn kinderen een basis geven zodat ze later altijd nog de keuze hebben. Net zoals ik ze qua schoolopleiding de beste basis mogelijk wil geven, geldt dat ook op andere gebieden. Zodat ze, als ze volwassen zijn en dingen interessant vinden om te gaan ontdekken, in ieder geval een basis hebben om op voort te borduren. Daar zijn ze dan verder geheel vrij in. Maar als volwassene alsnog muziek leren, terwijl je er nooit iets van hebt meegekregen is een stuk lastiger dan wanneer je als kind al een basis hebt gekregen. En hetzelfde geldt voor dansen en sport.
En normaals, dat is nog náást het feit dat ík al die dingen er gewoon standaard bij vind horen. Inderdaad, dat zal wel te maken hebben met mijn eigen omgeving en mijn eigen beleving. Maar dat lijkt me standaard bij elke ouder, nietwaar?
Nee, het heeft er niets mee te maken dat ze er dan niet bij zouden horen. Ze hoeven niet uit te blinken op elk van die gebieden, daar gaat het me niet om. Noten lezen is een vaardigheid waar je geen muzikaliteit voor nodig hebt, maar die wel handig kan zijn als je ooit iets met muziek wilt doen. De stapjes die je leert bij dansles hoef je niet te kunnen uitvoeren op wedstrijdniveau om je toch op je gemak te kunnen voelen op een feest waarbij iemand je ten dans vraagt. Dáár heeft het mee te maken.
Zoals Tila ook al zegt, ik wil ze een basis meegeven waarmee ze zich overal, ongeacht de situatie, op hun gemak kunnen voelen zonder zich druk te hoeven maken om omgangsregels die ze niet kennen of gène te voelen doordat ze niet mee kunnen doen met een feestelijk iets.
Ik voel me eigenlijk altijd wel op mijn gemak. Natuurlijk kan ik wel onzeker of wat verlegen zijn, maar ik maak me nooit druk over hoe me te gedragen. Of het nu een hip feest, een chique diner dansant of een traditioneel twentse bruiloft is, of er nu iets cultureels wordt gevraagd, of ik mee moet doen aan een muziekstuk, of ik er nu de polonaise moet dansen of ten dans word gevraagd voor een weense wals. Die rust, dat zelfvertrouwen van zich overal thuis kunnen voelen wil ik mijn kinderen meegeven. Ze zullen zich niet opgelaten hoeven voelen omdat iets te 'chique' voor ze is of op een andere manier te ver van ze af staat en ze zich er niet thuis voelen, iets dat ik, zelfs op dit forum, nogal eens hoor van anderen.
Bovendien, zoals ik net ook al zei, ik wil mijn kinderen een basis geven zodat ze later altijd nog de keuze hebben. Net zoals ik ze qua schoolopleiding de beste basis mogelijk wil geven, geldt dat ook op andere gebieden. Zodat ze, als ze volwassen zijn en dingen interessant vinden om te gaan ontdekken, in ieder geval een basis hebben om op voort te borduren. Daar zijn ze dan verder geheel vrij in. Maar als volwassene alsnog muziek leren, terwijl je er nooit iets van hebt meegekregen is een stuk lastiger dan wanneer je als kind al een basis hebt gekregen. En hetzelfde geldt voor dansen en sport.
En normaals, dat is nog náást het feit dat ík al die dingen er gewoon standaard bij vind horen. Inderdaad, dat zal wel te maken hebben met mijn eigen omgeving en mijn eigen beleving. Maar dat lijkt me standaard bij elke ouder, nietwaar?
vrijdag 23 november 2007 om 13:55
Mis Demeanor en Fash, ik vind dat jullie helemaal niet ''pushen''. Ik zie het liever als je kind in ''contact brengen'' met zaken waar hij/zij later veel aan heeft.
Ik heb vroeger ook muziekles gehad en vond het juist erg leuk. Idem voor de bibliotheek; ik heb nog steeds een foto uit de oude doos waar paps en ik bij de feestelijke heropening van de bieb waren. Daar gingen we iedere week naar toe. Hij heeft mijn liefde voor lezen bijgebracht, het mooiste cadeau wat je iemand kan geven
. Paps heeft echter nog nachtmerries van Swiebel en Swabbel, mijn lievelingsboekje dat hij elke (!) avond moest voorlezen, geh, geh.
We gingen naar musea, sommige dingen vond ik leuk, sommige dingen stom of oersaai. Daar is niks mis mee. Zo leer je ook je mening vormen.
Ik ben juist blij dat mijn ouders de moeite namen. En ja dan maar elitair, maar ik herken me wel in het verhaal van Fash over David en Goliath. Op m'n 23ste had ik een vriendje die niet wist wat een abbattoir (abattoir, red. alice33) was, mijn bek viel open. Dit gold voor meer zaken. Investeren in algemene ontwikkeling vind ik persoonlijk wel belangrijk.
Ik heb vroeger ook muziekles gehad en vond het juist erg leuk. Idem voor de bibliotheek; ik heb nog steeds een foto uit de oude doos waar paps en ik bij de feestelijke heropening van de bieb waren. Daar gingen we iedere week naar toe. Hij heeft mijn liefde voor lezen bijgebracht, het mooiste cadeau wat je iemand kan geven
. Paps heeft echter nog nachtmerries van Swiebel en Swabbel, mijn lievelingsboekje dat hij elke (!) avond moest voorlezen, geh, geh. We gingen naar musea, sommige dingen vond ik leuk, sommige dingen stom of oersaai. Daar is niks mis mee. Zo leer je ook je mening vormen.
Ik ben juist blij dat mijn ouders de moeite namen. En ja dan maar elitair, maar ik herken me wel in het verhaal van Fash over David en Goliath. Op m'n 23ste had ik een vriendje die niet wist wat een abbattoir (abattoir, red. alice33) was, mijn bek viel open. Dit gold voor meer zaken. Investeren in algemene ontwikkeling vind ik persoonlijk wel belangrijk.
vrijdag 23 november 2007 om 13:56
Ik vind minstens 1 vreemde taal goed beheersen niet bijzonder, iedereen die ik ken kan dat en ikzelf beheers er wel meer dan 1, dus ik vind dat gewoon het minimumniveau. Dat je als kind op een sport gezeten hebt, ook al niks bijzonders in mijn ogen. Sterker nog, ik vind mensen die al die dingen niet beheersen of die ervaringen niet gehad hebben juist ernstig beperkt, ik zou me echt afvragen of ik met danwel iemand die in extreme armoede is opgegroeid danwel met iemand die uit een asomilieu komt te maken heb als ik nu een volwassene tegen zou komen die niks van dat alles in zijn basis heeft meegekregen.
@fashionvictim;
Ik heb nooit muziekles gehad, en ook vrij weinig aan sport gedaan. Beide is door beide ouders zeer gestimuleerd, maar het was volgens mij al vrij snel duidelijk dat dat een verloren zaak was. Ik heb namelijk geen musikaal gehoor (ik kan rustig een kwartier fluiten zonder ook maar enig ritme aan te brengen, en als ik een toon hoor, is het voor mij onmogelijk deze te reproduceren, hetzelfde geld voor ritmes.) en mijn grove motoriek is bedroevend slecht. Met als gevolg dat je op muziek en sport clubjes altijd de slechste bent, en er ook nog eens geen lol in beleefd. (understatement of the year)
Wil het nou zeggen dat ik, omdat ik geen instument heb leren bespelen of (bijna) niet op sport heb gezeten, een slechte opvoeding heb gehad? Want daar kan ik me niet in vinden. Mijn ouders hebben er alleen voor gekozen om mij te stimuleren in de dingen waar ik goed in was, maar bovenal, heel veel plezier aan beleefde. Ik zat op techniek- en knutselclubjes en deed fanatiek mee aan toneel, speelde veel buiten en ik verslond boeken. Verder is bij ons altijd veel nadruk gelegd op zelfstandigheid (vanaf mijn tiende ging ik jaarlijks in mn eentje met het vliegtuig naar familie in een ander land) en doorzettingsvermogen (niet vanzelfsprekend een complimentje voor een goed rapport, dat kwam pas echt als er op stond 'ze doet haar best' oid. Je kon dus ook de hemel in worden geprezen voor een 4).
Inmiddels kan ik nog steeds geen noot lezen, of laat staan zuiver zingen, ik heb wel een grote algemene kennis, ik ken mijn krachten en mijn tekortkomingen, ik heb een groot doorzettingsvermogen en ik ken ook wat etiquette.
Ik begrijp dat jij uit een heel muzikaal gezin komt, maar moet dat betekenen dat alle kinderen muzikaal moeten zijn/ muzikale basis moeten hebben? Er zijn zeker dingen geweest die ik heb moeten doen, maar het feit dat ik geen muziekles heb gehad, of bijna geen sport heb beoefend, maakt van mijn nog geen kind uit een arm of asiociaal gezin.
@fashionvictim;
Ik heb nooit muziekles gehad, en ook vrij weinig aan sport gedaan. Beide is door beide ouders zeer gestimuleerd, maar het was volgens mij al vrij snel duidelijk dat dat een verloren zaak was. Ik heb namelijk geen musikaal gehoor (ik kan rustig een kwartier fluiten zonder ook maar enig ritme aan te brengen, en als ik een toon hoor, is het voor mij onmogelijk deze te reproduceren, hetzelfde geld voor ritmes.) en mijn grove motoriek is bedroevend slecht. Met als gevolg dat je op muziek en sport clubjes altijd de slechste bent, en er ook nog eens geen lol in beleefd. (understatement of the year)
Wil het nou zeggen dat ik, omdat ik geen instument heb leren bespelen of (bijna) niet op sport heb gezeten, een slechte opvoeding heb gehad? Want daar kan ik me niet in vinden. Mijn ouders hebben er alleen voor gekozen om mij te stimuleren in de dingen waar ik goed in was, maar bovenal, heel veel plezier aan beleefde. Ik zat op techniek- en knutselclubjes en deed fanatiek mee aan toneel, speelde veel buiten en ik verslond boeken. Verder is bij ons altijd veel nadruk gelegd op zelfstandigheid (vanaf mijn tiende ging ik jaarlijks in mn eentje met het vliegtuig naar familie in een ander land) en doorzettingsvermogen (niet vanzelfsprekend een complimentje voor een goed rapport, dat kwam pas echt als er op stond 'ze doet haar best' oid. Je kon dus ook de hemel in worden geprezen voor een 4).
Inmiddels kan ik nog steeds geen noot lezen, of laat staan zuiver zingen, ik heb wel een grote algemene kennis, ik ken mijn krachten en mijn tekortkomingen, ik heb een groot doorzettingsvermogen en ik ken ook wat etiquette.
Ik begrijp dat jij uit een heel muzikaal gezin komt, maar moet dat betekenen dat alle kinderen muzikaal moeten zijn/ muzikale basis moeten hebben? Er zijn zeker dingen geweest die ik heb moeten doen, maar het feit dat ik geen muziekles heb gehad, of bijna geen sport heb beoefend, maakt van mijn nog geen kind uit een arm of asiociaal gezin.
vrijdag 23 november 2007 om 14:01
vrijdag 23 november 2007 om 14:03
Lieve schat, je hebt helemaal gelijk, ik was te snel met m'n vingers. Je mag hier hartelijk om lachen.
Ik bedoelde idd een slachthuis ofwel slachterij.
Ik heb ook geleerd van mijn ouders om mijn fouten toe te geven. Vind ik ook een groot goed. Ik zal mijn fout aanpassen.
Daarnaast nog een opmerking:dit was slechts een voorbeeld aangaande mijn vriendje, ik heb tal van voorbeelden. Ik heb er hem echter ook nooit om uitgelachen want dat vind ik onfatsoenlijk. Heeft ook weer met opvoeding te maken.
Ik bedoelde idd een slachthuis ofwel slachterij.
Ik heb ook geleerd van mijn ouders om mijn fouten toe te geven. Vind ik ook een groot goed. Ik zal mijn fout aanpassen.
Daarnaast nog een opmerking:dit was slechts een voorbeeld aangaande mijn vriendje, ik heb tal van voorbeelden. Ik heb er hem echter ook nooit om uitgelachen want dat vind ik onfatsoenlijk. Heeft ook weer met opvoeding te maken.
vrijdag 23 november 2007 om 14:08
Voor een deel heb je gelijk, ik zet me nog steeds af tegen het 'moeten' van dit soort zaken.
En ik kan prima uit mijn dak gaan op muziek, maar vraag me niet naar de theorie erachter en wie vroeger wat heeft gemaakt. Voel me ook echt niet ongemakkelijk dat ik dat niet weet hoor, er is zoveel in de wereld waar ik geen verstand van heb. En van Amy Whinehouse weet ik dan alleen maar dat het leven sex drugs en rock en roll niet bepaald in haar voordeel werkt als ik de foto's zie. (pff vind het al heel wat dat ik weet wie het is).
vrijdag 23 november 2007 om 14:11
Ik ben ook zo iemand: absoluut niet muzikaal en sporten is absoluut niet mijn hobby. Als kind was ik daar gewoon heel slecht in. Alleen zwemmen ging me nog redelijk goed af. En toch heb ik 2 jaar muziekles gehad. Ik moet er wel bij zeggen dat dit nauwelijks heeft bijgedragen aan mijn persoonlijkheid. Ik wilde het destijds zelf, maar het was gewoon niet mijn ding.
Ik heb in mijn tienerjaren aan teamsport gedaan, ondanks dat ik daar niet goed in ben. Maar daar heb ik juist wel heel veel aan gehad. Het teambelang kwam daar voor persoonlijk belang en ik heb er heel goed door leren samenwerken. En dat vind ik dan weer belangrijker dan goed kunnen sporten. Ik moet er wel bij vermelden dat het een geweldig team was waarin iedereen geaccepteerd werd als je je maar inzette voor het teambelang.
Dansles is nog zo iets wat hier genoemd werd. Ik ben zelf nog op mijn 30ste op stijldansles gegaan en heb de beginnerscursus gevolgd. Nu, 5 jaar later, kan ik het nog steeds niet. De passen kan ik niet onthouden en ik heb er absoluut geen gevoel voor.
Daarom wil ik mijn kinderen ook niet verplichten om iets te gaan doen. Ik wil ze wel de mogelijkheid bieden en ze er op wijzen dat ze zoiets kunnen gaan doen. Daarnaast wil ik ze ook meenemen naar musea, de natuur in, hun creatieve mogelijkheden laten ontdekken, ze vanalles over techniek leren. Voor al de creatieve dingen en de techniek zijn in ons gezin sterk vertegenwoordigd. Daarnaast doen mijn man en ik allebei vrijwilligerswerk, ook dat vind ik belangrijk om mee te geven.
vrijdag 23 november 2007 om 14:13
Ik krijg werkelijk de kriebels van sommige postings hier. Brr...
Heb dan ook nooit dansles gehad, ben door mijn ouders nooit meegenomen naar theater of naar een museum, heb nooit noten leren lezen, mijn ouders spreken geen enkele taal, zelfs niet echt behoorlijk ABN, maar vooral dialect
En tóch weet ik mij aardig te redden over het algemeen. Ik voel me eigenlijk overal op mijn gemak, kan over de meeste onderwerpen wel meepraten en ik voel me ook écht niet minder dan een ander als iemand me vraagt wat ik van Schumann vindt en ik als antwoord geef dat ik daar nog nooit van gehoord heb. Met mijn algemene ontwikkeling is niets mis. Want omdat ik het leuk vind ga ik nu wél naar musea en theater, ben ik wel op muziekles gegaan (maar kan nog steeds geen noot lezen...) en heb ik nog steeds een hekel aan dansen.
Ik kan me een soortgelijke discussie herinneren, waarin Tila en Fash het vreselijk leek als hun kinderen op het VMBO terecht kwamen, niet zouden gaan studeren en liever naar André van Duin keken dan naar een diepgaand theaterstuk.
Ik heb dat dus niet. Heb ook gewoon geen verwachtingen van mijn kinderen in die zin. Ze mogen doen wat ze leuk vinden, als ze daar maar hun best voor doen en niet direct opgeven. Ik heb niet het gevoel dat ik dingen persé in mijn kind moet stampen, ik ga er vanuit dat dat allemaal vanzelf wel komt en dat ze vanzelf beleefd tegen mensen doen als ik dat doe, dat ze vanzelf erachter komen waar hun interesses liggen en of dat nu muziek is of ballet of voetbal of judo, het zal mij worst wezen.
Ik vind het wel degelijk allemaal érg hoogdravend overkomen zoals jullie het beschrijven.
Heb dan ook nooit dansles gehad, ben door mijn ouders nooit meegenomen naar theater of naar een museum, heb nooit noten leren lezen, mijn ouders spreken geen enkele taal, zelfs niet echt behoorlijk ABN, maar vooral dialect
En tóch weet ik mij aardig te redden over het algemeen. Ik voel me eigenlijk overal op mijn gemak, kan over de meeste onderwerpen wel meepraten en ik voel me ook écht niet minder dan een ander als iemand me vraagt wat ik van Schumann vindt en ik als antwoord geef dat ik daar nog nooit van gehoord heb. Met mijn algemene ontwikkeling is niets mis. Want omdat ik het leuk vind ga ik nu wél naar musea en theater, ben ik wel op muziekles gegaan (maar kan nog steeds geen noot lezen...) en heb ik nog steeds een hekel aan dansen.
Ik kan me een soortgelijke discussie herinneren, waarin Tila en Fash het vreselijk leek als hun kinderen op het VMBO terecht kwamen, niet zouden gaan studeren en liever naar André van Duin keken dan naar een diepgaand theaterstuk.
Ik heb dat dus niet. Heb ook gewoon geen verwachtingen van mijn kinderen in die zin. Ze mogen doen wat ze leuk vinden, als ze daar maar hun best voor doen en niet direct opgeven. Ik heb niet het gevoel dat ik dingen persé in mijn kind moet stampen, ik ga er vanuit dat dat allemaal vanzelf wel komt en dat ze vanzelf beleefd tegen mensen doen als ik dat doe, dat ze vanzelf erachter komen waar hun interesses liggen en of dat nu muziek is of ballet of voetbal of judo, het zal mij worst wezen.
Ik vind het wel degelijk allemaal érg hoogdravend overkomen zoals jullie het beschrijven.
vrijdag 23 november 2007 om 14:15
heb ooit een vriendje gehad, waarbij de ouders zich nogal elitair gedroegen, muziekles, dansles, het hoorde idd allemaal bij de opvoeding daar, maar vooral ook moelijk taalgebruik vonden ze heul erg leuk.. zo was ik daar een keer ziek en ging over mijn nek, werd me de volgende dag bij het ontbijt gevraagd of ik had gevomeerd ????? neuh, zei ik, moest alleen wel kosten!
vrijdag 23 november 2007 om 14:16
Ik ben ook zo iemand: absoluut niet muzikaal en sporten is absoluut niet mijn hobby. Als kind was ik daar gewoon heel slecht in. Alleen zwemmen ging me nog redelijk goed af. En toch heb ik 2 jaar muziekles gehad. Ik moet er wel bij zeggen dat dit nauwelijks heeft bijgedragen aan mijn persoonlijkheid. Ik wilde het destijds zelf, maar het was gewoon niet mijn ding.
Ik heb in mijn tienerjaren aan teamsport gedaan, ondanks dat ik daar niet goed in ben. Maar daar heb ik juist wel heel veel aan gehad. Het teambelang kwam daar voor persoonlijk belang en ik heb er heel goed door leren samenwerken. En dat vind ik dan weer belangrijker dan goed kunnen sporten. Ik moet er wel bij vermelden dat het een geweldig team was waarin iedereen geaccepteerd werd als je je maar inzette voor het teambelang.
haha, zwemmen kon (kan) ik inderdaad ook nog redelijk!
Mijn team was een stuk minder leuk (lees; uitlachen als ik het weer eens niet goed deed) en heeft er ook deels aan bijgedragen om te stoppen. Het teamgevoel heb ik echter wel met andere dingen gedaan; samen een voorstelling maken op toneel is net zo goed een team-ding. Je wil er met z'n alle het beste van maken, en je helpt elkaar om dat voor elkaar te krijgen. Het is dus niet zo dat dat hele-team aspect perse komt te vervallen als je geen sport doet. Je kan het ook met andere dingen krijgen.
Ik heb in mijn tienerjaren aan teamsport gedaan, ondanks dat ik daar niet goed in ben. Maar daar heb ik juist wel heel veel aan gehad. Het teambelang kwam daar voor persoonlijk belang en ik heb er heel goed door leren samenwerken. En dat vind ik dan weer belangrijker dan goed kunnen sporten. Ik moet er wel bij vermelden dat het een geweldig team was waarin iedereen geaccepteerd werd als je je maar inzette voor het teambelang.
haha, zwemmen kon (kan) ik inderdaad ook nog redelijk!
Mijn team was een stuk minder leuk (lees; uitlachen als ik het weer eens niet goed deed) en heeft er ook deels aan bijgedragen om te stoppen. Het teamgevoel heb ik echter wel met andere dingen gedaan; samen een voorstelling maken op toneel is net zo goed een team-ding. Je wil er met z'n alle het beste van maken, en je helpt elkaar om dat voor elkaar te krijgen. Het is dus niet zo dat dat hele-team aspect perse komt te vervallen als je geen sport doet. Je kan het ook met andere dingen krijgen.
