Kinderen
alle pijlers
Overweldigd door alleenstaand ouderschap
zaterdag 1 mei 2021 om 09:18
Hallo allemaal,
Ik heb getwijfeld om dit topic te openen, maar ik wil toch echt even mijn hart luchten. Ik ben een alleenstaande moeder van een 5-jarige zoon. Zijn vader is niet bepaald tot niet in beeld en draagt financieel niks bij. Sinds de geboorte sta ik er al alleen voor.
Mijn zoon is een schat, maar kan soms erg druk zijn. Momenteel zit ik er een beetje doorheen. Soms heb ik wel eens van die dagen. Ik werk me de pleuris, wanneer ik thuiskom draag ik de zorg voor mijn zoon tot aan bedtijd en dan ruim ik het huis weer op en bereid ik het eten voor de volgende dag. Meestal 'start' mijn me-time pas om 22:00 uur. Dit terwijl mijn wekker alweer om 6 uur gaat.
Ik merk steeds vaker dat dit begint begint op te breken, alhoewel ik dit niet wil. Ik heb gewoonweg geen tijd voor mezelf en ben er gestress door. Vanochtend heb ik - met schuldgevoel- hem afgemeld voor zwemles, zodat ik een uur langer kon slapen. Ik had het echt nodig en het heeft me goed gedaan merk ik. Dit zou ik normaal nooit doen en voel me er zelfs schuldig om.
Hoe hebben andere alleenstaande ouders dit doorstaan? Het is zo overweldigend soms! Wanneer wordt het makkelijker?
Toevoeging: familie helpt af en toe, maar wilt bijv. geen hele za of zo op hem letten.
Liefs
Ik heb getwijfeld om dit topic te openen, maar ik wil toch echt even mijn hart luchten. Ik ben een alleenstaande moeder van een 5-jarige zoon. Zijn vader is niet bepaald tot niet in beeld en draagt financieel niks bij. Sinds de geboorte sta ik er al alleen voor.
Mijn zoon is een schat, maar kan soms erg druk zijn. Momenteel zit ik er een beetje doorheen. Soms heb ik wel eens van die dagen. Ik werk me de pleuris, wanneer ik thuiskom draag ik de zorg voor mijn zoon tot aan bedtijd en dan ruim ik het huis weer op en bereid ik het eten voor de volgende dag. Meestal 'start' mijn me-time pas om 22:00 uur. Dit terwijl mijn wekker alweer om 6 uur gaat.
Ik merk steeds vaker dat dit begint begint op te breken, alhoewel ik dit niet wil. Ik heb gewoonweg geen tijd voor mezelf en ben er gestress door. Vanochtend heb ik - met schuldgevoel- hem afgemeld voor zwemles, zodat ik een uur langer kon slapen. Ik had het echt nodig en het heeft me goed gedaan merk ik. Dit zou ik normaal nooit doen en voel me er zelfs schuldig om.
Hoe hebben andere alleenstaande ouders dit doorstaan? Het is zo overweldigend soms! Wanneer wordt het makkelijker?
Toevoeging: familie helpt af en toe, maar wilt bijv. geen hele za of zo op hem letten.
Liefs
zondag 2 mei 2021 om 07:46
Eens. Althans, waar ik woon. Maar je hebt natuurlijk ook wijken waar je je kind pas met een gerust hart buiten kan laten spelen als ze kunnen zwemmen. En da's ook wat waard.Solomio schreef: ↑02-05-2021 07:26Ik vond trouwens zwemles sowieso een te zware belasting, zowel voor mij als voor mijn kinderen
En mijn kinderen leven nog.
Ik weet dat velen dit een verderfelijk standpunt vinden, maar echt, bekijk al die verplichtingen eens kritisch.
Wat moet echt? Werk en school.
De rest is keuze.
Voor mij was het grootste voordeel dat ik op vakantie wat rustiger zat en dat ze op een gegeven moment zelf met vrienden naar het zwembad of meer gingen en daar minstens een halve dag zoet waren.
Onze oudste kinderen begonnen trouwens niet al op hun vijfde. Volgens mij waren ze een jaar of zeven, acht. De jongste begon eerder, maar toen woonden we vlakbij diep water. Hij heeft er veel langer over gedaan (maar was extreem bang).
Oh, en je had hier een paar ouders die om beurten elkaars kinderen meenamen naar zwemles. Dat waren volgens mij vriendjes van school. Als je zoiets kan regelen, scheelt dat de helft.
zondag 2 mei 2021 om 09:21
Dat was bij ons vroeger ook. Ik heb wel op mijn 5e mijn eerste diploma gehaald en daarna verhuisden we naar tegenover het zwembad. Als mijn moeder genoeg van ons had riep ze heel regelmatig: ga naar het zwembad!!yette schreef: ↑02-05-2021 07:46Eens. Althans, waar ik woon. Maar je hebt natuurlijk ook wijken waar je je kind pas met een gerust hart buiten kan laten spelen als ze kunnen zwemmen. En da's ook wat waard.
Voor mij was het grootste voordeel dat ik op vakantie wat rustiger zat en dat ze op een gegeven moment zelf met vrienden naar het zwembad of meer gingen en daar minstens een halve dag zoet waren.
Onze oudste kinderen begonnen trouwens niet al op hun vijfde. Volgens mij waren ze een jaar of zeven, acht. De jongste begon eerder, maar toen woonden we vlakbij diep water. Hij heeft er veel langer over gedaan (maar was extreem bang).
Oh, en je had hier een paar ouders die om beurten elkaars kinderen meenamen naar zwemles. Dat waren volgens mij vriendjes van school. Als je zoiets kan regelen, scheelt dat de helft.
Dit is natuurlijk locatie-specifiek, maar dat zwembad, waar we dus al heel vroeg zelfstandig naar toe konden heeft mijn moeder heel veel rust gegeven.
zondag 2 mei 2021 om 09:49
Ik weet het niet zo. Ik woonde in een waterrijke omgeving als kind, en niemand is ooit verdronken. Destijds had je nog schoolzwemmen, dus toen we 8/9 jaar waren, kreeg je op school zwemles, en dat was ook voor de meeste kinderen het eerste moment waarop ze écht zwemmen leerden, voor die tijd poedelde je wat rond in het water. En ik ben op mijn 6e heus ook wel eens in een sloot gevallen, dan trokken je vriendjes je weer aan de kant en kreeg je thuis hooguit op je donder omdat je kleren vol kroos zaten...yette schreef: ↑02-05-2021 07:46Eens. Althans, waar ik woon. Maar je hebt natuurlijk ook wijken waar je je kind pas met een gerust hart buiten kan laten spelen als ze kunnen zwemmen. En da's ook wat waard.
Voor mij was het grootste voordeel dat ik op vakantie wat rustiger zat en dat ze op een gegeven moment zelf met vrienden naar het zwembad of meer gingen en daar minstens een halve dag zoet waren.
Onze oudste kinderen begonnen trouwens niet al op hun vijfde. Volgens mij waren ze een jaar of zeven, acht. De jongste begon eerder, maar toen woonden we vlakbij diep water. Hij heeft er veel langer over gedaan (maar was extreem bang).
Oh, en je had hier een paar ouders die om beurten elkaars kinderen meenamen naar zwemles. Dat waren volgens mij vriendjes van school. Als je zoiets kan regelen, scheelt dat de helft.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 2 mei 2021 om 10:45
Ik heb het idee dat elk kind bij mijn dochter in de klas al 1 of 2 diploma’s hebben. Mijn dochter is een van de jongsten en heeft op een ongunstig moment behoorlijke Covid vertraging opgelopen en is van haar vriendinnen de enige die nog geen diploma heeft. Ze is 6.Parella schreef: ↑02-05-2021 10:36Ik ben geloof ik met 5 of 6 met zwemles begonnen begin jaren 80. Maar mijn moeder was huisvrouw en mijn vader zorgde voor ieders natje en droogje.
Mijn kinderen gaan op hun 6e, simpelweg omdat ik het teveel gedoe vind nu, ook door Covid nu (ouders mogen nu niet me naar binnen).
Ik vind het al heel knap dat TO er met 5 jaar aan begonnen is gezien al haar omstandigheden (en covid).
zondag 2 mei 2021 om 10:46
Hoi TO,
Het is ook heel zwaar, in je eentje een kind opvoeden.
Mijn dochter was 6 toen ex overleed. Ik stond er voor die tijd al grotendeels alleen voor, maar daarna kwam echt alles op mijn schouders terecht. Ik vond het erg zwaar. Financieel, emotioneel, alles. Met een onregelmatige baan in de zorg. Twee banen zelfs, om rond te kunnen komen. Bijna ieder weekend werken, kind naar opa en oma etc.
Ik heb mijn geliefde baan moeten opgeven. Ik ben op een zeker moment weer gaan studeren. Wat ook loodzwaar was, maar mij ook energie gaf. Andere regelmatige baan gevonden in de zorg.
Hoe groter dochter werd, hoe meer er bij kwam kijken. Zwemles inderdaad, speelafspraakjes, sport. Ik wilde ook voor haar dat het leven zo "gewoon" mogelijk was.
Ik heb mezelf behoorlijk weg gecijferd. Met liefde overigens. En je zou kunnen zeggen dat ik nu een beetje met de gebakken peren zit. Burn-out, angst en paniekklachten, depressie.
Inmiddels is dochter 15 en ik ben op.
Neem ruimte voor jezelf. Vraag hulp, durf hulp te vragen. It takes a village to raise a child. Kom voor jezelf op, een ander doet dat niet voor je.
Hoe wil je leven? Niet: hoe moet je leven volgens jou, of volgens anderen. Wat wil jij? Wat is nu echt belangrijk?
Dat zijn dingen die ik nu opnieuw moet leren. En ook leer ik meer te "voelen". En meer te luisteren naar mezelf.
Stap uit die doordenderende trein.
Het is ook heel zwaar, in je eentje een kind opvoeden.
Mijn dochter was 6 toen ex overleed. Ik stond er voor die tijd al grotendeels alleen voor, maar daarna kwam echt alles op mijn schouders terecht. Ik vond het erg zwaar. Financieel, emotioneel, alles. Met een onregelmatige baan in de zorg. Twee banen zelfs, om rond te kunnen komen. Bijna ieder weekend werken, kind naar opa en oma etc.
Ik heb mijn geliefde baan moeten opgeven. Ik ben op een zeker moment weer gaan studeren. Wat ook loodzwaar was, maar mij ook energie gaf. Andere regelmatige baan gevonden in de zorg.
Hoe groter dochter werd, hoe meer er bij kwam kijken. Zwemles inderdaad, speelafspraakjes, sport. Ik wilde ook voor haar dat het leven zo "gewoon" mogelijk was.
Ik heb mezelf behoorlijk weg gecijferd. Met liefde overigens. En je zou kunnen zeggen dat ik nu een beetje met de gebakken peren zit. Burn-out, angst en paniekklachten, depressie.
Inmiddels is dochter 15 en ik ben op.
Neem ruimte voor jezelf. Vraag hulp, durf hulp te vragen. It takes a village to raise a child. Kom voor jezelf op, een ander doet dat niet voor je.
Hoe wil je leven? Niet: hoe moet je leven volgens jou, of volgens anderen. Wat wil jij? Wat is nu echt belangrijk?
Dat zijn dingen die ik nu opnieuw moet leren. En ook leer ik meer te "voelen". En meer te luisteren naar mezelf.
Stap uit die doordenderende trein.
zondag 2 mei 2021 om 11:31
Klinkt heftig Mallebeppie! Ik doe het ook alleen met kind van 1 maar ervaar het nu nog niet zo heftig, terwijl iedereen roept dat de babytijd het lastigste is. Maar wat je zegt: al die afspraken die er naast komen die moeten nog komen.mallebeppie schreef: ↑02-05-2021 10:46Hoi TO,
Het is ook heel zwaar, in je eentje een kind opvoeden.
Mijn dochter was 6 toen ex overleed. Ik stond er voor die tijd al grotendeels alleen voor, maar daarna kwam echt alles op mijn schouders terecht. Ik vond het erg zwaar. Financieel, emotioneel, alles. Met een onregelmatige baan in de zorg. Twee banen zelfs, om rond te kunnen komen. Bijna ieder weekend werken, kind naar opa en oma etc.
Ik heb mijn geliefde baan moeten opgeven. Ik ben op een zeker moment weer gaan studeren. Wat ook loodzwaar was, maar mij ook energie gaf. Andere regelmatige baan gevonden in de zorg.
Hoe groter dochter werd, hoe meer er bij kwam kijken. Zwemles inderdaad, speelafspraakjes, sport. Ik wilde ook voor haar dat het leven zo "gewoon" mogelijk was.
Ik heb mezelf behoorlijk weg gecijferd. Met liefde overigens. En je zou kunnen zeggen dat ik nu een beetje met de gebakken peren zit. Burn-out, angst en paniekklachten, depressie.
Inmiddels is dochter 15 en ik ben op.
Neem ruimte voor jezelf. Vraag hulp, durf hulp te vragen. It takes a village to raise a child. Kom voor jezelf op, een ander doet dat niet voor je.
Hoe wil je leven? Niet: hoe moet je leven volgens jou, of volgens anderen. Wat wil jij? Wat is nu echt belangrijk?
Dat zijn dingen die ik nu opnieuw moet leren. En ook leer ik meer te "voelen". En meer te luisteren naar mezelf.
Stap uit die doordenderende trein.
Zal je lessen mee proberen te nemen!
Sterkte en succes met het opnieuw uitvinden van jezelf!
zondag 2 mei 2021 om 12:28
Parella schreef: ↑02-05-2021 12:25Oh dat is hier helemaal niet zo. De meesten in de klas zijn 5,5 en zitten net op zwemles hier, mede door covid (zwemlessen zijn een tijd gestopt). Vind het erg bijzonder dat bij jou alle 5 jarigen een zwemdiploma hebben, midden in een pandemie waarbij de zwemlessen gestopt zijn.
Als haar kind met 6 een van de jongsten is zullen haar klasgenoten vast geen 5 meer zijn.
zondag 2 mei 2021 om 13:16
mallebeppie schreef: ↑02-05-2021 10:46Hoi TO,
Het is ook heel zwaar, in je eentje een kind opvoeden.
Mijn dochter was 6 toen ex overleed. Ik stond er voor die tijd al grotendeels alleen voor, maar daarna kwam echt alles op mijn schouders terecht. Ik vond het erg zwaar. Financieel, emotioneel, alles. Met een onregelmatige baan in de zorg. Twee banen zelfs, om rond te kunnen komen. Bijna ieder weekend werken, kind naar opa en oma etc.
Ik heb mijn geliefde baan moeten opgeven. Ik ben op een zeker moment weer gaan studeren. Wat ook loodzwaar was, maar mij ook energie gaf. Andere regelmatige baan gevonden in de zorg.
Hoe groter dochter werd, hoe meer er bij kwam kijken. Zwemles inderdaad, speelafspraakjes, sport. Ik wilde ook voor haar dat het leven zo "gewoon" mogelijk was.
Ik heb mezelf behoorlijk weg gecijferd. Met liefde overigens. En je zou kunnen zeggen dat ik nu een beetje met de gebakken peren zit. Burn-out, angst en paniekklachten, depressie.
Inmiddels is dochter 15 en ik ben op.
Neem ruimte voor jezelf. Vraag hulp, durf hulp te vragen. It takes a village to raise a child. Kom voor jezelf op, een ander doet dat niet voor je.
Hoe wil je leven? Niet: hoe moet je leven volgens jou, of volgens anderen. Wat wil jij? Wat is nu echt belangrijk?
Dat zijn dingen die ik nu opnieuw moet leren. En ook leer ik meer te "voelen". En meer te luisteren naar mezelf.
Stap uit die doordenderende trein.
Ik herken het grotendeels. Er is heel veel gebeurd in het jaar voordat ik er alleen voor kwam te staan, maar ik had/nam geen tijd om daar veel aandacht aan te besteden, het te verwerken. Ik moest dóór....Voor zoon wilde ik alles zo normaal mogelijk houden. Ik probeerde vader en moeder tegelijk te zijn, zorgde voor brood op de plank etc etc. Zo'n 4/5 jaar later stortte ik in, mentaal. Roofbouw op mezelf gepleegd.
Maar rustig aan doen, ging niet. Ja, ik zat tijdje in ziektewet, maar of dat me nou zoveel goed heeft gedaan...Na paar maanden weer aan het werk en ik probeerde weer op de oude voet verder te gaan incl. zwemles, hulpouder zijn etc.
Ik ben nooit helemaal de oude geworden. Waar ik eerder was van "komt goed" en "leve het leven", begon ik steeds vaker beren op de weg te zien, angsten te ontwikkelen. Komt allemaal voort uit 'controle willen houden'. Als ik de boel maar onder controle had, de ballen hoog kon houden, dan ging het wel. Maar...als er ook maar iets mis dreigde te gaan (reëel of niet) dan kreeg ik stress. Soms ging dat zelfs om hele kleine dingen.
In 2015 stonden de belangrijkste pijlers in het leven te wankelen door diverse omstandigheden. Toen ik ging weer keihard onderuit. Doodziek was ik, zoveel angsten.
Snel weer opgekrabbeld, want dóór....Alleen had ik inmiddels een puber waar ik steeds minder 'controle' over had/heb. Weer een behoorlijk pittig jaar met hem achter de rug. Heb hulp gezocht bij psychologe. Conclusie: angststoornis. Deels genetisch bepaald, deels ontstaan door het alleenstaand ouderschap (en 'foute' relaties vóór die tijd).
Ze vroeg wat ik graag wil: vrijer leven. Dat betekent meer loslaten en vertrouwen hebben. Maar ook lief zijn voor mezelf; accepteren dat ik niet meer degene ben van 20/25 jaar geleden, me daar niet voor schamen. Ik moet weer uitzoeken wat IK wil, waar IK me prettig bij voel. Zonder me te laten leiden door angsten.
TO: neem fysieke of mentale klachten serieus. Waar heb je behoefte aan, hoe ontspan je? Probeer daar met hulp van familie/vrienden óf professionele hulp vorm aan te geven en aan tóe te geven. Ik heb dat veel te weinig gedaan. Vergeleek mezelf te veel met anderen die naast de alleenzorg voor 3 kinderen en fulltime baan ook nog studeerden. Dan moest ik het met één kind toch ook redden?? En dat is ook gelukt, maar deels wel ten koste van mezelf.
zondag 2 mei 2021 om 15:12
Mijn man is alleen van maandag t/m vrijdag weg, dus heb voor de gevoelsmatige kant helaas geen tips voor je.. lijkt me zwaar om er zo alleen voor te staan. Misschien dat hij in het weekend een dagdeel naar een hobby kan? Dat je dan ook echt even rust pakt ipv huishouden doet.
Praktisch gezien probeer ik doordeweeks dingen zo efficiënt mogelijk te doen. We hebben geïnvesteerd in een goede robotstofzuiger, die leeg ik elke avond even en is geprogrammeerd om s ochtends zn rondje te doen, dus heb ik nog geen minuut werk per dag aan. Ik heb een spraydweil, kost me nog geen 10 min om de hele woonkamer te doen.
Veel dingen doe ik samen met dochter (2,5jr.) Bijvoorbeeld overal een stofdoekje langs halen, of helpen in de tuin. Ik ruim dingen altijd direct op, zodat het niet opstapelt.
Ik werk nu thuis, dat helpt ook enorm. De was doe ik vaak overdag. (Sochtends aanzetten als ik begin. Dan ga ik ipv koffiepauze of tijdens een langer telefoongesprek even de was ophangen of vouwen). Dochter laat ik ook vaak helpen, dan mag zij me de was aangeven en hang ik het op.
Ik probeer zo veel mogelijk te doen als ze nog wakker is, zodat ik ook even kan relaxen als zij naar bed gaat.
Ontspullen kan ook fijn zijn, ik heb niet mega veel tierelantijntjes staan, waardoor afstoffen zo gepiept is.
Eten maken probeer ik ook efficiënt te doen. Soms kook ik tegelijk voor 2 dagen, of zorg ik bijvoorbeeld dat je eten een dag later weer kan gebruiken voor wat anders (grote pan soep, of bijvoorbeeld gekookte broccoli eten en een dag later quiche met broccoliroosjes, aardappels koken en dag later opbakken.
Op woensdag eten we vaak voor de tv, dochter op een klein stoeltje bij de salontafel. Vaak eten we dan ook iets makkelijks. Bijvoorbeeld wraps met stukjes gerookte kip, avocado, wat andere groenten en mozzarella of feta. Daar hoef je niks aan te koken en weinig snijwerk. Doe alle 'accessoires' op een bordje en dan mag ze zelf samenstellen.
Heb je misschien vrienden die af en toe wat met je zoon willen doen? Of mensen om je heen met kinderen in dezelfde leeftijd. Ik merk dat het soms echt een relaxmomentje is om naar een grote speeltuin te gaan waar ook andere kinderen zijn, kleedje neerleggen, thee, fruit en wat broodjes mee en dochter laten spelen.
Hoop dat er snel wat rustigere tijden voor je aan komen
Praktisch gezien probeer ik doordeweeks dingen zo efficiënt mogelijk te doen. We hebben geïnvesteerd in een goede robotstofzuiger, die leeg ik elke avond even en is geprogrammeerd om s ochtends zn rondje te doen, dus heb ik nog geen minuut werk per dag aan. Ik heb een spraydweil, kost me nog geen 10 min om de hele woonkamer te doen.
Veel dingen doe ik samen met dochter (2,5jr.) Bijvoorbeeld overal een stofdoekje langs halen, of helpen in de tuin. Ik ruim dingen altijd direct op, zodat het niet opstapelt.
Ik werk nu thuis, dat helpt ook enorm. De was doe ik vaak overdag. (Sochtends aanzetten als ik begin. Dan ga ik ipv koffiepauze of tijdens een langer telefoongesprek even de was ophangen of vouwen). Dochter laat ik ook vaak helpen, dan mag zij me de was aangeven en hang ik het op.
Ik probeer zo veel mogelijk te doen als ze nog wakker is, zodat ik ook even kan relaxen als zij naar bed gaat.
Ontspullen kan ook fijn zijn, ik heb niet mega veel tierelantijntjes staan, waardoor afstoffen zo gepiept is.
Eten maken probeer ik ook efficiënt te doen. Soms kook ik tegelijk voor 2 dagen, of zorg ik bijvoorbeeld dat je eten een dag later weer kan gebruiken voor wat anders (grote pan soep, of bijvoorbeeld gekookte broccoli eten en een dag later quiche met broccoliroosjes, aardappels koken en dag later opbakken.
Op woensdag eten we vaak voor de tv, dochter op een klein stoeltje bij de salontafel. Vaak eten we dan ook iets makkelijks. Bijvoorbeeld wraps met stukjes gerookte kip, avocado, wat andere groenten en mozzarella of feta. Daar hoef je niks aan te koken en weinig snijwerk. Doe alle 'accessoires' op een bordje en dan mag ze zelf samenstellen.
Heb je misschien vrienden die af en toe wat met je zoon willen doen? Of mensen om je heen met kinderen in dezelfde leeftijd. Ik merk dat het soms echt een relaxmomentje is om naar een grote speeltuin te gaan waar ook andere kinderen zijn, kleedje neerleggen, thee, fruit en wat broodjes mee en dochter laten spelen.
Hoop dat er snel wat rustigere tijden voor je aan komen
dinsdag 4 mei 2021 om 14:17
Even een dikke knuffel powermama!! Hier hetzelfde. Vader ook niet in beeld.
Ik laat zo nu en dan de boel gewoon de boel. Ligt er rommel? Boeiend morgen weer een dag en ga dan gewoon wanneer dochter in bed ligt dingen doen voor mezelf of gewoon om 20:00 ook zelf naar bed.
Zelf heb ik een week gehad dat ik doordeweeks helemaal niks had gedaan in het huishouden en heb ik dit in het weekend weer ingehaald. Die week ben ik ook elke dag rond 20:00 naar bed gegaan en ik voelde me super!
Wees trots op jezelf!
Ik laat zo nu en dan de boel gewoon de boel. Ligt er rommel? Boeiend morgen weer een dag en ga dan gewoon wanneer dochter in bed ligt dingen doen voor mezelf of gewoon om 20:00 ook zelf naar bed.
Zelf heb ik een week gehad dat ik doordeweeks helemaal niks had gedaan in het huishouden en heb ik dit in het weekend weer ingehaald. Die week ben ik ook elke dag rond 20:00 naar bed gegaan en ik voelde me super!
Wees trots op jezelf!
