Kinderen
alle pijlers
Partner wil geen tweede kind; hoe geef je dit een plek?
dinsdag 2 februari 2021 om 11:34
Beste allemaal,
Graag wil ik jullie om raad vragen.
Wij hebben een kindje van 1 jaar en ik heb nog een wens voor een tweede, maar mijn partner niet; het gezin is voor hem compleet zo.
Ik zou graag van mensen in een vergelijkbare situatie horen hoe die onvervulde wens een plek heeft gekregen en van mensen die bewust voor een kindje hebben gekozen wat jullie hiertoe heeft doen besluiten. Op die manier kan ik het zelf denk ik ook beter verwerken.
Het is expliciet niet zo dat ik ga drammen of in discussie ga en mijn partner alsnog wil overhalen, want daar ben ik niet op uit.
Heel erg bedankt alvast voor jullie reacties!
Graag wil ik jullie om raad vragen.
Wij hebben een kindje van 1 jaar en ik heb nog een wens voor een tweede, maar mijn partner niet; het gezin is voor hem compleet zo.
Ik zou graag van mensen in een vergelijkbare situatie horen hoe die onvervulde wens een plek heeft gekregen en van mensen die bewust voor een kindje hebben gekozen wat jullie hiertoe heeft doen besluiten. Op die manier kan ik het zelf denk ik ook beter verwerken.
Het is expliciet niet zo dat ik ga drammen of in discussie ga en mijn partner alsnog wil overhalen, want daar ben ik niet op uit.
Heel erg bedankt alvast voor jullie reacties!
dinsdag 2 februari 2021 om 13:57
Beeld je dan eens in dat je ineens 6 maanden zwanger bent. Hoe emotioneel word je dan?redbulletje schreef: ↑02-02-2021 13:54Ik zou hard wegrennen van iemand die zich zo obsessief gedraagt. Even vertaalt naar mijzelf zou ik dus afgelopen jaar als 'n kleuter hebben lopen stampvoeten en huilen omdat ik niet op reis kon. Dat soort gedrag pik je toch niet van 'n volwassene? Laat staan van je partner!
dinsdag 2 februari 2021 om 13:58
redbulletje schreef: ↑02-02-2021 13:54Ik zou hard wegrennen van iemand die zich zo obsessief gedraagt. Even vertaalt naar mijzelf zou ik dus afgelopen jaar als 'n kleuter hebben lopen stampvoeten en huilen omdat ik niet op reis kon. Dat soort gedrag pik je toch niet van 'n volwassene? Laat staan van je partner!
Als je nog maar 2 gezonde levensjaren hebt om op reis te gaan en daarna kan je nooit meer. Nooit. Nooit Nederland meer uit. En dan zegt je partner: Ik wil niet reizen de komende twee jaar, ik vind het wel mooi hier in Nederland. En jij kan niet zonder hem reizen, als jij ooit nog op reis wil in je leven dan moet dat nu en je partner moet ja zeggen. Hij zegt nee.
Dan zeg jij dus heel kalm en volwassen: "Oké, als jij dat wil...". En dan leg je je er bij neer. Geen emoties. Je probeert hem niet over te halen. Je laat niet zien wat het met je doet. Je voelt geen boosheid. Wauw.
Bijzonder. Volwassen zou ik het niet noemen. Bijzonder vooral.
dinsdag 2 februari 2021 om 14:11
mijn man zag al hoe ongelukkig ik van 1 kind werd in het begin, en die 2e was bij mij meteen na de geboorte van de eerste al geen optie meer. Daar is dus verder ook nooit meer over gesproken, want mijn standpunt was erg duidelijk en hij heeft dat inderdaad gewoon geaccepteerd zonder drama enz. Overigens heb ik van tevoren ook nooit aangegeven meer kinderen te willen. Ook niet bewust gezegd dat het bij 1 zou blijven verder. Hij wist al dat ik niet van gedachten zou veranderen en heeft nooit doorgedramd gelukkig. Hij kan prima leven met 1 kind en ik niet met 2, dus daar is verder geen discussie of iets over gekomen meer.Parella schreef: ↑02-02-2021 13:48Manipuleren? Ik ben een mens en heb emoties over zoiets wezenlijks als een kind en met de druk van de clock tikking heb ik me minder volwassen geuit. Natuurlijk ga je óók of eerst, een normaal gesprek aan. Dat sluit elkaar niet uit.
Ik vind het eerlijk gezegd bijzonder dat je rustig bij een kop koffie elkaars standpunt bespreekt en dat dan 1 van de twee zegt: oké, nou ik zie dat jij er heel ongelukkig van wordt (hoe zag hij dat? Want je hebt alleen maar hele normale, volwassen gesprekken zonder huilbuien blijkbaar), vooruit we nemen nog een kind.
Of: "ja ik snap dat je waarde hecht aan de vrijheid die we nu hebben. Ik geef mijn kinderwens op en ga me ermee verzoenen."
Dat besluit je dan na 3 gesprekken? 2 maanden? Is het een terugkerend thema? En wanneer wordt het 'gedram'? Als een persoon er nog niet klaar mee is en wil blijven praten? Mag je ooit nog op het onderwerp terugkomen of er een potje om huilen, of is het na die volwassen gesprekken gewoon afgedaan? Tja, ik ken zeker 3 stellen waarbij dit speelde, bij kind 2 of 3, en daar kwam echt wel discussies en emoties en druk bij.
Een kinderwens kan zo intens zijn, zo belangrijk, zeker als je ouder bent. Respect voor iedereen die dat zomaar laat gaan na een paar volwassen gesprekken (zeker als je weet dat je partner moet wennen aan de overgang naar het ouderschap maar verder nooit tegen meer kinderen is geweest).
dinsdag 2 februari 2021 om 14:15
Parella schreef: ↑02-02-2021 13:48
Ik vind het eerlijk gezegd bijzonder dat je rustig bij een kop koffie elkaars standpunt bespreekt en dat dan 1 van de twee zegt: oké, nou ik zie dat jij er heel ongelukkig van wordt (hoe zag hij dat? Want je hebt alleen maar hele normale, volwassen gesprekken zonder huilbuien blijkbaar), vooruit we nemen nog een kind.
Of: "ja ik snap dat je waarde hecht aan de vrijheid die we nu hebben. Ik geef mijn kinderwens op en ga me ermee verzoenen."
Dat besluit je dan na 3 gesprekken? 2 maanden? Is het een terugkerend thema? En wanneer wordt het 'gedram'? Als een persoon er nog niet klaar mee is en wil blijven praten? Mag je ooit nog op het onderwerp terugkomen of er een potje om huilen, of is het na die volwassen gesprekken gewoon afgedaan? Tja, ik ken zeker 3 stellen waarbij dit speelde, bij kind 2 of 3, en daar kwam echt wel discussies en emoties en druk bij.
Een kinderwens kan zo intens zijn, zo belangrijk, zeker als je ouder bent. Respect voor iedereen die dat zomaar laat gaan na een paar volwassen gesprekken (zeker als je weet dat je partner moet wennen aan de overgang naar het ouderschap maar verder nooit tegen meer kinderen is geweest).
Ik vind het best heftig dat je de mening van je partner wegzet als koudwatervrees terwijl er al een kind was, en dan alles uit de kast gaat halen om je eigen wens kracht bij te zetten. Emotie en discussie ok, maar het komt een beetje als een ongelijkwaardige discussie over op deze manier.
dinsdag 2 februari 2021 om 14:20
Ik ga naar aanleiding van wat hier gezegd is in ieder geval het gesprek aan over mijn emoties en ook over zijn gevoel hierbij. Vind het wel belangrijk alles op een rijtje te hebben alvorens de gesprekken af te sluiten.
Nogmaals veel dank voor het delen van jullie verhalen, fijn te lezen dat dit bij iedereen bepaalde gevoelens oproept, dat is helpend.
Nogmaals veel dank voor het delen van jullie verhalen, fijn te lezen dat dit bij iedereen bepaalde gevoelens oproept, dat is helpend.
dinsdag 2 februari 2021 om 14:20
Mee eens. Vraag me af hoe diep de wens dan is, als er geen heftige emoties bijkomenParella schreef: ↑02-02-2021 13:48Manipuleren? Ik ben een mens en heb emoties over zoiets wezenlijks als een kind en met de druk van de clock tikking heb ik me minder volwassen geuit. Natuurlijk ga je óók of eerst, een normaal gesprek aan. Dat sluit elkaar niet uit.
Ik vind het eerlijk gezegd bijzonder dat je rustig bij een kop koffie elkaars standpunt bespreekt en dat dan 1 van de twee zegt: oké, nou ik zie dat jij er heel ongelukkig van wordt (hoe zag hij dat? Want je hebt alleen maar hele normale, volwassen gesprekken zonder huilbuien blijkbaar), vooruit we nemen nog een kind.
Of: "ja ik snap dat je waarde hecht aan de vrijheid die we nu hebben. Ik geef mijn kinderwens op en ga me ermee verzoenen."
Dat besluit je dan na 3 gesprekken? 2 maanden? Is het een terugkerend thema? En wanneer wordt het 'gedram'? Als een persoon er nog niet klaar mee is en wil blijven praten? Mag je ooit nog op het onderwerp terugkomen of er een potje om huilen, of is het na die volwassen gesprekken gewoon afgedaan? Tja, ik ken zeker 3 stellen waarbij dit speelde, bij kind 2 of 3, en daar kwam echt wel discussies en emoties en druk bij.
Een kinderwens kan zo intens zijn, zo belangrijk, zeker als je ouder bent. Respect voor iedereen die dat zomaar laat gaan na een paar volwassen gesprekken (zeker als je weet dat je partner moet wennen aan de overgang naar het ouderschap maar verder nooit tegen meer kinderen is geweest).
Natuurlijk moet ze uiteindelijk respecteren als man echt niet wil, maar dat het jou enorm teleurstelt en verdriet doet - dat mag hij best weten, en ja, die gevoelens mogen er zijn en geuit worden
Juist ook in een goede en gelijkwaardige relatie mogen alle gevoelens en wensen er zijn en besproken worden.
Als ik geen kind meer wil, maar mijn man, echt heel, heel, heel graag, dan zal ik er zeker uit respect voor hem over willen praten en discussiëren. Ik verwacht zeker niet van hem dat hij direct accepteert dat ik niet wil
Sterker nog, ik zou denken, zo diep zit het dus niet
(als hij zich er meteen bij zou neerleggen dat ik niet meer wil bijv.)
dinsdag 2 februari 2021 om 14:28
Voor mij was het een rouwproces. Toen ik zeker wist (na steeds weer het gesprek te openen) dat mijn man echt niet wilde en ik "pil vergeten" en "man verlaten en met een andere man een tweede kind krijgen" als alternatieven had verworpen, kon het verwerken beginnen. Ik vond het soms ook maar stom en verwend van mezelf dat ik niet tevreden was met één kind (een gevoel dat mijn man nog versterkte), maar ik merkte wel dat ik door een soort van rouwproces heen moest om dit toekomstplaatje te kunnen vervangen door een ander toekomstplaatje. En dat mag en moet ook gewoon. Maar dan moet je wel de zekerheid hebben dat het er wat hem betreft echt niet meer inzit en dat hij heel goed weet dat dit voor jou iets groots is. Ruziemaken hoeft niet, maar eerlijk zijn over je wensen en verlangens is wel een goed idee. 
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 2 februari 2021 om 14:31
jasmijn91 schreef: ↑02-02-2021 14:20Mee eens. Vraag me af hoe diep de wens dan is, als er geen heftige emoties bijkomen
Natuurlijk moet ze uiteindelijk respecteren als man echt niet wil, maar dat het jou enorm teleurstelt en verdriet doet - dat mag hij best weten, en ja, die gevoelens mogen er zijn en geuit worden
Ik vind zo'n opmerking dan weer een enorme dooddoener. Als je niet zo reageert, dan wil je het waarschijnlijk ook niet zo erg. Iedereen heeft zijn eigen dynamiek binnen een relatie en het is ook een kwestie van in perspectief plaatsen. En in ons geval is dat misschien 'makkelijk', bij ons is het heel lang een realistisch scenario geweest dat de kinderwens wegens medische redenen helemaal niet vervuld kon worden dus geen tweede is een veel minder heftig scenario.
dinsdag 2 februari 2021 om 14:31
ik vind discussiëren en over praten iets heel anders dan proberen te overtuigen, zeuren en zelfs boos worden. Waarom boos worden op iemand die een ander gevoel heeft? Je partner nota bene. En overtuigen doe je in zo’n geval niet, het gaat om een levend wezen waar je voor de rest van je leven aan vast zit. Niet over de kleur van een nieuwe auto oid.jasmijn91 schreef: ↑02-02-2021 14:20Mee eens. Vraag me af hoe diep de wens dan is, als er geen heftige emoties bijkomen
Natuurlijk moet ze uiteindelijk respecteren als man echt niet wil, maar dat het jou enorm teleurstelt en verdriet doet - dat mag hij best weten, en ja, die gevoelens mogen er zijn en geuit worden
Juist ook in een goede en gelijkwaardige relatie mogen alle gevoelens en wensen er zijn en besproken worden.
Als ik geen kind meer wil, maar mijn man, echt heel, heel, heel graag, dan zal ik er zeker uit respect voor hem over willen praten en discussiëren. Ik verwacht zeker niet van hem dat hij direct accepteert dat ik niet wil
Sterker nog, ik zou denken, zo diep zit het dus niet
dinsdag 2 februari 2021 om 14:53
Ik zou nooit een partner voor het blok zetten daarmee, maar mijn eigen plan trekken. Zou mezelf er echt niet fijn bij voelen of van een reis genieten als ik iemand met 't mes op de keel gedwongen had. En dat is dan nog maar 'n paar weken wat iemand tegen z'n gevoel zou moeten doen, een kind is voor altijd. En 2 kinderen is natuurlijk gewoon een heel andere dynamiek in huis als 1. Dus als 1 je ideaal is vind ik dat je bij jezelf moet blijven en niet toegeven.Parella schreef: ↑02-02-2021 13:58Als je nog maar 2 gezonde levensjaren hebt om op reis te gaan en daarna kan je nooit meer. Nooit. Nooit Nederland meer uit. En dan zegt je partner: Ik wil niet reizen de komende twee jaar, ik vind het wel mooi hier in Nederland. En jij kan niet zonder hem reizen, als jij ooit nog op reis wil in je leven dan moet dat nu en je partner moet ja zeggen. Hij zegt nee.
Dan zeg jij dus heel kalm en volwassen: "Oké, als jij dat wil...". En dan leg je je er bij neer. Geen emoties. Je probeert hem niet over te halen. Je laat niet zien wat het met je doet. Je voelt geen boosheid. Wauw.
Bijzonder. Volwassen zou ik het niet noemen. Bijzonder vooral.
dinsdag 2 februari 2021 om 14:54
Hoi TO,
Toevallig zat ik laatst te denken om een topic hierover te openen. Ik heb dezelfde situatie, maar bij ons gaat het over een derde kindje. Ik realiseer me dat dat voor jou als een luxe positie voelt, maar ik denk dat de gevoelens gelijk zijn. Ik kom zelf uit een gezin met 4 kinderen en heb er altijd graag 3 gewild.
Ik kan je weinig tips geven helaas. Nog steeds ben ik er af en toe verdrietig van. Zeker als ik grote gezinnen zie. Ik ben iets ouder dan jij en mijn kinderen zitten in de onderbouw basisschool.
De afgelopen jaren hebben we het er vaak over gehad. Ik wilde wel écht er zeker van zijn dat mijn vriend niet twijfelde. Maar alle discussies leiden niet tot een oplossing, in deze vinden we elkaar niet. Het enige fijne vind ik dat vriend heel stellig is in zijn mening. Al die tijd heb ik geen spoortje twijfel kunnen ontdekken. Ik zou het namelijk vreselijk vinden als hij ooit aan zou geven spijt te hebben en we dan te oud zouden zijn. Maar ik weet nu dat hij niet van gedachten zal veranderen, waar ik altijd op hoopte.
Niet om je hoop te geven, maar je kindje is nog zo jong. Ik kan me voorstellen dat jullie leven er over een jaar anders uit ziet. Geef hem ook wat tijd. Leg je verdriet uit en dat de deur voor jou nog even open blijft staan. En laat het dan een tijdje rusten. Meer kan je niet doen.
Het is een proces waar je doorheen moet. Doe niets waar je nog niet aan toe bent. De baby spullen hoeven nog niet weg. Ik hoop dat je gauw een manier vindt om ermee om te gaan. Hopelijk doe je dat beter dan ik.
Ik dacht altijd dat er wel een soort afsluiting zou komen. Dat het echt niet meer zou spelen in je leven. Maar zo werkt het vooralsnog niet bij mij.
Toevallig zat ik laatst te denken om een topic hierover te openen. Ik heb dezelfde situatie, maar bij ons gaat het over een derde kindje. Ik realiseer me dat dat voor jou als een luxe positie voelt, maar ik denk dat de gevoelens gelijk zijn. Ik kom zelf uit een gezin met 4 kinderen en heb er altijd graag 3 gewild.
Ik kan je weinig tips geven helaas. Nog steeds ben ik er af en toe verdrietig van. Zeker als ik grote gezinnen zie. Ik ben iets ouder dan jij en mijn kinderen zitten in de onderbouw basisschool.
De afgelopen jaren hebben we het er vaak over gehad. Ik wilde wel écht er zeker van zijn dat mijn vriend niet twijfelde. Maar alle discussies leiden niet tot een oplossing, in deze vinden we elkaar niet. Het enige fijne vind ik dat vriend heel stellig is in zijn mening. Al die tijd heb ik geen spoortje twijfel kunnen ontdekken. Ik zou het namelijk vreselijk vinden als hij ooit aan zou geven spijt te hebben en we dan te oud zouden zijn. Maar ik weet nu dat hij niet van gedachten zal veranderen, waar ik altijd op hoopte.
Niet om je hoop te geven, maar je kindje is nog zo jong. Ik kan me voorstellen dat jullie leven er over een jaar anders uit ziet. Geef hem ook wat tijd. Leg je verdriet uit en dat de deur voor jou nog even open blijft staan. En laat het dan een tijdje rusten. Meer kan je niet doen.
Het is een proces waar je doorheen moet. Doe niets waar je nog niet aan toe bent. De baby spullen hoeven nog niet weg. Ik hoop dat je gauw een manier vindt om ermee om te gaan. Hopelijk doe je dat beter dan ik
.Ik dacht altijd dat er wel een soort afsluiting zou komen. Dat het echt niet meer zou spelen in je leven. Maar zo werkt het vooralsnog niet bij mij.
yukon wijzigde dit bericht op 02-02-2021 14:56
5.36% gewijzigd
dinsdag 2 februari 2021 om 14:56
Jep, helemaal gelijk enzo. Maar bij zoiets diepgaands als een kinderwens zijn er nu eenmaal emoties. En dan kun je soms wat minder relativeren, ook al is het je partner.Irregular_Choice schreef: ↑02-02-2021 14:31ik vind discussiëren en over praten iets heel anders dan proberen te overtuigen, zeuren en zelfs boos worden. Waarom boos worden op iemand die een ander gevoel heeft? Je partner nota bene. En overtuigen doe je in zo’n geval niet, het gaat om een levend wezen waar je voor de rest van je leven aan vast zit. Niet over de kleur van een nieuwe auto oid.
Natuurlijk moet je niet als een kleuter bokkig blijven. Er wordt hier ook gesproken over een rouwproces; dus daar zal je partner ook mee moeten dealen met die emoties dan.
Hij mag andere wensen hebben , maar zij ook.
Natuurlijk moeten ze geen tweede willen als de een niet wil. Dat begrijp ik ook.
dinsdag 2 februari 2021 om 15:02
boontje89 schreef: ↑02-02-2021 13:02Het is maar de vraag of er in die gevallen daadwerkelijk een causaal verband is of dat jij het alleen maar ziet omdat je denkt dat dat de oorzaak is.
Er zijn zat mensen met verschillende achtergronden die wat sociale vaardigheden missen. Sterker nog... bijna iedereen heeft wel ergens iets raar hoor. Het is ook een stuk opvoeding en de rol van de ouders om daarin te begeleiden. Of je nou 1,2 of 14 kinderen hebt.
Ik begrijp dat je je aangesproken voelt. Het is dan ook alleen maar mijn observatie. Maar er is echt wel een verschil tussen mensen die in grote gezinnen zijn opgevoed en mensen die maar alleen waren.
dinsdag 2 februari 2021 om 15:14
Eens. Gewoon je zin doordrijven ten koste van een ander. Dan kun je nog zo in de emotie/hormonen zitten. Fair, eerlijk of sociaal naar je partner toe is het gewoon niet.Irregular_Choice schreef: ↑02-02-2021 14:31ik vind discussiëren en over praten iets heel anders dan proberen te overtuigen, zeuren en zelfs boos worden. Waarom boos worden op iemand die een ander gevoel heeft? Je partner nota bene. En overtuigen doe je in zo’n geval niet, het gaat om een levend wezen waar je voor de rest van je leven aan vast zit. Niet over de kleur van een nieuwe auto oid.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 2 februari 2021 om 15:18
MarvelousMrsMaisel schreef: ↑02-02-2021 12:34Hahaha jij leest ook alleen maar wat er in je straatje past. Ik ken best wat enig kinderen en die missen bijna allemaal een stuk aan sociale vaardigheden, die je met een broer/zus erbij vanzelf oppikt.
Zo, nu voelt TO zich meteen een stuk beter.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 2 februari 2021 om 16:19
Ja, het draagt niet echt bij hè
Ik neem het maar met een korreltje zout
.
woensdag 3 februari 2021 om 08:22
Haha wel grappig dat jij, zonder kinderen, dit zegt.redbulletje schreef: ↑02-02-2021 12:12Je man heeft gelijk dat jullie veel meer vrijheid hebben met 1 kind.
Tuurlijk zijn er situatie waarbij 1 kind makkelijker is, maar ik vind juist dat je
als ouder met 2 kinderen ook vaker vrijheid kan hebben dan met 1 kind. Als je ziet hoeveel onze kinderen samen spelen. En bijv op vakantie, de kinderen gaan samen naar de speeltuin en andere activiteiten. De oudste neemt de jongste mee. Man en ik kunnen heerlijk een boek lezen bij de tent. Met 1 kind moeten wij echt wel mee. En zo zijn er zoveel situaties waarbij de kinderen elkaar entertainen en je dat als ouder niet hoeft te doen.
Dat 1 kind een gelukkiger jeugd heeft dan bij 2 of meer kinderen.. mij hebben ze nooit gevraagd voor zo'n onderzoek. Ik vond/vind het juist wel fijn om broer/zus te hebben.
Lijkt me sowieso ook wel pittig als je als enige kind de zorg hebt voor een zieke vader of moeder. Mijn vader is overleden, vind het heel fijn dat ik ook een broer/zus heb die er is voor mijn moeder.
Goed dat zijn details. Maar ik zie dus niet in waarom mn jeugd minder fijn zou zijn geweest dan Iemand die enig kind was. Ik kan me juist de gezellige gezinsvakanties herinneren en dat ik veel speelde met broer/zus.
woensdag 3 februari 2021 om 10:06
Ik was ook juist blij dat ik de enige was in mijn vaders ziekteproces. Had het echt mentaal niet getrokken als er nog iemand er zich tegenaan zou komen bemoeien (en dan wellicht ook nog met 'n partner en kinderen) Het is al zwaar genoeg zonder meningsverschillen. Iedereen bij mijn bekenden die al 'n ouder (of 2) is verloren heeft gezeik gehad met siblings. In de aanloop er naartoe (wie zorgt en afkraken van degene die zorgt) tot het afhandelen van de rest.tulpje21 schreef: ↑03-02-2021 08:22Haha wel grappig dat jij, zonder kinderen, dit zegt.
Tuurlijk zijn er situatie waarbij 1 kind makkelijker is, maar ik vind juist dat je
als ouder met 2 kinderen ook vaker vrijheid kan hebben dan met 1 kind. Als je ziet hoeveel onze kinderen samen spelen. En bijv op vakantie, de kinderen gaan samen naar de speeltuin en andere activiteiten. De oudste neemt de jongste mee. Man en ik kunnen heerlijk een boek lezen bij de tent. Met 1 kind moeten wij echt wel mee. En zo zijn er zoveel situaties waarbij de kinderen elkaar entertainen en je dat als ouder niet hoeft te doen.
Dat 1 kind een gelukkiger jeugd heeft dan bij 2 of meer kinderen.. mij hebben ze nooit gevraagd voor zo'n onderzoek. Ik vond/vind het juist wel fijn om broer/zus te hebben.
Lijkt me sowieso ook wel pittig als je als enige kind de zorg hebt voor een zieke vader of moeder. Mijn vader is overleden, vind het heel fijn dat ik ook een broer/zus heb die er is voor mijn moeder.
Goed dat zijn details. Maar ik zie dus niet in waarom mn jeugd minder fijn zou zijn geweest dan Iemand die enig kind was. Ik kan me juist de gezellige gezinsvakanties herinneren en dat ik veel speelde met broer/zus.
woensdag 3 februari 2021 om 10:31
Mijn bekenden hoor je juist over geweldige steun aan elkaar in zulk soort momenten.redbulletje schreef: ↑03-02-2021 10:06Ik was ook juist blij dat ik de enige was in mijn vaders ziekteproces. Had het echt mentaal niet getrokken als er nog iemand er zich tegenaan zou komen bemoeien (en dan wellicht ook nog met 'n partner en kinderen) Het is al zwaar genoeg zonder meningsverschillen. Iedereen bij mijn bekenden die al 'n ouder (of 2) is verloren heeft gezeik gehad met siblings. In de aanloop er naartoe (wie zorgt en afkraken van degene die zorgt) tot het afhandelen van de rest.
Zoals jij het schetst hoeft niet altijd zo te zijn.
Dat je zelf het als heel positief ervaart als enigst kind, dan is dat oprecht heel fijn en ideaal voor jou.
Maar dat geld niet voor iedereen
woensdag 3 februari 2021 om 10:56
Ok, dan ben ik vast de enige die het wel fijn vond er niet alleen voor te staan. Er moest zoveel geregeld worden toen mn vader zo ziek was. Broer had bijv veel contact met huisarts, reed ook met vader naar ziekenhuis. Ik was er weer meer voor de praktische dingen, boodschappen doen, helpen als er bezoek kwam, wat extra poetsen bij mn moeder. Heel fijn dat je het kan verdelen en dat je kan overleggen bij moeilijke beslissingen. Ik snap heus dat dat in sommige gezinnen tot problemen kan komen, maar dat hoeft toch niet. Wij hadden gewoon steun aan elkaar.redbulletje schreef: ↑03-02-2021 10:06Ik was ook juist blij dat ik de enige was in mijn vaders ziekteproces. Had het echt mentaal niet getrokken als er nog iemand er zich tegenaan zou komen bemoeien (en dan wellicht ook nog met 'n partner en kinderen) Het is al zwaar genoeg zonder meningsverschillen. Iedereen bij mijn bekenden die al 'n ouder (of 2) is verloren heeft gezeik gehad met siblings. In de aanloop er naartoe (wie zorgt en afkraken van degene die zorgt) tot het afhandelen van de rest.
En nu nog, ik regel bepaalde dingen voor mn moeder, maar mn broer is er weer voor andere dingen etc. Je kan de zorg wat verdelen, ik vind dat alleen maar fijn. En we liggen ook gewoon nog steeds op 1 lijn, niks aan de hand dus.
tulpje21 wijzigde dit bericht op 03-02-2021 11:02
22.70% gewijzigd
woensdag 3 februari 2021 om 11:01
Misschien denkt TO er in de toekomst ook anders over.Slushpup schreef: ↑02-02-2021 11:36Door de pil stiekem niet te slikken.
Grapje he. Wat is zijn beweegreden dat voor hem het gezin nu compleet is? Hoe oud is jullie kind nu? Misschien denkt hij er in de toekomst anders over. En anders zou ik blij zijn dat hij op zijn minst 1 kind wilde. Maar het is wel vervelend dat jullie met zoiets belangrijks niet op één lijn zitten.
woensdag 3 februari 2021 om 11:19
Huh hoezo neem je nu aan dat ik me aangesproken voel? Ik geef alleen maar aan dat jou observatie niet meteen een keihard feit is.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑02-02-2021 15:02Ik begrijp dat je je aangesproken voelt. Het is dan ook alleen maar mijn observatie. Maar er is echt wel een verschil tussen mensen die in grote gezinnen zijn opgevoed en mensen die maar alleen waren.
Er zijn wel verbanden aangetoond tussen sociale skills en hoeveelste kind in de kinder-rij je bent bijvoorbeeld, en tussen sociale skills en leeftijd vader, beroepen van de ouders, dat soort dingen. Wellicht zijn er ook onderzoeken naar de relatie tussen aantal kinderen in het gezin en sociale kwaliteiten maar die ken ik niet, dus als jij ze wel hebt is het nuttiger die te delen dan het te baseren op iets wat je zelf “ziet”.
En nee ik voelde me niet aangesproken hoor, kom zelf uit een gezin met meerdere kinderen en mijn sociale antenne is vrij slecht. Dus helaas kan ik dat niet afschuiven op de gezins-situatie. Het is gewoon volledig mn eigen verantwoordelijkheid
Ik ben overigens niet voor stampvoetend drammen om je zin te krijgen, maar dat wil niet zeggen dat er geen verdriet mag zijn natuurlijk. Ik hoop, to, dat je er wel goed met je man over kan praten en hij je wel kan steunen terwijl jij “afscheid” moet nemen van het idee van een tweede kindje. Soms helpt het om dat ook gewoon een keer diidelikk uit te spreken. Ik weet dat je het echt niet wil en ik bespreek het niet met de intentie je te overtuigen, maar omdat je mijn partner ben en ik je steun nodig heb bij dit verdriet. Ik hoop voor je dat je over een paar jaar dit topic terugleest met een glimlach omdat je zo geniet van je kind en de vrijheid die jullie dan hebben met 1tje.
woensdag 3 februari 2021 om 11:21
Ik ben erg benieuwd of je ook altijd daadwerkelijk dezelfde verschillen zou kunnen aanwijzen tussen bijvoorbeeld één van mijn vriendinnen uit een gezin met 7 kinderen en mijzelf (enig kind). Ik denk dat veel van die verschillen ook grotendeels op vooroordelen gebaseerd zijn.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑02-02-2021 15:02Ik begrijp dat je je aangesproken voelt. Het is dan ook alleen maar mijn observatie. Maar er is echt wel een verschil tussen mensen die in grote gezinnen zijn opgevoed en mensen die maar alleen waren.
woensdag 3 februari 2021 om 11:29
Ik ook. Voor zover ik weet is large family size zelf een van de indicatoren voor asociaal gedrag op latere leeftijd. (Met nog heel veel andere factoren uiteraard, waarvan een aantal veel bepalender zijn dan gezinsgrootte en deze ook weer onderling gecorreleerd zijn). Dit is bijvoorbeeld getest door david farrington.Timetraveler schreef: ↑03-02-2021 11:21Ik ben erg benieuwd of je ook altijd daadwerkelijk dezelfde verschillen zou kunnen aanwijzen tussen bijvoorbeeld één van mijn vriendinnen uit een gezin met 7 kinderen en mijzelf (enig kind). Ik denk dat veel van die verschillen ook grotendeels op vooroordelen gebaseerd zijn.
