Kinderen
alle pijlers
Radeloos door puberdochter
donderdag 20 mei 2021 om 17:04
Hoi!
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
Ik zit er even doorheen. Ik ben een 43 jarige alleenstaande moeder met 3 kinderen. De oudste is een dochter van 15 jaar. Ze studeert goed (vwo) maar ze drijft me soms zo tot waanzin dat ik af en toe gewoon niet eens meer zin heb om met haar in een kamer te zitten.
Ze had als kind al best een 'bazig' karakter maar het laatste jaar is dit vertienvoudigd.
Ze heeft continu lelijk commentaar op mij:
- de manier waarop ik loop, sta, eet, mijn haar doe, hoe ik een praatje maak met de buren. Ik ben volgens haar een echte 'Karen'.
-alles wat uit mijn mond komt is onzin, mijn mening is niet relevant (zegt ze ook) en ze onderbreekt me voortdurend.
-als er eens wel een rustig moment is en we praten eens over een leuk onderwerp waar ik ook iets over wil zeggen, kapt ze me ineens af met: stop mama, ik wil niet eens horen wat jij over dat onderwerp te zeggen hebt, het interesseert me niet wat jij erover hebt gelezen/gehoord/gezien. En loopt zo weer weg. Alleen haar verhaal telt.
-werkelijk alles wat ik doe is fout en verkeerd.
Ik werk me te pletter om rond te komen, zodat we als gezin niet in geldnood komen. Maar als ik thuis kom hangt er al een donkere wolk in huis. Ik eindig door alle conflicten met haar steeds vaker met een huilbui in bed.
Ik heb:
-gestraft door gsm af te pakken, ze werd fysiek agressief en accepteerde haar straf niet (ging overal zoeken). Pas na een confrontatie met mijn vriend dimde ze (we hebben een lat-relatie)
-ik ben met haar 1 op 1 gaan wandelen, kreeg continu commentaar over mij heen. (ik probeer er niet op in te gaan)
-samen middagjes winkelen: de manier waarop ik de verkoopster aanspreek is fout, te Karen-achtig etc.
- ik geef in bovenstaande situaties aan dat ik naar huis vertrek als ze geen respect kan opbrengen. Ik vertrek dan ook echt.
-praten helpt niet: er is niks aan de hand, het ligt allemaal aan mij.
(Ook een gesprek met een professional voorgesteld).
-ik toon interesse in haar leven, school, hobby's. Vriend en ik staan klaar als luisterend oor als ze ergens mee zit. Maar zodra ze haar hart heeft opgelucht, geeft ze mij weer een rot-gevoel door mij niet uit te laten praten en gewoon rechttoe te zeggen dat mijn woorden niet belangrijk zijn en weg te lopen.
Het punt is dat ze dit gedrag vooral tov mij vertoont, niet tegen mijn vriend. Ze heeft daarnaast best wel last van sociale anxiety en durft niet zo snel met nieuwe mensen contact te leggen, gaat vooral om met vriendinnen die ze van haar sportclub kent of van school. Zelfs iets vragen in een winkel vind ze eng.
Op school zeggen de leraren dat ze een dwingend karakter heeft, moeite heeft met gezag en altijd het laatste woord wil hebben.
Het lukt me niet meer om met haar in een kamer te zitten. Ik ben op!
(Ze kent haar vader niet, maar ik wil haar gedrag daarmee niet goed praten)
ilse_de_l wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:21
0.05% gewijzigd
donderdag 20 mei 2021 om 22:15
donderdag 20 mei 2021 om 22:15
Naar haar luisteren is ook meer dan niks zeggen. Het is doorvragen, niet je eigen verhaal vertellen, niet invullen, niet sturen. Het is vragen. “Wat vind jij daarvan, dat dat meisje medicatie gebruikt voor acne?”, “zou jij dat zelf ook willen gebruiken?”, “wat interessant van die medicatie. Ik wist dat niet. Zijn er meer mensen die dit zo doen?”
Welke interesses heeft zij, heb jij daar ook interesse in?
donderdag 20 mei 2021 om 22:15
Dus ze werd bang voor hem? Tja. Ik vrees dat er toch echt diepere redenen steken achter dit gedrag. Ik zou in ieder geval zelf in therapie gaan, daar kun je ook terecht met opvoedkundige vragen namelijk.
donderdag 20 mei 2021 om 22:16
Ik denk dat je het niet snapt.Pergamon schreef: ↑20-05-2021 22:15Naar haar luisteren is ook meer dan niks zeggen. Het is doorvragen, niet je eigen verhaal vertellen, niet invullen, niet sturen. Het is vragen. “Wat vind jij daarvan, dat dat meisje medicatie gebruikt voor acne?”, “zou jij dat zelf ook willen gebruiken?”, “wat interessant van die medicatie. Ik wist dat niet. Zijn er meer mensen die dit zo doen?”
Welke interesses heeft zij, heb jij daar ook interesse in?
een dergelijk gesprek zoals jij dat hierboven voorstelt is helemaal niet mogelijk.
donderdag 20 mei 2021 om 22:17
De meeste pubers zullen reageren met “Doe normaal, mam!!” oid, en dat is het haakje wat je nodig hebt. “Oh, dus jij vindt het ook niet normaal? Nee, ik vind het ook niet normaal, en toch behandel jij mij daarnet precies zo. Dus laten we daarmee stoppen en gewoon weer normaal gaan doen. Lukt dat, denk je?”.
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
Waarom geef je geen antwoord op de vraag waarom ze haar vader niet kent en hoeveel "vrienden" er al in haar leven geweest zijn.
Ze kan zich namelijk bij jou vreselijk gedragen want jij gaat toch niet weg bij haar.
Naar je vriend luistert ze wel want hij kan zomaar uit haar leven verdwijnen, net als haar vader.
Ze kan zich namelijk bij jou vreselijk gedragen want jij gaat toch niet weg bij haar.
Naar je vriend luistert ze wel want hij kan zomaar uit haar leven verdwijnen, net als haar vader.
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
Hij is niet haar moeder. Dat is echt een wezenlijk verschil. Ik schrik er best van wat sommige mensen zouden doen onder het mom van ‘spiegelen’, ‘grenzen trekken’ etc. Ze is wel erg extreem, maar ze is een puber die hoogstwaarschijnlijk in de knoop zit en hulp nodig heeft haar emoties en gevoelens te uiten. Die hulp is niet haar negeren om onaardig tegen haar doen. Je kan ook op een normale, volwassen, manier spiegelen en teruggeven welke impact haar gedrag heeft.
donderdag 20 mei 2021 om 22:18
Niet goed voor haar veiligheid op de enige plek, die zij als veiligheid ziet: thuis
En jij hebt hem binnengehaald, dus hoe dominanter hij doet, hoe harder ze naar jou gaat uithalen
donderdag 20 mei 2021 om 22:19
Die bedrieger is dus haar vader?
donderdag 20 mei 2021 om 22:20
donderdag 20 mei 2021 om 22:20
donderdag 20 mei 2021 om 22:21
Omdat ik op een andere manier tegen de situatie aankijk snap ik het niet?
Alleen maar knikken is niet luisteren. Je eigen ervaring vertellen is niet luisteren. Er is een extreme puber, moeder groeit het boven het hoofd (geen oordeel). Daar past CJG bij. Maar je kan echt op een andere manier met pubers communiceren, ook met de extreme.
donderdag 20 mei 2021 om 22:22
Ik denk niet dat het zijn fysieke verschijning is geweest, maar mentaal overwicht. Hij heeft heel duidelijk een grens aangegeven, en ze weet 100% zeker dat ze daar niet overheen moet gaan.
Bij jou zijn die grenzen er niet. Ze kan er overheen walsen en jij wordt alleen verdrietig. Er zijn geen consequenties.
donderdag 20 mei 2021 om 22:22
En de vader van jouw andere 2 kinderen dan?
donderdag 20 mei 2021 om 22:22
Kan. Geen idee wat er met (zo denigrerend die term) puberella aan de hand is. Maar ze lijkt me heel boos en gefrustreerd. Wie weet welke vreselijke redenen ze daarvoor heeft. Maar nee; gewoon niet meer koken voor dat kreng. Dat zal haar leren.
donderdag 20 mei 2021 om 22:23
Je snapt het niet omdat je kennelijk niet leest wat ze schrijft. Ze heeft geprobeerd met knikken, wordt beschuldigd van niet luisteren. Dan reageert ze woordelijk, dan wordt ze afgekapt of de mond gesnoerd, of ze krijgt een sneer.Pergamon schreef: ↑20-05-2021 22:21Omdat ik op een andere manier tegen de situatie aankijk snap ik het niet?
Alleen maar knikken is niet luisteren. Je eigen ervaring vertellen is niet luisteren. Er is een extreme puber, moeder groeit het boven het hoofd (geen oordeel). Daar past CJG bij. Maar je kan echt op een andere manier met pubers communiceren, ook met de extreme.
Hoe wil je hier "anders naar kijken"?
donderdag 20 mei 2021 om 22:23
Die zijn er niet voor haar inderdaad want ze trekt zich er niks van aan of ik moet echt fysiek worden en dat zie ik niet zitten.Nummer*Zoveel schreef: ↑20-05-2021 22:22Ik denk niet dat het zijn fysieke verschijning is geweest, maar mentaal overwicht. Hij heeft heel duidelijk een grens aangegeven, en ze weet 100% zeker dat ze daar niet overheen moet gaan.
Bij jou zijn die grenzen er niet. Ze kan er overheen walsen en jij wordt alleen verdrietig. Er zijn geen consequenties.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
