Kinderen
alle pijlers
rammelende eierstokken, maar toch kan het nog niet....
dinsdag 30 oktober 2007 om 15:58
Hi, ik weet niet of ik hier onder het goede topic zit (ben een nieuwe forummer), maar kon ook even niet bedenken waar het wel kan. Het gaat om het volgende.....
Heb altijd al kinderen willen hebben (ben een heel standaard meisje![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
), maar nu rammelen mn eierstokken wel heel erg.... Alleen; vriend studeert nog (2e studie) en moet nog 2 jaar, we wonen op 40 m2, ik werk 4 dagen maar heb geen vast contract en we zijn afhankelijk van mijn inkomen (en dat is ook niet gigantisch). Dus besloten om pas over 1 1/2 jaar te stoppen met de pil. Zwanger zijn terwijl vriendlief aan het afstuderen is, is niet erg. Maar baby krijgen tijdens afstuderen zien we beiden niet echt zitten. En baby krijgen om 'm elke dag naar de opvang te brengen vind ik ook niet fijn. En het is ook niet zo dat vriend geen kinderen wil, graag zelfs, maar het past nu gewoon niet in ons leven. Dat klinkt heel vervelend, maar we hebben nu gewoon te weinig zekerheden, m.n. w.b. inkomen, dus we durven het gewoon niet aan. Je bent immers wél verantwoordelijk voor zo'n klein kindje. Maar nu de kern van mn verhaal; ik kijk naar élke zwangere buik op straat, reageer op elk babygeluidje, ben enigzins jaloers op vriendinnen die allemaal zwanger zijn en baby's krijgen..... Maar nog zo lang wachten valt me best zwaar! Herkent iemand dit?! Hoor graag ervaringen.... Of overdrijf ik het allemaal??????? We (vriend en ik) zijn immers 2 hoog-opgeleide tweede-helft twintigers....dus niet echt kansloos w.b. onze toekomst.....
Heb altijd al kinderen willen hebben (ben een heel standaard meisje
), maar nu rammelen mn eierstokken wel heel erg.... Alleen; vriend studeert nog (2e studie) en moet nog 2 jaar, we wonen op 40 m2, ik werk 4 dagen maar heb geen vast contract en we zijn afhankelijk van mijn inkomen (en dat is ook niet gigantisch). Dus besloten om pas over 1 1/2 jaar te stoppen met de pil. Zwanger zijn terwijl vriendlief aan het afstuderen is, is niet erg. Maar baby krijgen tijdens afstuderen zien we beiden niet echt zitten. En baby krijgen om 'm elke dag naar de opvang te brengen vind ik ook niet fijn. En het is ook niet zo dat vriend geen kinderen wil, graag zelfs, maar het past nu gewoon niet in ons leven. Dat klinkt heel vervelend, maar we hebben nu gewoon te weinig zekerheden, m.n. w.b. inkomen, dus we durven het gewoon niet aan. Je bent immers wél verantwoordelijk voor zo'n klein kindje. Maar nu de kern van mn verhaal; ik kijk naar élke zwangere buik op straat, reageer op elk babygeluidje, ben enigzins jaloers op vriendinnen die allemaal zwanger zijn en baby's krijgen..... Maar nog zo lang wachten valt me best zwaar! Herkent iemand dit?! Hoor graag ervaringen.... Of overdrijf ik het allemaal??????? We (vriend en ik) zijn immers 2 hoog-opgeleide tweede-helft twintigers....dus niet echt kansloos w.b. onze toekomst.....
dinsdag 30 oktober 2007 om 16:09
Had beetje zelfde gevoel als jij hebt....alleen uitgangspunt iets gunstiger. Alletwee al jaren vaste baan met goed inkomen, appartement met extra kamer maar relatief kort een relatie (nou ja, 2jr). Wij spraken in maart af over een jaar met de pil te stoppen, in mei konden we dat al niet meer 'volhouden' (ik met name niet), in juli gestopt en in april wordt - als het goed is - onze eerste kleine geboren. Ben nu 17 wkn zwanger.
Dus ik herken je gevoel van niet kunnen wachten....maaaar....helemaal nu ik zwanger ben besef ik dat het wel belangrijk is dat je in ieder geval een paar zekerheden hebt. Natuurlijk, natuurlijk, een kleintje is welkom en zal ook met een laag inkomen en in een klein huis een goed 'thuis' vinden, maar het is niet ideaal. Ik zou dus echt nog even wachten, of toch actief de 'randvoorwaarden' gaan aanpassen; grotere woning zoeken, vaste baan, vriend wellicht ook voor paar dagen in de week. Dan ben je al zo een half jaar verder en kan het stoppen met de pil moment wellicht ook wat naar voren worden geschoven. Tot die tijd kun je jezelf natuurlijk wel gek blijven maken met het bezoeken van fora over kinderen en het kijken in kinderwagens en naar bolle buikjes
Dus ik herken je gevoel van niet kunnen wachten....maaaar....helemaal nu ik zwanger ben besef ik dat het wel belangrijk is dat je in ieder geval een paar zekerheden hebt. Natuurlijk, natuurlijk, een kleintje is welkom en zal ook met een laag inkomen en in een klein huis een goed 'thuis' vinden, maar het is niet ideaal. Ik zou dus echt nog even wachten, of toch actief de 'randvoorwaarden' gaan aanpassen; grotere woning zoeken, vaste baan, vriend wellicht ook voor paar dagen in de week. Dan ben je al zo een half jaar verder en kan het stoppen met de pil moment wellicht ook wat naar voren worden geschoven. Tot die tijd kun je jezelf natuurlijk wel gek blijven maken met het bezoeken van fora over kinderen en het kijken in kinderwagens en naar bolle buikjes
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:24
Niet dezelfde situatie, maar wel dezelfde gevoelens. Mijn eierstokken hoor je af en toe aan de andere kant van de stad, haha! Ik kijk ook naar elke zwangere buik, ben stiekem een beetje jaloers op alle vriendinnen die wel zwanger zijn/kinderen hebben. Maar ondanks dat moet je wel reeel blijven. Je geeft al aan dat je het beste wilt voor je kind en dat je dat op dit moment niet kunt bieden.
Wat bij mij een beetje helpt is dat ik probeer de kinderen van de vriendinnen regelmatig te zien en op die manier toch een beetje, soort van meegenieten van het 'moeder zijn'. Probeer je huidige situatie te accepteren en denk: ooit komt dit voor ons (hopelijk) allemaal ook. Misschien gaat het dan beter.
Maar het blijft irritant, die rammelende eierstokken.
Wat bij mij een beetje helpt is dat ik probeer de kinderen van de vriendinnen regelmatig te zien en op die manier toch een beetje, soort van meegenieten van het 'moeder zijn'. Probeer je huidige situatie te accepteren en denk: ooit komt dit voor ons (hopelijk) allemaal ook. Misschien gaat het dan beter.
Maar het blijft irritant, die rammelende eierstokken.
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:29
Tja, ik ben meer van het type 'luister nou maar naar je eierstokken'.
Ik ben 25, man is 29. We zijn allebei een hbo-studie aan het afronden en werken beide 3 dagen per week in het onderwijs. We hebben twee zoons (3 en 0,5). Ik werd zwanger toen ik 21 was. Wij hadden ze niet later willen krijgen! Het enige verschil is dat wij op 150 m2 wonen. Verder hebben wij geen vaste contracten en allebei een studie.
Sterkte ermee!
Ik ben 25, man is 29. We zijn allebei een hbo-studie aan het afronden en werken beide 3 dagen per week in het onderwijs. We hebben twee zoons (3 en 0,5). Ik werd zwanger toen ik 21 was. Wij hadden ze niet later willen krijgen! Het enige verschil is dat wij op 150 m2 wonen. Verder hebben wij geen vaste contracten en allebei een studie.
Sterkte ermee!
dinsdag 30 oktober 2007 om 20:30
Ik herken ook veel in dit verhaal.
Veel vrienden van ons zijn zwanger of hebben al kinderen.
Al zijn die vaak wel een aantal jaar ouder dan ons.
En nu je er zoveel op let, zie je het overal!
Ik wordt er helemaal gek van!
En voel me soms ook erg verdrietig en alleen hierdoor.
Krijg ook echt het gevoel dat wij als een enige kinderloos overblijven.
Ik ben 24, werk fulltime, nog geen vast contract maar wel goede vooruitzichten. Vriendlief 26, fulltime baan, vast contract.
En we wonen in een niet al te grote huurwoning.
(Waar wel ruimte voor een babykamer zou zijn)
Ook finacieel is er behoorlijk wat ruimte.
Hoewel ik het heel graag zou willen, twijfel ik soms ook.
Ben soms onzeker of dat allemaal wel zou kunnen enzo.
En we zouden ook graag een huis kopen, natuurlijk kan dat altijd nog, maarja.
Als ik luister naar mijn gevoel, zou ik direct willen stoppen met de pil.
Maar als ik reeel nadenk kunnen we misschien toch beter even wachten.
Maarja wanneer is er wel een ideale situatie?
Het belangrijkste vind ik dat je beide heel graag een kind wilt.
En helaas is dit mijn geval nog niet voor de volle 100%
Dikke knuffel!
Veel vrienden van ons zijn zwanger of hebben al kinderen.
Al zijn die vaak wel een aantal jaar ouder dan ons.
En nu je er zoveel op let, zie je het overal!
Ik wordt er helemaal gek van!
En voel me soms ook erg verdrietig en alleen hierdoor.
Krijg ook echt het gevoel dat wij als een enige kinderloos overblijven.
Ik ben 24, werk fulltime, nog geen vast contract maar wel goede vooruitzichten. Vriendlief 26, fulltime baan, vast contract.
En we wonen in een niet al te grote huurwoning.
(Waar wel ruimte voor een babykamer zou zijn)
Ook finacieel is er behoorlijk wat ruimte.
Hoewel ik het heel graag zou willen, twijfel ik soms ook.
Ben soms onzeker of dat allemaal wel zou kunnen enzo.
En we zouden ook graag een huis kopen, natuurlijk kan dat altijd nog, maarja.
Als ik luister naar mijn gevoel, zou ik direct willen stoppen met de pil.
Maar als ik reeel nadenk kunnen we misschien toch beter even wachten.
Maarja wanneer is er wel een ideale situatie?
Het belangrijkste vind ik dat je beide heel graag een kind wilt.
En helaas is dit mijn geval nog niet voor de volle 100%
Dikke knuffel!
dinsdag 30 oktober 2007 om 21:29
Ik herken de situatie wel, maar met het verschil dat ik inmiddels 2 kinderen heb. Ik heb geen vast contract, werk 28 uur per week, volg een studie, manlief volgt ook een studie, werkt 32 uur per week via een uitzendbureau. Gaat prima. We hebben geen eigen huis, maar huren een flat. Die vaste contracten en diploma's komen vanzelf. We zijn 24 en 28, dus we hebben nog alle tijd. Ons eerste kind was niet geheel gepland, we wilden eigenlijk nog een jaartje wachten met kinderen krijgen, maar toen de oudste 9 maanden was besloten we toch voor een tweede kindje te gaan.
Je kunt ook nog van alles bereiken mét kinderen. Toen onze oudste zich aandiende had ik nog geen baan, we hadden geen geschikte woonruimte (heel klein kamertje met z'n tweeen) mijn man had geen rijbewijs, we hadden geen auto, mijn man was gestopt met zijn studie en hij raakte zijn baan kwijt.
Nu zijn we 1,5 jaar en twee kinderen verder en ondertussen hebben we een auto, mijn man heeft zijn rijbewijs gehaald, heeft zijn studie weer opgepakt, we hebben een leuke flat, ik heb een leuke baan gevonden die bij mijn studie aansluit, mijn man heeft een leuke baan gevonden, dus eigenlijk gaat het best lekker zo.
Zekerheden heb je namelijk nooit, daar zijn we wel achter inmiddels. En als je de zaken goed verdeelt wat werk en zorg betreft dan is het allemaal best te doen, ook als je geen torenhoog inkomen hebt.
Je kunt ook nog van alles bereiken mét kinderen. Toen onze oudste zich aandiende had ik nog geen baan, we hadden geen geschikte woonruimte (heel klein kamertje met z'n tweeen) mijn man had geen rijbewijs, we hadden geen auto, mijn man was gestopt met zijn studie en hij raakte zijn baan kwijt.
Nu zijn we 1,5 jaar en twee kinderen verder en ondertussen hebben we een auto, mijn man heeft zijn rijbewijs gehaald, heeft zijn studie weer opgepakt, we hebben een leuke flat, ik heb een leuke baan gevonden die bij mijn studie aansluit, mijn man heeft een leuke baan gevonden, dus eigenlijk gaat het best lekker zo.
Zekerheden heb je namelijk nooit, daar zijn we wel achter inmiddels. En als je de zaken goed verdeelt wat werk en zorg betreft dan is het allemaal best te doen, ook als je geen torenhoog inkomen hebt.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:21
Ik herken je gevoel helemaal. Behalve dan dat in onze situatie ik degene ben die studeer, en hierna weer verder in opleiding wil (wordt arts). En tuurlijk als ik logisch nadenk moet ik gewoon nog minstens twee jaar wachten en dat is ook niet erg want ben nu 24, maar mijn gevoel is het daar gewoon niet mee eens. En verschilt ook wel per periode, ene keer kan ik mn gevoel aardig aan de kant zetten, andere moment is het zo sterk aanwezig.
Voor de rest zijn we getrouwd, hebben we een eigen huis, met best plek voor een kleintje, heeft mijn man al jaren een vaste baan met een goed inkomen, dus het enige probleem is mijn studie.
En voor buitenstaanders lijkt het zo makkelijk, gewoon wachten, maar die weten niet wat voor worsteling ik soms heb met mn eigen gevoel.
Ik denk dat het in veel situaties best te doen is als er nog een iemand studeert, maar ja heb ik dan denk ik weer net de verkeerde studie voor uitgekozen.
Voor de rest zijn we getrouwd, hebben we een eigen huis, met best plek voor een kleintje, heeft mijn man al jaren een vaste baan met een goed inkomen, dus het enige probleem is mijn studie.
En voor buitenstaanders lijkt het zo makkelijk, gewoon wachten, maar die weten niet wat voor worsteling ik soms heb met mn eigen gevoel.
Ik denk dat het in veel situaties best te doen is als er nog een iemand studeert, maar ja heb ik dan denk ik weer net de verkeerde studie voor uitgekozen.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:13
Ik denk dat het gevoel om ervoor te gaan, dus echte liefde geven, minstens zo belangrijk is.
Ik ben 25, vast contract, hbo studie afgerond, auto, rijbewijs, apartementje
Alleen mis ik de rammelende eierstokken nog hahaha
Dus wat is uiteindelijk belangrijker?
Al begrijp ik je verhaal wel, maar alles komt uiteindelijk goed als je maar wil.
En waarom moet je tegenwoordig voor een baby een groot huis hebben, ik bedoel vroeger hadden mensen 10 kinderen in een klein huis, zijn toch ook geen slechte/ongelukkige mensen geworden?
Alles is mogelijk....
Sorry beetje wazige reactie, maar je begrijpt hem wel toch?
Ik ben 25, vast contract, hbo studie afgerond, auto, rijbewijs, apartementje
Alleen mis ik de rammelende eierstokken nog hahaha
Dus wat is uiteindelijk belangrijker?
Al begrijp ik je verhaal wel, maar alles komt uiteindelijk goed als je maar wil.
En waarom moet je tegenwoordig voor een baby een groot huis hebben, ik bedoel vroeger hadden mensen 10 kinderen in een klein huis, zijn toch ook geen slechte/ongelukkige mensen geworden?
Alles is mogelijk....
Sorry beetje wazige reactie, maar je begrijpt hem wel toch?
woensdag 31 oktober 2007 om 11:14
Hoi Kersje, het is haast of ik mezelf hoor! Nou ja, bijna dan. Mijn man en ik (we zijn pas getrouwd, dus nog even wennen: ik heb nu een man i.p.v. een vriend!) hebben allebei een vast contract en studeren niet meer. Alleen wonen we nog in een huurhuis. Er zou wel ruimte zijn voor een kindje, maar het lijkt ons verstandiger om eerst in een koophuis te wonen. Of eigenlijk leek, want we hebben gisteren ons eerste eigen huis gekocht! We waren bang dat we problemen zouden krijgen met het afsluiten van een hypotheek als we niet meer beiden fulltime zouden werken. Als de financiering straks geregeld is, kunnen we hopelijk gehoor gaan geven aan onze kinderwens! Alleen duurt het nog meer dan een jaar voor we in het nieuwe huis kunnen gaan wonen. Dus misschien wachten we toch nog maar wat langer. Ondertussen rammelen mijn eierstokken steeds harder en kan mijn man ook haast niet wachten om ons eigen kleintje in de wieg te zien liggen! Tja, weet je, mijn ervaring is dat er altijd wel redenen blijven om het 'proberen' nog even uit te stellen. Maar of dit altijd goed is? Je hoort zo vaak verhalen van mensen bij wie 't niet meteen lukt...
Overigens heb ik het idee dat steeds meer twintigers wel op jonge(re) leeftijd een kinderwens hebben, maar deze vaak uitstellen omdat de huizenprijzen zo extreem hoog zijn. (Wij hebben overigens allebei een goede opleiding en toch was het vinden van een mooie èn betaalbare woning lastig.) Een slechte ontwikkeling als je 't mij vraagt...
Overigens heb ik het idee dat steeds meer twintigers wel op jonge(re) leeftijd een kinderwens hebben, maar deze vaak uitstellen omdat de huizenprijzen zo extreem hoog zijn. (Wij hebben overigens allebei een goede opleiding en toch was het vinden van een mooie èn betaalbare woning lastig.) Een slechte ontwikkeling als je 't mij vraagt...
woensdag 31 oktober 2007 om 11:46
Mij ontgaat dan alleen een beetje waarom je een koophuis moet hebben voordat je een kind krijgt. Je kunt toch ook gewoon een huis kopen als je al kinderen hebt? En wat het werken betreft, als je een hypotheek afsluit op 2 hoge inkomens uit 2 full-time banen en je krijgt daarna kinderen en er wordt dus minder gewerkt, dan kom je toch ook in de problemen?
donderdag 1 november 2007 om 00:00
Ffijn al die reacties! En nee hoor, het gaat me ook niet om eerst allerlei 'luxe-voorwaarden' in orde te hebben zoals een koophuis en een auto oid, maar een baby op het balkon stallen ivm ruimtegebrek is ook zo wat.... En misschien is ook dát wel een luxe probleem, want idd.... vroeger woonden mensen ook heel klein en voedden daar toch complete gezinnen op! Maar toch..... ik zou er nu financieel gezien toch ook wel erg nerveus van worden...... Ook al heb ik wel goede vooruitzichten op werkgebied en vriend zeker ook, maar het duurt nog effe (zo'n twee jaar nl!) voordat die vooruitzichten werkelijkheid worden. En inmiddels ben ik ook wel zo ver dat ik dan niet meer ga/wil wachten met stoppen met de pil tot vriendlief ook daadwerkelijk is afgestudeerd.... je bent immers 9 mnd zwanger dus die baby is er dan ook niet van de ene op de andere dag, en ook is het natuurlijk zo dat het (meestal) niet direct lukt. Dus dan kunnen we het heus wel proberen als vriend bezig is met afstuderen en ondertussen een baan zoekt (zit gelukkig in een sector met veel perspectief). Maar tegen die tijd ben ik wel 30..... En dát vind ik eigenlijk óók weer niet zo fijn, want wil het liefst meer kinderen, en tegen de tijd dat ik aan nr. 3 toe ben (mocht ik ze uberhaupt kunnen krijgen!) ben ik al zo'n eind in de 30! Dus verminderde vruchtbaarheid enzo.....begint toch eigenlijk al vanaf je 32e ongeveer?! Nog een zeurpuntje erbij dus..... Lastig lastig lastig. Maar wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben en vooral ook om te lezen hoe anderen daarmee omgaan!
Ik ga nu lekker slapen (morgen weer werken) maar zal snel weer even een kijkje nemen op het forum; ben blij met elke reactie!
Ik ga nu lekker slapen (morgen weer werken) maar zal snel weer even een kijkje nemen op het forum; ben blij met elke reactie!
donderdag 1 november 2007 om 08:59
Ik heb ook bijna hetzelfde! Ik ben 21, vriend 10 jaar ouder. Hij werkt al heel lang full time. Ik studeer en moet nog 2,5 jaar. Verder alles in orde; financieel gaat goed, wonen in leuk huis (wel een huurhuis (ik snap ook niet waarom het per se koop moet zijn) met 4 slpkamers en leuke tuin etc) en zijn nu bijna 4 jaar bij elkaar. Maar ja, ik wil eerst mijn diploma halen voordat ik een kindje krijg (omdat ik al door omstandigheden studievertraging heb opgelopen).. Lastig haha.
donderdag 1 november 2007 om 10:04
Even voor de duidelijkheid: ík heb nergens gesproken over een koophuis.... dus weet ook niet waar die reacties daarop vandaan komen. Is voor mij ook geen 'vereiste' ofzo! Huur of koop is wat mij betreft alleen maar een luxeprobleem.... Ruimte is echter géén luxeprobleem.... we wonen op nog geen 40 m2, dus da's gewoon een praktische probleem.
donderdag 1 november 2007 om 12:51
donderdag 1 november 2007 om 23:41
Ik herken je gevoel ook echt heel goed.
Aan ene kant zou ik heel graag kindje willen, maar aan andere kant past het nog niet in ons leven.
We hebben voldoende inkomen, maar doen er nog wel beide opleiding bij. Maar die opleiding duurt bij ons allebei nog wel zo'n 4 jaar. Dus daar wil ik ook weer niet op wachten.
We wonen officieel nog niet eens samen ook al zijn we bijna elke dag samen en over paar weken kunnen we onze eensgezinswoning in.
Financieel zitten we goed, qua ruimte zitten we goed, relatie zit goed. Vriendje voelt zich nog wel vrij jong, maar is er wel zeker van dat hij het wil, maar nog niet nu.
Beste vriendin is nu 21 weken zwanger en om me heen lijkt echt wel iedereen zwanger of net bevallen.
Hoop dat we in 2008 toch wel het besluit nemen om te gaan beginnen met zwanger worden. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken om nog meer dan een jaar te wachten...
Aan ene kant zou ik heel graag kindje willen, maar aan andere kant past het nog niet in ons leven.
We hebben voldoende inkomen, maar doen er nog wel beide opleiding bij. Maar die opleiding duurt bij ons allebei nog wel zo'n 4 jaar. Dus daar wil ik ook weer niet op wachten.
We wonen officieel nog niet eens samen ook al zijn we bijna elke dag samen en over paar weken kunnen we onze eensgezinswoning in.
Financieel zitten we goed, qua ruimte zitten we goed, relatie zit goed. Vriendje voelt zich nog wel vrij jong, maar is er wel zeker van dat hij het wil, maar nog niet nu.
Beste vriendin is nu 21 weken zwanger en om me heen lijkt echt wel iedereen zwanger of net bevallen.
Hoop dat we in 2008 toch wel het besluit nemen om te gaan beginnen met zwanger worden. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken om nog meer dan een jaar te wachten...
