Kinderen
alle pijlers
Slecht nieuws bij 20 weken echo
donderdag 6 maart 2008 om 16:55
Hallo Allemaal,
Wij hebben dinsdag onze 20 weken echo gehad,daar is ons verteld dat ons kindje een open ruggetje heeft,in vrij ernstige vorm,het hoofdje was niet goed,1 hersenhelft had een groei achterstand,en een klompvoetje.
vrij heftig nieuws! ons wereld staat helemaal op z`n kop!
we moeten nu dus gaan beslissen of we doorgaan of dat we de zwangerschap stop zetten. wij hebben besloten op het stop te laten zetten en dat houd dus in dat ik straks moet gaan bevallen. zie er als een berg tegen op,en ik ben op deze manier op zoek naar mensen met ervaring hiermee.
ben heel internet al afgegaan,maar heb tot nu toe nog niks gevonden.
wie helpt mij??
Wij hebben dinsdag onze 20 weken echo gehad,daar is ons verteld dat ons kindje een open ruggetje heeft,in vrij ernstige vorm,het hoofdje was niet goed,1 hersenhelft had een groei achterstand,en een klompvoetje.
vrij heftig nieuws! ons wereld staat helemaal op z`n kop!
we moeten nu dus gaan beslissen of we doorgaan of dat we de zwangerschap stop zetten. wij hebben besloten op het stop te laten zetten en dat houd dus in dat ik straks moet gaan bevallen. zie er als een berg tegen op,en ik ben op deze manier op zoek naar mensen met ervaring hiermee.
ben heel internet al afgegaan,maar heb tot nu toe nog niks gevonden.
wie helpt mij??
woensdag 26 maart 2008 om 18:53
Lieve meiden,
De gyn heeft om 17.15 uur gebeld, het vermoeden wat ze hadden is bevestigd. Ons meisje heeft triploïdie.......Moeder natuur heeft gekozen......ons mooie krachtige meisje heeft niet het geluk mogen hebben om iets van deze mooie wereld te zien / proeven.
Dit is het ergste nieuws wat je zou kunnen horen maar gek genoeg is het ook een bepaalde opluchting.
Verder weet ik eigenlijk nog niet zo goed wat ik hier neer moet zetten.....We gaan morgen naar de VU om een gesprek te hebben met de klinisch geneticus. Hij weet alles van dit syndroom en hopelijk kan hij informatie geven die er voor zorgt dat wij het enigsinds kunnen begrijpen, voor zover dat mogelijk is.......
Daarna nog een gesprek me de gyn. We hebben nu de keus om de bevalling uit te dragen of om de bevalling op te wekken. De kans is zeer groot dat ons meisje al in mijn buik overlijdt de komende weken.........
Tja, meestal rond je een verhaal af.....nu kan ik dat niet, hoeft ook niet......
De gyn heeft om 17.15 uur gebeld, het vermoeden wat ze hadden is bevestigd. Ons meisje heeft triploïdie.......Moeder natuur heeft gekozen......ons mooie krachtige meisje heeft niet het geluk mogen hebben om iets van deze mooie wereld te zien / proeven.
Dit is het ergste nieuws wat je zou kunnen horen maar gek genoeg is het ook een bepaalde opluchting.
Verder weet ik eigenlijk nog niet zo goed wat ik hier neer moet zetten.....We gaan morgen naar de VU om een gesprek te hebben met de klinisch geneticus. Hij weet alles van dit syndroom en hopelijk kan hij informatie geven die er voor zorgt dat wij het enigsinds kunnen begrijpen, voor zover dat mogelijk is.......
Daarna nog een gesprek me de gyn. We hebben nu de keus om de bevalling uit te dragen of om de bevalling op te wekken. De kans is zeer groot dat ons meisje al in mijn buik overlijdt de komende weken.........
Tja, meestal rond je een verhaal af.....nu kan ik dat niet, hoeft ook niet......
woensdag 26 maart 2008 om 19:15
Goh, wat vreselijk voor jullie en de kleine meid!! Maar je hoeft je verhaal nog niet af te ronden, Pammi! Ik begrijp je "opluchting" heel goed. Nu weet je in ieder geval waar je aan toe bent. En kun je zelf de keuze maken of je je zwangerschap laat inleiden of dat je op moeder natuur wacht....doe waar jij je het beste bij voelt en vraag alles wat je wilt weten! Nu jullie weten hoe het zit, kunnen jullie beginnen met het verwerken, afscheid nemen van jullie kindje...want dat heb je echt nodig. Sluit je er niet voor af, omdat dat "makkelijker" is! Ik heb destijds veel geschreven op een forum met mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt...daar vond ik veel begrip en herkenning! Veel sterkte...
woensdag 26 maart 2008 om 19:18
Lieve, lieve Pammi,
Toch ook triploïdie...
Je opluchting herken ik, je verdriet ook. Jou verhaal was mijn verhaal en meisje, wat vind ik het vreselijk dat je hier doorheen moet.
Ik wens jullie deze dagen heel veel sterkte. Stel al je vragen morgen en luister naar je hart. Mail me als je wil praten.
xx Suus
Toch ook triploïdie...
Je opluchting herken ik, je verdriet ook. Jou verhaal was mijn verhaal en meisje, wat vind ik het vreselijk dat je hier doorheen moet.
Ik wens jullie deze dagen heel veel sterkte. Stel al je vragen morgen en luister naar je hart. Mail me als je wil praten.
xx Suus
woensdag 26 maart 2008 om 20:21
Hoi rudy en miriam,
Gecondoleerd met jullie lieve zoon sam, wat een mooie naam hebben jullie je mannetje gegeven.
Wat erg dat jullie dit nu moeten meemaken.
Hoe is het met miriam omdat je schreef dat ze geopereerd moest worden?
In ieder geval veel sterkte de komende tijd en een dikke knuffel voor miriam
Gecondoleerd met jullie lieve zoon sam, wat een mooie naam hebben jullie je mannetje gegeven.
Wat erg dat jullie dit nu moeten meemaken.
Hoe is het met miriam omdat je schreef dat ze geopereerd moest worden?
In ieder geval veel sterkte de komende tijd en een dikke knuffel voor miriam
woensdag 26 maart 2008 om 20:31
Hoi Mirjam,
Over jou bericht heb ik daarstraks heen gelezen.
Wat fijn dat de dienst voor Sam gisteren mooi was en precies zoals jullie dat wilde. Je klinkt zo sterk, ben je dat ook of hou je je groot? Hoe is het lichamelijk met je? Rudy gaf aan dat de bevalling zwaar was en dat je nog naar de ok moest (voor je placenta)? Nogmaals, fijn dat gisteren goed was zo. Ik denk aan je.
Ook voor jou: als je wil mailen/behoefte hebt aan een luisterend oor: geef een gil en dan regel ik dat je mijn adres krijgt.
xx Suus
Over jou bericht heb ik daarstraks heen gelezen.
Wat fijn dat de dienst voor Sam gisteren mooi was en precies zoals jullie dat wilde. Je klinkt zo sterk, ben je dat ook of hou je je groot? Hoe is het lichamelijk met je? Rudy gaf aan dat de bevalling zwaar was en dat je nog naar de ok moest (voor je placenta)? Nogmaals, fijn dat gisteren goed was zo. Ik denk aan je.
Ook voor jou: als je wil mailen/behoefte hebt aan een luisterend oor: geef een gil en dan regel ik dat je mijn adres krijgt.
xx Suus
woensdag 26 maart 2008 om 20:37
He Pammi,
Ik zag op het andere topic nog wat vragen die je stelde. Zal ik die hier maar beantwoorden en het andere topic langzaam laten zakken?
Wij hadden (en hebben, mocht een nieuwe baby ons gegeven worden) dr Go, prima arts die erg duidelijk is. De procedures in VU zijn echt heel erg goed. Dat zal je ook morgen wel merken. Het heeft ons veel goed gedaan dat je al je vragen kan stellen en ook altijd nog mag bellen.
Wat mailen betreft: ik vind het prima zo. Als jij aan iets anders behoefte hebt hoef je maar te gillen. Ik zal de Angel vragen je mijn mailadres te sturen, dan heb je het maar. Lekker laten als dit goed is zo en gebruiken als het nodig is, ok? Nu echt alleen maar aan jezelf denken. Dat is al moeilijk genoeg.
xx Suus
Ik zag op het andere topic nog wat vragen die je stelde. Zal ik die hier maar beantwoorden en het andere topic langzaam laten zakken?
Wij hadden (en hebben, mocht een nieuwe baby ons gegeven worden) dr Go, prima arts die erg duidelijk is. De procedures in VU zijn echt heel erg goed. Dat zal je ook morgen wel merken. Het heeft ons veel goed gedaan dat je al je vragen kan stellen en ook altijd nog mag bellen.
Wat mailen betreft: ik vind het prima zo. Als jij aan iets anders behoefte hebt hoef je maar te gillen. Ik zal de Angel vragen je mijn mailadres te sturen, dan heb je het maar. Lekker laten als dit goed is zo en gebruiken als het nodig is, ok? Nu echt alleen maar aan jezelf denken. Dat is al moeilijk genoeg.
xx Suus
donderdag 27 maart 2008 om 10:29
Hallo allemaal,
Met Miriam gaat het nu weer een stuk beter (lichamelijk in ieder geval). Ze was heel veel bloed verloren omdat er nog wat van de placenta achter was gebleven, terwijl ze dachten dat die er helemaal uit was. Opeens was het paniek omdat ze al 2 liter bloed was verloren. Vervolgens heeft ze en curretage gehad, en heeft ze bloed bijgekregen. Het herstel gaat nu redelijk goed. Is allemaal alweer een week geleden zeg. Verder heeft ze zich voor Sam sterk gehouden tot na de bevalling, en toen is er alles uitgekomen, en is het verwerken begonnen. Als ik kon had ik voor haar een standbeeld gebouwd, maar helaas heb ik 2 linker handen.
Met Miriam gaat het nu weer een stuk beter (lichamelijk in ieder geval). Ze was heel veel bloed verloren omdat er nog wat van de placenta achter was gebleven, terwijl ze dachten dat die er helemaal uit was. Opeens was het paniek omdat ze al 2 liter bloed was verloren. Vervolgens heeft ze en curretage gehad, en heeft ze bloed bijgekregen. Het herstel gaat nu redelijk goed. Is allemaal alweer een week geleden zeg. Verder heeft ze zich voor Sam sterk gehouden tot na de bevalling, en toen is er alles uitgekomen, en is het verwerken begonnen. Als ik kon had ik voor haar een standbeeld gebouwd, maar helaas heb ik 2 linker handen.
donderdag 27 maart 2008 om 11:19
Moeilijk he, rudy...als man aan de zijlijn staan en "niks" kunnen doen! Mijn vriend vond het vreselijk dat hij mij dat allemaal moest zien ondergaan, maar alleen had ik het niet gekund. Juist omdat hij er steeds was en de rust zelve was, kon ik het allemaal aan. Ik heb het de eerste weken ook moeilijk gehad, zowel lichamelijk als geestelijk, maar mijn vriend heeft me echt als een prinses behandeld...kopjes thee op bed...engelengeduld als ik weer moest huilen en praten, praten, praten. Wij zijn nog vaak naar de plek gegaan waar we Puck hebben begraven en nu nog af en toe...het is gewoon prettig om er af en toe stil bij te staan, bij haar, bij alles wat we mee hebben gemaakt en ook dat we zoveel steun aan elkaar hebben gehad! Verwen Mirjam maar lekker, maar vergeet je eigen verdriet ook niet! Veel mensen zullen vragen hoe het met Mirjam gaat, omdat zij het lichamelijk heeft moeten doorstaan, maar ook jij bent je kindje kwijt!!
zaterdag 29 maart 2008 om 16:00
Hallo allemaal,
Ik wil ten eerste iedereen heel erg bedanken voor de vele reactie`s die ik heb gekregen,dit doet me heel erg goed.
en voor de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt,hier zijn geen woorden voor... wil iedereen heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
ik ben maandag 10 maart opgenomen in het ziekenhuis en kreeg om de 4 uur 2 tabletjes wee opwekkers,die werden vaginaal ingebracht. de hele maandag had ik buikpijn maar er gebeurde verder niks,het was een slopende lange dag,en nacht. want je wacht maar,en weet niet wat er gebeuren gaat. s ochtends rond half 7 begonnen de weeen,na een uur rond half 8 werden ze steeds heftiger, uiteindelijk is onze dochter Tessa om 9.00 geboren.
ik was toen die dinsdag precies 21 weken.
achteraf kijk ik er met een goed gevoel op terug het was een goede beslissing,maar wat was ze mooi en compleet,ze moest alleen nog groter groeien. het ruggetje en haar voetje was wel moeilijk om naar te kijken,maar ik ben blij dat ik het gezien heb,zo weet je dat het niet voor niets is geweest.
we hebben in het ziekenhuis hele goede begeleiding gehad,dat was heel prettig. we hebben foto`s van haar genomen en voetafdrukjes. daar zijn we heel blij mee,en ook onze familie die de foto`s ook gezien hebben.
we hebben afscheid van haar genomen in het ziekenhuis,we hebben daar alle tijd voor genomen en gekregen. ze is vanuit het ziekenhuis gecremeerd. de eerst dagen kregen we veel bezoek en we hebben ontzettend veel telefoontjes en kaarten gekregen. maar nu word dat langzaam minder en mijn vriend is weer aan het werk. ik krijg nu een enorme dreun van leegte/eenzaamheid/lege handen/stil in huis.
ik heb het daar nu heel moeilijk mee,we gaan over 3 weken een weekje op vakantie naar de zon,om even lekker niks te doen,met z`n tweeen te zijn,praten,ontspannen. ik leef hier nu naar toe.
we moeten over 2 weken weer terug komen in het ziekenhuis voor een nagesprek,en hoe nu verder..
we hebben naar familie en vrienden een kaartje gestuurd met haar voetafdrukjes erop, naam, datum en een gedicht die we zelf geschreven hebben.
Om jou op te moeten geven,
was de moelijkste beslissing in ons leven.
Dat we jou nu moeten missen,
laat zien dat ook de natuur zich kan vergissen.
Maar weet wel Tessa,lief en klein,
dat jij voor altijd in ons hart zal zijn.
Ik wil ten eerste iedereen heel erg bedanken voor de vele reactie`s die ik heb gekregen,dit doet me heel erg goed.
en voor de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt,hier zijn geen woorden voor... wil iedereen heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
ik ben maandag 10 maart opgenomen in het ziekenhuis en kreeg om de 4 uur 2 tabletjes wee opwekkers,die werden vaginaal ingebracht. de hele maandag had ik buikpijn maar er gebeurde verder niks,het was een slopende lange dag,en nacht. want je wacht maar,en weet niet wat er gebeuren gaat. s ochtends rond half 7 begonnen de weeen,na een uur rond half 8 werden ze steeds heftiger, uiteindelijk is onze dochter Tessa om 9.00 geboren.
ik was toen die dinsdag precies 21 weken.
achteraf kijk ik er met een goed gevoel op terug het was een goede beslissing,maar wat was ze mooi en compleet,ze moest alleen nog groter groeien. het ruggetje en haar voetje was wel moeilijk om naar te kijken,maar ik ben blij dat ik het gezien heb,zo weet je dat het niet voor niets is geweest.
we hebben in het ziekenhuis hele goede begeleiding gehad,dat was heel prettig. we hebben foto`s van haar genomen en voetafdrukjes. daar zijn we heel blij mee,en ook onze familie die de foto`s ook gezien hebben.
we hebben afscheid van haar genomen in het ziekenhuis,we hebben daar alle tijd voor genomen en gekregen. ze is vanuit het ziekenhuis gecremeerd. de eerst dagen kregen we veel bezoek en we hebben ontzettend veel telefoontjes en kaarten gekregen. maar nu word dat langzaam minder en mijn vriend is weer aan het werk. ik krijg nu een enorme dreun van leegte/eenzaamheid/lege handen/stil in huis.
ik heb het daar nu heel moeilijk mee,we gaan over 3 weken een weekje op vakantie naar de zon,om even lekker niks te doen,met z`n tweeen te zijn,praten,ontspannen. ik leef hier nu naar toe.
we moeten over 2 weken weer terug komen in het ziekenhuis voor een nagesprek,en hoe nu verder..
we hebben naar familie en vrienden een kaartje gestuurd met haar voetafdrukjes erop, naam, datum en een gedicht die we zelf geschreven hebben.
Om jou op te moeten geven,
was de moelijkste beslissing in ons leven.
Dat we jou nu moeten missen,
laat zien dat ook de natuur zich kan vergissen.
Maar weet wel Tessa,lief en klein,
dat jij voor altijd in ons hart zal zijn.
zaterdag 29 maart 2008 om 16:44
wat fijn marjonn dat je even wat van je laat horen !
graag wil ik je heel veel sterkte wensen voor de komende periode, iedereens leven lijkt door te gaan terwijl dat van julie zo heftig op zijn kop staat. dat is moeilijk wijffie !!
erg fijn dat jullie een vakantie geplent hebben, iets aardigs om naar toe te leven, weg van hier met zijn twee, weg van iedereen een andere omgeving samen praten een beetje proberen te ontspannen. dikke digihug
ps. wat een prachtig gedicht !
graag wil ik je heel veel sterkte wensen voor de komende periode, iedereens leven lijkt door te gaan terwijl dat van julie zo heftig op zijn kop staat. dat is moeilijk wijffie !!
erg fijn dat jullie een vakantie geplent hebben, iets aardigs om naar toe te leven, weg van hier met zijn twee, weg van iedereen een andere omgeving samen praten een beetje proberen te ontspannen. dikke digihug
ps. wat een prachtig gedicht !
zondag 30 maart 2008 om 16:52
zondag 30 maart 2008 om 19:38
Hoi meiden,
Marjonn, wat een mooi maar ook verdrietig verhaal......Wij zijn afgelopen weekend een weekend weggeweest om na te denken over de keus of we de zwangerschap laten afbreken voor de 24 weken of dat we de zwangerschap uitdragen....
Wij hebben ervoor gekozen om de zwangerschap af te breken. Gekozen is niet het juiste woord want alles schreeuwd in mij dat ik dit niet wil......nu niet en nooit niet. We willen 'gewoon' een normale geboorte en een gezond meiske mee naar huis nemen.....maar dat kan niet, helaas niet.
Morgen een gesprek met de gynaecoloog in ons streekziekenhuis en dan geven we de keus aan....De 'beste' reden voor deze keuze is dat we dan weer verder kunnen met een andere fase, nl het rouwen / verdrietig zijn.....Ik ben anders bang dat mocht het meiske het lang volhouden de 'rust' dan terugkomt en de klap alsnog keihard komt.
Ik mag eventueel nog volgende week bevallen.....ik hoop dat dat kan, dan hebben we aankomende week nog om alles te regelen.......
We hebben afgelopen weekend veel gepraat en dat was fijn, heel fijn......het is een gek idee dat je de begravenis al aan het regelen bent......
Hoe is het met mij: het lijkt goed maar ik ben bang, bang voor de bevalling, bang voor wat er komen gaat......Maar goed, ik heb er het volste vertrouwen in dat de mensen in het ziekenhuis ons goed begeleiden en dat ik dat ook weer 'overleef'.........
Marjonn, wat een mooi maar ook verdrietig verhaal......Wij zijn afgelopen weekend een weekend weggeweest om na te denken over de keus of we de zwangerschap laten afbreken voor de 24 weken of dat we de zwangerschap uitdragen....
Wij hebben ervoor gekozen om de zwangerschap af te breken. Gekozen is niet het juiste woord want alles schreeuwd in mij dat ik dit niet wil......nu niet en nooit niet. We willen 'gewoon' een normale geboorte en een gezond meiske mee naar huis nemen.....maar dat kan niet, helaas niet.
Morgen een gesprek met de gynaecoloog in ons streekziekenhuis en dan geven we de keus aan....De 'beste' reden voor deze keuze is dat we dan weer verder kunnen met een andere fase, nl het rouwen / verdrietig zijn.....Ik ben anders bang dat mocht het meiske het lang volhouden de 'rust' dan terugkomt en de klap alsnog keihard komt.
Ik mag eventueel nog volgende week bevallen.....ik hoop dat dat kan, dan hebben we aankomende week nog om alles te regelen.......
We hebben afgelopen weekend veel gepraat en dat was fijn, heel fijn......het is een gek idee dat je de begravenis al aan het regelen bent......
Hoe is het met mij: het lijkt goed maar ik ben bang, bang voor de bevalling, bang voor wat er komen gaat......Maar goed, ik heb er het volste vertrouwen in dat de mensen in het ziekenhuis ons goed begeleiden en dat ik dat ook weer 'overleef'.........
zondag 30 maart 2008 om 23:10
hoi pammi,
wat een vreselijke beslissing is het! je wilt niet beslissen,je wilt gewoon een gezond kindje! dat is wat je wilt. maar helaas moet je nu verder met de wetenschap dat het niet gezond is. het is heel goed om zoveel mogelijk te praten,het heeft mij heel goed geholpen.
en de begeleiding in het ziekenhuis was bij ons uitstekend,en dat zal het bij jullie ook zijn.
je moet samen heel goed bespreken wat je wel en niet wilt,en in het ziekenhuis respecteren ze je beslissingen.
en als je vragen hebt,schrijf ze op,zodat je ze niet vergeet om ze te stellen.
ik heb er geen woorden voor... maar willen jullie veel sterkte toewensen in deze moeilijke periode.
wat een vreselijke beslissing is het! je wilt niet beslissen,je wilt gewoon een gezond kindje! dat is wat je wilt. maar helaas moet je nu verder met de wetenschap dat het niet gezond is. het is heel goed om zoveel mogelijk te praten,het heeft mij heel goed geholpen.
en de begeleiding in het ziekenhuis was bij ons uitstekend,en dat zal het bij jullie ook zijn.
je moet samen heel goed bespreken wat je wel en niet wilt,en in het ziekenhuis respecteren ze je beslissingen.
en als je vragen hebt,schrijf ze op,zodat je ze niet vergeet om ze te stellen.
ik heb er geen woorden voor... maar willen jullie veel sterkte toewensen in deze moeilijke periode.
maandag 31 maart 2008 om 13:15
Pammi, fijn dat jullie er met z'n tweeen rustig over hebben kunnen praten. Mijn vriend en ik hebben ook uren gepraat en ik was ook zo blij dat we op een lijn zaten en hetzelfde voelde. Je moet het toch samen doen...in ons geval heeft het ook echt onze band sterker gemaakt! Het is een moeilijke week die je tegemoet gaat..het is nergens goed voor...alleen maar oneerlijk, zo voel ik het nog steeds. Terwijl ik iemand ben die overal het goede uit wil halen of een reden vind voor alles. Hiervoor is geen reden te vinden....je moet het gewoon over je heen laten komen. En of je je dochtertje wilt zien of niet....dat merk je vanzelf op het moment dat ze er is. Ik dacht nl dat ik dat niet aankon, maar op het moment dat ze er was, veerde ik meteen overeind. Juist niet kijken, was voor mij op dat moment onmogelijk!! Denk er niet teveel over na...stapje voor stapje....en geloof me, ze zijn zich in het ziekenhuis heel goed bewust dat dit een heel moeilijk moment voor jullie is en zullen jullie echt met alles helpen. Aanstaande vrijdag 4 April is het voor mij alweer een jaar geleden dat Puck is geboren...de tijd gaat zo snel!! Heel veel sterkte, Pammi!
dinsdag 1 april 2008 om 15:06
hoi meiden,
We gaan maandag bevallen......ik moet dan zaterdagavond om 20.00 uur de 'bewuste pil' innemen. We zullen zien hoe het gaat lopen. Wat billiebo ook al aangaf; wij zijn ook de types die overal het positieve van inzien, misschien helpt dat nu een beetje terwijl er niets posiefs aan is natuurlijk.....Alles gebeurt met een reden zeggen ze maar wat hiervan de reden is weten we op dit moment echt niet, misschien komt het nog......
Jeetje Billiebo, alweer een jaar terug.....pfff.
Wij zijn nu bezig om zaken rondom haar afscheid te regelen. Zo krijgt ze een plaatsje bij een katholieke begraafplaats waar meerdere familie ligt, helaas ook bij het kindergedeelte. Ondanks we zelf niet katholiek zijn vonden ze het geen probleem. De 'familiereuni' vonden ze een mooi idee.....
Verder willen we haar met zijn tweetjes naar het grafje brengen. Opa's en oma's kunnen vooraf eventueel nog kijken in huis bij ons. Verder geen toeters en bellen maar een plekje waar we later nog heen kunnen gaan.......
Een mandje is gevonden. Ik ga nu even de stad in om stof uit te zoeken voor de aankleding van het mandje. Gek eigenlijk hoe 'makkelijk' dit ook weer gaat......de klap komt maandag wel denk ik.....
Hoe ging de bevalling bij jullie......( hoef geen details hoor ). Vonden jullie de kracht om te bevallen, met of zonder pijnbestrijding. Het is zo tegenstrijdig. Je wilt het niet maar het moet......hoe reageert het lichaam hierop?
We gaan maandag bevallen......ik moet dan zaterdagavond om 20.00 uur de 'bewuste pil' innemen. We zullen zien hoe het gaat lopen. Wat billiebo ook al aangaf; wij zijn ook de types die overal het positieve van inzien, misschien helpt dat nu een beetje terwijl er niets posiefs aan is natuurlijk.....Alles gebeurt met een reden zeggen ze maar wat hiervan de reden is weten we op dit moment echt niet, misschien komt het nog......
Jeetje Billiebo, alweer een jaar terug.....pfff.
Wij zijn nu bezig om zaken rondom haar afscheid te regelen. Zo krijgt ze een plaatsje bij een katholieke begraafplaats waar meerdere familie ligt, helaas ook bij het kindergedeelte. Ondanks we zelf niet katholiek zijn vonden ze het geen probleem. De 'familiereuni' vonden ze een mooi idee.....
Verder willen we haar met zijn tweetjes naar het grafje brengen. Opa's en oma's kunnen vooraf eventueel nog kijken in huis bij ons. Verder geen toeters en bellen maar een plekje waar we later nog heen kunnen gaan.......
Een mandje is gevonden. Ik ga nu even de stad in om stof uit te zoeken voor de aankleding van het mandje. Gek eigenlijk hoe 'makkelijk' dit ook weer gaat......de klap komt maandag wel denk ik.....
Hoe ging de bevalling bij jullie......( hoef geen details hoor ). Vonden jullie de kracht om te bevallen, met of zonder pijnbestrijding. Het is zo tegenstrijdig. Je wilt het niet maar het moet......hoe reageert het lichaam hierop?
dinsdag 1 april 2008 om 21:13
hi pammi,
wilde even reageren op je vraag over de bevalling. ik heb geen pijnbestrijding gebruikt,en ik ben hier heel blij om dat ik het niet gedaan heb. heb alles zo bewust meegemaakt en alles op eigen kracht gedaan. dat gaf me kracht,ik doe dit zelf,en maak het verhaal nu zelf af. heb haar haar bewust geboren zien/voelen worden en dat is voor alle 2 heel mooi gegaan omdat ik heel goed voelde wanneer ze echt te wereld kwam. en het risico van het niet bewust voelen wou ik niet nemen,daarom heb ik geen pijnbesrtijding gedaan en kijk daar positief op terug.
iedereen heeft hier natuurlijk een andere mening over. en er zullen misschien wel mensen zijn die het anders ervaring,maar dit mijn ervaring/mening.
hoop dat je er iets aan hebt,en heb je nog andere vragen,stel ze gerust,daar zijn we voor.
we leven allemaal met jullue mee, heel veel sterkte..
wilde even reageren op je vraag over de bevalling. ik heb geen pijnbestrijding gebruikt,en ik ben hier heel blij om dat ik het niet gedaan heb. heb alles zo bewust meegemaakt en alles op eigen kracht gedaan. dat gaf me kracht,ik doe dit zelf,en maak het verhaal nu zelf af. heb haar haar bewust geboren zien/voelen worden en dat is voor alle 2 heel mooi gegaan omdat ik heel goed voelde wanneer ze echt te wereld kwam. en het risico van het niet bewust voelen wou ik niet nemen,daarom heb ik geen pijnbesrtijding gedaan en kijk daar positief op terug.
iedereen heeft hier natuurlijk een andere mening over. en er zullen misschien wel mensen zijn die het anders ervaring,maar dit mijn ervaring/mening.
hoop dat je er iets aan hebt,en heb je nog andere vragen,stel ze gerust,daar zijn we voor.
we leven allemaal met jullue mee, heel veel sterkte..
dinsdag 1 april 2008 om 21:18
mocht je er behoefte aan hebben om me persoonlijk te mailen,dan mag dat natuurlijk ook.
marjonz@home.nl
marjonz@home.nl
dinsdag 1 april 2008 om 23:16
Pammi, ik heb dezelfde ervaring als Marjon. Ik heb het ook zonder pijnbestrijding gedaan en ondanks dat het natuurlijk allemaal heel vervelend en ook echt best pijnlijk was, was kon ik het wel aan. Ik heb het heel bewust meegemaakt en dat helpt zeker in het verwerkingspoces. Voor mij was het ons eerste kindje, dus het is ook de onzekerheid die eng is. Je weet nog niet echt wat je moet verwachten, wat voor pijn je gaat voelen e.d. Maar iedereen steunt je zo aan alle kanten dat ik er toch best goed doorheen ben gekomen. Het gaat je echt lukken...vrouwen bezitten oerkracht! Dat heb ik er wel van geleerd!!! Veel sterkte..
dinsdag 8 april 2008 om 21:15
Knippen / plakken, zo handig....
Hier even een klein berichtje......alles is naar omstandigheden goed gegaan.....
We moesten om 8 uur in het ziekenhuis zijn waar ik de eerste pil ingebracht werd. De medicijnen gingen om 11 uur werken en ik kreeg hevige krampen / weeen die niet meer weggingen. Ze waren continue aanwezig, bijna 1 uur lang.
In alle emotie begon ik te hyperventileren en te huilen tegelijk en in overleg is er besloten dat ik een ruggenprik ( een epiduraal zoals het zo mooi heet ) zou krijgen. Pffff wat was dat een opluchting zeg. De hele middag voelde ik me 'koning te rijk' en ik was heel ontspannen ( naar omstandigheden dan ). Bart was een kanjer en hield me gezelschap. 's middags had ik nog maar 1 cm ontsluiting ( ik moest ongeveer tot de 5 ) dus Bart is even de stad in gegaan. Deze was op loopafstand van het ziekenhuis. Dit deed hem wel even goed. Ondertussen kwamen 2 vriendinnen die in hetzelfde ziekenhuis werkten langs dus ik had wat afleiding.
Rond het avondeten was de ruggenprik uitgewerkt, wat eigenlijk niet zou kunnen want ik kreeg continue giften. De verdoving zakte als het ware alleen naar mijn benen en de krampen kwamen dus weer terug. Toen kwam ook alle emotie eruit, ik heb zeker 10 minuten geklappertand en geshaked, werd misselijk en moest bijna spugen ( en ik had echt een kotsfobie ). Ik uiteindelijk weer terug naar die OK en gelukkig zat hij wel goed en ik kreeg enkel een shot erbij zodat alles weer verdoofd / slaperig aanvoelde.
Tot nu toe alles redelijk onder controle ........Maar toen kwam alle emotie er weer uit. Ik huilen, huilen....Bart meehuilen natuurlijk. Gelukkig had ik geen lichamelijke pijn maar mijn ontsluiting om 20.30 uur was inmiddels 3 cm dus het medicijn deed zijn werk......Tja dan komt het wel heel dicht bij. Bart mocht blijven slapen en vlak voor het slapen gaan kreeg ik een soort druk van onder ( ik was verdoofd dus voelde amper wat ). Toen de verloskundige kwam kijken zag ze al het vlies. Na 1 keer persen ( of iets wat er op lijkt, je perst zonder dat je het voelt ) kwam Eva in de placenta ( welke nog intact was ) eruit. Dus alles in 1 keer.......Toen kwam het besef bij mij een beetje dat ze nu echt weg was van me.....ik had haar niet meer bij me.....Het was heel rustig op de afdeling dus ze hadden alle tijd voor ons gelukkig. Het vlies werd gebroken en toen kwam ze in zicht.
Ik ga een foto plaatsen in mijn album hier zodat jullie kunnen kijken. Niet schrikken.....het hoofdje is heel donker omdat ze ws al 2 dagen eerder was overleden in mijn buik. Dat is nu aan het wegtrekken......
We hebben haar thuis en gaan haar donderdagavond begraven. De eerste familie is langsgeweest en ik voel me naar omstandigheden lichamelijk supergoed. Het voelt echt niet aan alsof ik bevallen ben maar dat komt natuurlijk ook omdat Eva maar 300 gram weegt. Ze was van kop tot kont 17,5 cm lang en haar beentjes waren ook nog eens 10 cm lang maar die lagen ( zoals jullie staks kunnen zien ) helemaal langs haar lichaam gevouwen.
Emotioneel en hormonaal is het een wirwar in mijn lichaam. Bart is echt een kanjer; hij heeft vandaag Eva aangegeven bij de Gemeente ( niet in onze woonplaats ), kaartjes gedrukt op zijn werk ( zelfgemaakt ) en deze gepost.
Ik ga volgende keer verder schrijven.............tot nu toe even de stand van zaken........
Hier even een klein berichtje......alles is naar omstandigheden goed gegaan.....
We moesten om 8 uur in het ziekenhuis zijn waar ik de eerste pil ingebracht werd. De medicijnen gingen om 11 uur werken en ik kreeg hevige krampen / weeen die niet meer weggingen. Ze waren continue aanwezig, bijna 1 uur lang.
In alle emotie begon ik te hyperventileren en te huilen tegelijk en in overleg is er besloten dat ik een ruggenprik ( een epiduraal zoals het zo mooi heet ) zou krijgen. Pffff wat was dat een opluchting zeg. De hele middag voelde ik me 'koning te rijk' en ik was heel ontspannen ( naar omstandigheden dan ). Bart was een kanjer en hield me gezelschap. 's middags had ik nog maar 1 cm ontsluiting ( ik moest ongeveer tot de 5 ) dus Bart is even de stad in gegaan. Deze was op loopafstand van het ziekenhuis. Dit deed hem wel even goed. Ondertussen kwamen 2 vriendinnen die in hetzelfde ziekenhuis werkten langs dus ik had wat afleiding.
Rond het avondeten was de ruggenprik uitgewerkt, wat eigenlijk niet zou kunnen want ik kreeg continue giften. De verdoving zakte als het ware alleen naar mijn benen en de krampen kwamen dus weer terug. Toen kwam ook alle emotie eruit, ik heb zeker 10 minuten geklappertand en geshaked, werd misselijk en moest bijna spugen ( en ik had echt een kotsfobie ). Ik uiteindelijk weer terug naar die OK en gelukkig zat hij wel goed en ik kreeg enkel een shot erbij zodat alles weer verdoofd / slaperig aanvoelde.
Tot nu toe alles redelijk onder controle ........Maar toen kwam alle emotie er weer uit. Ik huilen, huilen....Bart meehuilen natuurlijk. Gelukkig had ik geen lichamelijke pijn maar mijn ontsluiting om 20.30 uur was inmiddels 3 cm dus het medicijn deed zijn werk......Tja dan komt het wel heel dicht bij. Bart mocht blijven slapen en vlak voor het slapen gaan kreeg ik een soort druk van onder ( ik was verdoofd dus voelde amper wat ). Toen de verloskundige kwam kijken zag ze al het vlies. Na 1 keer persen ( of iets wat er op lijkt, je perst zonder dat je het voelt ) kwam Eva in de placenta ( welke nog intact was ) eruit. Dus alles in 1 keer.......Toen kwam het besef bij mij een beetje dat ze nu echt weg was van me.....ik had haar niet meer bij me.....Het was heel rustig op de afdeling dus ze hadden alle tijd voor ons gelukkig. Het vlies werd gebroken en toen kwam ze in zicht.
Ik ga een foto plaatsen in mijn album hier zodat jullie kunnen kijken. Niet schrikken.....het hoofdje is heel donker omdat ze ws al 2 dagen eerder was overleden in mijn buik. Dat is nu aan het wegtrekken......
We hebben haar thuis en gaan haar donderdagavond begraven. De eerste familie is langsgeweest en ik voel me naar omstandigheden lichamelijk supergoed. Het voelt echt niet aan alsof ik bevallen ben maar dat komt natuurlijk ook omdat Eva maar 300 gram weegt. Ze was van kop tot kont 17,5 cm lang en haar beentjes waren ook nog eens 10 cm lang maar die lagen ( zoals jullie staks kunnen zien ) helemaal langs haar lichaam gevouwen.
Emotioneel en hormonaal is het een wirwar in mijn lichaam. Bart is echt een kanjer; hij heeft vandaag Eva aangegeven bij de Gemeente ( niet in onze woonplaats ), kaartjes gedrukt op zijn werk ( zelfgemaakt ) en deze gepost.
Ik ga volgende keer verder schrijven.............tot nu toe even de stand van zaken........
