Kinderen
alle pijlers
Slechte eigenschappen dochter
woensdag 29 maart 2023 om 20:39
Laat ik vooropstellen dat mijn oudste dochter van 9 een geweldige, slimme en creatieve meid is. Toch pieker ik steeds meer over een paar slechte karaktereigenschappen die ik ook bij haar zie. Zeker in vergelijking met mijn twee jongere kinderen, valt het mij op dat dochter weinig doorzettingsvermogen heeft, graag het beste voor zichzelf wil en snel piept. Een paar concrete voorbeelden:
- Na lang zeuren mocht zij van ons een duur instrument bespelen waar ze helemaal idolaat van is, maar nu na een jaar is 10 minuten per dag oefenen vaak al teveel gevraagd. Moeilijke oefeningen wil ze sowieso niet proberen, waardoor ze nu al stagneert terwijl ze zoveel talent heeft en zelf zegt dat ze graag verder wil komen.
- Dochter babbelt graag en dat is vaak super gezellig, maar ze geeft de andere kinderen geen enkele ruimte om ook iets te vertellen. Als ik haar zo nu en dan onderbreek om een ander ook de kans te geven gaat ze enorm mokken.
- Ze is erg jaloers op haar broertje en zusje, als zij een keer iets hebben wil ze het meteen ook. Op hun verjaardagen probeert ze bijvoorbeeld steeds de aandacht naar zichzelf toe te trekken. Ook haalt ze haar (veel bescheidenere) zusje vaak over om iets met haar te delen of aan haar te geven.
- Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Dit klinkt wel heel negatief nu ik het zo teruglees, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat dochter en ik een beetje in een negatieve spiraal aan het raken zijn. Ik stoor mij aan dit gedrag en merk dat ik soms mijn geduld begin te verliezen terwijl ik dat helemaal niet wil. Soms omdat ik het ook zo vervelend vind voor haar broertje en zusje, maar nog vaker omdat ik me dan zorgen over haar maak. Hoe moet het later als ze echt dingen moet doen die ze niet leuk vindt om verder te komen? En wat als mensen zich aan haar gedrag gaan storen? Dat wil ik niet voor haar, het is zo'n leuke meid maar ze zit zichzelf ontzettend in de weg op deze manier.
Hoe zouden jullie op dit soort gedrag reageren?
- Na lang zeuren mocht zij van ons een duur instrument bespelen waar ze helemaal idolaat van is, maar nu na een jaar is 10 minuten per dag oefenen vaak al teveel gevraagd. Moeilijke oefeningen wil ze sowieso niet proberen, waardoor ze nu al stagneert terwijl ze zoveel talent heeft en zelf zegt dat ze graag verder wil komen.
- Dochter babbelt graag en dat is vaak super gezellig, maar ze geeft de andere kinderen geen enkele ruimte om ook iets te vertellen. Als ik haar zo nu en dan onderbreek om een ander ook de kans te geven gaat ze enorm mokken.
- Ze is erg jaloers op haar broertje en zusje, als zij een keer iets hebben wil ze het meteen ook. Op hun verjaardagen probeert ze bijvoorbeeld steeds de aandacht naar zichzelf toe te trekken. Ook haalt ze haar (veel bescheidenere) zusje vaak over om iets met haar te delen of aan haar te geven.
- Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Dit klinkt wel heel negatief nu ik het zo teruglees, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat dochter en ik een beetje in een negatieve spiraal aan het raken zijn. Ik stoor mij aan dit gedrag en merk dat ik soms mijn geduld begin te verliezen terwijl ik dat helemaal niet wil. Soms omdat ik het ook zo vervelend vind voor haar broertje en zusje, maar nog vaker omdat ik me dan zorgen over haar maak. Hoe moet het later als ze echt dingen moet doen die ze niet leuk vindt om verder te komen? En wat als mensen zich aan haar gedrag gaan storen? Dat wil ik niet voor haar, het is zo'n leuke meid maar ze zit zichzelf ontzettend in de weg op deze manier.
Hoe zouden jullie op dit soort gedrag reageren?
zaterdag 1 april 2023 om 09:24
zaterdag 1 april 2023 om 09:24
Zoals ik het zie: je eigen gevoelens doen er altijd toe. Maar je hoeft er niet altijd op te reageren of anderen mee lastig te vallen.Twijfelinde schreef: ↑31-03-2023 14:36Maar soms is dat toch ook gewoon zo? Vind jij bijvoorbeeld dan echt dat alle gevoelens er op alle momenten toe doen?
Dus zoiets als: ik snap heel goed dat je het rot vind om door de regen te fietsen. Maar als jij er steeds over praat worden we daar allemaal niet blijer van. Dus zeg nog een keer hoe stom je het vind en zeur daarna in je hoofd verder, zodat wij er geen last van hebben.
Erkennen en begrenzen ineen.
Het is zoals het is
zaterdag 1 april 2023 om 09:33
zaterdag 1 april 2023 om 09:35
Dit idd.Youk79 schreef: ↑01-04-2023 09:24Zoals ik het zie: je eigen gevoelens doen er altijd toe. Maar je hoeft er niet altijd op te reageren of anderen mee lastig te vallen.
Dus zoiets als: ik snap heel goed dat je het rot vind om door de regen te fietsen. Maar als jij er steeds over praat worden we daar allemaal niet blijer van. Dus zeg nog een keer hoe stom je het vind en zeur daarna in je hoofd verder, zodat wij er geen last van hebben.
Erkennen en begrenzen ineen.
En aangeven dat je zelf ook een hekel hebt aan door de regen fietsen (als dat zo is).
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 1 april 2023 om 09:35
zaterdag 1 april 2023 om 09:39
Wat ik ook nog steeds denk dat zou kunnen helpen, is haar vragen hoe zij graag zou willen dat jij zou reageren. Misschien heeft ze daar al wel een antwoord op.
Jaloers zijn op kadootjes, aandacht voor zusjes en broertjes is trouwens ook lastig. Wat ik doe is altijd op de verjaardag van de een op een rustig moment tegen de ander iets zeggen als ‘ook wel lastig hè, als broer zoveel kadoos krijgt en jij niets’. Vaak helpt dat wel iets.
En op het moment zelf: je mag dit best even heel lastig vinden, maar je mag het niet laten merken want dat is niet leuk voor je broer. Zou jij ook niet leuk vinden als iedereen chagrijnig is als je jarig bent.
Jaloers zijn op kadootjes, aandacht voor zusjes en broertjes is trouwens ook lastig. Wat ik doe is altijd op de verjaardag van de een op een rustig moment tegen de ander iets zeggen als ‘ook wel lastig hè, als broer zoveel kadoos krijgt en jij niets’. Vaak helpt dat wel iets.
En op het moment zelf: je mag dit best even heel lastig vinden, maar je mag het niet laten merken want dat is niet leuk voor je broer. Zou jij ook niet leuk vinden als iedereen chagrijnig is als je jarig bent.
Het is zoals het is
zaterdag 1 april 2023 om 09:41
Vanuit mijn behoefte om gezien te worden.
Ik kreeg wel "aandacht" (1 op 1 tijd) en mijn moeder deed enorm haar best. Maar ze zag, hoorde of begreep mij niet. Wij zaten ook samen in die spiraal die TO beschrijft.
Dat ging van kwaad tot erger tot aan driftbuien, apart op mijn kamer eten, koude douches, dat ze nergens meer met me heen durfde en bij het minste piepje of "dwarse" houding van mij al aan mijn arm begon te trekken dat we naar huis gingen.
Altijd hoorde ik: "niets is goed voor jou, je wil niks en je verziekt de sfeer met je gedrag," dat ik verwend was, een drama queen was.
Maar als ik stopte met me "uitleven" door continu de aandacht op te eisen voelde ik dat ik mijn gevoelens zelf niet aankon.
Zo is het wel gegaan uiteindelijk, die boosheid en drift en het aandacht vragen ben ik gaan onderdrukken en daarmee mijn gevoelens zelf ook uit het oog verloren. Ik werd een heel braaf kind. Wat zich later uitte in o.a. perfectionisme, een negatief zelfbeeld en een dwangstoornis.
Ik moet er wel bij zeggen dat mijn ouders ook een destructieve relatie hadden met elkaar, dat heeft natuurlijk ook invloed gehad.
zaterdag 1 april 2023 om 09:48
Over het gebruik van humor: als dat niet bij je dochter past dan niet doen natuurlijk. Misschien werkt het dan juist wel om met haar (op een ander moment) serieus over een oplossing te praten. Zij wil niet door de regen fietsen, jij wil de auto niet inzetten ivm milieu (of wat dan ook), wat zou een goede oplossing voor haar zijn. En dan (heel moeilijk) niet te snel nee zeggen op dingen waar ze mee komt.
Het is zoals het is
zaterdag 1 april 2023 om 09:52
Wat vind ik dit naar om te lezen zeg..
Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Er klinkt werkelijk geen enkel begrip uit van jouw kant.
Je beseft niet dat mensen anders in elkaar zitten. Dat haar gevoelens wel eens veel sterker kunnen voelen dan die van jou (en rest van gezin), dat alles wel eens veel dieper raakt bij haar. En dat pijn ook echt veel intenser kan zijn.
JIJ bent sfeerbepalend, jij wil alles zoals JIJ denkt dat het hoort. Het is heel goed mogelijk dat juist jouw wens en wil, bijvoorbeeld ervoor kan zorgen dat je dochter op haar tenen loopt en van alles juist kan gaan voelen door de stress die het haar geeft.
Je erkent werkelijk nergens haar gevoelens écht.
Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Er klinkt werkelijk geen enkel begrip uit van jouw kant.
Je beseft niet dat mensen anders in elkaar zitten. Dat haar gevoelens wel eens veel sterker kunnen voelen dan die van jou (en rest van gezin), dat alles wel eens veel dieper raakt bij haar. En dat pijn ook echt veel intenser kan zijn.
JIJ bent sfeerbepalend, jij wil alles zoals JIJ denkt dat het hoort. Het is heel goed mogelijk dat juist jouw wens en wil, bijvoorbeeld ervoor kan zorgen dat je dochter op haar tenen loopt en van alles juist kan gaan voelen door de stress die het haar geeft.
Je erkent werkelijk nergens haar gevoelens écht.
zaterdag 1 april 2023 om 10:30
Veel geschreven, ik pik er even een aantal dingen uit die bij mij zijn blijven hangen.
Er zijn een aantal mensen die hebben gedeeld wat een vergelijkbare jeugd met hen heeft gedaan. Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Dat klinkt zo heftig allemaal en mijn eerste gevoel blijft dat zulke dingen hier helemaal niet aan de orde zijn en dat jullie waarschijnlijk veel meer hebben meegemaakt. Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.
Dit viel me op Vage want ik heb soms ook wel het gevoel dat het geklets van mijn dochter iets dwangmatigs heeft. Ze ratelt vaak maar door en hapt nauwelijks naar lucht. Niet alleen aan tafel trouwens, maar ook bijvoorbeeld terwijl ik aan het koken ben of het huishouden doe. Dan volgt ze me overal en het lijkt dan ook alsof ze niet eens doorheeft of ik wel echt luister of niet. Ze moet praten! Maar jouw vervolg reactie hierover herken ik (gelukkig) niet. Dat klinkt erg naar en hoewel dochter bij uitzondering echt wel eens een snauw krijgt gaan wij zo niet met haar om. Maar ik vind dat dwangmatige wel lastig om goed mee om te gaan.
Er zijn een aantal mensen die hebben gedeeld wat een vergelijkbare jeugd met hen heeft gedaan. Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Dat klinkt zo heftig allemaal en mijn eerste gevoel blijft dat zulke dingen hier helemaal niet aan de orde zijn en dat jullie waarschijnlijk veel meer hebben meegemaakt. Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.
zaterdag 1 april 2023 om 10:31
Wat veel overtrokken heftige reacties hier zeg. Blijkbaar zijn er hier heel veel ideale ouders die het zelf wel goed doen. En wat weten we nu precies van de situatie daar thuis om zulke grote dingen te zeggen.
De praktijk is weerbarstig is mijn ervaring. Door TO af te schilderen als een slechte moeder worden ook haar gevoelens en worstelingen ontkent. Hoezo moet je je kind altijd leuk vinden, mag je bepaalde eigenschappen niet vervelend vinden. Door dat als moeder niet te mogen voelen wordt dat toch ook alleen maar erger? Dat maakt dat ze haar frustratie moet inslikken, ze nog overgevoeliger wordt voor het gedrag van dochter en ze nog meer in een negatieve spiraal terecht komen.
TO, ik zou je willen adviseren om naar jezelf toe open en eerlijk te blijven over al je gevoelens. Dit niet te veroordelen, wat in mijn ogen hier op VF teveel gebeurt.
Verder herken ik veel van die dingen over wat je schrijft. Mijn dochter heeft wel adhd. Mogelijk dat jou dochter gewoon heel sensitief is. Dan komt alles x 100 binnen. En dan hebben ze hun opvoeders extra nodig om daarmee te dealen.
Ik had ook altijd zorgen over de toekomst (en nog weleens) Maar bleek hier juist door belemmerd te worden. Mijn frustratie richting haar gedrag bleek vooral bezorgdheid te zijn voor haar toekomst. Je wilt dat je kind gelukkig wordt. Dus je probeert hierin te doen wat je kunt doen. Maar opvoeden is denk ik meer een kwestie van ‘er zijn’. Naar je kind luisteren, open dialoog en vertrouwen hebben in je dochter haar vermogens haar eigen ontwikkeling door te maken. Want als ik zie wat er vanzelf ontstaat met het ouder worden. Zoveel meer zelf regulering en zelf inzicht. Als iemand me dat toen had kunnen zeggen, was het voor ons toch wat relaxter geweest.
Ik denk dat je als opvoeder de taak hebt om te zorgen voor een balans. Enerzijds accepteren van hoe je kind in elkaar zit. Anderzijds wel begrenzen van gedrag wat voor haar omgeving niet oké is. Bij mezelf heb ik wel moeten leren hierin wat losser te worden. Dus niet te strakke teugels. Kind moet ook kind kunnen zijn.
Met wat ik hoor vind ik absoluut nog niet dat je hulp nodig zou hebben. Serieus, dat is ook waarom de ggz overloopt. Omdat mensen gelijk denken dat er professionele hulp bij nodig is. Tuurlijk is het goed dit te doen als het uit de hand loopt. Maar dat kan ik uit jouw verhaal niet opmaken.
Als ik mezelf terug lees denk ik dat mijn conclusie-tip is:
Heb vertrouwen in de ontwikkeling van je dochter. Wees mild naar haar én jezelf. Het komt goed.
De praktijk is weerbarstig is mijn ervaring. Door TO af te schilderen als een slechte moeder worden ook haar gevoelens en worstelingen ontkent. Hoezo moet je je kind altijd leuk vinden, mag je bepaalde eigenschappen niet vervelend vinden. Door dat als moeder niet te mogen voelen wordt dat toch ook alleen maar erger? Dat maakt dat ze haar frustratie moet inslikken, ze nog overgevoeliger wordt voor het gedrag van dochter en ze nog meer in een negatieve spiraal terecht komen.
TO, ik zou je willen adviseren om naar jezelf toe open en eerlijk te blijven over al je gevoelens. Dit niet te veroordelen, wat in mijn ogen hier op VF teveel gebeurt.
Verder herken ik veel van die dingen over wat je schrijft. Mijn dochter heeft wel adhd. Mogelijk dat jou dochter gewoon heel sensitief is. Dan komt alles x 100 binnen. En dan hebben ze hun opvoeders extra nodig om daarmee te dealen.
Ik had ook altijd zorgen over de toekomst (en nog weleens) Maar bleek hier juist door belemmerd te worden. Mijn frustratie richting haar gedrag bleek vooral bezorgdheid te zijn voor haar toekomst. Je wilt dat je kind gelukkig wordt. Dus je probeert hierin te doen wat je kunt doen. Maar opvoeden is denk ik meer een kwestie van ‘er zijn’. Naar je kind luisteren, open dialoog en vertrouwen hebben in je dochter haar vermogens haar eigen ontwikkeling door te maken. Want als ik zie wat er vanzelf ontstaat met het ouder worden. Zoveel meer zelf regulering en zelf inzicht. Als iemand me dat toen had kunnen zeggen, was het voor ons toch wat relaxter geweest.
Ik denk dat je als opvoeder de taak hebt om te zorgen voor een balans. Enerzijds accepteren van hoe je kind in elkaar zit. Anderzijds wel begrenzen van gedrag wat voor haar omgeving niet oké is. Bij mezelf heb ik wel moeten leren hierin wat losser te worden. Dus niet te strakke teugels. Kind moet ook kind kunnen zijn.
Met wat ik hoor vind ik absoluut nog niet dat je hulp nodig zou hebben. Serieus, dat is ook waarom de ggz overloopt. Omdat mensen gelijk denken dat er professionele hulp bij nodig is. Tuurlijk is het goed dit te doen als het uit de hand loopt. Maar dat kan ik uit jouw verhaal niet opmaken.
Als ik mezelf terug lees denk ik dat mijn conclusie-tip is:
Heb vertrouwen in de ontwikkeling van je dochter. Wees mild naar haar én jezelf. Het komt goed.
zaterdag 1 april 2023 om 10:40
TO, ik herken je frustratie over het in jouw ogen óverreageren op een ‘klein pijntje’. Maar ik heb mezelf hier echt overheen moeten zetten. Dus probeer altijd zorgzaam te reageren op pijn, ook als ik me niet kan voorstellen dat het echt pijnlijk is. Omdat het bij haar ook vaak blijkt te gaan om een prikkel/ druppel, die de emmer doet overlopen. En als het me niet lukt zorgzaam te reageren krijg ik dat gelijk terug. In een nog heftiger reactie. Net zolang tot ik haar echt gezien heb denk ik.
Nou ja, opvoeden vind ik de meest belangrijke en uitdagende taak in mijn leven….
Nou ja, opvoeden vind ik de meest belangrijke en uitdagende taak in mijn leven….
zaterdag 1 april 2023 om 10:51
Autisme of ADHD, werd al eerder geopperd, vind ik geen gekke suggesties. Beiden uiten zich bij meiden vaak anders dan bij jongens en vallen daardoor minder op.Twijfelinde schreef: ↑01-04-2023 10:30Veel geschreven, ik pik er even een aantal dingen uit die bij mij zijn blijven hangen.
Dit viel me op Vage want ik heb soms ook wel het gevoel dat het geklets van mijn dochter iets dwangmatigs heeft. Ze ratelt vaak maar door en hapt nauwelijks naar lucht. Niet alleen aan tafel trouwens, maar ook bijvoorbeeld terwijl ik aan het koken ben of het huishouden doe. Dan volgt ze me overal en het lijkt dan ook alsof ze niet eens doorheeft of ik wel echt luister of niet. Ze moet praten! Maar jouw vervolg reactie hierover herken ik (gelukkig) niet. Dat klinkt erg naar en hoewel dochter bij uitzondering echt wel eens een snauw krijgt gaan wij zo niet met haar om. Maar ik vind dat dwangmatige wel lastig om goed mee om te gaan.
Er zijn een aantal mensen die hebben gedeeld wat een vergelijkbare jeugd met hen heeft gedaan. Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Dat klinkt zo heftig allemaal en mijn eerste gevoel blijft dat zulke dingen hier helemaal niet aan de orde zijn en dat jullie waarschijnlijk veel meer hebben meegemaakt. Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.
En dapper dat je dit deelt hier. Lijkt me zeker niet makkelijk om mee op te gaan. Hoop dat je iets hebt aan de tips die eerder gegeven zijn.
zaterdag 1 april 2023 om 11:02
Dat achter mijn moeder aan hobbelen om te praten deed ik ook precies zo. Ik werd er zelf ook moe van.
Ik "testte" haar ook wel door eerst met iets vaags te komen, en niet mijn echte probleem te vertellen. Ik had op die leeftijd al best wat schaamtegevoelens (die ik overschreeuwde) en heel veel levensvragen.
Het gedrag labelen als stoornis vind ik wel ver gaan.
De negatieve spiraal doorbreken door je ongeduld of allergische reactie te beteugelen, en haar gevoel te erkennen zonder in het gedrag mee te gaan, maar wel op een ander moment met haar praten over wat ze voelt, daar zou ik gewoon eens mee experimenteren. Ik vond als kind onze gesprekjes onder elkaar, in de auto of tijdens de afwas, ontzettend fijn en waardevol.
En ik weet nog dat ze dan soms helemaal stil viel, super verbaasd dat ik over zulke dingen allemaal nadacht en er al hele theorieën over bleek te hebben.
Ik "testte" haar ook wel door eerst met iets vaags te komen, en niet mijn echte probleem te vertellen. Ik had op die leeftijd al best wat schaamtegevoelens (die ik overschreeuwde) en heel veel levensvragen.
Het gedrag labelen als stoornis vind ik wel ver gaan.
De negatieve spiraal doorbreken door je ongeduld of allergische reactie te beteugelen, en haar gevoel te erkennen zonder in het gedrag mee te gaan, maar wel op een ander moment met haar praten over wat ze voelt, daar zou ik gewoon eens mee experimenteren. Ik vond als kind onze gesprekjes onder elkaar, in de auto of tijdens de afwas, ontzettend fijn en waardevol.
En ik weet nog dat ze dan soms helemaal stil viel, super verbaasd dat ik over zulke dingen allemaal nadacht en er al hele theorieën over bleek te hebben.
zaterdag 1 april 2023 om 11:24
Dit is misschien wel een heel belangrijke opmerking. Hoe ben je met je eigen emoties? Spreek je jezelf ook vaak vermanend toe: "kom op, niet aanstellen, gewoon even doorzetten?". De vraag is hoe zinvol dit is, voor jezelf en (dus) ook voor je dochter. Een kind moet hierin ook leren. Leren wat gevoelens en emoties zijn, hoe, wanneer en waar je ze ervaart én hoe je er vervolgens mee omgaat. Als dat vaak snel wordt afgekapt, bijvoorbeeld omdat dat ook is hoe je het bij jezelf doet, dan leert ze daarin dus ook niets. En misschien is ze juist wel zo "heftig" in al die dingen, het voelen en het praten, omdat ze niet zo goed weet hoe ze het allemaal aan moet pakken. Daarin ben je als ouder toch echt het voorbeeld.Twijfelinde schreef: ↑01-04-2023 10:30Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.
zaterdag 1 april 2023 om 11:40
Probeer het inderdaad vooral, want baadt het niet dan schaadt het niet.Twijfelinde schreef: ↑01-04-2023 10:30Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.
Het valt me wel op dat je wederom ook meteen nadruk op begrenzen erbij pakt, terwijl volgens mij juist het erkennen het belangrijkste is. En dat je zegt dat erkennen niet bij jou past. Waarom niet? Dat lijkt me een kernpunt in deze situatie tussen jou en je dochter.
toevoeging: ook hier ben je zeker niet uniek in. Het is heel verhelderend om je eigen gedachtes eens wat dieper tegen het licht te houden en volgens mij lopen alle ouders zo wel eens tegen hun eigen (onbewuste) overtuigingen aan. Ik in ieder geval wel.
zaterdag 1 april 2023 om 11:51
Een eye opener voor mij vanmorgen.meisje85 schreef: ↑01-04-2023 11:24Dit is misschien wel een heel belangrijke opmerking. Hoe ben je met je eigen emoties? Spreek je jezelf ook vaak vermanend toe: "kom op, niet aanstellen, gewoon even doorzetten?". De vraag is hoe zinvol dit is, voor jezelf en (dus) ook voor je dochter. Een kind moet hierin ook leren. Leren wat gevoelens en emoties zijn, hoe, wanneer en waar je ze ervaart én hoe je er vervolgens mee omgaat. Als dat vaak snel wordt afgekapt, bijvoorbeeld omdat dat ook is hoe je het bij jezelf doet, dan leert ze daarin dus ook niets. En misschien is ze juist wel zo "heftig" in al die dingen, het voelen en het praten, omdat ze niet zo goed weet hoe ze het allemaal aan moet pakken. Daarin ben je als ouder toch echt het voorbeeld.
Ik was op de markt. Ik was bezig mijn fietstassen te reorganiseren toen ik een puber jongen heel hard zag vallen met zijn fiets. Hij lag op de grond, op zijn rug, benen opgetrokken omhoog. Vriend-puber erbij, zette de fietsen weg. Een andere man kwam even poolshoogte nemen, maar werd weggewuifd door die gevallen jongen. Langzaam kwam hij rechtop zitten. Zo bleef hij even zitten. Toen ging hij staan. Rustig, overdacht. Zijn vriend stond er rustig naast en bleef wachten. Pas na een minuut of 5 (ik vond het fascinerend hoe gevallen puber dit oploste) stapte hij rustig op de fiets en samen gingen ze weer verder.
En toen sloeg het bij mij in:
Dit zou ik zo NOOIT hebben gedaan! Ik zou meteen zijn opgestaan en zijn doorgefietst. Schaamte, gêne, wat zal de wereld wel niet van me denken, wegwezen hier! En ik zou mezelf nooit die tijd hebben gegeven die deze jongen zichzelf gaf om rustig weer op de fiets te stappen, nadat hij goed voor zichzelf had gezorgd. En de vriend die naast hem stond, maande niet, haastte niet, zei niets. Hij wachtte gewoon.
Ik ben naar huis gefietst. Rustig. Kalm. Ik had geen haast immers. Ik had innerlijke haast (mijn moeder gunt zichzelf en mij als kind nooit ergens tijd voor en dat neem ik nog altijd met me mee) , maar geen wérkelijke haast. Ik hoef die gevoelens van 'vlugvlugsnelsnel' van mijn moeder naast me neer leggen en rustig terugfietsen, kijken en luisteren naar wat er op mijn pad komt .
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 1 april 2023 om 12:18
zaterdag 1 april 2023 om 12:24
Wat een mooi stukje. En wat fijn voor die jongen dat hij dat zo kan. Bij mij is de schaamte nog steeds groter dan de pijn, als ik val of me hard stoot of zo.Doreia* schreef: ↑01-04-2023 11:51Een eye opener voor mij vanmorgen.
Ik was op de markt. Ik was bezig mijn fietstassen te reorganiseren toen ik een puber jongen heel hard zag vallen met zijn fiets. Hij lag op de grond, op zijn rug, benen opgetrokken omhoog. Vriend-puber erbij, zette de fietsen weg. Een andere man kwam even poolshoogte nemen, maar werd weggewuifd door die gevallen jongen. Langzaam kwam hij rechtop zitten. Zo bleef hij even zitten. Toen ging hij staan. Rustig, overdacht. Zijn vriend stond er rustig naast en bleef wachten. Pas na een minuut of 5 (ik vond het fascinerend hoe gevallen puber dit oploste) stapte hij rustig op de fiets en samen gingen ze weer verder.
En toen sloeg het bij mij in:
Dit zou ik zo NOOIT hebben gedaan! Ik zou meteen zijn opgestaan en zijn doorgefietst. Schaamte, gêne, wat zal de wereld wel niet van me denken, wegwezen hier! En ik zou mezelf nooit die tijd hebben gegeven die deze jongen zichzelf gaf om rustig weer op de fiets te stappen, nadat hij goed voor zichzelf had gezorgd. En de vriend die naast hem stond, maande niet, haastte niet, zei niets. Hij wachtte gewoon.
Ik ben naar huis gefietst. Rustig. Kalm. Ik had geen haast immers. Ik had innerlijke haast (mijn moeder gunt zichzelf en mij als kind nooit ergens tijd voor en dat neem ik nog altijd met me mee) , maar geen wérkelijke haast. Ik hoef die gevoelens van 'vlugvlugsnelsnel' van mijn moeder naast me neer leggen en rustig terugfietsen, kijken en luisteren naar wat er op mijn pad komt .
zaterdag 1 april 2023 om 12:31
Bij mij ook.
Ik ben ook altijd gehaast. Altijd de gevoelens en wensen van anderen vóór op dat van mij. Altijd mijn eigen kans of mogelijkheid laten vallen om dat van de ander door te kunnen laten gaan. Ik zou omwille van deze vriend zo snel mogelijk willen opstaan en door willen fietsen. Terwijl ik dus net zag dat die vriend daar totaal geen punt van maakte. Hij was de fiets aan het nakijken, of het stuur nog recht stond, maar wachtte geduldig tot de tocht weer vervolgd kon worden. Echt, hier ga ik nog even op kauwen vandaag en morgen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
