Slechte eigenschappen dochter

Ik denk dat het ook erg te maken heeft met het gezien willen worden of gehoord willen worden.
Zo zeg ik wel regelmatig tegen mijn dochter als ze bezig is met iets: "ik zie dat je gezellig aan het spelen bent met je Playmobil" of "Ik zie dat het eten je lekker smaakt". Zoiets, zeg maar. Of bijvoorbeeld: "Ik hoorde je daarstraks iets liefs zeggen tegen je broer/zus, dat vind ik erg aardig van je". "Wat fijn dat je je broer/zus geholpen hebt met .......".
Of: "Ik zie dat je verdrietig bent". "Ik zie dat je pijn hebt". En van daaruit kun je je dochter bijstaan. Het is haar gevoel en het benoemen geeft al aan dat je haar ziet en/of hoort.
Nou ja, dat dus. En bij bijvoorbeeld ergens tussendoor kletsen/vragen, kun je ook best kort zeggen: "ik hoor je, maar nu ben ik even met je vader/broer/zus aan het praten, daarna mag jij vertellen/vragen".
Het zijn maar kleine voorbeeldjes en misschien doe je dit al, maar ik vind ze zelf erg waardevol, omdat ik dat als kind eigenlijk graag had meegekregen, dat ik überhaupt gezien en gehoord werd door mijn ouders. Positief, dat ik er mocht zijn zoals ik was. Er moet toch echt wel iets goeds te zien of te horen zijn geweest aan mij toen ik jong was.

Doreia* schreef: ↑

01-04-2023 12:31

Bij mij ook.
Ik ben ook altijd gehaast. Altijd de gevoelens en wensen van anderen vóór op dat van mij. Altijd mijn eigen kans of mogelijkheid laten vallen om dat van de ander door te kunnen laten gaan. Ik zou omwille van deze vriend zo snel mogelijk willen opstaan en door willen fietsen. Terwijl ik dus net zag dat die vriend daar totaal geen punt van maakte. Hij was de fiets aan het nakijken, of het stuur nog recht stond, maar wachtte geduldig tot de tocht weer vervolgd kon worden. Echt, hier ga ik nog even op kauwen vandaag en morgen.

Ik denk dat dat komt door de opvoeding van onze generatie (ik hoor nog net bij generatie Y). Geen aandacht trekken, doorgaan en niet zeuren. Gek genoeg kan ik het bij jongeren wel waarderen dat ze de tijd nemen om te lijden, maar bij mijn collega van bijna 40 denk ik wel ‘pfff’ als het wekenlang gaat over zijn zere vinger.

Ik denk dat het belangrijk is dat je beseft dat in jouw opmerkingen als "kom op, je bent niet van suiker" een waardeoordeel besloten ligt over haar gevoel. Jij vind het onzin dat zij zo heftig reageert op het idee van door de regel fietsen.

Denk dat eens om naar een volwassen situatie: stel jij hebt een hond waar je onwijs gehecht aan bent en die gaat dood. Jij bent heel verdrietig. En iemand anders, die geen dierenmens is zegt tegen je "ach, ja, jammer, maar je kan toch een nieuwe kopen?". Dan ben je toch oprecht boos of verdrietig dat iemand zich niet kan inleven in jouw verdriet?

Hoewel het niet één op één vergelijkbaar is (omdat kinderen van 9 nou eenmaal soms heel dramatisch kunnen doen over simpele dingen), gaat het er in beide gevallen om: het doet er WEL toe om iemands gevoel te erkennen. Want daarin ligt een bepaald medeleven besloten.

Twijfelinde schreef: ↑

01-04-2023 10:30

Veel geschreven, ik pik er even een aantal dingen uit die bij mij zijn blijven hangen.

<knip>

Er zijn een aantal mensen die hebben gedeeld wat een vergelijkbare jeugd met hen heeft gedaan. Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Dat klinkt zo heftig allemaal en mijn eerste gevoel blijft dat zulke dingen hier helemaal niet aan de orde zijn en dat jullie waarschijnlijk veel meer hebben meegemaakt. Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.

Impliciet geef je hiermee ook de boodschap dat wij te heftig reageren op wat wij hebben meegemaakt (iets wat ik van mezelf ook heel lang heb gevonden). Net als je dochter die te kleinzerig is. Het zit vaak al in deze subtiele vormen van communicatie. Haar gevoel erkennen past helemaal niet bij je, haar gevoel zal dus vaak subtiel of minder subtiel geinvalideerd worden. Ik vind het wel echt heel goed van je dat je er mee bezig bent en nieuw gedrag wilt uitproberen. Het is ook niet erg als dat niet gelijk natuurlijk over komt. Als je het blijft doen zal het steeds meer automatiseren en het je steeds natuurlijker af gaan. Alleen door nieuw gedrag van jou kan je uit die spiraal komen met je dochter.

Mooie post inderdaad Doreia. Dank je!

Twijfelinde schreef: ↑

01-04-2023 10:30

Er zijn een aantal mensen die hebben gedeeld wat een vergelijkbare jeugd met hen heeft gedaan. Heel eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Dat klinkt zo heftig allemaal en mijn eerste gevoel blijft dat zulke dingen hier helemaal niet aan de orde zijn en dat jullie waarschijnlijk veel meer hebben meegemaakt. Maar ik lees ook dat een kleine aanpassing zoals voortaan eerst benoemen welk gevoel ik bij dochter zie en daarna alsnog begrenzen volgens jullie al het verschil zou kunnen maken. Begrijp ik het zo goed? Dat past helemaal niet bij mij, maar ik begin ook te denken dat ik dan wel gek zou zijn om het niet te proberen. Ik hoop alleen maar dat ik het natuurlijk kan laten overkomen op het moment dat er bij mij eigenlijk ongeduld opkomt.

En wat zou er in het ergste geval gebeuren als je de focus niet legt op het begrenzen daarna, maar eerst eens kijkt wat het benoemen van het gevoel voor effect heeft? Waar ben je bang voor als je je dochter niet begrenst in dingen zoals een drama maken over in de regen fietsen?

-

Mooi dat je wil gaan proberen haar emoties te erkennen. Ben benieuwd wat het jullie gaat opleveren!

Wat mij ook hielp toen ik er mee begon (en het ging mij ook niet direct heel natuurlijk af) was me realiseren dat ik haar gevoel niet hoef op te lossen. Ik hoef er zelf helemaal niks mee eigenlijk behalve laten merken dat ik het zie. Dat haalde ook al een stukje ongeduld bij mezelf weg: het was geen ‘extra taak’ voor mij als zij negatieve emoties uitte.

alouette schreef: ↑

01-04-2023 15:21

Mooi dat je wil gaan proberen haar emoties te erkennen. Ben benieuwd wat het jullie gaat opleveren!

Wat mij ook hielp toen ik er mee begon (en het ging mij ook niet direct heel natuurlijk af) was me realiseren dat ik haar gevoel niet hoef op te lossen. Ik hoef er zelf helemaal niks mee eigenlijk behalve laten merken dat ik het zie. Dat haalde ook al een stukje ongeduld bij mezelf weg: het was geen ‘extra taak’ voor mij als zij negatieve emoties uitte.

Precies.

Ik ben heel benieuwd hoe het TO vergaat als ze het gaat oefenen. Mooi dat ze daartoe bereid is.

Ik heb het topic vluchtig doorgelezen en iets wat ik wel opvallend vind is dat hoe meer aandacht er lijkt te zijn voor het individuele kind, hoe meer problemen er zijn binnen die generatie. En daarbij doe je het als ouders ALTIJD fout. Het ene kind is geholpen met relativeren en aansporen en het andere kind loopt er een trauma van op. Dat maakt ouderschap extreem complex. En hoe meer ouders hun best lijken te doen om kinderen te 'zien' hoe minder ik het beeld krijg dat het kind zich volledig gezien voelt. Want bepaalde dingen mochten er dan toch net weer niet hard genoeg zijn, waardoor ze het gevoel hebben gekregen maar half geaccepteerd te zijn ipv heel.

Er is méér dan ooit aandacht voor de kwetsbaarheden van kinderen, er wordt meer dan ooit een beroep gedaan op ouders om vooral in te leven en complimentjes en een op een aandacht te geven (waar dat vroeger vanwege hard werken en de grote gezinnen niet eens kón) en hoe meer aandacht er is, hoe meer problemen er lijken te zijn. Ik vind het maar knap ingewikkeld.

Whateffa schreef: ↑

31-03-2023 16:29

als mijn dochter heftig emotioneel reageerde moest ik de emotie uitgebreid erkennen (voorbeeld: niet mogen spelen bij een vriendinnetje na school ivm met tandarts, van te voren aangegeven en toch een hele heftige reactie op het schoolplein ), dus heel erg beamen dat het ook erg rot was en dat ik super goed snapte dat ze heel erg teleurgesteld was dat wij naar de tandarts moeste en dat zij niet kon spelen, dat ik dat in haar plaats ook zou hebben.

Ik vond het in eerste instantie behoorlijk genant om te doen want het leek net of ik een super verwend kind haar zin gaf, in plaats van het kordaat af te kappen. Maar het werkt echt ontzettend goed!

Maar hoe deed je dat dan met je andere kinderen die óók zitten te wachten op hun zus en na school óók klaar zijn en naar huis willen en lekker willen spelen. Je hebt als kind nu eenmaal de aandacht te verdelen met de andere gezinsleden (kinderen) en een heel gezin kan moeilijk om de dwarse buien van 1 kind draaien toch? Ik bedoel, ik snap best de theorie erachter en dat je daar bij momenten extra bij stil kan/wil staan, maar er is nu eenmaal niet altijd tijd voor.

Whateffa schreef: ↑

01-04-2023 08:27

Voor mij was het een eyeopener dat juist het nadrukkelijk ingaan om haar emotie de oplossing was. Gevoel erkennen en bevestigen en daarna wel rustig bij de afspraak blijven, dat werkte heel goed. Dus je hebt gelijk, ik veranderde mijn reactie en dat haalde de angel uit de situatie.

Ik heb deze aanpak dus juist een tijd geprobeerd en het ging alleen maar van kwaad tot erger. Kleine frustraties en behapbare angsten werden alleen maar nóg sterker gevoed door er bij stil te staan. Waar er eerst een beetje drama was en een beetje angst werd het een compleet probleem met gil, krijs en huilpartijen tot gevolg. In plaats van dat het iets oploste werd het probleem verergerd.
Daarom ben ik inmiddels redelijk overtuigd van het idee dat wat je probeert als ouder, je doet het altijd ergens voor iemand fout. En dan moet je als ouder zelf ook maar zo'n neutraal persoon zijn, compleet onbelast door een eigen voorgeschiedenis (wat zelden het geval is, want ieder mens reageert vanuit eigen achtergrond en ervaring). Ik heb me met volwassen kinderen neergelegd bji het gegeven dat ik mijn best heb gedaan. Mijn stinkende best zelfs. En dat ik hoop dat een stukje inleven en vergeven ook onderdeel was van de opvoeding. Niet als ze 9 zijn, maar wel als ze ruim volwassen zijn. Opvoeders zijn ook mensen. Linksom of rechtsom. En er is altijd sprake van een dynamiek en temperament van die mensen. En ergens daartussenin doe je met elkaar je best en probeer je er het beste van te maken.

Bbubbels schreef: ↑

01-04-2023 12:37

Ik denk dat het belangrijk is dat je beseft dat in jouw opmerkingen als "kom op, je bent niet van suiker" een waardeoordeel besloten ligt over haar gevoel. Jij vind het onzin dat zij zo heftig reageert op het idee van door de regel fietsen.

Denk dat eens om naar een volwassen situatie: stel jij hebt een hond waar je onwijs gehecht aan bent en die gaat dood. Jij bent heel verdrietig. En iemand anders, die geen dierenmens is zegt tegen je "ach, ja, jammer, maar je kan toch een nieuwe kopen?". Dan ben je toch oprecht boos of verdrietig dat iemand zich niet kan inleven in jouw verdriet?

Hoewel het niet één op één vergelijkbaar is (omdat kinderen van 9 nou eenmaal soms heel dramatisch kunnen doen over simpele dingen), gaat het er in beide gevallen om: het doet er WEL toe om iemands gevoel te erkennen. Want daarin ligt een bepaald medeleven besloten.

Tuurlijk (hoewel ik de vergelijking totaal niet vind opgaan), het heeft goede kanten. Maar aan de andere kant mis ik zelf (dat valt hier misschien wat minder lekker) wel wat hardheid bij jongeren. Ik ben toch zelf iets meer van de generatie niet zeuren maar doorgaan. En ook al heeft deze instelling zéker nadelen, het heeft niet alleen maar nadelen, maar óók voordelen. Waar het aandachtig stil staan ook voordelen heeft, maar niet alleen maar. Het kán soms ook wel echt een nadeel zijn om het gevoel (beeeeeh, ik word nat, heb geen zin, pruttel pruttel) teveel voorang te geven op het praktische. Over alles nadenken, mening en gevoel vormen (gevoel wordt bliksemsnel, maar toch gevolgd NA de mening) kan ook heel beperkend werken als je ergens wilt komen.

Misschien dat veel ouders niet zozeer gevoelens van hun kind aan het erkennen zijn, maar hun kind in het geheel proberen te behoeden voor pijn en ongemak. Dat lijkt me net zo goed een probleem.

Vaak zijn deze ouders het tegenovergestelde aan het doen van wat ze zelf ervaren hebben als negatief in hun eigen jeugd. Ze hebben zich eenzaam of niet gezien gevoeld en hun kind zal dat nooit en te nimmer hoeven meemaken.

Gevoelens erkennen en toch grenzen stellen vinden veel mensen erg ingewikkeld, bij onszelf en bij anderen. in het bedrijfsleven gaan heel veel trainingen en coaching precies daar over.

Op voorhand roepen dat je het nooit goed zou kunnen doen vind ik wat slachtofferig overkomen. Je hebt nu eenmaal een verantwoordelijkheid als opvoeder, als je niet bereid bent om op enig moment in de spiegel te kijken als je probleemgedrag bij je kind constateert, laat je wat mij betreft kansen liggen om patronen te doorbreken.

Als ouder moet je af en toe jezelf opnieuw uitvinden lijkt me, dat gaat verder dan een trucje toepassen en constateren dat het niet werkt, zonder dat er wezenlijk iets in jezelf is veranderd.

Mijn moeder heeft dit opgelost door mij te bombarderen tot nieuwetijdskind, dat zij slechts te leen heeft van het universum. Scheelt weer een stukje verantwoordelijkheid nemen. Ik bedoel dit niet zo vies als het misschien klinkt overigens, ik snap echt wel dat je als ouder doet wat binnen je vermogen ligt, en toen was er ook nog geen vivaforum.

Vage schreef: ↑

01-04-2023 18:04

Op voorhand roepen dat je het nooit goed zou kunnen doen vind ik wat slachtofferig overkomen. Je hebt nu eenmaal een verantwoordelijkheid als opvoeder, als je niet bereid bent om op enig moment in de spiegel te kijken als je probleemgedrag bij je kind constateert, laat je wat mij betreft kansen liggen om patronen te doorbreken.

Als ouder moet je af en toe jezelf opnieuw uitvinden lijkt me, dat gaat verder dan een trucje toepassen en constateren dat het niet werkt, zonder dat er wezenlijk iets in jezelf is veranderd.

Mooi gezegd, Vage.

Ik denk ook dat gevoelens erkennen er niet voor gaat zorgen dat kinderen ‘soft’ worden later. Ja het is vervelend dat het regent, en ja we moeten er toch door. Softheid krijg je eerder door ja het is vervelend dus ik breng je wel.

Ik denk dat elk mens behoefte heeft aan erkenning van gevoel. Vaak zijn we zo afgeleid door de context dat we dit compleet vergeten. Ik denk dat je niet moet verwachten dat na erkenning, de emoties afnemen. Want dan zet je het toch weer in voor je eigen ‘gewin’, dat je dochter niet meer zeurt. Terwijl wat zij nodig heeft is dat iemand haar ziet, zich probeert in te leven wat ze doormaakt.

Misschien zou je het haar ook eens kunnen vragen wat ze nodig heeft, op een rustig moment. “Als X gebeurt, en ik merk Y bij jou, wat zou jou dan helpen? Vaak kunnen kinderen van 9 jaar oud, daar al heel goed over meedenken.

Vage schreef: ↑

01-04-2023 18:04

Op voorhand roepen dat je het nooit goed zou kunnen doen vind ik wat slachtofferig overkomen. Je hebt nu eenmaal een verantwoordelijkheid als opvoeder, als je niet bereid bent om op enig moment in de spiegel te kijken als je probleemgedrag bij je kind constateert, laat je wat mij betreft kansen liggen om patronen te doorbreken.

Ohnee hoor, wat mij betreft gaat je (stinkende) best doen en accepteren dat je het nooit goed zal doen hand in hand samen en vind ik (voor mezelf) een broodnodig antwoord op mijn relaties met mijn eigen kinderen. En stiekem zie ik dat ook bij mijn generatie genoten vriendinnen met hun volwassen kinderen. Hoe je ook je best hebt gedaan als ouder, er zijn altijd machten buiten jezelf of binnen de dynamiek die maken dat je kind er niet geheel onbeschadigd uitkomt. Niet alles ligt aan de ouders zeg maar. En dat besef heb je als ouder óók nodig. Wetende dat je het te doen hebt met wat je weet en hebt geleerd, hoe je kind is en daar op reageert, welke andere behoeften er binnen een gezin zijn (andere kinderen en de andere volwassenen) en dan ook nog eens de omstandigheden die een rol kunnen spelen. Neem bijvoorbeeld alleen al het gegeven dat je dezelfde mens bent en in de ene situatie 1 kind hebt en alle tijd en geld en gunstig gezinde omstandigheden hebt, zodat je dat allemaal te 'geven' hebt.

Terwijl dezelfde ouder 4 kinderen heeft, waarbij 1 kind een beperking heeft, er geldproblemen zijn en er veel gewerkt moet worden en dan ook nog eens binnen het gezin iemand overlijdt.

Zelfde mensen, totale verschillende uitgangspunten. Onder de ideale omstandigheden kunnen ouders veel, maar er zijn niet altijd meestal niet ideale omstandigheden. En dan heb ik nog niet eens meegenomen dat de ouder zelf een opvoeding kan hebben gehad die een bepaalde aanpak vertrouwt maakt en een andere aanpak als vreemd ziet. En dan vlak je de eigenschappen van het kind óók helemaal uit. Want ook kun je met een kind meer bekends voelen en een ander kind kan een stuk onbekender voelen. Als je bijv. op elkaar lijkt, kan je soms meer met bepaald gedrag dan wanneer het gedrag heel onbekend is. Of juist als er een stukje zelfhaat is van de ouder naar zichzelf, kan het lastig zijn als je dan dat stukje ook terugziet in je kind.
Het is allemaal niet zo zwart wit en goed fout. Dat beseffen vind ik ook nodig.

Dat ben ik met je eens hoerabanaan, en kan ook wel relativerend zijn voor jezelf. Ik denk ook niet dat een kind gebaar is bij een ‘perfecte’ opvoeding. Dan is dat zijn referentiekader en belandt hij uiteindelijk van een warm bad in een koude oceaan.

Uiteraard, niet alles ligt aan de ouders en je kunt ze niet zonder schade grootbrengen.

Maar iets als zelfhaat wat je noemt, is dat dan iets wat je voor lief neemt en zegt ach dochter, mama haat zichzelf nu eenmaal dus een gezond zelfbeeld kan ik je niet mee helpen, succes ermee?

En ik zal je wel iets bijbrengen over vergeving, zodat je me later niet de rug toekeert? Wellicht heb ik dit verkeerd geïnterpreteerd, maar zo las ik jouw post over vergeving meegeven.

Hoerabanaan schreef: ↑

01-04-2023 17:22

Ik heb deze aanpak dus juist een tijd geprobeerd en het ging alleen maar van kwaad tot erger. Kleine frustraties en behapbare angsten werden alleen maar nóg sterker gevoed door er bij stil te staan. Waar er eerst een beetje drama was en een beetje angst werd het een compleet probleem met gil, krijs en huilpartijen tot gevolg. In plaats van dat het iets oploste werd het probleem verergerd.
Daarom ben ik inmiddels redelijk overtuigd van het idee dat wat je probeert als ouder, je doet het altijd ergens voor iemand fout. En dan moet je als ouder zelf ook maar zo'n neutraal persoon zijn, compleet onbelast door een eigen voorgeschiedenis (wat zelden het geval is, want ieder mens reageert vanuit eigen achtergrond en ervaring). Ik heb me met volwassen kinderen neergelegd bji het gegeven dat ik mijn best heb gedaan. Mijn stinkende best zelfs. En dat ik hoop dat een stukje inleven en vergeven ook onderdeel was van de opvoeding. Niet als ze 9 zijn, maar wel als ze ruim volwassen zijn. Opvoeders zijn ook mensen. Linksom of rechtsom. En er is altijd sprake van een dynamiek en temperament van die mensen. En ergens daartussenin doe je met elkaar je best en probeer je er het beste van te maken.

er is niet één aanpak die voor ieder kind werkt, het is daarom zaak om te kijken wat bij ieder kind apart werkt.
En natuurlijk maak je fouten als ouders, maar als je nu merkt dat je aanpak niet werkt, waarom dan niet iets anders proberen?

Vergeet niet dat ouders mensen zijn. En mensen maken fouten. En mensen hebben vaak dingen van zichzelf niet door, ook niet als ze denken het goed te doen. Dat is geen excuus om het slecht te doen. Maar ik merk dat ik best wel eens moeite heb dat ik (ruim) volwassen vrouwen hier lees en lees over hoe verkeerd hun ouders (en dan is het bijna altijd de moeder) iets hebben gedaan en dan lees ik geen volwassenheid, maar kinderlijkheid. De behoefte om als volwassene nog steeds op kinderlijke (soms zelfs dwingende wijze) ten worden gezien en begrepen en zichzelf getraumatiseerd noemen. maar dat is bijna altijd wel in meer of mindere mate een gegeven. Het gevoelige kind heeft dat meer dan het minder gevoelige kind. Maar je hebt bijna altijd te maken met een gebrekkige ouder die ook maar wat probeert en zijn/haar best doet om jou te begrijpen, terwijl ze niet in je kinderhoofd woonden.

Ik denk dat het heel gezond zou zijn om uit die kindrol te stappen en te beseffen dat ook deze moeder terecht of onterecht dingen kan voelen die ze waarneemt bij haar dochter. De tips die gegeven worden zijn goed, maar ze is geen foute moeder doordat ze ergernissen kan voelen. Ze is namelijk niet een beter mens dan jij of ik of een beter mens dan haar dochter. Ze is wél een ouder mens dan haar dochter. En daar moet ze iets mee. En volgens mij doet ze dat ook, probeert ze dat ook. Ze opent ten slotte niet voor niets dit topic en stelt zich kwetsbaar op.

Maar kinderen kúnnen ook echt soms oprecht vervelend zijn. Met of zonder reden. Ja, ook je eigen kinderen. En soms doe je ontzettend je best en begrijp je er nog steeds niks van waarom dat gedrag is zoals het is. En tja, dan voel je idd dat zelfs/ook je moeder (altijd de moeder) zich daar wel eens aan ergert. Nou, als dat voer is voor trauma, jeetje, heel vervelend voor het kind, oprecht hoor. Maar soms hébben kinderen ook wel vervelend gedrag. En zeker als je meer kinderen binnen het gezin aandacht moet geven, kan dat echt wel eens als een last voelen. Ze is ook maar mens he. Ik vind het vooral een hele goede zaak dat ze zich openstelt om te kijken wat zij kan doen om uit de negatieve spiraal te blijven en waar en wanneer het lukt om er met humor om te gaan.

Gelukkig nemen dat soort (dwingend, piepend, egoistische) karaktertrekjes vaak wel af met het ouder worden, wanneer de échte volwassenheid intreedt (puberteit is nog wat te vroeg gevraagd, dan zal het eerder sterker dan minder sterk worden). Maar vanaf een jaar of 18 komen veel kinderen/jongeren uit de fase van egoisme en opent hun blik naar de rest van de wereld. Komt het besef dat ze onderdeel zijn van een groter geheel. En tot die tijd kan egoisme best een grote rol spelen bij kinderen. Daar zijn het ook kinderen voor en de een heeft dat meer dan de ander. En dan moet je de lange termijn perspectief voor ogen kunnen houden als ouder. Maar op het moment dat je daar nog niet bent, omdat je middenin die fase zit en nog niet weet of, hoe en waar het anders wordt, kán dat egoisme best wel eens storend zijn. Zeker als je binnen je gezin andere kinderen ziet die daar minder uiting aan geven.

Daarom to, blijf reflecteren, maar blijf óók uiten. De kritische noten helpen je dochter te verdedigen, wat ook nodig is om je blik open en breed te houden. En reacties als die van mij heb je nodig om je te blijven herinneren dat je het geloof en vertrouwen krijgt dat je ondanks je ergernissen een prima moeder bent. Samen zijn de reacties nodig om gebalanceerd te blijven in de moeilijke queste van het ouderschap. Mijn kinderen zijn gelukkig volwassenen en daardoor heb ik ervaren dat dat soort gedrag afneemt. Volwassenheid zorgt echt voor een ander brein bij je kind. Maar als je daar nog niet bent, kún je je idd zorgen maken (én ergeren) en je afvragen of dat wel goed komt en de neiging hebben om het te willen bijsturen.

of te wel, als ouder doe je ook maar je best en maak je fouten en heel jammer dat je daar als kind last van hebt en moet je als volwassene zelf maar zien hoe je daar mee dealt. Het is nooit de schuld van de ouder en je mag er vooral je ouder niet op aankijken, want dat is niet volwassen.

kortom TO, je hoeft er niks mee te doen, je dochter lost het zelf maar op

Hoerabanaan schreef: ↑

01-04-2023 17:38

Tuurlijk (hoewel ik de vergelijking totaal niet vind opgaan), het heeft goede kanten. Maar aan de andere kant mis ik zelf (dat valt hier misschien wat minder lekker) wel wat hardheid bij jongeren. Ik ben toch zelf iets meer van de generatie niet zeuren maar doorgaan. En ook al heeft deze instelling zéker nadelen, het heeft niet alleen maar nadelen, maar óók voordelen. Waar het aandachtig stil staan ook voordelen heeft, maar niet alleen maar. Het kán soms ook wel echt een nadeel zijn om het gevoel (beeeeeh, ik word nat, heb geen zin, pruttel pruttel) teveel voorang te geven op het praktische. Over alles nadenken, mening en gevoel vormen (gevoel wordt bliksemsnel, maar toch gevolgd NA de mening) kan ook heel beperkend werken als je ergens wilt komen.

Vandaar al die burn-outs in 'onze' generatie.
Alleen al je laatste zin geeft het probleem weer in een notendop: 'als je ergens wilt komen'.....
Dat gaat namelijk over presteren, 'iets bereiken'.
Terwijl ik denk dat daar nu juist het grote probleem ligt, dat we kinderen alleen nog maar lijken op te voeden om vooral hoog op de maatschappelijke ladder te geraken.
Eigenlijk is dat ook wat ik in de OP lees: niet wat het kind aangeeft is van belang, maar wat TO (als representant van die prestatiemaatschappij) 'goede' eigenschappen vindt.

Ik denk juist dat we nergens komen als we alsmaar over onze grenzen blijven gaan.

Ik zie ergens kunnen komen niet als maatschappelijke prestatie ladder. Letterlijk, als je ergens wilt komen en het regent, dan zul je die fiets moeten beklimmen. B komt nl. zelden naar A. Dus wil of moet je naar B (school, vriendin, kampje, logeerpartijtje, opa en oma) dan zul je toch moeten beslissen dat de regen minder belangrijk is dan het einddoel. Dat is iets dat je kunt trainen, om het minder erg te maken. Mijn ervaring is nl. dat als je dat heel erg gaat maken, het ook erg wórdt. Nog erger dan het al was zeg maar.

Sommige (niet alle) dingen zijn te trainen en te wennen. We hebben massaal allemaal getraind aan een lagere temperatuur in huis en daar konden veel mensen aan wennen. Maar dan moet je wel beginnen daarmee, ook al is dat niet leuk. Ik zeg ook niet dat het niet benoemd mag worden als zijnde niet leuk. Maar dat kun je 500 x benoemen, het wordt er niet leuker van (alleen maar moeilijker, want je creëert steeds hogere bergen voor jezelf).

Hoerabanaan schreef: ↑

01-04-2023 20:32

Ik zie ergens kunnen komen niet als maatschappelijke prestatie ladder. Letterlijk, als je ergens wilt komen en het regent, dan zul je die fiets moeten beklimmen. B komt nl. zelden naar A. Dus wil of moet je naar B (school, vriendin, kampje, logeerpartijtje, opa en oma) dan zul je toch moeten beslissen dat de regen minder belangrijk is dan het einddoel. Dat is iets dat je kunt trainen, om het minder erg te maken. Mijn ervaring is nl. dat als je dat heel erg gaat maken, het ook erg wórdt. Nog erger dan het al was zeg maar.

Sommige (niet alle) dingen zijn te trainen en te wennen. We hebben massaal allemaal getraind aan een lagere temperatuur in huis en daar konden veel mensen aan wennen. Maar dan moet je wel beginnen daarmee, ook al is dat niet leuk. Ik zeg ook niet dat het niet benoemd mag worden als zijnde niet leuk. Maar dat kun je 500 x benoemen, het wordt er niet leuker van (alleen maar moeilijker, want je creëert steeds hogere bergen voor jezelf).

Je zit wel heel erg in je rationele hoofd.
En niet in je lijf en je gevoel en hart.