Kinderen
alle pijlers
Slechte eigenschappen dochter
woensdag 29 maart 2023 om 20:39
Laat ik vooropstellen dat mijn oudste dochter van 9 een geweldige, slimme en creatieve meid is. Toch pieker ik steeds meer over een paar slechte karaktereigenschappen die ik ook bij haar zie. Zeker in vergelijking met mijn twee jongere kinderen, valt het mij op dat dochter weinig doorzettingsvermogen heeft, graag het beste voor zichzelf wil en snel piept. Een paar concrete voorbeelden:
- Na lang zeuren mocht zij van ons een duur instrument bespelen waar ze helemaal idolaat van is, maar nu na een jaar is 10 minuten per dag oefenen vaak al teveel gevraagd. Moeilijke oefeningen wil ze sowieso niet proberen, waardoor ze nu al stagneert terwijl ze zoveel talent heeft en zelf zegt dat ze graag verder wil komen.
- Dochter babbelt graag en dat is vaak super gezellig, maar ze geeft de andere kinderen geen enkele ruimte om ook iets te vertellen. Als ik haar zo nu en dan onderbreek om een ander ook de kans te geven gaat ze enorm mokken.
- Ze is erg jaloers op haar broertje en zusje, als zij een keer iets hebben wil ze het meteen ook. Op hun verjaardagen probeert ze bijvoorbeeld steeds de aandacht naar zichzelf toe te trekken. Ook haalt ze haar (veel bescheidenere) zusje vaak over om iets met haar te delen of aan haar te geven.
- Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Dit klinkt wel heel negatief nu ik het zo teruglees, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat dochter en ik een beetje in een negatieve spiraal aan het raken zijn. Ik stoor mij aan dit gedrag en merk dat ik soms mijn geduld begin te verliezen terwijl ik dat helemaal niet wil. Soms omdat ik het ook zo vervelend vind voor haar broertje en zusje, maar nog vaker omdat ik me dan zorgen over haar maak. Hoe moet het later als ze echt dingen moet doen die ze niet leuk vindt om verder te komen? En wat als mensen zich aan haar gedrag gaan storen? Dat wil ik niet voor haar, het is zo'n leuke meid maar ze zit zichzelf ontzettend in de weg op deze manier.
Hoe zouden jullie op dit soort gedrag reageren?
- Na lang zeuren mocht zij van ons een duur instrument bespelen waar ze helemaal idolaat van is, maar nu na een jaar is 10 minuten per dag oefenen vaak al teveel gevraagd. Moeilijke oefeningen wil ze sowieso niet proberen, waardoor ze nu al stagneert terwijl ze zoveel talent heeft en zelf zegt dat ze graag verder wil komen.
- Dochter babbelt graag en dat is vaak super gezellig, maar ze geeft de andere kinderen geen enkele ruimte om ook iets te vertellen. Als ik haar zo nu en dan onderbreek om een ander ook de kans te geven gaat ze enorm mokken.
- Ze is erg jaloers op haar broertje en zusje, als zij een keer iets hebben wil ze het meteen ook. Op hun verjaardagen probeert ze bijvoorbeeld steeds de aandacht naar zichzelf toe te trekken. Ook haalt ze haar (veel bescheidenere) zusje vaak over om iets met haar te delen of aan haar te geven.
- Ze is ontzettend kleinzerig. Klaagt voortdurend over hoofdpijn, buikpijn, pijn in haar voeten, vermoeidheid, kleine schaafwondjes... altijd is er wel wat, terwijl er eigenlijk nooit echt iets aan de hand is. Heel sfeerbepalend.
Dit klinkt wel heel negatief nu ik het zo teruglees, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat dochter en ik een beetje in een negatieve spiraal aan het raken zijn. Ik stoor mij aan dit gedrag en merk dat ik soms mijn geduld begin te verliezen terwijl ik dat helemaal niet wil. Soms omdat ik het ook zo vervelend vind voor haar broertje en zusje, maar nog vaker omdat ik me dan zorgen over haar maak. Hoe moet het later als ze echt dingen moet doen die ze niet leuk vindt om verder te komen? En wat als mensen zich aan haar gedrag gaan storen? Dat wil ik niet voor haar, het is zo'n leuke meid maar ze zit zichzelf ontzettend in de weg op deze manier.
Hoe zouden jullie op dit soort gedrag reageren?
zaterdag 1 april 2023 om 23:51
Zoals ik al aangaf hebben mijn therapietjes niks met kontschoppen te maken. Zou fijn zijn als je dat gewoon kon aannemen.
zondag 2 april 2023 om 00:02
Bij iemand die zelf flinke aannames doet over "zelfbenoemde trauma's" en de verantwoordelijkheid die anderen over hun eigen leven nemen komt het niet zo nauw, dacht ik. Maar bij deze, I stand corrected.Hoerabanaan schreef: ↑01-04-2023 23:51Zoals ik al aangaf hebben mijn therapietjes niks met kontschoppen te maken. Zou fijn zijn als je dat gewoon kon aannemen.
zondag 2 april 2023 om 00:03
zondag 2 april 2023 om 07:15
Ik denk dat je manier van reageren hier heel veel duidelijk maaktHoerabanaan schreef: ↑01-04-2023 22:52Je schreef niet jeugd. Je schreef dat jouw leven en dat van je broer door je ouders kapot is gemaakt. Maar goed, ik laat het los. Ik vermoed dat je ouders veel verdriet hebben van het verlies van hun zoon, zoals jij van je broer. Waarmee ik de wond niet verder wil openmaken. Het beste iig.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 2 april 2023 om 07:31
Ik heb maar 1 kind dus dat scheelt. Maar dat benoemen en erkennen van haar emotie maar wel rustig bij de afspraak blijven (we gaan naar de tandarts en je kunt niet spelen) duurde korter dan het niet benoemen en erkennen en de uitbarsting die daar op volgde (die zeer lang duurde en dus meer tijd kostte). Simpel gezegd, door eerst de emotie te adresseren kon ze kalm genoeg worden om te horen en te aanvaarden dat spelen niet kon en dat we naar de tandarts moesten. Het ging sneller (zeker toen ik het consequent ging toepassen) en uiteindelijk stopte de woede-uitbarstingen. En dit was dus een kind die veel heftiger reageerde dan het gemiddelde kind.Hoerabanaan schreef: ↑01-04-2023 17:07Maar hoe deed je dat dan met je andere kinderen die óók zitten te wachten op hun zus en na school óók klaar zijn en naar huis willen en lekker willen spelen. Je hebt als kind nu eenmaal de aandacht te verdelen met de andere gezinsleden (kinderen) en een heel gezin kan moeilijk om de dwarse buien van 1 kind draaien toch? Ik bedoel, ik snap best de theorie erachter en dat je daar bij momenten extra bij stil kan/wil staan, maar er is nu eenmaal niet altijd tijd voor.
Nogmaals ik zeg niet dat TO dit moet toepassen, het was voor mij een eye-opener. Nu mijn dochter een stuk ouder is, merk ik dat het nog steeds werkt. En waarom niet, als jij en ik heftige emoties ervaren staan wij ook niet meteen open voor een oplossing als voorbij wordt gegaan aan deze emoties. Ik heb een tijd gewerkt bij een klantenservice waar ik regelmatig kwade cliënten aan de telefoon kreeg. Wij werden zo getraind dat de emoties eerst gehoord en erkent moesten worden. Simpelweg omdat als iemand nog hoog in de emotie zit er geen ruimte is voor aangeboden oplossingen. Ik denk dat dat opgaat voor mensen in het algemeen.
zondag 2 april 2023 om 08:03
Ik zie dagelijks mensen met een burn-out en het valt me op dat de mensen die ik zie allemaal twee dingen gemeen hebben (waarmee ik niet zeg dat dit altijd tot een burnout leidt, maar ik kan iig niet anders concluderen dan dat ze dit allemaal meegekregen):
- ze komen uit een gezin waarin een figuurlijke schop onder de kont normaal was. Dus hop, niet zeiken, aan de slag, maak je nuttig, werk hard, verdoe je tijd niet, haal eruit wat erin zit, het hoeft niet altijd leuk te zijn. Dat idee zeg maar. En:
- ze hebben allemaal thuis geleerd (en let op, meestal is dat niet hardop gezegd maar onbewust de gehoorde boodschap geweest) dat hun gevoel er niet zo toe doet. Kwetsbaarheid (pijn, verdriet etc.) is zwak, is eigenlijk hun grootste overtuiging. Emoties zijn er niet en als ze er al zijn, dan luister je er niet naar. En ze zijn sowieso minder belangrijk dan wat je hoofd je vertelt.
Potentieel voer voor ellende, deze twee punten, echt waar. Het lijf en hoofd houden er op den duur letterlijk mee op, dat herstel je niet met een week rusten.
- ze komen uit een gezin waarin een figuurlijke schop onder de kont normaal was. Dus hop, niet zeiken, aan de slag, maak je nuttig, werk hard, verdoe je tijd niet, haal eruit wat erin zit, het hoeft niet altijd leuk te zijn. Dat idee zeg maar. En:
- ze hebben allemaal thuis geleerd (en let op, meestal is dat niet hardop gezegd maar onbewust de gehoorde boodschap geweest) dat hun gevoel er niet zo toe doet. Kwetsbaarheid (pijn, verdriet etc.) is zwak, is eigenlijk hun grootste overtuiging. Emoties zijn er niet en als ze er al zijn, dan luister je er niet naar. En ze zijn sowieso minder belangrijk dan wat je hoofd je vertelt.
Potentieel voer voor ellende, deze twee punten, echt waar. Het lijf en hoofd houden er op den duur letterlijk mee op, dat herstel je niet met een week rusten.
zondag 2 april 2023 om 08:11
Grappig wel, niemand in mijn fam heeft ooit een burn out (gehad)
Want wij zijn allemaal van het “niet te hard werken.”
Luiheid was nooit een zonde hier. Je rust nemen en genieten was altijd belangrijk. Iets opgeven wanneer je te moeilijk of vervelend was, was ook niet iets om je voor te schamen.
Niet dat ik uit een hele gezonde thuissituatie kom, maar op dit vlak was het wel echt relax.
Een slecht cijfer halen betekende niet meteen straf oid. Bij andere kinderen/tieners thuis vond ik dat weleens heftig, hoe er dan gereageerd kon worden.
Want wij zijn allemaal van het “niet te hard werken.”
Luiheid was nooit een zonde hier. Je rust nemen en genieten was altijd belangrijk. Iets opgeven wanneer je te moeilijk of vervelend was, was ook niet iets om je voor te schamen.Niet dat ik uit een hele gezonde thuissituatie kom, maar op dit vlak was het wel echt relax.
Een slecht cijfer halen betekende niet meteen straf oid. Bij andere kinderen/tieners thuis vond ik dat weleens heftig, hoe er dan gereageerd kon worden.
zondag 2 april 2023 om 08:40
Ja dat laatste sowieso! Ik deed laatst ook een cursus over moeilijke gesprekken en dat gaf mij veel inzichten, ook over mijn kind. Als iemand boos of verdrietig is, dan activeert dat ons oerbrein. En dat brein kan alleen maar vechten, vluchten of bevriezen. Door in te tunen op die emoties en ze te erkennen kan iemand zijn volledige brein weer activeren, en open staan voor een oplossing. Ik vond dat erg verhelderend. En dan moet je je ook nog eens bedenken dat het menselijk brein pas rond je (uit mijn hoofd) 25e volgroeid is. Een 9 jarige heeft dus nog veel te leren op dit vlak.Whateffa schreef: ↑02-04-2023 07:31Ik heb maar 1 kind dus dat scheelt. Maar dat benoemen en erkennen van haar emotie maar wel rustig bij de afspraak blijven (we gaan naar de tandarts en je kunt niet spelen) duurde korter dan het niet benoemen en erkennen en de uitbarsting die daar op volgde (die zeer lang duurde en dus meer tijd kostte). Simpel gezegd, door eerst de emotie te adresseren kon ze kalm genoeg worden om te horen en te aanvaarden dat spelen niet kon en dat we naar de tandarts moesten. Het ging sneller (zeker toen ik het consequent ging toepassen) en uiteindelijk stopte de woede-uitbarstingen. En dit was dus een kind die veel heftiger reageerde dan het gemiddelde kind.
Nogmaals ik zeg niet dat TO dit moet toepassen, het was voor mij een eye-opener. Nu mijn dochter een stuk ouder is, merk ik dat het nog steeds werkt. En waarom niet, als jij en ik heftige emoties ervaren staan wij ook niet meteen open voor een oplossing als voorbij wordt gegaan aan deze emoties. Ik heb een tijd gewerkt bij een klantenservice waar ik regelmatig kwade cliënten aan de telefoon kreeg. Wij werden zo getraind dat de emoties eerst gehoord en erkent moesten worden. Simpelweg omdat als iemand nog hoog in de emotie zit er geen ruimte is voor aangeboden oplossingen. Ik denk dat dat opgaat voor mensen in het algemeen.
zondag 2 april 2023 om 08:44
Hier ook zo'n ouder... Ze bestaan hoor. Wat ik hier lees in het topic meer dan jij denkt...Hoerabanaan schreef: ↑01-04-2023 20:58Precies. De intentie. Ik denk dat je hard moet zoeken naar ouders die de intentie hadden hun kinderen lekker getraumatiseerd uit hun jeugd te laten komen. Denk je niet dat jouw ouders niet ook dezelfde intentie hadden? Zoals jij jouw intentie hebt?
zondag 2 april 2023 om 11:48
zondag 2 april 2023 om 11:59
Wat fijn dat dit zo goed werkte bij jullie. Ik herken er ook zeker veel van. Benoemen van dingen helpt veel mensen om iets een plekje te kunnen geven, dus ook voor kinderen. Helaas heb ik er bij mijn oudste niet dat stukje rust in kunnen brengen en ging aandacht eraan geven daardoor van kwaad tot erger. Die moest ik echt begrenzen, soms ook fysiek, maar goed, hij heeft een diagnose, dus dan werken dingen net wat anders.
Volgens mij wil to dit wel proberen. Dan kan ze zelf ervaren of dit werkt. Ik denk alleen wel dat het kán zijn dat als je zelf de rust niet honderd procent voelt en je meer kinderen hebt, waarbij je het gevoel hebt dat je andere kinderen in aandacht ondergesneeuwd raken door de (meer bevestiging vragende) oudere zus, dit voor je gevoel nog méér tijd kost en dan bereik je het effect niet. Je ervaart zelf minder die rust en ruimte om dit experiment toe te passen. Wat dat betreft moet je er als ouder ook wel de juiste omstandigheden bij kunnen ervaren en dat zal soms lukken, maar soms ook niet.Nogmaals ik zeg niet dat TO dit moet toepassen, het was voor mij een eye-opener.
zondag 2 april 2023 om 13:00
Besef ook dat een kind al van kleins af aan op jou reageert. Dus het kind zal er niet meteen anders van worden. En je eigen houding t.o.v. bepaalde situaties verander je ook niet zomaar. Maar het begint daar wel mee.
Mijn moeder is bijvoorbeeld extreem onzeker (en onderdrukt haar gevoelens). Als dochter stond ik daardoor al heel jong "boven" haar, had ook best een grote bek en daadwerkelijk veel macht over haar. Zij pakt zelf die verantwoordelijkheid niet, dus vertelde ik haar wat ze moest doen (tot en met relatieadvies aan toe).
Als zij mij zelfverzekerder was gaan benaderen en me daarin was gaan begrenzen, was het waarschijnlijk eerst geëscaleerd. Maar het had mij wel ontlast van mijn ouderrol.
Nu ben ik me daar alsnog van aan het ontdoen en haar aan het aanvaarden als ouder (want dat stuk ligt bij mij) maar zijn we wel 30 jaar verder. En dat is ook niet erg. Maar ook weer wel, omdat ze me al jarenlang niet meer ziet en we geen prettige relatie hebben.
Er is geen goed of fout. En ik begrijp dat het een utopie is dat ouders en kinderen een ideale band kunnen creëren samen. Maar om patronen te doorbreken moet je nu eenmaal bij jezelf als ouder beginnen, daar ontkom je niet aan. Ook als er diagnoses zijn, of het kind een verstandelijke beperking heeft. En als A dan niet werkt probeer je B, of je vraagt hulp bij je blinde vlekken, want die heeft elk mens en elke ouder.
Of je gaat het niet aan, en je aanvaardt de mogelijke consequenties.
Maar ik geloof niet dat er meer smaken zijn, of zie ik dan iets over het hoofd?
Mijn moeder is bijvoorbeeld extreem onzeker (en onderdrukt haar gevoelens). Als dochter stond ik daardoor al heel jong "boven" haar, had ook best een grote bek en daadwerkelijk veel macht over haar. Zij pakt zelf die verantwoordelijkheid niet, dus vertelde ik haar wat ze moest doen (tot en met relatieadvies aan toe).
Als zij mij zelfverzekerder was gaan benaderen en me daarin was gaan begrenzen, was het waarschijnlijk eerst geëscaleerd. Maar het had mij wel ontlast van mijn ouderrol.
Nu ben ik me daar alsnog van aan het ontdoen en haar aan het aanvaarden als ouder (want dat stuk ligt bij mij) maar zijn we wel 30 jaar verder. En dat is ook niet erg. Maar ook weer wel, omdat ze me al jarenlang niet meer ziet en we geen prettige relatie hebben.
Er is geen goed of fout. En ik begrijp dat het een utopie is dat ouders en kinderen een ideale band kunnen creëren samen. Maar om patronen te doorbreken moet je nu eenmaal bij jezelf als ouder beginnen, daar ontkom je niet aan. Ook als er diagnoses zijn, of het kind een verstandelijke beperking heeft. En als A dan niet werkt probeer je B, of je vraagt hulp bij je blinde vlekken, want die heeft elk mens en elke ouder.
Of je gaat het niet aan, en je aanvaardt de mogelijke consequenties.
Maar ik geloof niet dat er meer smaken zijn, of zie ik dan iets over het hoofd?
donderdag 6 april 2023 om 18:30
Om hier nog op terug te komen:
Ja, inmiddels heb ik het een paar keer geprobeerd. Ik moet zeggen dat mijn dochter er wel goed op lijkt te reageren en inderdaad minder lang in haar emoties blijft hangen. Voor mij voelt het ontzettend gemaakt. Ik weet ook niet wat het is maar ik word er zelf gewoon kriegel van. Maar als het voor haar werkt...
Het is een paar dagen stil geweest vanuit mij maar ik heb heel veel nagedacht. De harde waarheid is dat ik het inderdaad heel moeilijk vind om mijn dochter volledig te accepteren zoals ze is, inclusief de hiervoor beschreven eigenschappen die ik bij haar zie. Hoeveel ik ook van haar hou. Ik was mij daar zelf helemaal niet zo bewust van, maar daar hebben jullie mij op gewezen. Het heeft ook indruk op mij gemaakt om te zien dat veel mensen hier heel anders naar die eigenschappen kijken. Dat probeer ik nu ook te doen, maar dat valt niet mee. Ik snap zelf niet waarom het zo diep zit.
Ik voel mij een heel slecht mens en een slechte moeder sinds ik dit aan mijzelf heb toegegeven. Wie stoort zich nu aan het karakter van haar bloedeigen kind? Ze trekt haar hele leven al veel meer naar mij toe dan naar mijn man, dus het is te hopen dat ze er nog niets van heeft gemerkt. Maar dan nog.
donderdag 6 april 2023 om 18:45
je bent geen slecht mens en ik denk ook geen slechte moeder. Als je dat zou zijn, had je dit topic niet geopend en had je had je ook geen poging gedaan om op een andere manier met je dochter om te gaan.
Je kinderen hebben hun eigen karakter en soms kan dat botsen met dat van de ouders of met die van elkaar. Dan kan het handig zijn om te kijken waar het botst en waarom je er zo aan stoort. Welke interne overtuigingen heb je en is het daarmee in conflict? Probeer daar eens achter te komen voor jezelf.
Je kinderen hebben hun eigen karakter en soms kan dat botsen met dat van de ouders of met die van elkaar. Dan kan het handig zijn om te kijken waar het botst en waarom je er zo aan stoort. Welke interne overtuigingen heb je en is het daarmee in conflict? Probeer daar eens achter te komen voor jezelf.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 6 april 2023 om 18:45
Wat een verdrietige conclusie. Maar wel goed dat je het topic geopend hebt, want alles begint met erkennen dat het er is. Het is inderdaad een harde waarheid. Maar ook een waarheid die jij kunt veranderen, en bewustwording is daar de eerste stap naartoe.Twijfelinde schreef: ↑06-04-2023 18:30Om hier nog op terug te komen:
Ja, inmiddels heb ik het een paar keer geprobeerd. Ik moet zeggen dat mijn dochter er wel goed op lijkt te reageren en inderdaad minder lang in haar emoties blijft hangen. Voor mij voelt het ontzettend gemaakt. Ik weet ook niet wat het is maar ik word er zelf gewoon kriegel van. Maar als het voor haar werkt...
Het is een paar dagen stil geweest vanuit mij maar ik heb heel veel nagedacht. De harde waarheid is dat ik het inderdaad heel moeilijk vind om mijn dochter volledig te accepteren zoals ze is, inclusief de hiervoor beschreven eigenschappen die ik bij haar zie. Hoeveel ik ook van haar hou. Ik was mij daar zelf helemaal niet zo bewust van, maar daar hebben jullie mij op gewezen. Het heeft ook indruk op mij gemaakt om te zien dat veel mensen hier heel anders naar die eigenschappen kijken. Dat probeer ik nu ook te doen, maar dat valt niet mee. Ik snap zelf niet waarom het zo diep zit.
Ik voel mij een heel slecht mens en een slechte moeder sinds ik dit aan mijzelf heb toegegeven. Wie stoort zich nu aan het karakter van haar bloedeigen kind? Ze trekt haar hele leven al veel meer naar mij toe dan naar mijn man, dus het is te hopen dat ze er nog niets van heeft gemerkt. Maar dan nog.
Misschien voelen dingen in eerste instantie gemaakt, maar als je dochter positief reageert, komt er vanzelf een verandering in jullie dynamiek. Dan wordt het ook minder gemaakt.
Voel je niet slecht. Daar heeft niemand iets aan. Voel je eerder goed, omdat je er nu aan wil en kan werken.
donderdag 6 april 2023 om 18:50
Het getuigt van heel veel zelfreflecterend vermogen om je eigen handelen onder de loep te kunnen nemen en dit ook nog te kunnen veranderen.Twijfelinde schreef: ↑06-04-2023 18:30Om hier nog op terug te komen:
- KNIP-
Ik voel mij een heel slecht mens en een slechte moeder sinds ik dit aan mijzelf heb toegegeven. Wie stoort zich nu aan het karakter van haar bloedeigen kind? Ze trekt haar hele leven al veel meer naar mij toe dan naar mijn man, dus het is te hopen dat ze er nog niets van heeft gemerkt. Maar dan nog.
Ik vind ook niet alles van mijn kinderen leuk. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Want een gezonde dosis realiteit is ook gewoon nodig om je kind te helpe worden wie het is. Alles alleen maar leuk vinden, creert prinsjes en prinsesjes. Maar alles alleen maar stom vinden, creert heel veel werkgelegenheid voor de GGZ.
Mooi dat je het oppakt, meeneemt, uitprobeert en resultaat ziet. Je dochter is 0 verandert en toch zie je haar gedrag veranderen. Omdat jij je gedrag verandert. Goed gedaan!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 6 april 2023 om 19:16
donderdag 6 april 2023 om 19:43
Joh, wat goed!Twijfelinde schreef: ↑06-04-2023 18:30Om hier nog op terug te komen:
Ja, inmiddels heb ik het een paar keer geprobeerd. Ik moet zeggen dat mijn dochter er wel goed op lijkt te reageren en inderdaad minder lang in haar emoties blijft hangen. Voor mij voelt het ontzettend gemaakt. Ik weet ook niet wat het is maar ik word er zelf gewoon kriegel van. Maar als het voor haar werkt...
Het is een paar dagen stil geweest vanuit mij maar ik heb heel veel nagedacht. De harde waarheid is dat ik het inderdaad heel moeilijk vind om mijn dochter volledig te accepteren zoals ze is, inclusief de hiervoor beschreven eigenschappen die ik bij haar zie. Hoeveel ik ook van haar hou. Ik was mij daar zelf helemaal niet zo bewust van, maar daar hebben jullie mij op gewezen. Het heeft ook indruk op mij gemaakt om te zien dat veel mensen hier heel anders naar die eigenschappen kijken. Dat probeer ik nu ook te doen, maar dat valt niet mee. Ik snap zelf niet waarom het zo diep zit.
Ik voel mij een heel slecht mens en een slechte moeder sinds ik dit aan mijzelf heb toegegeven. Wie stoort zich nu aan het karakter van haar bloedeigen kind? Ze trekt haar hele leven al veel meer naar mij toe dan naar mijn man, dus het is te hopen dat ze er nog niets van heeft gemerkt. Maar dan nog.
Dat je het probeert. Dat het werkt ook nog. Dat je hebt nagedacht en deze dingen wil zien.
Echt heel erg knap van je!! Het is het willen zien en willen veranderen dat belangrijk is. Juist omdat dat bij een eigen kind zo moeilijk en pijnlijk is willen veel ouders dat niet. Ze blijven dan doen alsof het of aan het kind ligt of er niets aan de hand is.
Jij wil het WEL zien. Super groot kado voor je dochter.
Mijn gok dat je geen super grote fan bent van psychologen
maar ik denk dat een paar gesprekken je heel veel verder kunnen helpen hierin.
Het is zoals het is
donderdag 6 april 2023 om 20:18
Ik denk dat je hiermee wel op de goede weg bent. Zou die kriegeligheid niet kunnen komen doordat je dit domweg niet gewend bent? Je gaat wat meer de diepte in en dat voelt nieuw / anders.Twijfelinde schreef: ↑06-04-2023 18:30Om hier nog op terug te komen:
Ja, inmiddels heb ik het een paar keer geprobeerd. Ik moet zeggen dat mijn dochter er wel goed op lijkt te reageren en inderdaad minder lang in haar emoties blijft hangen. Voor mij voelt het ontzettend gemaakt. Ik weet ook niet wat het is maar ik word er zelf gewoon kriegel van. Maar als het voor haar werkt...
Je zou kunnen observeren of je dochter misschien ook wat minder gaat ratelen: als ze het gevoel heeft dat je haar hoort en ziet, stil je een behoefte aan echt contact.
donderdag 6 april 2023 om 20:27
Eigenschappen en karakters zijn niet in beton gegoten, mensen zijn zo veranderlijk. Je bent begonnen met anders naar je dochter en jullie wisselwerking te kijken, dan ben je toch gewoon goed bezig? Ik zou stoppen met je heel slecht voelen als mens en moeder. Lijkt me niet nodig en niet nuttig. Is zo'n Oprah / Maya Angelou quote: je deed het met wat je wist, nu weet je meer en doe je anders.Twijfelinde schreef: ↑06-04-2023 18:30Ik voel mij een heel slecht mens en een slechte moeder sinds ik dit aan mijzelf heb toegegeven. Wie stoort zich nu aan het karakter van haar bloedeigen kind? Ze trekt haar hele leven al veel meer naar mij toe dan naar mijn man, dus het is te hopen dat ze er nog niets van heeft gemerkt. Maar dan nog.
anoniem_66fe539526f72 wijzigde dit bericht op 06-04-2023 20:29
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
9.65% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
