spijt van je baby

PS: en nog steeds vind ik het heerlijk om even zonder de kinderen te zijn. PP en ik gaan elk jaar 1 week met z´n 2en op vakantie. De eerste keer zeiden de mensen "je zal haar wel vreselijk missen!". Maar nee. :$ Het was gewoon genieten van even die verantwoordelijkheid niet hebben.

Ik ga nu nog 1 kind werpen (morgen ofzo ) en als die jongste (nummer 3 is dat) dan een jaar of 1.5-2 is dan gaan Cinman en Cin samen een weekje op het Arubaanse strand uitrusten ZONDERRRRRRRRRRRRRRR kinderen.



Mijn beloning. Ik kijk er nu al naar uit.

Silverstar en ook Biaha, als ik jullie verhaal lees dan hebben jullie een heftig begin met jullie baby! Ik heb dit met mijn eerste kindje ook gehad en dacht ook als ik om zes uur op de bank zat: waar ben ik aan begonnen! Maar het werd namate hij ouder werd steeds leuker en hij ging ook steeds beter slapen. Nu ik een tweede kindje heb snap ik waarom mensen baby's zo leuk vinden. Dit tweede kindje is zo anders ik wist echt niet dat dit mogelijk was. Ik geniet nu dus (op het slapen na) veel en veel meer. Het gaat echt heel veel leuker worden! groetjes.

quote: Oef reageerde



zo dat vind ik wel heftig hoor. Dat je echt spijt hebt.

Eigenlijk vind ik ook dat je dat echt niet mag zeggen.

Het is een taboe en ik vind dat het dat ook moet blijven.





ja,  laten we het vooral in de taboesfeer laten... Je moet al zoveel als vrouw, laten we vooral anno 1950 het beeld laten bestaan dat je als moedert niet de balen van je kind mag hebben, en het perfecte gezinnetje uit moet stralen!Hoe kan je nou zeggen dat iemand niet mag zeggen wat hij werkelijk voelt, en waarschijnlijk al schroom heeft om dat tegen iemand te zeggen?Ik snap dat niet hoor.

Ik vind dat alles wat betreft moederschap en die roze wolk die ik nog nooit heb gezien uit de taboe moet. Want we houden op deze manier allemaal in stand dat kinderen leuk zijn en niets minder dan dat. En soms is t gewoon ruk, en baal je van je kind. Ens oms keert dat gevoel gewoon van tijd tot tijd terug. Een ander heeft daar wellicht geen last van, of is wel een oermoeder, maar laten we de ander niet het zwijgen oplegggen zodat er een steeds grotere drempel komt om je ongenoegens te uiten, of je ware gevoel te laten spreken.

Sunlight hier wil ik toch nog wel even op reageren. Ik denk dat ik niet duidelijk heb uitgelegd wat ik bedoel.

Er is een groot verschil tussen af en toe de balen hebben van het feit dat je kindje veel huilt of dat je er wéér uit moet 'snachte en echt spijt hebben van je kind omdat hij 'je leven heeft verknald'.

Dat laatste is voor mij een taboe wat een taboe moet blijven.

Ik heb ook een zoon van 6 maanden en ik moet er ook zo'n 3x per nacht uit. En daar baal ik ook van en ik loop ook te schelden op de overloop als ik over een knuffel struikel die ik daar heb laten liggen.



Ik zal je een voorbeeld geven:

toen wij kwamen wonen in ons huis maakte ik kennis met de buurvrouw. dit is wat ze oa zei: ja we hebben een zoon, ja was niet gepland hoor.. ok is natuurlijk al vreemd.

Later in het jaar spreek je elkaar zo af en toe eens. Ik vroeg waar ze ging stappen als ze ging. Antwoord: je denkt toch niet dat ik nog kan gaan stappen. Dat kut-kind is iedere ochtend om 7 uur wakker hoor!. Enz enz enz. "Mijn opleiding heb ik niet afgemaakt, denk je dat dat kan als je een kind hebt"  Ze maakte er geen geheim van dat ze er heel erg spijt van had. Uiteindelijk zijn ze gescheiden. En geen van beide wilde het kind verzorgen. Kind moet heen en weer tussen ouders die er allebei niet op zitten te wachten.



Ik ben ervan overtuigd dat ze allebei, door hardop te zeggen dat ze er spijt van hadden, zich gemachtigd voelden om er ook naar te handelen.



Er is een situatie voorgekomen dat er een vechtpartij in huis was daar (bij papa). Jochie midden in de nacht huilend op de stoep, ik heb m maar in huis gehaald en zn moeder gebeld. Antwoord: 'oh bel zn oma maar hoor ik kom m nu niet halen"

Lang verhaal kort: ondertussen is de kinderbescherming ingeschakeld en gaat het kind bij zn opa en oma wonen.



Tuurlijk kan je echt spijt hebben maar dat geeft je nog niet het recht om dat overal maar te verkondigen en je kind de dupe te laten worden. Dat geeft je de verantwoordelijkheid om hulp te zoeken. Bij hulpverlening (familie of proffessioneel) mag je je eerlijk uiten. Maar verder wat mij betreft niet.



Hopelijk iets duidelijker zo wat ik bedoel.



Silverstar het is mij duidelijk dat jij niet in zo'n situatie verkeerd als ik hierboven heb beschreven.

mn verhaal was nog niet helemaal af maar mn zoon is wakker en ik moet weg dus ik heb t maar gepost. misschien kom ik later nog even terug

Biaha, kan je niet met je man regelen dat hij de morgens doet en jij de avond. Kan voor hem ook niet leuk zijn om iemand zo sjagerijnig te hebben. Dan zijn jullie allemaal happier!!

Oef, ben het met je eens dat je inderdaad voorzichtig moet zijn met het uiten van "spijt". Denk dat spijt ook vaak een moment opname is en dat er dan vaak ook meer aan de hand is. Wat erg voor dat jochie zeg.

Ik ben je naam kwijt over de suggestie om mijn man de ochtenden te laten doen. Maar helaas....mijn man moet of om 6 uur op om vroeg te beginnen of hij komt erg laat thuis 's avonds van een late dienst. En dan is het ook weer zo wat om hem om 6 uur op te laten staan als hij pas om 1 uur in bed ligt. Hij loopt vaak wel voor het speentje. Dat dan weer wel.

Daarbij houdt zoonlief het niet langer vol dan ongeveer half 7 's avonds. Dus veel avond is er niet met hem ( hij slaapt dan in 1 keer door, dus waar klaag ik over zou je denken)

En helaas is later naar bed niet de oplossing, want hoe laat hij ook gaat slapen 's avonds, het is altijd 6 uur. Zijn biologische klok werkt in ieder geval als een tierelier.;) Ik vrees trouwens ontzettend voor het moment dat de wintertijd ingaat. Hoe leg je dat uit aan een kind van dan 1 jaar?

Moet er nog even niet aan denken.......brrrrr

Pfoe, dat verhaal over dat jongetje is idd wel heel extreem. Als zoon uit logeren gaat krijg ik altijd last van mijn maag. Ik geniet wel van de vrijheid die we dan even hebben, maar ben ook dolblij als ik hem weer mag ophalen en ga dan ook weer met frisse moed ertegenaan.

Wat iemand al zei. Spijt is een momentopname. Op het moment zelf voelt het als spijt. Als je die gevoelens de hele dag hebt zou ik me toch achter mijn oren krabben. Dan gaat er iets niet helemaal goed.

Gelukkig is dat hier niet het geval. Alleen soms ergens tussen half 5 en 7 uur in de ochtend:D

Voor mij betekent spijt hebben van iets, dat je eigenlijk wilde dat het niet zo was, dat je iets niet hebt of juist wel, maw; dat je het anders zou willen. Wat iemand anders ook al zei: spijt hebben van de verkeerde spijkerbroek. Spijt hebben van je kind vind ik heel raar, er zijn heel veel verschillende manieren om geen kind te krijgen en het voorkomen van kinderen krijgen is zo makkelijk ten opzichte van krijgen van een kind.



Tegen mijn moeder is wel eens gezegd dat ze eigenlijk een jongen had moeten zijn in plaats van een meisje, daar heeft ze nog veel last van. Ondanks dat haar ouders veel van haar hielden. Soms hoef je dingen niet eens te zeggen, kinderen voelen dingen beter aan dan wij door hebben. (En ik ben zelf ook kind geweest hoor, haha)



'Anti-kind' vind ik ook raar, dan ben je dus 'anti-mens'. Misschien is het niet zozeer dat je kinderen niet leuk vindt maar er niet zo goed mee om weet te gaan?

Mbt de kindere van een ander had Daphne Deckers laatst een leuke uitspraak opgeschreven (die overigens niet van haarzelf was);

Kinderen zijn als scheten. Die van jezelf zijn nog net te harden, maar die van een ander zijn niet om uit te houden. Of in ieder geval iets in die strekking.

Ik moest er in eder geval wel om lachen.



Ik moet zeggen dat ik diverse vrienden van mijn ouders wel heb horen zeggen dat als ze hun leven opnieuw zouden mogen doen, ze niet meer voor kinderen zouden kiezen. En soms zaten die kinderen op hoorafstand :o

Nu is dat natuurlijk wel een generatie waarvan de meeste vrouwen en mannen niet echt een keuze hadden, het kwam zoals het kwam, maar dan nog.....

Ik vind het voorbeeld van dat jongetjes schrijnend. Maar hier is geen sprake van louter spijt van de beslissing een kind te nemen, maar van verwaarlozing. Das in mijn optiek heel iets anders. Je kunt spijt hebben van je beslissing een kind te nemen en toch gewoon het kind liefde geven en je verantwoordelijkheden nemen. Dan komt het kind niets te kort, immers je houdt wel van je kind.



En wat betreft het taboe: ik denk dat er een verschil zit in het vertellen tegen een volwassene, of tegen je eigen kind. Natuurlijk zal je je, mits je je verantwoording neemt, je kind nooit vertellen dat je eigenlijk spijt hebt. Maar een volwassene eerlijk opbiechten dat je spijt hebt, en het daarmee uit de holadiee het is allemaal zo eeeenig, sfeer halen, juich ik toe.

Eens dat spijt niet in de taboesfeer moet blijven. Het lijkt me erg eenzaam om niet over zulke gevoelens te kunnen en mogen praten. Natuurlijk niet tegen je kind.



Mijn verhaal is er ook een van niet echt rammelende eierstokken, maar de steeds harder tikkende biologische klok.

Ik was er nooit zo uit of ik wel of geen kinderen wilde. Vond kleine kinderen van anderen meestal niet leuk, ik had meer met wat oudere kinderen en tieners (begeleidde die o.a. op de ponyclub).

Toen ik 34 was en inmiddels serieus was met mijn huidige man (ik ben nu 39), begon het in die zin te kriebelen dat ik niet meer zoveel tijd over had. Ik heb toen best een moeilijke tijd gehad, was vooral onbewust erg boos op vanalles en nog wat. Reed er iemand veel te hard? Woedend was ik, want stel dat ik een kind had en dat zou daar gelopen hebben? Vervuiling? Waarom gebeurde daar niet méér tegen, voor de mensen van de toekomst moet de aarde toch ook nog leefbaar zijn? Enzovoort.

Toen de kluwen in mijn hoofd te verwarrend werd, ben ik ervoor gaan zitten en heb alles dat ik kon bedenken dat maar betrekking had op kinderen krijgen en hebben, in de pc gezet. Kopjes gemaakt en mijn gedachten de vrije loop gelaten 'op papier'. Dat ging van onderwerpen als 'zwanger worden' tot 'andere mensen' tot 'financiën' tot 'als kindje niet gezond is' enzovoort, enzovoort. Het werd een document van ruim 7 pagina's.

Dat was zo'n opluchting, want al was het geen afgetekend 'nee' of 'ja', het was uit mijn hoofd en in die pc op een rij. En de wijzer sloeg verder door naar 'ja' dan naar 'nee'.

Volgende vraag: wanneer dan? Het beste was zo snel mogelijk, want ik liep een vrij grote kans dat het niet meteen zou gaan lukken. Op mijn 25e werd ik ongepland zwanger en dat bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. De moeilijke keus werd mij toen dus bespaard, maar ik liep wel de kans het nog eens te krijgen.

Meteen zwanger proberen te raken was toch geen optie, want mijn vriend moest een maand later voor bijna 4 maanden naar het buitenland. Het leek mij niets die eerste maanden dan alleen te moeten doorbrengen, met die kans op een buitenbaarmoederljike zwangerschap en natuurlijk de toch al vrij grote 'gewone' kans op een miskraam.

Een jaar later, dat zou het beste zijn, zo had ik bedacht.

Maar toen kwam mijn vriend heel onverwacht al na 2 maanden terug! Omdat hij er toch niet was, had ik de kalender niet bijgehouden (ik was niet aan de pil en had geen spiraaltje ofzo). Ik dacht dat ik al wel geovuleerd had, en we vrijden onbeschermd toen hij op 5 december dan op de stoep stond.

Twee dagen voor kerst werd ik misselijk in een parkeergarage van de benzinelucht. En had ik eigenlijk al niet een dag of drie ofzo geleden ongesteld moeten worden? Hm... het was koopzondag en we kochten een test. Thuis meteen gedaan en hartstikke positief. Hier moesten we toch echt even van bijkomen, maar wat waren we blij! Echt superspannend vonden we het. En wat geweldig dat ik die keuze dus toch niet écht bewust had hoeven maken...

's Avonds hadden we een pre-kerst diner met bijna al onze vrienden. Eén vriendin zag iets aan mij en raadde het meteen, toen we even samen in de gang waren.

Twee dagen later hebben we het mijn ouders verteld, want die avond zouden we met familie kerstavond vieren en het zou meteen opvallen als ik niet rookte en niet dronk. Beetje lullig om dan en plein publique mijn ouders te moeten inlichten.

Ik had verwacht dat mijn moeder het niet zo leuk zou vinden. Zij is ook helemaal niet zo kind-minded en heeft mij vaak gewaarschuwd vooral goed na te denken over de vraag of ik wel aan kinderen zou beginnen.

Maar ze was ontroerd! En toen onze zoon eind augustus 's nachts geboren werd, stonden mijn ouders binnen het uur al aan ons bed. Vooral mijn moeder is totaal en vol overgave verliefd op mijn kinderen. Meervoud ja, want 10 maanden na de geboorte van de oudste raakte ik zwanger van de tweede.

Dat is voor mij altijd duidelijk geweest: als ik aan één zou beginnen, zou er ook een tweede komen. Vraag me niet waarom, dat zegt mijn gevoel.

Toch waren er ook bij de tweede weer die twijfels. De toekomst, 'deze wereld', het milieu, de zorgen. En: wanneer dan die tweede?

Na een avondje voetbal kijken in de kroeg waren mijn man en ik een beetje aangeschoten. Het waren mijn vruchtbare dagen en in een opwelling stelde ik voor het gewoon te doen. Het was één vrijpartij en het was raak.

Dus wederom niet het bewust 'eraan gaan beginnen' en elke maand weer die hoop en spanning enzo. Heel fijn, zeker voor zo'n twijfelkont als ik.



En dan nu, nu zijn de jongens drie en twee jaar oud.

De afgelopen jaren heb ik zeker niet makkelijk gevonden. Dat wil zeggen, toen alleen de oudste er nog maar was, was het allemaal heel prima te doen. We konden de zorg makkelijk verdelen en als hij 's nachts wakker was, sliep ik de volgende ochtend lekker met 'm uit.

Met twee kinderen is dat een stuk lastiger allemaal. Bovendien slaapt onze jongste nog steeds bijna nooit door. We hebben onze draai daar wel in gevonden hoor, maar soms... vooral tot een dik half jaar geleden, toen was hij meerdere malen per nacht wakker en ik kón niet meer van vermoeidheid.

Toen de jongste begon te kruipen, kwam hij in het territorium van de oudste en dat was de lastigste periode totnutoe, vind ik.

Nu ze allebei goed mobiel zijn en niet meer elke seconde in het zicht hoeven te zijn, en de jongste ook al vrij goed kan praten, vind ik het een stuk prettiger allemaal. En vaak zelfs LEUK.



Toch ben ook ik niet die oer-moeder. Verre van. Ik vind het vaak vervelend om urenlang alleen met mijn kinderen te zijn. Ik heb volwassen praat nodig. Maar nu kunnen ze zelfstandiger spelen en kan ik ook eens een tijdschrift pakken terwijl zij lekker door de tuin rennen, of even aan de pc zitten.

Daarnaast hebben wij mijn ouders om de hoek wonen en die passen een dag per week op. En verder nog vaak een paar uurtjes als dat zo uitkomt. Ook kunnen de jongens daar regelmatig logeren en hebben wij ook eens een goede nacht en privacy.

Mijn schoonmoeder woont verder weg, maar die komt vaak een paar dagen logeren en neemt dan veel zorg uit handen.

Ik vind dat allemaal echt geweldig, zonder hen zou ik het supersuperzwaar vinden.

Verder hebben we twee dagen kinderdagverblijfplaatsen. Met de toeslagen via de belastingdienst per januari van dit jaar kost dat geen drol meer. Ideaal. Maar... mijn jongens vinden het daar niet echt heel leuk dus breng ik ze meestal pas laat en schiet de ochtend er bij in om te kunnen werken. Nouja, so be it dan even voorlopig.



Spijt? Het is niet mogelijk de kinderen 'weg te denken', ik kan me geen voorstelling maken van hoe het leven zonder hen nu geweest zou zijn.

Maar ik vind het wel vaak balen dat ik mijn eigen gang niet meer de hele dag door kan gaan, want daar ben ik zeer op gesteld.

En als ze ziek zijn en mijn man zit in het buitenland, dan kun je me opvegen. Dan denk ik weleens 'waarom toch, wat bezielde me?'

Vergeet ook niet de psychische kant. Ik ben best een doemdenker en kan soms wakker liggen van de narigheid die mijn kinderen nog in hun leven zouden kunnen tegenkomen. En dat ik zelf dood zou kunnen gaan... enfin, gedachten waar je bijna gek van wordt.



Ik ben blij met mijn kinderen en soms niet blij, maar ik hou altijd van ze en vind ze geweldig. Ik ben supertrots.



Sorry, lang verhaal en ik heb het al vaker op dit forum opgeschreven ook. Maar wie het niet lezen wil, sla gerust over!

xx lisa.

Ik hoop ook niet dat ik zo over kom, dat ik er makkelijk over denk. Ik heb mijn medicijngebruik moeten stoppen, en sta streng onder controle bij specialisten, dus het is geen bevlieging van me ofzo, om "even" zwanger te worden. Ik ben alleen zo bang dat ik er een potje van zou maken, omdat ik dat moederinstict misschien mis, of dat ik het mijn kind kwalijk zou nemen als ik iets niet meer kan doen ofzo, maar aan de andere kant, als een van mijn hondjes ziek is, kan de rest van de wereld mij ook gestolen worden, en zou ik wat dan ook afzeggen, zonder dat het me boeit op dat moment. Dan gaat mijn hondje voor.. Dus ik denk dat dat met je eigen kind alleen maar sterker wordt.

Beruska, als ik dit zo lees denk ik dat je heel goed in staat bent om (onvoorwaardelijk) lief te hebben. Ik denk dat dat je al een heel eind helpt in je moeder-zijn, want van daaruit heb je alles over voor je kind en kun je meer dan je ooit zou vermoeden.

Ik heb/ had dat precies hetzelfde bij m'n hond en m'n paard, maar geloof me, voor je kind ga je helemaal door het vuur.



Als je een kind hebt, leef je je leven ook zoals het komt.Tenminste, zo ervaar ik het. Op den duur worden dan de dingen die je NIET meer kunt ook een soort vanzelfsprekendheid, waar je je bij neerlegt. Je levert in, maar krijgt ook heel veel (onbetaalbaars) terug.

Ik ben supertrots en dankbaar dat ik moeder ben/heb mogen worden.

Neemt niet weg dat je af en toe je momenten hebt dat je eventjes zou willen dat je kon doen en laten wat je wilde....