Spijt van kind ?

Lieve Merve, wat fijn om te lezen dat je iig door bent naar een 2e gesprek. Ik duim voor je dat je er een leuk gevoel aan overhoudt en bedenk je altijd dat later later is en je wel dealt met later als dat komt. Of niet komt. Geen zorgen maken voor de dag van morgen, hoewel zo makkelijk uitgesproken en zoveel lastiger gedaan.

Jouw schuldgevoel zit je ernstig in de weg. Ik zou willen dat ik het kon wegnemen. Ik hoop dat je jezelf iig voor kunt houden dat werken voor de meeste mensen gewoon erbij hoort en dat er niks ergs is aan je kind te laten zien dat jij een normale vrouw bent die deelneemt aan het normale leven en dat dat meer is dan alleen moederen. Net zoals zijn vader meer is dan alleen een papa, maar ook een collega. Plus alle andere rollen die jullie en praktisch alle mensen vervullen. Van collega's, tot partners, tot familieleden, tot buren. Het zijn allemaal rollen die bestaan náást het ouderschap en je zou geen compleet mens zijn als je vanaf nu alleen maar de rol van moeder zou mogen hebben.

Ik duim voor een fijn 2e gesprek. Al is het maar om even je gedachten te verzetten en weer het gevoel te hebben dat er deurtjes opengaan.

Lees al een hele tijd mee, wat fijn om te lezen dat je zulke stappen zet. Ik wilde in elk geval even tegen je zeggen dat ik vind dat je het echt heel goed doet hoor! Zo’n postnatale depressie is niet niks, maar kun je echt helemaal niks aan doen. Je doet alles wat je kan om het beter te maken, en dan solliciteer je ook nog.

En de liefde voor je zoon komt hier ook duidelijk over. Ondanks je twijfels, moeite en alles wat je deelt, is dat echt heel duidelijk. Als wij dat als volslagen vreemden al kunnen merken aan de andere kant van een beeldscherm, dan voelt je kind dat zelf ook hoor. Maak je daar maar geen zorgen over (ok, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik).

Fijn dat je een goed gesprek gehad hebt, probeer de zorgen voor later te bewaren. Ik kan wel zeggen dat nee, je je zoon niks ‘aandoet’ of hem traumatiseert. Mijn kind heeft vanaf 4 maanden 4 dagen per week op de opvang gezeten, en nu nog (ze zit al jaren op school) gaat ze meteen met de leidsters kletsen als ze die een keer tegenkomt in het dorp of zo. Hun wereld wordt een beetje groter (en ja, het is best gek als je na al die maanden samen ineens niet meer exact weet wat je kind gedaan heeft op een dag, maar dat went echt heel snel, en ze hebben tegenwoordig allemaal apps voor info en zo). Hij vergeet je heus niet. En gezien hoe jij schrijft over weer aan het werk zijn, zou hij er wel eens een veel minder gespannen moeder voor terug kunnen krijgen. Fijn voor jullie allebei.

Jammer dat je geen herkenning vindt in je omgeving, of in elk geval begrip. In sommige culturen is het inderdaad nogal not done om mentale klachten te benoemen. Wat natuurlijk onzin is, want ook daar zijn ze er net zo goed. Je schreef dat je eerder altijd gewerkt had, misschien heb je daar nog vrienden/contacten van die wat meer open staan voor dergelijke gesprekken? Zoals je hier al leest zijn er hier genoeg mensen die het ook zo meegemaakt hebben. Ik zelf heb het niet zo ervaren, maar genoeg ervaring met andere mentale klachten om echt wel te begrijpen wat je bedoelt. En te weten dat het geen aanstellerij is, je je echt rot kunt voelen, en je keihard aan het werk bent om het beter te maken. Als een vriendin van me jouw verhaal zou vertellen, zou ik dat echt niet wegwuiven met ‘ach ja, het is even wennen’. Dus iemand hoeft het niet zelf precies zo meegemaakt te hebben om je te kunnen steunen.

Merve94 schreef: ↑

28-07-2025 18:11

Over de baan zelf wel. Helaas minder zelfvertrouwen.

Er spoken 1001 dingen in mijn hoofd..

Gaat mijn zoontje er last van hebben?
Doe ik hem tekort?
Ben İk egoïstisch?
Ga ik het wel aankunnen?
Stel dat ik start en het toch te veel is, moet ik mij dan ziekmelden?
Doe ik mijn team dan tekort?
..

Tweede gesprek! Super. Het zou zomaar kunnen dat je ervan opknapt als je weer aan het werk gaat. Dat is niet slecht voor je zoontje, echt niet.

Mijn moeder vertelde dat ze ook knettergek werd van alleen maar thuis zitten. Na een jaar vloog ze tegen de muren op en ging ze weer aan het werk. (Eind jaren '60.) Zij kreeg mentaal zeker klachten van het fulltime thuis zitten. Het is echt niet vreemd dat je dat niet trekt en je bent echt niet de enige. Hele volksstammen ouders hebben een (fulltime) baan. En hele volksstammen kinderen worden groot zonder trauma daarover.

Je gaat dit gewoon redden, en deal met problemen als je er tegenaan loopt. Je zoontje heeft ook nog een vader he. Stap voor stap, zou ik zeggen. Dus eerst die baan.

Wat goed, wat fijn. Dat kunnen we natuurlijk alleen maar hopen dat je je een beetje gesteund voelt. Het kan zó eenzaam zijn als je hier alleen door moet worstelen en dat schuldgevoel is zo naar. Dat gun je niemand.
Blijf maar lekker van je afpraten. Wanneer heb je je 2e gesprek (als je dat wilt delen hoor)? En heb je al een kinderopvang in gedachten waar je zoontje naartoe kan? Hebben ze plek? Sta je ingeschreven?

Wat goed, Merve! Ik hoop dat het je wat gaat helpen door je minder opgesloten te voelen in de situatie.

Je bent goed bezig, zeg. Het zou zomaar kunnen zijn dat even je gedachten op andere dingen zoals je nieuwe job, het steeds beter gaat. En voel je niet schuldig. De meeste ouders werken. Daar is niets mis mee.

Dat klinkt echt heel goed Merve! Ik duim voor je dat het inderdaad iets wordt. Het zal je ongetwijfeld goed doen.
Ik werd ook knettergek hoor van 24/7 baby. En zo zijn er heel veel mensen.

Merve, je bent echt supergoed bezig. Volgens mij werk je keihard en ik kan me voorstellen dat het zwaar is, maar hou vol. Betere dagen komen eraan, echt waar. Ik duim voor je!