Spijt van kind ?

Merve94 schreef: ↑

21-07-2025 12:25

Pff hele dikke knuffel

Had jij ook een schuldgevoel als iemand even ging oppassen? Nu heb ik dat als ik hem even voor een paar uurtjes laat echt angstig ben en totaal niet kan genieten.

Nee dat had ik eigenlijk niet, ik had juist dat ik wilde dat dat moment veel langer duurde, ik kon dan eindelijk weer eventjes genieten van de rust!
En wat anderen ook benoemen, schuldig voelen hoeft echt niet, de gene die oppassen vinden het waarschijnlijk juist heel leuk, neem dat moment echt om aan jezelf te denken.

Ik kom helaas uit Limburg, anders had ik het heel gezellig gevonden!

Op een bepaalde manier zou ik willen zeggen, wat fijn dat je voelt dat je zoveel van hem houdt. Ook al is dat voor jou juist de voeding van je schuldgevoel, want je bent bang ALLES fout te doen. Zie dit -helaas- als onderdeel van je depressie. Door jouw mentale functioneren mis je nu elke vorm van relativeren. Iets wat je keihard nodig hebt om je niet doorlopend slecht te voelen. Jouw mentale functioneren moet daarom prioriteit hebben. Gesprekken, medicatie, you name it.

Ik voelde me ook schuldig. Maar ook heel boos en gefrustreerd. Ik voelde eigenlijk alleen maar liefde in de nacht als mijn kind sliep en boosheid en frustratie en onmacht naar achteren verdwenen en ik naar mijn zoete slapende baby keek en me alleen dan kon bedenken hoe klein en machteloos mijn kindje was. Als ik in bed lag en lag te malen en piekeren.

Overdag moest ik mezelf juist bedwingen om niet boos en geïrriteerd af te reageren. Ik was zó gefrustreerd bij de oudste. Waarom wilde hij niet meewerken? Waarom deed hij zoals hij deed, terwijl ik mijn stinkende best deed en alles uit de kast trok om het beste te doen. Ik voelde me onbegrepen, tegengewerkt, oververmoeid, waardeloos, niet lief genoeg en kortom een slechte moeder, want ik haatte er eigenlijk alles aan. Dit gevoel begon pas langzaam af te nemen na een jaar en toen kwamen er kleine momentjes van genieten bij.

En zo slecht als ik me kon voelen over dat ik er niks leuks aan vond en spijt had als haren op mijn kop, zo slechte moeder me dat nóg meer deed voelen. Want een liefhebbende moeder voelt zich niet zo. Dan was ik dus wel een hele slechte moeder. En verlangen om mijn kind zo snel mogelijk op te halen als mijn kind bij de opvang was? Nee, tegenovergesteld. Ik keek er enorm tegenop op mijn kind op te halen, want dat betekende dat ik weer op mijn tenen verder moest. Maar dat denken en voelen deed me ook weer slecht voelen, want zo denkt een liefhebbende moeder niet. Terwijl ik écht -naast die storm van emoties - óók heel veel van mijn kindje hield. Ik wou alleen dat ik niet de moeder hoefde te zijn.

Vergeef jezelf voor wat je voelt to. Als jij met je verstand wéét dat je kind de liefde, veiligheid en zorg krijgt die het nodig heeft, besef je dan dat je een vrouw bent die nu vooral erg worstelt. Probeer een beetje compassie voor jezelf op te brengen. Jank een potje, baal een paar uur en weet dat de maanden die voor je liggen jou steeds beter in staat stellen om hiermee om te kunnen gaan. En blijf de lijnen naar hulp en afstemming medicatie goed benutten. En als je twijfelt aan of je jezelf goed in de hand hebt qua veiligheid, spreek je uit. Ik was hier nl. op sommige momenten echt bang voor en heb daar ook ondersteuning bij gezocht en gelukkig gekregen. Dit is voor veel vrouwen een taboe, maar vind het wel belangrijk dat dit benoemd wordt.

Geen enkele moeder doet alles perfect. We voelen ons allemaal bij vlagen niet goed genoeg en schuldig. Jij hebt daarbovenop nog eens een depressie. Dat maakt het extra zwaar. Probeer lief te zijn voor jezelf. Krijg je genoeg hulp op het mentale vlak? Probeer het niet allemaal zelf te doen hoor! Je mag echt (meer) hulp vragen!’

Merve94 schreef: ↑

23-07-2025 17:58

Helaas lijkt het alsof ik gewoon elke keer terug bij af ben.

Vooral omdat ik voor mijn gevoel echt al veel hulp regel en alsnog steeds weer terugval maakt mij onzeker.

- İk heb gesprekken bij de Ggz (1x per week)

- İk ga naar de buurtpunt waar ik 1x per week samenkom met andere mamma’s en baby’s

- Er komt iemand langs van de Ggd

- İk slik medicatie

- İk heb zelf een life coach geregeld ( die helpt mij dan over ik met mijn leven wil verder)

solliciteren- elke dag zonder baby even weg en dan geeft ze ook opdrachten bijv zoals lees vandaag even een boek of ga alleen wandelen- of ga alleen met de baby koffie halen- ga vandaag met het ov ( soort hulp om met praktische dingen om te gaan)

Het heeft mij geholpen om te door te gaan met het dagelijkse leven met baby.

İk durfde eerst veel dingen niet en de opdrachten hebben mij stap voor stap geholpen.

Helaas val ik wel elke keer terug..

En dan kom ik weer in die vicieuze cirkel.

Dan denk ik je probeert zo veel maar uiteindelijk ben je weer ongelukkig.. houdt het ooit op..

Het is super knap wat je allemaal onderneemt! Doe je super goed Ik hoop voor je dat je kan leren om je minder schuldig te voelen als je tijd voor jezelf neemt. Want juist dat is (ook) heel belangrijk voor je mentale gezondheid. Ik vond de babytijd vaak ook best zwaar en eenzaam. En ik had geen depressie. Hoe helpt jou man je inmiddels? Kan je in het weekend baby een paar uurtjes bij hem laten en even iets voor jezelf doen bijvoorbeeld?

To, heb je voorbeelden in je leven van vrouwen wier leven niet (alleen) om de kinderen draait of die het geen probleem vinden om te zeggen dat ze soms balen, kinderen achter het behang kunnen plakken, er niks aan vinden etc?

Het kan helpen als je weet dat je niks hebt om je schuldig over te voelen en dat beeld krijg je mee als je omringt bent door mensen die het moederschap niet hypen. Als jij in een bubbel leeft waarbij vrouwen over niks anders meer kunnen praten dan hun wondertjes en uitstralen dat het moederschap het meest geweldige is wat je als vrouw kan overkomen, dan kun je je heel eenzaam voelen. En slecht. En schuldig.

Tuurlijk, die vrouwen bestaan ongetwijfeld. Maar er zijn net zoveel vrouwen te vinden die het bij tijd en wijle maar mwoah mwoah vinden en gruwelijk blij zijn als de kinderen even ergens anders zijn en zij even niet in moederstand hoeven staan.
En hoe meer jij beseft dat dit hele normale gevoelens zijn die niks te maken hebben met liefde voor je kind, hoe makkelijker het voor jou wordt om je niet schuldig te hoeven voelen. Dat schuldgevoel is killing. Ik hoop dat je je oren goed te luisteren legt naar vrouwen die hier luchtig en zonder gene of schuld over praten. En niet alleen praten, maar ook zonder schuld me time nemen als dat lukt.

Ik denk dat een groot verschil in beleving tussen mannen en vrouwen zit in schuldgevoel. Mannen kunnen er doorgaans luchtiger in staan, omdat ze zich niet zo continue schuldig voelen. Als een man iets doet voor of met zijn kind, geeft hij zichzelf een klopje op de schouder. Hé man, goeie papa.
Als een vrouw iets doet voor en of met haar kind, zingt dat stemmetje in haar hoofd dat ze méér had moeten doen, dat het niet genoeg of goed was.

Natuurlijk is dat geen wet en denkt niet iedere vader of moeder zo. Maar ik denk dat gemiddeld genomen vrouwen zichzelf naar beneden praten op het ouderschap en zich sneller slecht voelen en niet voldoen en dat met dezelfde uitkomst een man zichzelf gemiddeld genomen een geweldige pa vindt. Die beleving van exact dezelfde uitkomst, maakt een wereld van verschil in hoe licht of zwaar het ouderschap is. Plus dat je er nog een berg ontzwangerhormonen bij hebt dat niet helpt.

Probeer met je hulpverlener echt te werken aan die mindset, aan het lichter nemen, aan het relativeren, aan het je schouders proberen op te trekken en denken 'volgende keer beter'. Ik heb daar tijdens mijn behandeling heel hard aan gewerkt en het heeft echt geholpen een betere moeder te zijn en uberhaupt een leuker leven te leven.

NomenNesci0 schreef: ↑

24-07-2025 12:37

To, heb je voorbeelden in je leven van vrouwen wier leven niet (alleen) om de kinderen draait of die het geen probleem vinden om te zeggen dat ze soms balen, kinderen achter het behang kunnen plakken, er niks aan vinden etc?

Het kan helpen als je weet dat je niks hebt om je schuldig over te voelen en dat beeld krijg je mee als je omringt bent door mensen die het moederschap niet hypen. Als jij in een bubbel leeft waarbij vrouwen over niks anders meer kunnen praten dan hun wondertjes en uitstralen dat het moederschap het meest geweldige is wat je als vrouw kan overkomen, dan kun je je heel eenzaam voelen. En slecht. En schuldig.

Tuurlijk, die vrouwen bestaan ongetwijfeld. Maar er zijn net zoveel vrouwen te vinden die het bij tijd en wijle maar mwoah mwoah vinden en gruwelijk blij zijn als de kinderen even ergens anders zijn en zij even niet in moederstand hoeven staan.
En hoe meer jij beseft dat dit hele normale gevoelens zijn die niks te maken hebben met liefde voor je kind, hoe makkelijker het voor jou wordt om je niet schuldig te hoeven voelen. Dat schuldgevoel is killing. Ik hoop dat je je oren goed te luisteren legt naar vrouwen die hier luchtig en zonder gene of schuld over praten. En niet alleen praten, maar ook zonder schuld me time nemen als dat lukt.

Ik denk dat een groot verschil in beleving tussen mannen en vrouwen zit in schuldgevoel. Mannen kunnen er doorgaans luchtiger in staan, omdat ze zich niet zo continue schuldig voelen. Als een man iets doet voor of met zijn kind, geeft hij zichzelf een klopje op de schouder. Hé man, goeie papa.
Als een vrouw iets doet voor en of met haar kind, zingt dat stemmetje in haar hoofd dat ze méér had moeten doen, dat het niet genoeg of goed was.

Natuurlijk is dat geen wet en denkt niet iedere vader of moeder zo. Maar ik denk dat gemiddeld genomen vrouwen zichzelf naar beneden praten op het ouderschap en zich sneller slecht voelen en niet voldoen en dat met dezelfde uitkomst een man zichzelf gemiddeld genomen een geweldige pa vindt. Die beleving van exact dezelfde uitkomst, maakt een wereld van verschil in hoe licht of zwaar het ouderschap is. Plus dat je er nog een berg ontzwangerhormonen bij hebt dat niet helpt.

Probeer met je hulpverlener echt te werken aan die mindset, aan het lichter nemen, aan het relativeren, aan het je schouders proberen op te trekken en denken 'volgende keer beter'. Ik heb daar tijdens mijn behandeling heel hard aan gewerkt en het heeft echt geholpen een betere moeder te zijn en uberhaupt een leuker leven te leven.

Misschien kunnen we bij ons zelf beginnen.
Ik moet deze week nog werken en heb daarna 3 weken vrij. Dat betekent 3 weken fulltime met de kinderen (3 stuks van 7,3,9 maanden), en daar kijk ik best tegen op. Ik heb m’n werk nodig om op te laden, en iets voor mezelf te doen wat ik leuk vind.

Ik heb mijn middelste sinds een maand 2 ochtenden naar de peuter gedaan, om even tijd voor mezelf te hebben. De baby slaapt dan vaak, en ik vind het heerlijk dat momentje alleen.

Ik sport 4 avonden per week, en kan daar soms ‘s ochtends al naar uit kijken als de kinderen weer eens lopen te ruziën, schreeuwen, of slecht luisteren.

En ik voel me er geen moment schuldig over. Ik kan namelijk alleen een goede moeder zijn op het moment dat ik mezelf ook goed voel.

Voor mij zijn dit geen schokkende uitspraken Assiral. In mijn omgeving zitten gelukkig geen vrouwen die het moederschap hypen en ook gewoon durven zeggen dat ze er tegenop zien om met hun kind(eren) de vakantie te moeten overbruggen.

Ik ben zelf niet van Turkse komaf Merve, dus kan over het cultuurverschil en de oplossing weinig zeggen. Maar het is natuurlijk een feit dat er écht wel voldoende Turkse vrouwen zijn die hetzelfde voelen en zich herkennen in die somberheid en zwaarte. Je bent wat dat betreft ook een beetje taboe doorbrekend bezig. Misschien dat er over een paar jaar wel een nichtje van jou of een ander moeder met turkse achtergrond die jij kent, naar je toe stapt en je vraagt of ze met jou haar gevoel mag delen, omdat ze niemand anders kent die het zwaar vond. Waarschijnlijk voorzichtig haar woorden wegend.

Is er niemand met jouw achtergrond waar je denkt dat je redelijk veilig eea zou kunnen uitspreken? Genoeg mensen wereldwijd die natuurlijk wel eens botsen met de beperkingen van hun eigen culturele opvattingen. Misschien zijn ze minder zichtbaar, maar ze zijn er natuurlijk wel! Kan me voorstellen dat het wel fijn is om die combinatie van herkenning te vinden, zowel qua achtergrond als qua beleving.

Merve94 schreef: ↑

24-07-2025 13:22

Ja gelukkig past hij wel op en nu hij ziet hoe veel moeite ik doe lijkt hij me meer te steunen.

Hij zegt ook ga bijv. Sporten of iets voor jezelf doen wekelijks.

De nachten doen we eigenlijk vooral samen nu.

Als tussenoplossing heb ik dat hij 2x in de week echt goed kan uitslapen. Dan ga ik met de baby even naar mijn schoonzus of ouders een paar uurtjes.

Goede stappen. Maar een vader past niet op he, die zorgt gewoon voor zijn kind net als een moeder dat doet. Zet uit je hoofd dat hij oppast.

Kan jij ook 1 of 2x per week uitslapen? Doe je ook daadwerkelijk iets voor jezelf doen?

Wat goed dat je een sollicitatiegesprek hebt! Je kindje gaat echt geen trauma oplopen als je gaat werken. Heel veel kindjes hebben moeders en vaders die werken.

Mijn kindje is bijv met vier maanden 3 dagen per week naar de opvang gegaan. Natuurlijk moest hij daar even aan wennen, maar je biedt je kind ook een nieuwe omgeving met nieuwe ervaringen.

Ik voelde me zelf weer een stuk fijner toen ik weer aan het werk ging, ondanks het slaaptekort etc. Ik hoop heel erg dat het voor jou ook iets goeds gaat doen

@TO: ik heb dit topic een beetje doorgelezen en ik heb heel erg met je te doen! Ik herken een klein beetje van wat je schrijft, maar het was minder intens bij mij, en achteraf lijkt het allemaal ook wel mee te vallen. Maar als je er middenin zit dan kan het heel erg overheersen en heel erg zwaar zijn. Supergoed dat je een sollicitatiegesprek hebt! Ik was zelf heel blij om weer aan het werk te gaan. Ons zoontje bleek het eigenlijk direct heel goed te doen op de opvang, zo goed dat we hem een extra dag lieten gaan op mijn vrije dag. Mijn zoontje was (en is nu met 1,5 nog steeds) een baby die heel snel huilde en heel snel gefrustreerd raakte (zodra hij kon kruipen was het huilen en brullen omdat hij nog niet kon lopen). Door het werken en die dag voor mezelf (die ik meestal wel gebruik om dingen in huis te doen) merkte ik dat ik er veeel beter mee om kon gaan. Mijn zoontje sliep vreselijk slecht (soms echt nachten lang moeten wiegen, soms sliep hij alleen maar in de draagdoek of de maxicosi), maar op de opvang waar hij met andere kindjes samen sliep leerde hij goed slapen en de dutjes begonnen opeens thuis ook goed te gaan in bed. Met 9 maand werd hij nog 2-3 keer per nacht wakker en met 10,5 maand sliep hij opeens de hele nacht door. Dus dat kan ook echt opeens veranderen!
Wat hier heel erg heeft geholpen is dat mijn vriend en ik echt tegen elkaar konden zeggen dat we het af en toe echt heel erg k*t vinden. Gewoon accepteren dat niet alle momenten leuk zijn en dat er momenten zijn dat je het allemaal even heel erg stom vindt maakt je geen slechte moeder hoor! Mijn vriend schreeuwde soms in een kussen als ons zoontje weer bleef huilen. Dat hielp voor hem. Voor mij hielp het om af en toe even een blokje om te lopen en mijn favoriete muziek te luisteren.
En ook: ja, een kind heeft zijn/haar moeder nodig, maar andere mensen kunnen ook heel goed een plek hebben in zijn/haar leven. Er is soms een beetje een tendens om te denken dat een kind 24/7 bij de moeder moet zijn. De leidsters op onze opvang zijn echt geweldig en geven heel veel liefde aan de kindjes. Ze droegen mijn zoontje in de draagzak en mijn zoontje geeft ze nu knuffels en kusjes, hij heeft inmiddels een paar beste vriendjes op de opvang en ze doen heel vaak heel leuke activiteiten die we thuis toch niet zo snel zouden doen. Heerlijk toch, ik voel me er niet schuldig om.

It takes a village to raise a child.

Niet alleen een moeder. Maar een vader, een opa, een oma, een buurman, een tante, een goede vriend, een leraar, een vriendin, een nichtje, een broer. Als jij jouw kind de kans geeft een goede band op te bouwen met andere mensen, dan geef je je kind heel veel mee in het leven. Het is een ontzettend fijn gevoel als je je gedragen weet door een netwerk van mensen om je heen. En door hem met anderen kennis te laten maken, te merken dat ze lief voor hem zijn, dat ze grapjes maken, dat ze zorgen, leert je kind dat het voor zijn behoeften op een heleboel meer mensen mag leunen. Ik denk dat je hem hierin alleen maar veel zelfvertrouwen geeft.

En jullie als ouders zijn de kritische mensen die bewaken dat de mensen in zijn leven veilige mensen zijn. Durf op jezelf te vertrouwen dat je je kindje ook kan leren vertrouwen op anderen. Je maakt niet alleen zijn wereld, maar ook jouw wereld een stuk groter.

NomenNesci0 schreef: ↑

25-07-2025 20:48

It takes a village to raise a child....

Mooi gezegd!

Leuk, een sollicitatiegesprek!

Ik heb altijd gewerkt. Op een dag moest mijn oudste huilen. "Wil je ALSJEBLIEFT vanmiddag thuis zijn met mij?" Hij was een jaar of 7 denk ik. Mijn hart brak. Ik gooide alles om en stond om 15u bij het hek van de school.

"Heeey, mama, wat doe jij nou hier? Ik ga naar <vriendje>, tot later! "

Juist ja.

Inmiddels zijn de heren volwassen. Ik geloof niet dat ze het erg vonden dat ik werkte. Ik denk dat ze daar überhaupt weinig van vonden. Dat was gewoon.