Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
woensdag 27 juni 2007 om 23:32
Ik ken jouw kinderen natuurlijk niet, maar dat kan ook júist komen doordat jullie vaker thuis zijn. Toen wij nog beiden fulltime werkten, werden onze kinders dus 5 dagen elders opgevangen, was voor hen nooit een probleem, ze hadden het er erg leuk.
Nu ben ik veel vaker thuis als er tussendemiddag een boterham gegeten moet worden en nu willen ze ineens nog maar zelden uit vrije wil overblijven. Zitten ze te mopperen dat ze naar de overblijf en 's middags naar de oppas moeten. Maar als ze er zijn hebben ze het gewoon prima naar hun zin. Het is dus maar net wat ze gewend zijn, denk ik dan. Je hoeft ook niet in dit soort dingen toe te geven.
(verders deel ik overigens je mening, ik vond ook dat ik mijn kinderen te weinig zag, dat ik nu minder van ze kon 'genieten'. Lekker woord, he.
woensdag 27 juni 2007 om 23:33
donderdag 28 juni 2007 om 09:09
Kaaskopje
Hoe fijn de kinderen het ook op kdv/nso hebben, thuis zijn ze ook graag. En exclusieve aan dacht van mama/papa is ook niet te versmaden.
Zo zaten/zitten mijn kinderen dus ook vaak: aaaah, mama, hoeven we vandaag niet heen? Maarja, als je werkt, dan moet het nou eenmaal.
Vervolgens mag ik ze dus niet gelijk vanuit m'n werk ophalen, want dat is veel te vroeg, willen ze niet mee naar huis ... :P Ik neem hun smeekbedes tegenwoordig dus met een korreltje zout, eerlijk gezegd.
M'n neefje, die een alleenstaande moeder heeft, snákt aan het einde van vakanties naar school/nso. Hij is dol op z'n moeder, zegt ook niet naar de nso te willen, maar gaat zich thuis, zonder andere kinderen in de omgeving, op den duur vervelen (z'n moeder werkt in het onderwijs, dus hij hoeft in principe niet naar de nso in vakanties, wegens z'n 'verveelgedrag' gaat hij nu wel vaak 1x per week ofzo)
Hoe fijn de kinderen het ook op kdv/nso hebben, thuis zijn ze ook graag. En exclusieve aan dacht van mama/papa is ook niet te versmaden.
Zo zaten/zitten mijn kinderen dus ook vaak: aaaah, mama, hoeven we vandaag niet heen? Maarja, als je werkt, dan moet het nou eenmaal.
Vervolgens mag ik ze dus niet gelijk vanuit m'n werk ophalen, want dat is veel te vroeg, willen ze niet mee naar huis ... :P Ik neem hun smeekbedes tegenwoordig dus met een korreltje zout, eerlijk gezegd.
M'n neefje, die een alleenstaande moeder heeft, snákt aan het einde van vakanties naar school/nso. Hij is dol op z'n moeder, zegt ook niet naar de nso te willen, maar gaat zich thuis, zonder andere kinderen in de omgeving, op den duur vervelen (z'n moeder werkt in het onderwijs, dus hij hoeft in principe niet naar de nso in vakanties, wegens z'n 'verveelgedrag' gaat hij nu wel vaak 1x per week ofzo)
Later is nu
donderdag 28 juni 2007 om 09:43
manja_me_ereageerde woensdag 27 jun 2007 om 22:37Dat bedoel ik! Zo'n aanrechtsubsidie is toch te bezopen voor woorden, het geeft vrouwen alleen maar een stimulans om vooral thuis te blijven.Soesa zegt:Wat onzettend denigrerend om het een aanrechtsubsidie te blijven noemen! Het is een belastingvoordeel die voor iedereen geldt. Alleen werkende personen krijgen het via het werk en niet werkende personen krijgen het direct. Het is geen speciaal potje voor vrouwen die besluiten zich fulltime bezig houden met het opvoeden van hun kinderen!
donderdag 28 juni 2007 om 12:15
quote:
Mijn kinderen vragen tussendoor heel vaak "we gaan niet naar het kinderdagverblijf vandaag hè mama?" of "Vandaag blijven we lekker thuis hè mama?" En op de dag waarop ze gaan, reageren ze altijd teleurgesteld en moeten ze zich eroverheen zetten dat ze "weer moeten". Terwijl het KDV, echt waar, een leuk en gezellig KDV is, met leuke, lieve leidsters.
Dan moet ik me ernstig zorgen gaan maken. Mijn dochter wil 's ochtends niet eens haar brood op eten, want ze wil naar het kdv....... Ik denk dat ze het bij ons helemaal niet leuk heeft. Of is het vooral een goed teken dat ze het heel erg naar zin heeft?? Wij gaan voor het laatste....
Voor mij persoonlijk geeft het aan dat mijn kinderen zich thuis prettiger en fijner voelen dan op het KDV. Ik vraag me af hoe kinderen die meerdere dagen naar een KDV gaan dat ervaren. Zie boven, ze gaat drie dagen (zelfs nu ik verlof heb vanwege geboorte van nummer 2, zodat die ook even kan genieten van exclusieve aandacht van mama)
Dat is wat ik een beetje mis in de hele discussie. Het genieten. Kinderen zijn leuk. Het is leuk om ze in huis om je heen te zien scharrelen. Het is leuk om te zien dat ze gelukkig zijn. Ik wil, samen met mijn man, bewust meemaken dat ze opgroeien, groot worden, de wereld ontdekken. Ik wil 's avonds aan tafel alle ondeugende verhalen van de kinderen van hem horen, ik wil op mijn beurt de hilarische anekdotes van die dag aan hem kunnen vertellen. Kinderen die veel tijd op een KDV doorbrengen... daar mis je veel van...
Ik denk dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Wij werken beide vier dagen (met drie dagen opvang) en hebben alle mijlpalen zelf meegemaakt, zoals eerste keer rollen, gaan zitten, kruipen, staan (behalve lopen, dat was op de dag dat nummer 2 werd geboren). Ik denk dat kinderen misschien dat soort ontwikkelingen doormaken op de plek waar ze zich het prettigst en vertrouwds voelen en over het algemeen is dat hopelijk bij papa en mama thuis. (dit is een veronderstelling en bij ouders waarbij dat soort mijlpalen wel op het kdv waren wil ik niet zeggen dat de kinderen daar dus niet prettig voelen thuis, dit voor de gevoelige teentjes)
Mijn kinderen vragen tussendoor heel vaak "we gaan niet naar het kinderdagverblijf vandaag hè mama?" of "Vandaag blijven we lekker thuis hè mama?" En op de dag waarop ze gaan, reageren ze altijd teleurgesteld en moeten ze zich eroverheen zetten dat ze "weer moeten". Terwijl het KDV, echt waar, een leuk en gezellig KDV is, met leuke, lieve leidsters.
Dan moet ik me ernstig zorgen gaan maken. Mijn dochter wil 's ochtends niet eens haar brood op eten, want ze wil naar het kdv....... Ik denk dat ze het bij ons helemaal niet leuk heeft. Of is het vooral een goed teken dat ze het heel erg naar zin heeft?? Wij gaan voor het laatste....
Voor mij persoonlijk geeft het aan dat mijn kinderen zich thuis prettiger en fijner voelen dan op het KDV. Ik vraag me af hoe kinderen die meerdere dagen naar een KDV gaan dat ervaren. Zie boven, ze gaat drie dagen (zelfs nu ik verlof heb vanwege geboorte van nummer 2, zodat die ook even kan genieten van exclusieve aandacht van mama)
Dat is wat ik een beetje mis in de hele discussie. Het genieten. Kinderen zijn leuk. Het is leuk om ze in huis om je heen te zien scharrelen. Het is leuk om te zien dat ze gelukkig zijn. Ik wil, samen met mijn man, bewust meemaken dat ze opgroeien, groot worden, de wereld ontdekken. Ik wil 's avonds aan tafel alle ondeugende verhalen van de kinderen van hem horen, ik wil op mijn beurt de hilarische anekdotes van die dag aan hem kunnen vertellen. Kinderen die veel tijd op een KDV doorbrengen... daar mis je veel van...
Ik denk dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Wij werken beide vier dagen (met drie dagen opvang) en hebben alle mijlpalen zelf meegemaakt, zoals eerste keer rollen, gaan zitten, kruipen, staan (behalve lopen, dat was op de dag dat nummer 2 werd geboren). Ik denk dat kinderen misschien dat soort ontwikkelingen doormaken op de plek waar ze zich het prettigst en vertrouwds voelen en over het algemeen is dat hopelijk bij papa en mama thuis. (dit is een veronderstelling en bij ouders waarbij dat soort mijlpalen wel op het kdv waren wil ik niet zeggen dat de kinderen daar dus niet prettig voelen thuis, dit voor de gevoelige teentjes)
donderdag 28 juni 2007 om 12:31
Dit onderstaande stuk heb ik vanmorgen vroeg getikt, alleen tussendoor kwam thuiszorg en kinderthuiszorg en ben ik met mijn jongste zoontje naar een overdekte speeltuin geweest, en was vergeten het te posten dus wellicht komt het een beetje als mosterd, maar wilde het toch nog even gezegt hebben ;)
Maar Bam, daarmee geef je zelf toch al aan, dat je kinderen, voordat ze wisten hoe fijn het ook bij mama thuis kan zijn, graag naar de opvang wilden, simpelweg omdat ze niet beter wisten. En nu je veel vaker thuisbent dus, ineens niet meer zo nodig hoeven.
Het is maar wat je gewend bent. En wat je zelf belangrijk vindt.
Ouders die altijd maar roepend dat hun kids op de eerste plek komen, maar vervolgens geen strobreed willen toegeven,w ant financieel onafhankelijk, pensioengaten dichten, doorgroeien, geest blijven voeden, bladiebla, dat moet allemaal gewoon doorgaan. En OH kut kind vind kdv niet leuk, wat nu? Oppasoma, aupair toch maar?
Het zijn excessen, maar toch...
En wat ik idd ook een beetje mis, is het plezier in moeder zijn in zijn algemeenheid. Er wordt bijna alleen nog maar over werken vs niet werken gepraat hier, de gemoederen lopen hoog op. Het wordt een welles nietus, ik ben beter vs ik ben nóg beter. Maar we zijn toch allemaal moeder? Uit vrije wil, en eigen beweging, en uit liefde en overtuiging?
Dan vind je het toch zalig met ze aan te tutten? Of is dat echt zo'n straf?
Waarom heb je je dan voortgeplant in godsnaam. Dan stort je toch eens in de maand een bedrag op Novib, iedereen blij :-)
Jaja ik overdrijf, i know.
Maar goed, dat gezemel over de kinderblijslag. Als je het niet nodig hebt, dan zeg je het op. Je krijgt het goddomme niet door je maag gesplitst. Even een bellen naar de sociale verzekeringsbank en klaar is klara. Maar nee, dat is dan ook weer zo wat.
Zeur dan ook niet. Er zijn ook mensen die het wél heel goed kunnen gebruiken. Ik tel de dagen alweer af ja. Het is hier nml met 3 kids en geen mega inkomen, behoorlijk welkom. En ik vind het behoorlijk decadent als je zo redeneert als ik eerlijk mag zijn. Zo van: oh ja, komt de kinderbijslag weer deze maand, ja nee, dát hou ik niet bij hoor, ik merk het verder toch niet of het er bij geschreven is een ja of een nee.
Daarmee ga je voorbij aan het feit dat meer dan driekwart van Nederland dit tegemoedkomertje nogal behoorlijk goed kan gebruiken. En nee, dat IS geen zwaktebod. Dat zijn gewoon de feiten.
Natuurlijk zouden deze mensen het zonder die paar tientjes per maand, ook wel redden, maar in sommige gevallen, zijn alle kleine beetje maar mooi mee genomen. Dat betekend in veel gevallen toch maar weer mooi een paar nieuwe schoenen en goede winterjas.
Niks mis mee in mijn opinie.
Maar Bam, daarmee geef je zelf toch al aan, dat je kinderen, voordat ze wisten hoe fijn het ook bij mama thuis kan zijn, graag naar de opvang wilden, simpelweg omdat ze niet beter wisten. En nu je veel vaker thuisbent dus, ineens niet meer zo nodig hoeven.
Het is maar wat je gewend bent. En wat je zelf belangrijk vindt.
Ouders die altijd maar roepend dat hun kids op de eerste plek komen, maar vervolgens geen strobreed willen toegeven,w ant financieel onafhankelijk, pensioengaten dichten, doorgroeien, geest blijven voeden, bladiebla, dat moet allemaal gewoon doorgaan. En OH kut kind vind kdv niet leuk, wat nu? Oppasoma, aupair toch maar?
Het zijn excessen, maar toch...
En wat ik idd ook een beetje mis, is het plezier in moeder zijn in zijn algemeenheid. Er wordt bijna alleen nog maar over werken vs niet werken gepraat hier, de gemoederen lopen hoog op. Het wordt een welles nietus, ik ben beter vs ik ben nóg beter. Maar we zijn toch allemaal moeder? Uit vrije wil, en eigen beweging, en uit liefde en overtuiging?
Dan vind je het toch zalig met ze aan te tutten? Of is dat echt zo'n straf?
Waarom heb je je dan voortgeplant in godsnaam. Dan stort je toch eens in de maand een bedrag op Novib, iedereen blij :-)
Jaja ik overdrijf, i know.
Maar goed, dat gezemel over de kinderblijslag. Als je het niet nodig hebt, dan zeg je het op. Je krijgt het goddomme niet door je maag gesplitst. Even een bellen naar de sociale verzekeringsbank en klaar is klara. Maar nee, dat is dan ook weer zo wat.
Zeur dan ook niet. Er zijn ook mensen die het wél heel goed kunnen gebruiken. Ik tel de dagen alweer af ja. Het is hier nml met 3 kids en geen mega inkomen, behoorlijk welkom. En ik vind het behoorlijk decadent als je zo redeneert als ik eerlijk mag zijn. Zo van: oh ja, komt de kinderbijslag weer deze maand, ja nee, dát hou ik niet bij hoor, ik merk het verder toch niet of het er bij geschreven is een ja of een nee.
Daarmee ga je voorbij aan het feit dat meer dan driekwart van Nederland dit tegemoedkomertje nogal behoorlijk goed kan gebruiken. En nee, dat IS geen zwaktebod. Dat zijn gewoon de feiten.
Natuurlijk zouden deze mensen het zonder die paar tientjes per maand, ook wel redden, maar in sommige gevallen, zijn alle kleine beetje maar mooi mee genomen. Dat betekend in veel gevallen toch maar weer mooi een paar nieuwe schoenen en goede winterjas.
Niks mis mee in mijn opinie.
donderdag 28 juni 2007 om 12:37
Zoyla, je veronderstelt dus dat moeders die werken minder van hun kinderen genieten en het minder prettig vinden om bij ze in de buurt te zijn. Dat lijkt me onzin. Ik werk ook omdat ik mijn man niet wil dwingen een full-time baan te nemen. Als ik besluit minder dan 3 á 4 dagen te gaan werken betekent dat automatisch dat hij een stuk meer moet gaan werken en dus minder tijd met ons kind heeft. Financieel zouden we het anders niet redden, full-time thuiszijn is bij ons geen optie.
En ik zie niet in waarom hij minder recht op tijd met onze dochter zou hebben dan ik alleen omdat ik toevallig tieten en een baarmoeder heb. Dat vind ik namelijk een groot nadeel van TBM zijn, dat je je man dwingt om veel te werken en hem best veel van zijn kinderen ontzegt.
Er moet nou eenmaal geld binnenkomen in ons gezin en wij kiezen ervoor om de verantwoordelijkheid voor de financieen te delen en de zorg voor ons kind ook te delen omdat we vinden dat we alletwee evengoed zijn in geld verdienen en alletwee evengoed zijn qua opvoeding voor onze dochter.
En Respect, het klopt hoor, kinderen maken die mijlpalen over het algemeen thuis door. Op het KDV doen ze alles zo'n 2 weken later dan thuis werd mij verteld.
En ik zie niet in waarom hij minder recht op tijd met onze dochter zou hebben dan ik alleen omdat ik toevallig tieten en een baarmoeder heb. Dat vind ik namelijk een groot nadeel van TBM zijn, dat je je man dwingt om veel te werken en hem best veel van zijn kinderen ontzegt.
Er moet nou eenmaal geld binnenkomen in ons gezin en wij kiezen ervoor om de verantwoordelijkheid voor de financieen te delen en de zorg voor ons kind ook te delen omdat we vinden dat we alletwee evengoed zijn in geld verdienen en alletwee evengoed zijn qua opvoeding voor onze dochter.
En Respect, het klopt hoor, kinderen maken die mijlpalen over het algemeen thuis door. Op het KDV doen ze alles zo'n 2 weken later dan thuis werd mij verteld.
donderdag 28 juni 2007 om 12:59
Toch is dat een andere manier van redeneren. Niet minder hoor, begrijp me niet verkeerd, maar anders.
Je hebt het over dat jullie het anders financieel niet redden. Maar dat is dan toch een keuze?
Jullie willen dat huis, die auto, die vakantie en die kleren, en daarom is het noodzakelijk dat er door beiden gewerkt wordt, anders moet er verhuisd worden, want kan de hypotheek niet meer betaald worden.
Dat zie ik bij 2 vriendenstellen ook.
Bij de 1 wil hij minder uren draaien, want werkt onregelmatig in de zorg, en bij de ander wil eigenlijk de vrouw liever eerste poos bij kleine kindjes thuis zijn, maar dat zou verhuizen betekenen, en dus sleept zij zichzelf elke dag maar naar die baan toe die ze niet leuk vindt.
Ja, ik bemoei me er niet mee, dat is ieder voor zich, maar het lijkt me wel degelijk een behoorlijk rot gevoel
Of verhuis, Of zoek een baan die je wél leuk vindt, of zoek een beter betaalde baan zodat je minder uren kunt gaan draaien.
En datje werkt omdat je je man niet wil dwingen fulltime te gaan werken, is opzic in mijn optiek, ook een apart argument, of zie ik dat verkeerd?
Je doet het toch samen, en je werkt toch niet omdat het anders voor hem zo lullig is?
Mijn man bijv werkt zelf graag volledig, vindt ie prima. Vindt ie leuk. Als ie minder zou willen werken, moet dat, uiteraard in overleg, maar ik zou me niet gedwongen willen voelen, om daarom zelf fulltime te moeten gaan werken.
Maar ik begrijp natuurlijk wel, dat je motivatie via internet duidelijk maken, best lastig is. En ik ben ook zeker niet tegen fulltime werkende ouders hoor.
Mijn ideaalbeeld zou ook bestaan uit beiden 3.5 dagen werken bijv. Maar in de praktijk lijkt dat nogal een utopie helaas...
Overigens zou ik ook zonder kinderen niet volledig willen werken denk ik. Ik vindt mijn vrije tijd, met en zonder kinderen, behoorlijk waardevol, werken is daar een klein onderdeeltje van, maar zeker niet het belangrijkste doel in mijn bestaan.
Ik ben mss iets te laks in die dingen. Ik ben meer van: we zien het allemaal wel.
Wat ik trouwens wel een kul argument van de bovenste plank vind, is dat tbm allemaal massaal het over die zgn mijlpalen hebben, die ZIJ willen zien als eerste en NIET het kdv. Dat vind ik zo een flauwekul.
Mijn oudste liep voor het eerst bij mijn ouders thuis, toen ze daar een weekend logeerde. Mijn middelste deed dat bij een vriendin, en mijn jongste deed dat, oh gruwel, toen ik met oudste in het ziekenhuis was, dus wederom: bij opa en oma...
Ik vind de ontwikkeling in zijn algemeenheid geweldig om te ervaren, maar om daarom van een kdv af te zien, dat is toch wel de grootste kul ( voor mij dan) die ik me indenken kan.
Net als zitten en draaien. Deden de mijne in bed, toen ik gewoon beneden zat te wachten tot ze wakker werden. Wás ik thuis, zag ik het nog niet
Wel beetje jammer, dat er aan het biologisch bepaalde zorgende deel van de vrouw voorbij wordt gegaan. Ik bedoel dit bepaald niet zalvend. Maar het is toch bij iedereen wel bekend, zonder iemand op de tenen te willen trappen, dat er een biologisch verschil is ( aangeboren en genetisch bepaald) tussen man en vrouw.
Daarmee suggereer ik niet dat mannen niet of minder goed kunnen zorgen, maar wel dat er gewoon een verschil daarin is. En dus niet alleen omdat ze tieten en een baarmoeder hebben.
Je hebt het over dat jullie het anders financieel niet redden. Maar dat is dan toch een keuze?
Jullie willen dat huis, die auto, die vakantie en die kleren, en daarom is het noodzakelijk dat er door beiden gewerkt wordt, anders moet er verhuisd worden, want kan de hypotheek niet meer betaald worden.
Dat zie ik bij 2 vriendenstellen ook.
Bij de 1 wil hij minder uren draaien, want werkt onregelmatig in de zorg, en bij de ander wil eigenlijk de vrouw liever eerste poos bij kleine kindjes thuis zijn, maar dat zou verhuizen betekenen, en dus sleept zij zichzelf elke dag maar naar die baan toe die ze niet leuk vindt.
Ja, ik bemoei me er niet mee, dat is ieder voor zich, maar het lijkt me wel degelijk een behoorlijk rot gevoel
Of verhuis, Of zoek een baan die je wél leuk vindt, of zoek een beter betaalde baan zodat je minder uren kunt gaan draaien.
En datje werkt omdat je je man niet wil dwingen fulltime te gaan werken, is opzic in mijn optiek, ook een apart argument, of zie ik dat verkeerd?
Je doet het toch samen, en je werkt toch niet omdat het anders voor hem zo lullig is?
Mijn man bijv werkt zelf graag volledig, vindt ie prima. Vindt ie leuk. Als ie minder zou willen werken, moet dat, uiteraard in overleg, maar ik zou me niet gedwongen willen voelen, om daarom zelf fulltime te moeten gaan werken.
Maar ik begrijp natuurlijk wel, dat je motivatie via internet duidelijk maken, best lastig is. En ik ben ook zeker niet tegen fulltime werkende ouders hoor.
Mijn ideaalbeeld zou ook bestaan uit beiden 3.5 dagen werken bijv. Maar in de praktijk lijkt dat nogal een utopie helaas...
Overigens zou ik ook zonder kinderen niet volledig willen werken denk ik. Ik vindt mijn vrije tijd, met en zonder kinderen, behoorlijk waardevol, werken is daar een klein onderdeeltje van, maar zeker niet het belangrijkste doel in mijn bestaan.
Ik ben mss iets te laks in die dingen. Ik ben meer van: we zien het allemaal wel.
Wat ik trouwens wel een kul argument van de bovenste plank vind, is dat tbm allemaal massaal het over die zgn mijlpalen hebben, die ZIJ willen zien als eerste en NIET het kdv. Dat vind ik zo een flauwekul.
Mijn oudste liep voor het eerst bij mijn ouders thuis, toen ze daar een weekend logeerde. Mijn middelste deed dat bij een vriendin, en mijn jongste deed dat, oh gruwel, toen ik met oudste in het ziekenhuis was, dus wederom: bij opa en oma...
Ik vind de ontwikkeling in zijn algemeenheid geweldig om te ervaren, maar om daarom van een kdv af te zien, dat is toch wel de grootste kul ( voor mij dan) die ik me indenken kan.
Net als zitten en draaien. Deden de mijne in bed, toen ik gewoon beneden zat te wachten tot ze wakker werden. Wás ik thuis, zag ik het nog niet
Wel beetje jammer, dat er aan het biologisch bepaalde zorgende deel van de vrouw voorbij wordt gegaan. Ik bedoel dit bepaald niet zalvend. Maar het is toch bij iedereen wel bekend, zonder iemand op de tenen te willen trappen, dat er een biologisch verschil is ( aangeboren en genetisch bepaald) tussen man en vrouw.
Daarmee suggereer ik niet dat mannen niet of minder goed kunnen zorgen, maar wel dat er gewoon een verschil daarin is. En dus niet alleen omdat ze tieten en een baarmoeder hebben.
donderdag 28 juni 2007 om 13:04
Zoy, wie zegt dat als het over financieel niet redden gaat, het gaat over auto's, huizen, kleren, vakanties etc..? Er zijn echt mensen die moeten werken om boodschappen te kunnen doen, de huur te betalen, gas en licht etc. te betalen (maar goed, dat hoef ik jou niet te vertellen eigenlijk ;))
'It could be lupus'
donderdag 28 juni 2007 om 13:06
Ik heb het altijd al geweten :D.
Wel handig, hoef ik me iig niet bedreigd te voelen door andere vrouwen ;).
Maar serieus, mijn eigen kind is wat anders, daar heb ik geen problemen mee. Maar kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat als een van mijn ouders ziek zou worden en fysieke verzorging nodig zou hebben (wassen, poep en kots opruimen etc..) dat ik dat zou kunnen.
'It could be lupus'
donderdag 28 juni 2007 om 13:10
DUHUH, dat is ook niet mijn ding. Mijn man is nml altijd degene bijv die de visite van koffie enzo voorziet. Ook doet hij de luiers en de snotneuzen.
Maar geloof me, als je een ziek kind in huis hebt, hoe oud of jong het ook is, dan ga je zorgen, of je leven er van af hangt.
Zit er midden in. En nee kots ruimen is niet mijn hobby, maar toch doe ik het. Meer dan me lief is zelfs :(
Maar geloof me, als je een ziek kind in huis hebt, hoe oud of jong het ook is, dan ga je zorgen, of je leven er van af hangt.
Zit er midden in. En nee kots ruimen is niet mijn hobby, maar toch doe ik het. Meer dan me lief is zelfs :(
donderdag 28 juni 2007 om 13:12
Zoyla, wij zijn 24 en 28, alletwee beginnend op de arbeidsmarkt. Hoeveel denk je dat we verdienen? Al hebben we HBO, we zitten niet in sectoren waar je sloten met geld verdient.
Wij rijden in een auto die ons 750,- euro gekost heeft, bijna 20 jaar oud. Ik heb deze week voor het eerst een fiets gekocht die meer dan 25,- euro koste. We verdienen wel zoveel dat we geen huur en zorgtoeslag meer krijgen, maar we betalen dus wel bijna 600,- euro aan huur voor een flatje en we zitten niet zover boven die grens dat we dat makkelijk kunnen betalen.
Daarnaast hebben we 2 studies die betaald moeten worden.
We staan nu, omdat we beiden werken, voor het eerst sinds jaren niet meer rood aan het eind van de maand. Verder hebben we geen luxe dingen, mobiele abbonementen, tijdschriften en dergelijke hebben we allemaal opgezegd omdat we altijd krap zaten.
We zijn dit jaar 8 jaar samen, maar we gaan voor de 3e keer in die 8 jaar op vakantie straks, daarvoor zijn we alleen een keer op huwelijksreis geweest en toen ik 17 was een keer een weekje weg. En onze vakantie is echt geen rondreis door Afrika, maar gewoon een weekje Limburg.
Het is dus écht niet zo dat we bakken met geld verdienen omdat we beiden 4 dagen werken hoor.
Ik weet heel goed hoe het is om van het minimum rond te moeten komen en bang te moeten zijn dat je wasmachine kapot gaat omdat je dan gewoon geen nieuwe kunt kopen. Voor het eerst sinds we samen zijn staat er een bedragje op een spaarrekening zodat áls de wasmachine of iets anders ermee ophoudt we ook gewoon een nieuwe kunnen kopen.
En in zo'n situatie wil ik gewoon niet weer zitten, zeker met 2 kinderen niet. Dus er moet gewerkt worden, of we dat nou leuk vinden of niet, gelukkig vind ik het leuk, dat is mooi meegenomen, maar zelfs als ik het níet leuk vond had ik weinig keus.
Wij rijden in een auto die ons 750,- euro gekost heeft, bijna 20 jaar oud. Ik heb deze week voor het eerst een fiets gekocht die meer dan 25,- euro koste. We verdienen wel zoveel dat we geen huur en zorgtoeslag meer krijgen, maar we betalen dus wel bijna 600,- euro aan huur voor een flatje en we zitten niet zover boven die grens dat we dat makkelijk kunnen betalen.
Daarnaast hebben we 2 studies die betaald moeten worden.
We staan nu, omdat we beiden werken, voor het eerst sinds jaren niet meer rood aan het eind van de maand. Verder hebben we geen luxe dingen, mobiele abbonementen, tijdschriften en dergelijke hebben we allemaal opgezegd omdat we altijd krap zaten.
We zijn dit jaar 8 jaar samen, maar we gaan voor de 3e keer in die 8 jaar op vakantie straks, daarvoor zijn we alleen een keer op huwelijksreis geweest en toen ik 17 was een keer een weekje weg. En onze vakantie is echt geen rondreis door Afrika, maar gewoon een weekje Limburg.
Het is dus écht niet zo dat we bakken met geld verdienen omdat we beiden 4 dagen werken hoor.
Ik weet heel goed hoe het is om van het minimum rond te moeten komen en bang te moeten zijn dat je wasmachine kapot gaat omdat je dan gewoon geen nieuwe kunt kopen. Voor het eerst sinds we samen zijn staat er een bedragje op een spaarrekening zodat áls de wasmachine of iets anders ermee ophoudt we ook gewoon een nieuwe kunnen kopen.
En in zo'n situatie wil ik gewoon niet weer zitten, zeker met 2 kinderen niet. Dus er moet gewerkt worden, of we dat nou leuk vinden of niet, gelukkig vind ik het leuk, dat is mooi meegenomen, maar zelfs als ik het níet leuk vond had ik weinig keus.
donderdag 28 juni 2007 om 13:24
Wat een bullshit zeg. Toen mijn man en ik bij elkaar kwamen was ik 18 en hij 32. Hij werkte dus al heel wat jaartjes. Ik zat nog op school, nadat ik mijn opleiding afgerond had (op mijn 20e), was ik zwanger. Ten 1e kun je in de baan van mijn man (bouw) niet parttime werken. Ten 2e heb ik hem nergens toe gedwongen en ten 3e zoveel mist hij niet van zijn kinderen. Ja hij is elke dag aan het werk, maar hij is om 16.15 thuis. Dus heeft hij nog een aantal uren met ze.
