Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
woensdag 27 juni 2007 om 21:00
Als kind mag je hopen dat je ouders het beste met je voor hebben.
Het kind bepaalt dat, tenminste, dat is in het optimistische scenario.
Je ziet toch waar je kind happy van wordt? Gek vind ik dat altijd; veel moeders wlllen het allerbeste voor hun kinderen, maar als papa ze dan fulltime willen verzorgen, dan kan dat niet want zij doen de verzorging het beste vinden ze. En daar dan aan vast houden als blijkt dat kind liever bij papa is. Ik noem dat egoistisch, want moeder kan haar kinderen niet missen en gebruikt die verzorging als argument om ze bij zich te houden.
BIj mij werkt dat niet zo, gelukkig. Bij ons is iedereen blij met de rolverdeling zoals die nu is.En dat betekent dus ook, dat ik soms moet slikken als zoonlief weer bij papa is en ik hem moet missen. Jammer dan, ik ben volwassen en moet daarmee dealen.
woensdag 27 juni 2007 om 21:10
Werkelijk, zit met oren en ogen te flapperen. Wat een rare ideeen houden sommigen er hier op na :P
Misschien heb ik wel te veel meegemaakt, te veel gezien. En kan ik dus uit eigen ervaringen putten, wat een heleboel hypothetische onderwerpen die jullie aanhalen betreft.
Ben studerende, jonge, per ongeluk zwanger geworden, werkende, alleenstaande, thuisblijf, samenwonende, getrouwde, gescheide vrouw en moeder geweest. Mijn oudste dochter is uit een eerdere relatie. Vader is sumier in beeld.
Was net 20 toen ik ongepland en verwachting bleek. Heb zelfs tijdelijk een uitkering gehad ook nog. Heb enorme bergen van schulden overwonnen. Werkeloosheid van mijn man meegemaakt. Werkeloosheid van mijzelf doorlopen.
Afgekeurd geweest, deels weer goedgekeurd geweest, ziektewet, overspannen, burn out, zorgverlof, gaten in cv, nog meer zorgverlof, onbetaald verlof zelfs, weer naar school, stage gelopen, need i go on??
Er is echter 1 ding wat ik niet zelf heb meegemaakt, en ook never nooit niet wens mee te maken. En dat is co ouderschap.
Kan een boek schrijven over het waarom-niet, maar dat verdom ik.
Ik ben, in ons geval, en in vele andere gevallen trouwens ook, tegen co ouderschap.
En ik ben ook tegen verstandshuwelijken.
Djees. Ik dacht toch echt ettelijke jaren geleden te hebben gelezen van dezelfde hand als sommige die hier nu tegen scheiden zijn, dat je eigen leven toch echt boven of op zijn minst, op een gedeelde eerste plek met die van je kind staat. Dat zou betekenen, dat je eigen leven dus 'gewoon' doorgaat met kind, net of er niets gebeurd is. En mannen? Pfff wáár hebben we die nu helemaal voor nodig dan?
Om een lang verhaal kort te maken. Ik denk dat je niet alleen het goede voorbeeld als ouders aan je kinderen meegeeft door te werken voor je geld ( bijv.) maar ook door practiserend gelukkig te zijn in je huwelijk ( relatie) en dat kiezen voor jezelf, best mág!
Ken trouwens ook mannen ( een in het speciaal, en nee het is niet mijn man) die een hekel heeft aan werken. En een hekel heeft aan zijn baan ( hij heeft een godsamme klere goeie baan ook nog trouwens) hij geniet van de stilte, en zou heel prima de hele dag niets kunnen doen. Het is dat de samenleving van hem eist, dat hij zijn steentje bijdraagt, maar liever niet, zeg maar...
En zo ken ik via via nog een paar van die mannen, 2 daarvan doen zelfs heel spannend en ingewikkeld hun stinkende best, om heel crea bea steeds nét niet te hoeven solliciteren.
Hun droom is een hard werkende carriere vrouw. En een stel lieve nooit snachts wakker wordende kinderen.
Kom ik meteen bij het volgende punt. Thuisblijfvaders.
Dát schijnt nml helemaal hipperdepip te zijn.
En dát is me toch eventjes een potje modern, nounounou nounou.......
Wat was dat nou ook alweer?
Met gelijke rechten en gelijke plichten?
Oh boy, ik snak ondertussen naar een sigaret :?
Misschien heb ik wel te veel meegemaakt, te veel gezien. En kan ik dus uit eigen ervaringen putten, wat een heleboel hypothetische onderwerpen die jullie aanhalen betreft.
Ben studerende, jonge, per ongeluk zwanger geworden, werkende, alleenstaande, thuisblijf, samenwonende, getrouwde, gescheide vrouw en moeder geweest. Mijn oudste dochter is uit een eerdere relatie. Vader is sumier in beeld.
Was net 20 toen ik ongepland en verwachting bleek. Heb zelfs tijdelijk een uitkering gehad ook nog. Heb enorme bergen van schulden overwonnen. Werkeloosheid van mijn man meegemaakt. Werkeloosheid van mijzelf doorlopen.
Afgekeurd geweest, deels weer goedgekeurd geweest, ziektewet, overspannen, burn out, zorgverlof, gaten in cv, nog meer zorgverlof, onbetaald verlof zelfs, weer naar school, stage gelopen, need i go on??
Er is echter 1 ding wat ik niet zelf heb meegemaakt, en ook never nooit niet wens mee te maken. En dat is co ouderschap.
Kan een boek schrijven over het waarom-niet, maar dat verdom ik.
Ik ben, in ons geval, en in vele andere gevallen trouwens ook, tegen co ouderschap.
En ik ben ook tegen verstandshuwelijken.
Djees. Ik dacht toch echt ettelijke jaren geleden te hebben gelezen van dezelfde hand als sommige die hier nu tegen scheiden zijn, dat je eigen leven toch echt boven of op zijn minst, op een gedeelde eerste plek met die van je kind staat. Dat zou betekenen, dat je eigen leven dus 'gewoon' doorgaat met kind, net of er niets gebeurd is. En mannen? Pfff wáár hebben we die nu helemaal voor nodig dan?
Om een lang verhaal kort te maken. Ik denk dat je niet alleen het goede voorbeeld als ouders aan je kinderen meegeeft door te werken voor je geld ( bijv.) maar ook door practiserend gelukkig te zijn in je huwelijk ( relatie) en dat kiezen voor jezelf, best mág!
Ken trouwens ook mannen ( een in het speciaal, en nee het is niet mijn man) die een hekel heeft aan werken. En een hekel heeft aan zijn baan ( hij heeft een godsamme klere goeie baan ook nog trouwens) hij geniet van de stilte, en zou heel prima de hele dag niets kunnen doen. Het is dat de samenleving van hem eist, dat hij zijn steentje bijdraagt, maar liever niet, zeg maar...
En zo ken ik via via nog een paar van die mannen, 2 daarvan doen zelfs heel spannend en ingewikkeld hun stinkende best, om heel crea bea steeds nét niet te hoeven solliciteren.
Hun droom is een hard werkende carriere vrouw. En een stel lieve nooit snachts wakker wordende kinderen.
Kom ik meteen bij het volgende punt. Thuisblijfvaders.
Dát schijnt nml helemaal hipperdepip te zijn.
En dát is me toch eventjes een potje modern, nounounou nounou.......
Wat was dat nou ook alweer?
Met gelijke rechten en gelijke plichten?
Oh boy, ik snak ondertussen naar een sigaret :?
woensdag 27 juni 2007 om 21:12
ik ben het eens met Nippo. Als je als man en vrouw gekozen hebt voor kinderen moet je daar ook samen je verantwoordelijkheid in nemen. Ik vind scheiden inderdaad een zwaktebod en dat het soms te makkelijk gebeurd.
En mocht het toch tot scheiden komen is co-ouderschap m.i. de enige goede oplossing voor het kind.
ps ik heb tegen mijn man gezegd dat ik maar één keer trouw en niet aan scheiden doe, dus dat hij heel goed moest nadenken voor hij er aan begon. Het is geen broek die je in de winkel koopt en als hij niet zo lekker meer zit weg doet. Helemaal als je samen hebt gekozen voor kinderen.
woensdag 27 juni 2007 om 21:21
Ik vind het altijd zo gemakkelijk praten vanuit je luie stoel over onderwerpen waar je zelf feitelijk niet over oordelen kan. Waarom ik dat vind? Omdat het in de praktijk altijd anders gaat. Daarom.
Je kán niet in de toekomst kijken.
Je kán niets zéker weten. Onmogelijk gewoon!
Dingen gebeuren. Dingen gaan zoals ze gaan.
Maar roepen dat je nooit gaat scheiden. Als dat nog nooit aan de orde is geweest. Of roepen dat co ouderschap de enige goede oplossing dan is. Dat is gewoon naief, en totaal onnadenkend. Enig idee wat je hier ( vast onbedoeld hoor) mee aanricht?
Je praat gescheide moeders, waarvan de kinderen bij hen wonen, ( om welke reden dan ook) een behoorlijk schuldgevoel aan zo. En dat kan ik niet echt waarderen moet ik je bekennen....
Je kán niet in de toekomst kijken.
Je kán niets zéker weten. Onmogelijk gewoon!
Dingen gebeuren. Dingen gaan zoals ze gaan.
Maar roepen dat je nooit gaat scheiden. Als dat nog nooit aan de orde is geweest. Of roepen dat co ouderschap de enige goede oplossing dan is. Dat is gewoon naief, en totaal onnadenkend. Enig idee wat je hier ( vast onbedoeld hoor) mee aanricht?
Je praat gescheide moeders, waarvan de kinderen bij hen wonen, ( om welke reden dan ook) een behoorlijk schuldgevoel aan zo. En dat kan ik niet echt waarderen moet ik je bekennen....
woensdag 27 juni 2007 om 21:26
Newsflash: hoe weet jij nou waar ik wel en niet uit ervaring over kan oordelen? Jij weet niets van mijn verleden, en hebt duidelijk ook geen flauw idee hoe ik er uitzie (en dat is overigens een gemiste kans want wij hebben elkaar wel eens ontmoet, ik moet zeggen dat je er in het echt vriendelijker uitziet dan je overkomt).
Je kan niks zeker weten, helemaal mee eens. Het leven bestaat uit onverwachte dingen die je overkomen. Maar het gaat er om hoe je daar dan mee omgaat, en daar heb je zelf wel invloed op. En ik weet wel zeker dat ik nooit in een gevecht om mijn kinderen terecht zal komen, want dat laat ik in het belang van mijn kinderen niet gebeuren.
Je kan niks zeker weten, helemaal mee eens. Het leven bestaat uit onverwachte dingen die je overkomen. Maar het gaat er om hoe je daar dan mee omgaat, en daar heb je zelf wel invloed op. En ik weet wel zeker dat ik nooit in een gevecht om mijn kinderen terecht zal komen, want dat laat ik in het belang van mijn kinderen niet gebeuren.
woensdag 27 juni 2007 om 21:27
Schuldgevoel laat je je meestal aanpraten. Als je weet waar je voor staat, dat je bepaalde keuzes hebt gemaakt waar iedereen beter van wordt (en vooral in belang van je kinderen), dan kan nimand je een schuldgevoel aanpraten. In dit geval denk ik gewoon; laat maar praten (dus in het geval van nippo's posting). Ik denk erover zoals jij erover denkt; je weet niet waar je het over hebt. Totdat het haar overkomt, en je voor een keuze komt te staan.
Ik schat in dat als de relatie van nippo niet erg soepel meer verloopt, ze dan toch heel lang blijft hangen in dat slechte huwelijk. Totdat ze er zelf aan onderdoor gaat, en de kinderen erbij. Als zij daarvoor kiest, jammer maar helaas, ik kies daar iig niet voor.
woensdag 27 juni 2007 om 21:27
Zoyla,
Er zijn zat mensen die gaan scheiden "omdat ze uit elkaar gegroeid zijn" of zo'n andere vage reden. En daarvan denk ik, als er kinderen in het spel zijn, joh, had het gewoon nog even uitgezongen.
Die mening heb ik altijd gehad hoor, ik ben namelijk zelf het kind van ouders die gescheiden zijn en voor mij en mijn broertje weer bij elkaar zijn gekomen en zelfs weer zijn hertrouwd. Pas achteraf, toen mijn moeder dood was, heb ik me gerealiseerd dat ze waarschijnlijk enkel voor mij ( mijn broertje was nog baby, kende mijn vader dus eigenlijk niet) weer terug is gegaan naar mijn vader. Ik miste mijn vader namelijk vreselijk, was een echt vaderskindje en de scheiding was voor mij op meerdere fronten gewoon echt niet goed.
En nee, hun huwelijk was lang niet altijd goed. Maar toch ben ik beide dankbaar dat ik "gewoon" ben opgegroeid met mijn eigen vader en mijn eigen moeder in 1 huis, dat de ellende van nieuwe partners me in mijn jeugd bespaard is gebleven, dat ik over de hele linie veel leuke herinneringen aan "ons gezin" heb, dat allebei mijn ouders een even grote rol in mijn opvoeding hebben gespeeld ( beide ouders werkten en zijn beiden ook wel eens huisman/huisvrouw geweest), ga zo maar door.
Een andere reden waarom ik helemaal niet afwijzend tegenover bij elkaar blijven voor de kinderen sta is vanwege de huwelijken van mijn grootouders aan beide kanten. Als je naar huwelijken van oude mensen kijkt, dan zie je dat die mensen in de vijftig of zestig jaar dat ze getrouwd zijn echt wel jaren ertussen hebben die gewoon ronduit kut zijn. Maar als je hen dan spreekt, dan zeggen ze negen van de tien keer dat ze zo'n gelukkig huwelijk hadden. Op een periode van 60 jaar valt een dip van 10 jaar namelijk reuze mee. En vaak gaat het niet eens om een dip van 10 jaar, maar om 2 jaar hier en tien jaar later weer een jaartje daar dat niet lekker loopt.
Als je middenin een situatie zit voelt het veel erger dan wanneer je erop terugkijkt en als je samen kinderen hebt zou je wat mij betreft ook wat vaker gewoon de storm gewoon kunnen uitzitten, die waait namelijk vaak echt wel over.
Er zijn zat mensen die gaan scheiden "omdat ze uit elkaar gegroeid zijn" of zo'n andere vage reden. En daarvan denk ik, als er kinderen in het spel zijn, joh, had het gewoon nog even uitgezongen.
Die mening heb ik altijd gehad hoor, ik ben namelijk zelf het kind van ouders die gescheiden zijn en voor mij en mijn broertje weer bij elkaar zijn gekomen en zelfs weer zijn hertrouwd. Pas achteraf, toen mijn moeder dood was, heb ik me gerealiseerd dat ze waarschijnlijk enkel voor mij ( mijn broertje was nog baby, kende mijn vader dus eigenlijk niet) weer terug is gegaan naar mijn vader. Ik miste mijn vader namelijk vreselijk, was een echt vaderskindje en de scheiding was voor mij op meerdere fronten gewoon echt niet goed.
En nee, hun huwelijk was lang niet altijd goed. Maar toch ben ik beide dankbaar dat ik "gewoon" ben opgegroeid met mijn eigen vader en mijn eigen moeder in 1 huis, dat de ellende van nieuwe partners me in mijn jeugd bespaard is gebleven, dat ik over de hele linie veel leuke herinneringen aan "ons gezin" heb, dat allebei mijn ouders een even grote rol in mijn opvoeding hebben gespeeld ( beide ouders werkten en zijn beiden ook wel eens huisman/huisvrouw geweest), ga zo maar door.
Een andere reden waarom ik helemaal niet afwijzend tegenover bij elkaar blijven voor de kinderen sta is vanwege de huwelijken van mijn grootouders aan beide kanten. Als je naar huwelijken van oude mensen kijkt, dan zie je dat die mensen in de vijftig of zestig jaar dat ze getrouwd zijn echt wel jaren ertussen hebben die gewoon ronduit kut zijn. Maar als je hen dan spreekt, dan zeggen ze negen van de tien keer dat ze zo'n gelukkig huwelijk hadden. Op een periode van 60 jaar valt een dip van 10 jaar namelijk reuze mee. En vaak gaat het niet eens om een dip van 10 jaar, maar om 2 jaar hier en tien jaar later weer een jaartje daar dat niet lekker loopt.
Als je middenin een situatie zit voelt het veel erger dan wanneer je erop terugkijkt en als je samen kinderen hebt zou je wat mij betreft ook wat vaker gewoon de storm gewoon kunnen uitzitten, die waait namelijk vaak echt wel over.
Am Yisrael Chai!
woensdag 27 juni 2007 om 21:33
Zie je dan niet, dat je refereerd vanuit je eigen ouders, en niet vanuit je eigen ervaring?
Maakt ook niet uit, ik snap je opzich wel. Ik vind ook dat er te snel gescheiden wordt. Maar ik vind tevens, dat je niet moet generaliseren. En met aannames moet komen, waar je in feite niet over oordelen kunt.
Maar het is okee. Ik moet naar boven ( weer) kind heeft pijn :(
Maakt ook niet uit, ik snap je opzich wel. Ik vind ook dat er te snel gescheiden wordt. Maar ik vind tevens, dat je niet moet generaliseren. En met aannames moet komen, waar je in feite niet over oordelen kunt.
Maar het is okee. Ik moet naar boven ( weer) kind heeft pijn :(
woensdag 27 juni 2007 om 21:34
Een storm zal inderdaad vaak overwaaien, ik vind ook dat mensen soms om de meest onbenullige redenen te snel uit elkaar gaan.
En toch heeft een kind perfect in de gaten dat zijn ouders elkaar minder aardig vinden. Als die storm in de vorm van een sneer is, een enkele keer per week dan is dat een futiliteit. Ook daar leren kinderen van, nl dat iedereen weleens chagrijnig is of nie tlekker in zijn vel zit.
Maar het wordt een ander verhaal als de ruzie compleet met schelden/enorme stemverheffing en dito gedrag wekelijks voorkomt.
Dat is nl geen normale situatie waar echt niemand zich prettig bij voelt.
Tel daarbij op dat je bepaald gedrag gaat vertonen, om maar die ruzies te vermijden. Dat gedrag zorgt voor een gespannen sfeer die kinderen aanvoelen. Er hangt iets in de lucht, er broeit iets wat tot een uitbarsting zal komen, die dreiging is slecht voor kinderen.
Proberen is goed, de situatie proberen te verbeteren is prima, maar voor hoelang en ten koste van wat?
Zodra je er als man/vrouw zijnde een langdurig ongelukkig gevoel bij hebt, moet je stoppen. En dat is ook in het belang van je kinderen.
Je ontneemt jezelf ook de kans op iets beters, alleen of met nieuwe partner.
woensdag 27 juni 2007 om 21:38
Maar zoyla, FV geeft aan dat zij het als fijn heeft ervaren dat zij in een gezin is opgegroeid. Dus ze refereert wel aan haar eigen ervaring.
Wel een interessante gericht aan FV: voor hoelang zou jij die minder fijne situatie willen uitzitten tbv je kind? Ik schat jou nl in als iemand die never nooit in een slechte relatie blijft hangen als je er ongelukkig in bent. Geef jij je principes op omwille van je kind?
woensdag 27 juni 2007 om 21:45
Ja dat bedoelde ik ook. Dat dat zo tegen alles in gaat van wat ik van Fash gewend ben, daarom.
Trouwens, denk je dat kinderen een koude oorlog tusse hun ouders nier waarnemen dan?
Lijkt me bijna nog erger, dan een vader en een moeder die elke dag wel echte ruzie maken.
Sfeer en spanningen, vooral juist diegene die niet worden uitgeruzied, kunnen veel meer schade aan je kinderen geven, dan je zou denken namelijk.
Trouwens, denk je dat kinderen een koude oorlog tusse hun ouders nier waarnemen dan?
Lijkt me bijna nog erger, dan een vader en een moeder die elke dag wel echte ruzie maken.
Sfeer en spanningen, vooral juist diegene die niet worden uitgeruzied, kunnen veel meer schade aan je kinderen geven, dan je zou denken namelijk.
woensdag 27 juni 2007 om 21:45
Ik ben niet tegen scheiden, maar het lijkt zo makkelijk te gaan soms. In mijn omgeving zijn in het laatste jaar 3 stellen met kleine kinderen uit elkaar gegaan. En dat begrijp ik dan bijvoorbeeld niet, dat mensen gaan scheiden met een kind onder de 1. Iedereen weet toch dat dat eerste jaar niet het toppunt van relatiegeluk is, dan kun je toch ook tijdelijk accepteren, om dan de boel nog eens te evalueren als hetkind 2 is en je 's nachts weer slaapt? En als het al langer mis was, waarom dan nog een kind gekregen? Ik vind kinderen een grote verantwoordelijkheid, waar soms zo makkelijk mee omgesprongen wordt.
woensdag 27 juni 2007 om 21:46
als je voor kinderen hebt gekozen, moet je dus ook de gevolgen daarvan dragen. En ja, dat kan betekenen dat je eigen geluk (voor een aantal) jaar van ondergeschikt belang is.
Ik ga er inderdaad ook van uit dat er periodes in mijn huwelijk komen waarin we elkaar wat minder aardig vinden. Maar door terug te gaan naar de basis en de keuzes die je samen hebt gemaakt, ben ik ervan overtuigd dat we daar samen sterker uitkomen. Dus ja, volgens sommigen naïve maar in volle overtuiging kan ik zeggen dat we bij elkaar blijven. Daar hebben we namelijk voor gekozen en daar zullen we ook voor moeten werken.
woensdag 27 juni 2007 om 21:50
woensdag 27 juni 2007 om 21:55
Nee, maar wel op een andere manier hun kinderen 5 dagen onderbrengt. Hetzij middels een gastouder, oppasoma, bso of weet ik het.
En er zijn er genoeg hoor, die het wel doen. Hun kindertjes vanaf 10 weken oud, 5 hele dagen naar de creche. Zie het zelf op ons kdv dus tja...
Maar je hoort mij niet suggereren dat dat per definitie slecht is. Het zal míjn keuze alleen niet zijn. Net zo min als het mijn keuze zal zijn om in een ongelukkig huwelijk te blijven hangen omwille van mijn kinderen...
Ieder zijn mening zeg ik maar...
En er zijn er genoeg hoor, die het wel doen. Hun kindertjes vanaf 10 weken oud, 5 hele dagen naar de creche. Zie het zelf op ons kdv dus tja...
Maar je hoort mij niet suggereren dat dat per definitie slecht is. Het zal míjn keuze alleen niet zijn. Net zo min als het mijn keuze zal zijn om in een ongelukkig huwelijk te blijven hangen omwille van mijn kinderen...
Ieder zijn mening zeg ik maar...
woensdag 27 juni 2007 om 21:58
woensdag 27 juni 2007 om 22:04
En ineens hebben we het over scheiden. Haha. Overigens Bambi: ik kan je redenatie nog steeds niet volgen. Maar dat ligt vast aan mij.
Mijn ouders zijn gescheiden. Ik heb daar geloof ik niet echt een tik aan over gehouden, al weet je dat nooit zeker natuurlijk. ;) Voor mijn moeder is die scheiding erg goed geweest. Per saldo was het dus een goede beslissing. Ik heb er niks van en mijn moeder is gelukkiger (mijn vader niet, al was de scheiding destijds zijn beslissing).
In mijn vriendenkring liggen er momenteel twee min of meer in scheiding. Het ene stel heeft geen kinderen en heeft ook al vrij snel nadat de man had toegegeven vreemdgegaan te zijn, besloten te scheiden. Het andere stel heeft wel kinderen en is zij vreemd gegaan. Ze zijn nu dik anderhalf jaar bezig met relatietherapie en het schiet niet echt lekker op. Want er is natuurlijk meer aan de hand dan alleen dat vreemdgaan. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik nu vind dat ze moeten scheiden of juist niet. Qua kinderen denk ik 'nee', maar als ik dan zie hoe het hangen en wurgen is en de problemen in de relatie voortkomen uit karakters die niet echt lekker matchen, dan denk ik 'ja'.
Ik hoop in ieder geval dat als het hier even echt niet leuk is, vriend en ik wel tijdig aan de bel durven trekken. In het belang van ons, maar zeker ook in het belang van de kinderen.
en mocht het dan toch tot scheiden komen, dan kan ik in ieder geval, in tegenstelling tot mijn moeder destijds, mijn eigen boontjes doppen. Want als ik dus iets vertik, dan is het na een eventuele scheiding financieel afhankelijk zijn van mijn ex. En dan moet je dus wel werken tijdens die relatie. Want anders ben je mooi het haasje.
Mijn ouders zijn gescheiden. Ik heb daar geloof ik niet echt een tik aan over gehouden, al weet je dat nooit zeker natuurlijk. ;) Voor mijn moeder is die scheiding erg goed geweest. Per saldo was het dus een goede beslissing. Ik heb er niks van en mijn moeder is gelukkiger (mijn vader niet, al was de scheiding destijds zijn beslissing).
In mijn vriendenkring liggen er momenteel twee min of meer in scheiding. Het ene stel heeft geen kinderen en heeft ook al vrij snel nadat de man had toegegeven vreemdgegaan te zijn, besloten te scheiden. Het andere stel heeft wel kinderen en is zij vreemd gegaan. Ze zijn nu dik anderhalf jaar bezig met relatietherapie en het schiet niet echt lekker op. Want er is natuurlijk meer aan de hand dan alleen dat vreemdgaan. Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik nu vind dat ze moeten scheiden of juist niet. Qua kinderen denk ik 'nee', maar als ik dan zie hoe het hangen en wurgen is en de problemen in de relatie voortkomen uit karakters die niet echt lekker matchen, dan denk ik 'ja'.
Ik hoop in ieder geval dat als het hier even echt niet leuk is, vriend en ik wel tijdig aan de bel durven trekken. In het belang van ons, maar zeker ook in het belang van de kinderen.
en mocht het dan toch tot scheiden komen, dan kan ik in ieder geval, in tegenstelling tot mijn moeder destijds, mijn eigen boontjes doppen. Want als ik dus iets vertik, dan is het na een eventuele scheiding financieel afhankelijk zijn van mijn ex. En dan moet je dus wel werken tijdens die relatie. Want anders ben je mooi het haasje.
woensdag 27 juni 2007 om 22:06
Nu ja, met 3 dagen opvang lijkt mij ook niets mis. Maar als er wordt gesproken over de noodzaak om beide financieel onafhankelijk te zijn... tja dan zouden mijn partner en ik toch echt beide 5 dagen moeten werken en dus 5 dagen opvang moeten hebben. En dat vind ik geen optie.
Voor het geval van overlijden, heeft iedereen tegenwoordig denk ik wel iets geregeld? Wij wel in ieder geval.
Voor het geval van overlijden, heeft iedereen tegenwoordig denk ik wel iets geregeld? Wij wel in ieder geval.
woensdag 27 juni 2007 om 22:09
Cohelian, ik ging er vanuit dat het zo overduidelijk een grapje was dat niemand er aanstoot aan zou nemen. En daarnaast, dat het overduidelijk ironisch is en aangeeft dat ik JUIST niet denk dat thuisblijfmoeders dom zijn. Inderdaad ken ik en ga ik zelf ook om met thuisblijfmoeders en de meeste thuisblijfmoeders die ik, al dan niet zijdelings, ken zijn JUIST hoger opgeleid en heel intelligent.
Jouw grapje was iets in de trant van 'als thuisblijfmoeder zou ik toch niet op een advocaat vallen', dus eigenlijk ook een respectloos grapje naar TBMers toe. (Maar misschien mag je dat als TBM wel doen, net zo als dat werkt bij bepaalde rassen of mensen van een bepaalde geloofsovertuiging. Ik was er alleen vanuit gegaan dat we allemaal vrouwen zijn en dat een beetje humor in zo'n, bij vlagen best pittige discussie, wel kon.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
