Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
woensdag 27 juni 2007 om 15:08
Gék kon ik worden als hij haar in zijn armen nam als ze huilde, terwijl ze liever tegen je schouder aan wilde liggen als ze huilde. Volgens mij. En dat ie dat niet snápte...
Mijn god, van de gekke gewoon, wat was ik een draak tijdens mijn verlof.
En nu moet ik over zes maanden wéér zes maanden thuis zitten als nummer twee er is, hihi, arme Vent!
woensdag 27 juni 2007 om 16:11
Eshtrall quote
Over de rol van de man, hier is het zo dat vriend al 4 dagen werkte voor we een kind hadden haha. Die is gewoon niet zo carriere gericht. En mochten wij uit elkaar gaan dan zou hij het vertikken om zijn kind(eren) maar om de twee weken te zien en daar ben ik het helemaal mee eens. Dat wordt dus co-ouderschap ja, ik vind de ouderwetse regeling eigenlijk heel erg voor zowel vader als kind (of er moeten goede redenen voor zijn in het belang van het kind).
Co-ouderschap. Dat lijkt altijd zo leuk en eerlijk maar absolute voorwaarde bij co-ouderschap is dat beide ouders nog goed met elkaar omgaan en uitstekend met elkaar kunnen communiceren.
Laat dat nou niet zo veel voorkomend zijn, zodra mensen gaan scheiden.
Over de rol van de man, hier is het zo dat vriend al 4 dagen werkte voor we een kind hadden haha. Die is gewoon niet zo carriere gericht. En mochten wij uit elkaar gaan dan zou hij het vertikken om zijn kind(eren) maar om de twee weken te zien en daar ben ik het helemaal mee eens. Dat wordt dus co-ouderschap ja, ik vind de ouderwetse regeling eigenlijk heel erg voor zowel vader als kind (of er moeten goede redenen voor zijn in het belang van het kind).
Co-ouderschap. Dat lijkt altijd zo leuk en eerlijk maar absolute voorwaarde bij co-ouderschap is dat beide ouders nog goed met elkaar omgaan en uitstekend met elkaar kunnen communiceren.
Laat dat nou niet zo veel voorkomend zijn, zodra mensen gaan scheiden.
woensdag 27 juni 2007 om 16:22
Waar slaat dat nou weer op? Hoeveel mannen denk je dat er blij zijn met de situatie als ze hun kinderen 1x per 2 weken een weekend zien? Vrouwen die veel werken moeten daar dan opeens wél genoegen mee nemen? Lijkt me geen vorm van feminisme, die vergelijking slaat als een tang op een varken.
Lijkt me ook bepaald geen eerlijke regeling toch? Geen enkele ouder zou daarmee accoord gaan als het anders kan lijkt me.
Dat mannen dat vaak wel moeten is omdat in Nederland nou eenmaal de gedachte heerst dat vrouwen beter met kinderen zijn dan mannen en dat kinderen hun moeder harder nodig hebben dan hun vader. Volkomen onjuist lijkt me, maar veel vaders denken dat nou eenmaal zelf ook omdat dat is wat ze altijd geleerd hebben. Doordat vrouwen de opvoeding overnamen en de mannen wel moesten werken en zo minder tijd met hun kind doorbrengen krijgen de vrouwen de naam dat ze beter zijn qua opvoeding en dus vaker de kinderen toegewezen.
Daarom werken wij ook evenveel en brengen we evenveel tijd met onze dochter door. Mochten we ooit uit elkaar gaan dan zou ik dat precies zo willen blijven doen.
woensdag 27 juni 2007 om 16:25
woensdag 27 juni 2007 om 16:38
Hoeveel vrouwen hier hebben nou daadwerkelijk hier écht mee te maken gehad? Want het lijkt allemaal heel leuk en aardig, maar dikke lul drie bier, dat het in de practiek allemaal zo rozen geur en spiritus is!
Meestal ga je A niet als de beste vriendjes uit mekaar. B gaat de vader of moeder na de breuk elders wonen, vaker wel dan niet een kilometertje of wat uit de huidige route.
En dan heb ik het nog niet over punt C tm Z gehad...
Want hoe oud zijn de kinderen, wat is de reden van de breuk, waar zitten kids op school of opvang, hoe is het karakter van de kids, hoeveel uren werk jij en hoeveel uren werkt je ex. Hoe zit het met de nieuwe relaties van zowel man als vrouw op een gegeven moment? Hoe zit het met clubjes, vriendjes, verjaardagen?
Ik doe maar even een greep hoor.
Ik praat dus wel uit ervaring, en heb me goed ingelezen en ingepraat. En ik ben in de meeste gevallen TEGEN co-ouderschap.
Lullig voor de mannen die in de regel dus de kinderen minder komen te zien. Maar ergens moet je een lijn trekken, en het belang van kids staat altijd voorop. En wat voor belang heeft een kind eraan, om de ene week hier en de andere week daar. Of om de zoveel dagen, van bed te moeten wisselen? Zich aan een ander huishouden te moeten aanpassen? Hoe zit het met die onrust? Gedoe om clubjes, om feestjes, schoo, vriendjes en vriendinnetjes, nergens je écht thuisvoelen, want dan weer hier dan weer daar, want zo hebben papa e mama dat nu eenmaal besloten.
Kijk, het zal voor sommige exstellen geweldig werken. Maar de merendeel van de tijd, is het natuurlijk kwatch. Onderzoek genoeg naar gedaan ( neehee geen bron) maar wat ik ervan begrepen heb, is dat in het belang van het kind, co ouderschap ontraden wordt in een boel gevallen. Omdat een kind nu eenmaal het beste gedijdt, op rust, regelmaat, voorspelbaarheid, en één vaste plek.
Dat dit 99% van de tijd bij de moeder is, snap ik heel goed. En dat ga ik nu niet onderbouwen, want daar heb ik geen tijd voor. Maar bedenk het zelf maar ;)
X
Meestal ga je A niet als de beste vriendjes uit mekaar. B gaat de vader of moeder na de breuk elders wonen, vaker wel dan niet een kilometertje of wat uit de huidige route.
En dan heb ik het nog niet over punt C tm Z gehad...
Want hoe oud zijn de kinderen, wat is de reden van de breuk, waar zitten kids op school of opvang, hoe is het karakter van de kids, hoeveel uren werk jij en hoeveel uren werkt je ex. Hoe zit het met de nieuwe relaties van zowel man als vrouw op een gegeven moment? Hoe zit het met clubjes, vriendjes, verjaardagen?
Ik doe maar even een greep hoor.
Ik praat dus wel uit ervaring, en heb me goed ingelezen en ingepraat. En ik ben in de meeste gevallen TEGEN co-ouderschap.
Lullig voor de mannen die in de regel dus de kinderen minder komen te zien. Maar ergens moet je een lijn trekken, en het belang van kids staat altijd voorop. En wat voor belang heeft een kind eraan, om de ene week hier en de andere week daar. Of om de zoveel dagen, van bed te moeten wisselen? Zich aan een ander huishouden te moeten aanpassen? Hoe zit het met die onrust? Gedoe om clubjes, om feestjes, schoo, vriendjes en vriendinnetjes, nergens je écht thuisvoelen, want dan weer hier dan weer daar, want zo hebben papa e mama dat nu eenmaal besloten.
Kijk, het zal voor sommige exstellen geweldig werken. Maar de merendeel van de tijd, is het natuurlijk kwatch. Onderzoek genoeg naar gedaan ( neehee geen bron) maar wat ik ervan begrepen heb, is dat in het belang van het kind, co ouderschap ontraden wordt in een boel gevallen. Omdat een kind nu eenmaal het beste gedijdt, op rust, regelmaat, voorspelbaarheid, en één vaste plek.
Dat dit 99% van de tijd bij de moeder is, snap ik heel goed. En dat ga ik nu niet onderbouwen, want daar heb ik geen tijd voor. Maar bedenk het zelf maar ;)
X
woensdag 27 juni 2007 om 18:19
eensch met Zoyla. Daarom hebben vriend en ik ook maar besloten nooit uit elkaar te gaan, hoeven we ook niet te touwtrekken om de kinderen.
Ik snap alleen niet zo goed wat je kind fulltime bij de vader laten wonen precies met feminisme te maken heeft? Kan dat even uitgelegd worden? Ik proef er iets in van 'je bent alleen een ware feministe als je je kinderen na een scheiding makkelijk bij de vader laat wonen, ergo daar niet verdrietig om bent, ergo fulltime werkende moeders zijn feministen die makkelijk hun kinderen kunnen missen en dus eigenlijk niet van ze houden'.
Ik kan het niet zo goed verwoorden, maar ergens smekt het naar 'fulltime werkende moeders houden minder van hun kinderen'.
Ik snap alleen niet zo goed wat je kind fulltime bij de vader laten wonen precies met feminisme te maken heeft? Kan dat even uitgelegd worden? Ik proef er iets in van 'je bent alleen een ware feministe als je je kinderen na een scheiding makkelijk bij de vader laat wonen, ergo daar niet verdrietig om bent, ergo fulltime werkende moeders zijn feministen die makkelijk hun kinderen kunnen missen en dus eigenlijk niet van ze houden'.
Ik kan het niet zo goed verwoorden, maar ergens smekt het naar 'fulltime werkende moeders houden minder van hun kinderen'.
woensdag 27 juni 2007 om 18:23
Ik denk dat vaders ook niet graag hun kinderen acherlaten bij de moeder, maar door het ouderwetse patroon, hebben ze het er zelf naar gemaakt. Het co-ouderen is wel geboren, doordat vaders weigerden zich in de bezoekersrol te laten drukken. Maar ik geloof inderdaad nooit dat het goed kan zijn voor kinderen. Toch kan ik me wel voorstellen dat je ervoor kiest, maar het lijkt me dan wél beter, als je zo dicht mogelijk bij elkaar gaat wonen
Als ik trouwens stel in de buurt zie: als je thuis altijd geco-ouderd hebt, met 2 banen en 2 zorgenden, dan moet je bijna wel, omdat één van de 2 anders minder moet gaan werken, om de opvang te doen, die de andere ouder altijd al deed.
Eensch dus met Dannas, problemen om ons heen ziend, vooral voor de kinderen, maar ook financieel en anderszins touwtrekkerij, hebben mijn vriend en ik, wederom, besloten toch maar bij elkaar te blijven. Hoofdzaak hierin was trouwens wel dat we elkaar nog steeds zo leuk vinden ;)
Als ik trouwens stel in de buurt zie: als je thuis altijd geco-ouderd hebt, met 2 banen en 2 zorgenden, dan moet je bijna wel, omdat één van de 2 anders minder moet gaan werken, om de opvang te doen, die de andere ouder altijd al deed.
Eensch dus met Dannas, problemen om ons heen ziend, vooral voor de kinderen, maar ook financieel en anderszins touwtrekkerij, hebben mijn vriend en ik, wederom, besloten toch maar bij elkaar te blijven. Hoofdzaak hierin was trouwens wel dat we elkaar nog steeds zo leuk vinden ;)
Later is nu
woensdag 27 juni 2007 om 18:34
Dat bedoelde ik er absoluut niet mee, Dannas. Ik heb niets tegen de keuze om fulltime te werken in combi met kinderen. (heb het zelf ook gedaan, niet dat dat iets uitmaakt..)
Ik heb al diverse malen gelezen hier, dat vrouwen worden aangemoedigd om net als de vader, fulltime te gaan werken zodat ze onafhankelijk zijn en daardoor een financieel veilige toekomst opbouwen. Ben ik mee eens.
Maar het continu bekritiseren van moeders en vaders die het ánders regelen, daar geen respect voor kunnen opbrengen, het zelfs opvoeren als 'maatschappelijke verplichting', dat gaat mij veel te ver. En zéker, als ik zowat van overtuigd ben, dat diezelfde onafhankelijke vrouwen die het ene mooie pleidooi na het andere houden, in geval van echtscheiding néver nooit genoegen zouden nemen met 2 weekenden per maand met hun kind doorbrengen. Dus in álle andere gevallen wordt de rol van de vader gecopieërd omdat we daar evenveel recht op hebben (eensch) maar zodra het rot wordt, zijn wíj de moeders, de hoofdverzorgers en horen die kinderen ineens wél bij hen. Of, in uiterste geval van compassie, doe dan maar een co-ouderschap. (wat een utopie van jewelste is, zo'n regeling)
Waarom dan niet zo vrouw zijn en helemáál die vaderrol overnemen? Dus ook incl. die lasten?
Ik heb al diverse malen gelezen hier, dat vrouwen worden aangemoedigd om net als de vader, fulltime te gaan werken zodat ze onafhankelijk zijn en daardoor een financieel veilige toekomst opbouwen. Ben ik mee eens.
Maar het continu bekritiseren van moeders en vaders die het ánders regelen, daar geen respect voor kunnen opbrengen, het zelfs opvoeren als 'maatschappelijke verplichting', dat gaat mij veel te ver. En zéker, als ik zowat van overtuigd ben, dat diezelfde onafhankelijke vrouwen die het ene mooie pleidooi na het andere houden, in geval van echtscheiding néver nooit genoegen zouden nemen met 2 weekenden per maand met hun kind doorbrengen. Dus in álle andere gevallen wordt de rol van de vader gecopieërd omdat we daar evenveel recht op hebben (eensch) maar zodra het rot wordt, zijn wíj de moeders, de hoofdverzorgers en horen die kinderen ineens wél bij hen. Of, in uiterste geval van compassie, doe dan maar een co-ouderschap. (wat een utopie van jewelste is, zo'n regeling)
Waarom dan niet zo vrouw zijn en helemáál die vaderrol overnemen? Dus ook incl. die lasten?
woensdag 27 juni 2007 om 18:40
Dit verzin je ter plekke Bambi. Het punt van de vrouwen die zo pro-buitenshuis werken zijn hier is niet dat de vaderrol gekopieerd moet worden, maar juist dat de vaders ook meer betrokken moeten worden bij de opvoeding door de taken eerlijker te verdelen. Dus door je man niet te dwingen 40 uur te werken omdat jij thuis wilt blijven en door ook je steentje bij te dragen qua financieen. En door je man de kans te geven ook voor zijn kinderen te zorgen en minder te gaan werken. Niemand heeft er hier voor gepleit dat moeders zich moeten gedragen als vaders en zich niet met de kinderen moeten bemoeien, dat maak jij ervan.
En ook niemand hier heeft gezegd dat moeders bij een scheiding opeens wél de hoofdverzorger is. Er wordt hier alleen gezegd dat dan geprobeerd zou worden om de taken net zo te verdelen als dat het zonder scheiding is, dus alletwee evenveel werken en evenveel zorgen. Dat de werkende moeders hier bij een scheiding roepen dat ze de hoofdverzorger zijn dat heb je erbij verzonnen.
Het is handiger om dingen in een discussie te gebruiken die ook daadwerkelijk gezegd zijn ipv er dingen bij te halen die niemand gezegd heeft.
woensdag 27 juni 2007 om 19:01
En bij scheiding is dus het meest gelijkwaardig, een co-ouderschap?
En wát als jullie verhouding dusdanig schreef is, door welke omstandigheden dan ook (uit elkaar gaan doe je niet zonder reden, tenslotte) dat communiceren/afspraken maken/mediaton niet meer mogelijk is?
Wat is dan in praktische zin de meest gelijkwaardige verdeling van het ouderschap?
Want dat is nét zo'n doomscenario (en even realistisch) als situatie van een thuisblijfmoeder die financieel en cv-gewijs, afhankelijk is van haar partner.
En wát als jullie verhouding dusdanig schreef is, door welke omstandigheden dan ook (uit elkaar gaan doe je niet zonder reden, tenslotte) dat communiceren/afspraken maken/mediaton niet meer mogelijk is?
Wat is dan in praktische zin de meest gelijkwaardige verdeling van het ouderschap?
Want dat is nét zo'n doomscenario (en even realistisch) als situatie van een thuisblijfmoeder die financieel en cv-gewijs, afhankelijk is van haar partner.
woensdag 27 juni 2007 om 19:28
Toch zul je ze de kost niet willen geven die dat niet kunnen, nippo. Ik zie het in mijn directe omgeving. Vader ging ervandoor toen zijn oudste een jaar was en vrouw zwanger was van de tweede. Kwam ruim een jaar later terug (met nieuwe vriendin) dat hij toch wel vader wilde zijn voor zijn kinderen.
Inmiddels zijn ze 8 jaar verder en het co-ouderschap is 1 grote nachtmerrie voor m.n. de moeder. Ze hebben echt strijd over alles, met als grote dieptepunt nu het drama op school bij de oudste. Hij is al een keer van school verwisseld, maar het blijft niet goed gaan. Vader wil van niks horen, zijn kinderen zijn perfect en het idee dat er met de oudste iets vervelends aan de hand kan zijn, wil er bij hem niet in.
Tel daarbij op de keren dat hij zeer onverwacht weg "moet" of ad hoc op vakantie gaat (met zijn inmiddels zwangere vriendin) en de jongens dan ofwel dumpt bij de eerste de beste of dat als pressiemiddel gebruikt om de moeder ertoe te bewegen al haar eigen plannen en organisatie overhoop te gooien om de jongens dan toch maar weer zelf op te vangen en het moge duidelijk zijn dat dit nauwelijks werkbaar genoemd kan worden.
Overleg valt met hem nauwelijks te plegen. Zijn wil is wet en dat hij degene is die er destijds vandoor ging, zijn vrouw zwanger en wel met een 1 jarig kind achterliet, toen terugkwam en sindsdien alleen maar bezig is haar leven overhoop te gooien, dat schijnt hij zich nul te realiseren. Plus dat hij niet ziet hoeveel onrust zijn gedrag bij zijn kinderen veroorzaakt.
Als ik dat soort dingen hoor en zie, dan bekruipt mij het gevoel dat in dat soort gevallen co-ouderschap wel heel leuk en democratisch kan klinken, maar dat het gewoon (lang) niet altijd haalbaar is.
Inmiddels zijn ze 8 jaar verder en het co-ouderschap is 1 grote nachtmerrie voor m.n. de moeder. Ze hebben echt strijd over alles, met als grote dieptepunt nu het drama op school bij de oudste. Hij is al een keer van school verwisseld, maar het blijft niet goed gaan. Vader wil van niks horen, zijn kinderen zijn perfect en het idee dat er met de oudste iets vervelends aan de hand kan zijn, wil er bij hem niet in.
Tel daarbij op de keren dat hij zeer onverwacht weg "moet" of ad hoc op vakantie gaat (met zijn inmiddels zwangere vriendin) en de jongens dan ofwel dumpt bij de eerste de beste of dat als pressiemiddel gebruikt om de moeder ertoe te bewegen al haar eigen plannen en organisatie overhoop te gooien om de jongens dan toch maar weer zelf op te vangen en het moge duidelijk zijn dat dit nauwelijks werkbaar genoemd kan worden.
Overleg valt met hem nauwelijks te plegen. Zijn wil is wet en dat hij degene is die er destijds vandoor ging, zijn vrouw zwanger en wel met een 1 jarig kind achterliet, toen terugkwam en sindsdien alleen maar bezig is haar leven overhoop te gooien, dat schijnt hij zich nul te realiseren. Plus dat hij niet ziet hoeveel onrust zijn gedrag bij zijn kinderen veroorzaakt.
Als ik dat soort dingen hoor en zie, dan bekruipt mij het gevoel dat in dat soort gevallen co-ouderschap wel heel leuk en democratisch kan klinken, maar dat het gewoon (lang) niet altijd haalbaar is.
woensdag 27 juni 2007 om 19:28
Je kan niet iedereen over 1 kam scheren. Ik denk dat er net zoveel vaders zijn die niet weten wat ze met het kind aanmoeten van parttime werkende moeders dan als van TBM's. Klinkklare onzin als je het mij vraagt. Toevallig ken ik een man die precies aan jouw beschrijving voldoet en zijn vriendin die dit volledig goedpraat, zij werkt 3 dagen per week. Dus heeft niks te maken met een TBM.
En over mijn eigen situatie, het kan wel zo zijn dat ik er altijd voor ons zoontje ben, maar mijn vriend is niet te beroerd om uit zichzelf een luier te verschonen en weet ook wanneer hij eten moet, wat hij lekker vind en wat voor maat luiers hij draagt. Hij heeft altijd even goed zijn best gedaan voor ons zoontje als ik. En tuurlijk kreeg ik sneller handigheid in de dagelijkse verzorging en begreep ik hem sneller dan mijn vriend. Maar na zijn werk verzorgd hij net zo goed mee en het is niet alleen stoeien en spelletjes doen.
En over mijn eigen situatie, het kan wel zo zijn dat ik er altijd voor ons zoontje ben, maar mijn vriend is niet te beroerd om uit zichzelf een luier te verschonen en weet ook wanneer hij eten moet, wat hij lekker vind en wat voor maat luiers hij draagt. Hij heeft altijd even goed zijn best gedaan voor ons zoontje als ik. En tuurlijk kreeg ik sneller handigheid in de dagelijkse verzorging en begreep ik hem sneller dan mijn vriend. Maar na zijn werk verzorgd hij net zo goed mee en het is niet alleen stoeien en spelletjes doen.
woensdag 27 juni 2007 om 19:41
Als je het belang van kinderen voorop stelt, is scheiden sowiesó een zwaktebod. En toch wordt scheiden wél realistisch gevonden en als argument aangevoerd waarom vrouwen er niet voor zouden moeten kiezen om fulltime voor kinders te zorgen en daarmee zichzelf afhankelijk maken.
Ik zie het verschil niet zo, eigenlijk.
Nogmaals, ik ben het ermee eens, onafhankelijkheid groot goed, vrouw, man, hond, kat.
Maar ik blijf benieuwd hoeveel vrouwen ervoor zouden kiezen om hun kinderen bij de vader te laten opgroeien als dat om welke redenen dan ook, te prefereren zou zijn. En co-ouderschap dus buiten beschouwing gelaten want da's vooral in theorie leuk en aardig.
