Kinderen
alle pijlers
Taboe: Spijt van je kind?
donderdag 18 oktober 2007 om 14:04
Aangezien ik "immers al 30 jaar oud ben" en nog steeds geen kinderen wil maar mij wil richten op mijn baan (ik werk met jongere, hier haal ik heel veel voldoening uit) krijg ik nog wel eens wat negatieve reacties van vrijwel alleen moeders. Ik merk dat het nog steeds een taboe is om ook uit te komen voor de negatieve kanten van het moederschap en toe te geven dat het misschien wel enorm tegenvalt. Regelmatig krijg ik te horen "straks als je 40 bent kan het niet meer en dan krijg je spijt". Zijn er ook moeders die juist spijt hebben van de keuze wél aan kinderen te beginnen? En waarom dan precies? Ik bedoel dit niet om te bekritiseren of aan te vallen, ik ben er oprecht benieuwd naar omdat ik vaak de indruk krijg in gesprekken hierover dat de moeder, uit schuldgevoel wellicht, niet geheel eerlijk is. Om aan kinderen te beginnen uit angst dat je later anders spijt krijgt lijkt mij echt vreselijk voor die kinderen.... Dat is toch niet de juiste reden en zal je kind dit onbewust niet merken?
donderdag 18 oktober 2007 om 14:13
Wat wilje nou weten? Of er mensen zijn die spijt hebben van hun keuze om een kind te willen, of dat angst voor spijt een goede motivatie is om juist een kind te emen.
Of zoek je argumenten om te zeggen dat je (nog) geen kinderen wilt?
Dat het moederschap soms tegenvalt houdt trouwens niet in dat je spijt hebt van je kind. Daar zit denk ik nog wel een heel groot grijs gebied tussen.
Of zoek je argumenten om te zeggen dat je (nog) geen kinderen wilt?
Dat het moederschap soms tegenvalt houdt trouwens niet in dat je spijt hebt van je kind. Daar zit denk ik nog wel een heel groot grijs gebied tussen.
donderdag 18 oktober 2007 om 14:16
ik vind het zo onwijs leuk, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand anders dat niet zou willen. Ik vind het heel fijn als mensen daar eerlijk in zijn (heb paar van die mensen om me heen) maar ik zal vast ook eens zo hebben gereageerd. En natuurlijk is het soms zwaar, maar cliché... er staat veel tegenover!
donderdag 18 oktober 2007 om 14:35
donderdag 18 oktober 2007 om 14:44
kijk, tuurlijk baal ik wel eens van dat ik een kind heb. Vooral als ze weer eens in zo'n rot-periode is en onuitstaanbaar kan zijn. Eerlijk is eerlijk leuk is het zeker niet altijd, maar wat jij vraagt is echt het spijt van hele hele/totale kind hebben net zoals spijt hebben van het hele/totale niet-kind hebben. En ik zou me echt verbazen als er hier een moeder is die dat zegt, wan dat kan ik me gewoon niet voorstellen namelijk...Er zijn ook zo ontzettend veel leuke en geweldige kanten van een kind net zoals er ook veel leuke en geweldige kanten zitten aan het kinderloos zijn. Met eigenlijk alles in het leven komt het gewoon hier op neer; alles heeft z'n voordelen en nadelen en het gras is altijd groener bij de buren... 
donderdag 18 oktober 2007 om 14:53
Er zijn wel eens artikelen over geweest in de Viva (geloof ik) Ze zijn er wel, moeders met spijt, maar inderdaad, hoe geef je dat toe?
Ik heb gelukkig geen spijt, maar zal zeker niet gaan jubelen, wanneer je niet 100% achter je kinderwens staat, dat het toch zó leuk is, dat je het zéker moet gaan doen.. Ik heb zelfs altijd gezegd dat als je een lijstje gaat maken met puur praktische zaken, je nooit voor een kind zou kiezen. Een kind wensen is gevoelsmatig. En zwaar.
sterkte met je keuze
Enneh.. je hebt gelukkig nog even de tijd![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Ik heb gelukkig geen spijt, maar zal zeker niet gaan jubelen, wanneer je niet 100% achter je kinderwens staat, dat het toch zó leuk is, dat je het zéker moet gaan doen.. Ik heb zelfs altijd gezegd dat als je een lijstje gaat maken met puur praktische zaken, je nooit voor een kind zou kiezen. Een kind wensen is gevoelsmatig. En zwaar.
sterkte met je keuze
Enneh.. je hebt gelukkig nog even de tijd
Later is nu
donderdag 18 oktober 2007 om 15:14
Spijt is wel een heel groot woord maar als ik alles van te voren had geweten en het dan nog eens over mocht doen kan ik me heel goed voorstellen dat ik niet voor kinderen zou kiezen. Begrijp me niet verkeerd ik hou heel veel van mijn kinderen en zou niet willen dat er iets met ze gebeurde maar je moet niet onderschatten wat er in je leven veranderd vanaf het moment dat je een kind hebt. Bovendien kan je het nooit meer terugdraaien en blijf je je hele leven moeder.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:22
Inderdaad, tuurlijk heb je soms momenten dat je je kind achter het behang wil plakken, en dat je denkt waar ben ik aan begonnen, maar dan heb je weer een mooi moment met je kleine en je bent voorgaande alweer vergeten.
Ik zou inderdaad niet aan kinderen beginnen uit angst dat het later niet meer lukt, je moet het graag willen en er klaar voor zijn, voor zover je dat kan zijn, het is een giga verandering, maar je krijgt er zoveel voor terug.
Ik zou inderdaad niet aan kinderen beginnen uit angst dat het later niet meer lukt, je moet het graag willen en er klaar voor zijn, voor zover je dat kan zijn, het is een giga verandering, maar je krijgt er zoveel voor terug.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:26
Mijn moeder riep vroeger regelmatig als wij eens weer vervelend waren, dat ze nooit, nooit, never nooit meer, kinderen zou nemen als ze het over mocht doen.
Maar goed, dat was dus de vorige generatie waarbij de anticonceptie nog niet zo lekker liep.
Overigens roept ze nu weer vaak dat dat juist de leukste tijd was van haar leven en dat is dan weer omdat vroeger gezien wordt door een roze bril.Zelf heb ik eigenlijk nooit spijt gehad van het feit dat ik kinderen heb genomen, vanaf de dag dat ik zwanger was, was het allemaal veel leuker dan ik gedacht had. Maar het blijft natuurlijk altijd wel een zorg erbij, je bent forever bang dat hun wat overkomt soms vind ik het heel moeilijk om me daar overheen te zetten.
Maar goed, dat was dus de vorige generatie waarbij de anticonceptie nog niet zo lekker liep.
Overigens roept ze nu weer vaak dat dat juist de leukste tijd was van haar leven en dat is dan weer omdat vroeger gezien wordt door een roze bril.Zelf heb ik eigenlijk nooit spijt gehad van het feit dat ik kinderen heb genomen, vanaf de dag dat ik zwanger was, was het allemaal veel leuker dan ik gedacht had. Maar het blijft natuurlijk altijd wel een zorg erbij, je bent forever bang dat hun wat overkomt soms vind ik het heel moeilijk om me daar overheen te zetten.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:27
donderdag 18 oktober 2007 om 15:50
Zelf ben ik 40 en hebben wij bewust gekozen om niet voor kinderen te kiezen. Hoe vaak mij wel niet is gevraagd of geen kinderen kan krijgen of e.d.
Kennelijk is het nog altijd vreemd als een vrouw geen kinderwens heeft.
Ik heb genoeg neefjes en nichtjes, leuk als ze langs komen of blijven logeren, maar nog leuker als ze weer naar huis gaan.
De door de TO gestelde vraag heb ik ook wel eens aan vriendinnen gevraagd, natuurlijk is de reactie dan dat kinderen je leven verrijken en ze ze nooit meer willen missen.
Het vreemde is dat dat kennelijk een algemeen antwoord is, want hoe vaak gaat de relatie ouders/kind toch niet van een leien dakje of zelfs compleet verstoord ?
De verantwoordelijkheid voor een kind is ook nogal wat ! Ik denk ook dat ik helemaal geen leuke moeder zou zijn geweest, als ik heel eerlijk ben vind ik kinderen eigenlijk ook helemaal niet leuk.
Kennelijk is het nog altijd vreemd als een vrouw geen kinderwens heeft.
Ik heb genoeg neefjes en nichtjes, leuk als ze langs komen of blijven logeren, maar nog leuker als ze weer naar huis gaan.
De door de TO gestelde vraag heb ik ook wel eens aan vriendinnen gevraagd, natuurlijk is de reactie dan dat kinderen je leven verrijken en ze ze nooit meer willen missen.
Het vreemde is dat dat kennelijk een algemeen antwoord is, want hoe vaak gaat de relatie ouders/kind toch niet van een leien dakje of zelfs compleet verstoord ?
De verantwoordelijkheid voor een kind is ook nogal wat ! Ik denk ook dat ik helemaal geen leuke moeder zou zijn geweest, als ik heel eerlijk ben vind ik kinderen eigenlijk ook helemaal niet leuk.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:50
Ik had spijt. Heel veel spijt. Heb ik ruim 2 jaar lang gehad. Ik wilde iedere dag dat ik er nooit aan begonnen was. En toen ging die postnatale depressie eindelijk helemaal voorbij en heb ik de tijd daarna nooit meer ook maar een seconde spijt gehad.
Maar ik weet dus wel hoe het voelt om spijt van je kind te hebben, en ik hoop echt dat er maar heel weinig vrouwen spijt hebben....want zowel je kind als jij worden er doodongelukkig van.
Als ik het over mocht doen, zou ik, ondanks de wetenschap dat ik 2 jaar lang spijt zou hebben, het toch doen. Want die 2 jaar spijt weegt niet op tegen het jaar van het alleromvattende, overheersende ultieme geluk dat ik nu ervaar met mijn kind...
Maar ik weet dus wel hoe het voelt om spijt van je kind te hebben, en ik hoop echt dat er maar heel weinig vrouwen spijt hebben....want zowel je kind als jij worden er doodongelukkig van.
Als ik het over mocht doen, zou ik, ondanks de wetenschap dat ik 2 jaar lang spijt zou hebben, het toch doen. Want die 2 jaar spijt weegt niet op tegen het jaar van het alleromvattende, overheersende ultieme geluk dat ik nu ervaar met mijn kind...
donderdag 18 oktober 2007 om 15:55
Dat hoor ik wel vaker Nanou, dat vrouwen als ze alles hadden geweten vooraf ze geen kinderen zouden nemen. Daarmee zeggen ze niet dat ze niet van hun kinderen houden, of deze kinderen weg zouden willen doen ofzo ( as if! ), maar dat het leven op zich met kinderen ze behoorlijk tegenvalt.
Ik heb en wil geen kinderen en heb de indruk dat ze het sneller aan mij durven te vertellen dan aan een ander.
donderdag 18 oktober 2007 om 16:04
Ik heb zelf geen spijt van het krijgen van een kind (en sta nu op springen van de tweede), maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat anderen er niet aan beginnen omdat ze bepaalde dingen niet zien zitten. Wij zijn ook altijd heel eerlijk richting anderen over hoe het is om een kind te hebben, we vinden onze zoon fantastisch en genieten volop van hem, maar ik zeg ook eerlijk wat er niet leuk aan is, waar je moet inleveren en wat me tegenvalt.
Toevallig zijn wij van beide kanten de enige met kinderen (mijn broers willen niet, man zijn broer wil niet) en we hebben diverse vriendenstellen die bewust niet aan kinderen beginnen. Daar praten we heel eerlijk over en ik heb nooit gezegd dat ze daar spijt van krijgen. Eerder dat ze goed moeten weten waar ze aan beginnen, in plaats van het doen "omdat iedereen het doet".
Soms vind ik het kut om een kind te hebben en soms roep ik, dat als ik had geweten hoe leuk het was, ik jaaaaren eerder eraan was begonnen (wat ook niet waar is, want het is leuk omdat ik al het eea in mijn leven heb kunnen doen zonder kinderen). Het is denk ik afhankelijk van de periode waar kind en ik in zitten, knuffelfase of "alles is stom" fase. Maar als ik het over moest doen, zou ik hier weer voor kiezen.
Toevallig zijn wij van beide kanten de enige met kinderen (mijn broers willen niet, man zijn broer wil niet) en we hebben diverse vriendenstellen die bewust niet aan kinderen beginnen. Daar praten we heel eerlijk over en ik heb nooit gezegd dat ze daar spijt van krijgen. Eerder dat ze goed moeten weten waar ze aan beginnen, in plaats van het doen "omdat iedereen het doet".
Soms vind ik het kut om een kind te hebben en soms roep ik, dat als ik had geweten hoe leuk het was, ik jaaaaren eerder eraan was begonnen (wat ook niet waar is, want het is leuk omdat ik al het eea in mijn leven heb kunnen doen zonder kinderen). Het is denk ik afhankelijk van de periode waar kind en ik in zitten, knuffelfase of "alles is stom" fase. Maar als ik het over moest doen, zou ik hier weer voor kiezen.
donderdag 18 oktober 2007 om 16:09
Ja god wat moet je dan zeggen als je zo'n vraag krijgt? Natuurlijk is dat het algemene antwoord. Het is toch ook een rare vraag.
Als je al spijt hebt, en dan bedoel ik spijt in de zin dat je het echt iedere dag vreselijk vind om moeder te zijn dan heb je een enorm probleem wat je ook niet zomaar kan bespreken bij de koffie of zo.
En ja het is een taboe en ik heb al eens eerder in een vergelijkbaar topic gemeld dat ik vind dat dat ook een taboe moet blijven. Je kunt je spijt bespreken met bijvoorbeeld een hulpverlener of je partner maar om dat nou aan iedereen te gaan vertellen lijkt mij niet goed. Voor de moeder niet en voor de kinderen al helemaal niet.
donderdag 18 oktober 2007 om 16:12
donderdag 18 oktober 2007 om 16:20
donderdag 18 oktober 2007 om 16:42
donderdag 18 oktober 2007 om 16:49
zoon is nu 9,5 maand. Ik zit nu ongeveer 9 maanden met een postnatale depressie die overgegegaan is in "gewoon" overspannen zijn. Er zijn dagen dat ik het vreselijk moeilijk vind en er zijn dagen dat ik het geweldig vindt. Spijt heb ik nog nooit gehad. Wel heel veel momenten dat ik me eigenlijk geen raad weet. Ook dat wordt steeds minder.
donderdag 18 oktober 2007 om 16:59
Ik heb absoluut geen spijt van mijn kinderen. De keuze voor mijn kinderen heb ik pas gemaakt op het moment dat ze in aantocht waren, m.a.w. ik was ongepland zwanger geworden. Maar ik denk dat je gevoel ook anders kan zijn als je bijvoorbeeld, zoals ik, min of meer voor een voldongen feit bent gesteld en je relatief weinig tijd hebt gehad om een keuze pro of contra te maken. Ook mensen die vantevoren bewust de keuze voor kinderen hebben gemaakt, kunnen zich op een later tijdstip realiseren dat ze een inschattingsfout hadden gemaakt.
Kortom: ik denk dat het zeker mogelijk is om spijt te hebben dat je kinderen hebt gekregen. Spijt omdat je merkt dat je het qua belasting niet trekt, spijt omdat het je belemmert qua bewegingsvrijheid, whatever. En ja, een kind voegt tevens wat toe, en ja, natuurlijk doe je alles wat nodig is om je kind gelukkig te maken, als je eenmaal voor je kind gekozen hebben. Maar dan kan dat voor sommigen nog wel een reden zijn voor een gevoel van spijt, heel diep van binnen. Of het maatschappelijk aanvaard wordt of niet, dat gevoel kan gewoon aanwezig zijn, en het is inderdaad een taboe. Ik vind ook niet dat het iets is waar je open met Jan en alleman over moet kunnen praten, als je kinderen - later of in het heden - kunnen merken hoe je in het moederschap staat. Als kind van je moeder betrek je dat op jezelf, en dat lijkt me funest voor je zelfvertrouwen, gevoelens naar je moeder toe en naar je eigen (toekomstige) kinderen toe.
Kortom: ik denk dat het zeker mogelijk is om spijt te hebben dat je kinderen hebt gekregen. Spijt omdat je merkt dat je het qua belasting niet trekt, spijt omdat het je belemmert qua bewegingsvrijheid, whatever. En ja, een kind voegt tevens wat toe, en ja, natuurlijk doe je alles wat nodig is om je kind gelukkig te maken, als je eenmaal voor je kind gekozen hebben. Maar dan kan dat voor sommigen nog wel een reden zijn voor een gevoel van spijt, heel diep van binnen. Of het maatschappelijk aanvaard wordt of niet, dat gevoel kan gewoon aanwezig zijn, en het is inderdaad een taboe. Ik vind ook niet dat het iets is waar je open met Jan en alleman over moet kunnen praten, als je kinderen - later of in het heden - kunnen merken hoe je in het moederschap staat. Als kind van je moeder betrek je dat op jezelf, en dat lijkt me funest voor je zelfvertrouwen, gevoelens naar je moeder toe en naar je eigen (toekomstige) kinderen toe.
