Kinderen
alle pijlers
Taboe: Spijt van je kind?
donderdag 18 oktober 2007 om 14:04
Aangezien ik "immers al 30 jaar oud ben" en nog steeds geen kinderen wil maar mij wil richten op mijn baan (ik werk met jongere, hier haal ik heel veel voldoening uit) krijg ik nog wel eens wat negatieve reacties van vrijwel alleen moeders. Ik merk dat het nog steeds een taboe is om ook uit te komen voor de negatieve kanten van het moederschap en toe te geven dat het misschien wel enorm tegenvalt. Regelmatig krijg ik te horen "straks als je 40 bent kan het niet meer en dan krijg je spijt". Zijn er ook moeders die juist spijt hebben van de keuze wél aan kinderen te beginnen? En waarom dan precies? Ik bedoel dit niet om te bekritiseren of aan te vallen, ik ben er oprecht benieuwd naar omdat ik vaak de indruk krijg in gesprekken hierover dat de moeder, uit schuldgevoel wellicht, niet geheel eerlijk is. Om aan kinderen te beginnen uit angst dat je later anders spijt krijgt lijkt mij echt vreselijk voor die kinderen.... Dat is toch niet de juiste reden en zal je kind dit onbewust niet merken?
donderdag 18 oktober 2007 om 17:06
Ik begrijp de taboe inmiddels wat meer. Ik moet er zelf ook niet aan denken dat mijn ouders spijt van mij zouden hebben. Het streven overal over te kunnen praten is in dit geval te schadelijk voor de betrokken kinderen. Gelukkig bestaan er inderdaad nog psychologen, hulpverleners etc!
In ieder geval alvast bedankt voor alle reacties, keep them coming please!
In ieder geval alvast bedankt voor alle reacties, keep them coming please!
donderdag 18 oktober 2007 om 19:18
ook hier geen spijt. maar het lijkt me inderdaad als bewust kinderloze ook niet leuk als mensen je vooraf gaan verzekeren dat je later spijt gaat krijgen van je keuze. dat zou ook best wat meer taboe mogen zijn dan.
Vrouwen reageren volgens mij vaak heftig op mensen die andere keuzes hebben gemaakt. ik denk dat dat zo is omdat je gaat twijfelen aan je eigen keuzes; als claartje kiest voor geen kinderen en ik kies wel voor kinderen, wie heeft er dan gelijk? vindt zij mijn argumenten onzin? denkt ze soms dat kinderen stom zijn? vindt ze dat ik erbij loop als een slons? straks heeft zij een vette carriere...
nou ja, ik denk dat je voor jezelf probeert te verklaren waarom jij hebt gekozen voor A en dan kom je er toch het liefste op uit dat jouw keuze de beste is en dat die ander spijt gaat krijgen.
Vrouwen reageren volgens mij vaak heftig op mensen die andere keuzes hebben gemaakt. ik denk dat dat zo is omdat je gaat twijfelen aan je eigen keuzes; als claartje kiest voor geen kinderen en ik kies wel voor kinderen, wie heeft er dan gelijk? vindt zij mijn argumenten onzin? denkt ze soms dat kinderen stom zijn? vindt ze dat ik erbij loop als een slons? straks heeft zij een vette carriere...
nou ja, ik denk dat je voor jezelf probeert te verklaren waarom jij hebt gekozen voor A en dan kom je er toch het liefste op uit dat jouw keuze de beste is en dat die ander spijt gaat krijgen.
donderdag 18 oktober 2007 om 19:25
Ik denk dat je misschien spijt kunt hebben van het krijgen van een kind met de verkeerde man, of onder de verkeerde omstandigheden. Dan kan het soms heel moeilijk zijn om er echt van te genieten. Als je dakloos bent, financieel het zwaar hebt en een ex die tegenwerkt, dan maken de omstandigheden het dat je er op dat moment misschien spijt van hebt. Maar dan nog denk ik, dat je dan geen spijt hebt van je kind dat je hebt gekregen.
Bij de meeste vrouwen komt er toch een moederliefde die maakt dat je verliefd bent op je kind. Al zullen er heus vrouwen zijn die dat niet hebben. En dan kun je hele rare situaties krijgen.
Bij de meeste vrouwen komt er toch een moederliefde die maakt dat je verliefd bent op je kind. Al zullen er heus vrouwen zijn die dat niet hebben. En dan kun je hele rare situaties krijgen.
donderdag 18 oktober 2007 om 19:50
Hoeft niet te maken hebben met het feit dat je spijt van je kind hebt. Kan ook komen door een niet al te rooskleurige situatie, waardoor je je afreageert op je kind. Of dat je niet in staat bent om iets op te lossen door te slaan, of geestelijk labiel bent waardoor je je kind niet aankunt.
Het zal ook heus wel voorkomen, maar hoeft niet per definitie.
Het zal ook heus wel voorkomen, maar hoeft niet per definitie.
donderdag 18 oktober 2007 om 22:47
Ik heb zelf nog geen kinderen.
Maar als ik mijn nichtjes een hele dag over de vloer heb gehad ben ik wel altijd blij dat ze weer naar huis gaan.
Ben je er dan nog niet aan toe???
Ik weet niet. Ik kan me enorm ergeren aan die kids en heb ook niet altijd even veel zin om moeite te doen als ze weer eens wat vragen van me. En eerlijk gezegd is het ook wel erg heerlijk om samen met je partner nog van alles te kunnen doen zonder dat je verantwoordelijkheden hebt naar je kind toe.
Bijv op het laatste moment bedenken dat je lekker uiteten gaat en daarna nog lekker wat gaat drinken. Of lekker shoppen en dan een tentje in duiken en in het weekend heerlijk uitslapen. Wij doen dit namelijk nogal vaak. We houden er ook van lekker thuis op de bank te zitten, heel graag juist. Maar gewoon er tussen uit gaat wanneer het je uitkomt is ook wel erg lekker!
Maar toch.... Het blijft in mijn hoofd rond "zeuren".. We denken de laatste tijd zoveel na over kinderen..
Moeilijk.. Maar ik kan me niet voorstellen dat je spijt van het kind zelf krijgt. Misschien wel dat je ooit die stap hebt genomen. Maar nooit dat je je kind liever kwijt zou zijn..
Maar als ik mijn nichtjes een hele dag over de vloer heb gehad ben ik wel altijd blij dat ze weer naar huis gaan.
Ben je er dan nog niet aan toe???
Ik weet niet. Ik kan me enorm ergeren aan die kids en heb ook niet altijd even veel zin om moeite te doen als ze weer eens wat vragen van me. En eerlijk gezegd is het ook wel erg heerlijk om samen met je partner nog van alles te kunnen doen zonder dat je verantwoordelijkheden hebt naar je kind toe.
Bijv op het laatste moment bedenken dat je lekker uiteten gaat en daarna nog lekker wat gaat drinken. Of lekker shoppen en dan een tentje in duiken en in het weekend heerlijk uitslapen. Wij doen dit namelijk nogal vaak. We houden er ook van lekker thuis op de bank te zitten, heel graag juist. Maar gewoon er tussen uit gaat wanneer het je uitkomt is ook wel erg lekker!
Maar toch.... Het blijft in mijn hoofd rond "zeuren".. We denken de laatste tijd zoveel na over kinderen..
Moeilijk.. Maar ik kan me niet voorstellen dat je spijt van het kind zelf krijgt. Misschien wel dat je ooit die stap hebt genomen. Maar nooit dat je je kind liever kwijt zou zijn..
donderdag 18 oktober 2007 om 23:25
Ik denk dat je deze vraag nog wat beter kunt specificeren. (Daarnaast denk ik dat je ook niet even eerlijke reacties zult krijgen, juist vanwege dat taboe en dan blijkt dit forum inene toch niet zo heel anoniem/onpersoonlijk).
Maar om heel eerlijk te zijn, ik heb geen spijt van mijn kind (dat zou nl. betekenen dat ik haar niet meer wilde hebben en ik hou van erg -verry much so- dus dat rijmt niet), maar kan wel spijt voelen dat ik heb gekozen voor het moederschap. Dat zijn wat mij betreft twee verschillende dingen. Ik vind het moederschap zwaarder dan ik van te voren kon inschatten (terwijl ik er toch echt erg veel over heb gepiekerd). Misschien speelt mijn stabiliteit een rol (maak daar maar waarschijnlijk van).
Maar achter het behang willen plakken denkt bij mij de lading niet, net zo min als je krijgt er iets prachtigs voor terug en het is het allemaal waard. Ja tuurlijk, je eigen kroost, maar ook erg veel belasting op je toch al drukke malende koppie (in mijn geval) waar je voor de komende 18 jaar aan vastzit. Ik twijfel soms wel eens of ik diezelfde keuze weer zou maken. Maar misschien kijk ik daar over een aantal jaren vele malen luchtiger tegenaan, als mijn eigen koppie ook weer wat rustiger is. Kortom, psychisch goed in je vel steken lijkt me toch wel een belangrijke randvoorwaarde en dan nog heb je PPD niet uitgesloten.
Maar om heel eerlijk te zijn, ik heb geen spijt van mijn kind (dat zou nl. betekenen dat ik haar niet meer wilde hebben en ik hou van erg -verry much so- dus dat rijmt niet), maar kan wel spijt voelen dat ik heb gekozen voor het moederschap. Dat zijn wat mij betreft twee verschillende dingen. Ik vind het moederschap zwaarder dan ik van te voren kon inschatten (terwijl ik er toch echt erg veel over heb gepiekerd). Misschien speelt mijn stabiliteit een rol (maak daar maar waarschijnlijk van).
Maar achter het behang willen plakken denkt bij mij de lading niet, net zo min als je krijgt er iets prachtigs voor terug en het is het allemaal waard. Ja tuurlijk, je eigen kroost, maar ook erg veel belasting op je toch al drukke malende koppie (in mijn geval) waar je voor de komende 18 jaar aan vastzit. Ik twijfel soms wel eens of ik diezelfde keuze weer zou maken. Maar misschien kijk ik daar over een aantal jaren vele malen luchtiger tegenaan, als mijn eigen koppie ook weer wat rustiger is. Kortom, psychisch goed in je vel steken lijkt me toch wel een belangrijke randvoorwaarde en dan nog heb je PPD niet uitgesloten.
donderdag 18 oktober 2007 om 23:28
Laatst was dat programma van gordon (help, de vakantie ofzo) en toen zat een vrouw ook te verkondigen waar haar hele gezin bij zat dat ze achteraf liever gezien geen kinderen had gehad (die van dat waterpark). Hoe taboe dan ook, maar voor je familie is dat natuurlijk alles behalve leuk om te horen (3 kids)
vrijdag 19 oktober 2007 om 00:15
vrijdag 19 oktober 2007 om 00:17
Ik heb zeker geen spijt van mijn kind, heel bewust voor hem gekozen toen ik onverwacht zwanger bleek, maar ik heb af en toe wel eens spijt van het moment dat hij kwam. (geen ruimte eigenlijk)
Meest spijt heb ik van de afloop, door de zwangerschap is de reuma waarschijnlijk getriggerd en in alle hevigheid doorgezet. Daar kan het kind niks aan doen en dat was later ook gebeurd. Dat wetende zou me dat trouwens niet tegenhouden om alles weer hetzelfde te doen.
Meest spijt heb ik van de afloop, door de zwangerschap is de reuma waarschijnlijk getriggerd en in alle hevigheid doorgezet. Daar kan het kind niks aan doen en dat was later ook gebeurd. Dat wetende zou me dat trouwens niet tegenhouden om alles weer hetzelfde te doen.
vrijdag 19 oktober 2007 om 07:05
Geen spijt en ik houd zielsveel van de kleine....maar ik vind het zwaar om me zo kwetsbaar te voelen. Gisteren naar ziekenhuis geweest omdat kleine al weken aanhoudende diarree heeft. De angst dat er iets ernstigs met hem is, is soms ondraaglijk. iemand anders hier schreef dat ook. Ik vind dat absoluut het naarste van een kind hebben. Zoveel van hem houden dat het eigelijk niet meer leuk is. Stom eigelijk.
vrijdag 19 oktober 2007 om 08:20
Ik hoor juist niets anders de laatste tijd. Lijkt wel alsof het tegenwoordig alleen nog maar gaat over gebroken nachten, tepelkloven, zorgen, peuterpubers, stampvoetende kleuters, en weet ik wat voor ellende nog meer. Niks roze wolk, die is echt voorgoed verdwenen.
En het is ook vaak hard werken, helemaal mee eens, maar voor mij weegt alle 'ellende' op geen enkele manier op tegen hoe geweldig het is. Is van compleet ander niveau, dus hoe zwaar het ook wordt, voor mij kan dat nooit boven het leuke uitkomen.
Dus nee, geen spijt
.
vrijdag 19 oktober 2007 om 10:11
Ik heb spijt...........
Dat ik er niet 10 jaar eerder aan begonnen ben!
Wat een ultiem geluk. Ik heb in de twee en een half jaar dat ik mijn dochter heb nog geen nano seconde spijt gehad. Iedere dag nog overstroom ik van geluk dat ze er is.
Als ik 10 jaar eerder was begonnen had ik eventueel ooit nog voor een tweede gekozen. Nu ben ik 37 en zie ik een tweede (voorlopig ) niet zitten. De kans dat er dus nog zo'n geluksbrenger komt is nihil.
En ik was dus iemand die nooit een specifieke kinderwens had en ook niet echt een kindervriend was!
Dat ik er niet 10 jaar eerder aan begonnen ben!
Wat een ultiem geluk. Ik heb in de twee en een half jaar dat ik mijn dochter heb nog geen nano seconde spijt gehad. Iedere dag nog overstroom ik van geluk dat ze er is.
Als ik 10 jaar eerder was begonnen had ik eventueel ooit nog voor een tweede gekozen. Nu ben ik 37 en zie ik een tweede (voorlopig ) niet zitten. De kans dat er dus nog zo'n geluksbrenger komt is nihil.
En ik was dus iemand die nooit een specifieke kinderwens had en ook niet echt een kindervriend was!
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:08
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:21
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:23
Ook ik ben onverwacht zwanger geraakt van mijn eerste. Maar nooit spijt gehad van de keuze om haar te krijgen. Ik heb nooit geweten dat ik moeder wilde zijn totdat ik het werd. MAAR...als het me niet was overkomen, had ik nooit aan kinderen begonnen. Dat weet ik ook wel weer want ik kan me wel heel goed voor de geest halen hoe leuk het leven zonder kinderen ook kan zijn.
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:06
vrijdag 19 oktober 2007 om 18:27
Ja dat herken ik maar nu mijn kinderen ouder worden/bijna volwassen zijn maak ik mij vaak zorgen hoe ze ooit de maatschappij in moeten.
Daarbij kunnen ze bijna geen emoties uiten en dat maakt het moeder zijn erg moeilijk.
Vaak krijg ik alleen een negatieve lading over mij heen.
Dus spijt? Ik weet het echt niet!
Daarbij kunnen ze bijna geen emoties uiten en dat maakt het moeder zijn erg moeilijk.
Vaak krijg ik alleen een negatieve lading over mij heen.
Dus spijt? Ik weet het echt niet!
vrijdag 19 oktober 2007 om 20:04
Ja ik snap dat dat moeilijk is om voor te stellen. Maar vergelijk het dan maar hiermee: als er een man naast je in de trein zit te niezen met veel snot en hoesten, denk je he gatver hou es op vieze vent. Terwijl als t je eigen man betreft, je het zielig vindt en vraagt of je even een zakdoekje of een paracetamolletje moet pakken. (tenminste dat vraag ik dan altijd)
Zoiets. En dat verschil in beleving en tolerantie mbt je eigen kind versus die van een ander, is dan eigenlijk nog veel groter.
zaterdag 20 oktober 2007 om 17:41
@ Sunlight..
Ik weet niet of je het daar mee kan vergelijken hoor... Want die man kén je niet dus dan is het al gauw smerig. Kinderen die ik niet ken heb ik ook niks mee. Maar met mijn nichtjes wel heel erg veel.. En toch ben ik ze na een paar uur zat en vind ik het heerlijk om weer alleen (samen met mijn man) te zijn.
@ Wickedwitch.
Je hebt helemaal gelijk. Je hebt er een ontzettend dierbaar mensje bij gekregen, iets van je zelf. En die angst om dat kwijt te raken lijkt me des te erger.
Dat krijg je er allemaal bij. Ik ken mensen die hun kindje zijn verloren en daar kom je nooit meer bovenop. Daar denk ik ook vaak over na. En ook of je ze deze wereld wel gunt. Wij zullen het allemaal nog redden hier in Nederland met bijv klimaatverandering enzo. Maar onze kinderen krijgen steeds meer en meer met die problemen te maken. Die zitten straks echt met die problemen opgezadeld.
Ik weet niet of je het daar mee kan vergelijken hoor... Want die man kén je niet dus dan is het al gauw smerig. Kinderen die ik niet ken heb ik ook niks mee. Maar met mijn nichtjes wel heel erg veel.. En toch ben ik ze na een paar uur zat en vind ik het heerlijk om weer alleen (samen met mijn man) te zijn.
@ Wickedwitch.
Je hebt helemaal gelijk. Je hebt er een ontzettend dierbaar mensje bij gekregen, iets van je zelf. En die angst om dat kwijt te raken lijkt me des te erger.
Dat krijg je er allemaal bij. Ik ken mensen die hun kindje zijn verloren en daar kom je nooit meer bovenop. Daar denk ik ook vaak over na. En ook of je ze deze wereld wel gunt. Wij zullen het allemaal nog redden hier in Nederland met bijv klimaatverandering enzo. Maar onze kinderen krijgen steeds meer en meer met die problemen te maken. Die zitten straks echt met die problemen opgezadeld.
zaterdag 20 oktober 2007 om 19:17
Lieke, je snapt toch de vergelijking wel of niet? het gaat om het weergeven van een tolerantiegrens mbt een kind en jouw kind. Mariska heeft geen kind dus snapt dat gevoel niet, en ik leg dat uit middels een voorbeeld. In dit voorbeeld dus een man en jouw man. want dat verschil kent ze waarschijnlijk wel.
(En als het goed is staan nichtjes nog niet op de helft van de toterantiegrens van je eigen kind :-)
(En als het goed is staan nichtjes nog niet op de helft van de toterantiegrens van je eigen kind :-)
