Kinderen
alle pijlers
Taboe: Spijt van je kind?
donderdag 18 oktober 2007 om 14:04
Aangezien ik "immers al 30 jaar oud ben" en nog steeds geen kinderen wil maar mij wil richten op mijn baan (ik werk met jongere, hier haal ik heel veel voldoening uit) krijg ik nog wel eens wat negatieve reacties van vrijwel alleen moeders. Ik merk dat het nog steeds een taboe is om ook uit te komen voor de negatieve kanten van het moederschap en toe te geven dat het misschien wel enorm tegenvalt. Regelmatig krijg ik te horen "straks als je 40 bent kan het niet meer en dan krijg je spijt". Zijn er ook moeders die juist spijt hebben van de keuze wél aan kinderen te beginnen? En waarom dan precies? Ik bedoel dit niet om te bekritiseren of aan te vallen, ik ben er oprecht benieuwd naar omdat ik vaak de indruk krijg in gesprekken hierover dat de moeder, uit schuldgevoel wellicht, niet geheel eerlijk is. Om aan kinderen te beginnen uit angst dat je later anders spijt krijgt lijkt mij echt vreselijk voor die kinderen.... Dat is toch niet de juiste reden en zal je kind dit onbewust niet merken?
zondag 21 oktober 2007 om 11:43
zondag 21 oktober 2007 om 17:53
Ik kan me voorstellen dat dat je als moeder door merg en been gaat Janneke... Ik heb het ook wel eens gedacht, maar dat was in mijn pubertijd, toen ik gewoon echt geen zin had in allerlei moeilijk gedoe, en als je nooit geboren was, dan hoefde je ook niks. Hele andere situatie!
Toch vind ik het anders als je in zo'n geval je je wel eens afvraagt of je de keuze weer zou maken als in een situatie waarin je kinderen gezond zijn, jij zelf gezond bent, maar gewoon het moeder zijn je tegen valt.
Ik heb heel lang getwijfeld, en mijn zoontje is nu pas een paar maanden. Vooralsnog vind ik het echt veel leuker dan ik gedacht had. Ik kan me heel goed voorstellen dat er nog zat momenten zullen komen dat ik hem achter het behang wil plakken of zo, maar me voorstellen dat ik er spijt van ga krijgen kan ik niet gelukkig, en ik hoop echt dat dat zo blijft....
Toch vind ik het anders als je in zo'n geval je je wel eens afvraagt of je de keuze weer zou maken als in een situatie waarin je kinderen gezond zijn, jij zelf gezond bent, maar gewoon het moeder zijn je tegen valt.
Ik heb heel lang getwijfeld, en mijn zoontje is nu pas een paar maanden. Vooralsnog vind ik het echt veel leuker dan ik gedacht had. Ik kan me heel goed voorstellen dat er nog zat momenten zullen komen dat ik hem achter het behang wil plakken of zo, maar me voorstellen dat ik er spijt van ga krijgen kan ik niet gelukkig, en ik hoop echt dat dat zo blijft....
zondag 21 oktober 2007 om 18:35
Oei.
Ik was 27 eer we over een kindje nadachten. Waarbij we dan de mazzel hadden dat het nagenoeg meteen lukte. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die echt spijt van hun kind(eren) hebben. Een kind ziet de wereld heel anders dan een volwassene, en jij mag als moeder weer meedoen. Dus ik mag weer kleuren en knutselen, vingerverven en kleien. Stempelen en hinkelen.
Sinterklaasinkopen doen, de kerstboom optuigen, alles krijgt een andere dimensie als je dat voor of met je kind kunt doen. En ja, er zijn zeker negatieve kanten. Het kost veel geld, en ook best veel tijd. 2x Per week zwemles is 2x per week erheen, omkleden, half uur wachten, douchen, omkleden, haren fohnen, jas aan, terug rijden. Alles bij elkaar ben je anderhalf uur zoet per keer. En dat zo'n anderhalf jaar lang. Maar als je dan de zomer erna samen naar het zwembad gaat ben je blij dat je het gedaan hebt.
Uiteindelijk zal iedere ouder wel eens denken; als ik hem/haar niet had gehad.... Wij zouden dan financieel niet zo krap zitten omdat ik de mogelijkheid zou hebben fulltime te werken. Een ander zal misschien denken aan die leuke 2-zits auto. Of aan een wereldreis. Want kinderen zijn best duur als je alles bij elkaar telt. Aan de andere kant heeft iedereen zijn eigen dromen en wensen.
Krijg je er spijt van als je geen kinderen krijgt. Tja. Misschien. Maar ik weet het zo net nog niet. Onze oma's hadden nog geen keuze. Kinderen kreeg je gewoon. Punt. Onze moeders zijn weliswaar van de hippietijd maar zaten evengoed nog in het rollenpatroon, omdat simpelweg de meiden niet studeerden. Als vrouw werd je huisvrouw. Punt. Onze generatie (ik ben nu 35) las in de schoolgangen op de posters: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. En met het studeren en betere banen kregen we ook de keuzemogelijkheid. De generatie na ons (de twintigers) weten niet beter dan dat je studeert, en kunnen zich een leven aan het aanrecht helemaal niet meer voorstellen. Dus zullen er steeds meer vrouwen zijn die geen kinderen willen. Ik denk dat je een bewuste keuze moet maken en die ook moet uitdragen naar anderen toe. Wij hebben bewust 1 kind. Vrienden hebben bewust meer kinderen. Kennissen hebben bewust geen kinderen. We hebben ook vrienden zonder kinderen, en zij twijfelen nog steeds. Dus zeurt iedereen over hoe geweldig het wel niet is. Degenen die bewust kinderloos zijn hebben dat probleem niet.
Ik was 27 eer we over een kindje nadachten. Waarbij we dan de mazzel hadden dat het nagenoeg meteen lukte. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die echt spijt van hun kind(eren) hebben. Een kind ziet de wereld heel anders dan een volwassene, en jij mag als moeder weer meedoen. Dus ik mag weer kleuren en knutselen, vingerverven en kleien. Stempelen en hinkelen.
Sinterklaasinkopen doen, de kerstboom optuigen, alles krijgt een andere dimensie als je dat voor of met je kind kunt doen. En ja, er zijn zeker negatieve kanten. Het kost veel geld, en ook best veel tijd. 2x Per week zwemles is 2x per week erheen, omkleden, half uur wachten, douchen, omkleden, haren fohnen, jas aan, terug rijden. Alles bij elkaar ben je anderhalf uur zoet per keer. En dat zo'n anderhalf jaar lang. Maar als je dan de zomer erna samen naar het zwembad gaat ben je blij dat je het gedaan hebt.
Uiteindelijk zal iedere ouder wel eens denken; als ik hem/haar niet had gehad.... Wij zouden dan financieel niet zo krap zitten omdat ik de mogelijkheid zou hebben fulltime te werken. Een ander zal misschien denken aan die leuke 2-zits auto. Of aan een wereldreis. Want kinderen zijn best duur als je alles bij elkaar telt. Aan de andere kant heeft iedereen zijn eigen dromen en wensen.
Krijg je er spijt van als je geen kinderen krijgt. Tja. Misschien. Maar ik weet het zo net nog niet. Onze oma's hadden nog geen keuze. Kinderen kreeg je gewoon. Punt. Onze moeders zijn weliswaar van de hippietijd maar zaten evengoed nog in het rollenpatroon, omdat simpelweg de meiden niet studeerden. Als vrouw werd je huisvrouw. Punt. Onze generatie (ik ben nu 35) las in de schoolgangen op de posters: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. En met het studeren en betere banen kregen we ook de keuzemogelijkheid. De generatie na ons (de twintigers) weten niet beter dan dat je studeert, en kunnen zich een leven aan het aanrecht helemaal niet meer voorstellen. Dus zullen er steeds meer vrouwen zijn die geen kinderen willen. Ik denk dat je een bewuste keuze moet maken en die ook moet uitdragen naar anderen toe. Wij hebben bewust 1 kind. Vrienden hebben bewust meer kinderen. Kennissen hebben bewust geen kinderen. We hebben ook vrienden zonder kinderen, en zij twijfelen nog steeds. Dus zeurt iedereen over hoe geweldig het wel niet is. Degenen die bewust kinderloos zijn hebben dat probleem niet.
zondag 21 oktober 2007 om 20:10
Bestaat dat dan? NORMALE kinderen? 
Pffffffffffff ik heb er 3, en alle drie verre van normaal hehehehe.
Maar alle gekheid op een stokje. Spijt van mijn kinderen: nooit.
Aan spijt doe ik niet, dat is een energie verspillende zonde mijns inziens.
Wat ik wel eens jammer vind, is dat mijn oudste niet van dezelfde papa is als mijn andere 2 kindjes zijn. Maar goed, wat doe je daaraan?
Shit happens
Maar of het moederschap is, wat ik me ervan voorgesteld had?
Nee! Ab-so-luut NIET.
Maar spijt van mijn kinderen, dat zal ik nooit hebben.
Ik vind het in meerdere opzichten een enorme verrijking namelijk.
En een leerschool.
Zowel voor wat betreft je omgeving, je relatie alswel voor jezelf.
Jij, en je relatie en je leventje, zullen never nooit meer hetzelfde zijn.
En dat kan je wel eens rauw op het dak komen te vallen.
Of zelfs tegenstaan.
Maar ik zal om die reden nooit spijt van mijn kindjes hebben.
Alhoewel je hier natuurlijk, zoals Janneke het al verwoordde, verschillende visies op los kunt laten.
Zeker als je een aantal kinderen ertussen hebt met een gedrags stoornis ( ook daar weet ik trouwens uit eigen ervaring het een en ander van)
Dan vraag je je wel eens af, of het allemaal wel zo verstandig is geweest enzo.
Maar ik vind dat niet hetzelfde als spijt hebben.
Mijn 2 cent.
X
Pffffffffffff ik heb er 3, en alle drie verre van normaal hehehehe.
Maar alle gekheid op een stokje. Spijt van mijn kinderen: nooit.
Aan spijt doe ik niet, dat is een energie verspillende zonde mijns inziens.
Wat ik wel eens jammer vind, is dat mijn oudste niet van dezelfde papa is als mijn andere 2 kindjes zijn. Maar goed, wat doe je daaraan?
Shit happens
Maar of het moederschap is, wat ik me ervan voorgesteld had?
Nee! Ab-so-luut NIET.
Maar spijt van mijn kinderen, dat zal ik nooit hebben.
Ik vind het in meerdere opzichten een enorme verrijking namelijk.
En een leerschool.
Zowel voor wat betreft je omgeving, je relatie alswel voor jezelf.
Jij, en je relatie en je leventje, zullen never nooit meer hetzelfde zijn.
En dat kan je wel eens rauw op het dak komen te vallen.
Of zelfs tegenstaan.
Maar ik zal om die reden nooit spijt van mijn kindjes hebben.
Alhoewel je hier natuurlijk, zoals Janneke het al verwoordde, verschillende visies op los kunt laten.
Zeker als je een aantal kinderen ertussen hebt met een gedrags stoornis ( ook daar weet ik trouwens uit eigen ervaring het een en ander van)
Dan vraag je je wel eens af, of het allemaal wel zo verstandig is geweest enzo.
Maar ik vind dat niet hetzelfde als spijt hebben.
Mijn 2 cent.
X
zondag 21 oktober 2007 om 20:56
Ik denk wel eens "waar ben ik aan begonnen"..maar dat heeft meer te maken met het onder controle proberen te krijgen van de situatie (ik heb net een kleine maand geleden zoon 2 gekregen), en de boel even niet kunnen overzien. Die gevoelens kan ik op een slechte dag ook op het werk hebben.
Spijt heb ik tot op heden nog nooit gevoeld. Bij lange na niet. Wat hiervoor mij ook al geschetst is; kinderen vernieuwen je blik en perspectief op de wereld. Nieuwe dimensie. En dat is ontzettend leuk, en heel verrassend. Ik kom mezelf regelmatig tegen, op een positieve manier! En ik leer zo ook weer opnieuw naar dingen kijken, door andere ogen, en dat vind ik heerlijk.
Maar ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die geen kinderen willen. Gewoon, omdat ze geen behoefte hebben aan (de zorg voor) kinderen, of welke reden dan ook. Ieder zijn ding!
Spijt heb ik tot op heden nog nooit gevoeld. Bij lange na niet. Wat hiervoor mij ook al geschetst is; kinderen vernieuwen je blik en perspectief op de wereld. Nieuwe dimensie. En dat is ontzettend leuk, en heel verrassend. Ik kom mezelf regelmatig tegen, op een positieve manier! En ik leer zo ook weer opnieuw naar dingen kijken, door andere ogen, en dat vind ik heerlijk.
Maar ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die geen kinderen willen. Gewoon, omdat ze geen behoefte hebben aan (de zorg voor) kinderen, of welke reden dan ook. Ieder zijn ding!
maandag 22 oktober 2007 om 11:06
Ik heb er absoluut geen spijt van dat ik 5 kinderen heb gekregen. Het is wel jammer dat ze niet allemaal van de zelfde vader zijn (mijn 3 oudsten komen uit een vorige relatie) maar verder geen ramp. Wél spijtig vind ik het feit dat ik er niet voor heb gekozen mijn kinderen mijn achternaam te geven maar die van hun vader want nu hebben we hier in huis drie verschillende achternamen, ik gebruik mijn eigen meisjesnaam
Als ik het over kon doen zouden mijn kinderen dus mijn naam dragen wat ik eigenlijk ook niet meer dan logisch vind, ze zijn tenslotte uit mij geboren
Dus nee, geen spijt van de keuze kinderen te krijgen maar ook hier wel eens een verzuchting als ze allemaal op bed liggen hoor
Mijn kinderen zijn niet allemaal "gemiddelde" kinderen, er komt helaas wel iets meer bij kijken wat betreft hun opvoeding en onderwijs maar spijt....nee, absoluut niet
Als ik het over kon doen zouden mijn kinderen dus mijn naam dragen wat ik eigenlijk ook niet meer dan logisch vind, ze zijn tenslotte uit mij geboren
Dus nee, geen spijt van de keuze kinderen te krijgen maar ook hier wel eens een verzuchting als ze allemaal op bed liggen hoor
Mijn kinderen zijn niet allemaal "gemiddelde" kinderen, er komt helaas wel iets meer bij kijken wat betreft hun opvoeding en onderwijs maar spijt....nee, absoluut niet
maandag 22 oktober 2007 om 11:36
Ik denk dat mensen tegenwoordig verwend zijn en dat daarom alles 'leuk' moet zijn. Er zitten nou eenmaal overal minder leuke en leukere kanten aan, maar de minder leuke kanten mogen er kennelijk niet meer zijn tegenwoordig.
Waarom maken mensen zich toch zo druk over of ze later spijt van het wel of niet krijgen van kinderen krijgen? We hebben volgens mij gewoon teveel keuzes en denken er veel teveel over na, en dan lijkt het gras ergens anders al gauw groener.
Ik vind het moederschap niet elke dag even leuk, ben ook weleens dolblij als Juna in bed ligt, maar andere keren vind ik het geweldig en kan ik haar wel opeten. Soms vraag ik me ook weleens af hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik niet op mijn 22e Juna had gekregen, maar ik heb nog nooit anders gewild. En dat je je dat afvraagt hoort er toch allemaal bij? Er is toch níets ter wereld wat elke dag even geweldig, spetterend en prachtig is? Je relatie niet, je baan niet, je vrienden niet, je kinderen niet, alles heeft zijn leuke en minder leuke kanten.
Waarom maken mensen zich toch zo druk over of ze later spijt van het wel of niet krijgen van kinderen krijgen? We hebben volgens mij gewoon teveel keuzes en denken er veel teveel over na, en dan lijkt het gras ergens anders al gauw groener.
Ik vind het moederschap niet elke dag even leuk, ben ook weleens dolblij als Juna in bed ligt, maar andere keren vind ik het geweldig en kan ik haar wel opeten. Soms vraag ik me ook weleens af hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik niet op mijn 22e Juna had gekregen, maar ik heb nog nooit anders gewild. En dat je je dat afvraagt hoort er toch allemaal bij? Er is toch níets ter wereld wat elke dag even geweldig, spetterend en prachtig is? Je relatie niet, je baan niet, je vrienden niet, je kinderen niet, alles heeft zijn leuke en minder leuke kanten.
maandag 22 oktober 2007 om 14:11
Janneke, ik ken je verhaal niet en in sommige gevallen is mijn reactie waarschijnlijk kort door de bocht. Iedereen is weer anders.
Ik ben zelf blij met mijn kinderen en ook in mijn werk (verstandelijk gehandicapte kids, alle vormen en syndromen etc) zie ik vaak dat ouders juist door alle extra zorg ook extra om hun kinderen geven. Sommige ouders hebben spijt en staan hun kind af. Hoewel spijt ook weer een groot woord is, om wat voor reden kunnen ze de zorg voor een meervoudig gehandicapt kind niet aan en laten ze het soms definitief achter in het ziekenhuis.
Ik ben zelf blij met mijn kinderen en ook in mijn werk (verstandelijk gehandicapte kids, alle vormen en syndromen etc) zie ik vaak dat ouders juist door alle extra zorg ook extra om hun kinderen geven. Sommige ouders hebben spijt en staan hun kind af. Hoewel spijt ook weer een groot woord is, om wat voor reden kunnen ze de zorg voor een meervoudig gehandicapt kind niet aan en laten ze het soms definitief achter in het ziekenhuis.
maandag 22 oktober 2007 om 14:56
Dat begrijp ik wel, maar waarom moet dat allemaal maar gezegd worden? (Ik zeg niet dat jij dat doet, ik bedoel dit als algemene opmerking.) Als ik zeg ik geen kinderen wil, krijg ik zo vaak als reactie "wacht maar" of "dat komt nog wel" of "straks krijg je er spijt van". Stel nou dat ik dat tegen iemand met een kinderwens zeg? Dat is toch onbeschoft?
Ik ben 30 jaar. Als ik zou zeggen dat ik graag kinderen wil, vindt iedereen dat hartstikke leuk en doodnormaal. Als ik zeg dat ik geen kinderen wil, wordt me verteld dat ik misschien wel spijt kan krijgen. Dat is toch raar?
maandag 22 oktober 2007 om 21:57
