Kinderen
alle pijlers
Temperamentvolle kleuter
woensdag 14 april 2021 om 08:46
Mijn kleuter van bijna zes zit niet zo lekker in zijn vel. Het lijkt met school te maken te hebben, maar ook corona en de scheiding van 1,5 jaar geleden kan een rol spelen.
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
woensdag 14 april 2021 om 08:52
Ik ook.
woensdag 14 april 2021 om 08:53
Hij zit dus ergens mee, hij heeft ergens behoefte aan, maar kan dit niet uiten. Wat zou die behoefte kunnen zijn? In plaats van hem op de gang te zetten, en niet zijn behoeftw te voldoen, zou ik kijken of je hem kan "helpen" als hij zo gefrustreerd is.
Gaat het voor hem echt om het fysieke van slaan? Geef een kussen waar hij WEL in mag slaan. Dat kussen is dat altijd bereikbaar als hij bij jou thuis is. Wil hij graag bij jou zijn? Geef op andere manieren/momenten wat extra aandacht. Je geeft niet aan in welke situaties hij zo reageert, dus ik blijf nu wat in algemeenheden praten.
Gaat het voor hem echt om het fysieke van slaan? Geef een kussen waar hij WEL in mag slaan. Dat kussen is dat altijd bereikbaar als hij bij jou thuis is. Wil hij graag bij jou zijn? Geef op andere manieren/momenten wat extra aandacht. Je geeft niet aan in welke situaties hij zo reageert, dus ik blijf nu wat in algemeenheden praten.
woensdag 14 april 2021 om 08:54
woensdag 14 april 2021 om 09:00
Is best veel om te behapstukken voor een kleuter. Een scheiding, corona én school. Lijkt me niet heel gek dat je daar als kleuter verdriet van hebt en boos om wordt en dat je je onmachtig voelt en onveilig en alleen. En als je dat niet kunt uiten of nog niet geleerd hebt om te uiten, helpt het niet als je naar je kamer wordt gestuurd. Dan kun je het namelijk nog minder uiten (want, alleen) en voel je je nog steeds onveilig (want, je wordt niet gezien)
Kijk eens of je hulp kunt vinden bij het omgaan met een kind met (heftige) emoties. Je ziet nu gedrag dat de spuigaten uitloopt, maar daaronder zitten behoeftes en gevoelens die voor hem niet meer te hanteren zijn. Daar heeft hij jouw begeleiding bij nodig en jij hulp om hem te begeleiden.
Kijk eens of je hulp kunt vinden bij het omgaan met een kind met (heftige) emoties. Je ziet nu gedrag dat de spuigaten uitloopt, maar daaronder zitten behoeftes en gevoelens die voor hem niet meer te hanteren zijn. Daar heeft hij jouw begeleiding bij nodig en jij hulp om hem te begeleiden.
woensdag 14 april 2021 om 09:03
Ik zou een onafhankelijke professional mee laten kijken.
Soms kan het om kleine dingen gaan, die je zelf niet ziet (logisch, want je zit er midden-in).
Elk kind is anders en reageert anders op dingen. Denk daarom dat het goed is om je persoonlijke hulpvraag eens vrijblijvend bij een ander neer te leggen.
Soms kan het om kleine dingen gaan, die je zelf niet ziet (logisch, want je zit er midden-in).
Elk kind is anders en reageert anders op dingen. Denk daarom dat het goed is om je persoonlijke hulpvraag eens vrijblijvend bij een ander neer te leggen.
woensdag 14 april 2021 om 09:07
Pergamon schreef: ↑14-04-2021 08:53Hij zit dus ergens mee, hij heeft ergens behoefte aan, maar kan dit niet uiten. Wat zou die behoefte kunnen zijn? In plaats van hem op de gang te zetten, en niet zijn behoeftw te voldoen, zou ik kijken of je hem kan "helpen" als hij zo gefrustreerd is.
Gaat het voor hem echt om het fysieke van slaan? Geef een kussen waar hij WEL in mag slaan. Dat kussen is dat altijd bereikbaar als hij bij jou thuis is. Wil hij graag bij jou zijn? Geef op andere manieren/momenten wat extra aandacht. Je geeft niet aan in welke situaties hij zo reageert, dus ik blijf nu wat in algemeenheden praten.
Dit inderdaad. Hier ook een temperamentvolle kleuter en aandacht voor emotie haalt de angel bij dit soort gedrag er direct uit. Ik kan je how to talk to kids erg aanraden, ik heb de cursus ook gedaan. Sinds ik dit consequent toepas is dit soort gedrag er niet meer. Hun insta geeft ook veel goede tips en inzichten en ze hebben een podcast over slaan. De tips daaruit pas ik ook toe en werken goed.
Zodra ik frustratie bij zoon zie, geef ik aandacht voor zijn emotie. En daarmee vermindert het. Op de gang zetten of streng toespreken werkt niet en werkt vaak escalerend. En ook logisch, hoe zou jij het vinden als je boos of gefrustreerd bent en iemand spreekt je streng toe of stuurt je weg? Ze hebben geen straf nodig, maar je nabijheid en hulp.
Ik zou ook professionele hulp zoeken voor wat er allemaal gebeurt is. Dat hebben wij ook gedaan, maar we zijn nog niet aan de beurt en inmiddels hebben we voor thuis de frustratie al flink verminderd.
woensdag 14 april 2021 om 09:12
Ik zie zeker de relatie tussen zijn emoties, waar hij allemaal mee moet dealen en zijn gedrag. Wanneer hij boos gedrag laat zien is hij niet bereikbaar voor mij. In mijn ervaring maakt 'praten' het op zo'n moment nog erger, want dat vraagt dan nog iets van hem en maakt het niet veiliger. Mijn insteek om hem even weg te zetten is juist om hem duidelijkheid (en dus veiligheid) te geven. En om zijn gedrag te doorbreken. Want geloof me, begrip tonen of praten met een kind waarvan je ondertussen rake klappen krijgt is echt niet te doen.
Het gaat ook in fases, die natuurlijk relatie hebben met hoe hij zich voelt. En als hij het dan weer begint te doen reageer ik meestal minder stellig, "wat is er nou dat je me slaat, vertel me eens wat er is ipv slaan", etc. Maar eigenlijk is mijn ervaring dat dit niet helpt... En op dit moment merk ik dat hij het steeds sneller/ vaker doet en dan probeer ik hem dus duidelijkheid te geven door zijn gedrag letterlijk te stoppen en hem uit de situatie te halen. Dit probeer ik altijd rustig te doen (maar eerlijk, dit lukt niet altijd, soms pak ik hem aan zijn arm of verhef ik mijn stem).
Wat betreft zijn vader, er is co-ouderschap dus daar is hij 50% van de tijd. Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat. Mijn ervaring is wel dat zijn vader conflicten met hem vaak uit de weg gaat... We zitten vaak op één lijn, maar over zijn algemeenheid kan je denk ik zeggen dat ik consequenter ben en zijn vader wat geduldiger.
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
En over hem leren hoe hij zijn emoties dan wel kan uiten, dat snap ik helemaal. Maar hoe leer ik hem dat? Want hij blokkeert qua praten op zo'n moment.
Het gaat ook in fases, die natuurlijk relatie hebben met hoe hij zich voelt. En als hij het dan weer begint te doen reageer ik meestal minder stellig, "wat is er nou dat je me slaat, vertel me eens wat er is ipv slaan", etc. Maar eigenlijk is mijn ervaring dat dit niet helpt... En op dit moment merk ik dat hij het steeds sneller/ vaker doet en dan probeer ik hem dus duidelijkheid te geven door zijn gedrag letterlijk te stoppen en hem uit de situatie te halen. Dit probeer ik altijd rustig te doen (maar eerlijk, dit lukt niet altijd, soms pak ik hem aan zijn arm of verhef ik mijn stem).
Wat betreft zijn vader, er is co-ouderschap dus daar is hij 50% van de tijd. Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat. Mijn ervaring is wel dat zijn vader conflicten met hem vaak uit de weg gaat... We zitten vaak op één lijn, maar over zijn algemeenheid kan je denk ik zeggen dat ik consequenter ben en zijn vader wat geduldiger.
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
En over hem leren hoe hij zijn emoties dan wel kan uiten, dat snap ik helemaal. Maar hoe leer ik hem dat? Want hij blokkeert qua praten op zo'n moment.
woensdag 14 april 2021 om 09:17
Bedankt voor je concrete tip, ik ga er zeker eens naar kijken. En wellicht nog beter proberen aandacht te geven aan die emotie. Ik probeer dat soms wel, alleen hij lijkt daar nog niet echt iets mee te kunnen (omdat hij, ondanks dat hij verbaal echt heel sterk is, hier niet over wil/ kan praten). Oefening baart natuurlijk kunst voor ons beiden.Tinkeltje33 schreef: ↑14-04-2021 09:07Dit inderdaad. Hier ook een temperamentvolle kleuter en aandacht voor emotie haalt de angel bij dit soort gedrag er direct uit. Ik kan je how to talk to kids erg aanraden, ik heb de cursus ook gedaan. Sinds ik dit consequent toepas is dit soort gedrag er niet meer. Hun insta geeft ook veel goede tips en inzichten en ze hebben een podcast over slaan. De tips daaruit pas ik ook toe en werken goed.
Zodra ik frustratie bij zoon zie, geef ik aandacht voor zijn emotie. En daarmee vermindert het. Op de gang zetten of streng toespreken werkt niet en werkt vaak escalerend. En ook logisch, hoe zou jij het vinden als je boos of gefrustreerd bent en iemand spreekt je streng toe of stuurt je weg? Ze hebben geen straf nodig, maar je nabijheid en hulp.
Ik zou ook professionele hulp zoeken voor wat er allemaal gebeurt is. Dat hebben wij ook gedaan, maar we zijn nog niet aan de beurt en inmiddels hebben we voor thuis de frustratie al flink verminderd.
woensdag 14 april 2021 om 09:18
Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:12Ik zie zeker de relatie tussen zijn emoties, waar hij allemaal mee moet dealen en zijn gedrag. Wanneer hij boos gedrag laat zien is hij niet bereikbaar voor mij. In mijn ervaring maakt 'praten' het op zo'n moment nog erger, want dat vraagt dan nog iets van hem en maakt het niet veiliger. Mijn insteek om hem even weg te zetten is juist om hem duidelijkheid (en dus veiligheid) te geven. En om zijn gedrag te doorbreken. Want geloof me, begrip tonen of praten met een kind waarvan je ondertussen rake klappen krijgt is echt niet te doen.
Het gaat ook in fases, die natuurlijk relatie hebben met hoe hij zich voelt. En als hij het dan weer begint te doen reageer ik meestal minder stellig, "wat is er nou dat je me slaat, vertel me eens wat er is ipv slaan", etc. Maar eigenlijk is mijn ervaring dat dit niet helpt... En op dit moment merk ik dat hij het steeds sneller/ vaker doet en dan probeer ik hem dus duidelijkheid te geven door zijn gedrag letterlijk te stoppen en hem uit de situatie te halen. Dit probeer ik altijd rustig te doen (maar eerlijk, dit lukt niet altijd, soms pak ik hem aan zijn arm of verhef ik mijn stem).
Wat betreft zijn vader, er is co-ouderschap dus daar is hij 50% van de tijd. Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat. Mijn ervaring is wel dat zijn vader conflicten met hem vaak uit de weg gaat... We zitten vaak op één lijn, maar over zijn algemeenheid kan je denk ik zeggen dat ik consequenter ben en zijn vader wat geduldiger.
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
En over hem leren hoe hij zijn emoties dan wel kan uiten, dat snap ik helemaal. Maar hoe leer ik hem dat? Want hij blokkeert qua praten op zo'n moment.
Deze situatie hebben we hier ook allemaal meegemaakt. Als je hem probeert te helpen en hij gaat slaan, het haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik heb dan afstand nodig, niet hij.
Ik ga ook niet uitgebreid met hem in gesprek, als je boos bent is daar geen ruimte voor. Ik erken alleen zijn emotie; ik zie hem. Dus iets in de trant van: ik zie dat je heel boos bent. En verder zeg ik niet zo veel. En als hij slaat voeg ik er aan toe: ik accepteer niet dat je me slaat.
Je zoon heeft blijkbaar behoefte om zijn boosheid fysiek te uiten. Zoek daar een veilige vorm voor.
woensdag 14 april 2021 om 09:19
Ik stuur je even pbHalvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:17Bedankt voor je concrete tip, ik ga er zeker eens naar kijken. En wellicht nog beter proberen aandacht te geven aan die emotie. Ik probeer dat soms wel, alleen hij lijkt daar nog niet echt iets mee te kunnen (omdat hij, ondanks dat hij verbaal echt heel sterk is, hier niet over wil/ kan praten). Oefening baart natuurlijk kunst voor ons beiden.
woensdag 14 april 2021 om 09:21
Ik raad je aan om eens de podcast van Janet Lansbury "unruffled" te luisteren of haar boek of website lezen. Dat is gericht op iets jongere kinderen, maar ze heeft ook afleveringen over 5jarigen.
Het lijkt erop dat je hem opvoedt met vooral het idee dat hij moet weten welk gedrag wel en niet getolereerd wordt, maar hem misschien niet begeleidt om met de gevoelens om te gaan ( dan is hij namelijk op de gang)( edit: in je tweede berichtje zie ik dat je dit niet perse doet. Ik laat het maar ff staan)
Wat ik zou doen in die situatie, is hem fysiek tegenhouden om te zorgen dat hij mij geen pijn kan doen maar daarnaast vooral z'n gevoel erkennen en hem niet naar de gang doen. Hij heeft blijkbaar hele heftige gevoelens, en op school houden kinderen zich sterk en waar hij zich veilig voelt, komt alles er dan uit. Het feit dat hij dus bij jou 'barst' betekent dat hij zich veilig genoeg voelt om dat te durven.
"Ik merk dat je heel boos /verdrietig /gefrustreerd bent, maar ik laat je mij geen pijn doen" terwijl je zijn armen of benen tegenhoudt. Bij hem blijft, jezelf beschermt, hem tegen zichzelf beschermt en vooral laat weten dat je er voor hem bent. Bijvoorbeeld "Lieve schat, ik zie dat je boos bent en wil dat ik wegga, maar ik hou van je en blijf bij je tot je wat rustiger bent ". Als hij nog redelijk goed aanspreekbaar is, zou je in dat moment ook al kunnen vragen naar wat hem dwars zit. Wat mij hierbij heel erg helpt is om me bewust te zijn van dat ik geen oordeel heb, ook als hij dingen zegt die echt niet 'kunnen'. Dus als hij zegt 'ik haat jou/de juf' of wat dan ook , niet zeggen: nou dat is wel overdreven, maar, oh hoe komt het dat je haar haat? Is er iets gebeurd?
Vaak komt een kind er Dan helemaal zelf op terug.
We verwachten vaak van een kind dat het bepaalde dingen niet voelt of zegt terwijl hun prefrontale cortex nog niet volgroeid is terwijl elke volwassene ook wel eens denkt "ik háát m'n baas" en erger. Maar bij volwassenen. Weten we dat het een uiting van emoties is en laten we het gaan, en bij kinderen proberen we die emotie af te kappen en te herhalen dat dit niet kan. Maar die boodschap komt beter aan nadat de emotie voorbij is, en niet tijdens.
Het lijkt erop dat je hem opvoedt met vooral het idee dat hij moet weten welk gedrag wel en niet getolereerd wordt, maar hem misschien niet begeleidt om met de gevoelens om te gaan ( dan is hij namelijk op de gang)( edit: in je tweede berichtje zie ik dat je dit niet perse doet. Ik laat het maar ff staan)
Wat ik zou doen in die situatie, is hem fysiek tegenhouden om te zorgen dat hij mij geen pijn kan doen maar daarnaast vooral z'n gevoel erkennen en hem niet naar de gang doen. Hij heeft blijkbaar hele heftige gevoelens, en op school houden kinderen zich sterk en waar hij zich veilig voelt, komt alles er dan uit. Het feit dat hij dus bij jou 'barst' betekent dat hij zich veilig genoeg voelt om dat te durven.
"Ik merk dat je heel boos /verdrietig /gefrustreerd bent, maar ik laat je mij geen pijn doen" terwijl je zijn armen of benen tegenhoudt. Bij hem blijft, jezelf beschermt, hem tegen zichzelf beschermt en vooral laat weten dat je er voor hem bent. Bijvoorbeeld "Lieve schat, ik zie dat je boos bent en wil dat ik wegga, maar ik hou van je en blijf bij je tot je wat rustiger bent ". Als hij nog redelijk goed aanspreekbaar is, zou je in dat moment ook al kunnen vragen naar wat hem dwars zit. Wat mij hierbij heel erg helpt is om me bewust te zijn van dat ik geen oordeel heb, ook als hij dingen zegt die echt niet 'kunnen'. Dus als hij zegt 'ik haat jou/de juf' of wat dan ook , niet zeggen: nou dat is wel overdreven, maar, oh hoe komt het dat je haar haat? Is er iets gebeurd?
Vaak komt een kind er Dan helemaal zelf op terug.
We verwachten vaak van een kind dat het bepaalde dingen niet voelt of zegt terwijl hun prefrontale cortex nog niet volgroeid is terwijl elke volwassene ook wel eens denkt "ik háát m'n baas" en erger. Maar bij volwassenen. Weten we dat het een uiting van emoties is en laten we het gaan, en bij kinderen proberen we die emotie af te kappen en te herhalen dat dit niet kan. Maar die boodschap komt beter aan nadat de emotie voorbij is, en niet tijdens.
woensdag 14 april 2021 om 09:26
Ik herken het ook. Ik denk dat bij mijn zoon overprikkeling een rol speelt. Weet niet of dat ook bij jullie zou kunnen?
Mijn zoon is een spons, elke prikkel komt binnen. Op school kan hij het allemaal nog reguleren, en thuis komt het er allemaal uit.
Veel voorlezen, samen verven, of tekenen helpt wel om hem rustig te krijgen. Filmpjes kijken of spelletjes spelen helpt niet. Ook geen bordspelletjes.
Maar ik vind het wel veel vragen van mij als ouder. Ofwel rustig blijven bij grote emoties van kind, ofwel veel aandacht geven en zelf ook heel rustig zijn. Zodra ik stress heb van werk bijvoorbeeld, en dus minder geduld, zie je dat hier thuis ook meteen terug in het gedrag.
Mijn zoon is een spons, elke prikkel komt binnen. Op school kan hij het allemaal nog reguleren, en thuis komt het er allemaal uit.
Veel voorlezen, samen verven, of tekenen helpt wel om hem rustig te krijgen. Filmpjes kijken of spelletjes spelen helpt niet. Ook geen bordspelletjes.
Maar ik vind het wel veel vragen van mij als ouder. Ofwel rustig blijven bij grote emoties van kind, ofwel veel aandacht geven en zelf ook heel rustig zijn. Zodra ik stress heb van werk bijvoorbeeld, en dus minder geduld, zie je dat hier thuis ook meteen terug in het gedrag.
woensdag 14 april 2021 om 09:27
Mijn dochter is net 6 en (afkloppen) kon ook heel erg van zich af meppen. T gaat nu een tijdje beter. (Als in paar weken)
Doet ze ook alleen bij mij. Ik merk dat zr heel erg dwars en onrustig is als ze bij haar vader is geweest en vooral als t daar druk was.
Hij is veel meer van t straffen als in op de trap zetten.
Maar hij is onduidelijker naar haar. Bij mij is nee, nee. Dat was en is voor dochter lastig.
Ik geef haar meer ruimte om bijv zelf naar haar kamer te gaan als ze boos is.
En als ze naar me toe komt en mept wou ik haar nogwel eens in de houtgreep op schoot nemen. Vaak was ze dan boos door machteloosheid en vermoeidheid.
Dan was t duim in haar mond en koppie tegen mn borst.
Ik ben ook wel erg duidelijk. Ik zeg 1x dat t niet mag. 1x een waarschuwing, nu stoppen anders geen tv voor t eten/niet voorlezen.
En gaat ze dan door dan hou ik me er ook aan.
Geef je zoontje een veilig plekje. Geef aan dat hij boos mag zijn maar waar de grens ligt. (Iemand pijn doen)
Ik heb hier ook een emotiedagboekje. Daarin kan je samen de dag beschrijven en aangeven welke emoties er bij hoorde en dan vooruitkijken naar morgen.
Sterkte
Doet ze ook alleen bij mij. Ik merk dat zr heel erg dwars en onrustig is als ze bij haar vader is geweest en vooral als t daar druk was.
Hij is veel meer van t straffen als in op de trap zetten.
Maar hij is onduidelijker naar haar. Bij mij is nee, nee. Dat was en is voor dochter lastig.
Ik geef haar meer ruimte om bijv zelf naar haar kamer te gaan als ze boos is.
En als ze naar me toe komt en mept wou ik haar nogwel eens in de houtgreep op schoot nemen. Vaak was ze dan boos door machteloosheid en vermoeidheid.
Dan was t duim in haar mond en koppie tegen mn borst.
Ik ben ook wel erg duidelijk. Ik zeg 1x dat t niet mag. 1x een waarschuwing, nu stoppen anders geen tv voor t eten/niet voorlezen.
En gaat ze dan door dan hou ik me er ook aan.
Geef je zoontje een veilig plekje. Geef aan dat hij boos mag zijn maar waar de grens ligt. (Iemand pijn doen)
Ik heb hier ook een emotiedagboekje. Daarin kan je samen de dag beschrijven en aangeven welke emoties er bij hoorde en dan vooruitkijken naar morgen.
Sterkte
Been there, done that, got the T-shirt.
woensdag 14 april 2021 om 09:31
Als je een beetje weet wat er speelt, zou je ook nog spel in kunnen zetten op een moment dat hij niet boos is. Zowel lachen als huilen kan ontlading zijn.
Als hij zich machteloos voelt kun je bijvoorbeeld machtomkeerspel doen. Ik leg dan bijvoorbeeld iets op m'n schoot en speel dat ik het er echt niet af krijg. Dan moeten mijn kinderen me redden omdat ze zo sterk zijn. Ze weten dat het niet echt is maar vinden het heerlijk.
Als hij zich machteloos voelt kun je bijvoorbeeld machtomkeerspel doen. Ik leg dan bijvoorbeeld iets op m'n schoot en speel dat ik het er echt niet af krijg. Dan moeten mijn kinderen me redden omdat ze zo sterk zijn. Ze weten dat het niet echt is maar vinden het heerlijk.
woensdag 14 april 2021 om 09:31
Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:12Ik zie zeker de relatie tussen zijn emoties, waar hij allemaal mee moet dealen en zijn gedrag. Wanneer hij boos gedrag laat zien is hij niet bereikbaar voor mij.
Dit komt omdat hij zó in de stress zit, dat emoties de overhand hebben en hij niet meer bij zijn rationele brein kan. Dat herken je vast bij jezelf ook, als je zó vol zit, dat er niks meer bij kan en dat je 'ontploft'
In mijn ervaring maakt 'praten' het op zo'n moment nog erger, want dat vraagt dan nog iets van hem en maakt het niet veiliger.
Praten is op zo'n moment ook niet mogelijk, nee. Maar je kunt hem wel kalmerend toespreken, kalmerende geluiden maken of hem iets geven waarop hij zijn woede op kan uiten. Of hem rustig zeggen dat jij even de kamer uitgaat of wat dan ook, om de boel niet te laten escaleren, geen olie op zijn vuur te gooien en jezelf veilig te houden. Dit is iets wat je op een rustig moment met hem kan bespreken, niet als ie op ontplffen staat. Bespreek met hem wat ie nodig heeft als het allemaal zo heftig is.
Mijn insteek om hem even weg te zetten is juist om hem duidelijkheid (en dus veiligheid) te geven. En om zijn gedrag te doorbreken. Want geloof me, begrip tonen of praten met een kind waarvan je ondertussen rake klappen krijgt is echt niet te doen.
Logisch. Maar al die emoties zijn heeeeel erg heftig om te voelen. En als je daar dan in je uppie mee geconfronteerd wordt, helemaal alleen op je kamertje, voelt dat niet veilig. Integendeel. Hij heeft jou nodig om veilig bij te voelen. Om hem weer te bedaren te laten komen en te weten dat jij er bent in al deze enge emoties.
Het gaat ook in fases, die natuurlijk relatie hebben met hoe hij zich voelt. En als hij het dan weer begint te doen reageer ik meestal minder stellig, "wat is er nou dat je me slaat, vertel me eens wat er is ipv slaan", etc. Maar eigenlijk is mijn ervaring dat dit niet helpt... En op dit moment merk ik dat hij het steeds sneller/ vaker doet en dan probeer ik hem dus duidelijkheid te geven door zijn gedrag letterlijk te stoppen en hem uit de situatie te halen. Dit probeer ik altijd rustig te doen (maar eerlijk, dit lukt niet altijd, soms pak ik hem aan zijn arm of verhef ik mijn stem).
Hij zit bomvol gevoel - letterlijk - en zal echt niet kunnen duiden waarom. Hij wil slaan, de heftige energie moet eruit. Je kunt preventief energie en woede en gevoel ontladen. Actief eruit gooien. En tegelijkertijd zorgen voor meer rust en voor hem het gevoel dat hij veilig is.
Wat betreft zijn vader, er is co-ouderschap dus daar is hij 50% van de tijd. Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat. Mijn ervaring is wel dat zijn vader conflicten met hem vaak uit de weg gaat... We zitten vaak op één lijn, maar over zijn algemeenheid kan je denk ik zeggen dat ik consequenter ben en zijn vader wat geduldiger.
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
Wees alleen voorzichtig met hem het gevoel geven dat er iets mis is met hem. Uiteindelijk is het leren omgaan met emoties iets wat jullie allebei moeten leren, niet alleen hij.
En over hem leren hoe hij zijn emoties dan wel kan uiten, dat snap ik helemaal. Maar hoe leer ik hem dat? Want hij blokkeert qua praten op zo'n moment.
Op een ander moment. Als hij door het lint gaat, kan hij niets leren. Er zijn boekjes, cursussen, consulten, van alles te vinden over het omgaan met temperamentvolle kinderen. Of gewoon, leren omgaan met emoties. Waarbij temperamentvolle kinderen je een heleboel laten oefenen
woensdag 14 april 2021 om 09:31
Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:12Wanneer hij boos gedrag laat zien is hij niet bereikbaar voor mij.
Ik denk dat het goed is om die boosheid voor te proberen zijn
Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat.
Misschien ben jij de veiligste persoon voor hem en is hij bang jou kwijt te raken?
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
Je maakt het niet groter dan het is. Je kind geeft duidelijk signalen af, dat het niet goed met hem gaat.
Neem eens contact op met de huisarts. Wellicht kan jij zelf eerst wat handvatten krijgen, die je kan toepassen bij je kind. En daarna of een beetje paralel wat ondersteuning voor je kind. Of misschien kan je met je collega's eens wat brainstormen?
woensdag 14 april 2021 om 09:33
klinkt als een heel leuk spelArcoíris schreef: ↑14-04-2021 09:31Als je een beetje weet wat er speelt, zou je ook nog spel in kunnen zetten op een moment dat hij niet boos is. Zowel lachen als huilen kan ontlading zijn.
Als hij zich machteloos voelt kun je bijvoorbeeld machtomkeerspel doen. Ik leg dan bijvoorbeeld iets op m'n schoot en speel dat ik het er echt niet af krijg. Dan moeten mijn kinderen me redden omdat ze zo sterk zijn. Ze weten dat het niet echt is maar vinden het heerlijk.
woensdag 14 april 2021 om 09:35
Ik vind dit niet meer horen onder de noemer 'tempramentvol' gedrag. Dit is gewoon over alle grenzen heen en ik zou dit zeker afstraffen. Je zegt dat je niet in straffen gelooft. Zou het kunnen dat zijn grenzen daardoor zo ver verlegd zijn dat hij nu dit, in mijn ogen buitensporige gedrag voor een 6 jarige, vertoont? Ik zou hulp zoeken, want naast dit grenzeloze gedrag heeft het mannetje ook al veel meegemaakt. Een scheiding kan onwijs heftig zijn voor kinderen. Ik wens je er veel sterkte mee!
woensdag 14 april 2021 om 09:40
Hulp is geen zwaktebod hè, het is juist heel liefdevol helpen.
Als hij nu geen hulp zou mogen hebben, na een scheiding, in een pandemie, wat moet er dan gebeuren voordat het eindelijk mag?
Het zegt inderdaad dat er iets niet lekker loopt. Dat is toch ook zo.
Maar het zegt ook dat je denkt dat het beter kan, dat hij het niet expres doet maar omdat hij niet anders kan. Dan kun je samen zoeken naar een betere oplossing.
Als hij nu geen hulp zou mogen hebben, na een scheiding, in een pandemie, wat moet er dan gebeuren voordat het eindelijk mag?
Het zegt inderdaad dat er iets niet lekker loopt. Dat is toch ook zo.
Maar het zegt ook dat je denkt dat het beter kan, dat hij het niet expres doet maar omdat hij niet anders kan. Dan kun je samen zoeken naar een betere oplossing.
woensdag 14 april 2021 om 09:40
Ik ben helemaal voor hulp zoeken hoor, maar ik wil wel even een tegengeluid bieden voor alle reacties van "dit is niet normaal" en "wel straffen". Ja dit jongetje heeft veel meegemaakt , en ja hij reageert nu heftig, maar hij heeft grote emoties en kleutergedrag. Hij is geen hond die afgericht moet worden.
woensdag 14 april 2021 om 09:45
Bedankt voor de tip! Bovenstaande probeer ik inderdaad ook, ga proberen dat nog vaker te doen. En dat dingen zeggen die echt niet kunnen is ook herkenbaar, hij scheld me ook uit vanuit boosheid ("fuckmama" bv). Ik merk gewoon dat ik me bijna schaam om dat hier neer te zetten... Het lijkt zo net of er een klein rotjongetje hier woont die niet opgevoed wordt, maar dat is natuurlijk echt niet zo. Hij is gewoon heel explosief en lijkt dan ook reactie uit te lokken. En ik weet hoe het werkt, hij 'lokt' reactie uit om veiligheid te krijgen. Maar ik worstel dus met hoe behandel ik hem begripvol, maar stel ik wel grenzen aan zijn gedrag. Want zolang hij het niet op een andere manier kan uiten, blijft hij dit gedrag natuurlijk laten zien.Arcoíris schreef: ↑14-04-2021 09:21Ik raad je aan om eens de podcast van Janet Lansbury "unruffled" te luisteren of haar boek of website lezen. Dat is gericht op iets jongere kinderen, maar ze heeft ook afleveringen over 5jarigen.
Het lijkt erop dat je hem opvoedt met vooral het idee dat hij moet weten welk gedrag wel en niet getolereerd wordt, maar hem misschien niet begeleidt om met de gevoelens om te gaan ( dan is hij namelijk op de gang)( edit: in je tweede berichtje zie ik dat je dit niet perse doet. Ik laat het maar ff staan)
Wat ik zou doen in die situatie, is hem fysiek tegenhouden om te zorgen dat hij mij geen pijn kan doen maar daarnaast vooral z'n gevoel erkennen en hem niet naar de gang doen. Hij heeft blijkbaar hele heftige gevoelens, en op school houden kinderen zich sterk en waar hij zich veilig voelt, komt alles er dan uit. Het feit dat hij dus bij jou 'barst' betekent dat hij zich veilig genoeg voelt om dat te durven.
"Ik merk dat je heel boos /verdrietig /gefrustreerd bent, maar ik laat je mij geen pijn doen" terwijl je zijn armen of benen tegenhoudt. Bij hem blijft, jezelf beschermt, hem tegen zichzelf beschermt en vooral laat weten dat je er voor hem bent. Bijvoorbeeld "Lieve schat, ik zie dat je boos bent en wil dat ik wegga, maar ik hou van je en blijf bij je tot je wat rustiger bent ". Als hij nog redelijk goed aanspreekbaar is, zou je in dat moment ook al kunnen vragen naar wat hem dwars zit. Wat mij hierbij heel erg helpt is om me bewust te zijn van dat ik geen oordeel heb, ook als hij dingen zegt die echt niet 'kunnen'. Dus als hij zegt 'ik haat jou/de juf' of wat dan ook , niet zeggen: nou dat is wel overdreven, maar, oh hoe komt het dat je haar haat? Is er iets gebeurd?
Vaak komt een kind er Dan helemaal zelf op terug.
We verwachten vaak van een kind dat het bepaalde dingen niet voelt of zegt terwijl hun prefrontale cortex nog niet volgroeid is terwijl elke volwassene ook wel eens denkt "ik háát m'n baas" en erger. Maar bij volwassenen. Weten we dat het een uiting van emoties is en laten we het gaan, en bij kinderen proberen we die emotie af te kappen en te herhalen dat dit niet kan. Maar die boodschap komt beter aan nadat de emotie voorbij is, en niet tijdens.
