Kinderen
alle pijlers
Temperamentvolle kleuter
woensdag 14 april 2021 om 08:46
Mijn kleuter van bijna zes zit niet zo lekker in zijn vel. Het lijkt met school te maken te hebben, maar ook corona en de scheiding van 1,5 jaar geleden kan een rol spelen.
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
dinsdag 20 april 2021 om 20:45
Tunamelt, het klopt inderdaad dat het scheelt als het eten al klaar is. Ik vind dat wel lastig omdat we beide drukke banen hebben en ik ( of mijn man) vaak uitgebreid koken omdat mijn kinderen, en niet hetzelfde lusten, en mijn zoon vooral een voorkeur heeft voor gerechten die bewerkelijk zijn. Ik ben rond kwart over 6 klaar met koken. Dit pakken we nu wel anders aan.
Hebben jullie kinderen er ook last van dat dingen perfect moeten? Bij ons zijn veel driftbuien de oorzaak van dingen die we niet kunnen veranderen. Denk aan: uitgeschoten met stift bij het tekenen, waterdruppels op zijn mouwen zbij het handenwassen, broek zit niet goed ( en alle andere broeken die we aantrekken ook niet), zijn Duplo creatie is niet goed en moet aangepast worden. Er zijn dagen dat het een reeks is van zulke zaken en je eigenlijk ( na heel lang geduldig blijven en proberen hem te helpen) wil schreeuwen , EN NU IS HET GENOEG. Dit heb ik ook weleens gedaan, maar is alleen olie op het vuur. Hij blijft zeuren, wordt dwars en steeds bozer en bozer, gaat met dingen gooien en eist schreeuwend en huilend dat we het oplossen. Zo een driftbui kan echt een uur of langer aanhouden. Het gekke is dat hij dit echt alleen thuis doet. Op het Kinderdagverblijf is hij heel relaxed en een go with the flow type.
Hebben jullie kinderen er ook last van dat dingen perfect moeten? Bij ons zijn veel driftbuien de oorzaak van dingen die we niet kunnen veranderen. Denk aan: uitgeschoten met stift bij het tekenen, waterdruppels op zijn mouwen zbij het handenwassen, broek zit niet goed ( en alle andere broeken die we aantrekken ook niet), zijn Duplo creatie is niet goed en moet aangepast worden. Er zijn dagen dat het een reeks is van zulke zaken en je eigenlijk ( na heel lang geduldig blijven en proberen hem te helpen) wil schreeuwen , EN NU IS HET GENOEG. Dit heb ik ook weleens gedaan, maar is alleen olie op het vuur. Hij blijft zeuren, wordt dwars en steeds bozer en bozer, gaat met dingen gooien en eist schreeuwend en huilend dat we het oplossen. Zo een driftbui kan echt een uur of langer aanhouden. Het gekke is dat hij dit echt alleen thuis doet. Op het Kinderdagverblijf is hij heel relaxed en een go with the flow type.
dinsdag 20 april 2021 om 21:40
Bkueroosje, die van mij heeft dat alleen als hij vermoeid is of wat minder lekker in zijn vel zit. En hier gaat het dan vooral om dingen die hij op een bepaalde manier heeft bedacht en als dat dan anders gaat ontploft hij. Al kan ik hem inmiddels soms wel uitleggen dat ik zijn gedachten niet kan lezen en dat het helpt wanneer hij vertelt wat hij wil, zodat ik er mogelijk rekening mee kan houden.blueroosje schreef: ↑20-04-2021 20:45Tunamelt, het klopt inderdaad dat het scheelt als het eten al klaar is. Ik vind dat wel lastig omdat we beide drukke banen hebben en ik ( of mijn man) vaak uitgebreid koken omdat mijn kinderen, en niet hetzelfde lusten, en mijn zoon vooral een voorkeur heeft voor gerechten die bewerkelijk zijn. Ik ben rond kwart over 6 klaar met koken. Dit pakken we nu wel anders aan.
Hebben jullie kinderen er ook last van dat dingen perfect moeten? Bij ons zijn veel driftbuien de oorzaak van dingen die we niet kunnen veranderen. Denk aan: uitgeschoten met stift bij het tekenen, waterdruppels op zijn mouwen zbij het handenwassen, broek zit niet goed ( en alle andere broeken die we aantrekken ook niet), zijn Duplo creatie is niet goed en moet aangepast worden. Er zijn dagen dat het een reeks is van zulke zaken en je eigenlijk ( na heel lang geduldig blijven en proberen hem te helpen) wil schreeuwen , EN NU IS HET GENOEG. Dit heb ik ook weleens gedaan, maar is alleen olie op het vuur. Hij blijft zeuren, wordt dwars en steeds bozer en bozer, gaat met dingen gooien en eist schreeuwend en huilend dat we het oplossen. Zo een driftbui kan echt een uur of langer aanhouden. Het gekke is dat hij dit echt alleen thuis doet. Op het Kinderdagverblijf is hij heel relaxed en een go with the flow type.
Vanavond nog moesten we iets ophalen bij zijn vader en blijkbaar had hij bedacht nog iets te doen bij papa thuis. Maar dat was niet de bedoeling én zijn vader zat nog midden in thuiswerk. Als hij dat nu hardop had gezegd had ik hem vooraf kunnen uitleggen dat dit niet kon.
Overigens duren driftbuien hier geen uur (godzijdank). Dat is wel heftig hoor, hoe ziet zo'n uur er dan uit? Kan me ook niet zo goed meer herinneren hoe lang het duurde toen hij een peuter was. Wel dat hij helemaal onbereikbaar was toen wanneer hij boos of verdrietig was.
dinsdag 20 april 2021 om 22:16
Halvemaan, soms kan ik zo een episode ook wel verklaren vanuit een bepaalde gebeurtenis. Hij heeft dit ook heftig gehad toen zijn zusje geboren was.
Ik herken het wat je zegt, bij mijn zoon kan er ook enorme teleurstelling zijn als het toch anders wordt dan hij bedacht heeft. Ik zeg zelf vaak tegen hem als hij weer eens een onmogelijke oplossing van mij eist. Ik wil je graag helpen schat, maar mama kan nu eenmaal niet toveren en probeer er dan een grapje van te maken. Dat werkt vaak wel, maar niet altijd. Bij mijn zoon is er geen 1 manier, en is het altijd even zoeken. Vaak weet ik het ook niet. Zo een driftbui kan dus zo verlopen dat hij steeds gefrustreerder raakt en daardoor steeds bozer, veel en hard schreeuwen, uit wil halen ( naar zijn zusje bijvoorbeeld), gooien met spullen, steeds blijft herhalen nee, dat kunnen jullie wel, jullie zijn stom en nog meer frustratie. Hij gaat soms te ver en ik trek de grens bij het pijn doen van zijn zusje of als hij onveilige situaties creëert , maar ik weet niet wat ik dan moet doen om hem op te laten houden. Hem op de gang zetten, escaleert de boel en de trap op met hem naar zijn kamer is ronduit onveilig omdat hij zich heftig verzet. Het eindigt in heel veel huilen tot ik een opening zie om hem te knuffelen en te troosten. Als ik dan vervolgens zeg, zullen we dit gaan doen dan begint het zeuren weer opnieuw. Hij is lastig af te leiden. Ik zie ook onbegrip omdat de oplossing die hij zelf bedenkt me echt te gortig is ( ik ga hem net tig blaadjes geven om de perfecte tekening te maken of voor hem iets tekenen) of ik simpelweg echt geen oplossing heb voor zijn probleem.
Ik herken het wat je zegt, bij mijn zoon kan er ook enorme teleurstelling zijn als het toch anders wordt dan hij bedacht heeft. Ik zeg zelf vaak tegen hem als hij weer eens een onmogelijke oplossing van mij eist. Ik wil je graag helpen schat, maar mama kan nu eenmaal niet toveren en probeer er dan een grapje van te maken. Dat werkt vaak wel, maar niet altijd. Bij mijn zoon is er geen 1 manier, en is het altijd even zoeken. Vaak weet ik het ook niet. Zo een driftbui kan dus zo verlopen dat hij steeds gefrustreerder raakt en daardoor steeds bozer, veel en hard schreeuwen, uit wil halen ( naar zijn zusje bijvoorbeeld), gooien met spullen, steeds blijft herhalen nee, dat kunnen jullie wel, jullie zijn stom en nog meer frustratie. Hij gaat soms te ver en ik trek de grens bij het pijn doen van zijn zusje of als hij onveilige situaties creëert , maar ik weet niet wat ik dan moet doen om hem op te laten houden. Hem op de gang zetten, escaleert de boel en de trap op met hem naar zijn kamer is ronduit onveilig omdat hij zich heftig verzet. Het eindigt in heel veel huilen tot ik een opening zie om hem te knuffelen en te troosten. Als ik dan vervolgens zeg, zullen we dit gaan doen dan begint het zeuren weer opnieuw. Hij is lastig af te leiden. Ik zie ook onbegrip omdat de oplossing die hij zelf bedenkt me echt te gortig is ( ik ga hem net tig blaadjes geven om de perfecte tekening te maken of voor hem iets tekenen) of ik simpelweg echt geen oplossing heb voor zijn probleem.
woensdag 21 april 2021 om 09:50
Ik herken dit heel erg van mijn dochter daar kunnen de buien ook lang duren.blueroosje schreef: ↑20-04-2021 20:45Tunamelt, het klopt inderdaad dat het scheelt als het eten al klaar is. Ik vind dat wel lastig omdat we beide drukke banen hebben en ik ( of mijn man) vaak uitgebreid koken omdat mijn kinderen, en niet hetzelfde lusten, en mijn zoon vooral een voorkeur heeft voor gerechten die bewerkelijk zijn. Ik ben rond kwart over 6 klaar met koken. Dit pakken we nu wel anders aan.
Hebben jullie kinderen er ook last van dat dingen perfect moeten? Bij ons zijn veel driftbuien de oorzaak van dingen die we niet kunnen veranderen. Denk aan: uitgeschoten met stift bij het tekenen, waterdruppels op zijn mouwen zbij het handenwassen, broek zit niet goed ( en alle andere broeken die we aantrekken ook niet), zijn Duplo creatie is niet goed en moet aangepast worden. Er zijn dagen dat het een reeks is van zulke zaken en je eigenlijk ( na heel lang geduldig blijven en proberen hem te helpen) wil schreeuwen , EN NU IS HET GENOEG. Dit heb ik ook weleens gedaan, maar is alleen olie op het vuur. Hij blijft zeuren, wordt dwars en steeds bozer en bozer, gaat met dingen gooien en eist schreeuwend en huilend dat we het oplossen. Zo een driftbui kan echt een uur of langer aanhouden. Het gekke is dat hij dit echt alleen thuis doet. Op het Kinderdagverblijf is hij heel relaxed en een go with the flow type.
woensdag 21 april 2021 om 17:43
Even ingekort tot de punten die ik herkenblueroosje schreef: ↑20-04-2021 20:45...
Hebben jullie kinderen er ook last van dat dingen perfect moeten? Bij ons zijn veel driftbuien de oorzaak van dingen die we niet kunnen veranderen. Denk aan: (...) Er zijn dagen dat het een reeks is van zulke zaken en je eigenlijk ( na heel lang geduldig blijven en proberen hem te helpen) wil schreeuwen , EN NU IS HET GENOEG. (...) Het gekke is dat hij dit echt alleen thuis doet. (...)
Niet per se over dingen die perfect moeten zijn; wel over iets dat niet lukt (een pielig stukje Duplo ofzo), iets dat niet lekker voelt (natte mouw), en dingen die moeten. Hij móet bijvoorbeeld op dinsdagochtend mee met mij de hond uitlaten (man is al vroeg weg), en soms is dat heel gezellig, maar soms bedenkt peuter dat hij Niet Wil en is het dra-ma, kost het me een half uur en al mijn geduld om überhaupt buiten te komen. Hier zijn het meer dram- dan driftbuien, en ze duren ook gelukkig geen uur; wat rot is dat voor iedereen! Wel herken ik dat een dag die slecht begint ook steeds erger wordt, het 'stapelt' als het ware...
Voorkomen lukt soms, door goed een 'dagplanning' door te nemen (eerst gaan we wandelen, dan mag je daarna zo'n cracker bij je beker melk'). Mijn man is er beter in de buien om te buigen dan ik; hij doet dat door luchtig 'er overheen' te blijven kletsen. Erkent de emotie, verblikt of verbloost niet, maar zorgt toch dat gebeurt wat moet. Ik laat denk ik sneller mijn irritatie blijken, en dat is olie op het vuur; volgens mij ook omdat peuter er eigenlijk zelf ook niks aan kan doen dat het zo loopt, en hij het anders wil. Een knuffel helpt wel altijd om de bui te doorbreken, maar wel pas als er een opening voor is, zoals jij ook schrijft. Dat je die herkent, is al heel wat!
Soms zegt hij dat naderhand ook zelf, dat hij wou dat hij niet moest huilen, en dan hebben we een gesprekje over hoe dat kan lukken (compromissen, duidelijk en vooraf zeggen wat je wil, van beide zijden). Leercurve hier aan twee kanten!
En dat ze het op het kdv niet doen en thuis wel lijkt mij (als amateur) een teken dat ze zich thuis volkomen veilig voelen. Ook wel onbegrepen en gefrustreerd, maar in elk geval niet bang om dat te uiten. Maar misschien zie ik dat te rooskleurig?
vrijdag 23 april 2021 om 20:42
Over dat laatste, het klopt inderdaad wat je zegt, thuis is (als het goed is) veilig genoeg om helemaal jezelf te zijn. En je ziet vaak dat kinderen goed gedijen bij de structuur van een groep, ze volgen dan toch een beetje de kuddeTunamelt schreef: ↑21-04-2021 17:43Even ingekort tot de punten die ik herken
Hier zijn het meer dram- dan driftbuien, en ze duren ook gelukkig geen uur; wat rot is dat voor iedereen! Wel herken ik dat een dag die slecht begint ook steeds erger wordt, het 'stapelt' als het ware...
Voorkomen lukt soms, door goed een 'dagplanning' door te nemen (eerst gaan we wandelen, dan mag je daarna zo'n cracker bij je beker melk'). Mijn man is er beter in de buien om te buigen dan ik; hij doet dat door luchtig 'er overheen' te blijven kletsen. Erkent de emotie, verblikt of verbloost niet, maar zorgt toch dat gebeurt wat moet. Ik laat denk ik sneller mijn irritatie blijken, en dat is olie op het vuur; volgens mij ook omdat peuter er eigenlijk zelf ook niks aan kan doen dat het zo loopt, en hij het anders wil. Een knuffel helpt wel altijd om de bui te doorbreken, maar wel pas als er een opening voor is, zoals jij ook schrijft. Dat je die herkent, is al heel wat!
Soms zegt hij dat naderhand ook zelf, dat hij wou dat hij niet moest huilen, en dan hebben we een gesprekje over hoe dat kan lukken (compromissen, duidelijk en vooraf zeggen wat je wil, van beide zijden). Leercurve hier aan twee kanten!
En dat ze het op het kdv niet doen en thuis wel lijkt mij (als amateur) een teken dat ze zich thuis volkomen veilig voelen. Ook wel onbegrepen en gefrustreerd, maar in elk geval niet bang om dat te uiten. Maar misschien zie ik dat te rooskleurig?
vrijdag 23 april 2021 om 20:47
Hier de afgelopen dagen wel wat succesjes behaalt. Schoppen en slaan doet hij voortaan tegen de poef, dit maakt het ook meteen luchtiger (ik reageer natuurlijk minder fel), en hij zegt dan heel snel uit zichzelf dat hij 'klaar' is. Schelden is wel wat toegenomen. Dit doet hij ook wanneer hij niet nog gewoon rustig is. Meestal als hij me uitscheld doe ik daarna niet wat hij van me vraagt. Dus hij schelt me uit en vraagt daarna om een glas water, dat ga ik dan echt niet voor hem halen. Hij stelde nu vanavond zelf voor dat 1 x fuck zeggen op de gang is, 2 x fuck naar zijn kamer en 3 x fuck 5 cent uit zijn spaarpot. En dan voor elke keer meer steeds 5 cent extra. Haha ik ben maar akkoord gegaan met zijn voorstel!
