Kinderen
alle pijlers
Temperamentvolle kleuter
woensdag 14 april 2021 om 08:46
Mijn kleuter van bijna zes zit niet zo lekker in zijn vel. Het lijkt met school te maken te hebben, maar ook corona en de scheiding van 1,5 jaar geleden kan een rol spelen.
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
Kleuter kan dit moeilijk uiten wat bij mij resulteert in mij schoppen en slaan. Dit doet hij wanneer hij een 'nee' te horen krijgt.
Vanmorgen kwam daarbij dat hij me in het gezicht spuugde... Dat vond ik echt heel heftig.
Wanneer hij zich zo gedraagt zet ik hem in de gang of op zijn kamer, gewoon aanspreken dat hij moet stoppen werkt niet. Wanneer hij weer rustig is mag hij terug komen, dan maken we het goed en gaan we weer verder.
Ik houd niet zo van straffen, geloof er niet echt in, maar na het spugen heb ik hem laten weten dat hij twee dagen niet mag gamen. Niet dat hij dat zoveel doet, maar het maakt hem denk ik wel duidelijk dat dit echt over de grens is. Heb hem ook verteld dat ik hier meer verdrietig van word dan boos. Hij had gelukkig ook veel spijt.
Mijn vraag, zijn hier meer moeders met temperamentvolle binnenvetters? En hoe ga je om met dat emotionele gedrag?
Heb wel bedacht om hem na de zwemles op een verdedigingssport te zetten als uitlaatklep en om zichzelf te leren beheersen, maar dat duurt nog even ben ik bang.
Hij zegt overigens dat hij dit (slaan en schoppen) alleen bij mij doet...
woensdag 14 april 2021 om 09:50
Daar zeg je wel iets, mijn zoontje neemt ook echt alles op. Kan thuis ook heel druk zijn en wil heel veel fysiek bezig zijn, maar loopt op school netjes in de pas, denk dat dat hem ook veel energie kost.Zoggellia schreef: ↑14-04-2021 09:26Ik herken het ook. Ik denk dat bij mijn zoon overprikkeling een rol speelt. Weet niet of dat ook bij jullie zou kunnen?
Mijn zoon is een spons, elke prikkel komt binnen. Op school kan hij het allemaal nog reguleren, en thuis komt het er allemaal uit.
Veel voorlezen, samen verven, of tekenen helpt wel om hem rustig te krijgen. Filmpjes kijken of spelletjes spelen helpt niet. Ook geen bordspelletjes.
Maar ik vind het wel veel vragen van mij als ouder. Ofwel rustig blijven bij grote emoties van kind, ofwel veel aandacht geven en zelf ook heel rustig zijn. Zodra ik stress heb van werk bijvoorbeeld, en dus minder geduld, zie je dat hier thuis ook meteen terug in het gedrag.
Helaas is voorlezen (overdag) en knutselen hier geen optie, geen zitvlees... Dus ik probeer juist meer met hem fysiek bezig te zijn om te ontladen: stoeien, voetballen, rennen. Het is ook niet (vanuit een ander bericht) dat er weinig aandacht is voor hem/ zijn welbevinden. Hij is enig kind, en ik werk wanneer hij bij zijn vader/ op school is. Dus ik ben als hij bij mij is altijd beschikbaar voor hem.
woensdag 14 april 2021 om 09:51
Ik heb ook een temperamentvolle (bijna)kleuter en heel veel baat bij how2talk2kids.
Die van mij slaat en schopt niet, maar kan me idd voorstellen dat ik daar een kussen voor zou geven.
Wat mijn zoon erg helpt is dat ik zijn emoties benoem: ik zie dat je heel erg boos/verdrietig/geschrokken bent, gooi het er maar even uit, wij wachten wel even. Hier is die erkenning en dat momentje dat hij even boos is en dat iedereen daar oké mee is en ruimte/tijd voor maakt eigenlijk al genoeg.
Verder heeft mijn zoon echt behoefte aan ‘druk’ doen als uitlaatklep. Rennen, springen, schreeuwen, hard zingen, stoeien, het moet eruit zeg maar. Dus ipv de hele dag ‘niet doen niet doen niet doen’ hebben we nu de regel: ‘druk doen mag op je kamer. Ga je zelf naar boven of zal ik meegaan?’ En als hij dan niet uit de kamer weg wil gaat een van ons met hem mee, naar waar hij even druk kan doen. Zo kan het eruit, en blijft de woonkamer een plek waar iedereen prettig kan vertoeven.
Agenderen werkt ook goed; mijn zoon wordt vaak driftig van ‘overgangen’. Dus hij is net lekker aan het spelen, moet hij de deur uit. Dus ik zeg bij het ontbijt: ‘na het ontbijt ga ik even opruimen, dan moet jij even zelf spelen. Als ik klaar ben met opruimen gaan we naar X. En dan vlak voor we weg moeten begin ik al: je speelgoed wegleggen, schoenen aantrekken, etc.
Het kost best wat mentale energie en ik moet mezelf ook echt bij de les trekken elke keer, maar het is een ander kind.
En ik merk dat het voor mij ook goed is om die emoties te benoemen, omdat ik me veel meer bewust raak van wat er nou precies gebeurt bij hem. En dan zie ik ook beter dat ik hem soms te weinig ruimte geef voor het ‘kind-zijn.’
Die van mij slaat en schopt niet, maar kan me idd voorstellen dat ik daar een kussen voor zou geven.
Wat mijn zoon erg helpt is dat ik zijn emoties benoem: ik zie dat je heel erg boos/verdrietig/geschrokken bent, gooi het er maar even uit, wij wachten wel even. Hier is die erkenning en dat momentje dat hij even boos is en dat iedereen daar oké mee is en ruimte/tijd voor maakt eigenlijk al genoeg.
Verder heeft mijn zoon echt behoefte aan ‘druk’ doen als uitlaatklep. Rennen, springen, schreeuwen, hard zingen, stoeien, het moet eruit zeg maar. Dus ipv de hele dag ‘niet doen niet doen niet doen’ hebben we nu de regel: ‘druk doen mag op je kamer. Ga je zelf naar boven of zal ik meegaan?’ En als hij dan niet uit de kamer weg wil gaat een van ons met hem mee, naar waar hij even druk kan doen. Zo kan het eruit, en blijft de woonkamer een plek waar iedereen prettig kan vertoeven.
Agenderen werkt ook goed; mijn zoon wordt vaak driftig van ‘overgangen’. Dus hij is net lekker aan het spelen, moet hij de deur uit. Dus ik zeg bij het ontbijt: ‘na het ontbijt ga ik even opruimen, dan moet jij even zelf spelen. Als ik klaar ben met opruimen gaan we naar X. En dan vlak voor we weg moeten begin ik al: je speelgoed wegleggen, schoenen aantrekken, etc.
Het kost best wat mentale energie en ik moet mezelf ook echt bij de les trekken elke keer, maar het is een ander kind.
En ik merk dat het voor mij ook goed is om die emoties te benoemen, omdat ik me veel meer bewust raak van wat er nou precies gebeurt bij hem. En dan zie ik ook beter dat ik hem soms te weinig ruimte geef voor het ‘kind-zijn.’
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 14 april 2021 om 09:53
Hij zal altijd hetgeen zeggen waarvan hij weet dat het jou raakt dus dat zegt echt niks over zijn opvoeding of persoonlijkheid! In de podcast die ik noemde is een aflevering over hoe een kind bleef zeggen dat hij zwarte mensen eng vond. Die ouders vonden dat vréselijk. En daardoor werd het een patroon waarin hij iets wilde uitlokken. Echt normaal kindergedrag.Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:45Bedankt voor de tip! Bovenstaande probeer ik inderdaad ook, ga proberen dat nog vaker te doen. En dat dingen zeggen die echt niet kunnen is ook herkenbaar, hij scheld me ook uit vanuit boosheid ("fuckmama" bv). Ik merk gewoon dat ik me bijna schaam om dat hier neer te zetten... Het lijkt zo net of er een klein rotjongetje hier woont die niet opgevoed wordt, maar dat is natuurlijk echt niet zo. Hij is gewoon heel explosief en lijkt dan ook reactie uit te lokken. En ik weet hoe het werkt, hij 'lokt' reactie uit om veiligheid te krijgen. Maar ik worstel dus met hoe behandel ik hem begripvol, maar stel ik wel grenzen aan zijn gedrag. Want zolang hij het niet op een andere manier kan uiten, blijft hij dit gedrag natuurlijk laten zien.
Het is als moeder heel eng om eens helemaal accepterend te reageren, want je denkt dan : dan denkt hij dat ik het goed vind. Maar hij weet écht wel dat hij geen fuckmama moet zeggen. Ook als je daar geen aandacht aan besteedt.
Als je reageert met "zo je bent écht heel boos hè, dat je hele boze dingen gaat zeggen. Ik hou van je, wat je ook doet" of iets in die trant, dan kan het zo zijn dat die woorden hun kracht heel snel verliezen.
We hebben het hier ook gehad met een bepaalde uitspraak. Duurde echt een jaar totdat ik écht accepterend durfde te zijn en het was in 2 dagen over.
woensdag 14 april 2021 om 09:54
Jij bent zijn veilige haven. Hij weet dat je altijd wel van hem blijft houden. Vandaar dat hij zich bij jou durft te gaan.
Bij mijn kind werkte een stoplicht wel goed. Kind kon op een gegeven moment aangeven dat hij in oranje zat en dan konden we afspreken dat hij/zij zich even kon afzonderen. Het is vaak een eerste stap dat kinderen leren herkennen wanneer er een heftige bui zit aan te komen en dan weten hoe te handelen.
Bij mijn kind werkte een stoplicht wel goed. Kind kon op een gegeven moment aangeven dat hij in oranje zat en dan konden we afspreken dat hij/zij zich even kon afzonderen. Het is vaak een eerste stap dat kinderen leren herkennen wanneer er een heftige bui zit aan te komen en dan weten hoe te handelen.
woensdag 14 april 2021 om 09:56
Niet straffen betekent niet dat er geen grenzen zijnKeesjeaap5 schreef: ↑14-04-2021 09:35Ik vind dit niet meer horen onder de noemer 'tempramentvol' gedrag. Dit is gewoon over alle grenzen heen en ik zou dit zeker afstraffen. Je zegt dat je niet in straffen gelooft. Zou het kunnen dat zijn grenzen daardoor zo ver verlegd zijn dat hij nu dit, in mijn ogen buitensporige gedrag voor een 6 jarige, vertoont? Ik zou hulp zoeken, want naast dit grenzeloze gedrag heeft het mannetje ook al veel meegemaakt. Een scheiding kan onwijs heftig zijn voor kinderen. Ik wens je er veel sterkte mee!
Mijn kind noemt mij zelf heel streng haha. Regels zijn hier duidelijk en er volgen soms ook consequenties wanneer je iets niet doet. Maar dat vind ik iets anders dan straf. Oftewel, als hij bv heel lang rekt bij het naar bed gaan, is er geen tijd meer voor een verhaaltje. Als hij zijn avondeten niet wil opeten, heeft hij waarschijnlijk honger als hij naar bed gaat. Als hij niet zelf zijn schoenen aan wil doen, kan hij helaas niet naar buiten. Etc. Maar ik doe niet aan 's avonds eerder naar bed als je 's middags een grote mond hebt ofzo. Dat heeft namelijk geen enkel verband met elkaar en ligt qua tijd ook nog eens uit elkaar. Daar leert een kind niks van in mijn ogen.
En zeker kan een scheiding onwijs heftig zijn. Hij geeft ook aan dat hij het heel erg vindt dat hij ons nooit meer samen heeft, dat hij altijd één iemand moet missen en dat is natuurlijk ook heel heftig. We proberen dat zo goed mogelijk te doen, maar dat hij ons moet missen kan ik helaas niet voor hem oplossen. Die emoties mogen er wel zijn.
woensdag 14 april 2021 om 09:57
Over het agenderen, hier helpt het ook om lastige momenten aan te kondigen. Bijvoorbeeld, gisteren had dochter een feestje na school. Is hartstikke leuk, maar eigenlijk veel te intensief & overprikkelend. Zeker met alle snoep en verwachtingen en drukke kinderen. Dus ik vertel haar dat ze zich aan het einde van het feestje of als we naar huis fietsen, ze zich vast niet zo fijn zal voelen. En dat als we thuis komen we lekker in bed kruipen met een hoop boekjes en de poezen om bij te komen en te knuffelen en niks meer te hoeven. Het van tevoren benoemen, geeft lucht. En gek genoeg ook voor mezelf. Ik snap dat ze van niks uit haar plaat kan gaan, zorg voor wat rust voor mezelf voordat ik haar ophaal en zorg voor geduld om ook met haar in bed te kruipen om te knuffelen en bij te komen. (en het helpt me om op mijn eigen 'lastige' momenten ook liever voor mezelf te zijn... 
)
)
woensdag 14 april 2021 om 09:59
Dit merk ik ook zó erg: mijn zoon schreeuwt vaak in de auto, en dat is gevaarlijk, want wie kan er zo autorijden? En daarnaast gewoon irritant.Arcoíris schreef: ↑14-04-2021 09:53Hij zal altijd hetgeen zeggen waarvan hij weet dat het jou raakt dus dat zegt echt niks over zijn opvoeding of persoonlijkheid! In de podcast die ik noemde is een aflevering over hoe een kind bleef zeggen dat hij zwarte mensen eng vond. Die ouders vonden dat vréselijk. En daardoor werd het een patroon waarin hij iets wilde uitlokken. Echt normaal kindergedrag.
Het is als moeder heel eng om eens helemaal accepterend te reageren, want je denkt dan : dan denkt hij dat ik het goed vind. Maar hij weet écht wel dat hij geen fuckmama moet zeggen. Ook als je daar geen aandacht aan besteedt.
Als je reageert met "zo je bent écht heel boos hè, dat je hele boze dingen gaat zeggen. Ik hou van je, wat je ook doet" of iets in die trant, dan kan het zo zijn dat die woorden hun kracht heel snel verliezen.
We hebben het hier ook gehad met een bepaalde uitspraak. Duurde echt een jaar totdat ik écht accepterend durfde te zijn en het was in 2 dagen over.
Dus wij maandenlang: hou nou eens op, niet doen, dit kan niet, je bent hier te groot voor, gedraag je, blablabla. Hielp geen zier. En opluchting als hij in slaap viel, goddank, rustig autorijden.
Nu zeg ik dan: ‘de regel is: niet schreeuwen in de auto, dat is gevaarlijk. Kun je stoppen met schreeuwen of moeten we even langs de kant wachten tot je klaar bent?’
Dus hij niet stoppen natuurlijk, nou, wij langs de kant, mijn man sceptisch.
En zoon geef geen kik. Hij zegt: ‘ik ben al klaar hoor, we kunnen weer rijden.’
Dat was het.
En mijn man:
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
woensdag 14 april 2021 om 10:10
Heel herkenbaar, dochter hier was na de lockdown van school net zo. Boos, schoppen, slaan.
Na een keer rond bedtijd gepraat te hebben kwam ik erachter dat ze bang was voor een jongetje op school. Met de juf een plan gemaakt en een dag later, nadat de juf het jongetje en mijn dochter bij elkaar gezet had om samen te werken was het opgelost. Mijn dochter is ook een binnenvetter of weet zelf niet goed waar de gevoelens vandaan komen, maar kletsen in bed levert nog wel eens inzichten op waarmee we hier thuis iets kunnen.
Ik snap de opmerkingen dat je er hulp bij moet zoeken wel, maar ik zou beginnen met contact op te nemen met school. Wellicht is het een relatief simpel probleem dat opgelost kan worden door een enkele aanpassing. Misschien ziet zijn leerkracht wel iets waardoor hij het niet leuk vindt op school.
Overigens is het slaan en schoppen en de hele tijd boos zijn hier over. Het uitschelden voor poep mamma als ze iets stom vindt niet. Maar goed, als ik iets niet leuk vind wat iemand doet dan noem ik iemand in mijn hoofd ook een klootzak en in uitzonderlijke gevallen ook hard op. Ze moeten dus alleen even leren om het niet hardop te doen. En, ik vind dat ze mij best stom mag vinden, alleen dan niet dat ik een stomme poep mamma ben. We zijn nu dus bezig om te leren dat ze mag zeggen dat ze iets dat ik van haar wil stom vindt, of dat ze boos is, in plaats van schelden. Work in progress.
Na een keer rond bedtijd gepraat te hebben kwam ik erachter dat ze bang was voor een jongetje op school. Met de juf een plan gemaakt en een dag later, nadat de juf het jongetje en mijn dochter bij elkaar gezet had om samen te werken was het opgelost. Mijn dochter is ook een binnenvetter of weet zelf niet goed waar de gevoelens vandaan komen, maar kletsen in bed levert nog wel eens inzichten op waarmee we hier thuis iets kunnen.
Ik snap de opmerkingen dat je er hulp bij moet zoeken wel, maar ik zou beginnen met contact op te nemen met school. Wellicht is het een relatief simpel probleem dat opgelost kan worden door een enkele aanpassing. Misschien ziet zijn leerkracht wel iets waardoor hij het niet leuk vindt op school.
Overigens is het slaan en schoppen en de hele tijd boos zijn hier over. Het uitschelden voor poep mamma als ze iets stom vindt niet. Maar goed, als ik iets niet leuk vind wat iemand doet dan noem ik iemand in mijn hoofd ook een klootzak en in uitzonderlijke gevallen ook hard op. Ze moeten dus alleen even leren om het niet hardop te doen. En, ik vind dat ze mij best stom mag vinden, alleen dan niet dat ik een stomme poep mamma ben. We zijn nu dus bezig om te leren dat ze mag zeggen dat ze iets dat ik van haar wil stom vindt, of dat ze boos is, in plaats van schelden. Work in progress.
woensdag 14 april 2021 om 10:27
Hier werkt het wel goed om op rustige momenten emoties te bespreken. Ik vraag elke dag wel tussen de bedrijven door dingetjes als; wat vond het het leukste vandaag op school, ben je nog verdrietig geweest, heb je gelachen, ben je boos geweest vandaag, etc. Hier leidt dat soms tot fijne gesprekjes, waarbij ik een beetje zicht krijgt op de (interne) belevingswereld van kleuter.
woensdag 14 april 2021 om 10:33
Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:45Bedankt voor de tip! Bovenstaande probeer ik inderdaad ook, ga proberen dat nog vaker te doen. En dat dingen zeggen die echt niet kunnen is ook herkenbaar, hij scheld me ook uit vanuit boosheid ("fuckmama" bv). Ik merk gewoon dat ik me bijna schaam om dat hier neer te zetten... Het lijkt zo net of er een klein rotjongetje hier woont die niet opgevoed wordt, maar dat is natuurlijk echt niet zo. Hij is gewoon heel explosief en lijkt dan ook reactie uit te lokken. En ik weet hoe het werkt, hij 'lokt' reactie uit om veiligheid te krijgen. Maar ik worstel dus met hoe behandel ik hem begripvol, maar stel ik wel grenzen aan zijn gedrag. Want zolang hij het niet op een andere manier kan uiten, blijft hij dit gedrag natuurlijk laten zien.
Het is ook gewoon heel pittig. Ik heb 2 kinderen en de oudste vraagt veel aandacht en het kost veel energie. Ik ben constant alert op hem, hoe hij is, zit hij goed in zijn vel, raakt hij gefrustreerd. En ook met de juiste aanpak is dat niet weg. Het blijft veel van je vragen. Consequent zijn is wel echt de sleutel. Bij hem begon het slaan al toen hij net 1 was. De jongste is nu net zo oud en heeft dat niet, maar die uit zijn emoties ook meer.
Wat ik hier eerder las, als ik stress heb of zelf niet lekker in mijn vel zit, zie ik het gelijk terug in zijn gedrag. Het was hier ook nodig dat ik naar mijzelf ging kijken, om beter met hem om te kunnen gaan. En mijn man gaat nu ook aan de slag met zichzelf, omdat hij in zijn opvoeding niet meegekregen heeft om met emoties om te gaan. En daar loopt hij nu tegen aan. Een hele zoektocht, zo’n opvoeding van een kind. Maar we doen het met liefde.
woensdag 14 april 2021 om 12:10
Toevallig vorige week met de juf gebeld, omdat inderdaad er 's avonds in bed uit kwam dat hij naar een andere school wil en het niet leuk vindt op school. Dat is vrij nieuw, altijd met plezier gegaan en er komt nog niet uit wat het dan precies is. Juf herkende dat hij niet lekker in zijn vel zit op school, maar kon het ook niet precies duiden. Wij denken dat er twee dingen spelen. Eén juf heeft net afscheid genomen. En hij zit op een multi-culturele school waarbij hij de pech heeft in een klasje met verder alleen maar kinderen met een moslim achtergrond te zitten. Dit ging altijd prima, hij heeft twee beste vriendjes en speelt met iedereen. Maar inmiddels wordt er door de kinderen onderling vaak over culturele-/ geloofsaspecten gepraat. We denken dat hij zich er toch wat buiten voelt vallen, omdat hij nu heel erg doorkrijgt dat hij bv de enige is die varkensvlees eet. School erkent dat dit ook een situatie is die zij liever niet willen en zij gaan ook kijken wat zij kunnen doen (maar ze kunnen natuurlijk ook niet ineens een blik met kinderen met een Nederlandse achtergrond opentrekken...).Hecamel schreef: ↑14-04-2021 10:10Heel herkenbaar, dochter hier was na de lockdown van school net zo. Boos, schoppen, slaan.
Na een keer rond bedtijd gepraat te hebben kwam ik erachter dat ze bang was voor een jongetje op school. Met de juf een plan gemaakt en een dag later, nadat de juf het jongetje en mijn dochter bij elkaar gezet had om samen te werken was het opgelost. Mijn dochter is ook een binnenvetter of weet zelf niet goed waar de gevoelens vandaan komen, maar kletsen in bed levert nog wel eens inzichten op waarmee we hier thuis iets kunnen.
Ik snap de opmerkingen dat je er hulp bij moet zoeken wel, maar ik zou beginnen met contact op te nemen met school. Wellicht is het een relatief simpel probleem dat opgelost kan worden door een enkele aanpassing. Misschien ziet zijn leerkracht wel iets waardoor hij het niet leuk vindt op school.
Overigens is het slaan en schoppen en de hele tijd boos zijn hier over. Het uitschelden voor poep mamma als ze iets stom vindt niet. Maar goed, als ik iets niet leuk vind wat iemand doet dan noem ik iemand in mijn hoofd ook een klootzak en in uitzonderlijke gevallen ook hard op. Ze moeten dus alleen even leren om het niet hardop te doen. En, ik vind dat ze mij best stom mag vinden, alleen dan niet dat ik een stomme poep mamma ben. We zijn nu dus bezig om te leren dat ze mag zeggen dat ze iets dat ik van haar wil stom vindt, of dat ze boos is, in plaats van schelden. Work in progress.
woensdag 14 april 2021 om 12:11
Wij hebben een hele goede ervaring met speltherapie bij onze jongste op die leeftijd. Hij was ook heel boos en uitte dat voornamelijk naar mij. De oorzaak bij ons was ook heel duidelijk en dat was iets wat hij er ook allemaal niet bij kon handelen. Zoon werd idd ook heel boos als er een keer iets niet mocht. En dan idd compleet uit zijn plaat gaan als ik een keer ergens nee op zei. Hij heeft in de speltherapie geleerd om daar beter mee om te gaan.Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:12Ik zie zeker de relatie tussen zijn emoties, waar hij allemaal mee moet dealen en zijn gedrag. Wanneer hij boos gedrag laat zien is hij niet bereikbaar voor mij. In mijn ervaring maakt 'praten' het op zo'n moment nog erger, want dat vraagt dan nog iets van hem en maakt het niet veiliger. Mijn insteek om hem even weg te zetten is juist om hem duidelijkheid (en dus veiligheid) te geven. En om zijn gedrag te doorbreken. Want geloof me, begrip tonen of praten met een kind waarvan je ondertussen rake klappen krijgt is echt niet te doen.
Het gaat ook in fases, die natuurlijk relatie hebben met hoe hij zich voelt. En als hij het dan weer begint te doen reageer ik meestal minder stellig, "wat is er nou dat je me slaat, vertel me eens wat er is ipv slaan", etc. Maar eigenlijk is mijn ervaring dat dit niet helpt... En op dit moment merk ik dat hij het steeds sneller/ vaker doet en dan probeer ik hem dus duidelijkheid te geven door zijn gedrag letterlijk te stoppen en hem uit de situatie te halen. Dit probeer ik altijd rustig te doen (maar eerlijk, dit lukt niet altijd, soms pak ik hem aan zijn arm of verhef ik mijn stem).
Wat betreft zijn vader, er is co-ouderschap dus daar is hij 50% van de tijd. Hij laat daar wel heel boos gedrag zien (schoppen tegen spullen bv, gillen), maar ik ben de enige die hij schopt/ slaat. Mijn ervaring is wel dat zijn vader conflicten met hem vaak uit de weg gaat... We zitten vaak op één lijn, maar over zijn algemeenheid kan je denk ik zeggen dat ik consequenter ben en zijn vader wat geduldiger.
Hulp zoeken heb ik ook al aan gedacht, ik werk zelf in die wereld en denk dan aan speltherapie ofzo. Maar ik ben ook een beetje bang om het groter te maken dan dat het is.
En over hem leren hoe hij zijn emoties dan wel kan uiten, dat snap ik helemaal. Maar hoe leer ik hem dat? Want hij blokkeert qua praten op zo'n moment.
woensdag 14 april 2021 om 12:13
Het voorbespreken doe ik wel altijd, ben gewend om met autistische kinderen te werken, dus dat zit er zo in gebakken dat ik dit thuis ook automatisch doeFriezin71 schreef: ↑14-04-2021 09:57Over het agenderen, hier helpt het ook om lastige momenten aan te kondigen. Bijvoorbeeld, gisteren had dochter een feestje na school. Is hartstikke leuk, maar eigenlijk veel te intensief & overprikkelend. Zeker met alle snoep en verwachtingen en drukke kinderen. Dus ik vertel haar dat ze zich aan het einde van het feestje of als we naar huis fietsen, ze zich vast niet zo fijn zal voelen. En dat als we thuis komen we lekker in bed kruipen met een hoop boekjes en de poezen om bij te komen en te knuffelen en niks meer te hoeven. Het van tevoren benoemen, geeft lucht. En gek genoeg ook voor mezelf. Ik snap dat ze van niks uit haar plaat kan gaan, zorg voor wat rust voor mezelf voordat ik haar ophaal en zorg voor geduld om ook met haar in bed te kruipen om te knuffelen en bij te komen. (en het helpt me om op mijn eigen 'lastige' momenten ook liever voor mezelf te zijn...
Emoties/ gevoel voorbespreken doe ik echter veel minder, dus die tip neem ik zeker mee! Want zoontje kan dat ook echt niet overzien, heeft altijd volop plannen en wil altijd meer, totdat hij ineens instort en er echt niks meer mee aan te vangen is. En ik ben er zelf ook niet zo goed in om dat te overzien, dus het lukt mij ook niet altijd om dat vooraf goed te sturen...
woensdag 14 april 2021 om 12:17
Ja precies dat, als hij niet mag doen (met mij) wat hij wil doen ontploft hij meestal direct... Gewoon al iets simpels dat hij met mij wil voetballen terwijl ik moet koken bv. Hij lijkt dan in zijn hoofd al helemaal bedacht te hebben hoe de situatie gaat zijn en als dit dan niet gaat gebeuren zoals hij in zijn hoofd heeft dan is de wereld te klein... Via werk ken ik een speltherapeute, ik zal eens met haar sparren.wilma36 schreef: ↑14-04-2021 12:11Wij hebben een hele goede ervaring met speltherapie bij onze jongste op die leeftijd. Hij was ook heel boos en uitte dat voornamelijk naar mij. De oorzaak bij ons was ook heel duidelijk en dat was iets wat hij er ook allemaal niet bij kon handelen. Zoon werd idd ook heel boos als er een keer iets niet mocht. En dan idd compleet uit zijn plaat gaan als ik een keer ergens nee op zei. Hij heeft in de speltherapie geleerd om daar beter mee om te gaan.
woensdag 14 april 2021 om 12:21
Thx! Ik zoek ook de balans tussen het zeker niet onderschatten en serieus nemen en aan de andere kant als iets wat bij het leven hoort en waar hij (wij!) zo goed mogelijk mee om moeten gaan.Arcoíris schreef: ↑14-04-2021 09:40Ik ben helemaal voor hulp zoeken hoor, maar ik wil wel even een tegengeluid bieden voor alle reacties van "dit is niet normaal" en "wel straffen". Ja dit jongetje heeft veel meegemaakt , en ja hij reageert nu heftig, maar hij heeft grote emoties en kleutergedrag. Hij is geen hond die afgericht moet worden.
woensdag 14 april 2021 om 12:21
Ik ga de podcasts erbij zoeken, dankjewel!Due-scimmie schreef: ↑14-04-2021 10:27Ik heb laatste de gratis masterclass gevolg van Elise Verheul over Liefdevol grenzen stellen en ga nu ook haar cursus daarover doen. Ze heeft ook podcasts gemaakt die op Spotify staan. Ze is kindertherapeut.
woensdag 14 april 2021 om 12:25
Madderijn, dit heb ik denk ik soms ook wel nodig... Is een bekende valkuil, denk ook zeker in mijn pedagogische werkveld. Dit zeg ik altijd tegen de ouders met wie ik werk, maar het op mezelf betrekken....Madderijn schreef: ↑14-04-2021 09:40Hulp is geen zwaktebod hè, het is juist heel liefdevol helpen.
Als hij nu geen hulp zou mogen hebben, na een scheiding, in een pandemie, wat moet er dan gebeuren voordat het eindelijk mag?
Het zegt inderdaad dat er iets niet lekker loopt. Dat is toch ook zo.
Maar het zegt ook dat je denkt dat het beter kan, dat hij het niet expres doet maar omdat hij niet anders kan. Dan kun je samen zoeken naar een betere oplossing.
Overigens werk ik vooral met (ouders van) pubers. Deze kleuterleeftijd is dan weer niet mijn specialiteit
woensdag 14 april 2021 om 13:05
In mijn ogen valt wat jij toepast onder straffen. Er zitten gevolgen aan consequenties. Ik vind termen als 'eerder naar bed' of 'we gaan naar huis' ook van die niets zeggende straffen.Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 09:56Niet straffen betekent niet dat er geen grenzen zijn
Maar ik doe niet aan 's avonds eerder naar bed als je 's middags een grote mond hebt ofzo. Dat heeft namelijk geen enkel verband met elkaar en ligt qua tijd ook nog eens uit elkaar. Daar leert een kind niks van in mijn ogen.
En zeker kan een scheiding onwijs heftig zijn. Hij geeft ook aan dat hij het heel erg vindt dat hij ons nooit meer samen heeft, dat hij altijd één iemand moet missen en dat is natuurlijk ook heel heftig. We proberen dat zo goed mogelijk te doen, maar dat hij ons moet missen kan ik helaas niet voor hem oplossen. Die emoties mogen er wel zijn.
Moet wel zeggen dat je OP een ander beeld geeft van wat je later er nog allemaal bij beschrijft. En ik kan me in veel dingen vinden.
Alleen slaan, schoppen, spugen zou voor mij toch echt wel een reden zijn om mn kind meteen naar haar kamer te sturen en even heel boos te worden. Ik vind dat niet meer onder de categorie 'dwars zijn en niet willen eten, oid' vallen.
Ik denk dat er veel goede tips gegeven zijn!!
woensdag 14 april 2021 om 13:13
Keesjeaap, daar worstel ik dus mee. Want enerzijds wil ik hem duidelijk maken dat ik zijn gedrag echt niet tolereer, maar aan de andere kant lijkt hij het te doen uit onmacht (niet weten wat hij dan moet doen met zijn emoties) en vind ik dus dat hij daar steun en begrip in verdient.Keesjeaap5 schreef: ↑14-04-2021 13:05In mijn ogen valt wat jij toepast onder straffen. Er zitten gevolgen aan consequenties. Ik vind termen als 'eerder naar bed' of 'we gaan naar huis' ook van die niets zeggende straffen.
Moet wel zeggen dat je OP een ander beeld geeft van wat je later er nog allemaal bij beschrijft. En ik kan me in veel dingen vinden.
Alleen slaan, schoppen, spugen zou voor mij toch echt wel een reden zijn om mn kind meteen naar haar kamer te sturen en even heel boos te worden. Ik vind dat niet meer onder de categorie 'dwars zijn en niet willen eten, oid' vallen.
Ik denk dat er veel goede tips gegeven zijn!!
Maar wanneer je uit de OP hebt gehaald dat er hier geen regels zijn of dat ik nooit boos word dat klopt dus niet
.
woensdag 14 april 2021 om 13:23
Wij reageerden ook boos en met straf. Gisteren te horen gekregen dat we vooral het gesprek aan moeten gaan om haar zo te helpen met “vertalen” welke emoties zij voelt. Zodat zij leert haar emoties te herkennen zodat ze er beter mee om kan gaan en daardoor minder op de trap gaat stampen of slaan. Maar wel benoemen dat slaan niet de goede manier is
woensdag 14 april 2021 om 13:30
Denk je dan dat hij niet weet dat het niet mag? Of weet hij heel goed wat wel en niet mag? Ik zie bij elke beschrijving die je geeft dat hij inderdaad echt uit onmacht zo handelt, en juist door er dán voor hem te zijn, kan hij leren ermee te dealen.Halvemaan schreef: ↑14-04-2021 13:13Keesjeaap, daar worstel ik dus mee. Want enerzijds wil ik hem duidelijk maken dat ik zijn gedrag echt niet tolereer, maar aan de andere kant lijkt hij het te doen uit onmacht (niet weten wat hij dan moet doen met zijn emoties) en vind ik dus dat hij daar steun en begrip in verdient.
Maar wanneer je uit de OP hebt gehaald dat er hier geen regels zijn of dat ik nooit boos word dat klopt dus niet
Ik geloof er echt heilig in dat je daarmee een band opbouwt die straffen overbodig maakt.
Als je kijkt naar mensen die op hun 25ste nog steeds in iemands gezicht spugen, dan zijn dat denk ik eerder de mensen die ,even gechargeerd gezegd, bij elk ongewenst gevoel in hun kamer werden gezet, dan de mensen bij wie hun ouders hebben laten weten dat er van ze gehouden wordt op hun donkerste momenten.
En als je hem dus fysiek tegenhoudt en zegt: ik laat je mij niet schoppen, dan is de grens heel duidelijk. Alleen zonder afzondering of straf.
