Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
zondag 20 januari 2008 om 12:18
:
Als je anders met tegenslagen omgaat dan ik, kan ik me voorstellen dat eenzelfde ervaring reden is om te stoppen met borstvoeding of om een trauma op te lopen. Het goede nieuws daarbij is dat verwachtingspatronen en perceptie door de juiste psychische begeleiding aan te passen zijn. De pijn zelf gaat daar niet mee weg, maar de manier waarop je het ervaart wel.
Het slechte nieuws is dat je altijd pas achteraf ontdekt dat je er niet mee om kon gaan. En tja, dan heb je dat trauma dus wel al opgelopen.
Dit probeerde ik met mijn allereerste post te zeggen. Goed omschreven!
En helaas weer onwaarheden (over sterrenkijkers in dit geval) wat dan dus ook weer de perceptie verdraait en daarmee de ervaring.
zondag 20 januari 2008 om 12:27
ja arwen dat zeg ik ook steeds tegen mezelf maar je kan je hersens niet uitschakelen en ik probeer ook om het te vergeten maar als het in het dagelijks leven niet wil lukken dan is er toch iets mis . heb allemaal stomme klachten en denk ook stel je niet aan maar dat werkt niet . is voor een buitenstaander niet te begrijpen en dat snap ik ook wel hoor . alleen de mensen die dit ook ervaren kunnen het begrijpen . je kan er dus lang en breed over lullen maar ja ik zet het verhaal ook alleen neer voor mensen die het ook zo ervaren hebben als mij .
zondag 20 januari 2008 om 21:38
Eigenlijk is die vraag over wanneer mensen beginnen te tellen niet eens zo slecht in deze.
Mensen die vanaf de eerste harde buik beginnen te tellen kunnen wel weken 'bezig' zijn. En een bevalling tussen de 12 en 24 uur voor een eerste kind valt nog onder fysiologisch oftewel normaal. Als je dit als barende weet, maakt het de bevalling alweer heel anders.
Mensen die vanaf de eerste harde buik beginnen te tellen kunnen wel weken 'bezig' zijn. En een bevalling tussen de 12 en 24 uur voor een eerste kind valt nog onder fysiologisch oftewel normaal. Als je dit als barende weet, maakt het de bevalling alweer heel anders.
mijn bevalling is begonnen!
zondag 20 januari 2008 om 23:19
Nou ik denk meer dat ze nu weten dat iets door een trauma veroorzaakt wordt, terwijl ze daar vroeger geen weet van hadden.
Zo heeft mijn moeder er drie dagen over gedaan om mij te baren
(de bevalling begon met het breken van de vliezen op een donderdag avond) dit even terzijde voor Blumke die anders denkt dat mijn moeder haar harde buiken meetelt.
Oke, donderdagavond naar ziekenhuis op aanraden van huisarts die de bevalling zou doen. Daar ben ik dus na 3 dagen weeen er eindelijk op zondagmiddag uit geperst. Getrokken kan je meer zeggen. Moeder uitgeput en ik meer dood dan levend, zuurstof werd niet gegeven in die dagen, dus werd ik in koud en warm water afwisseld gestopt en zowaar, ik ademde!
Mijn moeder werd toen na 2 jaar weer zwanger, voelde zich goed, en sprak zichzelf moed toe dat een tweede er sneller uitkomt dan een eerste. Maar ze had wel een stijve arm, die is de hele zwangerschap stijf gebleven, geen dokter die er iets aan kon doen, niemand wist de oorzaak. Het was heel vervelend want ze kon nog geen kopje optillen met die arm.Enfin, mijn broer werd geboren, ditmaal idd een makkie, duurde 3 uurtjes. 's avonds was haar arm ineens weer gewoon. Het schijnt gewoon een "trauma" geweest te zijn. Ik denk de geest doet rare dingen met je, en die heb je echt niet altijd in de hand.
maandag 21 januari 2008 om 23:11
[quote]:
Maar als ik naar mijn zwangerschap en bevalling kijk, dan kan ik daar honderd verschillend gekleurde verhalen over schrijven, van uiterst positief tot uiterst traumatisch. Ik heb ervoor gekozen om me niet uit het veld te laten slaan door mijn pijn, angst en verdriet. Het is zoals het is en blijven hangen in die negatieve emoties (en begrijp me niet verkeerd: die zijn er absoluut, ik heb verschillende malen echte en terechte doodsangst gehad tijdens mijn zwangerschap; mijn bevalling is zeer spannend geweest, zie ook mijn verhaal hieronder) kost me alleen maar energie. Als ik me daarentegen richt op de positieve emoties (zonder de negatieve emoties daarbij weg te drukken of te willen bagatelliseren), dan kost dat géén energie.
Toetyfroety en Karin; Ik wil niets aan jullie verhaal af doen, ik las dat jullie het vreemd vonden dat er geen begeleiding was na de bevalling, maar als de bevalling ook in de ogen van de artsen 'zwaar' en of mogelijk 'traumatisch' is geweest, staat er al snel een ziekenhuispsych aan je bed om je te begeleiden na de bevalling.
Ik heb er geen gebruik van gemaakt daarna, maar er is dan heel veel mogelijk als je daar behoefte aan hebt.
Zoals Qwertu ook al zei; ik heb mijn verhaal hier niet opschreven om jullie verhaal te overtreffen. Juist niet. Ieder zijn eigen verdriet. Maar in godsnaam; wees trots op jezelf; jouw lijf heeft je een perfect gezond kindje gegeven
Karin; ik wens je veel succes met emdr (?) therapie, ik hoop dat het je helpt verder te komen.
Sarah Scott; En?? Al uuuuuuren aan het puffen? ben benieuwd hoelang je bevalling uiteindelijk zal duren.
Misschien heb je dan wel een forumrecord; mag je ook bij de traumaclub..
Ik ben trouwens wel heel benieuwd naar je gesprek over de evt.geplande keizersnede. Kom je dan nog even hier vertellen hoe het is gegaan.
Ik ga naar bed, en natuurlijk even om het hoekje spieken bij mijn eigen kleine wonder
Maar als ik naar mijn zwangerschap en bevalling kijk, dan kan ik daar honderd verschillend gekleurde verhalen over schrijven, van uiterst positief tot uiterst traumatisch. Ik heb ervoor gekozen om me niet uit het veld te laten slaan door mijn pijn, angst en verdriet. Het is zoals het is en blijven hangen in die negatieve emoties (en begrijp me niet verkeerd: die zijn er absoluut, ik heb verschillende malen echte en terechte doodsangst gehad tijdens mijn zwangerschap; mijn bevalling is zeer spannend geweest, zie ook mijn verhaal hieronder) kost me alleen maar energie. Als ik me daarentegen richt op de positieve emoties (zonder de negatieve emoties daarbij weg te drukken of te willen bagatelliseren), dan kost dat géén energie.
Toetyfroety en Karin; Ik wil niets aan jullie verhaal af doen, ik las dat jullie het vreemd vonden dat er geen begeleiding was na de bevalling, maar als de bevalling ook in de ogen van de artsen 'zwaar' en of mogelijk 'traumatisch' is geweest, staat er al snel een ziekenhuispsych aan je bed om je te begeleiden na de bevalling.
Ik heb er geen gebruik van gemaakt daarna, maar er is dan heel veel mogelijk als je daar behoefte aan hebt.
Zoals Qwertu ook al zei; ik heb mijn verhaal hier niet opschreven om jullie verhaal te overtreffen. Juist niet. Ieder zijn eigen verdriet. Maar in godsnaam; wees trots op jezelf; jouw lijf heeft je een perfect gezond kindje gegeven
Karin; ik wens je veel succes met emdr (?) therapie, ik hoop dat het je helpt verder te komen.
Sarah Scott; En?? Al uuuuuuren aan het puffen? ben benieuwd hoelang je bevalling uiteindelijk zal duren.
Misschien heb je dan wel een forumrecord; mag je ook bij de traumaclub..Ik ben trouwens wel heel benieuwd naar je gesprek over de evt.geplande keizersnede. Kom je dan nog even hier vertellen hoe het is gegaan.
Ik ga naar bed, en natuurlijk even om het hoekje spieken bij mijn eigen kleine wonder
dinsdag 22 januari 2008 om 09:22
Fleurtje; Het was bij mij niet zozeer om over de bevalling te praten, als zijnde mogelijk trauma, maar meer we omdat we ook hoorde dat ze een blijvende handicap aan de bevalling zou overhouden, en ze op dat moment erg ziek was.
Omdat dit dus direct aan de bevalling te wijten is, en we ook nog mogelijk de artsen konden aanklagen (als we dat zouden willen) begeleiden ze je in dit traject.
Daarom vond ik het heel erg fijn dat de mogelijkheid er was om over dingen te praten, want je wereld staat op z'n kop.
Omdat dit dus direct aan de bevalling te wijten is, en we ook nog mogelijk de artsen konden aanklagen (als we dat zouden willen) begeleiden ze je in dit traject.
Daarom vond ik het heel erg fijn dat de mogelijkheid er was om over dingen te praten, want je wereld staat op z'n kop.
dinsdag 22 januari 2008 om 10:44
mette ik geloof ook dat zo'n gesprek anders is dan echt trauma verwerking, maar meer gewoon om dingen op een rijtje te krijgen en de feiten zo te krijgen dat je weet wat je er mee zou kunnen en wat er gebeurd is. Ik weet het niet hoor, ik ben geen trauma deskundige, maar zo'n gesprek als bij jullie vind ik heel normaal en zou ook heel slecht geweest zijn als dat er niet was geweest. Een trauma blijkt toch ook pas later? Je weet toch van te voren niet wat voor impact iets op je gaat hebben? en kijk naar jullie, een afschuwelijke bevalling, een gehandicapt kind, jij bent ook niet de oude, en je bent de meest positieve van dit topic. En blijft benadrukken dat je blij moet zijn met wat je hebt en dat je trots bent op je lijf en dat je kijkt naar wat wel goed is en niet naar wat niet goed is. En daarom heb ik zoveel respect en bewondering voor je. (en nogmaals, ook voor qwertu, die heeft dezelfde houding en instelling)
