Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
vrijdag 18 januari 2008 om 14:38
mijn zwangerschap was super, en eveneens de bevalling een hel. 36 uur pijn. het kon me niet meer schelen of mijn zoon dood of levend ter wereld kwam, zo ver was ik heen. Een kloteverloskundige. 4 verschillende kraamhulpen. Daarna begon helemaal de ellende, 6 maanden een huilende baby, ik zat alleen maar te janken. De rose wolk is aan mij echt voorbijgegaan. Bij een tweede dacht ik, dit kan nooit meer zo erg worden als het was. En idd. Onze jongste zoon werd na 42 weken gehaald. De bevalling was in 3 uur gepiept, hij was relaxed en ik genoot met volle teugen. Omdat de eerste keer zo enorm tegen viel heb ik alleen maar gedacht.............. dit kan gewoon geen tweede keer. Ik heb gelijk gekregen. Nu zijn ze 9 en 7. Allebei schatten van kinderen. Gelukkig had mijn man heel veel geduld met me en nam veel van me over. Ik geloof echt dat ik achteraf gezien een postnatale depressie heb gehad. Na een jaar begon mijn omgeving te zeggen dat mijn oude ik weer terug kwam...................... en toen gingen we voor de tweede.
vrijdag 18 januari 2008 om 16:38
Ik wil toch nog effe reageren op Blumpke en haar bewering dat het bevallen van een sterrekijker NIET meer pijn doet dan een gewone bevalling.
Ik had deze info van het internet als je intikt Occipito Posterior, dan krijg je een verloskundig/obstetrics verslag (amerikaans) en hierin wordt dat dus beweerd.
Het lijkt mij niet dat de obstetrics in america allemaal domme jongens zijn, en dat een nederlandse verloskundige (die misschien wel verloskundige is maar zelf vast nog nooit van een sterrekijker is bevallen) het allemaal beter weet.
Bovendien had mijn dochter dus een opgewekte bevalling want het kindje was 14 dagen over UD en was nog niet ingedaald (sterrekijkers dalen over het algemeen pas in gedurende de bevalling)
en (ook al weer volgens obstetrics america) is een opgewekte bevalling ook nogal pijnlijk. Maar goed, het gaat hier niet over wel pijn niet pijn, mijn dochter was een ruggeprik beloofd en kreeg hem niet want anesthatist was elders.
Zo en nu ga ik maar es op mijn handen zitten.
Ik had deze info van het internet als je intikt Occipito Posterior, dan krijg je een verloskundig/obstetrics verslag (amerikaans) en hierin wordt dat dus beweerd.
Het lijkt mij niet dat de obstetrics in america allemaal domme jongens zijn, en dat een nederlandse verloskundige (die misschien wel verloskundige is maar zelf vast nog nooit van een sterrekijker is bevallen) het allemaal beter weet.
Bovendien had mijn dochter dus een opgewekte bevalling want het kindje was 14 dagen over UD en was nog niet ingedaald (sterrekijkers dalen over het algemeen pas in gedurende de bevalling)
en (ook al weer volgens obstetrics america) is een opgewekte bevalling ook nogal pijnlijk. Maar goed, het gaat hier niet over wel pijn niet pijn, mijn dochter was een ruggeprik beloofd en kreeg hem niet want anesthatist was elders.
Zo en nu ga ik maar es op mijn handen zitten.
vrijdag 18 januari 2008 om 17:07
Die ruggeprik was beloofd gewoon als een matter of fact...zo van, als je de pijn echt te erg vindt.....
Nee, ik geloof helemaal niet dat ze bang is voor pijn, maar ze kreeg een weeën storm twee uur nadat de gel was ingebracht en kon echt niet meer liggen, staan of lopen, de ontsluiting was 5 cm twee uur na de gel, maar toen heeft het dus nog geduurd van 0200 tot 10 uur voordat het kindje erwas. Ik wil geen foto's plaatsen, maar als je ook ziet hoe die baby eruit ziet.....hoofdje is helemaal ingedeukt.
Gelukkig trok dit weg naar een paar uurtjes.
Ik denk ook dat mijn dochter dit helemaal niet verwachtte, omdat haar moeder (ik dus) nogal makkelijk bevalt en ze had ook nog zo'n mooie zwangerschap, helemaal volgens het boekje eigenlijk.
vrijdag 18 januari 2008 om 19:33
Ben het wel eens met je Qwertu. Natuurlijk heb je bepaalde verwachtingen vóór de tijd, of het nu om een zwangerschap of om een bevalling gaat. En afhankelijk daarvan zal ook een deel van je gevoel erover "slecht" of "goed" zijn. Mijn eerste zwangerschap was heel makkelijk qua pijntjes, misselijkheid en andere klachten. Nu weet ik heus wel dat elke zwangerschap anders is, maar tóch had ik het idee dat een tweede weer net zo makkelijk zou zijn. Maar niets is minder waar; bekkenpijn, misselijkheid elke dag en allerlei andere kwaaltjes; allemaal aan bod 
Nu kan ik me daar makkelijk "overheen" zetten, voor zover dat dat nodig is dan 
Dus ik denk er niet moeilijk over ofzo (heb nu gewoon klachten voor twee zwangerschappen 
) Maar voor vrouwen die zich daar minder goed overheen kunnen zetten ofzo, daar kan het wel moeilijk voor zijn. Nouja, er komt niet helemaal uit wat ik bedoel, maar ik denk dat je mijn intenties wel snapt
Nu kan ik me daar makkelijk "overheen" zetten, voor zover dat dat nodig is dan Dus ik denk er niet moeilijk over ofzo (heb nu gewoon klachten voor twee zwangerschappen ) Maar voor vrouwen die zich daar minder goed overheen kunnen zetten ofzo, daar kan het wel moeilijk voor zijn. Nouja, er komt niet helemaal uit wat ik bedoel, maar ik denk dat je mijn intenties wel snapt
vrijdag 18 januari 2008 om 19:38
ToetyFroety; ja maar wat ik niet snap, is dat dat toch helemaal niet lang of uitzonderlijk is? En zomaar een ruggenprik is toch ook niet ideaal voor het kindje?
Volgens mij komen alle kindjes met verfrommelde/gedeukte hoofdjes er uit, sterrenkijker of niet. En dat het binnen een paar uur weggetrokken is, geeft ook aan dat het allemaal wat dat betreft dus wel meeviel.
En volgens mij roepen 100.000 vrouwen na hun bevalling; dat doe ik nooit meer!
Dus dan is het maar net hoe je het bekijkt om het zoals jij beschrijft 'een bevalling from hell' te noemen..
Volgens mij komen alle kindjes met verfrommelde/gedeukte hoofdjes er uit, sterrenkijker of niet. En dat het binnen een paar uur weggetrokken is, geeft ook aan dat het allemaal wat dat betreft dus wel meeviel.
En volgens mij roepen 100.000 vrouwen na hun bevalling; dat doe ik nooit meer!
Dus dan is het maar net hoe je het bekijkt om het zoals jij beschrijft 'een bevalling from hell' te noemen..
vrijdag 18 januari 2008 om 19:54
[En volgens mij roepen 100.000 vrouwen na hun bevalling; dat doe ik nooit meer!
Dus dan is het maar net hoe je het bekijkt om het zoals jij beschrijft 'een bevalling from hell' te noemen..[/quote]
Ja maar mijn punt is dus......dat het heel anders kan, we leven toch in 2008 en die pijnstilling is toch uitgevonden, dan vind ik gewoon dat een vrouw er ook recht op heeft. Er wordt gewoon te gemakkelijk gedacht over die pijn omdat.....het nou eenmaal natuurlijk is! Ik zie trouwens dat ze in Belgie veel meer ruggeprikken gebruiken, ook als de vrouw al bijna aan het persen is. En volgens mij hebben ze daar toch niet hogere sterftecijfers van moeder en kind. Elders hier op het forum is een discussie gaande dat er hier in Nederland dus zo'n 40 kinderen per jaar overlijden, enkel en alleen omdat er geen gyn in het ziekenhuis aanwezig is enkel assistent gyns.
Dus dan is het maar net hoe je het bekijkt om het zoals jij beschrijft 'een bevalling from hell' te noemen..[/quote]
Ja maar mijn punt is dus......dat het heel anders kan, we leven toch in 2008 en die pijnstilling is toch uitgevonden, dan vind ik gewoon dat een vrouw er ook recht op heeft. Er wordt gewoon te gemakkelijk gedacht over die pijn omdat.....het nou eenmaal natuurlijk is! Ik zie trouwens dat ze in Belgie veel meer ruggeprikken gebruiken, ook als de vrouw al bijna aan het persen is. En volgens mij hebben ze daar toch niet hogere sterftecijfers van moeder en kind. Elders hier op het forum is een discussie gaande dat er hier in Nederland dus zo'n 40 kinderen per jaar overlijden, enkel en alleen omdat er geen gyn in het ziekenhuis aanwezig is enkel assistent gyns.
vrijdag 18 januari 2008 om 20:06
vrijdag 18 januari 2008 om 20:12
Toetyfroety; Ik vind ook dat dat een slechte zaak is. Bij ons is er in het ziekenhuis wel altijd een gyn. aanwezig. Gelukkig maar anders was mijn meisje er ook niet geweest.
Qwertu: Dan zijn we daar wel hetzelfde in. Ik heb zwangerschapsvergiftiging gehad; ik heb ook 20 weken plat gelegen,met ook kans op vroeggeboorte.Ook ziekenhuis in ziekenhuis uit en weken met ziekenhuisbed in de huiskamer aan de thuismonitoring. Toch probeerde ik iedere dag er iets leuks van te maken. Je wereld is toch al zo klein, dat je ook blij wordt van de kleine dingen (bv een dvd die ik nog niet gezien had, ofzoiets stoms, haha!)
Ik heb een jaar na de bevalling nog iedere dag pijn, en kan mijn oude beroep ws niet meer uitvoeren.
Maar ik heb nooit geklaagd, of wat dan ook.
Accepteren dat de pijn er is, je ertegen verzetten heeft geen zin. En als je alleen maar kijkt naar hoe 'zielig' je bent, daar wordt je geen leuker mens van. Niet voor jezelf en ook niet voor je omgeving.
We hebben een rotjaar achter de rug, met heel veel ziekenhuisbezoeken lange operatie van m'n dochtertje, later onzekerheid over een zeldzame bloedafwijking bij haar. Ze was 9 maanden toen ze voor verschillende dingen bij twee academische ziekenhuizen liep (en ook nog in ons eigen ziekenhuis).
Door dit soort tegenslagen kun je je hoofd laten hangen (is soms ook wel verleidelijk) maar we kijken altijd naar wat we wel hebben, en niet wat we niet hebben..
Qwertu: Dan zijn we daar wel hetzelfde in. Ik heb zwangerschapsvergiftiging gehad; ik heb ook 20 weken plat gelegen,met ook kans op vroeggeboorte.Ook ziekenhuis in ziekenhuis uit en weken met ziekenhuisbed in de huiskamer aan de thuismonitoring. Toch probeerde ik iedere dag er iets leuks van te maken. Je wereld is toch al zo klein, dat je ook blij wordt van de kleine dingen (bv een dvd die ik nog niet gezien had, ofzoiets stoms, haha!)
Ik heb een jaar na de bevalling nog iedere dag pijn, en kan mijn oude beroep ws niet meer uitvoeren.
Maar ik heb nooit geklaagd, of wat dan ook.
Accepteren dat de pijn er is, je ertegen verzetten heeft geen zin. En als je alleen maar kijkt naar hoe 'zielig' je bent, daar wordt je geen leuker mens van. Niet voor jezelf en ook niet voor je omgeving.
We hebben een rotjaar achter de rug, met heel veel ziekenhuisbezoeken lange operatie van m'n dochtertje, later onzekerheid over een zeldzame bloedafwijking bij haar. Ze was 9 maanden toen ze voor verschillende dingen bij twee academische ziekenhuizen liep (en ook nog in ons eigen ziekenhuis).
Door dit soort tegenslagen kun je je hoofd laten hangen (is soms ook wel verleidelijk) maar we kijken altijd naar wat we wel hebben, en niet wat we niet hebben..
anoniem_5439 wijzigde dit bericht op 18-01-2008 20:14
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
