Trauma na bevalling?

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 13:19:

Om te beginnen reageerde ik niet om dwars te liggen of een rel te beginnen of zo. Ik reageerde omdat ik het jammer vind dat mensen een trauma overhouden door onwaarheden.

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 13:19:

Voor verloskundige zorg zijn er vaste bedragen per (gedeelte van) de zwangerschap, bevalling en kraambed.

Alleen in de zwangerschap is het opgesplitst in maandvakken. Zodra de bevalling begonnen is, krijgt de vk 'bevalgeld'. Dit is 1 vast bedrag. Het maakt daarbij geen verschil of de barende bij 1cm of bij 10 cm of helemaal niet wordt ingestuurd. Dit was zo'n 5 jaar geleden anders, maar is dus nu niet meer zo. En gelukkig maar (niet vanwege het geld, maar wel vanwege de tijd die je erin steekt als vk. Iemand met niet vorderende ontsluiting kost veel meer tijd en energie dan een baby 'die er zo uit valt')

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 13:29:

En Sarah Scott, sorry voor de tikfout :s



Ok, de reden voor pijn bij een bevalling. Ik zal niet zeggen dat ie nog steeds (in deze mate) nodig is en het komt ook voort uit het jaar 0. Maar de mens is blijkbaar nog niet zo ver ge-evolueerd.

Het is namelijk zo dat bevallen alleen in een (voor de barende) veilige omgeving kan gebeuren. Voelt iemand zich niet veilig, dan wordt er adrenaline aangemaakt en dit houdt de bevalling tegen.

Een veilige plaats is een plaats in rust (kijk naar het dierenrijk, waarbij het dier zich afzondert). Als bevallen je bijv een vrolijk gevoel zou geven, dan zou je dat met anderen willen delen, wat niet bevordelijk is om een goede plaats te zoeken. Ook moet je je helemaal kunnen afzonderen (voor de endorfine die vrijkomt bij een normale bevalling, die je ahw stoned kan maken). Pijn zorgt dat je die veilige plaats wel zoekt.

In het kort gezegd; het moet dus een gevoel geven waarbij je een veilige plaats voor jou en je kind zoekt en een gevoel waar je niet omheen kunt, dat je niet kunt negeren.

Dat is dus pijn.



Ik heb dit al heel vaak uitgelegd aan mijn patienten (ja, ik ben verloskundige ) en ik moet eerlijk zeggen dat het verhaal typen veel lastiger is dan het mondeling uitleggen.

Overigens vind ik het een lulverhaal dat pijn je band versterkt, want dat zou betekenen dat mensen met een ruggenprik minder van hun kind zouden houden.

Mette Mare schreef op 18 januari 2008 @ 13:33:

Bumpke; ik denk 'een traumatische bevalling' voor iedereen anders is.



De 1 vind het al traumatisch als je geen pijnstilling krijgt omdat je al vanaf de eerste wee hierom gilt, en de ander heeft letsel van de bevalling overgehouden en die hoor je niet.



Er is geen standaard lijstje die je kunt afvinken om te kijken of je bevalling al dan wel niet traumatisch is geweest.



Ik heb ook op de laatste bladzijde op het punt gestaan om te typen; huh? vind je dát traumatisch?? Weet je wat traumatisch is??

Maar dat deed ik niet omdat ik ook bedacht dat de één gewoon wat meer kan hebben als de ander, en dat doet niet af aan het gevoel wat de ander aan de bevalling heeft overgehouden.



Het moet geen wedstrijd zijn; mijn bevalling was erg/nee die van mij was veel erger/ neee die van mij was het ergst.



Het is gewoon naar, als je na een lange tijd nog steeds last hebt van die herinnering..

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 13:35:

[...]





Mee eens, hooguit als 'aankondiging' van de bevalling.

Het voordeel van niet standaard pijnstilling aanbieden is dat mensen in Nl in elk geval nog de keuze hebben om bijv thuis te bevallen. Maar ik heb ook vaak genoeg mensen juist wél aangeboden om even langs het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. Het ziekenhuis waar wij mee samenwerken is gelukkig vrij gemakkelijk erin (al moet je soms ook lullen als brugman) en het betekent bij ons niet direct dat de patiente naar de gyn moet.

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 14:09:

Ok, daar heb je een goede (zo loop ik natuurlijk wel vaker tegen 'benamingen' aan, alleen heb je niemand om aan te vragen hoe het anders kan, aangezien we allemaal dezelfde benaming gebruiken).

Hoe zou jij het dan zeggen? Ik geloof dat ik meestal zeg dat pijn een functie heeft.

Sarah Scott schreef op 18 januari 2008 @ 14:07:

[...]





Mooi gezegd MM. Vooral je laatste zin, dát is voor mij idd het geval als je een traumatische bevalling hebt gehad. Voor mij geldt dat dus niet. Ik keek er al heel snel tegenaan als "tsja...was zwaar, blijkbaar nodig, maar ik heb nu mijn kindje, dus lekker laten gaan die bevalling". Ik begrijp heus wel dat iedereen er niet zo mee om kan gaan (gelukkig maar, dat we niet allemaal t zelfde zijn ) maar ik krijg daar geen trauma van hoor. Ben ik te nuchter voor ofzo.

imni schreef op 18 januari 2008 @ 14:13:

Even over pijnbestrijding en de gevaren ervan. Oke, je moet er niet licht over denken, want het is een medische ingreep met mogelijke gevolgen (die volgens mij overigens heel weinig voorkomen).

Maar de kindersterfte bij geboorte ligt in Nederland wel hoger dan in andere westerse landen (die meer gebruik maken van een ruggeprik). Hoe kan dat?

En verder, er is toch al een hele tijd een nieuw ongevaarlijk middeltje op de markt, dat via het infuus ingebracht word (en gedoseerd door de bevallende vrouw zelf) en de meest pijnlijke pieken van je bevalling eraf haalt? Dat had mij een hoop ellende bespaard. Het schijnt al een aantal jaren goed te werken in een paar ziekenhuizen. Waarom werken nog niet alle ziekenhuizen hiermee?

Dan nog even iets persoonlijks. Bij mijn eerste bevalling heb ik uiteindelijk wel een ruggeprik gekregen en bij mijn 2e niet. Nou, mijn herinneren aan mijn 1e bevalling zijn 10 keer mooier en ontspannender.

imni schreef op 18 januari 2008 @ 14:13:



En verder, er is toch al een hele tijd een nieuw ongevaarlijk middeltje op de markt, dat via het infuus ingebracht word (en gedoseerd door de bevallende vrouw zelf) en de meest pijnlijke pieken van je bevalling eraf haalt? Dat had mij een hoop ellende bespaard. Het schijnt al een aantal jaren goed te werken in een paar ziekenhuizen. Waarom werken nog niet alle ziekenhuizen hiermee?

blumpke schreef op 18 januari 2008 @ 14:13:

Dat quoten houdt het in elk geval duidelijk



Ja, ik begeleid ook in het ziekenhuis. Ik zou het ook helemaal niet leuk vinden om degene waar je een band mee hebt opgebouwd over te moeten dragen aan een onbekende (wat soms natuurlijk onvermijdelijk is). Ik vind het overigens ook vreemd dat de vk van jouw praktijk niet meegaat. Heb door het hele land vroeger stage gelopen en ben dit nog niet tegengekomen.