Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Even een luchtige noot tussen al deze verhalen!
donderdag 17 januari 2008 om 01:20
Mijn dochter is intussen bevallen. Ook een bevalling van Hell.
Ik maak me daar zo kwaad over....
Zo was mijn dochter nl. haar hele zwangerschap verteld dat ze pijnbestrijding (door middel van een ruggeprik) kon krijgen als ze dacht dat ze het nodig had.
Maar toen ze aan het bevallen was, kon dat niet want....het was midden in de nacht en de anethetist lag thuis te slapen.....
Haar bevalling moest opgewekt worden, want ze was 14 dagen over de UD. Ze begonnen met gel, om 12 uur 's nachts!
Om 2 uur 's nachts belandde ze in een weeenstorm, waarbij ze niet meer kon staan, liggen of zitten. Onder de douche bracht ook geen verlichting. Volgens mijn schoonzoon, heeft ze bij iedere wee gesmeekt om iets voor de pijn. Maar niks gekregen.
Het kindje lag verkeerd. Het was een sterrekijker.
Ik heb gegoogld op Occipito-posterior (de medische term) en vond verschillende artikelen over verloskunde waarin zwart op wit stond dat bij dit soort ligging van het kindje pijnbestrijding uitermate nodig is omdat de weeen dus zo erg zijn, het kindje is bij deze ligging meestal ook nog es niet goed ingedaald.
Uiteindelijk heeft mijn dochter gehangen over een grote plastic bal want liggen ging niet meer. (12 uur lang)
Meestal wordt het bij deze ligging uiteindelijk toch nog een ks, dat is mijn dochter gelukkig bespaard gebleven.
Eindelijk kregen wij een sms dat het kindje er was, en meteen daarna nog een .....Mam, dit doe ik dus nooit, nooit meer!
Het kindje woog 8.5 pond!
Waar ik me nou zo kwaad over maak is dit:
Waarom begin je een vrouw in te leiden om 12 uur 's nachts bij ook nog een verkeerde ligging van de baby, en als je weet dat geen ruggeprik mogelijk is? Nadat de placenta eruit was heeft ze ook nog eens een bloeding gehad zodat ze meteen een transfusie nodig had. Niet alleen zij is helemaal getraumatiseerd door deze bevalling, maar haar man ook. Het eerste wat hij zei was: Dat zal ik mijn vrouw dus nooit meer aandoen!
Ik lees ook vrij vaak over vrouwen die over de tijd heen gaan, dat het vruchtwater groen is.....waarom nemen artsen in godsnaam zo'n groot risico?
Kortom, wij mogen wel werken en ons eigen geld verdienen HALLELUJA! maar voor de rest staat die emancipatie nog in de kinderschoenen hoor!
Ik maak me daar zo kwaad over....
Zo was mijn dochter nl. haar hele zwangerschap verteld dat ze pijnbestrijding (door middel van een ruggeprik) kon krijgen als ze dacht dat ze het nodig had.
Maar toen ze aan het bevallen was, kon dat niet want....het was midden in de nacht en de anethetist lag thuis te slapen.....
Haar bevalling moest opgewekt worden, want ze was 14 dagen over de UD. Ze begonnen met gel, om 12 uur 's nachts!
Om 2 uur 's nachts belandde ze in een weeenstorm, waarbij ze niet meer kon staan, liggen of zitten. Onder de douche bracht ook geen verlichting. Volgens mijn schoonzoon, heeft ze bij iedere wee gesmeekt om iets voor de pijn. Maar niks gekregen.
Het kindje lag verkeerd. Het was een sterrekijker.
Ik heb gegoogld op Occipito-posterior (de medische term) en vond verschillende artikelen over verloskunde waarin zwart op wit stond dat bij dit soort ligging van het kindje pijnbestrijding uitermate nodig is omdat de weeen dus zo erg zijn, het kindje is bij deze ligging meestal ook nog es niet goed ingedaald.
Uiteindelijk heeft mijn dochter gehangen over een grote plastic bal want liggen ging niet meer. (12 uur lang)
Meestal wordt het bij deze ligging uiteindelijk toch nog een ks, dat is mijn dochter gelukkig bespaard gebleven.
Eindelijk kregen wij een sms dat het kindje er was, en meteen daarna nog een .....Mam, dit doe ik dus nooit, nooit meer!
Het kindje woog 8.5 pond!
Waar ik me nou zo kwaad over maak is dit:
Waarom begin je een vrouw in te leiden om 12 uur 's nachts bij ook nog een verkeerde ligging van de baby, en als je weet dat geen ruggeprik mogelijk is? Nadat de placenta eruit was heeft ze ook nog eens een bloeding gehad zodat ze meteen een transfusie nodig had. Niet alleen zij is helemaal getraumatiseerd door deze bevalling, maar haar man ook. Het eerste wat hij zei was: Dat zal ik mijn vrouw dus nooit meer aandoen!
Ik lees ook vrij vaak over vrouwen die over de tijd heen gaan, dat het vruchtwater groen is.....waarom nemen artsen in godsnaam zo'n groot risico?
Kortom, wij mogen wel werken en ons eigen geld verdienen HALLELUJA! maar voor de rest staat die emancipatie nog in de kinderschoenen hoor!
donderdag 17 januari 2008 om 11:26
Toetyfroety; gefeliciteerd met je kleinkind 
Héél raar inderdaad; midden in de nacht beginnen met gel. Vooral omdat algemeen bekend mag zijn dat een anesthetist niet uit zijn bed wordt gehaald. Als ik je dochter was zou ik dit zéker ook aangeven bij vlos/gyn/ziekenhuis where-ever. Ik kon destijds ook een soort van klachtenformulier invullen, maar heb dat nooit gedaan, eigenlijk omdat ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Maarja; sommige dingen zijn gewoon NIET normaal, en dus moet je dat aangeven.
Ik hoop in elk geval voor je dochter dat ze wel een fijne kraamtijd heeft en lekker geniet van haar baby
Héél raar inderdaad; midden in de nacht beginnen met gel. Vooral omdat algemeen bekend mag zijn dat een anesthetist niet uit zijn bed wordt gehaald. Als ik je dochter was zou ik dit zéker ook aangeven bij vlos/gyn/ziekenhuis where-ever. Ik kon destijds ook een soort van klachtenformulier invullen, maar heb dat nooit gedaan, eigenlijk omdat ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Maarja; sommige dingen zijn gewoon NIET normaal, en dus moet je dat aangeven.
Ik hoop in elk geval voor je dochter dat ze wel een fijne kraamtijd heeft en lekker geniet van haar baby
donderdag 17 januari 2008 om 11:34
Fleurtje bedankt voor je reactie. Ja het hele gedoe is zo krom!
Ik dacht eigenlijk dat hierover (bevallingen 's nachts zonder pijnbestrijding)
kamer vragen waren gesteld een paar maanden geleden, of misschien was het dat rapport van de VU wat toen gepubliceerd is.
Maar goed, er schijnt weinig op uit gedaan te worden.
Ik zat een paar dagen geleden naar De Verloskundigen Praktijk te kijken het ging over een kraamhotel in Twente. Daar sprak de verloskundige een groepje zwangeren toe bij de gymnastiek en....nou ja....ik wist niet wat ik hoorde....ze zei letterlijk dat het maar goed was dat bevallen zo'n pijn deed, want als het er zomaar uit zou vallen (haar woorden) dan zou je dus minder van je kindje houden!!!!!
Nou jaaaaaa, hier viel mijn bek van open. Wat een attitude! Volgens mij had ze beter slager kunnen worden.
Ik dacht eigenlijk dat hierover (bevallingen 's nachts zonder pijnbestrijding)
kamer vragen waren gesteld een paar maanden geleden, of misschien was het dat rapport van de VU wat toen gepubliceerd is.
Maar goed, er schijnt weinig op uit gedaan te worden.
Ik zat een paar dagen geleden naar De Verloskundigen Praktijk te kijken het ging over een kraamhotel in Twente. Daar sprak de verloskundige een groepje zwangeren toe bij de gymnastiek en....nou ja....ik wist niet wat ik hoorde....ze zei letterlijk dat het maar goed was dat bevallen zo'n pijn deed, want als het er zomaar uit zou vallen (haar woorden) dan zou je dus minder van je kindje houden!!!!!
Nou jaaaaaa, hier viel mijn bek van open. Wat een attitude! Volgens mij had ze beter slager kunnen worden.
donderdag 17 januari 2008 om 11:39
Sarah Scott, ja ik probeer ook om mijn dochter zover te krijgen om ht er niet bij te laten zitten. Maar ze is inmiddels thuis, is dolgelukkig met haar kindje en is lekker aan het tuttelen met de borstvoeding, ze is sowieso nooit zo recalcitrant als haar moeder. Maar ik zou dus wel graag willen dat er een groep vrouwen was die eens opstond en heftig gaat protesteren tegen de gang van zaken. Want dat het dus best vaak gebeurt kan je hier op het forum gewoon lezen.
donderdag 17 januari 2008 om 12:05
Toetyfroety, allereerst gefeliciteerd met je kleinkind natuurlijk! Ik begrijp je frustratie heel goed. Ik ben zelf ruim een jaar geleden bevallen van mijn eerste, in het ziekenhuis, zodat ik pijnbestrijding kon krijgen als ik het nodig had. Maar toen ik er om vroeg, werd ik door de verloskundige uitgelachen en zei ze dat het te veel gedoe was omdat dan de gyneacoloog het zou moeten overnemen. So what?! Ik ben zelf operatieassistente en dagelijks zie ik op de OK dat patienten om elke poep of scheet pijnstilling bijkrijgen, nee, ze mogen absoluut geen centje pijn hebben, maar als het een bevalling aangaat is het ineens allemaal heel natuurlijk. Want ja, pijn hoort er nou eenmaal bij. Terwijl uit onderzoek is gebleken dat het een van de ergste pijnen is! Volgende keer laat ik het zwart op wit zetten en vraag ik vooraf een gesprek aan met een gyneacoloog. Desnoods bel ik zelf de anesthesist tijdens de bevalling, heeft een collega van mij ook gedaan, dat is dan weer het voordeel van mijn beroep. Er moeten inderdaad meer vrouwen tegen in protest gaan, want anders verandert er dus nooit wat!
donderdag 17 januari 2008 om 12:19
:
Inderdaad. Mochten er bij mijn volgende bevalling ook "rare" dingen zijn, dan ga ik daar ook zeker wat mee doen.
Kraamhotel in Twente? Weet je toevallig nog welke?
Sorry nee ik weet de naam niet meer. Ik zal es googlen, want het was de enige die daar was, en bij het gebrek aan verloskundigen waren er op dat moment ook geen thuisbevallingen mogelijk.
Maar het zijn herhalingen, deze aflevering was van 2003. Dus inmiddels is er daar toch meer mogelijk.
Ik heb al gegoogeld in een ander venster, maar het kwam niet op.
Misschien dicht vanwege die attitude over pijn!
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
donderdag 17 januari 2008 om 13:30
Ik vind zelf dat ik een "makkelijke" bevalling heb gehad. Mijn man denkt daar echter anders over en het is voor hem echt een reden om geen tweede te willen. Bij ons is het dus meer mijn man die de bevalling traumatisch vond dan ik.
Mijn bevalling heeft 22 uur geduurd en is begonnen met zeer pijnlijke rugweeen. Ik dacht ook dit hou ik niet vol, maar ik bleef steeds tegen mezelf zeggen: stel je niet aan, het wordt straks nog veel erger.
Mijn man heeft zich zo machteloos gevoeld, en na de bevalling bleef de placenta zitten en die moest operatef verwijderd worden. Mijn man werd toen alleen gelaten met ons kind, en er kwamen zo veel emoties los. De blijdschap om ons meisje, maar ook de angst om mij kwijt te raken.
Mijn bevalling heeft 22 uur geduurd en is begonnen met zeer pijnlijke rugweeen. Ik dacht ook dit hou ik niet vol, maar ik bleef steeds tegen mezelf zeggen: stel je niet aan, het wordt straks nog veel erger.
Mijn man heeft zich zo machteloos gevoeld, en na de bevalling bleef de placenta zitten en die moest operatef verwijderd worden. Mijn man werd toen alleen gelaten met ons kind, en er kwamen zo veel emoties los. De blijdschap om ons meisje, maar ook de angst om mij kwijt te raken.
donderdag 17 januari 2008 om 14:11
En wat lees ik nu net op Nu.nl, (wetenschap) dat ze in het ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede, met een test zijn begonnen waarbij vrouwen zichzelf via een pompje pijnbestrijding kunnen toedienen. Er zit een rem op zodat je geen overdosis kunt krijgen.
Nou, misschien gaan we dan toch nog de goeie kant op.
donderdag 17 januari 2008 om 17:06
donderdag 17 januari 2008 om 20:00
Hallo toetyfroety. Nog gefeliciteerd met de geboorte van je kleinkind. Klinkt als een helse bevalling inderdaad. Is ze in een streekziekenhuis bevallen? Wat betreft dat stukje wat je op tv zag in de serie verloskundigenpraktijk. Ik heb het ook gezien en mijn haren gingen werkelijk waar recht overeind staan. Wat een gelul zeg! Geen pijn en je kind zomaar ''kado' krijgen, zorgt voor een slechte hechting. Pfoeeee, wat zullen er een hoop ouders/kinderen dan slecht aan elkaar gehecht zijn zeg in deze tijd. Walgelijk....
donderdag 17 januari 2008 om 20:22
Volgens mij is het zelfs zo dat als de bevalling als extreem pijnlijk of moeizaam ervaren wordt, dat de hechting in het begin tussen moeder en kind in de weg kan staan.
Vanochtend tijdens het zoeken naar de treletubbies toevallig ook 5 minuten meegekregen van een stukje vlos praktijk. Deze vlos omschreef zich als de nuchtere vlos, want zij zegt tegen elke bevallende dame dat het wel meevalt. Immers, vlos mevrouw heeft zelf ook 3 kinderen, dus weet waar ze het over heeft.
Nou, mooi is dat. Hoezo traumatische bevalling? Ahjo, dat valt allemaal wel mee. Jij kan gewoon niks hebben...
Vanochtend tijdens het zoeken naar de treletubbies toevallig ook 5 minuten meegekregen van een stukje vlos praktijk. Deze vlos omschreef zich als de nuchtere vlos, want zij zegt tegen elke bevallende dame dat het wel meevalt. Immers, vlos mevrouw heeft zelf ook 3 kinderen, dus weet waar ze het over heeft.
Nou, mooi is dat. Hoezo traumatische bevalling? Ahjo, dat valt allemaal wel mee. Jij kan gewoon niks hebben...
vrijdag 18 januari 2008 om 11:28
vrijdag 18 januari 2008 om 12:33
Oh gelukkig heb jij het ook gezien. Ja wat een gelul he!
Wat betreft hechting.....ik houd altijd al zo van het kindje als het nog in mijn buik zit. Dan doe je er toch alles al voor (rot slapen, niet drinken, weet ik veel). Bij de tweede had ik wel zoiets van, die zal ik vast niet zo lief vinden als mijn eerste, maar toen het er eenmaal was, was dat dus helemaal niet zo. Je houd er net zoveel van. Als mijn kind er eenmaal is, doe ik ook bijna niks anders dan maar kijken naar het kindje, praten over het kindje, frutten ermee, en knuffelen, voeden, verschonen etc. etc.Ben bang dat ik op dat moment ook niet erg interessant gezelschap ben, but who cares! Het zal wel door de natuur zo geregeld zijn.
En ik lijd nu dus een beetje hetzelfde aan de oma-perikelen, iedere dag krijg ik nieuwe fotootjes binnen (thank you internet) en die worden ook meteen weer doorgestuurd aan zusje + vriendinnen. Collega's die binnenlopen moeten ook even kijken. Ben benieuwd wanneer dat weer over gaat?
anoniem_50200 wijzigde dit bericht op 18-01-2008 12:34
Reden: lijd met dt pfffft
Reden: lijd met dt pfffft
% gewijzigd
vrijdag 18 januari 2008 om 12:58
Ik heb niet alle pagina's gelezen, maar als ik alleen al deze laatste pagina lees, gaan mijn nekharen overeind staan.
En wel om het volgende: het valt mij op dat er veel onwaarheden of halve waarheden hier als feit gegeven worden. En dat maakt een bevalling misschien nog wel 10x erger en traumatischer.
Ik heb wel eens iemand horen bellen waarbij de bevalling echt zwaar was, maar ze zei dat het een eitje was.
Andersom heb ik het ook gehoord: goede bevalling, maar toen het aan anderen werd verteld, leek het alsof het om iemand anders ging.
Perseptie is de werkelijkheid en dat lijkt hier al helemaal op te gaan.
Voor de TO zou ik zeggen: ga eens naar een pre-conseptioneel spreekuur van je vk of gyn in de buurt en bespreek eens wat er allemaal is gebeurd, waarom dat gebeurd is/kan zijn en of het een volgende keer weer zo zal lopen of anders kan. Waarschijnlijk haalt dat al heel wat angst weg.
En wel om het volgende: het valt mij op dat er veel onwaarheden of halve waarheden hier als feit gegeven worden. En dat maakt een bevalling misschien nog wel 10x erger en traumatischer.
Ik heb wel eens iemand horen bellen waarbij de bevalling echt zwaar was, maar ze zei dat het een eitje was.
Andersom heb ik het ook gehoord: goede bevalling, maar toen het aan anderen werd verteld, leek het alsof het om iemand anders ging.
Perseptie is de werkelijkheid en dat lijkt hier al helemaal op te gaan.
Voor de TO zou ik zeggen: ga eens naar een pre-conseptioneel spreekuur van je vk of gyn in de buurt en bespreek eens wat er allemaal is gebeurd, waarom dat gebeurd is/kan zijn en of het een volgende keer weer zo zal lopen of anders kan. Waarschijnlijk haalt dat al heel wat angst weg.
