Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
donderdag 3 januari 2008 om 16:16
In principe is het ook een prachtig proces als de natuur zijn werk doet. Het probleem is alleen dat de natuur zijn werk niet altijd goed doet. Ik kreeg bijvoorbeeld van mijzelf geen weeen die krachtig genoeg waren en dus ook geen ontsluiting waardoor ik aan dat kl*te infuus moest. En zelfs toen het infuus op zijn hoogst stond en ik volgens het apparaat 1 lange wee had vorderde mijn ontsluiting niet. Wat dat betreft heeft mijn lichaam gewoon gefaald.
Ik vond de ruggenprik vooral een enorme opluchting, na dagen van pijn ineens pijnvrij! Ik kreeg ook gelijk weer praatjes. Het zetten was niet zo fijn, maar niet vanwege de prik zelf, meer omdat ik al zo'n verrekte rugpijn had en dan met pijnlijke buik in zo'n onmogelijke positie moest gaan zitten.
Achteraf hoorde ik van mensen die me net na de keizersnede hebben gezien dat ik er zo verschikkelijk slecht uit zag, lijkbleek en met grote donkere kringen onder mijn ogen. Ik had dan ook een liter bloed verloren. Zelf zat ik toen helemaal onder de adrenaline van een kersverse moeder dus ik voelde me helemaal niet slecht, kon zelfs niet slapen die nacht terwijl ik er toch al een paar slapeloze nachten op had zitten.
Nog even iets anders. Ik had het er gisteren met mijn vriend over dat het achteraf echt te lang heeft geduurd. Hij zegt dat dat komt omdat het met mij nog zo goed ging, in de zin dat ik nog gewoon nuchter na kon denken en praten. Nu vraag ik mij af, als ik de hele boel bij elkaar had geschreeuwd dat ik het niet meer trok, hadden ze dan sneller actie ondernomen? Had ik dus minder rustig moeten blijven? In dat geval weet ik namelijk wat ik de volgende keer ga doen
. Elke bevalling is pijnlijk, maar toen ik bij babyboom een vrouw zag die na drie uur inleiden al riep 'snij dat kind eruit' vond ik toch wel dat ze zich een beetje aanstelde.
donderdag 3 januari 2008 om 18:02
Even terugdenken hoor.. ik kreeg om 17 uur de ruggenprik en om 21.10 werd mijn dochter geboren.. toen kon ik beide benen nog niet bewegen.. Ik schreef in mijn bericht 3 uur maar het moet 4 uur zijn. De volgende dag was het nog niet helemaal weg. Kon amper staan. De anesthesist kwam nog langs om zijn excuses aan te bieden..
donderdag 3 januari 2008 om 19:48
Tesstan, die vrouw van Babyboom heb ik hier ook al eens aangehaald. Kreeg ook de indruk dat ze zich wel aanstelde!
Weeen van elk kwartier één heb ik ook gehad, ook erg vervelend want je kunt niets doen en de ontsluiting schiet niet op. Zat steeds te hopen dat ze sneller op elkaar kwamen en steeds als de verloskundige kwam kijken waren al mijn weeen weg, zodat ze niet echt geloofde dat ik pijn had en uitgeput raakte (was toen al 24 uur bezig). Weeenstorm van een uur heb ik ook gehad, voor de rest normale weeen met pauzes van drie minuten. Mijn bevalling was dus vooral qua lengte heel zwaar (zoon lad in kruinligging, dat is ook een zeldzame liggingsafwijking). Tijdens mijn bevalling werd er heel goed naar me geluisterd, toen de weeen iedere drie minuten kwamen wilde ik niet aan de weeenopwekkers en dat hebben ze gelukkig ook niet gedaan want dat lijkt me inderdaad de hel. Zou ook echt geen ingeleide bevalling willen. Dat er tijdens de laatste zes uur van mijn bevalling met me mee is gepuft heeft mij echt geholpen, bij mij was het een stagiaire (het arme kind mocht niet eens gaan eten van mij), maar als je zeker wil zijn dat er iemand bij je bed zit dan zou ik echt een doela regelen.
Fleur, dat heb ik ook dat ik alleen een keizersnede tijdens weeen zou durven, ben als de dood voor naalden en opensnijden dus ik zou echt niet goed worden denk ik.
Weeen van elk kwartier één heb ik ook gehad, ook erg vervelend want je kunt niets doen en de ontsluiting schiet niet op. Zat steeds te hopen dat ze sneller op elkaar kwamen en steeds als de verloskundige kwam kijken waren al mijn weeen weg, zodat ze niet echt geloofde dat ik pijn had en uitgeput raakte (was toen al 24 uur bezig). Weeenstorm van een uur heb ik ook gehad, voor de rest normale weeen met pauzes van drie minuten. Mijn bevalling was dus vooral qua lengte heel zwaar (zoon lad in kruinligging, dat is ook een zeldzame liggingsafwijking). Tijdens mijn bevalling werd er heel goed naar me geluisterd, toen de weeen iedere drie minuten kwamen wilde ik niet aan de weeenopwekkers en dat hebben ze gelukkig ook niet gedaan want dat lijkt me inderdaad de hel. Zou ook echt geen ingeleide bevalling willen. Dat er tijdens de laatste zes uur van mijn bevalling met me mee is gepuft heeft mij echt geholpen, bij mij was het een stagiaire (het arme kind mocht niet eens gaan eten van mij), maar als je zeker wil zijn dat er iemand bij je bed zit dan zou ik echt een doela regelen.
Fleur, dat heb ik ook dat ik alleen een keizersnede tijdens weeen zou durven, ben als de dood voor naalden en opensnijden dus ik zou echt niet goed worden denk ik.
donderdag 3 januari 2008 om 21:06
@scorpion, ik bedoel ook een uur nadat ze de ruggenprik uitgezet hebben. Ik kreeg de prik rond half een 's nachts en die werkte niet (bleef weeen houden). Toen bleek dat de vloeistof zich aan 1 kant had opgehoopt, dus moest ik draaien zodat het zich in mijn hele rugwervels kon verspreiden. Toen ging het snel. Nog maar twee weeen en daarna was de verdoving begonnen en daarmee ook de verlamming. Ik werd heel vaak gedraaid vanwege wegvallende bloeddruk en wegzakkend hartje, maar moest daar dus bij geholpen worden.
Om 05.00 's nachts had ik volledige ontsluiting en toen hebben de de kraan dichtgedraaid, zodat ik weer mee kon persen. Dit lukte (ik had mijn gevoel in mijn bekken wel weer terug), maar mijn benen bleven verlamd. Pas een uur na de geboorte van dochter was mijn gevoel weer terug, maar zoals gezegd bleven mijn benen een beetje slappies. Ik heb pas in de middag voor het eerst weer voorzichtige stapjes gezet. Tot die tijd werd ik in bed rondgereden.
Dus volgens mij is het wel normaal hoor
Om 05.00 's nachts had ik volledige ontsluiting en toen hebben de de kraan dichtgedraaid, zodat ik weer mee kon persen. Dit lukte (ik had mijn gevoel in mijn bekken wel weer terug), maar mijn benen bleven verlamd. Pas een uur na de geboorte van dochter was mijn gevoel weer terug, maar zoals gezegd bleven mijn benen een beetje slappies. Ik heb pas in de middag voor het eerst weer voorzichtige stapjes gezet. Tot die tijd werd ik in bed rondgereden.
Dus volgens mij is het wel normaal hoor
donderdag 3 januari 2008 om 21:19
Intiem, Maar wat raar dat de anesthesist zijn excuses speciaal kwam aanbieden aan mij.. er was een foutje gemaakt. Hij had verkeerd geprikt.. en een te hoge dosis.
Als jij dat ook hebt gehad hebt snap ik niet wat er dan zo mis is gegaan... Vreemd hè? Maar goed, ik vond de ruggenprik heeeeeeerlijk! Kon weer even ademhalen!
Als jij dat ook hebt gehad hebt snap ik niet wat er dan zo mis is gegaan... Vreemd hè? Maar goed, ik vond de ruggenprik heeeeeeerlijk! Kon weer even ademhalen!
vrijdag 4 januari 2008 om 11:54
Rammelkont, ik wil je echt geen angst aanjagen, maar ik heb ook veel last van mijn litteken gehad tijdens de zwangerschap. En de vriendin bij wie het litteken ook gescheurd is eveneens. En een vriendin van een vriendin van mij heeft ook een gescheurd litteken gehad en daardoor haar kindje verloren. Want ze kwamen er te laat achter.
Geef alsjeblieft bij je gyn aan dat je je litteken regelmatig voelt. En bespreek gewoon alles met hem. Je kunt het natuurlijk altijd op de natuurlijke manier proberen, maar spreek dan af dat er niet te lang wordt doorgemodderd. Die afspraken zijn echt wel te maken.
Iemand anders vroeg zich af of er eerder was ingegrepen bij meer schreeuwen (sorry, ben even de naam kwijt). Ik denk van wel. Ik heb door zoons hartafwijking meer ziekenhuis ervaring dan me lief is, en mijn ervaring is echt dat doordrammers en theatermakers sneller worden geholpen dan redelijke, niet zeurende mensen. Mijn zwager die chrirug is en mijn schoonzusje die verpleegkundige is bevestigen dit. Ik zou dus deze keer zeker niet kalm en rustig blijven omdat dat netter is of omdat je van nature geen theatermaker bent. Je hoeft niet te overdrijven natuurlijk, maar meer voor jezelf opkomen kan nooit kwaad.
Geef alsjeblieft bij je gyn aan dat je je litteken regelmatig voelt. En bespreek gewoon alles met hem. Je kunt het natuurlijk altijd op de natuurlijke manier proberen, maar spreek dan af dat er niet te lang wordt doorgemodderd. Die afspraken zijn echt wel te maken.
Iemand anders vroeg zich af of er eerder was ingegrepen bij meer schreeuwen (sorry, ben even de naam kwijt). Ik denk van wel. Ik heb door zoons hartafwijking meer ziekenhuis ervaring dan me lief is, en mijn ervaring is echt dat doordrammers en theatermakers sneller worden geholpen dan redelijke, niet zeurende mensen. Mijn zwager die chrirug is en mijn schoonzusje die verpleegkundige is bevestigen dit. Ik zou dus deze keer zeker niet kalm en rustig blijven omdat dat netter is of omdat je van nature geen theatermaker bent. Je hoeft niet te overdrijven natuurlijk, maar meer voor jezelf opkomen kan nooit kwaad.
vrijdag 4 januari 2008 om 12:14
Goeiemorgen!
Ik kan me ook niks voorstellen bij: het mooi vinden van een bevalling, of denken in termen van: het is toch een prachtig proces. hahah voor een ander misschien, maar niet voor mij!
Fleurtje, dat boek heb ik ook gelezen(prachtig boek trouwens). Wat een gruwelverhaal over die keizersnede, de rillingen liepen me over de rug.
Ik sta nog steeds versteld(t?) van de hoop ellende die ik hier lees. Ik ben erg geneigd te denken dat mijn ellende nog wel wat mee viel...
Ik ben bevallen in het ziekenhuis waar ik zelf ook werk...misschien dat ik nog eens terug kan naar de betreffende verloskamer, nog eens praten met de betreffende verpleegkundige. Misschien dat dat ook wel goed voor me zou zijn....
Groetjes, Josje
Ik kan me ook niks voorstellen bij: het mooi vinden van een bevalling, of denken in termen van: het is toch een prachtig proces. hahah voor een ander misschien, maar niet voor mij!
Fleurtje, dat boek heb ik ook gelezen(prachtig boek trouwens). Wat een gruwelverhaal over die keizersnede, de rillingen liepen me over de rug.
Ik sta nog steeds versteld(t?) van de hoop ellende die ik hier lees. Ik ben erg geneigd te denken dat mijn ellende nog wel wat mee viel...
Ik ben bevallen in het ziekenhuis waar ik zelf ook werk...misschien dat ik nog eens terug kan naar de betreffende verloskamer, nog eens praten met de betreffende verpleegkundige. Misschien dat dat ook wel goed voor me zou zijn....
Groetjes, Josje
vrijdag 4 januari 2008 om 12:21
thanx voor de tip, dannas ik dacht dat het er bij hoorde aangezien de verloskunidge het zo een beetje afdeed de laatste keer dat ik er was en duidelijk aangaf dat het me zeer deed. Maar ik heb er echt redelijk veel last van, zeer pijnlijke steken ook. Dus nogmaals bedankt voor het attent maken hierop
en mijn hemel ook je kind nog eens verliezen, ik vraag me dan af wat voor een boeren het zijn geweest bij die bevalling, ik neem aan dat als je litteken scheurt je het niet zachtjes en kalm weg kunt puffen en je door het lint gaat. Ik krijg dan zo'n verpleegkundige in mn hoofd die zegt: kalm maar mevrouwtje het hoord er allemaal bij
zaterdag 5 januari 2008 om 20:17
Hoi Josje,
Ik zie dat je al heel veel reacties hebt gehad.
Ik heb ze neit allemaal gelezen, maar ik vind je verhaal heel herkenbaar!
Na een probleemloze zwangerschap had ik ook een rotbevalling.
Omdat ik nu zwanger ben van de tweede en mijn bevallingspapieren kwijt was geraakt, heb ik ze opnieuw opgevraagd.
Ik moest weer huilen bij het doorlezen ervan.
Ik had nooit verwacht dat het mij na anderhalf jaar nog zoveel zou doen.
Ik kan mij nu nog niet druk maken om de volgende bevalling, het is nog erg ver weg. Wel heeft de verloskundige tegen me gezegd dat ze deze keer waarschijnlijk eerder gaan bijstimuleren en overgaan tot pijnbestrijding als het weer lang duurt, omdat sommige vrouwen nu eenmaal geen weeen krijgen die sterk genoeg zijn, hoe lang je hier ook op wacht. Dat stelt me alvast een beetje gerust.
Nou ja, ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat je zeker niet de enige bent! En dat het ook helemaal niet raar is denk ik.
Ik zie dat je al heel veel reacties hebt gehad.
Ik heb ze neit allemaal gelezen, maar ik vind je verhaal heel herkenbaar!
Na een probleemloze zwangerschap had ik ook een rotbevalling.
Omdat ik nu zwanger ben van de tweede en mijn bevallingspapieren kwijt was geraakt, heb ik ze opnieuw opgevraagd.
Ik moest weer huilen bij het doorlezen ervan.
Ik had nooit verwacht dat het mij na anderhalf jaar nog zoveel zou doen.
Ik kan mij nu nog niet druk maken om de volgende bevalling, het is nog erg ver weg. Wel heeft de verloskundige tegen me gezegd dat ze deze keer waarschijnlijk eerder gaan bijstimuleren en overgaan tot pijnbestrijding als het weer lang duurt, omdat sommige vrouwen nu eenmaal geen weeen krijgen die sterk genoeg zijn, hoe lang je hier ook op wacht. Dat stelt me alvast een beetje gerust.
Nou ja, ik wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat je zeker niet de enige bent! En dat het ook helemaal niet raar is denk ik.
vrijdag 11 januari 2008 om 10:51
Ik geloof dat ik dat was, die zei dat de bevalling 'mooi' was.
Dat moet je ook zien in het licht van mijn eerste bevalling! Dat was een klotebevalling, zoals meerdere hier beschreven. Artsen en anderen liepen de verloskamer in en uit, het was druk. Uiteindelijk is toen mijn oudste zoon er door de gyn uitgetrokken met de tang, maar niet voordat diezelfde tang mijn bekken compleet uit zijn verband gerukt had. Na die verschrikking zat er nog 3 kwartier iemand tussen mijn benen te frutten om de hechtingen erin te krijgen. Het heeft me 2 maanden gekost voordat ik lichamelijk enigszins hersteld was van deze bevalling. En in geestelijk opzicht nog langer: zo labiel als maar kan.
Maar mijn tweede bevalling. Waarom noem ik die mooi? Het was midden in de nacht, de huisarts was door dichte mist gekomen en zat in onze woonkamer op de bank want hij vond het niet verantwoord om nog een keer door die mist te moeten. De weeën gingen heel snel, een weeënstorm. In dat opzicht was het héél heftig. Toen ik zei dat ik persdrang had, geloofde mijn man me niet, noch de arts. Ik bleek toch al 10 cm ontsluiting te hebben en ik mocht aan de slag.
Terwijl ik aan het persen was, kwam de kraamverzorgster: net op tijd, ook door die dichte mist. We waren met zijn 4-en alleen op de wereld, zo voelde het. En de baby kwam! Ik heb mijn jongste zoon helemaal zelf eruit geperst! En dat gevoel, van die baby die naar buiten komt, dat vond ik zo'n mooi gevoel! Dat had ik namelijk nog nooit gevoeld. Bij mijn vorige bevalling had de gyn hem eruit gerukt, mijn bekken in 2-en gespleten. Deze baby kwam als vanzelf, dus zo kon het ook! En dan de hele sfeer, mede door die dichte mist, met zijn 4-en in die slaapkamer, zo liefdevol!
Natuurlijk heb ik bij deze tweede bevalling pijn gehad, de weeënstorm was heel heftig, en ook ben ik iets ingescheurd. Maar toch kijk ik terug op een hele MOOIE bevalling. Eentje die ik alle aanstaande moeders toewens!
De herstelperiode -zowel lichamelijk als mentaal- na deze bevalling was ook veel korter.
Dat moet je ook zien in het licht van mijn eerste bevalling! Dat was een klotebevalling, zoals meerdere hier beschreven. Artsen en anderen liepen de verloskamer in en uit, het was druk. Uiteindelijk is toen mijn oudste zoon er door de gyn uitgetrokken met de tang, maar niet voordat diezelfde tang mijn bekken compleet uit zijn verband gerukt had. Na die verschrikking zat er nog 3 kwartier iemand tussen mijn benen te frutten om de hechtingen erin te krijgen. Het heeft me 2 maanden gekost voordat ik lichamelijk enigszins hersteld was van deze bevalling. En in geestelijk opzicht nog langer: zo labiel als maar kan.
Maar mijn tweede bevalling. Waarom noem ik die mooi? Het was midden in de nacht, de huisarts was door dichte mist gekomen en zat in onze woonkamer op de bank want hij vond het niet verantwoord om nog een keer door die mist te moeten. De weeën gingen heel snel, een weeënstorm. In dat opzicht was het héél heftig. Toen ik zei dat ik persdrang had, geloofde mijn man me niet, noch de arts. Ik bleek toch al 10 cm ontsluiting te hebben en ik mocht aan de slag.
Terwijl ik aan het persen was, kwam de kraamverzorgster: net op tijd, ook door die dichte mist. We waren met zijn 4-en alleen op de wereld, zo voelde het. En de baby kwam! Ik heb mijn jongste zoon helemaal zelf eruit geperst! En dat gevoel, van die baby die naar buiten komt, dat vond ik zo'n mooi gevoel! Dat had ik namelijk nog nooit gevoeld. Bij mijn vorige bevalling had de gyn hem eruit gerukt, mijn bekken in 2-en gespleten. Deze baby kwam als vanzelf, dus zo kon het ook! En dan de hele sfeer, mede door die dichte mist, met zijn 4-en in die slaapkamer, zo liefdevol!
Natuurlijk heb ik bij deze tweede bevalling pijn gehad, de weeënstorm was heel heftig, en ook ben ik iets ingescheurd. Maar toch kijk ik terug op een hele MOOIE bevalling. Eentje die ik alle aanstaande moeders toewens!
De herstelperiode -zowel lichamelijk als mentaal- na deze bevalling was ook veel korter.
maandag 14 januari 2008 om 22:14
Hallo Karin, bedankt voor je reactie. Pfoe, zo te lezen heb je idd nog erg veel last van je bevalling. Heb je al eens nagedacht over hoe je het verder zou kunnen verwerken? Moeilijk is dat hoor....hoe is je partner er onder? Heb je het gevoel dat je alleen staat in je beleving?
Voor zomerkind: in dat geval kan ik me voorstellen dat je tweede bevalling een veel mooiere intensere ervaring was dan je eerste bevalling....thuis bevallen, wat gewoon heel goed verliep. Dat was ook waar ik op hoopte toentertijd.
Nogmaals er over na denkend, denk ik toch dat het laatste deel van de bevalling mij het meest dwars zit. Het deel dat ik in het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik ben ongeveer 19 uur thuis geweest, vaak onder de douche, eigen omgeving, hangen op bed, bank. Partner die lekker op de achtergrond bleef en zijn eigen ding deed(dat vond ik gewoon prettig).
Door de injectie met pethidine/dormicum ben ik zo'n anderhalf uur 'kwijt'. Ik heb nadien nog vaak aan mijn partner gevraagd, hoe het toen met me ging, hoe ik me hield. Het persen wat niet opschoot, zonder dat er begeleiding bij was(ook voor mijn partner ontzettend vervelend). De knip( ik kan het geluid me nog voor de geest halen, ik voelde er niks van) en het enorme getrek aan de vacuumpomp om haar ter wereld te helpen. Hechten...auw...
Maar ik herinner me ook de euforie na die tijd, dat kleine meisje op mijn borst, het onmiddellijke gevoel van verwantschap, de liefde...
Josje
Voor zomerkind: in dat geval kan ik me voorstellen dat je tweede bevalling een veel mooiere intensere ervaring was dan je eerste bevalling....thuis bevallen, wat gewoon heel goed verliep. Dat was ook waar ik op hoopte toentertijd.
Nogmaals er over na denkend, denk ik toch dat het laatste deel van de bevalling mij het meest dwars zit. Het deel dat ik in het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik ben ongeveer 19 uur thuis geweest, vaak onder de douche, eigen omgeving, hangen op bed, bank. Partner die lekker op de achtergrond bleef en zijn eigen ding deed(dat vond ik gewoon prettig).
Door de injectie met pethidine/dormicum ben ik zo'n anderhalf uur 'kwijt'. Ik heb nadien nog vaak aan mijn partner gevraagd, hoe het toen met me ging, hoe ik me hield. Het persen wat niet opschoot, zonder dat er begeleiding bij was(ook voor mijn partner ontzettend vervelend). De knip( ik kan het geluid me nog voor de geest halen, ik voelde er niks van) en het enorme getrek aan de vacuumpomp om haar ter wereld te helpen. Hechten...auw...
Maar ik herinner me ook de euforie na die tijd, dat kleine meisje op mijn borst, het onmiddellijke gevoel van verwantschap, de liefde...
Josje
dinsdag 15 januari 2008 om 11:02
Ik heb niet alle berichten gelezen dus misschien is het al een keer geschreven, maar waar ik me over verbaas is dat het vaak een soort strijd is van wie de ergste bevalling heeft gehad. Als iemand je vraagt hoe je bevaling is verlopen heeft de ander, 9 van de 10 keer, een nóg veeeeeel vreselijkere bevalling gehad dan jij. Hoe lang, hoe kort, hoe heftig dan ook.
Je kunt toch nooit echt goed weten hoe een bevalling van een ander is gegaan. Wat voor de een dragelijk is, is voor de ander bijna niet te doen. Iedereen heeft een andere pijngrens, de een raakt wel in een soort trance, de ander is er met het volle verstand bij, de een heeft ontzettend veel angstgevoelens en de ander is wat nuchterder en denkt het komt uiteindelijk goed, iedereen heeft een ander uithoudingsvermogen en ga zo maar door. Het valt toch bijna niet te vergelijken met elkaar?
Soms is het wel duidelijk dat iemand een veel zwaardere of lichtere bevalling heeft gehad hoor, dat zeg ik niet. Ik had in mijn ogen ook een afschuwelijke bevalling en moet voorlopig echt nog niet aan een tweede kind denken, alleen maar om de bevalling. Maar als ik het verhaal van iemand van de zwangerschapsgym hoor, ben ik me er wel van bewust dat het nóg veel en veel erger kan!
Soms verdenk ik mensen ervan om alleen maar naar het verloop van een bevalling te vragen om daarna zelf even hun nog veel ergere versie de groep in te kunnen gooien...
Ik begrijp niet dat het zo vaak 'baas boven baas' moet zijn tussen vrouwen. (Geldt niet alleen voor bevallingen, want "o o o, dacht jíj dat je een irritante leidinggevende hebt... nou die van mij, díe is pas écht irritant!!!" en zo zijn er nog 1000 voorbeelden te bedenken...)
Je kunt toch nooit echt goed weten hoe een bevalling van een ander is gegaan. Wat voor de een dragelijk is, is voor de ander bijna niet te doen. Iedereen heeft een andere pijngrens, de een raakt wel in een soort trance, de ander is er met het volle verstand bij, de een heeft ontzettend veel angstgevoelens en de ander is wat nuchterder en denkt het komt uiteindelijk goed, iedereen heeft een ander uithoudingsvermogen en ga zo maar door. Het valt toch bijna niet te vergelijken met elkaar?
Soms is het wel duidelijk dat iemand een veel zwaardere of lichtere bevalling heeft gehad hoor, dat zeg ik niet. Ik had in mijn ogen ook een afschuwelijke bevalling en moet voorlopig echt nog niet aan een tweede kind denken, alleen maar om de bevalling. Maar als ik het verhaal van iemand van de zwangerschapsgym hoor, ben ik me er wel van bewust dat het nóg veel en veel erger kan!
Soms verdenk ik mensen ervan om alleen maar naar het verloop van een bevalling te vragen om daarna zelf even hun nog veel ergere versie de groep in te kunnen gooien...
Ik begrijp niet dat het zo vaak 'baas boven baas' moet zijn tussen vrouwen. (Geldt niet alleen voor bevallingen, want "o o o, dacht jíj dat je een irritante leidinggevende hebt... nou die van mij, díe is pas écht irritant!!!" en zo zijn er nog 1000 voorbeelden te bedenken...)
dinsdag 15 januari 2008 om 11:30
dinsdag 15 januari 2008 om 11:39
Het gaat mij zeker niet om het 'baas boven baas' idee. Het gaat om het gevoel dat je hebt overgehouden aan je bevalling. En dat daarmee heel wat verhalen hier los komen, vind ik niet meer dan logisch.
De één kan ook meer hebben dan de ander. Maar dat wil niet zeggen dat jouw waarheid, jouw gevoel over je bevalling niet correct is. Het is jouw verhaal, met jouw beleving. Dit soort belevingen is altijd subjectief en nooit objectief en derhalve kan een ander nooit, maar dan ook nooit voor jouw zeggen of het traumatisch is geweest of niet. Als jij het zo voelt, dan is het zo. Zo denk ik er over.
Het is prettig om te lezen, dat er meer meiden zijn die dezelfde gevoelens aan hun bevalling hebben over gehouden. Je voelt je er niet zo alleen in staan. Ik kan me namelijk voorstellen dat er veel schaamte is. Je hebt een gezond kind, dus: get over it! Zo werkt het dus niet.
Josje
De één kan ook meer hebben dan de ander. Maar dat wil niet zeggen dat jouw waarheid, jouw gevoel over je bevalling niet correct is. Het is jouw verhaal, met jouw beleving. Dit soort belevingen is altijd subjectief en nooit objectief en derhalve kan een ander nooit, maar dan ook nooit voor jouw zeggen of het traumatisch is geweest of niet. Als jij het zo voelt, dan is het zo. Zo denk ik er over.
Het is prettig om te lezen, dat er meer meiden zijn die dezelfde gevoelens aan hun bevalling hebben over gehouden. Je voelt je er niet zo alleen in staan. Ik kan me namelijk voorstellen dat er veel schaamte is. Je hebt een gezond kind, dus: get over it! Zo werkt het dus niet.
Josje
dinsdag 15 januari 2008 om 11:45
ja en er is niemand die het precies kan begrijpen . niemand die weet wat je voelt inderdaad . maar het is wel lekker om er met anderen over te schrijven omdat je je er wel in kan leven als je ook zoiets hebt mee gemaakt . en daar gaat het volgens mij om niet om wat is erger nee eindelijk iemand vinden die weet wat je bedoelt .
dinsdag 15 januari 2008 om 13:34
Ik ben misschien niet duidelijk genoeg geweest. Ik bedoel dus niet speciaal op dit topic dat het een 'baas boven baas' strijd is, maar ik ervaar het zo in mijn omgeving. Als ik mijn verhaal kwijt wil over de bevalling (dus om ervaringen te delen) is er vaak altijd iemand die het erger heeft meegemaakt. En dus zo reageert alsof dat van mij niks voorstelde. Dát vind ik irritant ja, maar dus niet iemand of iemands verhaal op dit topic (want heb dus niet alle verhalen gelezen en kan daar dus niet over oordelen). Vandaar ook mijn 'p.s.-toevoeging'...
dinsdag 15 januari 2008 om 13:48
Egel, dat heb ik eigenlijk nooit zo ervaren.
Wel vond de vrouw van de nagym dat mijn bevalling niet zo zwaar was geweest dan die van een andere omdat zij helemaal uitgescheurd was. Gelukkig zei die vrouw dat zij vond dat die van mij ook heel zwaar was. Ik vind het niet kunnen om te oordelen over de ervaringen van anderen en die dan te gaan indelen in licht-zwaar.
Wel vond de vrouw van de nagym dat mijn bevalling niet zo zwaar was geweest dan die van een andere omdat zij helemaal uitgescheurd was. Gelukkig zei die vrouw dat zij vond dat die van mij ook heel zwaar was. Ik vind het niet kunnen om te oordelen over de ervaringen van anderen en die dan te gaan indelen in licht-zwaar.
dinsdag 15 januari 2008 om 13:55
ik snap het egel . ik denk dat het ook daarom komt dat er niet over gepraat word . je houd je in dat geval liever stil . heel veel mensen zijn zo met alles mooier huis grotere auto betere baan meer geld . wat dat aan gaat ben ik een gelukkig mens want wat een ander"' heeft '" vind ik prima .. geluk zit m in de andere dingen niet in wat er beter of mooier is ..wel een mooi nieuw onderwerp !! baas boven baas!!
dinsdag 15 januari 2008 om 14:44
Nou ja, persoonlijk vind ik, en de artsen met mij, dat ik een belachelijke bevalling heb gehad. Maar...normaal gesproken heb ik het er niet echt over, het doet nl totaal niet ter zaken, is niet belangrijk; het kind is er, klaar. Maar ja, als ik dan sommige vrouwen over hun bevalling hoor, dan denk ik eerlijk gezegd wel es: waar héb je het over? Heb tig postings geleden al gezegd dat ik niks aan dat gevoel kan doen.
dinsdag 15 januari 2008 om 20:49
Een vaag vriendinnetje van me kreeg een jaar na mij ook haar eerste kind en aangezien ik het zo weinig over bevallen en mijn ervaring had gehad, was ik heel erg benieuwd naar haar ervaring. Want (met mijn eigen ervaring nog vrij vers in het geheugen) het kan soms best lekker om je eigen verhaal te mogen delen met de andere inmiddels bevallen vrouwen. "Ha, eindelijk iemand uit mijn omgeving die ook bevallen is in tegenstelling tot al mijn kinderloze vriendinnen" zal ik gedacht hebben.
Maar toen ze het had over haar bevalling (ze weidde er relatief weinig woorden over) en hoe mooi en bijzonder die was en wat voor domper ze kreeg van al die shittige bevallingen van haar zwangerschapsklupje (ze werd er zelf bijna depressief van zei ze), toen durfde ik echt niet meer te vertellen over mijn bevalling...
Ik geloof dat ik elk onderwerp daarover een beetje instemmend geknikt heb, maar no way dat ik nog durfde zeggen dat ik het ook zwaar had gevonden.
Ben erg benieuwd hoe shittig die verhalen van die vrouwen dan geweest moeten zijn als je er zelf bijkans depressief van wordt en er niet tegen kan om het te horen??
Maar toen ze het had over haar bevalling (ze weidde er relatief weinig woorden over) en hoe mooi en bijzonder die was en wat voor domper ze kreeg van al die shittige bevallingen van haar zwangerschapsklupje (ze werd er zelf bijna depressief van zei ze), toen durfde ik echt niet meer te vertellen over mijn bevalling...
Ik geloof dat ik elk onderwerp daarover een beetje instemmend geknikt heb, maar no way dat ik nog durfde zeggen dat ik het ook zwaar had gevonden.
Ben erg benieuwd hoe shittig die verhalen van die vrouwen dan geweest moeten zijn als je er zelf bijkans depressief van wordt en er niet tegen kan om het te horen??
dinsdag 15 januari 2008 om 20:54
Oh ja, ook zo grappig. Ik was nog maar net bevallen (3 dagen) en het was loeiheet buiten (hittegolf juni 2005) en mijn eerste poging tot buiten zitten (ik werd echt gek van binnen zitten, die bekende muren, jeweetwel) werd ik gelijk bedolven onder de verhalen van 3 buurvrouwen die mijn bevalling (ik heb er zelf geloof ik nauwelijks iets over gezegd over de mijne) gelijk aangrepen om hun eigen horrorbevalling te vertellen, over dat ze bijna doodgingen, dat er getrokken werd door tien man verpleegkundigen om het kind eruit te trekken, over totaalrupturen etc. etc.
Ik geloof dat ik een klein half uur buiten heb gezeten en alleen schaapachtig geknikt heb en toen moe was van al die verhalen en onder het mom van voeden weer naar binnen ben gegaan.
Ik geloof dat ik een klein half uur buiten heb gezeten en alleen schaapachtig geknikt heb en toen moe was van al die verhalen en onder het mom van voeden weer naar binnen ben gegaan.
