Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
donderdag 3 januari 2008 om 09:05
Helemaal mee eens...mijn bevalling duurde 5 uur en ik vond het een HEL. Het was 1 wee van bijna 5 uur lang, geen moment om op adem te komen. Er zullen ongetwijfeld vrouwen genoeg zijn die hier voor tekenen, maar mijn bevalling speelt voor mij absoluut mee dat ik vooralsnog (ik zeg nooit nooit) geen tweede wil. Het is iets meer dan 2 jaar geleden, maar ik denk er nog bijna dagelijks aan.
donderdag 3 januari 2008 om 09:19
donderdag 3 januari 2008 om 09:28
Beste Josje,
Wat is een trauma, dat is de eerste vraag die bij me opkomt als ik jouw verhaal lees. Als jij je bevalling als heel naar ervaren hebt en nu overspannen bent, zou ik, als je dat al niet doet, via je huisarts een therapeut zoeken. Een therapeut zou je bij je huidige overspannenheid kunnen helpen, maar je vooral inzicht geven in waarom voor jou je bevalling zo'n vervelende ervaring is geweest. Zij/hij zou je ook handvatten kunnen geven hoe om te gaan met je eventuele angst voor een volgende bevalling.
Ikzelf heb een bevalling van z'on bijna 60 uur gehad (bij 42 weken zw. schap), wetende dat mijn kindje was overleden. Was het voor mij een traumatische ervaring? Nee, een dat kan ik oprecht zeggen. Daarbij moet ik aangeven dat ik ruim voor ik zwanger was, ook overspannen ben geweest en hulp van een therapeut heb gehad. Hierdoor wist ik wie ik was en hoe ik in het leven sta en hoe ik op dingen reageer en dus hoe ik met deze k-situatie kon omgaan (niet helemaal natuurlijk, maar dat is een ander verhaal). Verder ben ik zo gauw als ik kon naar mijn oude therapeut gegaan (na de geboorte) om mijn verhaal te doen en zij heeft mij het nummer van een gespecialiseerde therapeut gegeven. Hier ben ik nog 2 x naar toe geweest. Dat heeft geholpen e.e.a. op een rij te zetten. Neemt niet weg dat je een ervaring, die voor jou naar is, bij je blijft en niet zomaar weggaat.
Voor mij is het makkelijk praten als ik zeg: ach, je hebt een gezond kindje bij je, wat was die bevalling nou? Maar het is JOUW ervaring, JOUW gevoel en het belemmert je. Wat ik dan wel vind dat ik mag zeggen is: doe er wat aan en doe er wat mee. Ga vandaag nog hulp zoeken.
Sterkte,
Parelhoen
Wat is een trauma, dat is de eerste vraag die bij me opkomt als ik jouw verhaal lees. Als jij je bevalling als heel naar ervaren hebt en nu overspannen bent, zou ik, als je dat al niet doet, via je huisarts een therapeut zoeken. Een therapeut zou je bij je huidige overspannenheid kunnen helpen, maar je vooral inzicht geven in waarom voor jou je bevalling zo'n vervelende ervaring is geweest. Zij/hij zou je ook handvatten kunnen geven hoe om te gaan met je eventuele angst voor een volgende bevalling.
Ikzelf heb een bevalling van z'on bijna 60 uur gehad (bij 42 weken zw. schap), wetende dat mijn kindje was overleden. Was het voor mij een traumatische ervaring? Nee, een dat kan ik oprecht zeggen. Daarbij moet ik aangeven dat ik ruim voor ik zwanger was, ook overspannen ben geweest en hulp van een therapeut heb gehad. Hierdoor wist ik wie ik was en hoe ik in het leven sta en hoe ik op dingen reageer en dus hoe ik met deze k-situatie kon omgaan (niet helemaal natuurlijk, maar dat is een ander verhaal). Verder ben ik zo gauw als ik kon naar mijn oude therapeut gegaan (na de geboorte) om mijn verhaal te doen en zij heeft mij het nummer van een gespecialiseerde therapeut gegeven. Hier ben ik nog 2 x naar toe geweest. Dat heeft geholpen e.e.a. op een rij te zetten. Neemt niet weg dat je een ervaring, die voor jou naar is, bij je blijft en niet zomaar weggaat.
Voor mij is het makkelijk praten als ik zeg: ach, je hebt een gezond kindje bij je, wat was die bevalling nou? Maar het is JOUW ervaring, JOUW gevoel en het belemmert je. Wat ik dan wel vind dat ik mag zeggen is: doe er wat aan en doe er wat mee. Ga vandaag nog hulp zoeken.
Sterkte,
Parelhoen
donderdag 3 januari 2008 om 09:42
@Fleurtje: Voor de KS ging er een nieuwe ruggeprik in, in hetzelfde slangetje notabene, en die werkte wel. Zelfs zo goed dat ik nog even het idee heb gehad dat ik niet meer kon ademhalen. Zo hoog zat de ruggeprik. Waarom de 1e niet werkte (was ander spulletje dan tijdens de KS) weet ik niet. Meest irritante was nog dat de artsen me eerst niet geloofden dat het kreng niet werkte. Achteraf was ik daar zo boos over. Waarom zou iemand gaan zitten beweren dat ze pijn heeft als het niet zo is?
Enfin, in het Lucas Andreas heb ik wel meer foute opmerkingen te horen gekregen, waar ik noch vriend op gereageerd hebben. Voor de tweede bevalling heb ik vriend dus ook geïnstrueerd meteen boos te worden als iemand een foute opmerking zou maken. Dat heeft hij ook gedaan. Er was 1 domme arts-assistent die durfde te beweren dat ik me niet kon ontspannen vanwege de eerste bevalling, maar ik had gewoon echt heel veel pijn. Nogal wiedes, want die wond was aan het scheuren.
Overigens blijkt uit onderzoek dat 75% van degenen die bij de eerste een KS hebben gekregen, bij de tweede natuurlijk begint (de overige 25% wordt meteen weer een KS vanwege wederom een stuitligging of nog steeds dat smalle bekken). Van de 75% die natuurlijk begint, eindigt 33% alsnog met een KS. Als je bij je eerste dus een KS hebt gehad, heb je dus 50% kans op weer een KS. De kans op scheuren van de oude wond tijdens weeën is ongeveer 1%. Zowel een vriendin als ik hebben beide een scheurende wond gehad. Zij was voor mij bevallen, dus ik dacht statistisch mooi de dans te ontspringen, maar niet dus.
De kans op een KS als de eerste KS was vanwege niet vorderende ontsluiting is ook hoger (hoeveel weet ik even niet meer). Deze cijfers heb ik ooit op internet gevonden, in een proefschrift van de Universiteit Groningen. De arts die dit proefschrift heeft geschreven raadde andere gyns aan, vanwege die 50% kans, om altijd een tweede geplande KS aan te bieden, als de moeder dat wil.
Met dit hele verhaal ben ik dus naar de VU gegaan. En heb me toch laten afschepen door een stel assistenten die beweerden de boel met de gyn te hebben besproken. Ze bood me nog wel aan zelf met de gyn te praten, maar 'dat zou toch geen zin hebben'. Achteraf bleek dus dat het wel zin had gehad, en was me een hoop pijn bespaard gebleven (plus een zeer slechte laatste week van de zwangerschap). Want de gyn wilde dus wel aan de geplande KS.
Hoe dan ook, een KS is geen eitje. Want niet alleen is die wond gaan scheuren bij mij, ook heb ik er een verkleefde blaas en baarmoeder aan over gehouden (aan die eerste KS). En die verkleving heeft gezorgd voor 7 maanden onverklaarbare buikpijn (die dus verklaarbaar was op moment dat ze me weer opensneden). De boel is zo verkleefd dat ze niet eens alles hebben kunnen loshalen en ik bij een eventuele derde zwangerschap weer 7 maanden hele erge buikpijn ga hebben. Ook nu, als ik te lang wacht met plassen, krijg ik hele erge buikpijn.
KS zelf is me beide keren enorm meegevallen, maar de complicaties ervan zijn echt minder lollig.
Enfin, in het Lucas Andreas heb ik wel meer foute opmerkingen te horen gekregen, waar ik noch vriend op gereageerd hebben. Voor de tweede bevalling heb ik vriend dus ook geïnstrueerd meteen boos te worden als iemand een foute opmerking zou maken. Dat heeft hij ook gedaan. Er was 1 domme arts-assistent die durfde te beweren dat ik me niet kon ontspannen vanwege de eerste bevalling, maar ik had gewoon echt heel veel pijn. Nogal wiedes, want die wond was aan het scheuren.
Overigens blijkt uit onderzoek dat 75% van degenen die bij de eerste een KS hebben gekregen, bij de tweede natuurlijk begint (de overige 25% wordt meteen weer een KS vanwege wederom een stuitligging of nog steeds dat smalle bekken). Van de 75% die natuurlijk begint, eindigt 33% alsnog met een KS. Als je bij je eerste dus een KS hebt gehad, heb je dus 50% kans op weer een KS. De kans op scheuren van de oude wond tijdens weeën is ongeveer 1%. Zowel een vriendin als ik hebben beide een scheurende wond gehad. Zij was voor mij bevallen, dus ik dacht statistisch mooi de dans te ontspringen, maar niet dus.
De kans op een KS als de eerste KS was vanwege niet vorderende ontsluiting is ook hoger (hoeveel weet ik even niet meer). Deze cijfers heb ik ooit op internet gevonden, in een proefschrift van de Universiteit Groningen. De arts die dit proefschrift heeft geschreven raadde andere gyns aan, vanwege die 50% kans, om altijd een tweede geplande KS aan te bieden, als de moeder dat wil.
Met dit hele verhaal ben ik dus naar de VU gegaan. En heb me toch laten afschepen door een stel assistenten die beweerden de boel met de gyn te hebben besproken. Ze bood me nog wel aan zelf met de gyn te praten, maar 'dat zou toch geen zin hebben'. Achteraf bleek dus dat het wel zin had gehad, en was me een hoop pijn bespaard gebleven (plus een zeer slechte laatste week van de zwangerschap). Want de gyn wilde dus wel aan de geplande KS.
Hoe dan ook, een KS is geen eitje. Want niet alleen is die wond gaan scheuren bij mij, ook heb ik er een verkleefde blaas en baarmoeder aan over gehouden (aan die eerste KS). En die verkleving heeft gezorgd voor 7 maanden onverklaarbare buikpijn (die dus verklaarbaar was op moment dat ze me weer opensneden). De boel is zo verkleefd dat ze niet eens alles hebben kunnen loshalen en ik bij een eventuele derde zwangerschap weer 7 maanden hele erge buikpijn ga hebben. Ook nu, als ik te lang wacht met plassen, krijg ik hele erge buikpijn.
KS zelf is me beide keren enorm meegevallen, maar de complicaties ervan zijn echt minder lollig.
donderdag 3 januari 2008 om 09:56
Wow Dannas, wat een verhaal. Interessant ook, die cijfers. Vind dat heel eng, dat gescheurde litteken van jou, echt heel eng.
Irritant, artsen die je niet serieus nemen. Wil ook zeker een gesprek met de gyn., mocht ik weer zwanger zijn. Al is me al wel gezegd dat ik een ks kan krijgen als ik dat zou willen.
Mijn droomscenario: een uurtje of vier weeen en dan een ks (zonder weeen ben ik als de dood voor de ruggeprik). En dit keer graag een ruggeprik die wérkt.
Irritant, artsen die je niet serieus nemen. Wil ook zeker een gesprek met de gyn., mocht ik weer zwanger zijn. Al is me al wel gezegd dat ik een ks kan krijgen als ik dat zou willen.
Mijn droomscenario: een uurtje of vier weeen en dan een ks (zonder weeen ben ik als de dood voor de ruggeprik). En dit keer graag een ruggeprik die wérkt.
donderdag 3 januari 2008 om 10:05
Dannas, natuurlijk goed om die cijfers te lezen, maar ik schrik er wel van. Na een niet vorderende ontsluiting bij de 1e en een ks hoop ik zo nu op de natuurlijke manier te bevallen. Maar die kans is dus vrij klein zo te lezen. Bah, kan ik nog terug?????
Dus meer mensen hebben het gevoel alleen te zijn geweest bij de bevalling. Ik ook behalve vriend. De mensen in het ziekenhuis kwamen 1 keer per 2 uur kijken en waren dan ook zo weg. Ze zagen dat ik het niet meer trok (ik schreeuwde ipv pufte), maar toch vertrokken ze weer. Kun je hierover afspraken maken met het ziekenhuis? Dat ze wat langer blijven of vaker? Ik snap wel dat ze het druk hebben, maar een beetje professionele steun lijkt me toch niet te veel gevraagd???
Dus meer mensen hebben het gevoel alleen te zijn geweest bij de bevalling. Ik ook behalve vriend. De mensen in het ziekenhuis kwamen 1 keer per 2 uur kijken en waren dan ook zo weg. Ze zagen dat ik het niet meer trok (ik schreeuwde ipv pufte), maar toch vertrokken ze weer. Kun je hierover afspraken maken met het ziekenhuis? Dat ze wat langer blijven of vaker? Ik snap wel dat ze het druk hebben, maar een beetje professionele steun lijkt me toch niet te veel gevraagd???
donderdag 3 januari 2008 om 10:09
Ik vind het raar, dat jullie zolang alleen gelaten zijn. Ik dacht vantevoren dat ik dat graag zou willen, maar toen het eenmaal zover was, wilde ik dat helemaal niet. Er waren sowieso standaard veel mensen bij mij op de kamer. Of nou ja, veel... In ieder geval de verloskundige van het ziekenhuis, een vlos die nog in opleiding was, de gyn. (is er erg vaak en lang bij geweest) en constant een verpleegkundige. De gyn waarbij ik onder behandeling was ivm de poppoli, kwam ook af en toe even kijken.
donderdag 3 januari 2008 om 10:11
Dannas wat een verhaal.... als ik dat zo hoor dan hoop ik echt met heel mn hart op een keizersnede bij de tweede....
Ik ga voordat ik naar de gyn ga ook op t internet zoeken naar cijfers, zodat ik een stok heb om mee te meppen.
Ook bij mij zijn er verklevingen ontstaan na de keizersnede, ik verleef erg snel denk ik,ook gezien mijn moeder, haal bm is weggehaald begin 30 was, omdat er zoveel verklevingen zaten en vleesbomen dat t niet meer te opereren was. Ik ben daar vorig jaar aan geopereerd, hebben ze wat verklevingen weggehaald in mn onderbuik. Ik ben beniwued wat er gaat gebeuren als ik zometeen weer zwanger raak, want tijdens die ok hebben ze wel gezien dat mijn buik bovenin over de gehele breedte verkleefd was. Of dat er al zat voordat ik zwanger werd van mijn eerste weet ik niet, zou best kunnen, want 2 jaar daarvoor had ik al een open buik operatie gehad. In dat geval hoef ik daar dus geen last van te hebben bij een tweede, want dan zat die er al toen ik zwanger werd vand e eerste.
Aan de andere kant, zou een litteken niet sneller scheuren als je meerdere verklevingen hebt, omdat er op meerdere punten aan de baarmoeder wordt getrokken? Heeft iemand je dat wel eens uitgelegd Dannas?
Ik ga voordat ik naar de gyn ga ook op t internet zoeken naar cijfers, zodat ik een stok heb om mee te meppen.
Ook bij mij zijn er verklevingen ontstaan na de keizersnede, ik verleef erg snel denk ik,ook gezien mijn moeder, haal bm is weggehaald begin 30 was, omdat er zoveel verklevingen zaten en vleesbomen dat t niet meer te opereren was. Ik ben daar vorig jaar aan geopereerd, hebben ze wat verklevingen weggehaald in mn onderbuik. Ik ben beniwued wat er gaat gebeuren als ik zometeen weer zwanger raak, want tijdens die ok hebben ze wel gezien dat mijn buik bovenin over de gehele breedte verkleefd was. Of dat er al zat voordat ik zwanger werd van mijn eerste weet ik niet, zou best kunnen, want 2 jaar daarvoor had ik al een open buik operatie gehad. In dat geval hoef ik daar dus geen last van te hebben bij een tweede, want dan zat die er al toen ik zwanger werd vand e eerste.
Aan de andere kant, zou een litteken niet sneller scheuren als je meerdere verklevingen hebt, omdat er op meerdere punten aan de baarmoeder wordt getrokken? Heeft iemand je dat wel eens uitgelegd Dannas?
donderdag 3 januari 2008 om 10:22
Dannas schreef:
Enfin, in het Lucas Andreas heb ik wel meer foute opmerkingen te horen gekregen, waar ik noch vriend op gereageerd hebben. Voor de tweede bevalling heb ik vriend dus ook geïnstrueerd meteen boos te worden als iemand een foute opmerking zou maken. Dat heeft hij ook gedaan. Er was 1 domme arts-assistent die durfde te beweren dat ik me niet kon ontspannen vanwege de eerste bevalling, maar ik had gewoon echt heel veel pijn. Nogal wiedes, want die wond was aan het scheuren.
Ja, en wat zo erg is, je bent heel gevoelig op dat moment, de toon die sommige verpleegkundige aanslaan, misschien is het ook de zwangerschaps hormonen, maar natuurlijk ook pijn en dan niet geloofd worden....
Bij mijn tweede waren wij meteen naar het ziekenhuis gegaan, vliezen waren gebroken en omdat de eerste zo snel kwam.....En nu moesten we ook nog de oudste eerst wegbrengen...dit alles midden in de nacht. Enfin, kom ik aan bij het ziekenhuis, alle deuren op slot, dus ik aanbellen.....doet er een verpleegkundige de deur open, op een kiertje, steekt haar hoofd naar buiten en vraagt "Wat kom je doen?' Ja duh, daar sta je dan met een toeter van jewelste, je kan nauwelijks praten door de weeen.....Ja, wat zou ik nou komen doen!
Ze waren daar echt boos dat ik niet gebeld had, maar ja, achteraf was ik om 01.30 daar aangekomen en beeb kwam om 02.13 en toen hebben ze wel hun excuses aangeboden en gezegd dat als er ooit een derde kwam.....ik maar weer meteen moest komen!
Enfin, in het Lucas Andreas heb ik wel meer foute opmerkingen te horen gekregen, waar ik noch vriend op gereageerd hebben. Voor de tweede bevalling heb ik vriend dus ook geïnstrueerd meteen boos te worden als iemand een foute opmerking zou maken. Dat heeft hij ook gedaan. Er was 1 domme arts-assistent die durfde te beweren dat ik me niet kon ontspannen vanwege de eerste bevalling, maar ik had gewoon echt heel veel pijn. Nogal wiedes, want die wond was aan het scheuren.
Ja, en wat zo erg is, je bent heel gevoelig op dat moment, de toon die sommige verpleegkundige aanslaan, misschien is het ook de zwangerschaps hormonen, maar natuurlijk ook pijn en dan niet geloofd worden....
Bij mijn tweede waren wij meteen naar het ziekenhuis gegaan, vliezen waren gebroken en omdat de eerste zo snel kwam.....En nu moesten we ook nog de oudste eerst wegbrengen...dit alles midden in de nacht. Enfin, kom ik aan bij het ziekenhuis, alle deuren op slot, dus ik aanbellen.....doet er een verpleegkundige de deur open, op een kiertje, steekt haar hoofd naar buiten en vraagt "Wat kom je doen?' Ja duh, daar sta je dan met een toeter van jewelste, je kan nauwelijks praten door de weeen.....Ja, wat zou ik nou komen doen!
Ze waren daar echt boos dat ik niet gebeld had, maar ja, achteraf was ik om 01.30 daar aangekomen en beeb kwam om 02.13 en toen hebben ze wel hun excuses aangeboden en gezegd dat als er ooit een derde kwam.....ik maar weer meteen moest komen!
donderdag 3 januari 2008 om 10:30
Sunlight: dat litteken scheurt zeker sneller door verklevingen. Dat is ook gezegd door de artsen. Bij mij is de wond net niet gescheurd maar was er een soort flinterdun venster van 40 bij 10cm in de baarmoederwand, waar ze recht doorheen keken. Bijna gescheurd dus. Bij mijn vriendin is het litteken tijdens de eerste perswee gescheurd. Ze had een ruggeprik tegen de pijn die goed werkte en heeft toen dus niets gevoeld. Bij 9 cm is die uitgezet en toen ze evenlater een perswee had heeft ze hele boel bij elkaar gegild. Ze is toen meteen de OK ingereden. Bij haar was de boel ook verkleefd.
Fleur: eerst weeën en dan alsnog een KS? Je bent niet wijs. Ik zou zeker meteen voor de KS gaan (met jouw eerste bevalling als voorbeeld). Die ruggeprik is misschien even kut, maar natuurlijk niet vergelijkbaar met je eerste bevalling. En hee, als je dat overleeft heb, doe je die ruggeprik toch 'even'...
Fleur: eerst weeën en dan alsnog een KS? Je bent niet wijs. Ik zou zeker meteen voor de KS gaan (met jouw eerste bevalling als voorbeeld). Die ruggeprik is misschien even kut, maar natuurlijk niet vergelijkbaar met je eerste bevalling. En hee, als je dat overleeft heb, doe je die ruggeprik toch 'even'...
donderdag 3 januari 2008 om 10:42
Ik kreeg de ruggeprik tussen de weeën en het deed echt geen zeer. Echt echt echt niet. Eerst een speldeprik om de huid te verdoven. Deed echt geen zeer, was hoogstens ietsjes vervelend. En toen het zetten van de echte ruggeprik. Dat heb ik niet gevoeld. Alleen de vloeistof heb ik in mijn ruggegraat voelen lopen en dat was vooral raar en niet pijnlijk ofzo. Hand op mijn hart, het deed geen zeer. Was alleen een beetje raar gevoel.
donderdag 3 januari 2008 om 10:45
Ik heb de ruggeprik ook niet gevoeld, maar dat was omdat ik toch al een grote wee was en die prik niet opviel.... Heb er echt 0,0 iets van gevoeld. Maar het idee alleen al...... Maar goed, als jij zegt dat je er ook tussen twee weeen niets van voelde..... 
Heb trouwens wel mn vriend van gymp tot gezicht ondergekotst, vlak voor de ruggeprik. Ik vond gebogen zitten met wee niet leuk.
Heb trouwens wel mn vriend van gymp tot gezicht ondergekotst, vlak voor de ruggeprik. Ik vond gebogen zitten met wee niet leuk.
donderdag 3 januari 2008 om 10:48
Ik heb ook de ruggenprik zetten niet gevoeld. Ik was druk bezig met me te verbazen over het feit dat ik zoveel uren weeenstorm had gehad en zoon zich ineens volledig koest hield tijdens de prik zetten.
Ook bij mij liep de verdoving te hoog op bij de tweede ruggenprik tijdens de keizersnede, en moest ik beademd worden. Ik hoorde alleen maar roepen dat ik weg ging vallen en zag mensen rennen. Ik paniekte want dat stond niet in de boeken die ik had gelezen. Bovendien ben ik panisch voor kapjes over mn mond, dus een volgende keer zal ik me er wat meer op instellen dat dat kan gaan gebeuren.
Wat klote dat je zoveel pech hebt gehad met die ruggenprik flowertje!
Ook bij mij liep de verdoving te hoog op bij de tweede ruggenprik tijdens de keizersnede, en moest ik beademd worden. Ik hoorde alleen maar roepen dat ik weg ging vallen en zag mensen rennen. Ik paniekte want dat stond niet in de boeken die ik had gelezen. Bovendien ben ik panisch voor kapjes over mn mond, dus een volgende keer zal ik me er wat meer op instellen dat dat kan gaan gebeuren.
Wat klote dat je zoveel pech hebt gehad met die ruggenprik flowertje!
donderdag 3 januari 2008 om 10:55
Maar Sunny, ik heb niet echt pech gehad met die prik, want van die prik zelf voelde ik niets. Het was meer dat ie niet zo optimaal werkte tijdens de ks.
Lekker verhaal, dat je wegviel. Eigenlijk heb ik een hele makkelijke prik gehad, als ik dit van jou lees en heb ik gewoon last van aanstelleritus. Ben maar een moment Miss hysterica geweest tijdens die bevalling. Dat was toen de anesthesist niet snel genoeg kwam (vond ík dan) en vlak voordat ze hem ging zetten. Ik hoor me zelf nog piepen:"Maar ik wil niet verla-hamd raken".
Lekker verhaal, dat je wegviel. Eigenlijk heb ik een hele makkelijke prik gehad, als ik dit van jou lees en heb ik gewoon last van aanstelleritus. Ben maar een moment Miss hysterica geweest tijdens die bevalling. Dat was toen de anesthesist niet snel genoeg kwam (vond ík dan) en vlak voordat ze hem ging zetten. Ik hoor me zelf nog piepen:"Maar ik wil niet verla-hamd raken".
donderdag 3 januari 2008 om 11:02
Welnee natuurlijk ben je geen miss hysterica. Tenminste niet tijdens de keizersnee 
Iedereen beleeft het anders, en je hebt altijd baas boven baas, dan kan je niks meer kut vinden omdat een ander het altijd wel erger heeft.
Maar goed, ik dacht dus dat je de prik zetten vervelend vond, le-zen sun
Ik denk dat je een volgende keer er veel relaxter ingaat, omdat je weet wat er kan gebeuren en wat je kan verwachten...
Iedereen beleeft het anders, en je hebt altijd baas boven baas, dan kan je niks meer kut vinden omdat een ander het altijd wel erger heeft.
Maar goed, ik dacht dus dat je de prik zetten vervelend vond, le-zen sun
Ik denk dat je een volgende keer er veel relaxter ingaat, omdat je weet wat er kan gebeuren en wat je kan verwachten...
donderdag 3 januari 2008 om 11:03
ook hier geen trauma van de behoorlijk zware bevalling dus ik kan je geen advies geven, behalve wat hier al meerder keren is aangegeven, bespreek alles met je verloskundige of gyn, bij geen goed gevoel bij deze mensen overtsappen naar artsen waar je je wel goed bij voeld, je hebt er 9 mnd de tijd voor.
En dan nog als ik het zo lees was de mijnes echt een eitje
weeenstorm die 11 uur duurde en niet vorderende ontsluiting, uiteindelijk spoed ks ivm mijn en zoon's conditie. Die weeenstorm was een hel, ik heb best een hoge pijngrens en ik ging echt door het lint en waarom?? geen idee. Ik heb echt nooit meer terug gedacht aan de bevalling alleen maar dat ik er een kei van een ventje aan heb overgehouden.
De dingen die ik lees over bepaalde artsen en verpleging in het ziekenhuis daar valt mn bek echt bij open, ongelovelijk dat er soms (best vaak dus) niet wat beter geluisterd wordt zeg!!!
inmiddels ben ik 34 weken zwanger van nr 2 en begind me heel langzaam een vervelend gevoel te bekruipen over juist ja, de bevalling.... Over 1,5 week ga ik voor het eerst naar de gyn voor controle en gelukkig heeft de beste man me bij de intake met 20 weken beloofd dat hij me een bevalling als de vorige zou besparen.
Een scheurend litteken is mijn grootste angst, ik droom er dus ook regelmatig over. Als ik dan lees over dannas haar doorkijkvenster Juist omdat het litteken me nu soms als echt zeer doet denk ik er vaak aan.
Grappig ook de cijfers over de kansen op nog een ks, ben benieuwd of mijn gyn dat artikel van zn collega ook heeft gelezen en me direct een geplande ks aanbied, Echt die man zou mn dag meteen goed maken
En dat heeft ook te maken met het feit dat ik enorme bekkeninstabiliteit heb die veel erger is dan bij de vorige zwangerschap ik zou echt niet weten hoe ik met dit gammele lijf zulke weeen op zou moeten vangen als bij de vorige bevalling.
En dan nog als ik het zo lees was de mijnes echt een eitje
weeenstorm die 11 uur duurde en niet vorderende ontsluiting, uiteindelijk spoed ks ivm mijn en zoon's conditie. Die weeenstorm was een hel, ik heb best een hoge pijngrens en ik ging echt door het lint en waarom?? geen idee. Ik heb echt nooit meer terug gedacht aan de bevalling alleen maar dat ik er een kei van een ventje aan heb overgehouden.
De dingen die ik lees over bepaalde artsen en verpleging in het ziekenhuis daar valt mn bek echt bij open, ongelovelijk dat er soms (best vaak dus) niet wat beter geluisterd wordt zeg!!!
inmiddels ben ik 34 weken zwanger van nr 2 en begind me heel langzaam een vervelend gevoel te bekruipen over juist ja, de bevalling.... Over 1,5 week ga ik voor het eerst naar de gyn voor controle en gelukkig heeft de beste man me bij de intake met 20 weken beloofd dat hij me een bevalling als de vorige zou besparen.
Een scheurend litteken is mijn grootste angst, ik droom er dus ook regelmatig over. Als ik dan lees over dannas haar doorkijkvenster
Juist omdat het litteken me nu soms als echt zeer doet denk ik er vaak aan.Grappig ook de cijfers over de kansen op nog een ks, ben benieuwd of mijn gyn dat artikel van zn collega ook heeft gelezen en me direct een geplande ks aanbied, Echt die man zou mn dag meteen goed maken
En dat heeft ook te maken met het feit dat ik enorme bekkeninstabiliteit heb die veel erger is dan bij de vorige zwangerschap ik zou echt niet weten hoe ik met dit gammele lijf zulke weeen op zou moeten vangen als bij de vorige bevalling.
donderdag 3 januari 2008 om 11:11
Die ruggenprik ging bij mij een beetje mis. Het is een kwestie van een milimetertje op de verkeerde plaats prikken en je bent een tijdje verlamd.
Bij mij had hij verkeerd geprikt.. Ik voelde mijn benen niet meer en kon ze niet meer bewegen... 3 uur lang!
In totaal duurde mijn bevalling 47 uur. Daarvoor had ik al een paar dagen voorweeen en 3 nachten niet geslapen... ik was kapot!
Mijn dochtertje lag verkeerd en daar kwamen ze vrij laat achter ( ze lag met het hoofdje naar boven, een sterrenkijker) Ik moest mij in allerlei houding wringen om haar te laten draaien... maar mooi niet, haha!
Op een gegeven moment was ik zo uitgeput en de ontsluiting wilde niet verder dan 8 cm, ze hebben mij toen 2 uur na de ruggenprik wee-opwekkers gegeven.
Daarna ging het wat sneller en na veel persen en een knip ( 2 mensen die mijn benen moesten vasthouden omdat ik ze niet voelde) en daar was ze.
Ondanks de knip nog behoorlijk uitgescheurd... maar daar voel je , gek genoeg,niets van.
Weet je waar ik mij echt over verbaasd heb? Het duurde 4 uur (!) voordat ik gewassen werd. Er was net een dienstoverdracht, dus ik lag daar 4 uur bijna ik m'n nakie.. onder de troep. Vond ik niet zo netjes....
Eerlijk gezegd zou ik ook wel een beetje tegen een tweede bevalling opzien hoor... maar de wens voor een tweede is toch groter..
Bij mij had hij verkeerd geprikt.. Ik voelde mijn benen niet meer en kon ze niet meer bewegen... 3 uur lang!
In totaal duurde mijn bevalling 47 uur. Daarvoor had ik al een paar dagen voorweeen en 3 nachten niet geslapen... ik was kapot!
Mijn dochtertje lag verkeerd en daar kwamen ze vrij laat achter ( ze lag met het hoofdje naar boven, een sterrenkijker) Ik moest mij in allerlei houding wringen om haar te laten draaien... maar mooi niet, haha!
Op een gegeven moment was ik zo uitgeput en de ontsluiting wilde niet verder dan 8 cm, ze hebben mij toen 2 uur na de ruggenprik wee-opwekkers gegeven.
Daarna ging het wat sneller en na veel persen en een knip ( 2 mensen die mijn benen moesten vasthouden omdat ik ze niet voelde) en daar was ze.
Ondanks de knip nog behoorlijk uitgescheurd... maar daar voel je , gek genoeg,niets van.
Weet je waar ik mij echt over verbaasd heb? Het duurde 4 uur (!) voordat ik gewassen werd. Er was net een dienstoverdracht, dus ik lag daar 4 uur bijna ik m'n nakie.. onder de troep. Vond ik niet zo netjes....
Eerlijk gezegd zou ik ook wel een beetje tegen een tweede bevalling opzien hoor... maar de wens voor een tweede is toch groter..
donderdag 3 januari 2008 om 11:11
:
Maar goed, ik dacht dus dat je de prik zetten vervelend vond, le-zen sun
Ik denk dat je een volgende keer er veel relaxter ingaat, omdat je weet wat er kan gebeuren en wat je kan verwachten...
Op zich heb je wel goed gelezen, ik schreef: ik ga hem vervelend VINDEN
Ik zie ook niet op tegen een volgende keer, 't wordt toch niet zo erg als de vorige.
Nog drie daagjes he?
donderdag 3 januari 2008 om 11:15
Ruggenprik is in principe nauwelijks pijnlijk. Ik heb er 1 een aantal maanden na de bevalling gekregen voor een kleine operatie (en had dus geen weeën). Tis een speldenprikje dat je voelt, meer niet. Ik zou me er echt geen zorgen over maken!
Ik vind het echt belachelijk om te lezen hoe er vandaag de dag nog (soms, gelukkig niet altijd) met je wordt omgesprongen in het ziekenhuis. Ik had dan wel prima begeleiding tijdens de bevalling, maar de dagen erna in het ziekenhuis zijn ze weer belachelijk omgegaan met borstvoeding. Daar heb ik gelukkig geen trauma van, maar wel een baal gevoel aan overgehouden. Want zo'n periode doe je nooit meer over (net als bevallen trouwens).
Dus meiden, ik vind het erg jammer te lezen voor jullie dat sommigen zo bar en bar slecht begeleidt zijn! Ik zou zeggen: bij een evt. volgende kijken of je een doula of zoiets kunt inschakelen. Of anders een vriendin of moeder erbij. Nu zou ik dat ook proberen hoor. Als ik ooit weer beval , dan zou ik een extra persoon erbij willen. Mijn vriend heeft het geweldig gedaan, maa rook hij voelde zich op een gegeven moment erg eenzaam en bang. En iedereen was aan het rennen voor mij en hij werd over het hoofd gezien. Dus ik heb nergens last van gehad, maar hij weer wel. Dus een extra persoon voor ofwel de barende vrouw, ofwel de man is denk ik niet verkeerd.
Oh en bah, brrrrr, scheurende wonden etc. Ik moet er niet aan denken. Ik ben erg blij dat eht geen keizersnede is geworden.
Kobe, is er bij jou een reden gevonden voor het niet opschieten van de ontsluiting? Want er zijn meer alternatieven om af te wachten denk ik, dan een KS. Misschien kun je al vrij vroeg pijnstilling krijgen, zodat je wel de hele ontsluiting zonder uitputtingsslag kunt uitzitten. Want met een (werkende) ruggenprik in je donder ervaar je nauwelijks of zelfs geen pijn en dan is het de moeite om te kijken of je daarmee wel volledige ontsluiting haalt. Tenzij er medisch iets is, zoals te krap geboortekanaal ofzo. Tja, dan kun je wachten tot je een ons weegt.
Bij mij zijn die laatste cm. er namelijk wel bijgekomen. Mede ook omdat ze er allerlei opwekkers en versterkers tegenaan hebben gegooid die ik toch niet meer voelde vanwege de ruggenrpik.
Josje, heb je eits aan alle ervaringen? Haha, begin over bevallen en de ervaringen knallen je tegemoet. Het is dus voor de meesten een heftige ervaring denk ik. Anders zou er niet zo massaal gereageerd worden.
Meisjes, meisjes toch. Bevallen is toch geen wedstrijdje? Wie heeft er het meest pijn geleden, wie is er het meest een bikkel, wie heeft het langst afgezien, etc. Dat beleeft ieder op eigen unieke manier en is allemaal even indrukwekkend denk ik. Het feit hoe iemand het ervaren heeft is het meest bepalend. Feitelijk gezien lijkt mijn bevalling op die van Josje (qua duur enzo), alleen is mijn begeleiding anders geweest. Ik ervaar het niet traumatisch, Josje wel een beetje. Zij zit niet goed in haar vel, ik wel. Per persoon een verschillende impact, etc. Daar gaat het om, niet om feitjeszeverij...
Ik vind het echt belachelijk om te lezen hoe er vandaag de dag nog (soms, gelukkig niet altijd) met je wordt omgesprongen in het ziekenhuis. Ik had dan wel prima begeleiding tijdens de bevalling, maar de dagen erna in het ziekenhuis zijn ze weer belachelijk omgegaan met borstvoeding. Daar heb ik gelukkig geen trauma van, maar wel een baal gevoel aan overgehouden. Want zo'n periode doe je nooit meer over (net als bevallen trouwens).
Dus meiden, ik vind het erg jammer te lezen voor jullie dat sommigen zo bar en bar slecht begeleidt zijn! Ik zou zeggen: bij een evt. volgende kijken of je een doula of zoiets kunt inschakelen. Of anders een vriendin of moeder erbij. Nu zou ik dat ook proberen hoor. Als ik ooit weer beval , dan zou ik een extra persoon erbij willen. Mijn vriend heeft het geweldig gedaan, maa rook hij voelde zich op een gegeven moment erg eenzaam en bang. En iedereen was aan het rennen voor mij en hij werd over het hoofd gezien. Dus ik heb nergens last van gehad, maar hij weer wel. Dus een extra persoon voor ofwel de barende vrouw, ofwel de man is denk ik niet verkeerd.
Oh en bah, brrrrr, scheurende wonden etc. Ik moet er niet aan denken. Ik ben erg blij dat eht geen keizersnede is geworden.
Kobe, is er bij jou een reden gevonden voor het niet opschieten van de ontsluiting? Want er zijn meer alternatieven om af te wachten denk ik, dan een KS. Misschien kun je al vrij vroeg pijnstilling krijgen, zodat je wel de hele ontsluiting zonder uitputtingsslag kunt uitzitten. Want met een (werkende) ruggenprik in je donder ervaar je nauwelijks of zelfs geen pijn en dan is het de moeite om te kijken of je daarmee wel volledige ontsluiting haalt. Tenzij er medisch iets is, zoals te krap geboortekanaal ofzo. Tja, dan kun je wachten tot je een ons weegt.
Bij mij zijn die laatste cm. er namelijk wel bijgekomen. Mede ook omdat ze er allerlei opwekkers en versterkers tegenaan hebben gegooid die ik toch niet meer voelde vanwege de ruggenrpik.
Josje, heb je eits aan alle ervaringen? Haha, begin over bevallen en de ervaringen knallen je tegemoet. Het is dus voor de meesten een heftige ervaring denk ik. Anders zou er niet zo massaal gereageerd worden.
Meisjes, meisjes toch. Bevallen is toch geen wedstrijdje? Wie heeft er het meest pijn geleden, wie is er het meest een bikkel, wie heeft het langst afgezien, etc. Dat beleeft ieder op eigen unieke manier en is allemaal even indrukwekkend denk ik. Het feit hoe iemand het ervaren heeft is het meest bepalend. Feitelijk gezien lijkt mijn bevalling op die van Josje (qua duur enzo), alleen is mijn begeleiding anders geweest. Ik ervaar het niet traumatisch, Josje wel een beetje. Zij zit niet goed in haar vel, ik wel. Per persoon een verschillende impact, etc. Daar gaat het om, niet om feitjeszeverij...
donderdag 3 januari 2008 om 11:21
scorpion, is dat niet normaal dan dat je tijdelijk verlamd bent tijdens een ruggenrpik? Ik was ook verlamd in mijn benen hoor, kon ze echt niet meer bewegen. Die hebben ze dus ook moeten helpen vasthouden tijdens het persen. Gelukkig kwam mijn gevoel vrij snel weer terug.
2e keer ruggenrpik (toen bij die operatie) was ik eveneens verlamd. Dus dat hoort er volgens mij echt bij. Ook dat het weer weggaat natuurlijk. Tis niet de bedoeling dat je er iets aan overhoudt, zoals MARS. Dat is dan ook echt een mega grote fout die hopenlijk bijna nooit voorkomt. Maar je zult maar net die ene zijn pfffff.....
: (
2e keer ruggenrpik (toen bij die operatie) was ik eveneens verlamd. Dus dat hoort er volgens mij echt bij. Ook dat het weer weggaat natuurlijk. Tis niet de bedoeling dat je er iets aan overhoudt, zoals MARS. Dat is dan ook echt een mega grote fout die hopenlijk bijna nooit voorkomt. Maar je zult maar net die ene zijn pfffff.....
: (
