Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
woensdag 2 januari 2008 om 00:47
Hoewel mijn moeder het nooit zo beschreven heeft als jij nu doet ben ik op ongeveer eenzelfde manier geboren. Heel lang weeën, naar 't ziekenhuis, inknippen en vacuumpomp. De volgende bevalling van mijn moeder was héél anders: de dokter werd gebeld en die was nog zo ongeveer op tijd om de baby op te vangen toen die eruit kwam.
woensdag 2 januari 2008 om 08:04
Josje, ik denk dat het voor jezelf van belang is dat je probeert op te schrijven of helder te krijgen wat je precies zo traumatisch vond aan de bevalling. Was het de pijn, het gevoel dat je geen controle had, het onbekende, het feit dat je te weinig begeleiding had? Pas als je dat weet kun je gerichte stappen ondernemen.
Een vriendin van mij had ook rotherinneringen aan haar eerste bevalling. Toen ze zwanger was van nummer 2 is ze gaan kijken wat haar nu het meeste dwars had gezeten tijdens de eerste bevalling en dat was uiteindelijk toch het feit dat ze steeds -naar haar idee- aan haar lot werd overgelaten in het ziekenhuis en mensen steeds weer uit haar kamer liepen.
Op aanraden van de verloskundige heeft ze toen een doula ingeschakeld. Dat is iemand die aan het begin van de bevalling bij je komt en ook niet meer weggaat. Voor mijn vriendin, die best wel sceptisch was en enorm tegen de bevalling op zag, bleek het een uitkomst. Het idee dat er iemand met ervaring (een doula is geen verloskundige, maar heeft wel ervaring met bevallingen en is er puur voor het begeleiden van de bevallende vrouw en partner, verricht dus geen controles of med.handelingen) continu bij haar was en niet weg zou gaan, gaf haar zoveel rust dat ze uiteindelijk thuis in 12 uur bevallen is, zonder knip enzo. Ook had ze trouwens vooraf vastgelegd dat de bevalling niet langer dan 16 uur mocht duren, iets wat tegenwoordig volgens mij in veel ziekenhuizen ook al protocol is of gaat worden.
Overigens kan een korte bevalling in eerste instantie ook wel even angstaanjagend zijn. Ik herken het verhaal van Joepie wel: ik kreeg een weeënstorm en ging in 45 min van 2 cm ontsluiting naar volledig. Alleen wist ik dat niet en dacht ik inderdaad dat dit nog 10 uur zo door zou gaan. Toen ben ik wel even in paniek geraakt, gewoon omdat ik wist dat ik deze pijn geen 10 uur zou trekken. Gelukkig bleek het gewoon een weeënstorm en was het uiteindelijk zo gepiept. Bij de tweede wist ik dit en kon ik heel rustig blijven. Maar ik kan me goed voorstellen dat, als dit gevoel van paniek, langer aanhoudt, dat een bevalling een enorm indruk kan achterlaten. Zowel positief als -helaas- negatief.
Wat een verhalen hier trouwens. Als ik zo alles weer doorlees, dan besef ik weer eens te meer dat mijn bevallingen achteraf een eitje waren. Bewondering voor iedereen die het veel zwaarder had.
Een vriendin van mij had ook rotherinneringen aan haar eerste bevalling. Toen ze zwanger was van nummer 2 is ze gaan kijken wat haar nu het meeste dwars had gezeten tijdens de eerste bevalling en dat was uiteindelijk toch het feit dat ze steeds -naar haar idee- aan haar lot werd overgelaten in het ziekenhuis en mensen steeds weer uit haar kamer liepen.
Op aanraden van de verloskundige heeft ze toen een doula ingeschakeld. Dat is iemand die aan het begin van de bevalling bij je komt en ook niet meer weggaat. Voor mijn vriendin, die best wel sceptisch was en enorm tegen de bevalling op zag, bleek het een uitkomst. Het idee dat er iemand met ervaring (een doula is geen verloskundige, maar heeft wel ervaring met bevallingen en is er puur voor het begeleiden van de bevallende vrouw en partner, verricht dus geen controles of med.handelingen) continu bij haar was en niet weg zou gaan, gaf haar zoveel rust dat ze uiteindelijk thuis in 12 uur bevallen is, zonder knip enzo. Ook had ze trouwens vooraf vastgelegd dat de bevalling niet langer dan 16 uur mocht duren, iets wat tegenwoordig volgens mij in veel ziekenhuizen ook al protocol is of gaat worden.
Overigens kan een korte bevalling in eerste instantie ook wel even angstaanjagend zijn. Ik herken het verhaal van Joepie wel: ik kreeg een weeënstorm en ging in 45 min van 2 cm ontsluiting naar volledig. Alleen wist ik dat niet en dacht ik inderdaad dat dit nog 10 uur zo door zou gaan. Toen ben ik wel even in paniek geraakt, gewoon omdat ik wist dat ik deze pijn geen 10 uur zou trekken. Gelukkig bleek het gewoon een weeënstorm en was het uiteindelijk zo gepiept. Bij de tweede wist ik dit en kon ik heel rustig blijven. Maar ik kan me goed voorstellen dat, als dit gevoel van paniek, langer aanhoudt, dat een bevalling een enorm indruk kan achterlaten. Zowel positief als -helaas- negatief.
Wat een verhalen hier trouwens. Als ik zo alles weer doorlees, dan besef ik weer eens te meer dat mijn bevallingen achteraf een eitje waren. Bewondering voor iedereen die het veel zwaarder had.
woensdag 2 januari 2008 om 08:53
Mijn zoontje lag verkeerd en hoewel de bevalling heel snel ging vond ik het ook een drama. De gyneacoloog probeerde hem te draaien tijdens het persen en dat lukte niet maar was wel ontzettend pijnlijk. Uiteindelijk is het een spoedkeizersnede geworden.
Ik vond deze bevalling ook heel heftig, heb er lang over gedaan om het een plekje te geven. De pijn die ik gewoon niet trok (weeën wel maar die gyn met haar kunstgrepen erbij niet), de keizersnede die ik totaal niet verwacht had, überhaupt dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Mijn dochter was er in 3,5 uur, lekker thuis en daar had ik me helemaal op ingesteld.
Voordeel is wel dat ik weet dat het ook anders kan. Ik had gewoon domme pech dat mijn zoontje in die houding lang (slechts een half procent van alle babies ligt in die ligging).
Het heeft mij erg geholpen om het hele verhaal op te schrijven. En dat de verloskundigen allemaal in shock waren dat mijn tweede bevalling zo was verlopen na zo'n zonnige eerste bevalling. Dat hielp, ik was niet gek dat ik er problemen mee had. Het staat een derde kindje niet in de weg hoewel ik wel meer tegen de bevalling op zie dan bij mijn vorige 2.
Ik denk dat het wijs is om eerst te zorgen dat je weer lekker in je vel zit voordat je aan een volgende zwangerschap begint.
Ik vond deze bevalling ook heel heftig, heb er lang over gedaan om het een plekje te geven. De pijn die ik gewoon niet trok (weeën wel maar die gyn met haar kunstgrepen erbij niet), de keizersnede die ik totaal niet verwacht had, überhaupt dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Mijn dochter was er in 3,5 uur, lekker thuis en daar had ik me helemaal op ingesteld.
Voordeel is wel dat ik weet dat het ook anders kan. Ik had gewoon domme pech dat mijn zoontje in die houding lang (slechts een half procent van alle babies ligt in die ligging).
Het heeft mij erg geholpen om het hele verhaal op te schrijven. En dat de verloskundigen allemaal in shock waren dat mijn tweede bevalling zo was verlopen na zo'n zonnige eerste bevalling. Dat hielp, ik was niet gek dat ik er problemen mee had. Het staat een derde kindje niet in de weg hoewel ik wel meer tegen de bevalling op zie dan bij mijn vorige 2.
Ik denk dat het wijs is om eerst te zorgen dat je weer lekker in je vel zit voordat je aan een volgende zwangerschap begint.
woensdag 2 januari 2008 om 09:10
Ik ben erg van de korte bevalling en kan jullie vertellen dat die ook niet leuk zijn. Tenminste, ik vond het niet leuk.
Bij de oudste was ik volledig in paniek omdat ik dacht dat ik het niet kon. Ik ben toen binnen 2,5 uur bevallen, maar na twee uur helse weeën (eigenlijk was het één grote wee) dacht ik dat ik nog minstens 12 uur door moest.
De tweede is in 1,5 uur bevallen, tussendoor moest ik naar het ziekenhuis en in 1 wee kreeg ik er 4-6 cm ontsluiting bij.
De derde in 45 min. Paniek bij de verloskundige en dus paniek bij mij.
Kijk, als ik mag kiezen dan heb ik uiteraard liever mijn bevallingen dan die van bijvoorbeeld Fleurtje. Maar een korte bevalling is dus niet per definitie een eitje ofzo.
Bij de oudste was ik volledig in paniek omdat ik dacht dat ik het niet kon. Ik ben toen binnen 2,5 uur bevallen, maar na twee uur helse weeën (eigenlijk was het één grote wee) dacht ik dat ik nog minstens 12 uur door moest.
De tweede is in 1,5 uur bevallen, tussendoor moest ik naar het ziekenhuis en in 1 wee kreeg ik er 4-6 cm ontsluiting bij.
De derde in 45 min. Paniek bij de verloskundige en dus paniek bij mij.
Kijk, als ik mag kiezen dan heb ik uiteraard liever mijn bevallingen dan die van bijvoorbeeld Fleurtje. Maar een korte bevalling is dus niet per definitie een eitje ofzo.
woensdag 2 januari 2008 om 10:04
Dat had ik bij mijn dochter ook maar die was er in 3,5 uur waarvan 37 minuten persen en dat vond ik echt nog precies te doen. Ik ben bij haar geen moment in paniek geweest. Bij mijn zoontje heb ik het halve ziekenhuis bijelkaar geschreeuwd, het deed zo'n pijn en ik voelde gewoon dat het niet lukte. Joch zat muurvast. Maar het moment dat ik dacht dat ik het niet meer trok was dat ik drie kwartier heel heftige persweeën heb gehad waar ik niets mee kon en niets mee opschoot (waren me aan het klaarmaken voor de o.k.). Lag ik daar maar te werken voor niks.
woensdag 2 januari 2008 om 10:11
Meave, ik snap zeker dat het geen eitje is, maar toch zou ik een volgende keer voor zo'n bevalling tekenen.
Ach, weet je.... Een ding weet ik zeker: zo erg als de vorige keer, zal het nooit meer worden. Die wetenschap scheelt zoveel. Al moet ik zeggen dat ik er ook niet tegenop zou zien als ik nu al zou weten dat het wéér zo zou gaan.
Ja, die pauzes tussen de weeen, daar had ik weleens van gehoord... Tussen 0200 en 1400 heb ik alleen nooit een pauze gekregen...
Ach, weet je.... Een ding weet ik zeker: zo erg als de vorige keer, zal het nooit meer worden. Die wetenschap scheelt zoveel. Al moet ik zeggen dat ik er ook niet tegenop zou zien als ik nu al zou weten dat het wéér zo zou gaan.
Ja, die pauzes tussen de weeen, daar had ik weleens van gehoord... Tussen 0200 en 1400 heb ik alleen nooit een pauze gekregen...
woensdag 2 januari 2008 om 10:34
Ik ben het helemaal eens met iedereen die schrijft dat we in Nederland wel erg calvinistisch zijn over bevallen. Bevallen doet pijn, en aan die pijn is wat te doen als het te erg wordt. Zelf heb ik bij mijn bevalling (van eerste wee tot de eindstreep in 5 uur) gevloekt en getierd, maar het ging zo snel dat er niet eens over pijnbestrijding is gepraat. Wel wil ik je waarschuwen om niet te licht over een keizersnee te denken. Ik heb het allebei mogen ervaren (bij de eerste een keizersnee, zonder eerst weeën, kind was in nood en moest gehaald, prematuurtje) en de tweede een ingeleide maar verder natuurlijke bevalling bij 40 weken. Doet u mij maar een bevalling! Het deed verrekte zeer, maar ik herstelde snel en kon daarna douchen, plassen, poepen, lachen, lopen, in en uit bed komen enz. enz. Na die keizersnee (ik geef toe, ik was ziek, HELLP-syndroom, en dus erg zwak) kon ik he-le-maal niets en heb ik daarna heel veel pijn gehad, in mijn beleving veel meer dan bij een bevalling, omdat het weken duurde voor ik hersteld was.
Belangrijkste is dat je het gaat bespreken met een gyn. Als je er om vraagt kan er vaak meer dan je denkt. Laat je goed voorlichten, en neem dan pas je besluit. Angst is een slechte raadgever.
Belangrijkste is dat je het gaat bespreken met een gyn. Als je er om vraagt kan er vaak meer dan je denkt. Laat je goed voorlichten, en neem dan pas je besluit. Angst is een slechte raadgever.
woensdag 2 januari 2008 om 10:56
Oeoeoeoeh, ik zwéér bij een keizersnee 
Heb alleen tot twee uur erna pijn gehad, daarna helemaal niet meer. Het is dat ik de dag erna nog aan allerlei infusen vastzat, anders had ik meteen weer gelopen; kon nu pas op de tweede dag. Ze moesten me er echt op wijzen dat het toch echt een heuse buikoperatie was geweest, want ik merkte er echt niets van (in tegenstelling tot de keizersnee zélf)
Maar ja, dit zal ook echt van persoon tot persoon verschillen (al begrijp ik niets van de verhalen van twee/drie weken platliggen).
Heb alleen tot twee uur erna pijn gehad, daarna helemaal niet meer. Het is dat ik de dag erna nog aan allerlei infusen vastzat, anders had ik meteen weer gelopen; kon nu pas op de tweede dag. Ze moesten me er echt op wijzen dat het toch echt een heuse buikoperatie was geweest, want ik merkte er echt niets van (in tegenstelling tot de keizersnee zélf)
Maar ja, dit zal ook echt van persoon tot persoon verschillen (al begrijp ik niets van de verhalen van twee/drie weken platliggen).
woensdag 2 januari 2008 om 11:10
Om mij dan ook maar even in het gesprek te mengen 
, inderdaad verschilt het van persoon tot persoon en ook als je 'normaal' bevallen bent. Ik had ook een vrij zware bevalling, met veel te lang persen, zoon zat muurvast, lag verkeerd, dus ik kon het met geen mogelijkheid zelf (bleek achteraf), met vacuumpomp nog aardig lang persen en trekken en duwen op buik...
Door flinke knip en lichamelijk helemaal kapot zijn, heb ik erg lang over herstel gedaan. Wekenlang kon ik maar hele korte stukjes lopen, zitten ging al helemaaaaaaaaal niet (door de fikse knip), en zoon tillen ging ook maar moeilijk...Dan was de ks van Fleurtje toch fijner geweest in dit geval...
, inderdaad verschilt het van persoon tot persoon en ook als je 'normaal' bevallen bent. Ik had ook een vrij zware bevalling, met veel te lang persen, zoon zat muurvast, lag verkeerd, dus ik kon het met geen mogelijkheid zelf (bleek achteraf), met vacuumpomp nog aardig lang persen en trekken en duwen op buik...Door flinke knip en lichamelijk helemaal kapot zijn, heb ik erg lang over herstel gedaan. Wekenlang kon ik maar hele korte stukjes lopen, zitten ging al helemaaaaaaaaal niet (door de fikse knip), en zoon tillen ging ook maar moeilijk...Dan was de ks van Fleurtje toch fijner geweest in dit geval...
woensdag 2 januari 2008 om 12:53
Fleurtje, als ik moest kiezen, koos ik ook voor de mijne hoor. Maar dat schreef ik geloof ik al.
Vivalina, misschien dat de dingen erger lijken na een zware bevalling? Of dat je het erger maakt in je hoofd? Of dat de som der (erge) delen meer is dan het geheel ofzo? Ik kon na mijn eerste bevalling van slechts 2,5 uur ook weken niet normaal zitten. Volgens mij was alles beurs en gekneusd van onder. En dat terwijl ik geen hechting, knip of wat dan ook had. Lopen was ook niet grappig.
Ik wilde bij de derde bijna een geplande keizersnede aanvragen (zou ik nooit gekregen hebben natuurlijk), zo bang was ik voor bevallen tussen twee niesbuien door ofzo. Je weet wel, die taferelen dat je gaat plassen en dat er ineens een kind in de wc ligt. Massa's dromen heb ik gehad, dat ik alleen thuis was met de twee oudsten en dat de baby zomaar ineens geboren werd. Aansteller.
Uiteindelijk is het kind om 21.09 uur geboren trouwens, tussen het forummen door.
Vivalina, misschien dat de dingen erger lijken na een zware bevalling? Of dat je het erger maakt in je hoofd? Of dat de som der (erge) delen meer is dan het geheel ofzo? Ik kon na mijn eerste bevalling van slechts 2,5 uur ook weken niet normaal zitten. Volgens mij was alles beurs en gekneusd van onder. En dat terwijl ik geen hechting, knip of wat dan ook had. Lopen was ook niet grappig.
Ik wilde bij de derde bijna een geplande keizersnede aanvragen (zou ik nooit gekregen hebben natuurlijk), zo bang was ik voor bevallen tussen twee niesbuien door ofzo. Je weet wel, die taferelen dat je gaat plassen en dat er ineens een kind in de wc ligt. Massa's dromen heb ik gehad, dat ik alleen thuis was met de twee oudsten en dat de baby zomaar ineens geboren werd. Aansteller.
Uiteindelijk is het kind om 21.09 uur geboren trouwens, tussen het forummen door.
woensdag 2 januari 2008 om 12:54
Hallo allemaal,
Ik reageer een beetje kort, dochter loopt hier rond en ik voel me niet zo lekker(keelpijn etc).
Ik ben zeker van plan eerst te herstellen van mijn overspannenheid en dan pas weer voorzichtig eens te gaan denken aan een zwangerschap. Zolang ik me nog niet goed voel, is het denk ik vragen om moeilijkheden. Ik ben al een labiele muts en als er nog meer hormonen bij komen kijken, gaat dat niet goed komen.
Het valt me idd op dat er behoorlijk veel vrouwen hun bevalling als zeer heftig hebben ervaren. Zowel bevallingen van korte duur of van lange duur. Kinderen die vast zaten, scheef lagen brrr... Dochterlief zat ook flink vast. De gyn. vloekte en zei op een gegeven moment dat wanneer ze bij de volgende keer trekken aan de vaccuum niet geboren werd, het een KS zou worden.
Genoeg voor nu. Ik ben blij met jullie verhalen en adviezen. Het doet me op zich al goed om te lezen dat ik echt niet de enige ben die bepaalde dingen als heel akelig heeft ervaren!
Groetjes, Josje
Ik reageer een beetje kort, dochter loopt hier rond en ik voel me niet zo lekker(keelpijn etc).
Ik ben zeker van plan eerst te herstellen van mijn overspannenheid en dan pas weer voorzichtig eens te gaan denken aan een zwangerschap. Zolang ik me nog niet goed voel, is het denk ik vragen om moeilijkheden. Ik ben al een labiele muts en als er nog meer hormonen bij komen kijken, gaat dat niet goed komen.
Het valt me idd op dat er behoorlijk veel vrouwen hun bevalling als zeer heftig hebben ervaren. Zowel bevallingen van korte duur of van lange duur. Kinderen die vast zaten, scheef lagen brrr... Dochterlief zat ook flink vast. De gyn. vloekte en zei op een gegeven moment dat wanneer ze bij de volgende keer trekken aan de vaccuum niet geboren werd, het een KS zou worden.
Genoeg voor nu. Ik ben blij met jullie verhalen en adviezen. Het doet me op zich al goed om te lezen dat ik echt niet de enige ben die bepaalde dingen als heel akelig heeft ervaren!
Groetjes, Josje
woensdag 2 januari 2008 om 13:28
Ik heb voor de tweede bevalling strakke afspraken met het ziekenhuis gemaakt. Overigens een ander ziekenhuis dan waar ik de eerste keer beviel. Eerste keer ben ik in het Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam bevallen. De bedoeling was thuis bevallen, maar ik vond de weeen te pijnlijk en ben voor een ruggeprik naar het ziekenhuis gegaan. Uiteindelijk is na 17 uur lange elke 3 minuten een wee, met weeversterkers en een ruggeprik die niet werkte, besloten een ks uit te voeren. Ontsluiting bleef namelijk hangen op 8 cm. Ik was daarna helemaal van de wereld en had niet eens door dat mijn kind doodziek was afgevoerd naar de couveuse-afdeling. Een maand later bleek hij een hartafwijking te hebben. Hadden ze even over het hoofd gezien in het Lucas Andreas. En de ellende die daarna kwam, deed de bevalling verbleken. Bovendien had ik 17 uur lang met mijn yoga-oefeningen de weeen kunnen opvangen zonder in paniek te raken. Dus het viel mee.
Ik had alleen voor de tweede bevalling niet zo'n vertrouwen in mijn lijf. Wilde dus een geplande KS, maar daar gingen ze niet voor. Ik liep ondertussen in de VU. Daar kennen ze de geschiedenis van mijn zoon en ik wilde echt niet dat er weer een hartafwijking over het hoofd werd gezien. Maar omdat ik ansich medisch niet zo interessant was, heb ik alleen arts-assistenten gezien. En die wilden geen geplande KS geven. Vorig jaar tussen kerst en oud&nieuw sprak ik wel een gyn en die zei ' ik ga je nu strippen (was 3 dagen overtijd en er helemaal klaar mee), lukt dit niet, dan doen we maandag (2 januari) een geplande KS. Het kon dus wel!
Enfin, strippen werkte en ik had ogede afspraken over hoe de bevalling zou verlopen: minimaal 1 cm per uur, als na 4 uur blijkt dat er geen 4cm is, dan een KS.
En wat ik al verwachte, gebeurde: de onstluiting schoot niet op. Een ruggeprik kreeg ik niet omdat ze niet was ingedaald. Ze moeten de vliezen breken voor een ruggeprik en dat doen ze dus niet als kind niet volledig is ingedaald. Ik verrekte ondertussen van de pijn, die aanhield als de wee weg was. Pethidine gekregen die een uur gewerkt heeft en daarna heb ik als een viswijf alles bij elkaar geschreeuwd. Yoga-oefeningen konden niet meer tegen deze pijn op, pijn die ook tijdens de weeen aanhield. Na 5 uur ben ik de OK ingereden voor een KS. Onder narcose. En toen bleek dat de wond van de 1e ks aan het scheuren was. Daar kwam dus die helse pijn vandaan. Gelukkig was met dochter alles goed.
De pijn van een scheurende wond is echt verschrikkelijk. Vele malen erger dan welke wee ook.
En toch heb ik geen rotgevoel aan de bevallingen over gehouden. Met name omdat ik het eigenlijk wel heel stoer van mezelf vind dat ik dit doorstaan heb. Soort superioriteit van 'kijk mij eens goed zijn'. Walgelijk natuurlijk, om zo te denken, maar het helpt wel tegen een slecht gevoel over de bevalling. En net zoals Fleurtje ben ik ook echt niet begripvol als iemand met een makkelijke bevalling (dus in 8 uur, zonder kunstgrepen en gewoon normale weeen) loopt te miepen. Sodemieter op, het kan veel erger. Helpt ook erg goed, dat soort gedachten.
Sterkte met je verwerking. Ben echt heel blij dat mijn hersens anders reageren erop. Lijkt me moeilijk als je hoofd niet doet wat jij wil.
Ik had alleen voor de tweede bevalling niet zo'n vertrouwen in mijn lijf. Wilde dus een geplande KS, maar daar gingen ze niet voor. Ik liep ondertussen in de VU. Daar kennen ze de geschiedenis van mijn zoon en ik wilde echt niet dat er weer een hartafwijking over het hoofd werd gezien. Maar omdat ik ansich medisch niet zo interessant was, heb ik alleen arts-assistenten gezien. En die wilden geen geplande KS geven. Vorig jaar tussen kerst en oud&nieuw sprak ik wel een gyn en die zei ' ik ga je nu strippen (was 3 dagen overtijd en er helemaal klaar mee), lukt dit niet, dan doen we maandag (2 januari) een geplande KS. Het kon dus wel!
Enfin, strippen werkte en ik had ogede afspraken over hoe de bevalling zou verlopen: minimaal 1 cm per uur, als na 4 uur blijkt dat er geen 4cm is, dan een KS.
En wat ik al verwachte, gebeurde: de onstluiting schoot niet op. Een ruggeprik kreeg ik niet omdat ze niet was ingedaald. Ze moeten de vliezen breken voor een ruggeprik en dat doen ze dus niet als kind niet volledig is ingedaald. Ik verrekte ondertussen van de pijn, die aanhield als de wee weg was. Pethidine gekregen die een uur gewerkt heeft en daarna heb ik als een viswijf alles bij elkaar geschreeuwd. Yoga-oefeningen konden niet meer tegen deze pijn op, pijn die ook tijdens de weeen aanhield. Na 5 uur ben ik de OK ingereden voor een KS. Onder narcose. En toen bleek dat de wond van de 1e ks aan het scheuren was. Daar kwam dus die helse pijn vandaan. Gelukkig was met dochter alles goed.
De pijn van een scheurende wond is echt verschrikkelijk. Vele malen erger dan welke wee ook.
En toch heb ik geen rotgevoel aan de bevallingen over gehouden. Met name omdat ik het eigenlijk wel heel stoer van mezelf vind dat ik dit doorstaan heb. Soort superioriteit van 'kijk mij eens goed zijn'. Walgelijk natuurlijk, om zo te denken, maar het helpt wel tegen een slecht gevoel over de bevalling. En net zoals Fleurtje ben ik ook echt niet begripvol als iemand met een makkelijke bevalling (dus in 8 uur, zonder kunstgrepen en gewoon normale weeen) loopt te miepen. Sodemieter op, het kan veel erger. Helpt ook erg goed, dat soort gedachten.
Sterkte met je verwerking. Ben echt heel blij dat mijn hersens anders reageren erop. Lijkt me moeilijk als je hoofd niet doet wat jij wil.
woensdag 2 januari 2008 om 13:30
Overigens: er zij dus wel degelijke goede afspraken te maken en in mijn geval hebben ze zich daar ook keurig aan gehouden. Na 5 uur had ik 3 cm ontsluiting en werd ik meteen de OK ingereden. Besluit was al eerder genomen, maar pas aan mij verteld toen de OK helemaal klaar was. En dat was wel prettig. Je hoort 'je krijgt een KS' en dan wordt je ook meteen naar de OK toegereden en hoef je niet meer te wachten. Heel prettig.
woensdag 2 januari 2008 om 13:35
Ik vond het eigenlijk heel dom van mezelf dat ik kind er niet uit kreeg. Terwijl het technisch gewoon volkomen onmogelijk was.
Ik was wél dolblij met de ruggenprik en tijdens de keizersnede was het een dolle boel. Ik was natuurlijk niet zo moe omdat ik niet lang bezig was geweest (uurtje of 4 tot aan de keizersnede) en wát was ik blij dat die pijn weg was.
Dannas, Het Lucas ziet wel vaker dingen over hoofd.. Bij mijn moeder een tumor. Gelukkig zagen ze het in de VU wel.
Ik was wél dolblij met de ruggenprik en tijdens de keizersnede was het een dolle boel. Ik was natuurlijk niet zo moe omdat ik niet lang bezig was geweest (uurtje of 4 tot aan de keizersnede) en wát was ik blij dat die pijn weg was.
Dannas, Het Lucas ziet wel vaker dingen over hoofd.. Bij mijn moeder een tumor. Gelukkig zagen ze het in de VU wel.
woensdag 2 januari 2008 om 13:56
De bevallingsverhalen die ik hier lees klinken vreselijk en moeten ook zeker vreselijk zijn geweest. Ik hoop dat iedereen die daar na lange tijd psychisch nog last van heeft een weggetje vindt om deze traumatische ervaring een plekje te geven.
Waar ik wel een beetje moeite mee heb is dat er geen begrip is voor andere vrouwen die een korte(re) bevalling hebben gehad en hun bevalling zwaar vonden. Iedereen ervaart zijn bevalling op een andere manier en ik denk ook echt dat alle weeën weer anders voelen.
Je kunt niet voor een ander bepalen/beoordelen of iets wel of niet helse pijn is. En of iets lang of kort duurt zegt niets over de mate van pijn, hooguit iets over de mate van lichamelijke uitputting. Ik ben nu zwanger van de derde en als ik mocht/kon kiezen zou ik de snelle bevalling van mijn dochter niet graag overdoen. Dan toch maar de lange(re) bevalling van mij zoontje.
Waar ik wel een beetje moeite mee heb is dat er geen begrip is voor andere vrouwen die een korte(re) bevalling hebben gehad en hun bevalling zwaar vonden. Iedereen ervaart zijn bevalling op een andere manier en ik denk ook echt dat alle weeën weer anders voelen.
Je kunt niet voor een ander bepalen/beoordelen of iets wel of niet helse pijn is. En of iets lang of kort duurt zegt niets over de mate van pijn, hooguit iets over de mate van lichamelijke uitputting. Ik ben nu zwanger van de derde en als ik mocht/kon kiezen zou ik de snelle bevalling van mijn dochter niet graag overdoen. Dan toch maar de lange(re) bevalling van mij zoontje.
woensdag 2 januari 2008 om 16:37
Nee joh, fleur, daar gaat het niet over, natuurlijk is zo'n korte heftige bevalling best te doen......
Maar de voorlichting die iedereen krijgt zo ...van een eerste duurt minstens 8 tot 10 uur, en als je dan zoals ik na 3 uurtjes op maximum onsluiting zit en je bent allenig in een kamertje gelegd.....de gedachte dat DIE pijn van de laatste ontsluitingsweeen dus, de hele dag gaat duren....waar je dus vast in gelooft....ik was letterlijk misselijk van de pijn (bij de tweede heb ik dan ook gezellig de boel ondergekotst) ik zat zo in de stress dat ik hyperventilatie had gekregen en daar had ik dan om hulp bij gebeld.
Ik ben best happy met mijn snelle bevallingen, natuurlijk, maar ik was achteraf toch ook best pissig dat ze mij daar helemaal alleen hebben laten liggen, manlief naar huis gestuurd, geen ontsluiting checken of niks, ga maar lekker slapen zeiden ze tegen mij want Morgen wordt het een zware dag......ja, ja, doei!
