Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
woensdag 2 januari 2008 om 16:42
Ik kan me voorstellen dat je daar pissig over bent, zou ik ook zijn. Maar dat ligt dus m.i. aan de slechte begeleiding (paar keer toucheren en je had geweten dat dit niet nog uren ging duren) en niet aan de fysieke bevalling an sich...
En Supergroover zei dat je niet voor een ander kan bepalen hoe zeer een wee doet. Dat weet ik nog zo net niet. Ik had een apparaat naast mn bed dat aangaf hoe zwaar de wee was. Dat is toch een redelijke maatstaf. En ja, dat van de een de pijngrens lager/hoger ligt dan bij de ander, dat kan ik natuurlijk ook niet helpen, maar de zwaarte van een wee is iig wel objectief te meten.
En Supergroover zei dat je niet voor een ander kan bepalen hoe zeer een wee doet. Dat weet ik nog zo net niet. Ik had een apparaat naast mn bed dat aangaf hoe zwaar de wee was. Dat is toch een redelijke maatstaf. En ja, dat van de een de pijngrens lager/hoger ligt dan bij de ander, dat kan ik natuurlijk ook niet helpen, maar de zwaarte van een wee is iig wel objectief te meten.
woensdag 2 januari 2008 om 16:42
Ik sluit me aan bij Anky, Meave en Joep. Een snelle bevalling kán ook erg moeilijk te handelen zijn. Ik riep na ongeveer 20 minuten al "ik kán dit niet" en dat meende ik ook... hoe kan je in vredesnaam bijkomen in die 30 seconden tussen de weee-en door. Ik heb geen trauma van mijn bevalling overgehouden, maar ben wel mijn hele kraamweek van de kaart geweest, kraamvrouwenkoorts. Volgens de verloskundige veroorzaakt door de snelle bevalling. Ik heb bijzonder veel respect voor mensen die moeilijke bevalling hebben doorstaan, ik zou nooit willen ruilen, maar als iemand binnen een paar uur bevallen is en daar volledig van de kaart van is, dan begrijp ik dat óók...
woensdag 2 januari 2008 om 16:46
Ik vind dat alleen jezelf kan bepalen of je een zware bevalling hebt gehad. Anderen kunnen niet over dat oordelen. Dat gezegd hebbende, zal ik je mijn verhaal kort vertellen.
De 1e bevalling die ik nog steeds niet verwerkt heb, heeft me niet weerhouden om weer zwanger te raken. Ik heb er nu al nachtmerries over, maar ik houd mezelf maar voor dat het niet erger kan zijn dan de 1e keer. Ik moet nu in het ziekenhuis bevallen en iedere keer roep ik dat het nu anders moet en dat ik pijnstilling wil. Ze kijken me dan wel raar aan, maar dan weten ze het in ieder geval. Ook hebben ze al aangegeven sneller in te grijpen, maar wat sneller is zal ik nog met ze moeten overleggen. Ik moet zeggen dat praten erover wel helpt, een beetje dan.
De 1e bevalling die ik nog steeds niet verwerkt heb, heeft me niet weerhouden om weer zwanger te raken. Ik heb er nu al nachtmerries over, maar ik houd mezelf maar voor dat het niet erger kan zijn dan de 1e keer. Ik moet nu in het ziekenhuis bevallen en iedere keer roep ik dat het nu anders moet en dat ik pijnstilling wil. Ze kijken me dan wel raar aan, maar dan weten ze het in ieder geval. Ook hebben ze al aangegeven sneller in te grijpen, maar wat sneller is zal ik nog met ze moeten overleggen. Ik moet zeggen dat praten erover wel helpt, een beetje dan.
woensdag 2 januari 2008 om 16:58
Overigens vond ik mijn eerste bevalling niet zwaar. Ik vond het overweldigend, megaheftig en niet te bevatten. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik wel eens zo snel zou kunnen bevallen. Het deed allemaal megapijn, er zat bijna geen tijd tussen de weeën en ik was dan ook een paar weken van de kaart. Labielo.
De tweede bevalling was ook heftig. Mede door de rit naar het ziekenhuis, die ook nog binnen die 1,5 uur plaatsvond. In het ziekenhuis was het ook niet grappig. In één wee van 4 naar volledige ontsluiting is niet leuk kan ik je vertellen. het schiet lekker op, maar je lijf (het mijne in elk geval) krijgt hier óók een klap van. Ondanks dat die bevalling maar 1,5 uur duurde was mijn lijf uitgeput. Het lijkt misschien wel zo, maar ook als je snel bevalt dan krijg je over het algemeen de centimeters niet cadeau.
De laatste bevalling was gewoon enigszins bizar. We grapten vantevoren wel over weer een nog snellere bevalling, maar dit had ik niet verwacht.
Kortom, zwaar is niet helemaal het goede woord, maar ook korte bevalling kunnen traumatisch zijn (zo heb ik het niet ervaren hoor) of in elk geval heel heftig.
De tweede bevalling was ook heftig. Mede door de rit naar het ziekenhuis, die ook nog binnen die 1,5 uur plaatsvond. In het ziekenhuis was het ook niet grappig. In één wee van 4 naar volledige ontsluiting is niet leuk kan ik je vertellen. het schiet lekker op, maar je lijf (het mijne in elk geval) krijgt hier óók een klap van. Ondanks dat die bevalling maar 1,5 uur duurde was mijn lijf uitgeput. Het lijkt misschien wel zo, maar ook als je snel bevalt dan krijg je over het algemeen de centimeters niet cadeau.
De laatste bevalling was gewoon enigszins bizar. We grapten vantevoren wel over weer een nog snellere bevalling, maar dit had ik niet verwacht.
Kortom, zwaar is niet helemaal het goede woord, maar ook korte bevalling kunnen traumatisch zijn (zo heb ik het niet ervaren hoor) of in elk geval heel heftig.
), maar de gyn voelde de ontsluiting vorderen tijdens het toucheren, dus van 4 naar 10 duurde een halve minuut ofzo???
woensdag 2 januari 2008 om 17:48
Pffff... wat een verhalen zeg.
Zelf ben ik 6 weken geleden ook bevallen en ik merk dat ik de bevalling echt nog aan het verwerken ben.
Op vrijdagochtend moest ik me in het ziekenhuis melden omdat ik 42 weken was en mijn bloeddruk wat verhoogd. Vriend en ik vol goede moed naar het ziekenhuis want onze dochter zou dat weekend geboren worden. Uiteindelijk is ze op dinsdagavond met een keizersnede geboren. En wat daar tussen zat was NIET leuk. Wat vooral wrang was dat tijdens de keizersnede bleek dat mijn dochter nooit op de natuurlijke manier geboren had kunnen worden omdat ze met haar hoofdje verkeerd om lag en ze nogal groot was voor mijn bekken. Ik vind het nog steeds raar dat ik vijf dagen in het ziekenhuis had gelegen en niemand even daar naar heeft gekeken. Dan was mij heel wat ellende bespaard gebleven, voornamelijk meer dan een dag weeenstorm met een niet vorderende ontsluiting. Die keizersnede was uiteindelijk echt een verlossing. Helaas had mijn dochter achteraf gezien ook flink geleden onder de langdurige bevalling en heeft ze drie dagen op de high care gelegen (ook nog voor iets anders). Dat was echt een enorme tegenvaller na zo'n bevalling.
Hoe dan ook, ik heb geen trauma van de bevalling. Waar ik wel last van heb is het idee dat het allemaal niet op deze manier had gehoeven als ook maar een arts wat verder had gekeken. Over twee weken heb ik een afspraak met de gyn en daarvoor ga ik eerst een waslijst met vragen maken. De begeleiding in het ziekenhuis vond ik ook niet om over naar huis te schrijven.(Mij een hele nacht tussen 5 andere zwangeren die proberen te slapen weeen op te laten vangen en ik kreeg mijn dochter pas tweeenhalf uur na de bevalling te zien omdat de overdracht tussen de avond en nachtdiens belangrijker was en zo nog een paar dingen.) Ik zou graag een tweede willen, maar dan wel met de garantie dat ze mij niet weer zo lang door laten gaan. Van die keizersnede heb ik trouwens bijna geen last, zou ik zo weer doen. Dat valt me echt heel erg mee ondanks het feit dat er ook nog twee man uit alle macht op mijn buik hebben moeten drukken omdat dochter er zelfs met keizersnede niet uit wilde. Die keizersnede hadden ze achteraf gezien wat mij betreft vrijdagochtend al mogen doen!
Al met al is het vooral de begeleiding in het ziekenhuis waar ik een naar gevoel aan over heb gehouden. Zowel medisch als persoonlijk gezien.
Zelf ben ik 6 weken geleden ook bevallen en ik merk dat ik de bevalling echt nog aan het verwerken ben.
Op vrijdagochtend moest ik me in het ziekenhuis melden omdat ik 42 weken was en mijn bloeddruk wat verhoogd. Vriend en ik vol goede moed naar het ziekenhuis want onze dochter zou dat weekend geboren worden. Uiteindelijk is ze op dinsdagavond met een keizersnede geboren. En wat daar tussen zat was NIET leuk. Wat vooral wrang was dat tijdens de keizersnede bleek dat mijn dochter nooit op de natuurlijke manier geboren had kunnen worden omdat ze met haar hoofdje verkeerd om lag en ze nogal groot was voor mijn bekken. Ik vind het nog steeds raar dat ik vijf dagen in het ziekenhuis had gelegen en niemand even daar naar heeft gekeken. Dan was mij heel wat ellende bespaard gebleven, voornamelijk meer dan een dag weeenstorm met een niet vorderende ontsluiting. Die keizersnede was uiteindelijk echt een verlossing. Helaas had mijn dochter achteraf gezien ook flink geleden onder de langdurige bevalling en heeft ze drie dagen op de high care gelegen (ook nog voor iets anders). Dat was echt een enorme tegenvaller na zo'n bevalling.
Hoe dan ook, ik heb geen trauma van de bevalling. Waar ik wel last van heb is het idee dat het allemaal niet op deze manier had gehoeven als ook maar een arts wat verder had gekeken. Over twee weken heb ik een afspraak met de gyn en daarvoor ga ik eerst een waslijst met vragen maken. De begeleiding in het ziekenhuis vond ik ook niet om over naar huis te schrijven.(Mij een hele nacht tussen 5 andere zwangeren die proberen te slapen weeen op te laten vangen en ik kreeg mijn dochter pas tweeenhalf uur na de bevalling te zien omdat de overdracht tussen de avond en nachtdiens belangrijker was en zo nog een paar dingen.) Ik zou graag een tweede willen, maar dan wel met de garantie dat ze mij niet weer zo lang door laten gaan. Van die keizersnede heb ik trouwens bijna geen last, zou ik zo weer doen. Dat valt me echt heel erg mee ondanks het feit dat er ook nog twee man uit alle macht op mijn buik hebben moeten drukken omdat dochter er zelfs met keizersnede niet uit wilde. Die keizersnede hadden ze achteraf gezien wat mij betreft vrijdagochtend al mogen doen!
Al met al is het vooral de begeleiding in het ziekenhuis waar ik een naar gevoel aan over heb gehouden. Zowel medisch als persoonlijk gezien.
woensdag 2 januari 2008 om 17:52
Ik merk trouwens aan mijn vriend dat hij het ook behoorlijk heftig vond. Hij heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt voor een keizersnede omdat hij zag dat ik en de baby het niet meer trokken. Voordat de gyn binnenkwam die opgeroepen was had hij alle tassen al gepakt en toen de gyn begon over een keizersnede heeft hij gelijk geroepen dat het een keizersnede ging worden. Voor de bevalling maakte vriend ook weleens grapjes over meerdere kinderen, nu niet meer.
woensdag 2 januari 2008 om 20:07
[quote]:
Ik kan me voorstellen dat je daar pissig over bent, zou ik ook zijn. Maar dat ligt dus m.i. aan de slechte begeleiding (paar keer toucheren en je had geweten dat dit niet nog uren ging duren) en niet aan de fysieke bevalling an sich...
Ja precies Fleur, die bevalling van mij onder de juiste begeleiding, had gewoonweg een eitje moeten zijn, iets moois om samen op terug te kijken. Nou was mijn man er maar alleen het laatste half uurtje bij......het ergste is....en dat proef ik ook uit sommige andere verhalen....dat je dan bij jezelf denkt, hoe kon mij dat overkomen, waarom liet hij zich wegsturen?.....
Maar ja, je bent aan ht bevallen en dat heb je gewoonweg nog nooit meegemaakt, stelletje babes in the wood waren wij hoor.
Maar goed, als het kind er eenmaal is, ben je zo vreselijk blij.
Tess Tan Ik had al jou bevalling gelezen, maar dat van dat drukken op je buik met een keizersnede nota bene, waar zat ze dan klem?
Ik kan me voorstellen dat je daar pissig over bent, zou ik ook zijn. Maar dat ligt dus m.i. aan de slechte begeleiding (paar keer toucheren en je had geweten dat dit niet nog uren ging duren) en niet aan de fysieke bevalling an sich...
Ja precies Fleur, die bevalling van mij onder de juiste begeleiding, had gewoonweg een eitje moeten zijn, iets moois om samen op terug te kijken. Nou was mijn man er maar alleen het laatste half uurtje bij......het ergste is....en dat proef ik ook uit sommige andere verhalen....dat je dan bij jezelf denkt, hoe kon mij dat overkomen, waarom liet hij zich wegsturen?.....
Maar ja, je bent aan ht bevallen en dat heb je gewoonweg nog nooit meegemaakt, stelletje babes in the wood waren wij hoor.
Maar goed, als het kind er eenmaal is, ben je zo vreselijk blij.
Tess Tan Ik had al jou bevalling gelezen, maar dat van dat drukken op je buik met een keizersnede nota bene, waar zat ze dan klem?
woensdag 2 januari 2008 om 20:55
woensdag 2 januari 2008 om 22:43
Toetyfroety, hier hebben ze ook behoorlijk moeten duwen en trekken bij de keizersnee (met een ruggeprik die niet optimaal werkte). Ik werd alle kanten op gesjord; wat ik zo om me heen hoor, schijnt dat wel vaker zo te gaan met een keizersnee. Eerlijk gezegd heb ik nooit anders gehoord/gelezen.
Komt ook nog het ontzettend harde trekken aan de buikspieren bij. Zo raar: in bikini vond ik dat ik geen buikspieren had, totdat ik op de OK lag; ze moesten erg hard trekken omdat ze ze niet uit elkaar kregen... Is wel de laatste plek waar je wilt horen dat je buikspieren hebt.
Komt ook nog het ontzettend harde trekken aan de buikspieren bij. Zo raar: in bikini vond ik dat ik geen buikspieren had, totdat ik op de OK lag; ze moesten erg hard trekken omdat ze ze niet uit elkaar kregen... Is wel de laatste plek waar je wilt horen dat je buikspieren hebt.
woensdag 2 januari 2008 om 22:49
Ik heb mijn bevalling teruggezien op film, in de ok stond een verpleegster te filmen aan t einde van de operatietafel. Hoewel je geen bloed oid ziet omdat mijn buik door het tl licht overbelicht is, schrok ik me de dood van de bewegingen van de gyn. Had geen idee dat dat zo hardhandig ging, t is echt rukken, wroeten en duwen en trekken, en ik had t idee dat die arm steeds verder mn buik inging!
woensdag 2 januari 2008 om 22:59
Ja, inderdaad, de begeleiding zal een reuze rol hebben in dit geheel en hoe je er op terug kijkt. In mijn geval had ik het gevoel alsof ik in een theater lag te bevallen. Ik hoorde constant geroezemoes, gerommel en tussen mijn wimperharen door een compleet elftal aan mensen die in en uit liepen. De volgende dag ben ik letterlijk tig keer opnieuw voorgesteld aan al die mensen (incl. co artsen, assistenten en wat er allemaal nog meer in opleiding kan zijn) die de bevalling hebben gedaan. Dus ik was verre van alleen. En dan was zelfs mijn eigen vlos er nog bij tot bijna het eind (die ook weer haar stagiaire bij zich had). Kortom, veel, heel veel mensen! Ik heb me dan ook zeker niet aan mijn lot overgelaten gevoeld en dat scheelt waarschijnlijk een slok op een borrel!
woensdag 2 januari 2008 om 23:27
Mijn verloskundige is er ook bijgebleven. Dat was zó fijn. Niet alleen voor mij maar zeker ook voor Pamman. Ook voor de 'verwerking' was het fijn om met haar er over te kunnen praten. Ze had het tot aan de operatie allemaal meegekregen.
Ik weet niet wie er allemaal aan mijn bed hebben gestaan. Ik weet alleen nog de bloedprik-meneer. Een hele grote man met enorme handen. Hij had net geprikt toen ik weer een perswee kreeg. Ik verontschuldigde me daar nog voor ('sorry, maar ik heb hele erge persweeën'). Hij gaf me zijn hand om fijn te knijpen, wachtte tot het voorbij was en wenste me veel succes. Mooi moment, ondanks alle pijn en hectiek.
Ik weet niet wie er allemaal aan mijn bed hebben gestaan. Ik weet alleen nog de bloedprik-meneer. Een hele grote man met enorme handen. Hij had net geprikt toen ik weer een perswee kreeg. Ik verontschuldigde me daar nog voor ('sorry, maar ik heb hele erge persweeën'). Hij gaf me zijn hand om fijn te knijpen, wachtte tot het voorbij was en wenste me veel succes. Mooi moment, ondanks alle pijn en hectiek.
donderdag 3 januari 2008 om 07:46
Maar waarom niet dan of is alleen de duur van een bevalling bepalend?
Volgens mij moet je gewoon niet op die maniergaan vergelijken. Het aantal uren dat een bevalling duurt zegt niet zo heel veel. Als je gewoon normale weeen hebt, je doet er 16 uur over zonder knip/scheur of wat dan ook kun je absoluut een droombevalling hebben en een bevalling van een paar uur kan net zo goed een hel zijn als een lange bevalling.
donderdag 3 januari 2008 om 08:15
Mee eens! Mijn eerste bevalling duurde 17 uur en verliep heel kalm en relaxed en ik heb geen kik gegeven. Tweede bevalling duurde vier uur en was een hel! Geen moment had ik tijd om op adem te komen het ging maar door en ook was de pijn veel heftiger. Ik heb echt heel hard om mijn moeder geroepen. Ja na vier uur was ik er wel lekker vanaf maar toen begonnen de naweeen.
Na de laatste bevalling heb ik nog twee dagen zuchtend en puffend in bed gelegen.
donderdag 3 januari 2008 om 08:54
Sunemom, daar kun je gelijk in hebben. Toch ben ik geneigd om na die drie-dagen bevalling waarin een wee zat van zo'n zeven uur zonder pauze, te denken: loop niet zo te piepen, als iemand het over een zware bevalling van vier uur heeft. Ik denk dan toch dat ik liever vier uur hel heb, dan 24 uur.
Sorry, kan, wat dat betreft, niks aan mijn gevoel daarover veranderen.
Sorry, kan, wat dat betreft, niks aan mijn gevoel daarover veranderen.
donderdag 3 januari 2008 om 09:01
Ik denk dat iedereen het met die laatste zin eens is Fleurtje, liever 4 uur hel, dan 24.
Het blijft ook lastig om het hier over te hebben omdat je bevalling ook gewoon eigenlijk niet kunt vergelijken. Die 7-uurswee van jou kan bijvoorbeeld heftiger of minder heftig geweest zijn dan die 2-uurs wee in de eerste bevalling of die 1-uurs wee in de tweede bevalling van mij. Wellicht kies ik als ik allebei even zou mogen voelen, gewoon voor de vergelijk zeg maar, toch voor jouw wee ipv de mijne. Of juist niet. En uiteindelijk maakt het ook helemaal niets uit. Het zou prettig zijn als iedereen fatsoenlijk kan bevallen, de juiste begeleiding krijgt, eventueel pijnstilling indien nodig óf gewenst, dat er tijdig ingegrepen wordt en dat het niet meer nodig is onnodig een trauma over te houden aan de bevalling.
Het blijft ook lastig om het hier over te hebben omdat je bevalling ook gewoon eigenlijk niet kunt vergelijken. Die 7-uurswee van jou kan bijvoorbeeld heftiger of minder heftig geweest zijn dan die 2-uurs wee in de eerste bevalling of die 1-uurs wee in de tweede bevalling van mij. Wellicht kies ik als ik allebei even zou mogen voelen, gewoon voor de vergelijk zeg maar, toch voor jouw wee ipv de mijne. Of juist niet. En uiteindelijk maakt het ook helemaal niets uit. Het zou prettig zijn als iedereen fatsoenlijk kan bevallen, de juiste begeleiding krijgt, eventueel pijnstilling indien nodig óf gewenst, dat er tijdig ingegrepen wordt en dat het niet meer nodig is onnodig een trauma over te houden aan de bevalling.
