Kinderen
alle pijlers
Trauma na bevalling?
dinsdag 1 januari 2008 om 14:57
Hallo allemaal,
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
Allereerst nog de beste wensen voor 2008!
Onze dochter werd bijna 2 jaar geleden geboren. De bevalling was lang(24 uur) en zwaar. Ik wilde graag thuis bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Na 20 uur weeen werd ik ingestuurd. De vliezen werden gebroken, ik kreeg pijnbestrijding en na nog 4 uren, waarvan 1,5 uur persen, een knip, de vacuumpomp, werd onze dochter geboren, helemaal gezond met alles er op en er aan.
In de toekomst willen we graag een tweede. Omdat ik momenteel overspannen/burnout ben is dit nog niet van toepassing. Een combinatie van voorgaande en een zwangerschap lijkt me in mijn situatie verre van ideaal.
Er gaat nog geen dag voorbij, zonder dat ik aan die bevalling heb gedacht. En als ik er aan terug denk, wil ik in geen 100 jaar nog een tweede kindje. Een paar maanden geleden praatte ik met iemand over mijn bevalling en ik werd er helemaal niet lekker van. Zou natuurlijk ook een gevolg kunnen zijn van mijn overspannenheid. Ik kan momenteel maar weinig spanning verdragen en ik ben snel uit balans.
Ik heb een fantastische zwangerschap gehad en een loeizware bevalling. Ik vraag me soms af of het voor mij niet een traumatische ervaring is geweest? Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ben je uiteindelijk toch voor een tweede kindje gegaan, of nog niet? Of ben je er nog niet helemaal uit of je nog wel een kindje wil?
Als ik naar mijn dochter kijk en ervaar wat ik voor haar voel, dan zou ik graag voor haar een broertje/zusje willen, want dat lijkt me fantastisch. Maar dan zou ik nog wel een keer moeten bevallen.
Graag zou ik hierover wat ervaringen met anderen willen uitwisselen.
Groetjes, Josje
donderdag 3 januari 2008 om 11:43
donderdag 3 januari 2008 om 11:45
Hoef je je ook niet voor te verontschuldigen, maar ik zie gewoon vooral verschil tussen een 'fijne' en een hel bevalling.
Bij dochter ben ik in 3 uur en 10 minuten bevallen, waarvan ruim de helft persen. Vliezen braken, een uurtje later de eerste wee. toucheren 5 cm (dat was al twee weken zo daarom werden mijn vliezen gebroken, geen ontsluiting erbij dus nog). De vlos ging weg en zou 's middags even komen kijken. Ik ging lekker even douchen want het zou nog uren gaan duren 'uiteraard'. In de douche een wee van ongeveer 5 minuten waarbij ik bijna geen lucht kreeg van de pijn (man zegt altijd dat ie nooit had kunnen geloven dat een hoogzwangere/bevallende vrouw zo heen en weer kon springen in een douchen van krap 1m3). Ik heb gesmeekt de vlos terug te laten komen omdat ik alleen maar kon denken dit kan ik geen 12 uur volhouden. Tussen haar vertrek en het moment dat ze weer binnen stond zat volgens het bevallingsverslag 12 minuten. Ik dacht dat ik moest poepen, maar het bleek persdrang te zijn en ik had volledige ontsluiting. Ik mocht meteen meepersen, maar was tijdens die ene ontsluitingswee zo in paniek geraakt dat de weeen wegvielen en heb uiteindleijk zonder persweeen geheel op eigen kracht dochter er in ruim anderhalf uur uitgeperst. Direct na haar geboorte ben ik gaan bloeden zo erg dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest. De ambulance liet even op zich wachten en ik begon steeds meer weg te vallen, enige dat ik meekreeg waren de steeds angstiger wordende gezichten van man die in een hoekje van onze slaapkamer stond met onze pasgeboren dochter in zijn armen klaar om met mij mee te gaan en de verloskundige. Zowel de kraamverzorgster (die 2 minuten na dochters geboorte binnen was gekomen) als de verloskundige hebben later toegegeven dat ze bang waren dat ik het ziekenhuis niet zou halen. Man heeft zich ehct staan bedenken wat ie in godsnaam moest met een baby zonder vrouw.
Na de bevalling heb ik door de lage ijzerwaardes, de shock en de ansgt die er nog behoorlijk lang in heeft gezeten de eerste weken amper voor dochter kunnen zorgen. En hoewel we graag een tweede wilden heeft dit me een hele tijd tegengehouden.
Inmiddels is die tweede er wel. Maar de zwangerschap heeft lang in het teken van de angst voor de bevalling gestaan. Uiteindleijk is gekozen voor inleiden bij 39 weken en een dag omdat ik het niet meer trok, bijna constant met een paniekgevoel rondliep want wat als het weer zo snel (of nog veel sneller, want bij een volgende korter persen) zou gaan en alleen was met dochter. Wat als ik dan weer zo zou gaan bloedden en we samen waren. Bij de inleiding kreeg ik de mededeling van de dienstdoende gyn dat het wel langer zou duren want nog niet helemaal rijp en ingeleid duurt vaak toch wat langer enz. Weeen meter zat niet op de goede plek dus toen ik na anderhalf uur riep dat ik mee moest persen lachte de gyn dat dat echt nog niet kon want nog geen sterke weeen. Toen ze wilde toucheren bleek echter dat het hoofdje inderdaad al stond en een minuut later was zoon er. Na een half uurtje stond ik te douchen en vanaf de volgende dag was ik weer zo goed als mezelf.
Voor tweede bevalling (hoewel ik die ook heftig vond en bevallen is nooit leuk) teken ik. Als er ooit nog een derde komt wordt het weer inleiding op afspraak dat staat al vast.
De eerste bevalling heb ik als heel traumatisch ervaren. Inmiddels (sinds bevalling van zoon) heb ik er minder last van. Maar nog altijd komt dat beeld van een doodsbange man met dat kleine meisje boven en nog altijd wordt ik misselijk als ik aan de angst en paniek van die bevalling denk.
Conclusie ondanks dat ik twee kinderen heb gekregen in minder tijd dan veel mensen over 1 kind doen (Onder de 5 uur) heb ik in elk geval de eerste bevalling echt als hel ervaren en had ik voor de tweede getekend voor een normale bevalling, langer, maar zonder de enorme paniek van een weenstorm waarbij je letterlijk voelt dat het als het ware openspringt.
donderdag 3 januari 2008 om 12:03
Ook ik denk nog regelmatig aan de bevalling, vond het echt een hel! Het is nu ruim een jaar geleden, maar voelt als de dag van gisteren. Soms droom ik dat ik weer zwanger ben en wordt dan heel angstig wakker, omdat ik zo bang ben voor de bevalling. Ooit zou ik er nog wel een kindje bij willen hebben, maar ik zie zo tegen die bevalling op. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik het ga aan pakken bij de tweede w.b. de bevalling, zoals als pijnbestrijding e.d. Ik denk er ook bijna dagelijks nog wel even aan en als ik een bevalling op tv zie, moet ik bijna huilen omdat ik dan weer helemaal aan m´n eigen denk, terwijl ik op zich een vrij normale bevalling had. Al voelde ik me heel alleen met de pijn en vooral toen mijn verzoek om pijnbestrijding werd weggelachen door de verloskundige. Ik zit echt te tobben hoe ik dit bij een evt. volgende keer moet regelen. Al moet ik er nu echt nog niet aan denken!
donderdag 3 januari 2008 om 12:32
Quote Intiem: 'Ik vind het echt belachelijk om te lezen hoe er vandaag de dag nog (soms, gelukkig niet altijd) met je wordt omgesprongen in het ziekenhuis. Ik had dan wel prima begeleiding tijdens de bevalling, maar de dagen erna in het ziekenhuis zijn ze weer belachelijk omgegaan met borstvoeding. Daar heb ik gelukkig geen trauma van, maar wel een baal gevoel aan overgehouden. Want zo'n periode doe je nooit meer over (net als bevallen trouwens).'
Hier dus ook nog een slechte begeleiding bij het borstvoeding geven in het ziekenhuis. En daar baal ik behoorlijk van! Dochter lag op de high care aan de hartmonitor en ik ging daar een paar keer per dag naartoe om te voeden. Maar dan kreeg ik mijn dochter en ging de verpleging weg die na een kwartier tot twintig minuten weer terugkwam om dochter weer in bed te leggen. Begeleiding??? Niks! Mijn dochter had trouwens haar eerste flesje al op toen ik nog lag bij te komen van de keizersnede zonder dat iemand dat gevraagd heeft. Resultaat is dat ik nu kolf en de opbrengst in een flesje doe om dat aan dochter te geven. Lekker omslachtig.
Hier dus ook nog een slechte begeleiding bij het borstvoeding geven in het ziekenhuis. En daar baal ik behoorlijk van! Dochter lag op de high care aan de hartmonitor en ik ging daar een paar keer per dag naartoe om te voeden. Maar dan kreeg ik mijn dochter en ging de verpleging weg die na een kwartier tot twintig minuten weer terugkwam om dochter weer in bed te leggen. Begeleiding??? Niks! Mijn dochter had trouwens haar eerste flesje al op toen ik nog lag bij te komen van de keizersnede zonder dat iemand dat gevraagd heeft. Resultaat is dat ik nu kolf en de opbrengst in een flesje doe om dat aan dochter te geven. Lekker omslachtig.
donderdag 3 januari 2008 om 12:34
Hier een driedaagse bevalling, vergelijkbaar met die van Fleurtje. Spoedkeizersnede gehad, tweede dag weer op de been en ontslagen uit ziekenhuis. Toen zoon 10 maanden was werd ik weer zwanger (nu 31 weken). Kortom; Ja ik héb een zware bevalling gehad, maar het heeft me nooit weerhouden van een volgende zwangerschap. Wél heb ik in een eerste gesprek met de gyn al gevraagd hoe ze tegenover een geplande keizersnede stond. En haar antwoord was; ik kan niemand dwingen om natuurlijk te bevallen. Dus over 5 weken hebben we nog een gesprek met alle voor en nadelen van een tweede keizersnede tegenover een natuurlijke bevalling na een keizersnede. Dan mag ik de definitieve keuze maken.
Mijn tip dus voor iedereen die (eventueel) graag een geplande keizersnede wil; vraag het aan je behandelende gyn, zegt die nee; zoek dan een ander. Je bent tenslotte vrij om te gaan waar je wilt.
Mijn tip dus voor iedereen die (eventueel) graag een geplande keizersnede wil; vraag het aan je behandelende gyn, zegt die nee; zoek dan een ander. Je bent tenslotte vrij om te gaan waar je wilt.
donderdag 3 januari 2008 om 13:46
Ruugeprik níet vervelend? Bij mij was het vreselijk. Ik hoorde de anesthesiste(schrijf ik dat zo goed 
) op een gegeven moment mompelen 'hmm, het lukt niet, ik snap er niets van, nou zeg, bah, nee, zo gaat het ook niet' Ze heeft in totaal een keer of 4. moeten prikken en ik heb 2 of 3 x een verdovingsspuit gekregen zodat ik de prik zelf niet zou voelen. En dat hielp bepaald niet. Het deed écht heel veel pijn. Ik stond echt op het punt om te roepen dat ze mij maar onder narcose moesten brengen want ik trok het echt niet meer.
Overigens kon ik mijn benen ook een paar uur niet bewegen, dat lijkt me nou juist de bedoeling.
Keizersnede vond ik vervelender dan gewoon bevallen, al doet het minder pijn.
) op een gegeven moment mompelen 'hmm, het lukt niet, ik snap er niets van, nou zeg, bah, nee, zo gaat het ook niet' Ze heeft in totaal een keer of 4. moeten prikken en ik heb 2 of 3 x een verdovingsspuit gekregen zodat ik de prik zelf niet zou voelen. En dat hielp bepaald niet. Het deed écht heel veel pijn. Ik stond echt op het punt om te roepen dat ze mij maar onder narcose moesten brengen want ik trok het echt niet meer. Overigens kon ik mijn benen ook een paar uur niet bewegen, dat lijkt me nou juist de bedoeling.
Keizersnede vond ik vervelender dan gewoon bevallen, al doet het minder pijn.
donderdag 3 januari 2008 om 13:49
Oh en ik ben geen watje wat prikken betreft, ik lag toen al een paar weken in het ziekenhuis en er werd een aantal keren per week bloed afgenomen, kreeg regelmatig injecties voor bijvoorbeeld longrijping en ik hing redelijk vol infusen Maar die ruggeprik vond ik écht horror.
Fleurtje, dat boek las ik in het ziekenhuis een paar dagen voor de keizersnede...kun je beter niet doen
Maar die ruggeprik vond ik écht horror. Fleurtje, dat boek las ik in het ziekenhuis een paar dagen voor de keizersnede...kun je beter niet doen
donderdag 3 januari 2008 om 13:50
Super Grover... nooit geweten dat er nog iemand was met (ongeveer) dezelfde nick... kom maar met een idee voor een nieuwe, was blij dat ik er eindelijk één had ingetikt die nog niet bestond? Mijn oude Mondy werkte niet meer met de invoering van het nieuwe forum, kon hem ook niet meer opnieuw gebruiken, heel irritant.
Fleurtje, zo'n "apparaat" meet de zwaarte/sterkte van de weeën, niet de mate van pijn die de wee veroorzaakt. Mijn pijnlijkste weeën werden in het ziekenhuis vanwege dat klote apparaat afgedaan als voorweeën, mocht niet naar een verloskamer omdat het bewuste apparaat aangaf dat het geen sterke weeën waren. Lag ik daar, topdrukte, dus ook kraamvrouwen op dezelfde kamer, die dolenthousiast aan het vertellen waren aan hun kraamvisite hoe vreselijk hun bevalling was geweest. Ga mij dus niet vertellen dat dat apparaat vertelt hoe PIJNLIJK je weeën zijn.
Bovendien is het zo dat weeën waartussen je een pauze hebt een heel andere ervaring zijn dan een wee die aan één stuk drie uur duurt. En dan heb je nog buikweeën, rugweeën, beenweeën...... Je pijngrens is bepalend, hoe ver kun/moet je oprekken om het kind door te laten, hoe groot is je bekken, heb je last van bekkenklachten, hoe groot is je kind....
Ik ga echt niet beweren dat de bevallingen waar ik hier over gelezen heb niet vreselijk zijn geweest, ze klinken gruwelijk, maar toch, oordeel niet over iemand die een korte(re) bevalling heeft gehad en dit als een hel heeft ervaren.
Fleurtje, zo'n "apparaat" meet de zwaarte/sterkte van de weeën, niet de mate van pijn die de wee veroorzaakt. Mijn pijnlijkste weeën werden in het ziekenhuis vanwege dat klote apparaat afgedaan als voorweeën, mocht niet naar een verloskamer omdat het bewuste apparaat aangaf dat het geen sterke weeën waren. Lag ik daar, topdrukte, dus ook kraamvrouwen op dezelfde kamer, die dolenthousiast aan het vertellen waren aan hun kraamvisite hoe vreselijk hun bevalling was geweest. Ga mij dus niet vertellen dat dat apparaat vertelt hoe PIJNLIJK je weeën zijn.
Bovendien is het zo dat weeën waartussen je een pauze hebt een heel andere ervaring zijn dan een wee die aan één stuk drie uur duurt. En dan heb je nog buikweeën, rugweeën, beenweeën...... Je pijngrens is bepalend, hoe ver kun/moet je oprekken om het kind door te laten, hoe groot is je bekken, heb je last van bekkenklachten, hoe groot is je kind....
Ik ga echt niet beweren dat de bevallingen waar ik hier over gelezen heb niet vreselijk zijn geweest, ze klinken gruwelijk, maar toch, oordeel niet over iemand die een korte(re) bevalling heeft gehad en dit als een hel heeft ervaren.
donderdag 3 januari 2008 om 13:53
Oh, en Fleur, dat dat apparaat de weeen meet klopt ook niet echt. Ik lag aan het CTG omdat ik volgens mijzelf weeen had, maar volgens de verpleegkundige niet. Ik moest ondertussen echt bij elke wee even stoppen met praten, nog niet extreem pijnlijk, maar toch wel auw. Maar volgens de verpleegkundige was ik nog niet aan het bevallen, want het apparaat gaf niets aan. Toch op mijn aandringen de gyn erbij gehaald, die toucheerde en ik bleek al ruim 4 cm ontsluiting te hebben en een paar uur later was Juna er.
donderdag 3 januari 2008 om 14:02
Kian was een sterrekijkertje en daarom schoot de ontsluiting niet op. Ik vraag me nu af of ze daar niet eerder achter hadden kunnen komen.Dat had me wel wat ellende bespaard.
En inderdaad, ik roep nu al overal dat ik een ruggeprik wil. Ze kijken dan wel raar, maar dan weten ze het in ieder geval wel. Door de pijn was ik zo gespannen. Ik kon zelfs niet meer plassen.
En ook hier slechte begeleiding bij de bv. Daarom zou ik zo graag thuis willen bevallen, maar dat mag dus niet meer. Thuis zou ik zo veel beter kunnen ontspannen. Heb een hekel aan ziekenhuizen.
En inderdaad, ik roep nu al overal dat ik een ruggeprik wil. Ze kijken dan wel raar, maar dan weten ze het in ieder geval wel. Door de pijn was ik zo gespannen. Ik kon zelfs niet meer plassen.
En ook hier slechte begeleiding bij de bv. Daarom zou ik zo graag thuis willen bevallen, maar dat mag dus niet meer. Thuis zou ik zo veel beter kunnen ontspannen. Heb een hekel aan ziekenhuizen.
donderdag 3 januari 2008 om 14:11
Oh, en Fleurtje, de lengte van een bevalling zegt echt niet zo heel veel hoor. Ik ben ook geneigd om te kiezen voor een kortere bevalling, maar ook dat kan vrij pittig zijn. Ik ben zelf in 7,5 uur bevallen en kreeg op een gegeven moment weeenremmers omdat het té heftig was. Nou vind ik zelf dat ik een makkelijke bevalling heb gehad, maar ik kreeg niet echt kans om te wennen aan het bevallen. Ik kreeg 1 wee, 3 minuten later de volgende en ze kwamen steeds sneller op elkaar bijna zonder pauze. Dat is ook geen pretje. In veel gevallen dat ik hoor dat iemand in 24 uur is bevallen komen de weeen eerst om het kwartier ofzo en dat scheelt ook een hoop.
donderdag 3 januari 2008 om 14:22
O daarom schoot mijn ontsluiting niet echt op. Bleef heel lang op 8 cm hangen. Mijn dochtertje heeft ook vastgezeten.. ze had een hele grote bult op haar hoofd. Schrok wel hoor, toen ik het zag.
Ik heb wel eens gelezen dat wanneer het kindje met het gezichtje naar boven ligt het eigenlijk een keizersnede zou moeten worden..
donderdag 3 januari 2008 om 14:23
donderdag 3 januari 2008 om 15:49
donderdag 3 januari 2008 om 16:03
@scorpion, ik denk dat het een uur geduurd heeft voordat het gevoel weer terug begon te komen in mijn benen. Dat deden ze met een koud/nat watje en dan langs mijn heupen, vervolgens benen, etc. strijken om te kijken tot hoe hoog de verdoving op dat moment zat en zo zakte het telkens een stuk naar beneden.
En niet veel later kon ik ze slapjes bewegen, maar in het begin heb je het gevoel alsof ze van rubber zijn haha.
En niet veel later kon ik ze slapjes bewegen, maar in het begin heb je het gevoel alsof ze van rubber zijn haha.
