UHB getest kind

Zoccellia schreef: ↑

27-12-2023 23:37

Oh, dank voor die link! Dat is wel prettige toelichting. Ik heb het idee dat onze neuropsycholoog die de wisc v afnam hier op zo'n zelfde manier rekening mee heeft gehouden.

De neuropsycholoog heeft idd geen TIQ vastgesteld, ze heeft wel de getallen overgenomen die de WISC 'uitpoept' als je alle resultaten invult. Daar zie je de uitslag van de 5 indexscores + de TIQ, maar dat zijn allemaal 'ranges'. Voorbeeld: Zijn verbaal Begrip Index is 130 - 148. Geen exacte getallen dus, maar een range waarvan de WISC V aangeeft: het is aannemelijk dat zijn werkelijke VB-IQ op deze index tussen de 130 en 148 ligt.

TIQ in dat schema is dus ook een range (van 24 iq punten). In het verslag geeft ze vervolgens aan de TIQ als niet betrouwbaar te beschouwen, dat de werkelijkheid waarschijnlijk hoger uitvalt.

Mijn vraag is dus: is het getal waarmee anderen in dit topic werken dan één getal vastgesteld door de psycholoog die de test heeft afgenomen? of... hoe komen jullie aan dat heerlijke eenduidige getal?!

Ik denk dat ik je al begreep. En als ik je goed begrijp is dit altijd zo (die ranges), en vaak komt er ook een getalletje uit bij TIQ. Maar ook daarbij staat altijd een betrouwbaarheidsinterval. Soms kan er geen TIQ worden vastgesteld, als de indexscores te ver van elkaar verschillen.

En ook bij ons is dat TIQ (wij hebben wel een cijfer gekregen) niet als betrouwbaar te beschouwen omdat de werkelijkheid waarschijnlijk hoger uitvalt.

Maar ik heb me daar allemaal nooit zo erg mee bezig gehouden eerlijk gezegd. Wat ik op zich wel enigszins prettig vond is dat het feit dat zoon dus waarschijnlijk in werkelijkheid uhb is voor mij een soort verklaring was voor de zorgzwaarte waar ik mee kamp. Maar soms verklaar ik het ook weer meer door bv de 7 typen van hoogbegaafdheid, en/of het feit dat hij een beelddenker is.

Maar die indexscores en cijfertjes an sich vond ik niet zo belangrijk. Maar misschien ook wel omdat ik het met een korrel zout nam omdat zoon de onderzoeker afleidde met vragen en grapjes, hij tussendoor nodig moest kijken waar z’n moeder was en hij er af en toe gewoon mee stopte.
Ik was het meest opgelucht dat die uitslag in elk geval bevestigende dat ik me niks in m’n hoofd had gehaald.

Heel erg herkenbaar.
Maar toch moet ik wel eerlijk zijn en met name mijn oudste vaak gewoon gelijk geven. Maar goed, hij kleedt het dan ook heel netjes in, strikje erom, knappe moeder die dan nog 'nee' kan zeggen.

Bijvoorbeeld bedtijd. Hij baalt dat hij zo vroeg naar bed moet van mij. Heeft hij even op lopen zoeken wat de gemiddelde bedtijd is. En dan komt hij dus ook op die manier naar me toe: mam, even over mijn bedtijd... ik zie dat kinderen van mijn leeftijd zo laat naar bed gaan over het algemeen. Kunnen we dat voor mij ook gaan doen?

En ja, opvoeden is loslaten en dan denk ik: ja, je hebt eigenlijk wel gewoon gelijk.

Mijn 'nee, want'-s en de clashes daarover zijn vaak over dingen die ik nog niet in de groep heb gegooid en iemand die dan een afspraak wil plannen over wat ik in mijn hoofd heb.

Inmiddels ben ik al heel ver gekomen met de strijd, kom ik er zo nadenkend wel achter. Maar we moeten de puberteit nog in hoor!

Ik hanteer een opvoeding die praktisch geen nee’s bevat. Altijd zo gedaan en ik ben er aardig bekwaam in geworden, want zelfs een verpakte nee zorgde al toen hij een dreumes was voor driftbuien van minimaal een uur.

Overigens is het natuurlijk helemaal niet gek dat een kind zich bij een ander beter kan reguleren en dat dat thuis minder goed gaat.
Wij vallen zelf met een slecht humeur toch ook eerder uit tegen onze partner dan tegen onze leidinggevende?

Frizz schreef: ↑

27-12-2023 23:53

Ik was het meest opgelucht dat die uitslag in elk geval bevestigende dat ik me niks in m’n hoofd had gehaald.

dit ja! op school dachten ze naar aanleiding van een NSCCT dat hij zwakbegaafd was. Ik heb me zelfs nog schuldig gevoeld dat zijn moeder hem zat te overschatten en gedacht dat zijn depressiviteit het gevolg was van het feit dat ik hem op het verkeerde niveau aansprak.

Maar goed, misschien kwam mijn vraag over het precieze getal ook wel voort uit het feit dat TO vraagt om ervaring met UHB, en ik dus niet weet of ik bij haar vraag aansluit. - ze zoekt iets specifieks, en wellicht ziet ook zij mij als zo'n facebookouder.

Zoccellia schreef: ↑

28-12-2023 00:02

dit ja! op school dachten ze naar aanleiding van een NSCCT dat hij zwakbegaafd was. Ik heb me zelfs nog schuldig gevoeld dat zijn moeder hem zat te overschatten en gedacht dat zijn depressiviteit het gevolg was van het feit dat ik hem op het verkeerde niveau aansprak.

Maar goed, misschien kwam mijn vraag over het precieze getal ook wel voort uit het feit dat TO vraagt om ervaring met UHB, en ik dus niet weet of ik bij haar vraag aansluit. - ze zoekt iets specifieks, en wellicht ziet ook zij mij als zo'n facebookouder.

Gelukkig bepaalt een TO niet wie er mee mag praten.

Het dwingt mij en mijn vriend om wel echt tot de essentie te komen over wat we willen bereiken met een grens of regel.
En vooral ook als de regels voor beide kinderen anders zijn: Ik behandel jullie gelijkwaardig, en daarom zijn de regels niet hetzelfde. De regels sluiten aan bij wat je kan en bij hoe oud je bent. En soms ook bij wat je voorkeuren oid zijn.

Maar goed. Heel soms eindig ik toch met: en vanavond doen we het toch zoals ik het zeg - want ik ben te moe en niet flexibel genoeg voor een ander plan.

Frizz schreef: ↑

28-12-2023 00:08

Gelukkig bepaalt een TO niet wie er mee mag praten.

True

Kan je nog zoeken naar hoe je hem op meer punten autonomie kan geven? En weet je zeker dat hij niet meer zelf zou kunnen bedenken/uitvinden/bepalen dan jullie hem nu laten doen?

Zoccellia schreef: ↑

28-12-2023 00:15

True
En tnx voor je reacties - alleen al dat linkje was precies wat ik nodig had.

Door dit topic, en dat ik dan toch mee wil schrijven, merk ik dat afgelopen maanden me beetje onzeker hebben gemaakt. En misschien wel opgelucht en verdrietig tegelijkertijd: hij verzint wel een manier om met zijn handicaps om te gaan, genoeg compensatiemiddelen in huis.
Maar ook: oh god, laat dit niet een 3e beperking/probleem worden.

Misschien is het voor een deel juist óók zijn redding en kan hij daardoor zo goed zijn andere handicaps compenseren?
Maar die zorgen die snap ik hoor, het is zo’n zoektocht soms.

VIQ en PIQ waren hier 118 en 132, ik weet niet meer welke wát is en een TIQ van 130. 14 jaar geleden met de WISC III.

9 jaar geleden een TIQ van 132 met de WISC III. De middelbare school wilde de gegevens uit groep 3 niet geloven en wilde een "verse" test...

Misschien geven ze nu met de WISC V de scores net iets anders aan?

Het heeft met geloven niks te maken maar een test mag niet ouder zijn dan 2 jaar bij kinderen omdat ze volop in ontwikkeling zijn. Dus een recente test doet je kind meer recht.

Frizz schreef: ↑

27-12-2023 23:53

Ik denk dat ik je al begreep. En als ik je goed begrijp is dit altijd zo (die ranges), en vaak komt er ook een getalletje uit bij TIQ. Maar ook daarbij staat altijd een betrouwbaarheidsinterval. Soms kan er geen TIQ worden vastgesteld, als de indexscores te ver van elkaar verschillen.

Geen uhb kind hier, maar wel kennis van testafnames.
Ja, dit klopt. Je krijgt een getal als TIQ als alle indexen niet te veel van elkaar verschillen. Bij dat getal hoort ook altijd een betrouwbaarheidsinterval, waarbinnen dat getal met een x-% zekerheid ligt. Als de indexen te veel van elkaar verschillen, krijg je officieel alleen een interval. De test zelf presenteert dan wel een getal, maar dat is niet betrouwbaar, en doet vaak ook geen recht aan iemand, omdat de prestaties op de verschillende indexen blijkbaar erg verschillen. Het 'gemiddelde' (is niet precies een gemiddelde) getal zegt dan niet zoveel over iemand. Dan wordt het cijfer dus officieel niet gegeven, omdat dit verwarring oproept en vaak een eigen leven gaat leiden.
Ditzelfde geldt voor de indexen zelf. Hier komt ook een getal uit met een betrouwbaarheidsinterval. Maar als de uitkomsten van de subtesten van die index te veel verschillen, kan je ook hier niet betrouwbaar één getal uit laten komen. Dan krijg je dus ook alleen het interval.

Bij het interpreteren van de test is natuurlijk altijd de vraag waarom een index of subtest afwijkt. Soms geeft iemand gewoon een wat disharmonisch profiel. Maar als er sprake is van tegenzin, faalangst of een motorische beperking (oid) kan dit natuurlijk ook bepaalde scores drukken, en daarmee de uitkomt onbetrouwbaarder maken.

Hier ook een flink hoge score. Moet nog een beetje indalen dat het zo hoog is. Het verklaart wel een hoop. Op de een of andere manier geeft het ook een soort erkenning dat het inderdaad pittig is met kind (8). Kind gaat zo snel met alles, een niet te stoppen leerhonger, amper slapen, alles binnen no time onder de knie. Zo intens qua gedrag, zo veel energie. Hier moeten we strenge kaders hanteren. Als kind ruimte voelt gaat het er met gestrekt been in en verzanden we in discussies. De duidelijkheid biedt veiligheid. Kind heeft een flink temperament en is zeer autonoom. Een soort puber. Het is erg vermoeiend. Gelukkig loopt het op school nu goed, dankzij een super goede leerkracht. Maar ik maak me wel zorgen over de toekomst en ben bang dat ik nu iets niet goed inzet, clubjes ofzo, waardoor hij later eenzaam zal worden. Had ik al gezegd dat ik het vermoeiend vind?

RonJja schreef: ↑

28-12-2023 01:26

Het heeft met geloven niks te maken maar een test mag niet ouder zijn dan 2 jaar bij kinderen omdat ze volop in ontwikkeling zijn. Dus een recente test doet je kind meer recht.

Een test mag natuurlijk prima meer dan 2 jaar oud zijn. Na 2 jaar kan je wel weer een nieuw onderzoek laten afnemen.
Maar geen kind kan eerst wel HB of UHB zijn en daarna weer niet, dus daarvoor opnieuw testen is niet nodig.

Sinds de KIQT+ zijn wel veel kinderen opnieuw getest met dat instrument omdat dat meer inzicht geeft voor (U)HB-kinderen en het een hoger plafond heeft.
Dan kan je doorgaans onderzoeken of je kind bv rond de 130 of misschien wel 165 zit, want dat is echt wel weer een heel groot verschil.

Frizz schreef: ↑

28-12-2023 07:48

Een test mag natuurlijk prima meer dan 2 jaar oud zijn. Na 2 jaar kan je wel weer een nieuw onderzoek laten afnemen.
Maar geen kind kan eerst wel HB of UHB zijn en daarna weer niet, dus daarvoor opnieuw testen is niet nodig.

Sinds de KIQT+ zijn wel veel kinderen opnieuw getest met dat instrument omdat dat meer inzicht geeft voor (U)HB-kinderen en het een hoger plafond heeft.
Dan kan je doorgaans onderzoeken of je kind bv rond de 130 of misschien wel 165 zit, want dat is echt wel weer een heel groot verschil.

Interessant! Heb jij ervaring met die test? Hier heeft kind alleen de WISC-V gemaakt. Dat gaf voor nu een duidelijk beeld waar we iets mee kunnen.

Nee zelf geen ervaring mee, ken wel meerdere ouders die de KIQT+ bij hun kind hebben laten afnemen. De meeste (U)HB-kinderen vinden het een leuk onderzoek. Soms waren de verschillen met de WISC groot (ook soms lager dan de WISC).

Hier meer info:
https://scaliq.com/scaliq-testen-kinder-iq-test-plus/

Wij hebben ons oudste kind afgelopen najaar laten testen.

Op het KDV vonden ze dat ze al zo ver voor liep, maar ja, het is je eigen kind en die ontwikkelt zich gewoon, dus ik zag dat niet helemaal. Bovendien heb ik neefjes en nichtjes en die gaan nu allemaal naar het VWO, dus de vergelijking die ik maakte was met die kinderen en dan liep ze niet super ver voor.

In groep 1 en 2 ging het eigenlijk allemaal wel soepel. Maar nu weet ik dat dat ook komt omdat ze op de eerste dag in groep 3 gelijk aansluiting vond bij 3 meiden die net als haar een IQ hebben dat ruim boven de 115 ligt.

Na 1,5 week in groep 3 wilde ze niet meer naar school, en na een week bleek dat dat kwam omdat ze dacht dat ze eindelijk zou leren lezen, maar ze leerde alleen maar de letters en die kende ze allemaal al.

1 van de 3 meiden uit groep 1 bleek 2 middagen in de week naar de inpandige HB school te gaan in groep 3. Dus toen ben ik naar de IB-er gegaan en heb gevraagd of ze kon kijken of dat ook iets voor mijn kind zou kunnen zijn. Dat werd eerst afgedaan als, daar heb je weer zo'n ouder die denkt dat zijn kind heel wat kan, tot ik moest huilen omdat mijn man net met een bore out thuis zat nadat hij eindeloos met zichzelf aan het worstelen was omdat hij zo slim is (UHB score). Toen werd ik wel serieus genomen (en dat neem ik ze nog steeds heel erg kwalijk).

Al met al is ze groep 3 best goed door gekomen. Doordat ze een hele fijne juf had die haar al heel snel aan zon lezen, rekentijger, rekenen XL, projectwerk zette en waarbij ze weinig regulier werk deed. Dat combineerde ze dan nog met 2 middagen naar de HB klas. En ik denk ook wel omdat er in haar klas 8 tot 10 kinderen zitten met een IQ dat ergens tusssen de 115 en UHB ligt.

Aan het einde van het jaar hadden we een gesprek met school over hoe het zou gaan in groep 4. Toen hoorden we dat er het komende jaar 3 leerkrachten voor haar klas zouden staan, waarvan 2 net van de PABO afgestudeerd. Naar aanleiding daarvan hebben we aangegeven dat we haar toch graag wilden laten testen om de weg naar voltijds HB onderwijs open te houden.

Ze is de tweede week van september getest, daarna duurde het nog 6 weken tot we de uitkomsten met school konden bespreken. Ondertussen was 1 van de leerkrachten alweer gestopt en was er een nieuwe gestart. De "hoofdjuf" was bij het gesprek en eigenlijk gaf die aan dat ze haar dolgraag in de klas wilde houden, want ze lag goed in de groep en ze werkte goed en geconcentreerd, maar om haar werk te kunnen geven wat echt op haar niveau zou zijn zou ze wel veel op de gang moeten werken met één of twee anderen. Toen ze hoorde dat haar IQ 144 was schrok de juf hier oprecht van en gaf ze eigenlijk heel gauw aan dat ze veel beter op haar plek zou zijn in het voltijds HB onderwijs.

Dus 2 dagen voor de herfstvakantie besloten we dat ze na de herfstvakantie zou starten in de HB klas (die naast haar oude klas zit). We hebben ooit wel bewust voor deze buurtschool gekozen omdat ze ook HB onderwijs aanbieden. Gezien het bevestigde IQ van mijn vriend, en de vermoedens van mijn IQ op basis van afgelegde capaciteitentesten in sollicitatietrajecten was de kans aanzienlijk dat we slimme kinderen zouden krijgen en daarop wilden we voorsorteren omdat we hoopten dat de school meer kennis zou hebben.

Ondertussen geeft dezelfde juf aan dat ze nooit had gedacht dat mijn kind ZOOOO slim was en landt het een beetje dat die andere kinderen misschien ook wel echt heel veel meer uitdaging nodig hebben. We horen van de ouders van haar vriendinnen dat de juffen het nog steeds moeilijk vinden om goed te differentieren. Dus wat dat betreft zijn we al blij dat ze nu naar het voltijds HB onderwijs gaat.

Kind lijkt haar draai al goed te hebben gevonden in de klas, maar meester en wij merken ook dat het leuker is omdat er minder herhaling in zit en minder "onzinnig" werk, maar dat we nog lang niet ergens zijn waar ze dingen moeilijk vind. En dat dat wel echt voor haar nodig is.

Ondertussen hebben wij thuis een 7 jarige die soms heel vrolijk en bij en lief is, maar ook heel veel moeite heeft met emotie regulatie. Een periode waarin we aan het verbouwen waren, ze naar een nieuwe klas ging en het sinterklaas was betekende dat er elke dag een driftbui is van 30 tot 45 minuten waar ze zichzelf eigenlijk niet gereguleerd krijgt en het doet mijn hart heel veel pijn om dat te zien. Dingen niet gelijk kunnen is een enorme trigger, het gevoel hebben dat wij meer van haar zusje houden is een enorme trigger (ik heb nu iets gekocht voor de kamer van de jongste, maar dat betekent dat ik ook iets moet kopen voor de oudste, want anders is het weer bal....), iets niet gelijk kunnen is een enorme trigger, iets verkeerd doen is een enorme trigger, het gevoel hebben dat wij denken dat ze iets niet kan is een enorme trigger (met haar ergens naar toe fietsen betekent de helft van de tijd een driftbui omdat ik iets zeg over dat ze moet uitkijken omdat er verkeer van links komt of iets dergelijks en dat zij dan vind dat ik denk dat ze het niet kan).

En we doen best heel erg ons best, maar ik merk ook dat ik heel erg oplaad van het feit dat ze nu 2 nachten bij mijn ouders logeert en dat ik niet zo veel rekening met haar gevoelens hoef te houden. We proberen haar erg te helpen, maar het is gewoon heel vermoeiend, en het drukt een stempel op veel dingen die we als gezin doen. En dat vind ik sneu voor haar zusje. En het is ook sneu voor ons, want mijn vriend worstelt met zijn mentale gezondheid en trekt dit soms heel slecht, waardoor het veel op mij neerkomt en dat is ook gewoon sneu voor mij.

Nu haar oudste zus de overstap heeft gemaakt is er bij de kleuterjuf van de jongste ook een lichtje gaan branden. Die zag ineens niet meer een schuchter introvert kind, maar een kind dat niet zo goed durft omdat ze bang is om fouten te maken. En nu ze wat meer 1-op-1 aandacht krijgt wordt ze veel meer gezien. En dus begon ze een paar weken voor haar 5de verjaardag met oefenen met lezen en oefent ze daar nu een paar keer per week 5 a 10 minuten mee en maakt ze hele grote sprongen met lezen. En qua gecijferdheid blijkt ze meer dan 1,5 jaar voor te lopen. Dus we gaan met haar nu ook de molen in om te kijken of een reguliere groep 3 voor haar gaat passen of dat we gelijk gaan inzetten op voltijds HB onderwijs.

En ergens merk ik dat ik het makkelijker te accepteren vind voor de tweede, en ergens merk ik dat ik het allemaal heel naar vind voor mijn kinderen, want als ik eerlijk ben, de meeste mensen die ik ken die echt flink HB zijn die zijn daar niet perse gelukkig van geworden (als in 5 echt ongelukkige mensen, tegen 1 gewoon normaal gelukkig mens).

Overigens heeft mijn dochter ook een veel lagere score op verwerkingssnelheid, maar nog steeds boven gemiddeld en ook voor die andere is dat zo. De testafnemer gaf aan dat ze dat heel vaak zag bij echt slimme kinderen, ook omdat ze hun werkgeheugen (die bedoelde ik) niet zo vaak hoefden te gebruiken omdat ze alles gewoon vrij snel herkennen.


Zoccellia ik kan me voorstellen dat het extra ingewikkeld is om je kind goed te laten testen als er nog andere uitdagingen zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de precieze score ook niet zo heel relevant vond voor mijn kinderen. Fijn dat ze nu een pasje hebben voor het voltijds HB onderwijs, maar vooral de aandachtspunten en ontwikkelpunten uit het rapport helpen ons om onze dochter beter te helpen.

Oh Kaatje herkenbaar hoor, al die driftbuien. Hier lijken ze toch altijd gerelateerd aan hoe goed (slecht) het onderwijs past. En dan bedoel ik in alle facetten; veiligheid in de klas, passend didactisch aanbod, ruimte voor autonomie, peers etc.

Dat fietsen herken ik ook, de aanwijzingen kon hij niet verdragen, vooral niet als er ook sprake is van spanning/overprikkeling. We konden daardoor heel lang niet op de fiets naar school, en daar was ik dan echt heel verdrietig over. Omdat het iets heel simpels en vanzelfsprekends is voor anderen, maar ik zat regelmatig in de berm met een kind dat helemaal over de flos was.

Maar goed, ik heb inmiddels heel veel normale dingen losgelaten omdat die hier gewoon niet samengaan met de behoeften van zoon. Verbouwen zou echt de hel voor hem zijn, praktisch onmogelijk.

Ik ben op het punt dat ik denk: ooit wordt het vast makkelijker. Het komt goed.

Tnx voor de toelichting op testafnames. Het verslag van de neuropsycholoog gaf er gelukkig duidelijk blijk van dat ze echt mijn kind goed had gezien en ze is niet onduidelijk over haar conclusies. Maar ik snap nu wel waarom we geen TIQ hebben.

En verder vind ik het een troostend idee dat er in verschillende huizen verspreid over het land kinderen wonen die af en toe in een driftbui belanden. Vermoeiend is het zeker.
En sinds ik me bevestig voel in dat ik het wél goed had gezien kan ik ook genieten van de hersenkronkels. Dat de depressieve en lethargische fase voor nu voorbij lijkt helpt ook mee. Die was als ouder heel lastig te verdragen

Ik heb denk ik een vrij afwijkend kind, want die van mij doet het erg goed op strakke regels en een duidelijke begrenzing. Zonder die begrenzing is hij een beetje dwalende in de wereld. Op momenten zelf zorgt dit voor enorme discussie (uiteraard),later komt kind dan mij zeggen dat die regels toch wel fijn(er) zijn. Ik vind het wel voor mijzelf soms heel vermoeiend (ik krijg ook echt heel vaak de vraag van vreemden of het voor ons niet heel zwaar is ).

Ik moet wel zeggen dat we soms denken dat er meer aan de hand is, dus misschien gaan we dit in de toekomst laten onderzoeken (nu we merken dat het kind gaat belemmeren).

Hier geen IQ-tests (op 1 kind na), dus geen idee of er sprake is van hoogbegaafdheid. Hoogte van het IQ is voor ons op dit moment ook het minst interessante.

Zoccellia schreef: ↑

27-12-2023 23:42

ah! lees nu deze post pas. Was denk ik net zelf aan het typen.
dan denk ik dat we inderdaad geen TIQ hebben 'gekregen'. Alleen een vermoeden + een range. En dus inderdaad het verslag

Ik begreep destijds (maar pin mij er niet op vast, het is lang geleden en ik weet er niet zoveel vanaf) dat de verwerkingssnelheid niet van grote invloed is op de IQ-range. Mijn kind had een relatief lage verwerkingssnelheid (onder het gemiddelde), wat ook goed verklaard kan worden (geen fouten willen maken, dus check, check, dubbelcheck). Maar volgens de tester was de invloed op de uiteindelijke score gering. Dat is wel lang geleden en destijds nog met de WISC3, en ik weet dat de WISC5 heel anders werkt.

Zoccellia schreef: ↑

28-12-2023 09:47

Tnx voor de toelichting op testafnames. Het verslag van de neuropsycholoog gaf er gelukkig duidelijk blijk van dat ze echt mijn kind goed had gezien en ze is niet onduidelijk over haar conclusies. Maar ik snap nu wel waarom we geen TIQ hebben.

En verder vind ik het een troostend idee dat er in verschillende huizen verspreid over het land kinderen wonen die af en toe in een driftbui belanden. Vermoeiend is het zeker.
En sinds ik me bevestig voel in dat ik het wél goed had gezien kan ik ook genieten van de hersenkronkels. Dat de depressieve en lethargische fase voor nu voorbij lijkt helpt ook mee. Die was als ouder heel lastig te verdragen

Ik denk dat het gevoel dat je kind gezien is ook het meeste oplevert. En als je die precieze score verder niet nodig hebt, dan lijkt met dat ook heel prima.

Ik vond het echt heel wonderlijk toen ik merkte dat niet alle kinderen als ze thuis zijn van het KDV gigantische driftbuien krijgen. Dat er kinderen zijn die dan niet alle spanning moeten verwerken. En pas nu de jongste het nog steeds niet doet realiseer ik me ook hoe sneu het voor de oudste is dat ze nog steeds niet de andere manieren heeft gevonden om alle indrukken te verwerken.

En ik leef echt heel erg met haar mee, want ik zou het ook heel verdrietig vinden als ik zou denken dat mijn moeder meer van 1 van mijn broers zou houden dan van mij. Maar ik weet ook dat liefde voor je kinderen niet zo werkt. En dat op de fiets ook, ik snap wel dat ze graag wil dat ik jhaar vertrouw, en ik vertrouw haar ook, ze mag al een tijd meer dan een heel aantal van haar vriendinnen in het verkeer, omdat ik zie dat ze goed oplet en de regels kent, maar dan nog zijn er situaties die gevaarlijk zijn en waarbij goed opletren niet voldoende is. Ze was echt vet onder de indruk toen ik laatst ook iets niet goed inschatte en bijna tegen een ebike aan botste. Maar ja, dat helpt dan rationeel wel,, maar haar instinct als ik iets zeg is nog steeds, ze vind dat ik het niet goed doe.

Haha ja die driftbuien; ik weet nog dat zoon peuter was en ik met collega’s zat te kletsen die ook kinderen hadden. Die zeiden onderling; ‘Ja dan zeg ik gewoon nee hoor, na vijf minuten is zo’n huilbui wel weer voorbij.’
Ik dacht VIJF MINUTEN?! Are you kidding me? Ik was gewend VIJF KWARTIER!

En een vriendin die demonstreerde; tja als kind niet in het fietszitje wil dan zeg ik gewoon; wil je zitten of zal ik je hier laten?
Als ik zoiets deed wist ik zeker dat ik hem de eerste anderhalf uur dat zitje niet meer in zou krijgen. Wat zeg ik, misschien wel nooit meer.

Toen kwam wel dat besef; goh de mijne is wel echt van een ander kaliber.

Kaatje; mijn zoon vindt fouten maken en kritiek ook echt verschrikkelijk. Waar het even kan zeg ik dus ook; ‘Hebben WE goed gekeken?’, vraag ik nooit of hij het goed begrijpt maar of ik het goed heb uitgelegd en doe ik fouten maken eindeloos en nadrukkelijk voor. Zoon begrijpt inmiddels goed dat dingen niet goed kunnen erbij hoort, evenals fouten maken. Maar, het doet hem alsnog heel erg zeer. En dat snap ik. Inmiddels zijn we dus zover dat we aandacht kunnen geven aan dat gevoel, dat scheelt al.

Hoi hoi, om je vragen te beantwoorden:
Onze zoon is hun getest toen hij net 4 was en nog een keertje toen hij 8 was. (Door dezelfde tester en deze mevrouw zou natuurlijk nooit haar eerdere test ontkrachten.)
Aanleiding voor de eerste test: zoon was net drie en vroeg mij hoe je moet lezen. Ik legde hem dat kort uit en hij las daarmee zijn eerste woordje.
Ik ben zelf hb getest, 35 jaar geleden en dacht : goh, komt me bekend voor. Dus zoon even laten testen. In de zomervakantie dat hij vier werd en met het rapport onder zijn armpje naar school gestuurd.
Hij kon dus redelijk lezen toen hij naar school ging. Daar verheugde hij zich op echt leren lezen, maar die vlieger gaat niet op bij de kleuters... de juf leerde hem wel zijn naam schrijven, maar meer ook niet. Ze had echter het rapport naar de iber gestuurd en die zorgde ervoor dat hij halverwege groep 1 naar groep 2 ging. Met net vijf zat hij in groep 3.
In groep 5 een vermoeden van dyslexie ivm slechte scores voor spelling. Dit is echt raar met een kind dat zo goed leest, maar goed.
Paar weken geleden ( inmiddels groep 8) kregen we terug van de onderzoeker dat hij inderdaad dyslectisch is, maar dat hij zich zoo goed redt dankzij zijn intelligentie.
Zorgen op het moment niet, wel bij de kleuters omdat hij toen regelmatig over de flos ging als hem iets niet zinde. Zodra hij naar groep 2 ging, was dit al ietsjes minder en in groep 3 was dat bijna helemaal weg en nu is dat helemaal weg ( maar hij is nu al tien, misschien te 'oud'?
Volgend jaar middelbare school, hij heeft nu een havo pre advies. Daarmee kan hij naar alle scholen die hem leuk lijken ( naar de havo vwo en dan tegen die tijd nog wel kijken welk niveau)
Scholing maken we ons niet zo druk over, niveau of passend bij zijn hbheid ook niet. We proberen hem zo gelukkig mogelijk door het systeem heen te trekken en dat lijkt tot nu toe aardig crescendo te gaan hij heeft wat jaartjes in de plusklas gezeten maar door corona was dat gestopt en vorig jaar vroeg zijn juf of hij dat weer wilde, maar toen heeft hij vriendelijk bedankt... Nu is de leuke plusklas juf er weer en zou hij wel weer willen

Ik maak me soms een beetje zorgen over dat hij er niet uithaalt wat erin zit, maar aan de andere kant heeft hij nog een heel leven voor zich om ambitieus te zijn....