Kinderen
alle pijlers
UHB getest kind
woensdag 27 december 2023 om 20:00
woensdag 3 januari 2024 om 13:09
Ja, het voelde echt als een warm bad. En als een huisbezoek nodig was geweest, dan had dat ook gekund inderdaad. Het probleem speelde echter op school en met school, dus er zijn vooral gesprekken met leerkracht, mij en haar geweest, hoe zoon aan te vliegen en wat wel of niet zou kunnen werken. Het was een fijne samenwerking waar ik nog steeds profijt van heb.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 3 januari 2024 om 14:15
Veel HB-praktijken bieden ouderbegeleiding; een vorm van coaching/opvoedondersteuning aan de ouders dus.
Voor sommige kinderen helpt het ook als hulpverlening wordt geboden op school in plaats van thuis, of in een speciale plusgroep die behandeling biedt.
Mijn kind vindt praten over privé dingen echt Not Done en wil niemand thuis over de vloer. Maar omdat veel van zijn gedrag ook echt hoort bij overlevingsgedrag volgt hij MNRI bij iemand met UHB-kennis. Er zijn veel HB en UHB’ers die daar baat bij hebben, als ik de Facebook groepen volg.
Voor sommige kinderen helpt het ook als hulpverlening wordt geboden op school in plaats van thuis, of in een speciale plusgroep die behandeling biedt.
Mijn kind vindt praten over privé dingen echt Not Done en wil niemand thuis over de vloer. Maar omdat veel van zijn gedrag ook echt hoort bij overlevingsgedrag volgt hij MNRI bij iemand met UHB-kennis. Er zijn veel HB en UHB’ers die daar baat bij hebben, als ik de Facebook groepen volg.
•
woensdag 3 januari 2024 om 14:24
Overigens hebben wij wel een HB-specialist maar die denkt vooral mee op proces-niveau.
Ik heb ooit heel hard zitten huilen na mijn eerste gesprek met een HB-specialist. Ik stortte mijn hart uit over hoe dramatisch het ging met mijn kleuter en zij luisterde aandachtig en wist me daarna te vertellen dat ik het fantastisch doe. Ze wist geen tips voor mij op pedagogisch gebied, maar wel wat boekentips? Tja die had ik ook al allemaal gelezen. Ik dacht echt JA HALLO als niemand tips heeft HOE OVERLEVEN WE DIT DAN?!
Daarna kwam ik dus terug bij de eigenaresse van de praktijk die een IQ-onderzoek dan toch wel handig vond, en adviezen aan school.
Het is eigenlijk wel altijd zo gebleven dat als ik ergens advies vraag dat ik altijd terug krijg dat ik het zo goed doe. Dat is enerzijds fijn (heb tenslotte zelf een pedagogische achtergrond en tig boeken gelezen en webinars gevolgd) maar ook weleens eenzaam.
In elk geval zit bij ons de sleutel tot meer welbevinden zeker niet in de thuissituatie.
En ook wordt weleens gesuggereerd dat zoon het juist lastig heeft elders omdat ik het zó goed snap en begeleid. En ook ik denk dat weleens, maar uiteindelijk denk ik dat juist zijn thuissituatie maakt dat hij (nog) geen externaliserend gedrag laat zien.
Ik heb ooit heel hard zitten huilen na mijn eerste gesprek met een HB-specialist. Ik stortte mijn hart uit over hoe dramatisch het ging met mijn kleuter en zij luisterde aandachtig en wist me daarna te vertellen dat ik het fantastisch doe. Ze wist geen tips voor mij op pedagogisch gebied, maar wel wat boekentips? Tja die had ik ook al allemaal gelezen. Ik dacht echt JA HALLO als niemand tips heeft HOE OVERLEVEN WE DIT DAN?!
Daarna kwam ik dus terug bij de eigenaresse van de praktijk die een IQ-onderzoek dan toch wel handig vond, en adviezen aan school.
Het is eigenlijk wel altijd zo gebleven dat als ik ergens advies vraag dat ik altijd terug krijg dat ik het zo goed doe. Dat is enerzijds fijn (heb tenslotte zelf een pedagogische achtergrond en tig boeken gelezen en webinars gevolgd) maar ook weleens eenzaam.
In elk geval zit bij ons de sleutel tot meer welbevinden zeker niet in de thuissituatie.
En ook wordt weleens gesuggereerd dat zoon het juist lastig heeft elders omdat ik het zó goed snap en begeleid. En ook ik denk dat weleens, maar uiteindelijk denk ik dat juist zijn thuissituatie maakt dat hij (nog) geen externaliserend gedrag laat zien.
•
woensdag 3 januari 2024 om 14:36
Ik herken een vriendin van mij in jouw situatie Frizz.
Ook een thuiszittend kind, valt gewoon echt uit omdat er geen veilige omgeving gemaakt wordt waarin hij zijn vaardigheden kan ontwikkelen. En dan vervalt hij weer in oud gedrag wat weer maakt dat hij dáár op word aangesproken, waardoor hij helemaal uit zijn plaat gaat. Waarna school vriendin belt en ze hem weer kan komen ophalen. Omdat het gewoon niet gaat, ze zijn nu allebei vol spanning om maandag weer met school te starten, gaan ze dat dus nu ook niet doen, hebben ze besloten. Omdat het deze vakantie super ontspannen is gegaan. Kind is zelfs ziek geworden, zo komt de stress er allemaal uit. Hij zegt: mam, het stróómt letterlijk uit mijn oren, alle spanning en stress.
Ik zeg ook dat ze het fantastisch doet. Dat ik bewondering voor haar heb, mijn pet voor haar afneem. Maar inderdaad, ze koopt er niets voor. Want maandag mag zij gaan bedenken hoe ze het gaat doen met haar werk, hoe het verder moet met school, huiswerk, en dan de rest van je leven nog.
Ook een thuiszittend kind, valt gewoon echt uit omdat er geen veilige omgeving gemaakt wordt waarin hij zijn vaardigheden kan ontwikkelen. En dan vervalt hij weer in oud gedrag wat weer maakt dat hij dáár op word aangesproken, waardoor hij helemaal uit zijn plaat gaat. Waarna school vriendin belt en ze hem weer kan komen ophalen. Omdat het gewoon niet gaat, ze zijn nu allebei vol spanning om maandag weer met school te starten, gaan ze dat dus nu ook niet doen, hebben ze besloten. Omdat het deze vakantie super ontspannen is gegaan. Kind is zelfs ziek geworden, zo komt de stress er allemaal uit. Hij zegt: mam, het stróómt letterlijk uit mijn oren, alle spanning en stress.
Ik zeg ook dat ze het fantastisch doet. Dat ik bewondering voor haar heb, mijn pet voor haar afneem. Maar inderdaad, ze koopt er niets voor. Want maandag mag zij gaan bedenken hoe ze het gaat doen met haar werk, hoe het verder moet met school, huiswerk, en dan de rest van je leven nog.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 3 januari 2024 om 14:42
Bij ons is het meest complexe gedrag zichtbaar in de thuissituatie, al ligt de oorzaak of trigger daar denk ik niet. Soms zou ik willen dat iemand het ziet, ipv dat het mijn versie is, door mijn ogen, met mijn woorden. Ik ben nl onderdeel van het systeem, en dus gekleurd. Probeer echt zo dicht mogelijk bij de feiten, het werkelijke gedrag te blijven - maar ook ik heb gevoeligheden en triggers.
Verder is kind hier therapie-moe. Het moet wel echt Heel Belangrijk Zijn wil hij op school of elders nog ergens aan mee werken. Zeker als hij ervoor (alweer!) uit de klas gehaald wordt of na school ergens heen moet.
(dit haal ik zo weg, maar het zit me hoog merk ik: we stevenen denk ik zelfs af op rolstoelafhankelijkheid, omdat kind zo klaar is met alle therapie, dat zelfs de fysiotherapie even teveel lijkt
)
Verder is kind hier therapie-moe. Het moet wel echt Heel Belangrijk Zijn wil hij op school of elders nog ergens aan mee werken. Zeker als hij ervoor (alweer!) uit de klas gehaald wordt of na school ergens heen moet.
(dit haal ik zo weg, maar het zit me hoog merk ik: we stevenen denk ik zelfs af op rolstoelafhankelijkheid, omdat kind zo klaar is met alle therapie, dat zelfs de fysiotherapie even teveel lijkt
)
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
woensdag 3 januari 2024 om 15:00
Wat lastig en pijnlijk Zoccellia. En ook wel te begrijpen vanuit je kind, want iedere vorm van therapie is een bevestiging voor het kind zelf dat hij/zij afwijkend is van de norm en het gemiddelde. Wij hebben dit op veel kleinere schaal gehad met een ander kind, waar een enorme weerstand (tot krijsen, overgeven, gillen, slaan en totaal niet meer aanspreekbaar bij de fysio aan toe) opleverde. Terwijl de therapie wel hielp. Ontzettend moeilijk vond ik dat. Gewoon omdat ik echt niet wist waar ik goed aan deed en mijn gevoel kon ik ook niet volgen, want mijn gevoel wist het ook niet...
Hier wel een goed bekendstaand HB-bureau, maar die hebben niet echt ouderbegeleiding. Het was voor mij zelfs een groot raadsel wat er tijdens de sessies en begeleiding allemaal gebeurde (bij oudere kinderen krijg je ook geen verslagen meer en zo). En ze zijn er voor het kind, dus als ouder kun je je verhaal er ook al niet kwijt (itt bij jongere kinderen) en ben je alleen bij de kennismaking en de slotevaluatie aanwezig. Het was ook een half uur rijden, kind moest er 3x per week heen en ik had echt geen flauw idee hoe ik dat met werk, school en andere kinderen moest rondbreien.
Ik was dus ergens ook wel opgelucht toen het klaar was, want ik vond het best belastend.
Als het voor zoon nodig is, doen we het natuurlijk, maar ik moet wel even over wat drempels voor mijzelf stappen.
Zoon wil vooral heel graag normaal zijn, wil het allerliefste vrienden hebben en daar veel mee afspreken. Extra pijnlijk dus dat het helemaal niet lukt met klasgenoten en leeftijdsgenoten.
Hier wel een goed bekendstaand HB-bureau, maar die hebben niet echt ouderbegeleiding. Het was voor mij zelfs een groot raadsel wat er tijdens de sessies en begeleiding allemaal gebeurde (bij oudere kinderen krijg je ook geen verslagen meer en zo). En ze zijn er voor het kind, dus als ouder kun je je verhaal er ook al niet kwijt (itt bij jongere kinderen) en ben je alleen bij de kennismaking en de slotevaluatie aanwezig. Het was ook een half uur rijden, kind moest er 3x per week heen en ik had echt geen flauw idee hoe ik dat met werk, school en andere kinderen moest rondbreien.
Ik was dus ergens ook wel opgelucht toen het klaar was, want ik vond het best belastend.
Als het voor zoon nodig is, doen we het natuurlijk, maar ik moet wel even over wat drempels voor mijzelf stappen.
Zoon wil vooral heel graag normaal zijn, wil het allerliefste vrienden hebben en daar veel mee afspreken. Extra pijnlijk dus dat het helemaal niet lukt met klasgenoten en leeftijdsgenoten.
woensdag 3 januari 2024 om 15:43
Ik denk dat bij veel kinderen het gedrag (aanvankelijk) thuis zichtbaar is. Dat wil echter niet zeggen dat de oorzaak ook thuis ligt. Integendeel. Mijn ervaring is dat die doorgaans echt ligt bij het onderwijs onvoldoende passend te krijgen waardoor kinderen in een staat van overspannenheid raken. Wat heel logisch is, want we weten allemaal dat wanneer volwassenen ongelukkig zijn op hun werk en zich overmatig moeten aanpassen dat dat leidt tot een burn-out of overspannenheid. Maar bij kinderen denkt men al gauw dat het aan het kind ligt.
Dat gezegd hebbende; kinderen hebben soms dan ook helemaal geen behoefte aan méér therapie of coaching, integendeel. Soms is rust juist goed. Zodat je lijf tot rust kan komen, zodat je ouders tot rust kunnen komen, zodat er weer ruimte ontstaat voor ontwikkeling.
Ik ben zelf van huis uit hulpverlener, maar ben juist (ook in m’n werk) terughoudend met een kind naar een hulpverlener sturen. Eerst eens even kijken wat er aan de context veranderd kan worden voordat we aan een kind gaan sleutelen
Dat gezegd hebbende; kinderen hebben soms dan ook helemaal geen behoefte aan méér therapie of coaching, integendeel. Soms is rust juist goed. Zodat je lijf tot rust kan komen, zodat je ouders tot rust kunnen komen, zodat er weer ruimte ontstaat voor ontwikkeling.
Ik ben zelf van huis uit hulpverlener, maar ben juist (ook in m’n werk) terughoudend met een kind naar een hulpverlener sturen. Eerst eens even kijken wat er aan de context veranderd kan worden voordat we aan een kind gaan sleutelen
•
woensdag 3 januari 2024 om 19:41
Lastige vind ik hier dat rust hier niet zo lijkt te werken: vaak komt in de langere vakanties echt het drukke gedrag naar voren en het gemis aan structuur. Het is hier altijd zo'n lastige afweging tussen onder-en overprikkeling. Of eigenlijk is de overprikkeling nieuw voor ons, het probleem zat hem altijd in de onderprikkeling.Frizz schreef: ↑03-01-2024 15:43Ik denk dat bij veel kinderen het gedrag (aanvankelijk) thuis zichtbaar is. Dat wil echter niet zeggen dat de oorzaak ook thuis ligt. Integendeel. Mijn ervaring is dat die doorgaans echt ligt bij het onderwijs onvoldoende passend te krijgen waardoor kinderen in een staat van overspannenheid raken. Wat heel logisch is, want we weten allemaal dat wanneer volwassenen ongelukkig zijn op hun werk en zich overmatig moeten aanpassen dat dat leidt tot een burn-out of overspannenheid. Maar bij kinderen denkt men al gauw dat het aan het kind ligt.
Dat gezegd hebbende; kinderen hebben soms dan ook helemaal geen behoefte aan méér therapie of coaching, integendeel. Soms is rust juist goed. Zodat je lijf tot rust kan komen, zodat je ouders tot rust kunnen komen, zodat er weer ruimte ontstaat voor ontwikkeling.
Ik ben zelf van huis uit hulpverlener, maar ben juist (ook in m’n werk) terughoudend met een kind naar een hulpverlener sturen. Eerst eens even kijken wat er aan de context veranderd kan worden voordat we aan een kind gaan sleutelen
Maar war nou precies de oorzaak is? Teveel schermtijd (telefoon gekregen), overgang op het voortgezet onderwijs, eerste tekenen puberteit? Ik weet het eigenlijk ook niet. Wellicht ook een combinatie van factoren.
Wel heel fijn te lezen dat jouw zoon thuis weer wat op lijkt te knappen.
woensdag 3 januari 2024 om 23:10
Zoccellia schreef: ↑03-01-2024 11:59Ik had wel een leuk gesprek met kind over de middelbareschool (duurt nog even hoor, nu groep 6).
Het lukte hem zowaar om in wensen/behoeftes te denken.
- een school waar je geen huiswerk krijgt (het ljikt hem verschikkelijk om thuis nog met stom schoolwerk aan de slag te moeten)
- een school waar je kan leren hacken en je eigen bedrijfjes mag oprichten
- een school waar meer kinderen zijn die anders zijn.
Ik heb geen idee of dat bestaat binnen een redelijke afstand, maar het geeft een positieve draai aan de fase die komen gaat. We kunnen in ieder geval op zoek gaan naar iets wat zoon wíl.
Zou Agora onderwijs iets voor hem zijn?
•
donderdag 4 januari 2024 om 07:25
Oh dit is zo herkenbaar en zoooo frustrerend. Mijn zoon heeft soms heel lastig gedrag. Zo heeft hij regelmatig tics gehad, maar ook waanbeelden. Ik weet soms niet hoe daar meer om te gaan. Net zoals zijn hypochondrische neigingen. Maar waar ik ook om advies vraag, niemand kan me helpen. Ik heb weleens huilende hulpverleners gehad, want oh wat had ik toch veel op mijn bordje en wat had ik het zwaar. En inderdaad, altijd de opmerking hoe goed ik het wel niet doe. Ja leuk hoor, maar ik vind het loeizwaar en moeilijk en wil tips of hulp. Zelfs een de vraag gehad of ik niet bij de hulpverleningsinstantie wilde komen werken, want ik deed het zo goed allemaal. Dat vind ik soms nog het lastigste van alles, het gebrek aan kennis en goede hulp (voor zowel kind als ons als ouders).Frizz schreef: ↑03-01-2024 14:24Overigens hebben wij wel een HB-specialist maar die denkt vooral mee op proces-niveau.
Ik heb ooit heel hard zitten huilen na mijn eerste gesprek met een HB-specialist. Ik stortte mijn hart uit over hoe dramatisch het ging met mijn kleuter en zij luisterde aandachtig en wist me daarna te vertellen dat ik het fantastisch doe. Ze wist geen tips voor mij op pedagogisch gebied, maar wel wat boekentips? Tja die had ik ook al allemaal gelezen. Ik dacht echt JA HALLO als niemand tips heeft HOE OVERLEVEN WE DIT DAN?!
Daarna kwam ik dus terug bij de eigenaresse van de praktijk die een IQ-onderzoek dan toch wel handig vond, en adviezen aan school.
Het is eigenlijk wel altijd zo gebleven dat als ik ergens advies vraag dat ik altijd terug krijg dat ik het zo goed doe. Dat is enerzijds fijn (heb tenslotte zelf een pedagogische achtergrond en tig boeken gelezen en webinars gevolgd) maar ook weleens eenzaam.
In elk geval zit bij ons de sleutel tot meer welbevinden zeker niet in de thuissituatie.
En ook wordt weleens gesuggereerd dat zoon het juist lastig heeft elders omdat ik het zó goed snap en begeleid. En ook ik denk dat weleens, maar uiteindelijk denk ik dat juist zijn thuissituatie maakt dat hij (nog) geen externaliserend gedrag laat zien.
donderdag 4 januari 2024 om 08:47
We hebben, en daar ben ik altijd ontzettend gelukkig mee geweest, een kind gehad dat op het PO met plezier naar school ging (dat was echt puur geluk). Nu op het VO gaat het moeizaam op sociaal en executief gebied. Cognitief is tot nu toe geen probleem, de leerstof is zeker niet te moeilijk. Maar is het wennen, of loopt het gewoon echt niet goed. We hebben een heel moeilijke tijd met 2 kinderen achter de rug, dus ik ben wel enigszins thuis in de materie, maar ik had, tegen beter weten in, gehoopt dat het beter zou gaan.
donderdag 4 januari 2024 om 08:52
Oh Lente wat ontzettend verdrietig voor jullie. Ik herken dergelijk heftig gedrag, je bent als ouder dan al zo wanhopig en zó je best aan het doen voor kind zonder dat het echt zoden aan de dijk zet en dan blijken alle professionals handelings- én adviesverlegen.
Je mag me altijd een PB sturen als je ergens klem zit, wie weet heb ik dan nog een ander idee.
Je mag me altijd een PB sturen als je ergens klem zit, wie weet heb ik dan nog een ander idee.
•
donderdag 4 januari 2024 om 08:55
Elk nieuw schooljaar is weer spannend he? Laat staan een overstap naar VO. Ik hoop dat jullie snel kunnen uitvinden wat zijn verminderde welbevinden veroorzaakt.Enchine schreef: ↑04-01-2024 08:47We hebben, en daar ben ik altijd ontzettend gelukkig mee geweest, een kind gehad dat op het PO met plezier naar school ging (dat was echt puur geluk). Nu op het VO gaat het moeizaam op sociaal en executief gebied. Cognitief is tot nu toe geen probleem, de leerstof is zeker niet te moeilijk. Maar is het wennen, of loopt het gewoon echt niet goed. We hebben een heel moeilijke tijd met 2 kinderen achter de rug, dus ik ben wel enigszins thuis in de materie, maar ik had, tegen beter weten in, gehoopt dat het beter zou gaan.
•
donderdag 4 januari 2024 om 08:56
Ik heb het idee dat de wederzijdse herkenning en oprecht meleven met elkaar ook al steun geeft.Frizz schreef: ↑04-01-2024 08:52Oh Lente wat ontzettend verdrietig voor jullie. Ik herken dergelijk heftig gedrag, je bent als ouder dan al zo wanhopig en zó je best aan het doen voor kind zonder dat het echt zoden aan de dijk zet en dan blijken alle professionals handelings- én adviesverlegen.
Je mag me altijd een PB sturen als je ergens klem zit, wie weet heb ik dan nog een ander idee.
Mooi topic om mee te lezen. Een mooi jaar gewenst voor jullie en jullie kinderen!
donderdag 4 januari 2024 om 09:10
Ik herken dit wel. Eigenlijk hoop je soms dat iemand goede, makkelijk toepasbare, oplossingen kan geven. Dat je het goed doet is even fijn om te horen (korte termijn), maar niet echt helpend als je er doorheen zit en dáárom dus hulp vraagt.Lente19251003- schreef: ↑04-01-2024 07:25Oh dit is zo herkenbaar en zoooo frustrerend. Mijn zoon heeft soms heel lastig gedrag. Zo heeft hij regelmatig tics gehad, maar ook waanbeelden. Ik weet soms niet hoe daar meer om te gaan. Net zoals zijn hypochondrische neigingen. Maar waar ik ook om advies vraag, niemand kan me helpen. Ik heb weleens huilende hulpverleners gehad, want oh wat had ik toch veel op mijn bordje en wat had ik het zwaar. En inderdaad, altijd de opmerking hoe goed ik het wel niet doe. Ja leuk hoor, maar ik vind het loeizwaar en moeilijk en wil tips of hulp. Zelfs een de vraag gehad of ik niet bij de hulpverleningsinstantie wilde komen werken, want ik deed het zo goed allemaal. Dat vind ik soms nog het lastigste van alles, het gebrek aan kennis en goede hulp (voor zowel kind als ons als ouders).
donderdag 4 januari 2024 om 09:21
De machteloosheid spat er vanaf Lente, pfoeh.
Je komt met lege handen, wanhoop, hulpvraag bij iemand aan. En vervolgens ga je met lege handen weer naar huis. De realisatie dat wat je nodig (of wat je kind nodig heeft) misschien wel helemaal niet bestaat lijkt me zwaar. En eenzaam.
Wij lezen nu de reeks Gozert/Luna/Missie afbreken van Pieter Koolwijk (moest er aan denken vanwege de waanbeelden die je noemde). Wat ik & kind hier samen uithalen is dat het wel heel fijn is als je ouders hebt die je goed vinden zoals je bent, en die je accepteren. En uit Luna haalden we ook dat je als kind de enige bent die (ook je ouders) kunt uitleggen hoe mensen het beste met je om kunnen gaan. Ik vond die reeks echt een ode aan anders zijn, jezelf mogen zijn, en hoe belangrijk de rol van ouders is in het acceptatieproces.
Je komt met lege handen, wanhoop, hulpvraag bij iemand aan. En vervolgens ga je met lege handen weer naar huis. De realisatie dat wat je nodig (of wat je kind nodig heeft) misschien wel helemaal niet bestaat lijkt me zwaar. En eenzaam.
Wij lezen nu de reeks Gozert/Luna/Missie afbreken van Pieter Koolwijk (moest er aan denken vanwege de waanbeelden die je noemde). Wat ik & kind hier samen uithalen is dat het wel heel fijn is als je ouders hebt die je goed vinden zoals je bent, en die je accepteren. En uit Luna haalden we ook dat je als kind de enige bent die (ook je ouders) kunt uitleggen hoe mensen het beste met je om kunnen gaan. Ik vond die reeks echt een ode aan anders zijn, jezelf mogen zijn, en hoe belangrijk de rol van ouders is in het acceptatieproces.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
donderdag 4 januari 2024 om 09:23
Als 'zelfstandig naar school kunnen' geen vereiste van hem is, dan is dit wel een serieuze optie ja!
Hoewel het gebouw waar de dichtsbijzijnde agoraschool nu zit niet echt rolstoelvriendelijk is.
Denk dat dit een plek kan zijn waar je het plezier in het leren kunt behouden.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
donderdag 4 januari 2024 om 09:23
verkeerd gequote.. wilde Enchine nog even hartje sturen mbt de herkennen over weerstand tegen therapie.
Sta je dan met je goede bedoelingen (en goede therapie!), en dan wil kind niet.
Het is voor de meeste ouders niet voor te stellen: hoezo wil het kind niet, daar heeft het toch niets in de bepalen? Opvoeden die handel!
Maar goed, dat is met de aanpak van de meeste kinderen in dit topic denk ik het geval. Als het als ouder (of leerkracht, of andere volwassenen) zo makkelijk te bepalen en te beinvloeden was, dan was er ook geen probleem.
Sta je dan met je goede bedoelingen (en goede therapie!), en dan wil kind niet.
Het is voor de meeste ouders niet voor te stellen: hoezo wil het kind niet, daar heeft het toch niets in de bepalen? Opvoeden die handel!
Maar goed, dat is met de aanpak van de meeste kinderen in dit topic denk ik het geval. Als het als ouder (of leerkracht, of andere volwassenen) zo makkelijk te bepalen en te beinvloeden was, dan was er ook geen probleem.
zoccellia wijzigde dit bericht op 04-01-2024 09:27
Reden: verkeerd gequote
Reden: verkeerd gequote
76.21% gewijzigd
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
donderdag 4 januari 2024 om 09:37
Ik vind het op mijn beurt dan weer stuitend dat ouders in het algemeen hun kinderen zoveel opleggen en hen daarin overslaan. Want ouders weten wel wat goed is, dus het moet gewoon. Even kort door de bocht gesteld dan.
Veel UHB kinderen kunnen vrij weinig met dwang, de mijne blokkeert er totaal van. Als er al intrinsieke motivatie was is die meteen verdwenen als ik iets ga opleggen.
Het maakt wel dat ik niet anders kan dan mijn kind zeer serieus nemen. En dat is ontzettend veel waard als je kijkt naar de relatie die we hebben.
Veel UHB kinderen kunnen vrij weinig met dwang, de mijne blokkeert er totaal van. Als er al intrinsieke motivatie was is die meteen verdwenen als ik iets ga opleggen.
Het maakt wel dat ik niet anders kan dan mijn kind zeer serieus nemen. En dat is ontzettend veel waard als je kijkt naar de relatie die we hebben.
•
donderdag 4 januari 2024 om 09:39
donderdag 4 januari 2024 om 16:59
Wat lief, dankjewel!Frizz schreef: ↑04-01-2024 08:52Oh Lente wat ontzettend verdrietig voor jullie. Ik herken dergelijk heftig gedrag, je bent als ouder dan al zo wanhopig en zó je best aan het doen voor kind zonder dat het echt zoden aan de dijk zet en dan blijken alle professionals handelings- én adviesverlegen.
Je mag me altijd een PB sturen als je ergens klem zit, wie weet heb ik dan nog een ander idee.
donderdag 4 januari 2024 om 17:27
Machteloos inderdaad. Want ik wil mijn kind zo graag helpen, maar ik weet ook niet altijd of ik het goed doe. Eenzaam ook. Vrienden zijn onwijs lief, maar niemand snapt echt hoe het is om altijd ‘aan’ te moeten staan voor je kind. De herkenning hier is daarom inderdaad heel fijn. Al weet ik bij mijn kind niet of de gedragsproblemen door zijn iq komen of door andere diagnoses. Hij heeft nu de diagnose ASS, ADHD en ‘gewoon’ hoogbegaafd maar we vermoeden dat de ASS een misdiagnose is en dat zijn gedrag meer voortkomt uit een hoger IQ dan we tot nu toe dachten. Maar die uitslag komt binnen nu en twee weken.Zoccellia schreef: ↑04-01-2024 09:21De machteloosheid spat er vanaf Lente, pfoeh.
Je komt met lege handen, wanhoop, hulpvraag bij iemand aan. En vervolgens ga je met lege handen weer naar huis. De realisatie dat wat je nodig (of wat je kind nodig heeft) misschien wel helemaal niet bestaat lijkt me zwaar. En eenzaam.
Wij lezen nu de reeks Gozert/Luna/Missie afbreken van Pieter Koolwijk (moest er aan denken vanwege de waanbeelden die je noemde). Wat ik & kind hier samen uithalen is dat het wel heel fijn is als je ouders hebt die je goed vinden zoals je bent, en die je accepteren. En uit Luna haalden we ook dat je als kind de enige bent die (ook je ouders) kunt uitleggen hoe mensen het beste met je om kunnen gaan. Ik vond die reeks echt een ode aan anders zijn, jezelf mogen zijn, en hoe belangrijk de rol van ouders is in het acceptatieproces.
Ik ga die reeks eens bekijken, ken ik niet.
donderdag 4 januari 2024 om 17:41
Ikzelf vond het ook best een vreemde gewaarwording dat ik zeer zorgelijk gedrag noemde van kind in een MDO en dat iedereen een beetje stil viel en toen wat begon te murmelen. Blijkbaar is dat wat gebeurt als niemand weet wat te doen.
Lente wil je (evt per PB) met mij delen waar jullie dit diagnosetraject doorlopen, is dat bij een HB-specialist?
Lente wil je (evt per PB) met mij delen waar jullie dit diagnosetraject doorlopen, is dat bij een HB-specialist?
•
vrijdag 5 januari 2024 om 09:55
Ik heb dus via kind nogal een netwerk kado gekregen uit de gehandicapte-kinderen-wereld. Handicaps worden soms samengeval onder de term 'een zorgintensief kind'. En dat is best een prettige term als het gaat om herkenning te vinden in zorgen over je kind. Geen enkel kind is hetzelfde, en zorg (buiten wat je zelf doet) is vaak niet passend of beschikbaar of heeft allerlei hoepeltjes en wachtlijsten. Die herkenning & erkenning van de uitdaging die het kind met zich meebrengt is soms heel fijn.
Eigenlijk vind ik HB - in sommige gevallen - net zo goed leiden tot een 'zorgintensief kind'. Het zorgen hebben over, het zorgen voor, het continue 'aanstaan', het helpen van de omgeving om je kind de juiste begeleiding te geven. Komt in beide werelden voor.
Enige verschil is misschien dat in de HB wereld ouders er vanuit (kunnen) gaan dat het in het volwassen leven beter gaat.
Eigenlijk vind ik HB - in sommige gevallen - net zo goed leiden tot een 'zorgintensief kind'. Het zorgen hebben over, het zorgen voor, het continue 'aanstaan', het helpen van de omgeving om je kind de juiste begeleiding te geven. Komt in beide werelden voor.
Enige verschil is misschien dat in de HB wereld ouders er vanuit (kunnen) gaan dat het in het volwassen leven beter gaat.
Daadkracht is mooi, even rustig ademhalen ook
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
