verdriet om mislukte poging borstvoeding te geven

Zelfs 2,5 jaar later raakt jouw topic me, omdat het me weer doet denken aan dat verdriet dat ik heb gehad bij het stoppen. En hoewel ik me al snel (psychisch en lischamelijk) beter ging voelen, blijft dit wel een pijnpunt. Ik had het zoooooo graag gewild en gekund.



Ook ik heb me vol overtuiging erin gestort, me laten voorlichten (cursus), boeken gelezen, een ziekenhuis met BV protocol erop uitgezocht, etc. en het mocht niet baten.

Dochter werd in het ziekenhuis geboren en aangezien het een zware baby was, moest ze een nachtje daar blijven. Na de bevalling moest ik er zelf al op aandringen mijn dochter aangelegd te krijgen (ondanks protocol). Maar de plegen hadden geen tijd of zin en hebben er nauwelijkt tijd voor gemaakt. Binnen 2 minuten had ik een tepelhoedje te pakken en binnen 3 minuten werd ze weggehaald vanwege mislukte poging. Hmm, nou, dat was nou die eerste kennismaking met BV.

's Nachts bleek ze gevoed te zijn met kunstvoeding (ik werd niet wakker gemaakt) en mijn gekolfde melk bleek ze niet te hebben gekregen (oh zorry, we hebben haar al kunstvoeding gegeven). Dochter lag vlak na de bevalling al snel weer in het ziekenhuis, vanwege uitdroging (geboren in een hittegolf en weigerde te drinken aan borst, was gewoon driftig) en kreeg toen kunstvoeding. Al mijn gekolfde (spaarzame beetjes, maar toch) melk werd weggegooid.



Thuis verder gemodderd met kraamhulp en dat was een periode van veel aanleggen (zonder tepelhoedje lukte het echt niet), maar ook bijvoeden, omdat ze niet genoeg aankwam. Na de kraamhulp werd ik achtergelaten met een driftige baby die mijn borst letterlijk wegduwde en zelf voeden was gewoon ruzie met mijn pasgeboren baby. Ik heb gehuild en gehuild en ik ben ook ZOOO boos geweest op haar. Ik gunde haar het beste en zij wees me alleen maar af (zo voelde dat, omdat ze mijn borst wegduwde en driftig werd en schreeuwde als een mager speenvarken). Ik was ook zo verschrikkelijk moe. Maar ik bleef volhouden, ik gaf borstvoeding aan de borst en erna gelijk een mixje van gekolfde en kunstvoeding (de melk was erg weinig wat ik gekolfd kreeg, dus dat was niet genoeg om haar op groot te brengen).

Ik heb meerdere keren met een oversture baby gedacht dat ik de handdoek in de ring ging gooien, maar mijn hart kromp in elkaar bij die gedachte.



Na 6 weken gekloot heb ik de lactatiedeskundige ingeschakeld die constateerde dat ik nagenoeg geen voeding had en dat mijn dochter daarom zo driftig was, omdat ze gewoon bijna niks binnen kreeg. Ik kreeg een streng kolf schema. Ik moest een week lang elke 2 uur kolven, danwel voeden (en ook elke nacht kolven). Daardoor zat ik helemaal aan huis en zat ik in een streng voedingsschema. De hoop was dat ik na zoveel kolven mijn melkproductie op gang zou brengen. Na een week was het minimaal beter geworden en de lactatiedeskundige adviseerde me om te stoppen en te gaan genieten van de baby. Maar ik was koppig en het moest en zou slagen. Ik ben zo nog bijna 2 weken doorgegaan, maar na 2 weken kreeg ik er nog geeneens 10 cc meer uit en ik droogde gewoon letterlijk op (lichamelijk was ik ook helemaal niet in orde, ik bleek geen ijzervoorraad meer te hebben en mijn hb was 5). Ik denk dat de bevalling er bij mij ingehakt heeft en dat ik lichamelijk gewoon niet in staat was te voeden, en dat mijn lichaam de keuze voor mij gemaakt heeft.

Ik was er erg verdrietig van (en nog), want mijn inzet en wil is niet gelukt en ik kan ook erg pissig worden van vrouwen die vinden dat het gewoon een kwestie is van doorzetten. Mijn dochter heeft een krappe drie maanden aan de borst gelegen en ik heb van de laatste voeding (nou ja, sabbelen, want er kwam toch niks uit) symbolisch foto's genomen. Zodat ik wel een foto heb met mijn babietje aan de borst (krijg nu zo'n leuk fantoom krampje in tepel, psychisch werkt het nog steeds goed haha).



Dus wees lief voor jezelf. Zoals de lactatiedeskundige tegen mij zei, een goeie moeder is er eentje die goed en lief is voor zichzelf!

Ook bij mij ging de borstvoeding bij de eerste lang niet probleemloos. De eerste paar weken erg veel pijn gehad om na 3 weken een blaar op mijn tepel te hebben waardoor live voeden te pijnlijk was. Daarop dus een tijd die borst afgekolft en via een flesje gegeven om mijn tepel te laten herstellen en een lactatiekundige erbij gehaald om herhaling te voorkomen. Vervolgens 4 weken lang erover gedaan om van de spruw af te komen. Toen bij mij de pijn bij het voeden eindelijk voorbij was begon mijn zoontje steeds slechter te drinken. Hij bleek last te hebben van het kiss-syndroom waardoor het zuigen aan de tepel hoofdpijn opleverde. Het gevolg was dat hij steeds onrustiger begon te drinken (het leek regelmatig meer op een potje worstelen dan op ontspannen je baby voeden) waardoor de voeding terugliep. Daardoor moest hij nog harder zijn best doen met nog meer pijn een onrust tot gevolg. Uiteindelijk ben ik met pijn in mijn hart gaan afbouwen toen hij 4 maanden oud was. De voordelen wogen niet meer op tegen de nadelen.



Ik vind het nog steeds heel erg jammer dat ik niet op zijn minst het half jaar vol heb kunnen maken, maar een schuldgevoel heb ik gelukkig nooit gehad. Ik nam de beslissing die op dat moment het beste was. Misschien is het een troost om te weten dat ik de tweede, van nu 7 maanden nogsteeds grotendeels aan de borst heb, wat vanaf het begin probleemloos is gegaan.

gut madootje, ik heb net een topic geopend over onrustig drinken, zie ik je reactie hier..



even offtopic sorry..

Hier nog een hart onder de riem. Gefeliciteerd allereerst met je zoontje! Heerlijk, zo n klein jongetje!!



Bij mijn eerste kind ging bv heel moeilijk en heb ik 6 maanden lang bijgevoed. Pas bij nummer 2 ging het goed, en kon ik gewoon bv geven. Dat was pas na heel veel 5en en 6en hoor! De bv voor ons derde kind was een nachtmerrie, de eerste 3 weken. Pijn! Niet te kort. Toch doorgezet en het ging goed.



Wat ik maar zeggen wil; het is niet allemaal rozengeur en maneschijn dus ik snap je probleem. Onwijs vervelend voor je dat het niet gelukt is. Bij mijn schoonzus is het bij haar 3 kinderen ook niet gelukt en die had daar (zeker bij dr eerste kind) ook veel verdriet van.



Probeer het van je af te zetten, het is niet het einde van de wereld. Geniet lekker van je kind!

Ook ten eerste, heel erg gefeliciteerd met je zoontje!

Jouw verhaal klinkt mij ook erg bekend in mijn oren. Bij mijn eerste zoontje (nu 5 jaar geleden) lukt de bv ook helemaal niet, het lukte hem gewoon niet om de tepel goed te pakken en ook een tepelhoedje had geen resultaat! Op een gegeven moment waren de verloskundige, de kraamhulp en de CB-arts met zijn drieen tegelijk aan het proberen om hem aan de borst te krijgen... nou toen had ik het wel al een beetje gehad. Hij moest toen aan de kv van de cb-arts. Ik heb daarna nog ongeveer 2 maanden gekolfd, maar dat hield ik niet vol. Achteraf vind ik het wel erg jammer dat er toendertijd niet nog meer aandacht aan die bv gegeven is, een lactatie-kundige is bv nooit ter sprake gekomen. Ik was hier toen ook wel verdrietig over, maar het gaf me ook wel weer rust naar al dat geklooi met die bv, die maar niet lukte...



Ik heb wel een troost voor je: ik geef mijn 2e kindje nu al 8 maanden volledige borstvoeding en dat gaat nog steeds fantastisch! Van te voren was ik bang dat het weer niet zou lukken, maar na een paar dagen merkte ik al meteen het verschil in drinkgedrag tussen hem en zijn grote broer! Het koste hem gewoon geen moeite en het ging heel natuurlijk en makkelijk allemaal!

Hoi Isis.



Ik zal mijn verhaal opschrijven.



Ik heb drie kids.

Mijn oudste heeft eigenlijk amper bv gekregen.

Ze lag een week op de kinderafdeling met een zware infectie,ik mocht haar niet eens zelf voeden. Ik ben toen gaan kolven,maar kreeg toen(18 jaar geleden) weinig begeleiding.

toen ik met haar thuiskwam was bv ook een ellende en ben toen snel op kv overgegaan. Ik baalde ,maar echt verdrietig was ik niet. ik wist gewoon niet beter,ze kreeg de fles en dat ging prima.

Mijn tweede heeft wel bv gekregen. Dat ging vanaf dag 1 heel goed. Hij dronk goed,aanleggen was geen probleem ik heb er 10 maanden van genoten,wat een mooi ervaring! ik werd ook een echte voorstander van borstvoeding (waar ik mij nu voor schaam,gezien mijn volgende ervaring)

Echt goed groeide hij niet,maar hij groeide,ik maakte mij er geen zorgen om.

Bij mijn derde was ik dus ook stellig .Ik ging bv geven en verheugde mij er enorm op! na 8 jaar weer een kleintje,de intimiteit van bv en ik was erg zelfverzekerd.

Wist enorm veel over bv en had het tenslotte al eerder gedaan.



Nou het werd een grote ramp. Mijn frummel was echt te lui om te drinken en mijn borstvoeding kwam totaal niet op gang.

Hij viel af tot ver onder zijn geboortegewicht.

Al snel zat ik in een belachelijk schema. kolven,fingerfeeding,aan de borst leggen.

Ik was volkomen afgesloten van alle contacten (want rust was het sleutelwoord,not!)

Mijn kind hongerde finaal uit,ik was lichamelijk aan mijn eind en emotioneel kapot.

Wat ik ook deed,mijn borstvoeding kwam niet op gang (ondanks het strakke kolfschema)

Mijn kind viel alleen maar in slaap aan de borst en dronk dus niet. Ook het fingerfeeding wilde hij niet.

Ik heb de ogen uit mijn kop gejankt!

Want al mijn inzet werd niet beloond,ik zag eruit als een lijk en mijn kind als een garnaal.



Na 6 weken zei mijn verlos heel hard,je moet het zelf weten of je nog zo door wilt gaan,maar die borstvoeding gaat gewoon niet lukken. En als je wil dat je kind gaat groeien zou ik de fles maar geven.

Ik ben de fles gaan geven, en mijn kind dronk gulzig en kreeg weer kleur op zijn wangen.

Ik heb veel verdriet gehad over de mislukking en een enorm schuldgevoel dat ik mijn kind 6 weken heb laten verhongeren omdat ik koste wat het kost bv wilde geven.

Ik dacht toen nog vaak,wat slaapt mijn kind veel en lang?

Na overleg met de kindersarts en de verlos het verhaal deed,zei deze ,zet hem maar aan de fles,hij slaapt zoveel omdat hij suf is van de honger.



Ik ben mijn verdriet snel te boven gekomen toen ik mijn zoon zag veranderen van een suffe garnaal naar een blije baby.

ook ik heb een lactatiedeskundige gehad en advies van cb.



Maar wat niet gaat gaat niet. Wat de reden ook is,zodra baby en/of moeder er niet bij varen is bv niet de beste keuze ( en ik heb anders geroepen,schaam).



Ik word nu ook vaak pissig om opmerkingen zoals,als je echt wil dan lukt het,je moet gewoon doorzetten,iedereen kan bv geven,de bv komt altijd op gang kwestie van veel aanleggen of kolven enz.

Nou my ass!



En iedereen is anders,waar de een zich weken met zere tepels,huilende baby of wat voor een probleem,doorheen slaat,kan de ander misschien niet.

Dat is niet slecht,niet falen,geen kwestie van niet willen. Dat is een kwestie van niet kunnen,hoe graag je het ook wil.

Bv is mooi,maar niet ten koste van moeder en/of baby.



Dus meid ,ik snap je verdriet heel goed,ik ben ook drie weken een dood vogeltje geweest na mijn"mislukking".

Maar het is niet het eind van de wereld.

Flesvoeding is een prima voedselbron voor baby's en je kind mist echt niets hoor!

Intimiteit kan je op meerdere manieren geven.

Ik snap je terleurstelling.En dat mag er ook zijn. Verdriet ook.

Maar verder is het zonde van je energie om er lang bij stil te staan!!!

Geniet van je kleintje,knuffel hem vaak,en slaap lekker door als je partner s'nachts het flesje geeft.

Ga eens een keer samen met je partner een middag op stap,zonder lekkende zere borsten. Zonder kind,want die breng je met FLES ergens onder.En waai lekker uit.



De fles?.... helemaal zo gek nog niet.

Je beslissing is goed,beter een relaxte moeder en kind aan de fles,dan ellende met bv en een a-relaxte mama.



En wat weerstand betreft en de gemiste anti-stoffen?

Mijn twee fleskinderen zijn nooit ziek en mijn bv kind om de haverklap.



Zo,ik heb gesproken.

O ja en gefeliciteerd met je kleintje!!

Ik wens jullie alle goeds toe!

Groetjes,Iry

Ook ik vond dat ik gefaald had als moeder toen ik niet in staat was om mijn zoontje genoeg melk te kunnen geven. Het is op meerdere fronten misgegaan (keizersnede, kort tongriempje) en het lag absoluut niet aan mijn inzet. Maar toch. Ik hoop zo dat het bij de volgende wel goed gaat, want ik vond het zo bijzonder.



Lastig hoor om je schuldgevoelens opzij te zetten. Ik kan het ook niet. Maar je mannetje zal het je absoluut niet kwalijk nemen. Die groeit gewoon gezond op en zal veel van je houden ongeacht bv of niet.

Kobe schreef op 10 januari 2008 @ 12:04:

Ook ik vond dat ik gefaald had als moeder toen ik niet in staat was om mijn zoontje genoeg melk te kunnen geven. Het is op meerdere fronten misgegaan (keizersnede, kort tongriempje) en het lag absoluut niet aan mijn inzet. Maar toch. Ik hoop zo dat het bij de volgende wel goed gaat, want ik vond het zo bijzonder.



Lastig hoor om je schuldgevoelens opzij te zetten. Ik kan het ook niet. Maar je mannetje zal het je absoluut niet kwalijk nemen. Die groeit gewoon gezond op en zal veel van je houden ongeacht bv of niet.

Hey Kobe!

FF offtopic, ik las dat je weer zwanger bent, gefeliciteerd! Leuk joh! Gaat alles goed met je?

Groetjes,

Layla

ook vanuit hier herkenning. Mijn oudste is geboren in het zh. we moesten 2 dagen daar blijven dus de eerste begeleiding was daar, maar die was echt waardeloos. Ik eb een borstverkleining gehad en wst dat het moeizaam zou gaan en had me ook voorbereid op een mislukking. Dochter had veel vruchtwater binnengekregen en was de eerste 2 dagen erg misselijk. Wilde dus ook niet drinken. Toen ze de 2 nacht nog nauwelijks gedronken had zijn ze ongevraagd flesjes gaan geven. Ik moest maar gaan kolven, toen daar de eerste 2 keer niet meer dan een paar druppels uitkwam werd meteen gezegd dat ik geen produkte had. Ik ben toen meteen overgestapt op fles, 2 dagen later liep de melk zo ongeveer uit mijn borsten.



2e keer beter dacht ik toen, vooral omdat dchter heel veel last van krampen had gehad was ik extra gemotiveerd.



Zoon werd vanwege omstandigheden gehaald met 37 weken. Was klein en erg snel moe. Ik heb echt dagen geprobeert te voeden, tot huilens toe. happen loslaten, happen loslaten, en dat zeker 10 keer achter elkaar en omdat hij maar heel kort dronk moest ik ontzettend vaak voeden. Ik kreeg kloven en het deed echt zoveel pijn. Het mannetje bleef echter afvallen, werd geel en kon zijn temp niet vasthouden. De derde nacht zijn we met een lepeltje gaan bijvoeden en na 10 cc viel hij als een blok in slaap.

De zesde dag heb ik in samenspraak met de vk besloten om te stoppen, voor het mannetje was het gewoon niet te doen. Toen was de opluchting groot, eindelijk van die pijn af. Het heeft nog 2 weken geduurd voordat zoon een beetje fatsoenlijk aan de fles kon drinken en de vk is zeker 5 keer langsgeweest om ons te helpen voeden (alle hulde voor hun).

Nu naderhand weet ik dat ik eigenlijk alles heb gedaan wat ik kon doen en dat het voor hem beter was om te stoppen maar ergens steekt het. Ik had zo graag bv gegeven.

Ook off topic:



Layla, ja weer zwanger van de 2e (uitgerekend 13 juli). En alles gaat goed. Ik kijk wel ontzettend op tegen de bevalling (vergelijkbaar verhaal als het jouwe). En ik wil weer proberen om bv te geven.

Hi TO,



Ja ik herken het wel, dat verdrietige.

Terwijl het bij mij eigenlijk heel goed is gegaan. Vooraf had ik bedacht dat ik graag 4 maanden bv wilde geven minimaal (daarna moest ik weer fulltime gaan werken). Mijn superkraamverzorgster zorgde dat ik goed kon aanleggen én het vertrouwen had dat ik het kon, zelfs toen het cb bij het eerste bezoek zei dat ik maar moest gaan bijvoeden/ op kv over moest omdat de kleine niet zo hard groeide

Maar nu heb ik het ruim 4 maanden volgehouden, mijn bv begint terug te lopen (lange werkdagen, te weinig rust denk ik) en ik ga dus stoppen. En terwijl ik trots ben dat ik het heb volgehouden vind ik het toch ook heel jammer.



Ik denk dat je gewoon trots moet zijn dat je het heb geprobeerd (wat zeg ik, je hebt er alles aan gedaan wat je maar kon!), het jammer mag vinden dat het niet langer gelukt is en van het fles geven jóuw momentje met je kleine moet maken (bedoel dus lekker dichtbij je houden, tegen je aan leggen met fles voeden en lekker knus momentje van maken).

Lieve TO,



Brandende tranen hier, terwijl het BV bij mij wel heel goed gelukt is vanaf het begin. Maar stoppen doet denk ik altijd pijn in een moederhart. Of het nou na 1 dag of 1 jaar is, je eigen keuze of overmacht......



Ik had een babytje dat ad fundum dronk (was in 5 minuten al klaar) en heel onrustig was aan de borst. Daarnaast huilde hij veel en wilde overdag en s nachts niet slapen. Je gaat je dan afvragen of het aan de melk ligt (voedingswaarde etc) maar hij groeide goed, dus daar lag het niet aan, zei men.

Ik heb het bijna 7 maanden volgehouden, was ook enorm gemotiveerd..... Maar ik trok het gewoon niet meer. Zat de hele tijd aan mijn borsten te voelen of ik wel genoeg melk zou hebben, kreeg zelf veel te weinig slaap en alles draaide om mijn zoontje en zijn eet-en slaapritme. Ben gewoon ingestort eigenlijk. Maar zoals je in mijn eerste zin al leest; ik heb het er ook nogsteeds moeilijk mee. Hij is nu bijna baby-af (is 9 maanden oud, hij loopt al bijna, kruipt erop los etc) maar als ik nu weer kon dan ging ik snel weer terug op de BV.

Heb overwogen om te relacteren (op gang brengen van de BV) maar heb er met mijn verstand voor gekozen om dat achterwege te laten.



Ik denk te weten hoe je je voelt en heb met je te doen.

Ik houd mezelf altijd maar voor; overal komt een einde aan.....Aan je zwangerschap, aan het babyzijn van je kindje, dus ook aan de BVperiode. Ookal was die nog zo kort. Hij heeft de eerste belangrijke stoffen binnengekregen en je hebt je best gedaan! Menig moeder in Nederland toont niet de inzet die jij hebt getoond hoor! Je mag trots zijn op jezelf, echt waar!



Liefs.